Diana, a nena que sabía voar

3
Diana, a nena que
sabía voar
Marta Santos

5
Diana, a nena que
sabía voar
Marta Santos

6
Diana, a nena que sabía voar
Título orixinal:
Julia, la niña que aprendió a volar
Tradución, ilustracións, maquetación e deseño de cuberta: Marta Santos García
Marta_ou@hotmail.com
Esta obra está baixo unha licencia Creative Commons:
Recoñecemento-NonComercial-SenObraDerivada 4.0 Internacional
Recoñecemento: debe recoñecer a autoría da obra do xeito especificado
pola autora ou licenciadora.
Non comercial: a licenciadora permite copiar, distribuir e comunicar
públicamente a obra.
A cambio, esta obra non pode ser utilizada con finalidades comerciais, agás
obtendo o permiso da licenciadora.
Sen obra derivada: a licenciadora permite copiar, distribuir e comunicar
publicamente soamente copias inalteradas da obra, non obras derivadas baseadas
nela.

7
Prólogo. Voando cara aos soños
por José Antonio Santos
Un dos maiores agasallos que lle poden facer a un escritor é
pedirlle que prologue un libro, é unha mostra infinita de aprecio e
amizade. Mais tamén supón un risco, xa que hai que estar á altura
do texto que tras as súas pobres palabras vai emanando todo o
caudal de imaxinación e soños que o autor entrega aos lectores. E
o certo é que nunca se sabe de que falar. Falar da novela e
arriscarse a destripala. Falar da autora co risco de non saber
transmitir toda a maxia que deposita nas súas verbas.

8
O certo é que resulta tremendamente difícil e por iso o
primeiro paso antes de escribir o prólogo consiste en mergullarse
dentro do texto buscando ese camiño que permita fluír as verbas
para poder explicar e motivar o lector. E comecei a ler as andanzas
de Diana e naveguei polo río de tinta cheo de poesía e de beleza
que nos interna dentro da amizade verdadeira, que nos invita a
somerxernos na fantasía buscando acariñar os soños, e que o fai
coa fluidez de quen vive o que conta. E que contándoo nos
transporta a ese Balcón das Aguias onde poderemos acompañar a
Diana no seu voo.
É un libro de fantasía, poboado por soños, dragóns e poesía,
mais é unha obra que non agocha a crueza da realidade na que
algúns nenos viven. A súa aveluda escritura axúdalle a amosar con
rigor a marxinación que ás veces padecen aqueles que só desexan
vivir os seus soños en paz.
Por todo iso e moito máis convídote, amigo lector, a que
acompañes a Diana no seu camiño de aprendizaxe. Asegúroche
que tocarás o ceo nun voo que xamais poderás esquecer.

9
Para a miña irmá Montse, por saber soñar

10
1. Unha escola e tres dragóns
—Veña filla, garda ese libro e colle a mochila, que marchamos!
–exclamou mamá apurada, flotando entre un mar de présas,
chaves e mais un bolso.
Diana botoulle unha última ollada ao seu libro preferido: Tain,
o neno que sabía voar. Logo protexeuse colocándose o seu abrigo
verde con dragóns bordados nos petos.
Diana era unha nena moi amable, e moi baixiña.
Vivía nun edificio gris, con moitas escaleiras feitas de pedriñas
de cores e un ascensor que tiña un espello. O espello era especial,

11
porque nun dos seus recantos semellaba ter unha tea de araña.
Mamá sempre lle dicía que non a tocara, porque iso significaba
que o espello estaba roto e podía cortar o dedo. Diana non a
tocaba, mais adoitaba mirarse nela porque a súa cara víase partida
en anaquiños.
Era coma se, no canto dunha soa Diana, houbera moitas
Dianas pequeniñas.
Movíanse todas ao mesmo tempo, e en ocasións formaban a
cara dun alieníxena monstruoso que lembraba un pouco a ela.
Mais, a pesar da súa monstruosa monstruosidade, era bastante
simpático. Sempre que ela sorría, o alieníxena devolvíalle o xesto.
—Veña Diana, deixa de mirarte no espello e imos ao coche!
Mamá era boa, aínda que a ela nunca lle facía graza mirarse na
tea de araña. A maioría das veces, nin sequera semellaba decatarse
de que estaba alí.
Diana sentou no asento traseiro do coche, e pasou a curta viaxe
ata a escola contando a través da xanela o

12
número de nenos que tamén ían aos seus colexios.
Algúns eran altos e fortes. Outros eran máis baixiños, coma ela.
Todos levaban unha mochila no lombo, e unha delas tiña
debuxados uns dragóns semellantes aos do seu abrigo. Estaban un
pouco máis sucios, aínda que eran máis grandes e feroces, e
posuían unha boca que infundía máis medo. Diana non albergaba
dúbidas de que, se chegaban a pelexar os dragóns dos seus petos
cos da mochila dese neno, os seus sairían perdendo. Oxalá que
nunca loitasen… ela queríaos moito.
Ademais de dragóns nos petos, Diana tamén tiña unha escola.
Non é que a Diana lle gustase demasiado a súa escola, pero era a
súa, así que a aceptaba. Tampouco estivera en máis escolas, así
que non sabía se era mellor ou peor que as demais. Estaba nun
edificio de ladrillo enorme e tiña un patio xigantesco cheo de raias
de cores, que eran os campos de fútbol e de baloncesto, onde
saían a xogar a maioría dos nenos no recreo. Ela só os utilizaba na
hora de educación física, porque o deporte non se lle daba moi
ben.

13
Cando chegaron ao colexio, mamá acompañouna ata o valo,
deulle un bico na meixela e marchou correndo cara ao coche,
coma todas as mañás. E coma todas as mañás, o bico sóubolle a
présa. Diana mergullouse no río de nenos, ata que unha man a
colleu polo ombreiro.
—Ola Diana! —saudouna Mara, unha nena moi leda que era a
súa mellor amiga—. Viches onte Philips e Fen?
—Ola! Si o vin, foi moi divertido. Gustoume sobre todo cando
Fen se puxo a cantar coa leituga que falaba, a canción era xenial!
—Si, a min tamén me gustou moito! Ademais, a leituga era
moi graciosa cando se poñía a bailar con Fen. Viches como lle
caían as follas?
—Si! –Diana e Mara non deixaron de rirse coa leituga que
bailaba con Fen e coas súas follas caídas ata que se sentaron nos
seus pupitres. Elena, a profesora de Matemáticas, entrou sorrinte
na aula co seu libro de mestra, e mandou aos nenos facer todos os
exercicios da páxina 56. Algúns protestaron, pero ela animábaos

14
dicindo que, ao primeiro en rematalos, daríalle un punto máis no
exame. Aínda que tamén tería que telos ben feitos, claro.
Diana, aínda que non foi a primeira, axiña rematou a súa
tarefa. Así que, mentres os demais ían rematando, comezou a facer
debuxos na última folla da súa libreta. Primeiro fixo a unha nena
baixiña paseando cun dragón por un campo cheo de flores. Aínda
que o dragón era tan baixiño coma ela, botaba moito lume pola
boca, polo que ninguén ousaba perturbalo.
Logo tamén debuxou un alieníxena que tiña a cara feita a
anaquiños, e unha araña que o acompañaba. A Diana gustoulle
moito como lle quedara a araña, así que debaixo escribiulle un
nome: Momosoda. Despois pensou que non era xusto que fora ela
a única en contar cun nome, así que tamén llo foi poñendo aos
demais. Ao alieníxena chamouno Riselochi, e ao dragón, Repuceto.
Para a nena non lle acordaba ningún nome máxico e
extraordinario dabondo, así que simplemente escribiu “Diana”.
—Eh, champiñón! Xa remataches os exercicios? –berrou Gus, o
compañeiro que se sentaba á súa esquerda. Ela non respondeu.

15
—Moco, estouche a falar! –insistiu, lanzándolle un anaquiño de
goma.
Diana continuou esborranchando no seu caderno, simulando
que estaba ocupada, aínda que en realidade non debuxaba nada en
concreto. Quería que Gus a deixara en paz, pero era demasiado
tímida para contestarlle. Ela adoitaba agardar a que cansara de
dicir parvadas, e a maior parte das veces, esta estratexia dáballe un
bo resultado.
—Tíralle máis gomas, que é parva e non se decata! –suxeriu
Ana González, quen se sentaba detrás de Diana.
A Gus podía ignoralo. A Gus e a Ana González xuntos, non.
Os pequenos ollos marróns de Diana comezaron a derramar
diminutas bágoas, que fluían polas súas meixelas brillando coma se
foran estrelas fugaces. En canto se decatou, inclinou suavemente a
súa cabeza cara a diante, deixando que o seu pelo formase unha
cortina castaña que lles impedise aos seus compañeiros vela
chorar.

16
Caeron máis gomas ata que chegou a hora do recreo, e máis
mofas e insultos. Mais Diana non dixo nada.

17
2. O tesouro de Mara
Coma todos os días, Diana agardou a Mara na porta da clase
para baixar ao patio.
—Hoxe non vai ser un recreo coma calquera outro, Diana.
Teño que amosarche un tesouro! –exclamou emocionada a súa
amiga, sinalando enerxicamente o peto dereito do seu pantalón
vaqueiro.
—Que tesouro? –preguntou Diana, fervendo de curiosidade.
—Xa o verás. Agarda a que cheguemos a un lugar seguro… —
murmurou Mara. A continuación, dirixiu unha ollada suspicaz ao

18
seu arredor; unha ollada que deixou a Diana flotando nunha nube
invisible de intriga e confusión.
—De acordo. Baixemos canto antes, logo –cedeu esta,
dominando a súa impaciencia.
Descenderon polas escaleiras o máis rápido que lles deixaron as
súas pernas, e logo atravesaron a porta que as separaba dos
campos de baloncesto. Despois, Mara agarrouna suavemente do
brazo e conduciuna cara ao final do pórtico de columnas.
Simulando un paseo, conseguiron introducirse no oco entre o
edificio e o valo.
—Aquí non nos verán –sorriu Mara.
—Onde se atopa o tesouro? –inquiriu Diana.
Sen extinguir o seu doce sorriso, a súa amiga extraeu do peto
un pequeno saquiño de cor morada, pechado cun estreito lazo
violeta. Fíxolle un aceno coa man a Diana para que sentase no
chan, e cando se sentaron unha en fronte da outra, depositou
docemente o saquiño no medio das dúas. Os enormes ollos de

19
Mara estaban tan acendidos que lembraban as chispeantes chamas
dunha cacharela.
—Por favor, Diana, ábreo ti.
Esta accedeu sen demora, e comezou a desfacer
meticulosamente o laciño que pechaba o pequeno saco.
—Máis rápido, máis rápido! –pregou Mara, impaciente.
Cando Diana por fin retirou o lazo e extraeu cos seus finos
dedos o que contiña o saquiño, os seus ollos comezaron a brillar
aínda máis que os da súa amiga.
—Meu Deus, é precioso!

20
Nese intre, un anel tan dourado coma os soños das princesas
refulxiu maxestosamente ante elas. A súa forma circular sostiña un
xigantesco rubí en forma de corazón, que desprendía unha
multitude de fulgores avermellados cando os raios do sol incidían
sobre el. Bordeando o rubí, xurdían numerosos e diminutos
diamantes que delineaban a forma do corazón. Á súa vez, os
diamantes e o rubí engastábanse con elegancia nunhas delicadas
pólas labradas en ouro, das cales xurdían pequenas follas douradas
que se fundían co aro.
—De quen é este anel tan incrible? –quixo saber Diana.
—Iso é o máis emocionante! –exclamou a súa amiga,
rebordando ilusión—. Pertenceu ao rei Alfonso XIII!
A boca de Diana estaba completamente aberta, formando un
“o” perfecto.
—O rei Alfonso XIII?
—Si, o mesmo. O último rei que houbo en España antes da
Segunda República e da guerra civil que se desatou despois.

