1. Black Cross Dan Morrow

2. Hoofdstuk 5 Onvoorspelbaar I likedreams of the futurebetter than the history of the past. # T. Jefferson.

3. # Leny. Er was weer iemand vermoord. Om half acht had Leny Krissen de televisie die in het café hing, aangezet – luid – zodat ze met haar gedachten niet de hele tijd bij het schoonmaakwerk zat. De nieuwslezer had gezegd dat ene P. Carlsen via een misdrijf om het leven was gekomen, in een dorp hier niet ver vandaan. De politie was nu druk bezig met het onderzoek.

4. Zou het dezelfde dader zijn? vroeg Leny zich af. Degene die Ivo ook pijn heeft gedaan? Haar hart ging onwillig sneller kloppen. Ze werd rustiger op het moment dat NoayaJabir de klapdeur bij de bar opende. ‘Ha, Leny!’ zei het meisje vrolijk. ‘Lekker geslapen?’ ‘Jawel.’ Leny zuchtte. ‘Noa, er is weer iemand vermoord.’

5. Onmiddellijk verdween de glimlach van haar gezicht. ‘Wie? Iemand die we kennen?’ ‘Nee, nee, gelukkig niet.’ Noaya hield haar hoofd schuin en keek Leny vragend aan. ‘Jij denkt dat het dezelfde is,’ zei ze simpelweg. ‘Inderdaad…’

6. Een bepaalde vraag welde ineens weer in haar op. Een vraag die ze veel eerder had willen stellen – want ze had genoeg kansen gekregen sinds Noa weer terug was – maar die ze nooit over haar lippen had laten rollen. Was ze bang voor het antwoord? Was ze bang voor de reactie van Noa?

7. ‘Waarom liet je me eigenlijk nooit op bezoek komen toen je in de gevangenis zat?’ Voor ze het zelf goed en wel besefte, had ze het gezegd. Ze had de vraag gesteld die haar het meeste dwarszat. Onbewust sloeg ze haar hand voor haar mond. Ze draaide zich om, zodat ze Noa niet aan hoefde te kijken. De stilte die volgde, deed Leny nog ongemakkelijker voelen.

8. ‘Ik – schaamde me,’ zei Noa uiteindelijk. Zacht. ‘Ik schaamde me omdat ik daar zat.’ Leny draaide zich naar het meisje toe. ‘Maar je hebt het niet gedaan!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Hoe kan uitgerekend jij je nu schamen?!’ ‘Je – Je gelooft me?’ ‘Natuurlijk! Liefje, ik kende je vanaf het moment dat je acht was. Altijd kwam je bij me op bezoek. Met of zonder je ouders, het kon je helemaal niets schelen.’

9. Noa’s gezicht betrok enigszins toen Leny haar ouders ter sprake liet komen. ‘Ik weet nog goed dat je zei dat je het zielig voor me vond dat ik geen familie meer had. Je vroeg daarom aan mij of jij mijn familie kon zijn.’ Ze liep richting de bar, schonk wat te drinken in voor zichzelf en Noaya, die nu zat te trillen als een rietje door de opkomende herinneringen.

10. ‘Ik weet wie je bent. Ik weet hoe je bent. En jij, Noa, zult altijd beter weten dan je inlaten met die rotzooi.’ ‘Bedankt, Leny. Dat had ik nodig.’ Noa dronk de beker cola in een teug leeg. ‘Ik ga een wandeling maken. Even m’n hoofd legen.’ Leny knikte en keek Noa na tot ze uit het zicht verdween.

11. # Noaya. Ze wist niet waarom haar voeten haar naar de nieuwe schuilplaats van de Black Cross geleid hadden. Op het ene moment liep ze het café Krissen uit en op het volgende stond ze voor de zwartgroene poort. Wilde ze Dwayne spreken? Nee, zeker niet. Vooral omdat ze nog iets – hoe klein dat iets ook mocht wezen – voor hem voelde. En ze wist niet waar het vandaan kwam.

12. Zou Connor er zijn? Hoewel hij haar niet was komen opzoeken in de gevangenis, waren ze nog steeds vrienden. Denk ik… Noaya opende de deur. Binnen trof ze niet degene aan wie ze hoopte aan te treffen. In plaats van Connor Clinton zat er een onbekend meisje van een jaar of twintig in een van de kleurrijke stoelen die kriskras door de huiskamer waren neer gezet. Ze had warrig, vuurrood haar dat in krullen om haar met sproeten bedekte gezicht hing.

13. ‘Wie ben jíj?’ vroeg het kind. ‘Ik ben op zoek naar Connor. Is hij hier?’ Ze vroeg niet verder naar Noaya’s naam. Ze stond op, gooide de boeken dieze onder haar armen had neer op de grond en verdween door de achterdeur. Naar de slaapkamers, waarschijnlijk.

