2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine, Casper
x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Olivier x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x Claire,
Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma x Zeb, Robin, baby
10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole, baby, baby, Simone, Ilona

3. * = zie andere stamboom
De hoofdfamilie

4. * = zie andere stamboom
Aanverwante families

5. Afstammelingen van de ‘echte’ familie

6. De vorige keer
- Fam. Stolk: Robin ging voor het eerst naar school en maakte
meteen veel vrienden. Lilah hoopte snel op een baby.
- Universiteit: Marloes werkte aan haar muziekcarrière, maar
verloor zichzelf ook in haar Romantiekwens. Na een wilde
studententijd studeerde ze af.
- Fam. De Leeuw: Emma beviel van een tweeling; Leon en Lianne.
-Fam. Valentijn: Eva was erg stil en gedroeg zich anders
tegenover Olivier na haar terugkeer uit de dood.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire verwachtten een kindje.
- Fam. Valentijn: Anna had moeilijkheden met de huisbaas, maar
het gezin kwam er samen doorheen.
- Fam. Stadsie: Simone en Ilona groeiden op tot peuter. De
koelkast was leeg en zo stierven Renate, Nicole en Milan en bleef
Ruben alleen achter met zijn kleine zusjes.

7. Familie Stolk
3spelen
Belinda
Armando
Lilah
Robin

8. ‘Genoeg getreuzeld, je bed in!’ Armando duwde zijn dochtertje met lichte dwang
richting haar bed, toen de deur open zwaaide en Lilah binnen stormde.
‘Ik ben zwanger! We krijgen een baby!’
Even bleef Armando stomverbaasd staan. Het drong pas echt tot hem door toen hij
Lilah in zijn armen opving.

9. Bang was Lilah wel. Ze had immers al eerder een miskraam gehad. Haar kinderwens
was groot, en als ze dit kindje weer zou verliezen zou ze gek worden.
Gelukkig verliep alles deze keer precies zoals het hoorde en Lilah genoot met volle
teugen van haar zwangerschap.

10. Toch viel er op het eind weinig meer te genieten. De pijn, die ze van de vorige keer al
bijna weer vergeten was, kwam in alle hevigheid en Lilah kermde van ellende.
Armando leidde haar naar het bed en stond haar bij, terwijl ze hun baby op de
wereld zette.

11. Na een uitputtende avond lag Lilah met haar zoontje in haar armen op bed –
Armando aan haar ene kant, Robin aan de andere.
Voorzichtig streelde ze over het hoofdje van de baby, die de naam Cas gekregen had
– naar Armando’s adoptievader Casper.

12. Iedereen was door het dolle heen geweest met de kleine en zelfs in haar slaap
mompelde Robin nog over haar broertje.
Lilah glimlachte en sloot haar ogen. Haar gezin was altijd al perfect geweest, maar
nu pas voelde haar leven echt compleet.
Zo voelde volmaakt geluk!

13. Familie Stolk
3spelen
Marloes

14. Na haar vertrek van de universiteit voelde Marloes zich alsof ze in het diepe gegooid
werd. Ze had geen idee wat ze moest doen, of waar ze naartoe moest gaan.
Teruggaan naar haar moeder was voor haar geen optie. Ze wilde op eigen benen
staan.

15. Ze huurde een appartementje in de oude dorpskern en ontmoette haar nieuwe
buren, die tot haar teleurstelling nogal gewoontjes waren.

16. Daar besloot ze zich maar niks van aan te trekken, en ze zette haar nieuwe leventje
snel op poten. Afgezien van het feit dat ze niet meer hoefde te studeren,
veranderde er niet veel.
Ze had nu alle ruimte om zich aan haar Romantiekwens over te geven – niemand die
haar in de weg stond.

17. Toch begon het rustige dorpsleven haar na een paar maanden al te vervelen, en
verhuisde ze naar een modern gebouw in de stadsbuurt.
In de buurt van alle uitgaansgelegenheden, was Marloes ervan verzekerd dat er hier
meer te beleven was.