21
—E logo, como o conseguiches?
—Onte pola tarde veu a miña avoa á casa. Traía con ela este
saquiño, e díxome que era para min. Non obstante, explicoume
con melancolía que debía revelarme algo antes de entregarmo.
Sentouse moi misteriosa no sofá, ao tempo que comezaba a
narrarme toda a historia do anel. Unha vez que rematou de
contarma enteira, regaloumo cun sorriso que recendía a amor–
explicou Mara con orgullo.
—E cal é esa historia? Poderías contarma a min? –pregou
Diana, curiosa.
—Verás… —Mara aclarou a gorxa, e, con voz solemne,
comezou a falar—. O seu avó, é dicir, o meu tataravó, estivo
servindo como mordomo no palacio real durante cinco anos.
Levábase moi ben co rei don Alfonso, e chegaron a facerse
grandes amigos. Un día, o meu tataravó comentoulle ao rei que se
namorara perdidamente dunha muller e que desexaba pedila en
matrimonio. A muller en cuestión era moi bondadosa e
intelixente, mais pertencía a unha familia moi rica que non lle
deixaba casar con xente de clase máis baixa ca eles. Así que, como

22
el non era máis cun mordomo, o seu amor era imposible. Entón,
o rei don Alfonso entregou ao meu tataravó un dos seus máis
prezados e valiosos aneis. Un anel que gardaba celosamente na
caixa forte do seu real dormitorio. “Pídea en matrimonio e
entrégalle este anel. En canto o vexa a súa familia, farante o seu
xenro sen dubidar” díxolle o rei ao meu tataravó.
Os pequenos ollos de Diana pestanexaban coma dous brillantes
vagalumes.
—E que pasou ao final? Casou coa muller? —preguntou.
Mara asentiu, esbozando un sorriso tan doce que recendía a
algodón de azucre.
—Esa muller era a miña tataravóa. Gardou o anel nun caixón
secreto do cal só ela posuía a chave. Todas as noites, antes de ir
durmir, poñíao nun dedo e ensináballo ao meu tataravó, para
lembrarlle que aínda o quería como o día no que este llo regalou.
Entre as dúas amigas fíxose un silencio sagrado que entrou tan
despaciño como se foi, para non molestar.

23
—É unha fermosa historia –murmurou Diana, absorta.
—De certo que o é –corroborou Mara—. Tempo despois, o
anel converteuse no noso tesouro familiar. A miña tataravóa
entregoullo á miña avoa antes de morrer, e a miña avoa
entregoumo a min. Agora ensineicho a ti, porque quero que
simbolice o noso pacto.
—O noso pacto? –estrañouse Diana.
—Si, o noso pacto de amizade. O rei Alfonso XIII entregoullo
a o meu tataravó en honor á amizade tan grande que había entre
eles os dous, e agora eu quero convertelo nun símbolo da nosa.
—E logo… podes facer iso? Quero dicir, á túa avoa non lle vai
incomodar? E outra cousa… como o imos compartir?
—Ela díxome que o gardara ben, e que só o compartise con
alguén que fora o suficientemente importante para min. Ademais,
mira isto.
Mara volveu acender, sen necesidade de interruptor, o seu
resplandecente sorriso. O anel, que refulxía maxestoso entre os

24
seus dedos, abriuse coma unha bisagra en canto ela desenganchou
un pequeno peche situado detrás do rubí.
—Se as dúas persoas que comparten o anel vivisen separadas,
poderían seccionalo en dúas partes e gardar unha cada unha.
Os ollos de Diana abríronse coma pratos.
—Estás dicindo que a metade do anel é para min?
—O anel será das dúas, e cada unha gardará unha parte. Só se
coidamos a nosa amizade poderemos volver xuntalo no momento
axeitado, e facer que volva brillar de novo por sempre xamais.
Os finos braciños de Diana pecháronse en torno ao corpo de
Mara, e a calidez que se transmitiron nese intre foi máxica. Se
alguén as tivese visto, diría que as que realmente desprendían luz
eran elas, e non o anel.

25
3. Amigos cortados con tesoiras
Ao voltar do recreo, o peto dereito dos vaqueiros de Diana xa
non estaba tan baleiro coma antes. Agora contiña a metade do
anel dun rei. E tamén contiña, nada máis e nada menos, que o
sincero e cálido cariño duhna amiga de verdade.
Ao chegar á aula, Mara afastouse de Diana para sentarse no seu
pupitre, no outro extremo da clase. Aínda faltaban moitos alumnos
por subir do patio, mais o aire xa comezaba a encherse de
conversacións, risas e estudantes. Roi e Xián intercambiaban
algúns cromos do Barça, mentres Lorena, David Soutelo e Clara
parolaban animadamente nunha esquina. Lorena xesticulaba

26
demasiado; probablemente estaría a contarlles aos seus
compañeiros algunha das moitas viaxes nas que acompañara ao
seu pai, que era camioneiro. Diana quixo sentarse no seu propio
pupitre e sacar tamén os seus propios trebellos.
Mais para ela non foi tan doado.
Enriba da súa mesa, diseminados, atopábanse unha infinidade
de pequenos anacos de tea verde.
Ao comezo costoulle recoñecelos, e pensou que alguén lle
enchera o pupitre de lixo para amolala. Mirou cara a Ana
González, e viu como ela tamén a miraba, suxeitando un sorriso
cruel na boca e unhas tesoiras nas mans.
Fora ela.
Diana volveu pousar os ollos no seu pupitre, e de paso reparou
no seu abrigo, colocado enriba da súa cadeira. Aínda que sería
máis preciso dicir que, no que realmente reparou, foi nos petos do
seu abrigo.
Neles abríase un burato negro, moi negro, tan negro coma

27
a tristura que comezaba a medrar no corazón de Diana. Os
dragóns verdes non estaban alí. Os anacos dos dragóns verdes
estaban no seu pupitre.
Ana González recortáraos e esnaquizáraos.
—Mira Gus, mira que parva é Diana! Mira como chora polos
seus dragonciños! –A súa compañeira, coas tesoiras asasinas aínda
nas mans, ría escandalosamente.
Gus, que acababa de sentarse no seu pupitre, tamén ría.
O único que choraba era o corazón de Diana, pensando en que
nunca xamais podería aloumiñar de novo os dragóns, a inventar
historias con eles, a sentirse protexida polas súas fauces
abrasadoras.
Para os demais eran só un anaco de tea, mais para ela
significaban moito máis. Eran a chave que abría a súa fantasía.
Unha chave que Ana González partira en anaquiños diminutos,
añaquiños mesmo máis ananos que as bágoas que xermolaban dos
ollos castaños da pequena Diana.

28
Se existira alguén que afirmara con rotundidade que os anxos
non choran, deberíaselle ter ensinado o rostro de Diana neses
intres. A tristura dos seus ollos rotos e desacougados non era unha
tristura calquera: a súa xeaba o sangue nas veas e cortaba a alma
en anacos. Só alguén que tivera a alma cuberta por pedra e
cemento podería tela ignorado.
Ese era o caso de Gus e Ana González, e dos seus risos afiados.
Ese día Diana chegou en silencio a casa, e non prendeu máis a
luz da súa alma. Coma o pequeno ser extraordinario que era,
exhalou a súa tristura en forma de suspiros quedos, que só os que
teñen o corazón moi brandiño son capaces de oír.
Rosa, a señora que a coidaba, decatouse deseguida da ausencia
dos dragóns nos seus petos e adiviñou a causa da súa pena. Como
non quería abrirlle máis a ferida da alma que aínda lle estaba a
sangrar, tratou de sandala a base de aloumiños, contos e bocadillos
de chocolate.
Mais sobre a falta dos dragóns non lle quixo preguntar nada.

29
Diana escoitou os contos, comeu os bocadillos e absorbeu os
aloumiños, e hai que dicir que pola noite xa se atopaba moito
mellor. Ademais, cando se ía poñer o pixama, atopou a metade do
anel de Alfonso XIII aínda dentro do peto do seu pantalón. O
anaco de xoia seguía brillando cunha intensidade case cegadora.
Mais agora o seu brillo cantaba un arrolo que trataba de
adormecer a súa dor, envolvéndoa con papel de amizade para que
non fixera dano, e tirándoa logo ao lixo.
Ela quedou durmida decontado, sentíndose máis confortada e
arroupada pola súa manta de cores e pola calidez do anel. Pero,
desgraciadamente, ao entrar no mundo dos soños, a ferida
volveríaselle abrir.
Cando se durmiu, Diana somerxeuse nunha fraga colorida e
luminosa na que todo estaba feito de papel: as árbores, as plantas,
os animais, os regueiros, as pedras… Primeiro apareceu ante os
seus ollos a araña Momosoda, tecendo enormes teas entre as pólas
das árbores máis altas e vigorosas, e sorrindo mentres se dedicaba
en corpo e alma ao traballo. Ao decatarse da presenza de Diana,
saudouna animadamente cunha das súas finas e habelenciosas

30
patiñas. A nena contestou cun tímido sorriso, mentres o seu
corazón choutaba de ledicia.
Logo, emerxendo de entre as árbores de papel e as flores de
cores, presentouse ante ela Riselochi, o alieníxena de mil caras.
Tamén estaba feito de anaquiños de papel, pero él xa non sorría.
Camiñaba despaciño, como agochando algo. O corazón de Diana
foi deixando de choutar segundo el se achegaba, e cando chegou
ao seu carón, latexaba tan despaciño que ela pensou que se
atascara. E é que o dragón Repuceto ía detrás de Riselochi,
resgardado baixo a súa sombra.
E estaba roto.
As súas noutrora chameantes fauces apenas deixaban saír agora
pequenos resopridos de fume apagado, e as súas feras e
implacables gadoupas estaban apegadas ao seu abdome por varios
anacos de fita adhesiva, do mesmo xeito que as súas patas. A
Diana deulle moito dó velo así. Nese intre a súa alma non quixo
outra cousa que abrazalo, así que, disposta a sandalo con todo o
amor que puidera, correu con enerxía ao seu carón.

31
O que ela non sabía era que, cando o tocara cos seus dedos, o
corpo de Repuceto se derrubaría no chan.
O corazón de Diana encolleu, e o seu doce rostro comezou a
tremer. “Como podo arranxarte, dragón?” preguntou aflixida a

32
nena, mais non houbo resposta. O alieníxena Riselochi e a araña
Momosoda tamén desapareceran, deixándoa soa e perdida. Aquela
fraga de papel comezou a facerse máis grande e menos colorida
cada vez, e non pasou moito tempo ata que as sombras a cubriron
coas súas negras ás.
O día seguinte era sábado, e Diana non tiña colexio. Ao
espertar, a avelaíña e agrisada luz que emanaba ese día das nubes
evitou discorrer por entre as fendas da súa persiana. A chuvia caía
case silenciosamente polos tellados da cidade, como querendo facer
xogo coas bágoas da nosa amiga. Nese intre botou de contas que
aquela fin de semana ía ser a máis gris que vivira nunca na súa
curta vida.
Que equivocada estaba Diana!

33
4. Viaxe á illa de Merz
Coa tristura aniñando na súa cabeza, Diana tomou o leite con
cereais de todas as mañás. Para ela, a cor dese leite foi gris, e gris
foi tamén a cor dos cereais.
Gris era o seu ánimo, e semellaba coma se este lle tivera
colocado uns lentes especiais nos ollos para que esa mañá non
puidera ver nada de cor na súa vida. Rematou o almorzo moi
cedo, e despois de facer a súa cama, estomballouse sobre a colcha
granate.
Discorreron minutos, e minutos, e minutos, e minutos, e
minutos, e minutos, mentres pensaba nos seus dragóns rotos.

