1. Krachttoer Tour Divide
4417 km autonoom!
Erin slagen om 4417 kilometers af te leggen tussen het kleine stadje Banff, in de Canades Rocky Mountains,
en de woestijnvlaktes van Nieuw-Mexico door de «Great Divide Mountain Bike Route» te volgen in volledige
autonomie, is zonder twijfel een geweldige prestatie. Maar als je dit ook nog eens klaart in slechts 20 dagen,
dan kan je terecht spreken over een krachttoer! Dat is nochtans waar Tim en Gunther, twee leden van het team
Ex.18:18, in geslaagd zijn. Bij hun terugkomst hebben we onze micro bij hen te luister gelegd om hen over het
uitzonderlijke avontuur dat de Tour Divide is te laten vertellen.
Door welke vlieg zijn jullie alle drie
gestoken (Tim, Reinhard en jij) dat jullie
zich hebben ingeschreven voor de Tour
Divide? Wie van jullie drie heeft de andere meegesleept in dit toch wel gekke
project?
Gunther en Tim hebben in 2008 deelgenomen aan de Naturaid Marokko, dat is
een wedstrijd in het Atlasgebergte van
700 km met een roadbook die in 80 uren
dient afgelegd te worden, en waarbij je
volledig self-supporting bent. Dit was
onze eerste kennismaking met self-supporting races. Ondertussen hebben we
er nog enkele gereden in Italië, Sardinië,
Griekenland, ... en sedert 3 jaar organiseren we dit ook voor onszelf in Marokko.
En dan begin je het steeds verder en
langer te zoeken, en dan daagt plots de
Tour Divide op.
Hebben jullie een specifieke voorbereiding gevolgd?
Vooral veel kilometers getraind, bv een
trainingsrit naar de Mont-Saint-Michel van
1.200 km in 4 dagen, heen en terug. Volledig
in Tour Divide setup; zowel fiets, kledij als
aanpak (slapen, eten, overnachten). Ervaring
hebben we de voorbije jaren opgedaan en
hebben we ook de voorbije maanden bijgestuurd. We hebben een aantal nachttochten
gereden, al sinds de winter, om materiaal
te testen en bij te sturen waar nodig, zoals
kledij, slaapzak, mini-tentje, ...
Hoe transporteer je al je spullen op je
fiets tijdens een tocht van meer dan
4000 km? Kan je ons vertellen hoe jullie
jullie fietsen hebben uitgerust?
Het basisprincipe is om zo weinig mogelijk
mee te nemen, maar toch alles bij te heb-
ben. Door de ervaring van de jaren voordien,
weten we wat we moeten meenemen en wat
niet: 2 koersbroekjes, beenstukken, 2 paar
sokken, regenbroek, 1 korte trui, 1 lange trui,
thermisch onderlijf, regenjasje,... Hygiëne
is belangrijk, maar je moet leren om dagen
na elkaar hetzelfde tenueke aan te trekken.
Zelf heb ik mijn truitjes nooit gewassen, mijn
broeken heb ik enkele keren uitgespoeld.
Op de fiets worden zo weinig mogelijk
bagagedragers gemonteerd. In het frame
plaatsen we een framebag (op maat), aan
het zadel een zak en aan het stuur een
waterdichte zak. Daarin gaat alles mee, liefst
een beetje volgens een systeem, bv. slaapmateriaal (mini-tentje, slaapzak, matje) in de
stuurtas, de rest in de zadeltas. Dan vullen
we dat verder aan met ‘pockets’, tasjes
aan je stuur om drinkbussen in te plaatsen
en ook op de vork monteren we drinkbus-
© Ex.18:18
82

2. houders. Verder proberen we zo weinig
mogelijk met een rugzak te rijden, omdat dit
gaat doorwegen. We gebruikten een rugzak
wanneer we ‘s avonds wat eten kochten om
binnen de enkele uren op te eten.
Ondanks alles denk ik niet dat het mogelijk is om alle tegenslagen te vermijden... Wat was het moeilijkste tijdens
deze reis?
Technische tegenslagen hebben we,
afgezien van enkele lekke banden en
een gebroken remkabel, niet gehad. Het
moeilijkste is vooral inschatten hoe lang je
(volgens afstand en hoogtemeters) onderweg zal zijn naar de volgende plaats om eten
en drinken te kopen, er ligt vaak meer dan
200km tussen de dorpen. We hadden twee
omleidingen omwille van de bosbranden en
eigenlijk was de tweede omleiding nog de
grootste moeilijkheid omdat je, met uitzon-
dering van de wegnummers, niets weet
over het parcours... Hoe lang exact, hoeveel
hoogtemeters, 1 col of 2 cols, zijn er dorpen
onderweg,...
De Great Basin - in de staat Wyoming - is
me redelijk goed bijgebleven. Het is een
‘put’ met een diameter van 200km waar je
doorheen moet. Er zijn geen dorpen en je
start in Atlantic City (een dorp van 50 inwoners) en je komt er terug uit in Rawlins,
een stad met redelijk wat voorzieningen.
Daartussen liggen 200 km dorre vlaktes,
geen begroeiing, zand, stenen, ‘corrugations’... Het is er ook heel warm (je rijdt precies in een microgolfoven) en vooral véél
wind. In die vlakte kreeg ik het mentaal
moeilijk, dan denk je: wat ben ik hier aan
het doen? Opgeven heeft geen zin, je kan
niemand bellen, je staat er alleen voor. Na
10 minuten - iets eten en drinken - besef
je dat daar blijven zitten helemaal geen
© Ex.18:18
© Ex.18:18
© Ex.18:18
© Ex.18:18
83
zin heeft en ga je verder. Zodra je uit de
Basin komt is het nog 25 mijl naar Rawlins,
25 mijl asfalt maar constant stijgen en
constant reclameborden voor hotels, eten,
restaurants, fastfoodketens, ... 25 mijl kan
héél lang zijn.