18. De bewoners van de flat waren in ieder geval al stukken interessanter. Een jonge
man liet haar meteen al binnen en Marloes complimenteerde hem met zijn
inrichting.
‘Als je nog hulp nodig hebt in jouw huis, hoor ik het wel.’ knipoogde de man.

19. Naar haar huis kwam hij zeker, maar niet om te helpen met inrichten.
Marloes had hem al gauw om haar vinger gewonden en ze genoot met volle teugen
van haar nieuwe woning, dat zelfs een dakterras had.

20. Naast haar knappe buurman ontmoette Marloes ook genoeg oude bekenden en
nieuwe jongens die ze na één nacht weer zou vergeten – van haar muziekcarrière
kwam weinig meer.

21. Familie de Leeuw
3spelen
Zeb
Emma
Leon
Lianne

22. ‘Moet je jou nou eens zien, kleine!’ jubelde Zeb uit en hij hield zijn zoon apetrots
boven zijn hoofd. ‘Drie stappen zonder te vallen!’
Leon kraaide bij het zien van zijn vaders vrolijke gezicht.

23. Emma kwam binnen en zette Lianne op de grond.
‘Tijd voor ontbijt.’
‘Leon heeft net weer langer los gelopen, Em!’ vertelde Zeb trots en hij zette Leon
naast zijn zusje neer.

24. ‘Echt? Wat hoor ik nou, ben jij al zo’n grote jongen?’ Bewonderend gaf Emma haar
zoon zijn flesje.
‘Nu jij nog, Lian.’ plaagde ze, voor ze ook haar dochter haar ontbijt gaf. ‘Grapje,
grapje!’ zei ze gauw, toen het meisje begon te jammeren.

25. Emma plofte naast Zeb op de bank neer en ze praatten wat over hun tweeling; er
was bijna geen gesprek meer dat niét over hen ging.
Zeb vertrok naar zijn werk en voor Emma was het tijd om het huishouden te doen.
‘Gaan jullie maar even op je kamer spelen.’ Emma liet de tweeling met een glimlach
achter – ze waren zulke stralende kinderen.

26. Emma kon ze gewoon niet lang missen. Ze wist dat ze zich prima vermaakten met
hun speelgoed, maar het liefst was ze 24 uur per dag aan hun zij.
Snel haalde ze de stofzuiger door de woonkamer, boende de badkamer en het
toilet, en verschoonde haar bed.
‘Dat was wel weer genoeg voor vandaag.’
‘Mama voorlezen?’

27. Dat deed Emma maar al te graag. Het leven als moeder was nog heerlijker dan ze
zich had voorgesteld. Dit was wat ze altijd al gewild had.
Zeb kwam thuis en ze zat al klaar met een kop koffie.
‘Lekker. Dankje, schat!’ Hij dronk genietend uit zijn mok en zette hem even later
weer neer. ‘Waar is Leon? Ik denk dat ik hem even mee naar buiten neem, om nog
wat te oefenen met lopen.’

28. ‘Goed idee. Dan oefen ik nog wat woordjes met Lianne.’
Toen het donker werd, kwam iedereen weer samen in de keuken.
‘Hoe ging het?’ vroeg Zeb aan Emma, en hij plukte Lianne van de grond. Emma
hoefde niets te zeggen; Lianne begon zelf al te babbelen.
‘Papa! Mammie ging Li woodjes leren! Li praten!’
Zeb schoot in de lach. ‘Onvoorstelbaar!’
‘Onvo…stebaar!’

29. Daardoor moest Zeb nog harder lachen en hij zette Lianne weer op de grond.
‘Wow Em, dat heb je knap gedaan. Nog even en ze praat ons de oren van de kop.’
‘Och, dat zal ook wel mee vallen.’ bloosde Emma en ze draaide zich even weg van
het fornuis. ‘Lianne is gewoon heel pienter. Net als Leon.’