34
“Tic-tac, tic-tac, tic-tac” dicía o reloxo.
“Dragóns” choraba a súa mente. “Dragóns esnaquizados”.
Chegou un intre no que o peso da tristura se fixo tan grande
que case non a deixaba respirar, e non tivo outra opción para non
afogar na pena que buscar outra cousa á que dedicar a súa
atención. Así que Diana colleu un libro do andel. Nada máis e
nada menos que Tain, o neno que sabía voar. Só un libro tan
interesante coma ese podería axudala a superar a perda dos seus
amigos, os dragóns verdes.
Aquel libro narraba a marabillosa e incrible historia de Tain.
El era un neno normal. Coma Diana. Coma calquera outro.
Coma ti, que estás a ler este libro. Pero Tain vivía na illa de Merz,
ou, como el a chamaba, a illa da fantasía. O lugar onde o poder
da imaxinación era tan grande, que todo o que un desexara podía
ocorrer.
Unha das características principais que diferenciaban a Merz do
resto do planeta Terra era que non había ningún adulto. Non era

35
que non os aceptaran, moi pola contra: os nenos e as fadas que
poboaban a illa estarían moi orgullosos de ter persoas maiores que
os acompañaran nas súas máxicas aventuras. Non obstante, polo
de agora non había ningún adulto que cumprira a regra
fundamental:
EN MERZ SÓ PODERÁN ENTRAR AQUELES QUE CREAN
NA FANTASÍA.
Esa regra foi creada pola Fada Nai de Merz ao inicio dos
tempos, e atópase escrita debaixo de todos os letreiros de benvida
á illa que hai en cada unha das súas praias. O seu obxectivo é
protexer ás fadas e ás fragas máxicas. E é que, se alguén que non
crese nas fábulas os chegase a ver, todos eles se esfumarían coma
po branco e se mesturarían coas nubes. Por iso a illa sempre se
atopa arrodeada por unha néboa eterna que fai de muralla,
agochada nun lugar tan recóndito que nin os máis avezados
científicos poden atopala.
Tain era un dos nenos que vivían na illa de Merz, e lembraba
un pouco a Peter Pan. El tampouco desexaba medrar, e ademais,
coma Peter… Tain era capaz de voar! Como o envexaban os

36
olliños castaños de Diana! A ela tamén lle gustaría poder
sobrevoar as montañas de Merz, as fragas máxicas, as nubes de
cores e os pazos das fadas.
E non só iso: se ela vivira na illa da fantasía, tamén podería
pedirlle a unha fada bondadosa que lle axudase a reconstruír e
sandar os dragóns dos seus petos. Podería ser mesmo que a fada
fora extraordinariamente compasiva, e lle axudase ademais a
darlles vida á araña Momosoda, ao alieníxena Riselochi e ao
dragón Repuceto, os que de momento estaban condenados a
existir tan só en forma de debuxo de papel.
A Diana teríalle encantado poder gozar da máxica maxia de
Merz, darse un mergullo na lagoa que nunca molla e arranxar e
encher de vida os seus amigos imaxinarios. Mais ela non era unha
nena de conto, así que nunca podería lograr semellante proeza.
Desgraciadamente, ela era unha nena real. Aínda que…
A verdade é que, se algo caracterizaba a Diana, era que posuía
toda a fantasía necesaria para meterse dentro dun libro de contos.
Mesmo aínda que fora un tan especial como Tain, o neno que
sabía voar.

37
Á fin e ao cabo, que podería perder por probar?
Nada.
En cambio, podería gañar moito.
Podería revivir os seus dragóns, por exemplo.
Diana non o pensou máis, e concentrouse con todas as súas
forzas na illa de Merz. Imaxinou como o seu cuarto se ía
convertendo pouco a pouco nunha das fragas da illa, e como Tain
saía a darlle a benvida. Estivo un bo anaco a pensar en todos e
cada un dos pormenores que daba o libro sobre a illa de Merz,
sobre os seus poboadores, sobre o vento cálido que zoaba na illa
enteira e aloumiñaba a pel de cada máxico habitante. Imaxinouno
todo tan ben, que xa lle parecía estar dentro do libro. E, de
súpeto, o milagre aconteceu.
Polos andeis do seu cuarto comezaron a gabear enredadeiras
salvaxes, que se enroscaban entre os libros e os peluches de Diana
mentres nacían as súas delicadas flores. Ao mesmo tempo, as
portas do seu armario abríronse de par en par, e delas xurdiu un

38
golpe de vento que encheu o cuarto dun reconfortante recendo a
herba húmida.
Diana, agoirada, anicouse contra o cabeceiro da cama,
agochando a súa pequena cabeza entre as súas pernas dobradas
que abrazaba con forza. Como é lóxico, ver que o seu cuarto
comezaba a transformarse a tanta velocidade infundiulle moito
medo ao principio.

39
A carón da súa cama, o chan comezaba a empaparse dunha
auga cristalina, cuxo nivel subía e subía ata ir converténdose
nunha lagoa calma. Seguidamente, esta comezou a arrodearse
dunha mesta vexetación que medraba incriblemente sobre o
mobiliario. Cando a agua e a fraga chegaron a cubrilo todo, Diana
ergueu a cabeza e botou unha ollada ao seu arredor.
Unha preciosa paisaxe que despregaba todos os tons posibles de
verde substituíra ao seu cuarto. Ella atopábase á beira dunha
pequena lagoa, sentada entre herba e area, e polos seus ollos
infiltrábanse os raios de luz dun ceo de tons rosas e laranxas. O
silencio disolvíase co zunido murmurante do vento, e tamén co
melódico canto dalgúns pequenos paxaros azuis e violetas que
sobrevoaban con elegancia o ceo rosa alaranxado.
Naquel momento, Diana soubo que se atopaba na illa de Merz.
Só alí o ceo e as aves poderían ofrecer unhas cores tan
extraordinarias.
Todo o que abranguían os seus ollos era marabilloso, mais
decidiu pechalos por un intre para poder apreciar mellor a canción
do vento e os rechouchíos dos paxaros. A súa alma bailou con

40
aqueles sons durante uns intres, ata que unha terceira melodía se
uniu á máxica sinfonía que envolvía aquela lagoa. Diana puxo
máis atención, e puido clasificar aquel son coma o que produce un
instrumento de vento. Entón, abriu os ollos para poder ver con
claridade de onde proviña aquel son.
E viuno aló, sentado enriba dunha póla, tocando a súa lendaria
harmónica.

41
5. Voando entre nubes de algodón
El continuou absorto na súa música, concentrado
durante un bo anaco naquel universo aberto pola melodía da súa
propia harmónica. Os paxaros, ao escoitalo, achegábanse ata a

42
árbore onde estaba sentado e voaban debuxando círculos ao seu
arredor, como planetas gravitando ao redor dunha cegadora
estrela.
A Diana non lle estrañou que aquela música os hipnotizara, xa
que nela mesma producía un efecto similar. Mais non resultaba
nada estraño. Á fin e ao cabo, tratábase da lendaria harmónica de
Tain. Aquel instrumento tiña poder para iso, e para moito máis.
Ao cabo duns minutos, una estraña aínda que melodiosa voz
interrompeu o concerto improvisado.
—Quen es ti? –Ao alzar a cabeza, Diana puido comprobar que
se trataba da voz do propio Tain, quen separara a harmónica dos
seus beizos e a ollaba con desconfianza.
—Eu son Diana –contestou con timidez.
O neno seguía a observala con sospeita, mentres gardaba a
harmónica no peto e brincaba da póla ao chan cunha axilidade
abraiante. Os paxaros voaron en línea recta por enriba da lagoa,
desaparecendo velozmente a través do ceo rosa alaranxado.

43
—Es unha fada infantil… ou unha nena? –inquiriu Tain,
mentres achegaba o seu rostro ao de Diana e a analizaba
minuciosamente.
—Eu… son unha nena –respondeu ela, confusa.
—Unha nena? –O habitante da illa de Merz deu un chouto
cara a atrás, sorprendido, coma se rematara de ver unha
pantasma—. Iso é xenial! Hai meses que non vén ningún neno
novo por aquí! –De socato, a cara de Tain semellaba rebordar
unha ilusión tan enorme coma inesperada—. Dime, nena Diana,
como entraches en Merz?
—Pois… —A Diana facíaselle un pouco difícil explicar a
extraordinaria transformación que tivera lugar no seu cuarto, pero
non lle quedou máis remedio que procurar facer un esforzo—. O
certo é que estaba a ler o libro de Tain, o neno que sabía voar,
quero dicir, o teu libro; e entráronme moitas ganas de internarme
na illa de Merz. Quería poder usar a maxia, coma ti, para arranxar
aos meus dragóns verdes, así que me puxen a imaxinar con todas
as miñas forzas que…

44
—Dixeches dragóns verdes? –O neno de Merz ergueu unha
cella—. Dous dragóns de tea sen nome, e un de papel que se
chama Repuceto?
Aquelo desconcertouna.
—Así é… como o sabes?
—Apareceron na illa de Merz onte pola noite. Foi moi raro,
porque había xa varios anos que ningún dragón se pasaba por
aquí. Ademais, os dragóns de tea estaban completamente
esnaquizados; tiven que usar moitas follas da Árbore da Saúde
para poder sandalos. Agora que a Repuceto non lle fixeron falla
tantas como aos outros, só tiven que pegarlle as gadoupas e as
patas. Agora xa están todos bastante ben, así que se queres
podemos ir a velos.
Os ollos de Diana brillaron como ás de anxo baixo a luz da
lúa.
—Iso é fantástico! Moitas grazas! –exclamou a nena—. Imos
pois!

45
El devolveulle o sorriso, agachando as súas costas diante dela.
—De acordo! Sobe!
—Nas túas costas? –preguntou Diana, desconcertada.
—Claro, imos voando! Senón, non chegaremos nunca.
A nena, asombrada e ilusionada, subiu dun chouto enriba das
costas de Tain, e este despregou os brazos. Sobrevoaron a lagoa a
rentes de auga, e logo, remontando o voo, dirixíronse cara á posta
de sol. Enormes montañas coroadas por capas de neve foron
quedando atrás, baixo os seus pequenos corpos, rodeadas dunha
néboa misteriosa que non deixaba ver o que había debaixo dela. A
Diana deulle mágoa non poder coñecer a illa de Merz en todo o
seu esplendor dende as alturas.
—Sempre hai esta néboa? –preguntoulle a Tain.
—Non adoita habela. Só os días en que chegan novos
habitantes á illa. E creo que esta vez saíron para recibirte a ti.

46
Diana riu, incrédula. Era difícil asimilar que aquelas nubes que
bulían coma o vapor dunha sopa quente se tivesen formado tan só
para saudala e darlle a benvida á illa de Merz. Non obstante, alí
estaban. Grandiosas pero suaves. Coma un manto de algodón que
protexía ás montañas e os acompañaba no seu voo. Máis tarde, ao
comezar a descender, os dous tiveron a oportunidade de
somerxerse naquela branca manta e envolverse no seu celestial e
intenso frescor.
—Xa estamos a chegar –anunciou Tain, a medida que baixaban
a terra. Unha inmensa árbore comezou a perfilarse diante dos seus
ollos. O seu tamaño era tan grande, que algunhas das súas pólas
máis altas chegaban mesmo a mesturarse coa néboa que envolvía
Merz. Semellaba un carballo, aínda que o seu toro era tan groso
coma unha casa. As súas follas eran do tamaño da cabeza de
Diana, e o seu verde resultaba especialmente intenso.
Cando á fin pousaron sobre o chan, a nena comprobou que
non estaban sós. Ao abeiro da árbore, anicados contra o seu
enorme toro, atopábanse tres siluetas verdes, descansando. Tiñan
gadoupas, e patas, e fauces…

47
—Os meus dragóns! –berrou, saltando das costas de Tain
abaixo e correndo cara a eles. Cando se detivo, a dous pasos dos
dragóns, eles ergueron lentamente a súa cabeza e ollárona.
—Ti es Diana? –preguntou o maior deles, o de fauces máis
alongadas.
Ela quedou paralizada. Aqueles dragóns non eran de tea nin de
papel; eran de verdade. Había dous iguais entre si, coma se foran
xemelgos. De constitución semellaban ser máis ben repoludos, e a
súa pel presentaba un verde máis forte e vivo que o do terceiro.
Este, o que falara, era de cor verde pálida e máis alto que os dous
primeiros.
—Si, eu son Diana –respondeu, dubitativa.
—Entón, ti es a nosa dona.
O dragón alto ensanchou aínda máis as súas alongadas fauces,
formando un sorriso cheo de dentes.