14. ‘Noa! Wat ben ik blij je te zien!’ Connor Clinton kwam glimlachend op haar afgelopen. Zo te zien voelde hij zich totaal niet ongemakkelijk, ook al hadden ze elkaar al vier jaar niet meer gezien, ook al was hij haar niet één keer komen opzoeken terwijl ze gedacht had dat juist híj dat wel zou doen. Ze verstijfde daarom geheel toen hij zijn sterke armen om haar heen sloeg. ‘Hoe gaat het met je? Zullen we naar je huis gaan? Dan hoeven we niet bang te zijn dat iemand – een bepaald persoon met rood haar – ons afluistert.’

15. ‘Vier jaar, Noa,’ zei haar jeugdvriend, zijn hoofd schuddend. Hij stond tegen het aanrecht aangeleund, een flesje bier in zijn hand. ‘Waarom ben je niet langsgekomen?’ vroeg Noaya. Ze ging tegenover hem staan. ‘Ik dacht dat we vrienden waren…’ ‘Dwayne wilde het niet. Ik heb drie jaar in het buitenland moeten werken. Daarna – Ik durfde eigenlijk niet meer.’

16. ‘Je zou altijd welkom zijn geweest… Nou ja, het is verleden tijd. Punt. Dus je zit nog steeds in het clubje?’ ‘Ja. We kunnen er niet in een keer uit stappen.’ Noaya snoof luidruchtig. ‘Jij hoorde er nooit bij, Noa. Niet echt. Je weet niet hoe het is.’ ‘Ik hoorde er nooit bij, nee. Toch was ík degene die opgepakt werd.’ Ze kon de woede in haar stem niet onderdrukken.

17. # Connor. Connor dronk zijn bier op. Hij zette het lege flesje in de krat die naast de vuilnisemmer op de grond stond en slenterde tergend langzaam naar haar terug. ‘Het spijt me,’ mompelde hij. ‘Ik had het moeten voorkomen.’ ‘Wat had jij er tegen kunnen doen? Als Dwayne iets besloten heeft, dan gebeurt het ook.’ Ja, dat laatste klopt, dacht hij met berouw. Zijn gedachten dwaalden af naar het moment dat Dwayne en Noa elkaar voor het eerst ontmoetten.

18. Connor kende Noaya langer dan hij DwayneMurron kende. Hij en Noa waren als baby’s met elkaar opgegroeid en hij werd pas vrienden met Dwayne in de derde klas van de middelbare school. Op het eindexamenfeest van Connor, kwam Noa in contact met de leider van de Black Cross. Met een trots gezicht had hij haar aan zijn vriend voorgesteld: ‘Dit is mijn beste vriendin. Noaya. Zorg dat ze zich gemakkelijk voelt onder de anderen.’

19. ‘Dat zal ik zeker doen,’ had Dwayne met een knipoog gezegd. Connor Clinton kreeg een rood hoofd toen Dwayne een arm om haar heen sloeg. Dit was zijn vriend ook opgevallen en daarom vroeg hij toen ze met z’n tweeën waren: ‘Is ze van jou, CC?’ Hij had geantwoord door verwilderd met zijn hoofd te schudden. ‘Nee, man! Ik wil haar niet. Ze is als een zusje voor me!’

20. Noa had alles gehoord. In haar ogen stonden tranen. Ze had haar rug naar hem toe gekeerd en was voor de rest van de avond niet weg te slaan bij Dwayne. Sindsdien waren Connor en zij gewoon vrienden gebleven. ‘Wat ben je stil,’ zei ze plotseling.‘Herinneringen van vroeger kwamen naar boven.’ Hij haalde een hand door zijn warrige haar. ‘Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien.’

21. Noa ging op het aanrecht zitten en zuchtte diep. ‘Ik ook. Ik zou willen dat ik Dwayne nooit had ontmoet.’ ‘Weet je wat ik het meest zou willen?’ ‘Nee. Wat?’

22. ‘Ik zou willen dat ik niet tegen Dwayne had gelogen en zou zeggen dat je inderdaad van mij was,’ zei Connor uiteindelijk, voorzichtig. Er viel een stilte. Hij voelde niet ongemakkelijk aan, maar eerder geladen, dreigend misschien.

23. # Noaya. Noaya werd nerveus. Ze voelde haar maag salto’s maken en haar hartslag versnellen. Ze was er zeker van dat ze niets voor Connor voelde. Niet meer. Toch was daar de spanning weer; de spanning die ze vroeger in zijn bijzijn ook zo vaak gevoeld had. Lust? Hij kwam dichterbij, leunend tegen het stuk aanrecht dat zich tussen haar benen bevond. Hij keek haar vragend aan.

24. Ze zei niets, legde alleen haar handen op zijn wangen en bracht zijn gezicht dichter bij dat van haar. Connor maakte gretig van het moment gebruik door beslag te leggen op haar lippen. Toen hij stopte, hijgde Noaya luidruchtig. Hij glimlachte, tilde haar op onder haar kont om haar zo naar de slaapkamer te leiden. Voorzichtig legde hij haar op het bed, zijn shirt uittrekkend alvorens hij zelf ook ging liggen.

25. Black Cross Wordt vervolgd…