30. ‘Já, LEON!’ krijste Lianne meteen, flarden van het gesprek opvangend, en vloog op
haar broertje af om hem in de wurggreep te nemen.
Leon piepte wat, maar liet de overenthousiaste omhelzing verder over zich heen
komen.
Lianne giechelde en klopte met haar handje op zijn hoofd.
‘Leon lief.’

31. Ook Emma giechelde en richtte zich weer op het bereiden van het avondmaal.
Door alle drukte rond het opvoeden van de kleintjes, vergat ze haar eigen
verjaardag bijna. Ze groeide op tot volwassene en zuchtte eens tevreden.
Ze voelde zich sterk, zelfverzekerder dan toen ze een tiener was – hoewel ze toen
ook al precies had geweten wat ze wilde.

32. Emma wilde er alles aan doen om de perfecte moeder te zijn – en ze wist zeker dat
het ook zou lukken.
Haar eigen verjaardag vierde ze niet, maar die van de tweeling des te meer.
‘…dat kun je wel zien dat is…LIANNE!’ zong Zeb, en het meisje viel hem gillend bij.
Leon zat op de tafel toe te kijken en zong in zijn eigen peutertaaltje mee.

33. ‘Li-li!’ lachte Leon en hij klapte in zijn handjes.
‘Leon! Leon ook jarig?’
‘Jullie zijn allebei jarig, dat heeft papa toch verteld?’ glimlachte Zeb. ‘Nou, blaas die
kaarsjes uit! Doe je best!’

34. ‘Jeetje, ze zijn gewoon al kinderen.’ Vol ongeloof staarde Emma naar haar tweeling.
Zeb sloeg zijn arm om haar heen. ‘We mogen trots op ze zijn. Het is een prachtstel.’
En dat waren ze. Leon was een speels, naïef ventje met hetzelfde haar als zijn vader
– Lianne leek veel meer op haar moeder maar had de mond en de wenkbrauwen van
haar vader.

35. ‘Dit is wat ik altijd al wilde. Vanaf het eerste moment dat ik jou zag.’ fluisterde Emma
dromerig toen ze die nacht in bed lag met haar man.
Boven hun hoofden hing een ingelijste foto van hun tweeling; hun alles.
‘We hebben elkaar, een zoon, én een dochter,’ somde Zeb tussen twee kussen door
op. ‘Wat zouden we verder nog nodig hebben?’

36. Familie Valentijn
3spelen
Stefan
Marie
Lars
Olivier
Eva

37. Eva slikte moeizaam, maar de brok in haar keel verdween niet. Ze was inmiddels al
twee weken weer terug uit de dood, maar alles bleef vreemd. Ze had verwacht dat
het leven verder zou gaan zoals vroeger – maar dat was niet zo.
Zij was veranderd.
Olivier was verliefd zoals altijd en iedere dag zei hij weer hoe blij hij was dat ze terug
was. Maar Eva aarzelde. Voelde ze nog hetzelfde voor hem?

38. Misschien moest ze geduld hebben. Ik ben toch met hem getrouwd? hield ze zichzelf
voor. Om haar gedachten af te leiden adopteerde ze een puppy – iets dat ze al heel
lang heel graag wilde.
‘Je lijkt wel een klein ijsbeertje met je witte vacht! Ik noem je Polar.’

39. Maar erg lang kon Polar haar ook niet afleiden.
Olivier wilde 24 uur per dag bij Eva zijn en sleurde haar overal mee naartoe.
‘Zullen we even in de sauna gaan?’ stelde hij hoopvol voor. Eva stemde met tegenzin
toe.
‘Eef…’ begon Olivier dan eindelijk toen ze in de stoom zaten. ‘Ik heb het gevoel dat
er iets veranderd is. Tussen ons, bedoel ik.’ Hij zuchtte gepijnigd.