49
6. Lume de dragón
Diana non sabía moi ben que dicir, mais tampouco fixo
demasiada falla. O dragón máis alto falou por ela:
—É que non te lembras de min? Eu son Repuceto. Ti
creáchesme ao debuxarme, e ti puxéchesme o nome.
Ela abriu os ollos de par en par, abraiada. O mesmo Repuceto
en persoa (mellor dito, en dragón) estáballe a falar!
—E nós somos os dragóns do teu abrigo –replicou un dos
outros dous, inclinándose lixeiramente cara a adiante—. Aínda que
nunca nos puxeches un nome.

50
—É verdade. Perdoade –desculpouse a nena, coa queixada
tremendo pola emoción de volver ver aos seus dragóns sans e
salvos—. Se queredes, podo poñervos un agora mesmo.
Tain cruzou os brazos e asubiou.
—Ai, Diana, Diana! Así que non lles tiñas nomes aos teus
colegas, eh? Tranquila muller, eu heite axudar. A este –sinalou o
dragón máis tímido dos xemelgos, que non interviñera aínda–
pódelo chamar Luisiño o Caladiño, e a este –proseguiu, sinalando
ao irmán– pódelo chamar Perala o que Fala.
Repuceto riu, animado. Os outros dous dragóns asentiron,
amosando a súa conformidade.
—A min paréceme ben –interveu Perala o que Fala—. E a ti?
–preguntou, mirando o seu irmán.
—A min tamén –sorriu Luisiño o Caladiño—. A verdade é que
non me gusta falar moito.

51
—Pois ben, todo arranxado –anunciou Tain, dando dúas
palmadas coas mans—. Agora temos que preparar unha cacharela
para pasar a noite. Parece que vai ir frío hoxe.
Nese mesmo intre, ergueuse un refacho de vento xeado que
estremeceu a Diana e lle deu a razón a Tain. A nena fregou os
brazos e comentou:
—Para facer leña poderiamos coller algunhas pólas desta
árbore, é xigante!
—Iso non se pode facer –suspirou Perala.
—E por que non? –preguntou Diana. Repuceto esbozou un
sorriso irónico.
—Non me digas que aínda non sabes que árbore é esta… —
dixo.
—Pois non —. Diana comezaba a incomodarse con tanta
intriga.

52
—É a Árbore da Saúde –interveu Tain, situándose en fronte do
enorme toro e mirando de fronte á lendaria árbore—. Só hai tres
en toda a illa de Merz. Coas súas follas pódese sandar calquera
ferida ou enfermidade, e está totalmente prohibido arrincarlle unha
folla ou unha póla se non é coa fin de sandar a alguén. Algunhas
follas desta árbore foron as que usei para arranxar os dragóns e
convertelos en personaxes de carne e óso.
—En serio? –inquiriu a nena.
— Si, en serio. Nesta illa hai dous tipos de árbores sagradas: as
Árbores da Saúde e as Árbores do Alimento. As Árbores da Saúde
xa sabes para que serven. As Árbores do Alimento medran moito
máis rápido que as Árbores da Saúde, e hai cincuenta na illa de
Merz. Isto é porque as súas follas son as que nos alimentan a
todos os seus habitantes. Aquí non precisamos carne, nin peixe,
nin froitas, nin verduras… As follas das Árbores do Alimento
conteñen todos os nutrientes que precisamos para sobrevivir. Logo
xa verás unha delas… despois de todo, creo que teremos que cear
–rematou Tain, chiscándolle o ollo.

53
—Ben, pois agora imos conseguir pedras e pólas para a
cacharela –terzou Repuceto.
Os dous nenos e os tres dragóns puxéronse a buscar con afán
polos arredores pólas que caeran ao chan, evitando coller todas
aquelas que tivesen podido caer da Árbore da Saúde. Despois de
breves intres, conseguiron reunir un montonciño o suficientemente
grande como para acender unha cacharela. Luisiño formou un
círculo de pequenos cantos, dentro do cal Tain foi colocando as
pólas.
—Agora, o toque máxico –dixo Perala —. O lume!
E, dun só soprido das súas fauces, cuspiu unha labarada de
lume abrasador que acendeu a cacharela. O lume quentou en
poucos intres o frío ambiente que os envolvía, e iluminou os ollos
de Diana con fulgores lilas e amarelos.
—Este lume ten unha cor un pouco rara, non? —cuestionou a
nena.

54
—Todo na illa de Merz ten cores extraordinarias que non se
viron nunca en ningunha outra parte do mundo –respondeu
animado Tain—. Calquera cousa pode ser da cor que menos o
esperas. E agora seguiralo comprobando. Dragóns! — exclamou,
mirando aos demais—. Quedade vixiando o lume mentres eu vou
con Diana a pola nosa cea.

55
—De acordo, Tain –confirmou Repuceto—. Non tardedes
moito, se non queredes rematar chamuscados con lume de dragón.
—De acordo, Repu! –Diana sorriu, mentres sentaba enriba das
costas de Tain—. Ata logo, dragóns!
Tain e mais ela saudáronos coa man, para logo alzar o voo cara
ao ceo nocturno. En poucos segundos xa se atopaban voando a
unha altura considerable, por enriba das montañas nevadas da illa
de Merz. Agora só a luz da lúa alumeaba o horizonte, cubrindo a
ensombrecida paisaxe dunha tenue capa de luz branca.
Diana fixouse en que a néboa de antes xa non estaba. Agora xa
debían de considerala unha máis do lugar. Tería saído a néboa
tamén para os dragóns?
—Tain –borboriñou a nena—. Sabes como chegaron os meus
dragóns ata aquí?
O neno, que ía gozando en silencio da preciosa paisaxe que se
debuxaba aos seus pés, contestou:
—Trouxéchelos ti, sen decatarte.

56
7. A fundación da illa de Merz
Aquela resposta descolocouna por completo. Como ía ela a
levar os seus dragóns ata a illa de Merz? Ademais, sen decatarse!
Diana non o entendía. E o seu desconcerto foi palpado pola aguda
intuición do seu novo amigo.
—As túas bágoas por eles foron a enerxía que vos conectou aos
catro coa illa de Merz. Despois de todo, esta illa está feita para os
nenos que están tristes –continuou Tain.
—Eu pensaba que Merz era a illa da fantasía.

57
—E abofé que o é –afirmou o neno, pousándose con suavidade
no chan. Fíxolle un sinal a Diana para que se erguera das súas
costas, e logo púxose de pé—. A nosa viaxe rematou. Ahí tes a
unha das cincuenta Árbores do Alimento.
Ante eles alzouse unha árbore xigantesca, aínda que o seu
tamaño era algo menor có da Árbore da Saúde na que acababan
de estar, e as súas follas moito máis pequenas. A súa cor non se
distinguía moi ben a causa da escuridade que reinaba naquel lugar,
mais a Diana pareceulle que as súas follas eran de cor violeta.
Tain comezou a arrincar algunhas delas e a gardalas no peto. En
total, colleu dez.
—Non cres que son moi poucas? –preguntoulle Diana—. Se
somos cinco, só nos tocarán dúas follas para cada un.
El deixou saír unha pequena gargallada, mentres pechaba a
cremalleira do seu peto.
—Estas follas alimentan demasiado. Xa o verás.

58
—De acordo. Leva as que vexas, á fin e ao cabo, ti es o que
vive aquí. Desde logo, este mundo é moi estraño –reflexionou
Diana en voz alta—. Por certo, aínda non me explicaches por que
esta illa é para os nenos tristes se é a illa da fantasía, e como é
que eu trouxen aos meus dragóns ata aquí sen decatarme.
Tain suspirou.
—Creo que non me queda outra que contarche a historia da
illa de Merz dende os seus inicios –dixo, mentres sentaba enriba
da suave e amolecida herba do chan—. Queres oíla?
—Claro que si! –Diana sorriu, tomando asento ela tamén.
—Pois ben, ponme atención —e Tain comezou a narrar a
orixe, o suceso dos sucesos, o acontecemento máis importante de
todos…
A creación da illa de Merz.
“Había unha vez unha fada solitaria que vagaba polo mundo
dos humanos agochándose día tras día deles, pois a maioría non
estaban preparados para ver a un ser máxico. Adoitaba voltarse

59
invisible e observalos en silencio, polo que aprendeu moito dos
seus costumes. Con grande tristura, comprobou que moitos deles
estaban tristes. A miúdo facíanse dano uns a outros, ou perdían os
seus soños, ou simplemente esquecíanse de gozar da vida e de ser
felices.
O que máis dó lle deu á fada foi comprobar que non só había
adultos tristes, senón tamén nenos. Os nenos tristes perdían as
súas fantasías e as súas ilusións ao pouco de nacer, e a fada
decidiu que tiña que facer algo por eles, para que as recuperaran
outra vez.
Sobrevoou todo o mundo día e noite durante meses, buscando
un lugar que puidera acoller a todos eses nenos. Un lugar onde se
sentiran sans e salvos e puidesen recuperar a súa ledicia, sen que
entrase ningún adulto que tivera esquecido a súa fantasía.
Ao cabo de dous anos, atopou unha illa no medio do Océano
Atlántico que ningún ser humano pisara xamais. Era unha illa
pequeniña, formada por cadeas de fermosas montañas e bañada
por lagoas de límpidas augas. A fada bautizouna como

61
“illa de Merz”, e elixiuna como o lugar no que fundaría o seu
reino da fantasía.
Tinguiu as montañas, o ceo e as augas de cores extraordinarias,
e ergueu dúas clases de árbores sagradas: as Árbores da Saúde e as
Árbores do Alimento, para que na illa de Merz ningún neno
padecera xamais fame nin enfermidades. Ademais, arrodeou a illa
dun manto de protección feito de fantasía, para que ninguén que
carecera dela puidese entrar.
Por último, escribiu moitos libros sobre a illa e mandounos ao
mundo humano. Eses libros serían a chave para que os nenos
tristes accedesen á illa de Merz. Ao lelos, a soa forza da súa
fantasía arrastraríaos á illa. Bastaría con que formulasen na súa
mente o desexo de entrar nela e que fosen capaces de imaxinala
como algo real, con todos os detalles.
Non pasou moito tempo ata que os primeiros nenos comezaron
a chegar.
As fragas da illa de Merz inundáronse deseguida de pequenos
humanos aos que lles feriran a alma e que desexaban sandar o seu

62
corazón con fantasía. A fada, que a partir dese intre se fixo
chamar Fada Nai, converteu moitos dos seus desexos en realidade.
Mesmo houbo algúns nenos afortunados aos que ensinou a usar a
maxia e a voar.
A Fada Nai tiña á súa vez fillas, as Fadas Infantís, que se
encargaban de manter a fantasía na illa de Merz e de axudar os
novos nenos que ían chegando á illa. Os nenos ían e viñan,
segundo se lles sandaba o corazón, mais houbo tres deles que
decidiron quedar na illa para sempre. Chamóuselles nenos
lendarios, pois co paso do tempo, chegaron a dominar a maxia
con tanta mestría que se comezaron a escribir moitas lendas sobre
eles.
Co tempo, non só os nenos e as fadas poboaron a illa de Merz,
senón tamén os personaxes de soños. Estes eran os amigos
imaxinarios dos nenos, aqueles personaxes que inventaban e cos
que falaban, xogaban e soñaban. Os nenos tristes esquecíanos a
miúdo por causa da súa tristura. Mais a Fada Nai e as súas fillas,
as Fadas Infantís, recuperábanos cando estes chegaban á illa de

63
Merz, pois non tardaron en comprobar que este era o xeito máis
eficaz de sandar o corazón dos nenos.
Os personaxes de soños chegan á illa e nunca marchan, de
maneira que os nenos poden volver visitalos cada vez que desexen
regresar á illa de Merz.”