Jullie zijn met 3 vertrokken, maar er
zijn er slechts 2 aangekomen aan de
Mexicaanse grens. Wat is er gebeurd
met de derde persoon?
Reinhard heeft een drietal weken voor het
vertrek opnieuw last gekregen van een oud
letsel in de knie. Silicone- en cortisonespuiten hebben het probleem niet verholpen
en constant met pijn rijden is niet mogelijk,
toch niet meer dan 15 uur per dag. Hij heeft
dan ook na 4 dagen beslist om te stoppen
en terug huiswaarts te keren. Een serieuze
domper, gezien alle trainingen en opofferingen in de voorbereiding.

3. Krachttoer Tour Divide
© Ex.18:18
84
Hebben jullie het plan en tijdschema
kunnen respecteren dat jullie vooropgesteld hadden?
Een echt plan hadden we niet. We hoopten
om de klus te kunnen klaren in 22 dagen.
Het zijn er uiteindelijk 20 geworden, dus
zijn we zeer tevreden. De finish halen in
nog minder dagen is mogelijk, daarvoor
hoeven we niet per se sneller te fietsen,
maar vooral langer. Wanneer je om 18 of
19u in een dorp komt, is het zeer verleidelijk om een goedkope motelkamer te
nemen waar je je kan verfrissen. Je hoeft
dan eens niet in je slaapzak te slapen in de
kou...
De laatste dag hebben we uiteindelijk nog
400 km gereden in 25 uur, we wilden in de
ochtend de finish bereiken, vooraleer de
grote warmte van de dag begon. Om 7u45
kwamen we aan de finish, de grenspost van
Antelope Wells aan de grens van Mexico.
Dan besef je plots dat je niet verder kan, dat
de trip er opzit ... een raar gevoel.
Jullie moeten prachtige landschappen doorkruist hebben, wat is jullie het
meeste bijgebleven?
Toch wel de verscheidenheid, zowel mooie
gebergtes als dorre vlaktes, de grootsheid
van alles. Als je hier in Europa rondrijdt,
dan zit je ook vaak alleen, maar binnen het
uur sta je steeds in een dorp. Daar duurt
het soms 200 km of meer om het volgende
dorp/stad te bereiken, onderweg is er enkel
natuur, bossen, ...
Teton National Park vond ik het mooiste met
prachtige sneeuwtoppen in de verte, glinsterende meren, 100 km zonder bewoning,
weidse vlaktes afgewisseld met bossen.
Is er een reglement voor de Tour
Divide? Zo ja, wat zijn de grote lijnen
ervan?
De Tour Divide is geen organisatie. Er is dus
geen inschrijvingsgeld. Er is een ‘internationale afspraak’ dat de start doorgaat in Banff,
op de tweede vrijdag van juni om 8u. Maar
er zijn wel enkele regels. De belangrijkste
regel is dat je alles volledig self-supporting
doet. Je mag dus geen hulp van buitenaf
krijgen, geen volgwagens,... je moet alles
zelf regelen. Dus als je serieuze pech hebt,
aan je fiets of lichamelijk, dan sta je zelf voor
alles in.
Het feit dat er geen organisatie is, betekent
ook dat je zelf instaat voor eten en slapen.
De kaarten goed lezen en bestuderen en
uitrekenen hoeveel kilometers en hoogtemeters het zijn naar het volgende dorp/stad
waar je inkopen kan doen in een tankstation.
Uiteindelijk overleef je en eet je op basis van
wat je in tankstations kan vinden (gasstation
food). Dit gaat van boterkoeken, snoep, koffie, sportdrank, koekjes, repen,... aangevuld
met af en toe een warme maaltijd (lees:
hamburger).
Welke raad wil je meegeven aan iemand
die volgend jaar het avontuur wil wagen
in de Tour Divide?
Zorgen dat je zitvlak de kilometers aankan!
Uiteraard zorgen dat je over een zeer goede
uithouding beschikt, niet zozeer explosief
maar wel lange duur, zeer lange duur, gecombineerd met een snelle recuperatie.
Kleinere self-supporting wedstrijden in
Europa zijn goed om ervaring op te doen,
zowel op het mentale vlak (alleen rijden,
omgaan met pech), maar ook technisch
(hoe bouw je je fiets op, wat neem je mee,
en vooral: wat neem je niet mee) en qua
voeding.
Hebben jullie reeds een volgende uitdaging in het hoofd?
Het hoofd zit vol met ideeën voor volgende
uitdagingen. Zowel deelnemen aan bestaande organisaties, of het eventueel fietsen van
bestaande routes, of het volledig zelf organiseren, ook de route. Eén iets hebben alle
mogelijkheden met zich gemeen, het liefst
meerdere dagen en het liefst in bikepacking style. Er ligt nog niets vast, maar in het
najaar beginnen we te elimineren. Opnieuw
een bikepacking avontuur in Marokko maakt
grote kans, maar een dergelijke tocht door
het Hadjargebergte in Oman staat ook nog
steeds op het verlanglijstje. En een herhaling
van de Tour Divide staat er ook op, al zal het
niet voor 2014 zijn.
Christophe Meurice & Gunther Desmedt