40. ‘Ja.’ kon Eva alleen maar uitbrengen. ‘Ik ga naar buiten, het is hier benauwd.’
‘Wacht.’
Olivier kwam achter haar aan. ‘Zullen we in de jacuzzi? Weet je nog, onze eerste
nacht samen? Toen we elkaar beter leerden kennen dan alleen maar de dochter des
huizes en de butler?’
‘J-ja. Met die bliksem.’ zuchtte Eva geërgerd. Hoe vaak had ze dit verhaal niet al
gehoord?

41. ‘Ik ga me omkleden, ik moet zo werken.’ zei ze kortaf en stapte uit het water. Eva
werkte in de paranormale sector – een goede baan voor haar, omdat ze vaak
vreemde voorgevoelens had. Vooral als kind had ze een heel sterke intuïtie.
Toen ze die avond weer uit de auto stapte, rommelde er iets in haar buik.
Ze knipperde met haar ogen.
Dit kende ze. Zwanger. Shit.

42. Huilend rende Eva naar binnen en belde haar hartsvriendin Anna op. ‘Het is een
noodgeval!’ jammerde ze. Binnen een paar minuten stond Anna voor de deur.
‘Ik begrijp het niet.’ stamelde Anna terwijl ze Eva in haar armen hield. ‘Je wilde toch
zo graag een kindje? Nu ben je eindelijk weer zwanger en huil je!’
‘Maar ik…ik hou niet meer van Olivier! Wat moet ik dan met zijn baby? Dat kan toch
niet!’ snikte Eva.

43. ‘Als je zeker weet dat je niet meer met Olivier verder wilt, moet je hem dat zeggen.’
zei Anna kalm. ‘Kom, droog je tranen. Dit is toch iets prachtigs? Je bent weer in
verwachting! En ik weet zeker dat het deze keer helemaal goed gaat komen.’
Even dachten ze aan de twee miskramen die Eva gehad had.
‘O-okee.’ snifte Eva en ze snoot haar neus. ‘Ik ben ook wel blij met de baby. Heel blij,
zelfs. Maar het ligt gewoon zo ingewikkeld met Olivier.’

44. Zenuwachtig kroop Eva bij haar man in bed en de volgende ochtend vertelde ze hem
het nieuws.
‘Olivier, ik…’ begon ze – tot ze besefte dat ze eerder klonk alsof er iemand dood
was dan dat ze iets moois ging vertellen. Snel toverde ze een glimlach tevoorschijn.
‘Olivier, luister. Het zal niet makkelijk worden, maar ik ben natuurlijk wel heel blij, en
ik hoop jij ook, en…en…Ik ben zwanger!’

45. Olivier kende haar langer dan vandaag en wist dus meteen uit haar geratel op te
maken wat ze wilde zeggen.
Emoties wisselden elkaar af op zijn gezicht – verwarring, angst, maar uiteindelijk
toch een grote vreugde.
‘O, Eef! Eindelijk! Nu krijgen we ons kindje!’

46. ‘…ik kon het gewoon niet over m’n hart verkrijgen het hem te vertellen. Hij was zo
gelukkig.’ zuchtte Eva later die ochtend toen ze aan een kop thee zat met haar
schoonzus Marie.
‘Het zal er toch vroeg of laat wel van moeten komen, meisje.’ zei Marie simpel. ‘Ik
merk al weken dat het niet goed meer zit tussen jullie. Zo kan het niet verder. Je
moet hem duidelijkheid geven.’

47. Op dat moment was Olivier buiten bezig de fontein te schrobben. Zijn oude
gewoontes van butler zouden wel nooit verdwijnen. Met een spons probeerde hij
de hardnekkige stukjes mos te verwijderen, die zich op de bronzen rand verzameld
hadden. Ineens zag hij iets in zijn ooghoek bewegen, iets met een felle kleur roze.
‘Hey!’ Hij draaide zich om. ‘Ik dacht even dat er een suikerspin voorbij kwam!’