64
8. Non é fácil ser un neno lendario
—É dicir, que os meus dragóns en realidade son personaxes de
soños, e foi a miña tristura quen os trouxo comigo á illa de Merz
–resumiu Diana.
—Exacto. Eles están aquí para axudarche a sandar a ferida da
túa alma –asentiu Tain, mentres se erguía devagar do chan e
sacudía o pantalón.
—E ti es un dos tres nenos lendarios.
Tain calou uns intres, incómodo. Non adoitaba falar moito con
outros nenos, e, se o facía, a maior parte das veces era con algún

65
dos outros dous nenos lendarios. Non lle gustaba sentirse
diferente.
—Si, si que o son–contestou á fin.
—Os nenos lendarios xa non poden voltar ao mundo humano?
–inquiriu Diana, chea de curiosidade.
—Claro que podemos. Ninguén está obrigado a quedar na illa
de Merz. É só que non queremos voltar.
—Xa… —dixo Diana, pensativa—. É porque levades moito
tempo aquí, non? E entón no mundo humano xa vos terán
esquecido…
—Non é iso –gruñiu Tain con brusquidade—. Todo neno que
quere voltar ao mundo humano faino no intre preciso no que
desapareceu, así que ninguén se decata da diferenza. Se non volvo
alí é porque non quero.
O neno fixo de novo unha longa pausa, medindo as súas
verbas. Había moito tempo que non confiaba en ninguén. Había
moito tempo que se centrara en sandar o corazón dos outros

66
nenos, e esquecérase do seu. Mirou a Diana aos ollos, e decatouse
de que era a primeira vez que falaba con outro neno sobre os seus
propios sentimentos. De socato, entroulle unha gana enorme de
contarllo todo.
—O meu mellor amigo foise da cidade onde viviamos, e os
meus outros amigos comezaron a deixarme de lado. Os meus pais
non deixaban de rifar, e a miña irmá sempre andaba roubando as
miñas cousas e facéndome a vida imposible. Por iso quedei na illa
de Merz. Aquí podo tocarlles a harmónica aos paxaros, aquí podo
voar, non teño que ir ao colexio. Aquí podo estar só cando queira.
Podo ser libre.
—E non os botas de menos? –preguntou suavemente a nena.
—A quen? –estrañouse Tain.
—Aos teus amigos, aos teus pais, á túa irmá…
—Claro que non! –exclamó o neno lendario—. Oíches o que
che dixen? Non se portaban ben comigo. Como os ía botar de
menos?

67
—Poderías facer as paces coa túa irmá, falar cos teus pais para
que deixasen de rifar e buscar outros amigos –comentou Diana
con dozura—. Creo que, en realidade, te sentes moi só. E no
fondo, aínda que digas o contrario, iso non che gusta.
Esta vez, Tain non respondeu. Unha pequena bágoa comezou a
percorrer en silencio a súa meixela, deixando tras de si un
sendeiro prateado que brillaba cos raios da lúa.
—Ter poderes non dá a felicidade, sobre todo se non tes con
quen compartilos –proseguiu ela.

68
O neno lendario agachouse diante de Diana, sen mirala apenas:
—Sobe, por favor —dixo, moi serio—. Volvamos cos dragóns.
Han estar preocupados.
A viaxe de volta fíxose máis longa, xa que no seu transcurso
non articularon unha soa verba. As estrelas acompañáronos
durante todo o voo, regando o ceo coa lene luz dos seus
pestanexos sen fin. Cando aterraron a carón da Árbore da Saúde,
Luisiño durmía pracidamente enriba da herba fresca, e Perala
xogaba ás palmas con Repuceto.
—Home, non era sen tempo! –exclamou Repuceto ao velos.
—Empezabamos a pensar que vos pasara algo–engadiu Perala.
Diana baixou das costas do neno lendario con lentitude, xa que
lle empezaran a entalar un pouco os músculos.
—É que Tain me estivo a contar a historia da illa de Merz –
desculpouse a nena.
—Ah! Así que era iso? –dixo Repuceto.

69
—A nós contóunola onte —proseguiu Perala —. Hai que
recoñecer que é unha historia fascinante.
—Si, abofé que o é –cortou Tain, tallante—. A ver, ceamos ou
non?
Perala e Repuceto asentiron, mentres Diana espertaba con
coidado a Luisiño. Tain foi repartindo a cada un as follas que
recollera na Árbore do Alimento, e logo sentaron en círculo a
comer. Todos se abalanzaron famentos sobre as súas follas, agás
Diana. Para ela era algo moi raro comer as follas dunha árbore, e
antes de morder as súas, dedicou un anaco a contemplar como
engulían os demais.
—Non ceas? –preguntoulle Perala.
—Si, si, agora vou –contestou Diana—. É que como nunca
comín follas de árbore…
—Veña, muller! –exclamou Repuceto, dándolle unha palmada
nas costas—. Se tes sorte, pode que che tocara unha folla con
sabor a chocolate.

70
—A chocolate? –estrañouse a nena.
—Si, a chocolate, ou a vainilla, ou a amorodo… Cada folla da
Árbore do Alimento é dun sabor distinto. Hai moitos –asegurou
Tain, mentres engulía o último bocado das súas—. A min
acábame de tocar unha de xeado de limón e outra de tomates
recheos.
—En serio? Que ben! –Diana deu unhas cantas palmadas,
emocionada—. Pois agora vou probar as miñas, a ver a que saben!
Con enerxía, deulle a primeira dentada a unha das dúas follas
que tiña na palma da súa man. Despois de mastigala durante uns
segundos, cuspiuna ao chan:
—Boh! Esta sabe a coliflor! É a comida que máis odio!
Tain, quen devoraba as súas follas recostado no chan, botou a
rir:
—Non te agonies tanto e cómea. As follas de sabor a coliflor
son das máis nutritivas que hai!

71
—Xa, iso dilo para que non proteste –rosmou Diana, con cara
de noxo.
—O que di Tain é certo –interveu Luisiño—. Ademais é
mellor que unha coliflor de verdade, porque como a folla da
Árbore do Alimento é pequeniña, remátala deseguido.
A nena meditou uns intres, observando detidamente a folla con
sabor a coliflor que seguía na palma da súa man.
—De acordo, Luisiño. Comereina.
Diana fixo de tripas corazón e meteu a folla enteira na boca.
Comezou a mastigala con rapidez mentres contiña a
respiración, para non a saborear, e nun abrir e pechar de ollos,
tragouna.
—É certo! –sorriu ao rematala—. Cómese deseguida! Imos ver
a que sabe esta outra…

72
Colleu con delicadeza a segunda folla e deulle unha dentadiña,
saboreándoa a conciencia para intentar identificar o seu sabor.
Nada máis facelo, abriu os ollos de par en par.
—Esta sabe a chocolate!

73
9. A lagoa que nunca molla
Despois de cear, os dragóns e mais os nenos tendéronse na
herba, a carón da cacharela. Ao principio, a Diana dáballe algo de
reparo durmir ao raso, sen sequera unha manta que a tapara un
pouco. Non obstante, en canto se recostou sobre a herba,
comprobou que esta era moito máis branda e cálida do que
imaxinara. Nin sequera había rochas ou durezas no chan.
—Sempre dormes ao raso, Tain? –preguntou Diana, en voz
baixiña para non espertar os dragóns.
O neno, tendido cara a arriba e contemplando as estrelas,
respondeu:

74
—Dende logo! Pero só a carón das árbores sagradas. O chan ao
seu arredor está feito de terragodón, así que é moi brando e
cálido.
—Terragodón?
—Si, é unha mestura entre terra e algodón que creou a Fada
Nai para que calquera neno puidera durmir ao aire libre.
Colocouna hai moitos anos arredor de cada árbore sagrada.
—Xa dicía eu que estaba moi cómoda aquí. Por certo Tain, que
imos facer mañá?
—Mañá pola mañá bañarémonos na lagoa que nunca molla, e
logo presentareite á Fada Nai. Ela ensinarache a voar.
A Diana iluminóuselle o seu tenro rostro, proxectando a través
dos seus ollos un feixe de fulgurante ledicia que rubía ata as
estrelas.
—A voar! Iso é incrible! –exclamou, alzando un pouco a voz.
Pero Tain non engadiu máis. En poucos segundos quedara
profundamente durmido.

75
Á mañá seguinte, cando Diana abriu os ollos, nin os dragóns
nin Tain se atopaban alí. A nena ergueuse deseguida, cegada pola
penetrante luz do nacente sol. Ao seu arredor tan só se escoitaban
os melodiosos cantos dos paxaros de cores que poboaban as
árbores da illa de Merz.
—Que raro! –pensou. Despois de estarricarse, erguerse e
sacudir a terra dos pantalóns, comezou a internarse na fraga.
Andou un bo anaco na procura dos seus amigos, ata que escoitou
unha música peculiar. A súa melodía mesturábase elegantemente
cos cantos dos paxaros, e a Diana comezou a soarlle familiar.
Mirou cara ao alto, cara ás pólas das árbores, e viu a Tain tocando
a súa harmónica.
—Bos días, durmiñona! –saudouna este con alegría,
observándoa—. Pensei que non te ías erguer nunca.
Antes de contestarlle, ela fregou a cara coas mans, para
despexarse e poder velo mellor.
—É que eu tardei bastante en durmir. Ti xa caíches mentres
estabamos a falar.

76
—En serio? Vaia, perdoa –desculpouse Tain—. Eu son capaz
de durmir ata montado nun Tiranosauro!
Ambos os dous deixaron saír unha sonora gargallada. Logo,
Tain decidiu chimparse da póla abaixo. Entón comezaron a
camiñar baixo o frondoso arboredo, que construía enriba das súas
cabezas un tellado de follas verdes salpicado de ocos polos que
entraban cálidos raios de sol.
—Onde están os dragóns? –quixo saber Diana.
—Marcharon a primeira hora da mañá. Ían buscar unha praia
para facer un concurso de labaradas. Estaban moi ilusionados, e
dixéronme que foramos indo nós primeiro á lagoa que nunca
molla. Aínda que van estar tan entretidos que non creo que veñan.
—Que é iso do concurso de labaradas?
—É unha competición na que tres dragóns alzan as súas fauces
ao ceo, e, ao dar o sinal, lanzan cada un a labarada de lume máis
potente que poidan. Gaña o que consiga lanzar a labarada máis

77
alta. Pero iso, claro está, non o poden facer na fraga, porque
poderían plantarlle lume. Así que buscan unha praia.
—Caramba! Ten que ser espectacular!
Tain asentiu.
A fraga discorría ante os seus ollos segundo paseaban coma se
fora unha cidade de animais, chea de vida. Os esquíos rubían e
baixaban das árbores levando as súas abelás, e de cando en vez
asomaba algún xabaríl ou raposo de entre as matogueiras. Estes
quedaban ollando os nenos durante un anaco, con curiosidade, e
logo volvían meterse dentro da vexetación.
Despois de camiñar durante un bo intre, as árbores comezaron
a escasear. Chegou un punto no que as matogueiras as
substituíron case por completo, e os nenos só podían avanzar
apartando a maleza.
Mais non pasou moito tempo ata que as matogueiras tamén
comezaron a desaparecer, e un gran val cuberto de herba

78
debuxouse diante dos seus ollos. No centro dese enorme herbal
estendíase unha xigantesca lagoa en calma.
—Señora Diana, aquí a ten. A lagoa que nunca molla –
anunciou solemne Tain, mentres trataba de abranguer o val coa
mirada.
—É enorme – observou a nena—. Semella un grande espello,
todo o ceo se reflicte na súa superficie.
—Si, é o espello das nubes. Pero o máis divertido é bañarse
nela. Imos, Diana!
Case sen deixarlle tempo para reaccionar, Tain descendeu
correndo pola herba ata chegar á beira da lagoa. A continuación,
sen quitar a roupa, introduciuse na auga dun salto, chimpando mil
e unha pingas cara o ceo.
—Que fas, tolo? Agarda por min! –berrou Diana, mentres
corría ela tamén.
Unha vez na beira da lagoa, a nena detívose uns intres a
contemplar como o neno lendario brincaba e chapuzaba con

79
ledicia. El decatouse de que o estaba a mirar e voltou á beira
despaciño, emerxendo pouco a pouco das augas.
—Non te atreves a meterte? Es unha aburrida!
E deseguido deu unha enorme patada na auga que fixo chover
unha morea de pingas enriba da nena.
—Pero, que fas? Vasme empapar! –exclamou ela, protexendo a
testa cos brazos.
—Estou a demostrarche o insólita que é a lagoa que nunca
molla.
Ao principio Diana non o entendeu, pero logo pasou as mans
polo pelo e polos brazos, sentindo a súa propia pel tan seca coma
antes. Pero se Tain lle lanzara media lagoa enriba!
—É certo! A auga desta lagoa non molla nada! –berrou, chea
de asombro.
—Claro, é a lagoa que nunca molla! –exclamou Tain, rindo—.
Mira, mira.

