ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

1. ΣΕΦΕΡΗΣ
ΕΛΕΝΗ
ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΚΑΘΗΓΗΤΗ
Δοϊρανλή Άννα

2. Γ. Σεφέρης, Ελένη
ΤΕΥΚΡΟΣ
... ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
....................................................................
ΕΛΕΝΗ
Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ', αλλ' είδωλον ην.
...................................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ
Τι φης;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;
Σχόλιο [Tp1]: ποιητής του
Μεσοπολέμου, ανήκει στη γενιά του ΄30,
επηρεάστηκε κυρίως από το Συμβολισμό
και λιγότερο από τον Υπερρεαλισμό
Σχόλιο [Tp2]: •Ήταν ετεροθαλής
αδελφός του Αίαντα του Τελαμώνιου και ο
καλύτερος τοξότης των Ελλήνων κατά τον
τρωικό πόλεμο.
•Μετά τον πόλεμο, ο πατέρας του τον
έδιωξε, γιατί δεν πήρε εκδίκηση για το
θάνατο του αδελφού του, Αίαντα.
•Εξόριστος ο Τεύκρος πήγε στην Κύπρο,
όπου ίδρυσε τη Σαλαμίνα σε ανάμνηση της
πατρίδας του.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: ΕΛΕΝΗ
Σχόλιο [Tp3]: Ο Στησίχορος είχε γράψει
ένα ποίημα υβριστικό για την Ωραία Ελένη
και τον Τρωικό Πόλεμο. Σύμφωνα με αυτή
την εκδοχή η Ελένη ήταν στην Αίγυπτο,
ενώ μια οπτασία της βρισκόταν στην
Τροία. Στην εκδοχή αυτή βασίζει ο
Ευριπίδης την τραγωδία του Ελένη.
1η ενότητα:
στίχοι 1-8
«Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»*
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
5 αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
2η ενότητα
στίχοι 9-53
«Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών·
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
15 και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ, σ' αυτό το γυρογιάλι.
Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη·
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά 'βρει
την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.
20 Πού είν' η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης·
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
Σχόλιο [Tp4]: ο 1ος στίχος προωθεί
τους συνειρμούς, λειτουργεί ως
αφηγηματικό μοτίβο, δηλωτικό της
έμπνευσης του ποιητή και της
μουσικότητας του ποιήματος
δραματικό στοιχείο: στήνεται το σκηνικό,
ακολουθεί ο δραματικός μονόλογος
Σχόλιο [Tp5]: το αηδόνι είναι η αιτία
της αγρύπνιας του ποιητή, η αιτία να
τραγουδήσει τις μνήμες του. Γίνεται η
«μούσα» που δίνει την έμπνευση του, γι
αυτό ξεκινά με επίκληση σ΄ αυτό.
Σχόλιο [Tp6]: ως το στ. 22 δίνονται
αυτοβιογραφικά στοιχεία του Τεύκρου ποιητή
Σχόλιο [Tp7]: συνειρμός: η τρέλα του
Αίαντα, αφορμή για την τιμωρία και εξορία
του Τεύκρου
Σχόλιο [Tp8]: θίγονται το θέμα της
μοίρας αλλά και του αυτεξούσιου του
ανθρώπου
Σχόλιο [Tp9]: σύμβολο που
παραπέμπει στον έρωτα
Σχόλιο [Tp10]: σύμβολο που
παραπέμπει στον έρωτα
Σχόλιο [Tp11]: σύμβολο που
παραπέμπει στον πόλεμο
Σχόλιο [Tp12]: σύμβολο που
παραπέμπει στον έρωτα
Σχόλιο [Tp13]: σύμβολο που
παραπέμπει στον πόλεμο
Σχόλιο [Tp14]: σύμβολο που
παραπέμπει στον πόλεμο / ο καλύτερος
τοξότης του τρωικού πολέμου ξαστοχεί!
Σχόλιο [Tp15]: το αηδόνι από
ντροπαλό μετατρέπεται σε ποιητάρης και
δημιουργεί ποίηση
Σχόλιο [Tp16]: δραματικό στοιχείο:
στήνεται σκηνικό

3. 25 σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους —ποιος θα το 'λεγε;— η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου· την άγγιξα, μου μίλησε:
«Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια» φώναζε.
30 «Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα·
35 ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία — ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
40 Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν
πλάσμα ατόφιο·
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης·
45 τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
50 για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ΄ανάμεσό τους;
3η ενότητα
στίχοι 53-68
Σχόλιο [Tp17]: θίγεται το θέμα της
απάτης, της τραγικής διάψευσης του
Τεύκρου
Σχόλιο [Tp18]: αισθησιακή περιγραφή
της Ελένης
Σχόλιο [Tp19]: επαναφορά του
θέματος της μοίρας
Σχόλιο [Tp20]: και ο Πάρις είναι κι
αυτός θύμα της μοίρας
Σχόλιο [Tp21]: η τραγικότητα του ενός
παραλληλίζεται με την τραγικότητα των
πολλών
Σχόλιο [Tp22]: στ. 42-50: μεταφορές ,
εικόνες  δεινά του πολέμου
Σχόλιο [Tp23]: τραγικότητα,
ανύπαρκτη η αιτία του πολέμου, αναίτιος
ο χαμός τόσων ανθρώπων από το
ατομικό περνάμε στο συλλογικό
Σχόλιο [Tp24]: αναζητά τα όρια
ανάμεσα στην θεϊκή και ανθρώπινη
ελευθερία
«Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
55 που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών·
Σχόλιο [Tp25]: το αηδόνι γίνεται τώρα
δακρυσμένο πουλί
Σχόλιο [Tp26]: ο Τεύκρος, ο ποιητής,
όλοι κατάλαβαν το δόλο των θεών

4. αν είναι αλήθεια
60 πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στην μοίρα του ν' ακούσει
65 μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Σχόλιο [Tp27]: στο επιμύθιο
εκφράζεται παράπονο για το ξεγέλασμα
των λαών, για τους πολέμους και για το
ξεγέλασμα του κυπριακού λαού.
Σεφερική μυθική μέθοδος:
το παρελθόν ενοποιείται με το παρόν
από το ατομικό περνάμε στο συλλογικό