80
O neno lendario somerxeuse de pronto na auga, volvendo
emerxer nun segundo.
—Ves? Estou completamente seco.
—É xenial! –dixo Diana, mentres se ía metendo na auga.
Notaba a temperatura fría desta mordéndolle a pel e penetrando a
través da súa roupa, como se en realidade se estivera a mollar.
Pero, cando levantaba os brazos, estes non saían húmidos.
—Podes mergullarte cos ollos abertos. Como a auga non os
molla, non se van irritar –explicou o neno lendario, antes de
mergullarse por completo dentro da lagoa.
—Vale! –A nena imitouno ao momento. Afundiu a súa
pequena cabeza naquel universo acuático, e comprobou que alí
había aínda máis vida que na fraga.

82
10. O pazo das torres afiadas
Decenas de bancos de peixes de cores cruzaban a lagoa en
todas direccións, axitando as algas que serpeaban na area do
fondo. Parecían un arco da vella de criaturas viventes que se
desfacía e se volvía formar a cada segundo. Entre todos eles
destacaba a silueta de Tain nadando cunha elegancia exquisita,
coma se en vez de nadar estivese a voar.
Parecía o ser máis grande que poboaba naqueles momentos a
lagoa, pero, fixándose un pouco máis, Diana descubriu dúas
siluetas do seu mesmo tamaño.

83
Naquel momento asustouse moito.
Estas nadaban a toda velocidade cara a ela. Ao principio só
eran dúas grandes sombras, pero, segundo se foron achegando,
Diana puido comprobar que se trataba dunha araña e dun ser
cunha cara moi rara, como dividida en mil anacos. Cando
chegaron ao seu lado, a araña levantou a pata, saudándoa. A nena,
inqueda, saíu á superficie.
Os dous personaxes imitárona.
E, alí, por fin, decatouse de quen eran.
—Riselochi! Momosoda! Como chegastes vós ata aquí?

84
Momosoda fixo un xesto de ofensa con dúas das súas patiñas
dianteiras, sinalándose a si mesma.
—Por favor, Diana, oféndesme. Esquecérasnos xa?
—Nós tamén somos personaxes de soños teus —proseguiu
Riselochi—. Ti debuxáchesnos, igual que a Repuceto, así que
chegamos a este mundo con el. O que pasa é que nós non
estabamos feridos, así que saímos a dar unha volta turística pola
illa, mentres Repu e os dous dragóns dos teus petos eran sandados
por Tain.
—Quen está a falar de min por aí? —interrompeu o neno
lendario, emerxendo de entre as augas da lagoa. Deseguida
recoñeceu os personaxes de soños de Diana, e lanzouse a darlles
unha efusiva aperta—. Riselochi, alieníxena traidor! Momosoda,
araña de mil patas! Por onde andabades?
—Ti fuches o que nos botou por aí, á aventura! —exclamou a
araña Momosoda, mentres estreitaba a Tain entre as súas oito
patas.

85
—Non vos botei, díxenvos que fosedes dar unha volta mentres
sandaba aos dragóns. Pero logo xa non volvestes máis.
Esquecéstesme. —O neno lendario cruzou os brazos, simulando
estar enfadado.
—É que nos atopamos coa Fada Nai, e deixounos colorear
nubes —alegou a araña, entusiasmada—. Vistes ultimamente unha
de cor laranxa con puntos negros?
Diana negou coa cabeza.
—Pois que pena —queixouse Momosoda—. A esa elixinlle eu
a cor, igualiño ao da miña pel! Riselochi en troques díxolle á Fada
Nai que quería pintar a súa de morado, pero eu creo que así non
é tan bonita. A vós que cor vos gusta máis: o laranxa con puntos
negros ou o morado?
—Hmmm... Hai que ter en conta que é para unha nube... —
Tain vacilou, rañando a cabeza—. Eu quizais elixiría a cor verde.
—Verde? —asombrouse Momosoda.

86
—A min gústame de cor morada, como a de Riselochi —
engadiu Diana docemente.
—Está visto que para gustos, as cores; e para cores, as nubes...
—riu o alieníxena.
—Iso é verdade —afirmou a araña—. Por certo, temos noticias
para vós da Fada Nai: mandounos esta mañá a buscarvos. Quere
ensinar a voar a Diana canto antes e cre que Tain a está a entreter
demasiado.
—Que eu a entreteño demasiado? —O neno lendario engurrou
a cara, molesto—. Hai que ver que impaciente é esa muller,
sempre metendo présa... Non pode un nin se dar un baño na
lagoa que nunca molla.
—Son ordes do alto, Tain, así que deixa de protestar —alegou
Riselochi—. Ben, imos ou que?
—Está ben, está ben... Diana, sobe ás miñas costas!
A nena obedeceu, e pronto se atoparon voando sobre o ceo da
illa de Merz. A lagoa volveuse pequeniña deseguida, para ir logo

87
desaparecendo oculta entre unha morea de altas montañas e
mestas fragas. Momosoda voaba ao seu lado, con Riselochi
viaxando enriba das súas costas.
—Ti tamén sabes voar? —preguntou asombrada Diana.
—Pois claro! E tamén Riselochi. Iso foi o que nos estivo a
ensinar a Fada Nai onte pola tarde.
A nena ilusionouse deseguida. Se os seus personaxes de soños
deprenderan nunha soa tarde, non debía de ser tan difícil
deprender a voar.
Continuaron viaxando en silencio polos ceos da illa de Merz,
ata que chegaron a un gran pazo que se erixía no cume dunha
montaña. Estaba tan alto que mesmo se viron obrigados a
remontar un pouco o voo, para poder aterrar á súa altura. As súas
numerosas torres afiadas parecían picar ás coloridas nubes que o
sobrevoaban.
Tain e Momosoda pousáronse enriba do gran patio central,
situado xusto en metade da fortificación e atrapado entre as

88
afiadas torres do pazo. Non tiveron que agardar moito tempo ata
que unha fermosa muller se presentou ante eles, rodeada de
decenas de pequenas flores brancas que levitaban ao seu arredor.
Na súa man dereita portaba unha vara máxica, e Diana
deduciu, polo seu porte e a súa elegancia, que debía tratarse da

89
famosa dona e fundadora da illa de Merz. Nada máis e nada
menos que...
A Fada Nai.

90
11. Sen ás, Diana deprende a voar
—Diana! Por fin nos vemos as caras! —A Fada Nai sorriu nun
xesto acolledor, abrazándoa con dozura—. Encantada de te
coñecer, miña filla.
—Igualmente, señora —contestou Diana—. É unha honra para
min.
Mentres lle daba un bico na meixela, as flores que a rodeaban
apartáronse cara a atrás, para non a molestar. Logo, a muller
dirixiuse cara a Tain, ofrecéndolle unha cara máis seria:
—Tardaches en traerma, pequeno tunante. Díxenche que a
quería no pazo en canto despuntase a alborada.

91
—Síntoo, Fada Nai —desculpouse o neno lendario—. É que
Diana estaba cansa e tardou en espertar, e logo quixen ensinarlle a
lagoa que nunca molla.
A Fada Nai exhalou un suspiro. Non parecía estar moi
enfadada, senón máis ben impaciente.
—Paréceme moi ben que lle ensines as marabillas da illa de
Merz. Pero entende que me fixeches agardar demasiado, e xa
comezaba a estar intranquila.
—Seino, síntoo. Non volverá ocorrer —dixo Tain, agachando a
cabeza.
—Está ben, acepto as túas desculpas. Agora non perdamos máis
tempo, e subamos ao Balcón das Aguias. Teño que ensinarlle a
Diana a voar.
A Fada Nai, rodeada das súas pequenas flores brancas,
introduciuse por un dos grandes portóns que comunicaban o patio
central coas torres afiadas. Os nenos, Momosoda e Riselochi,
seguírona inmediatamente.

92
Percorreron asombrados os luxosos corredores, cheos de
grandes espellos, xigantescas lámpadas de cristal e mesas e cadeiras
talladas en ouro. Avanzaron por unha alfombra vermella que
atravesaba os pulcros corredores, e que logo ascendía por unha
interminable escaleira de caracol. Tardaron un bo anaco en
rematar de subila, e cando o fixeron, estaban exhaustos.
A Fada Nai abriu a gran porta de madeira que se alzaba ao
final da escaleira, e cun amable sorriso, invitounos a cruzala.
—Pasade, pasade por aquí, por favor. Benvidos ao meu balcón
favorito de todo o pazo: o Balcón das Aguias.
Cando Diana se asomou, puido comprobar o motivo polo que
aquel balcón era o favorito da Fada Nai, e polo cal lle puxeran ese
nome.
Dende alí podíase contemplar toda a illa de Merz a vista de
aguia. Era o balcón máis alto da torre máis alta daquel pazo, que á
súa vez estaba situado no cume da montaña máis alta da illa.
Diana supuxo que a Fada Nai debía de telo construído así para
poder vixiar toda a súa illa dende a súa propia casa.

93
As lagoas, os vales, as fragas e as montañas de Merz parecían
formar parte dunha maqueta, coma se a illa fora construída no
tamaño dun belén de Nadal.

94
—Agora tes que tirarte dende aquí para aprender a voar, Diana
—anunciou o neno lendario.
—Pero, que dis? —protestou a nena—. Ti ves o alto que está
isto? Voume matar, Tain!
A Fada Nai riu, divertida. Logo, acariciando a meixela de
Diana, tranquilizouna:
—Non te vas lanzar ata que non ensaiemos un pouco. E para
iso, antes hei de ensinarche a técnica do voo. Momosoda,
Riselochi, Tain... deixádenos soas, por favor. Agora precisamos
moita tranquilidade e concentración.
—Está ben... —resignouse a araña—. E eu que quería ver os
seus primeiros voos...
—Se non pode ser, non pode ser, Momosoda —comentou
Tain.
—Estaremos a xogar no patio. Avísenos se nos necesita, Fada
Nai —engadiu o alieníxena.

95
—De acordo, moitas grazas Riselochi —interveu a Fada Nai—.
Agora, Diana, senta no chan coas pernas cruzadas —continuou,
mentres os demais desaparecían pola porta.
Diana sentouse e pechou os ollos. Sentiu como a brisa mexía
suavemente os seus cabelos, erguéndoos un pouquiño, e empezou
a notar un agradable frescor que lle invadía a caluga.
—Sente ao vento envolver o teu corpo, e desprega os teus
brazos coma se fosen ás —a nena seguiu os seus consellos, sen
abrir os ollos—. Concéntrate neles. En realidade, eles serán as túas
ás. Os teus brazos elevarante ao ceo se os axitas suavemente.
Móveos agora con coidado, notando como o vento se vai
desprazando debaixo deles.
Diana obedeceu, movendo os seus brazos arriba e abaixo,
empurrando ao vento debaixo do seu corpo.
—Non pares, continúa sen parar —animouna a Fada Nai.
A nena seguiu axitándoos constantemente, notando cada vez
máis que o vento que a rodeaba se convertía nunha masa de

96
aire que ela podía desprazar cos seus brazos, coma se fose auga.
Comezou a sentirse lixeira, moi lixeira, como unha pluma
empurrada cara a arriba polo vento.
—Agora abre os ollos —dixo a súa mestra, cunha voz que a
Diana lle soou afastada—. Pero non te asustes.
Ao despegar as súas pálpebras, a nena non viu ningún balcón.
Só ceo.
Atopábase flotando polo medio das nubes.

97
12. Alguén está en perigo
—Non pares de axitar os brazos! —aconselloulle a Fada Nai,
dende o balcón—. Se queres baixar tes que ir deixando de
movelos moi pouquiño a pouco, para non caer de súpeto.
Diana obedeceu, e foi descendendo con suavidade ata o lugar
onde estivera sentada.
—É xenial! —exclamou en canto se pousou no chan—. É coma
se fose un paxaro! Estaba completamente soa no medio do ceo,
sen nada nin ninguén debaixo de min!
—Alégrome moito de que che gustase —respondeu a Fada

98
Nai mentres lle daba un abrazo—. Agora, se queres desprazarte,
só debes ir apartando o aire cos brazos na dirección á que desexes
ir.
—E podo atravesar a illa de Merz voando? —cuestionou Diana,
cos ollos brillantes.
—Claro que si! Se queres podes mesmo voar ata o continente,
que non está demasiado lonxe de aquí. Pero antes tes que chamar
a Tain para que te acompañe, e logo hei de regarvos os dous con
pos da invisibilidade. Ningún humano pode vervos voando; lembra
que só os que entren na illa de Merz poden presenciar a existencia
da maxia.
—De acordo! Iso sería xenial, así podería mesmo ver a miña
cidade dende o ceo —sorriu a nena. A continuación asomouse ao
balcón polo lado que daba ao patio central, e divisou o neno
lendario. Este estaba a correr atropeladamente detrás de
Momosoda, que escapaba del movendo a toda velocidade as súas
oito patas. Riselochi mantíñase afastado nunha esquina, como
agardando que non o vise. O neno debía de estar a xogar co
alieníxena e coa araña ao pilla-pilla.

99
—Tain! —berrou Diana— Sobes a acompañarme? Vou voar
ata o continente!
Este parou de correr, alzou a cabeza e puxo as mans a xeito de
megáfono:
—Que dis? Non te oio ben!
—Que se sobes a acompañarme a voar! —berrou a nena,
espremendo ao límite a súa gorxa.
—Ah! —Tain baixou un momento a cabeza, meditando a súa
resposta, e logo volveuna alzar—. Está ben! Espérame que subo!
O neno lendario despregou os brazos e elevouse do chan. Voou
con elegancia cara ao balcón, e logo pousouse suavemente ao lado
de Diana.
—Xa aprendiches a voar? —preguntou. A súa amiga afirmou
coa cabeza—. Caramba, que rápida.
—Pois claro! Que pensabas? —respondeu Diana, rindo.

100
—Nenos! —interrompeu a Fada Nai—. Agora teño que
regarvos cos pos da invisibilidade. Poñédevos un a carón do outro,
e agarrádevos da man.
Os nenos obedeceron, aliñándose en fronte da Fada Nai. A
máxica muller alzou entón a vara que gardaba no peto do seu
vestido, e cun movemento circular enriba das súas cabezas, fixo
xurdir unha chuvia de po prateado. Os nenos comezaron a
desaparecer a medida que os pos brillantes ían entrando en
contacto coa súa pel, e nuns segundos, remataron por volverse
completamente invisibles.
—Ben, xa podedes soltar as vosas mans. Agora poderedes
vervos o un ao outro, pero ninguén máis poderá facelo. Nin
sequera eu sei onde estades —explicou a Fada Nai—. Botade a
voar, e gozade da experiencia —dixo, mentres daba unha palmada.
—De acordo —respondeu Diana con entusiasmo—. Moitas
grazas, Fada Nai! Ata pronto!
—Ata logo! —secundou Tain.

101
—Coidádevos moito, queridos —finalizou a Fada Nai,
saudando ao baleiro coa man.

102
Diana e o neno lendario subiron á ornamentada varanda.
Detivéronse un instante para contemplar sorprendidos a grandeza
dos vales e as montañas que se abrían ante eles. Sentíronse moi
pequenos, apenas unha parte máis daquel vasto todo, salpicada por
tons azulados entre os que reinaba a cor verde da inmensidade.
A súa vista era de aguia. Sentíanse lixeiras aves, e como tales,
choutaron sen medo ao baleiro. Planearon primeiro sobre o vento,
despregando logo os brazos para empezar a axitalos cun
movemento rítmico. Xuntos atravesaron a illa de Merz polos aires,
somerxidos entre nubes de cores. De cando en vez entrábanlles
ganas de cambiar de perspectiva, e entón descendían para voar a
rentes de chan, sobre a herba fresca.
Diana sorría, confortada por todo aquel universo de árbores e
cores que a facía sentir tan especial.
Unha vez sobrevoaron toda a illa, dirixíronse cara ao
continente. Non estaban cansos en absoluto. Só tiñan que sentir
ao vento na pel e deixarse levar.

103
Nun abrir e pechar de ollos, atravesaron o océano e
franquearon as beiras do outro lado do mar. A nena puido
percibir deseguida a evidente diferenza con respecto á illa de Merz.
Era un universo menos colorido, pero tamén máis grandioso e
inmenso. O verde dominábao todo sen excepción; un verde tan
intenso e puro que cortaba a respiración. Aquela alfombra de
árbores que se estendía maxestosamente ante os seus ollos
lembráballe profundamente á inmensidade do océano.
De pronto, mentres Diana sobrevoaba pracidamente aquela
paisaxe que lle subxugaba a alma, o anaco de anel que lle regalara
Mara saíu voando do seu peto. Aquel enorme rubí alzouse no aire
ante os atónitos ollos dela e do seu amigo, emitindo unha intensa
luz de cor branca. Entón, despregándose coma un abano,
proxectou ante eles unha especie de holograma que lles mostrou
unha imaxe aterradora:
Mara berraba entre labaradas de lume. Parecía quedar atrapada
nun incendio, e co corpo cuberto de cinzas e tusindo
convulsivamente, intentaba sen éxito saír de alí. A súa cara
deformábase e contraía en acenos de desespero, e parecía quedarlle

104
cada vez menos aire nos pulmóns. As chamas tragaban vorazmente
ás árbores e cortábanlle o paso, rodeándoa por todas as partes.
Pedía auxilio a berros, pero ninguén parecía oíla.

105
13. Incendio
—Temos que ir rescatar a Mara rápido! O lume vaina devorar!
—berrou Diana horrorizada.
—Pero, e como a imos atopar? —cuestionou Tain.
—A fraga onde está Mara probablemente se atopa nos
arredores da súa aldea, que é onde vai ela todos os fins de semana.
Eu voarei cara a alí, ti sígueme —resolveu a nena.
—Está ben, imos!
Os nenos voaron o máis rápido que lles permitiron os seus

106
nerviosos brazos, e non tardaron en divisar ao lonxe unha gran
fumareda que tinguía o ceo de gris, tapando con po e escuras
cinzas a luz do mesmo sol.
—Que horror! Ese incendio debe de ser enorme —comentou
apesarado Tain.
Ao ir aproximándose ao lugar, o aire que os rodeaba comezou a
quentarse dun xeito alarmante, ata case arder. Cando chegaron ao
incendio, tiñan tanta calor que a roupa se lles pegaba ao corpo, e
a suor esvaráballes a chorros pola pel. Ademais, o fume negro era
tan denso que se lles metía nos ollos, proéndolles e obstruíndolles
a visión.
—Isto é imposible! —exclamou o neno lendario, desesperado—
. Non podemos saber onde está! O incendio é enorme e estao a
queimar todo!
—Pero temos que atopala! Non a podo deixar soa! —suplicou
Diana, deixando escapar amargas bágoas. Logo engadiu, con voz
tremente:

107
—Non podo deixala morrer así.
Nese momento, unha luz branca extraordinariamente fulgurante
xurdiu dun punto da fraga, non moi afastado deles. A nena,
sorprendida, comprobou como esa luz se dirixía directamente cara
ao anaco de anel que volvera gardar no peto.
—Esa luz ten que proceder da parte do anel que ten Mara!
Estanos a dicir onde está! —berrou esperanzada.
Seguindo o rastro da cegadora luz branca puideron atravesar
todo o fume que os envolvía e que case non os deixaba respirar.
Diana descendeu valentemente entre as perigosas labaradas de
lume ata o claro da fraga do cal proviña a luz. Salvar a súa amiga
era o único que lle importaba neses momentos, e nin a calor
abrasadora do lume, nin a asfixia que lle estaba a provocar o fume
negro, lograron disuadila do seu propósito.
Cando pousou no chan, advertiu que Mara tiña os ollos
pechados.

108
—Está inconsciente! —exclamou Diana—. Tain, axúdame a
cargala, por favor!
O neno lendario colocou rapidamente a Mara sobre as costas
de Diana, e de inmediato, para non se seguir expoñendo ao
perigo, alzaron o voo de novo.
—Temos que levala á illa de Merz —suxeriu Tain—. Alí
poderá sandar coas follas da Árbore da Saúde, ou coa maxia da
Fada Nai.
—De acordo —respondeu Diana.
Os dous nenos volveron cruzar o océano, cara á illa da fantasía,
coa amiga de Diana cargada sobre as costas dela. Ao ser invisibles,
parecía coma se a silueta inconsciente de Mara flotase soa a través
do ceo.
—Fada Nai, temos unha urxencia! —berrou Tain, en canto
comezaron a descender no patio central do pazo.
A Fada Nai achábase alí abaixo, tombada enriba dunha toalla,
gozando dos cálidos raios de sol que bañaban a súa maxestosa

109
vivenda. En canto escoitou o berro urxente do neno lendario,
ergueuse a toda velocidade e saíu correndo a recibilos no medio do
patio, palpando o aire ás cegas pola zona na que recostaran a
Mara.
—Que pasou, meus fillos?
—A miña amiga está inconsciente! Atopámola atrapada nun
incendio forestal! —anunciou Diana con nerviosismo—. Hai que
reanimala rápido!
A Fada Nai axitou a vara máxica ao seu arredor e deseguida
cubriu o patio dun fermoso e cegador po prateado que volveu
visibles os nenos. Cando a muller máxica viu de novo a Diana,
abrazouna e borboriñou no seu oído:
—Tranquila, querida, eu curareina. Podes estar segura.
A pequena non puido evitar que chovese nos seus ollos.
A Fada Nai palmeoulle cariñosamente as costas, e logo
comezou a pronunciar un feitizo no idioma máxico de Merz:

110
—¡Sanem salute niáliba! ¡Ercuum laniro térribo! ¡Laque, laque
eneáfito!
Mara continuaba inconsciente, sen dar sinal ningún de vida.
Diana comezou a impacientarse, e xa estaba a punto de intervir,
cando as pálpebras da súa amiga subiron como dúas pequenas
persianas.
—Onde estou? —preguntou a nena, incorporándose.
Desconcertada, levou a man á fronte, e ao retirala comprobou que
estaba manchada de cinza.
—A miña árbore! —berrou de pronto—. Onde está a miña
árbore? Que pasou co incendio?

111
—Acabámoste de salvar das chamas —aclarou a súa amiga—.
Estabas atrapada en metade da fraga. Por certo, que facías alí?
—Oh, Diana! Salváchesme de verdade? Moitas grazas! —
exclamou Mara, abrazándoa.
—Non fun eu soa quen o fixo. Tain axudoume.
O neno lendario, que ata ese momento se limitara a mirar a
escena como un mero espectador, deu un paso adiante e ofreceulle
a man a Mara, quen lla estreitou desconcertada.
—Encantado de coñecerte, amiga de Diana. Son Tain, un dos
tres nenos lendarios da illa de Merz, tamén coñecida como illa
máxica ou da fantasía. Poderías explicarnos que é o que che levou
a rematar acurralada polo lume?
Mara permaneceu uns intres en silencio, tratando de dixerir a
nova información, antes de contestar:
—Eu estaba a regar a miña árbore na fraga —comezou a
narrar, con voz trémula—. Cando vou á miña aldea cos meus pais
encántame pasear por alí, e adoito camiñar entre as árbores. Como

112
xa as coñezo de memoria téñolles moito cariño, e un día
ocorréuseme a idea de plantar unha. Así que, sempre que volvía á
aldea, o primeiro que facía era regar a miña árbore e vixiar as
demais para comprobar que estaban ben. Pero hoxe eu non era a
única que visitaba a fraga. Había unha familia preparando unha
barbacoa, e empeceime a preocupar cando escoitei o ruído do
coche afastándose e vin que a cacharela seguía ardendo. Entón
dirixinme cara a alí, para intentar apagala. Pero foi inútil. O lume
xa se propagara ás árbores. Todo comezou a queimarse de súpeto,
as chamas avanzaban a unha velocidade vertixinosa, e en poucos
segundos quedei rodeada polo lume. Intentei buscar unha saída,
pero todo estaba a arder. Foi horrible. Empecei a tusir, o fume
non me deixaba respirar... e xa non me lembro de nada máis.
Supoño que me desmaiei —Mara tragou cuspe con xesto grave, e
despois engadiu:
—Tiven moita sorte de que me atopasedes.
Diana, Tain e a Fada Nai escoitaban atentamente a historia,
con cara compunxida. Ao neno lendario entristecérao moito,
porque el tamén adoitaba pasear pola fraga e perderse entre as

113
árbores. Doíalle moito que se queimaran. Sen decatarse, abrazárase
ao brazo esquerdo da Fada Nai, buscando a súa protección.
Diana, pola súa banda, recordaba o extenso que fora o
incendio. Media fraga debía de terse queimado. A árbore de Mara
debía de ser un dos moitos esqueletos negros arrasados polo lume
que agora se quedarían abandonados en metade dun deserto
negro, acompañados tan só por cinzas. E, en canto aos animais...
Algúns terían podido fuxir. Os demais terían unha morte
horrible.
Mara debía de estar a pensar no mesmo que a súa amiga, pois
botou a chorar desconsolada.
—Querida —murmurou A Fada Nai—, non te apesares. Sei
que é moi triste... pero eu son unha fada. E se por algo nos
caracterizamos as fadas, é porque podemos solucionar toda clase
de problemas coa nosa maxia.
—De verdade? —preguntou a nena, enxugando as bágoas coa
man.

114
—De verdade. Diana debe regresar ao mundo humano, e, como
os demais nenos que entraron na illa de Merz, farao no momento
e lugar xustos nos que desexou introducirse no libro. Pois ben,
farei que regreses con ela. Chegaredes ao seu cuarto e será o día
de onte pola mañá. Nese momento, o incendio aínda non tivo
lugar, así que, ao día seguinte, volverás á túa aldea con Diana. E o
primeiro que faredes será dicirlle a esa familia que non se poden
acender cacharelas na fraga.
As bágoas de Mara desfixéronse ao instante, evaporadas pola
calor do seu sorriso.

115
14. As gardiás das fragas
—Esta fraga é preciosa —admirouse Diana, mentres levaba ao
nariz unha margarida que collera segundos atrás.
—Si, dende logo. A miña árbore é a raíña absoluta de todas as
árbores, e está na fraga máis preciosa de todas as fragas —
asegurou Mara con convicción, para deixar escapar logo unha
sincera gargallada—. Ben, creo que igual estou a esaxerar un
pouco.
A súa amiga sorriu.
—Por certo, cal é a túa árbore? Esta de aquí? —dixo Diana,

116
sinalando un estreito toro que medraba nun pequeno claro da
fraga, rodeado por algunhas matogueiras baixas.
—Si, esa. Aínda é moi pequena porque só hai dous meses que
a plantamos o meu pai e mais eu. De todas as maneiras, agora xa
creceu un pouquiño. É coma se fose a miña filla. Eu encárgome de
regala e de vixiar que creza sa.
—Iso é xenial, a min tamén me encantaría ter unha árbore—
respondeu Diana—. Creo que vou plantar unha, e poreille de
nome "Merz", en honor á illa.
Mara, quen albergaba no máis fondo da súa alma a esperanza
de poder coñecer a illa tanto como o fixera a súa amiga, debuxou
un sorriso na súa cara e afirmou con franqueza:
—Ese sería un bo nome, dende logo.
Diana observouna cuns ollos que lían almas, e asegurou cunha
voz doce:
—Volverei a Merz, Mara. E fareino contigo.

117
Nese xusto momento, algo brillou nos petos das dúas amigas.
Respiraron profundamente, e cada unha agarrou con forza a súa
metade do anel. Era coma se as dúas aprisionasen entre os dedos a
súa amizade.
Transcorreron uns instantes sagrados mentres gozaban daquela
sensación, ata que o ruxido dun motor as interrompeu.
—Óese un coche por aí! Veñen os da barbacoa! —
sobresaltouse Diana.
—Imos!
As dúas nenas achegáronse correndo cara ao lugar de onde
proviña o son. Agardaron sixilosas ata que o motor do coche
deixou de soar, momento no que deduciron que xa debían de ter
aparcado. Entón saíron de detrás dos arbustos, e encontráronse
cunha pequena familia que se dispoñía a comer na fraga. O pai
levaba na man un paquete de carbón, e parecía querer acender
unha cacharela enriba dunhas cantas pedras que colocara no chan.

118
—Desculpe, señor —falou Diana—. Ese carbón é para acender
lume?
—Ola nena! —saudouna o home alegremente—. Pois si, iamos
preparar unha barbacoa, por que?
—Deberían saber que na fraga non se pode acender lume,
podería descontrolarse e plantar un incendio —continuou Mara—.
Pero preto de aquí hai un merendeiro no que se poden facer
barbacoas. Iso si, controlando o lume en todo momento e
apagándoo cando vaian marchar.
A cara do home agravouse. Semellaba incomodado.
—Grazas polo consello, pero son unha persoa maior e sei o
que fago —contestou con sequidade. Dito isto, continuou sacando
carbón do paquete e colocándoo no medio do círculo de pedras.
—Pero señor... —insistiu Diana.
—Xa vos oín, grazas. Ata logo nenas.

119
As dúas amigas miráronse, doídas e impotentes, e retiráronse
entre os arbustos.
—E agora que podemos facer? Se deixa a cacharela acendida,
acabará estendéndose e queimando toda a fraga! —exclamou
Diana con impaciencia.
Mara rañaba a queixada, pensativa. As risas dos fillos daquel
home resoaban ocas ás súas costas, ata que unha suba de cellas da
nena indicou que dera coa solución.
—Xa sei! Preto de aquí está a caseta das ferramentas do señor
Tomás, que case sempre adoita deixar aberta. Podemos coller
emprestado un sacho, e cando a familia se vaia, botar terra sobre a
cacharela para apagala.
—Paréceme perfecto! —contestou Diana con emoción—. Imos,
non perdamos tempo!
Correron ata a caseta impulsadas polas ás da esperanza, e non
lles custou demasiado coar un dos seus pequenos brazos pola
fenda da porta entreaberta, para coller os dous sachos que

120
estaban máis a man.
Volveron tamén con présa ao lugar onde aquela familia comía
despreocupadamente, agochándose tras as matogueiras e agardando
o momento oportuno para saír.
Transcorreu algo máis dunha hora de monotonía, con nenos
xogando e pais falando entre eles, mentres unha cacharela ardía
inesgotable. As pernas empezaban a durmírselles de estar tanto
tempo sentadas na mesma posición, e o aburrimento causaba
efecto no seu ánimo. Non obstante, aquel sacrificio esqueceulles ao
instante cando oíron o motor do coche arrincando e afastándose
na distancia.
—Veña, Mara!
Levadas por unha emoción que só pode dar o amor a unha
fraga, arrincáronlle terróns de terra ao chan cunha rapidez
abraiante. Ao ir caendo estes enriba das chamas, a cacharela foi
morrendo en silencio, sen protestar.
—Vitoria! —berrou Mara, deixando caer o sacho no chan—.

121
Evitamos o incendio!
—Agora somos unhas auténticas "gardiás das fragas" —
contestou Diana.
As nenas sorriron. O alcume de "gardiás das fragas" soaba moi
ben. Nese mesmo momento, decidiron que fundarían unha
asociación de protección das fragas, e ese sería o seu nome oficial.

122
Epílogo
A fin de semana pasou, e chegou o luns. Con el, volveron á súa
vida de sempre. Regresaron ao colexio, ao tobogán do parque, ás
libretas cheas de deberes e ás series de debuxos. Pero a illa de
Merz nunca se foi dos seus corazóns. Ían volver antes ou despois,
diso estaban seguras: tan só terían que ler xuntas o libro e
desexalo con moita forza.
Diana podería axudar a Mara a voar, bañaríase con ela na lagoa
que nunca molla e presentaríalle os seus dragóns, a Riselochi e a
Momosoda. Escoitarían a música da harmónica de Tain, verían
bailar os paxaros e presenciarían na praia un concurso de

123
labaradas. Comería con ela as follas da Árbore do Alimento e,
quen sabe? ao mellor tocáballes unha con sabor a chocolate.
Case todas as tardes falaban dos seus plans máxicos á saída do
colexio, mentres comían o bocadillo da merenda. A miúdo
adoitaban cruzarse con nenos doutros colexios que tamén voltaban
á súa casa, ou que ían xogar un chisco ao parque. Á maioría non
os coñecían.
Pero, un día, houbo un que si recoñeceron.
Camiñaba en compañía doutros dous nenos, e parecía que
estaba a pasalo ben. Levaba unha mochila chea de libros ás costas,
e unha carpeta de Spiderman nos brazos.
Diana tivo que pestanexar dúas veces antes de asimilar quen
era. A continuación, botou a correr cara a el.
—Tain! —berrou como unha histérica—. Decidiches voltar ao
mundo humano!
O neno lendario oíu a súa chamada e volveu a cabeza cara a
ela.

124
Os ollos abríronselle de par en par, perplexos, e a carpeta de
Spiderman resoou cun golpe seco ao caer enriba da beirarrúa.
Logo, os seus beizos curváronse nun enorme sorriso...
... e agora, querido lector, tócache a ti seguir a historia.

125
Índice
Prólogo. Voando cara aos soños (por José Antonio Santos).........................7
1 Unha escola e tres dragóns ……………………………...……………......... 10
2 O tesouro de Mara ……….....…………….......……..…………….…....…... 17
3 Amigos cortados con tesoiras ...……………..………………………...……. 25
4 Viaxe á illa de Merz ……...………………………………………….....…… 33
5 Voando entre nubes de algodón ……………………………...…….....…... 41
6 Lume de dragón ……………………………………………………..….....….. 49
7 A fundación da illa de Merz ………………………......………..…............ 56
8 Non é fácil ser un neno lendario ………………………......….............… 64
9 A lagoa que nunca molla ………………………………………......….….... 73
10 O pazo das torres afiadas ……………………………………….......….….82

126
11 Sen ás, Diana deprende a voar.........…………..…..……..…….….....…....90
12 Alguén está en perigo …......…………………………………….…...….... 97
13 Incendio..……………………………………………………………...…….... 105
14 As gardiás das fragas..……………………………………….......................115
Epílogo............................................................................................................122

Diana, a nena que sabía voar

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (19)

Similar to Diana, a nena que sabía voar

Similar to Diana, a nena que sabía voar (20)

Diana, a nena que sabía voar