48. Gelijk had Olivier al spijt van die opmerking – je wist maar nooit of diegene humor
had of niet.
Gelukkig draaide het meisje zich met een ondeugende grijns om en stapte op hem
af.
‘Goed gezien. Aangenaam; Suikerspin.’ Ze stak vastberaden haar hand uit en Olivier
schudde die lachend. ‘Nee, even serieus. Ik heb je hier nog nooit gezien.’
‘Klopt. Ik woon hier pas. Ik ben Lenneke Karelssen.’

49. ‘Ben jij niet die man die vroeger butler was en nu getrouwd is met…dat groene
meisje?’
‘Wow, jij weet ook alles.’
‘Klein dorpje, hè.’
‘Maar je hebt gelijk. Mijn vrouw is een aliën, je weet wel – jip jip, ik kom in vrede,
breng me naar jullie leider!’

50. ‘Pfff!’ proestte Lenneke en ze begon hysterisch te schateren.
Ook Olivier begon te grinniken terwijl hij ondertussen een vreemde kriebel in zijn
buik voelde. Hij genoot van dit meisje, van haar energie, van haar spontaniteit.

51. Eva was naar boven gegaan om een dutje te doen – maar toen ze het daverende
gelach buiten hoorde nam ze toch even een kijkje.
Daar stond haar man, met een onbekende vrouw. Ze kon niet verstaan wat ze
zeiden, maar het was overduidelijk dat hij een aliën imiteerde.
Tranen welden op in haar ogen. Dit was een steek, recht in haar hart.

52. Het liefst zou Eva huilend onder de wol kruipen en er voor eeuwig blijven, maar dat
kon niet. Haar neefje Lars vertrok vandaag naar de universiteit en ze wilde toch wel
even afscheid nemen.
‘Het wordt vast een dolle boel daar, met je nichtje Linda en je andere vrienden
samen!’ glimlachte Marie.
‘Vergeet niet te studeren, hè.’ viel Stefan hem bij.
‘Ja ja, het komt wel goed!’

53. Het duurde een tijdje voor de taxi er was, maar ze bleven staan wachten om Lars uit
te zwaaien.
Eva had het koud en ze voelde de baby in haar buik bewegen, haar rug deed zeer.
Toch hield ze zich groot.
‘Dag Lars, we komen je gauw bezoeken! Veel succes!’

54. En toen de taxi de straat uit was, wist Eva dat ze het moment van de confrontatie
niet langer kon uitstellen.
‘Olivier, ik moet je iets vertellen. Sinds ik terug ben uit de dood voel ik niet meer
hetzelfde voor jou. Ik ben niet meer verliefd op je.’

55. Olivier zweeg. Hij haalde diep adem en snoof geïrriteerd door zijn neus.
‘Eva, je moet aan onze toekomst denken. Aan de baby. Jaren lang hebben we
geprobeerd een kindje te krijgen. Nu is het eindelijk gelukt en wil jij alles
weggooien?’
‘Nee, zo zit het niet. Ik ben heel blij met de baby. Ik wil ook dat we hem of haar
samen opvoeden. Maar niet als een getrouwd stel.’

56. ‘Wat zou het voor zin hebben om samen te blijven als er geen liefde meer is? Wat
zou de baby dan voor leven hebben, om altijd maar chagrijnige ouders om zich heen
te hebben?’ Eva begon driftig te worden. Ze had het gevoel dat niks tot Olivier
doordrong.
‘Ik wil alles doen voor de kleine! En voor jou!’
‘O, stond je me daarom belachelijk te maken vanmiddag, met die gothic?’
‘Ze is geen gothic! En ik…Ik…’

57. In de woonkamer tikte de klok.
Stefans pen kraste over het papier van de krant en Marie sloeg een bladzijde van
haar boek ‘De molenaarsdochter’ om.
De geluiden van de ruzie tussen Eva en Olivier kwamen dwars door de muren heen,
gedempt, maar toch overduidelijk.

58. ‘Ja. Genoeg.’ Marie klapte haar boek dicht en stond op.
‘Wat ga je doen?’
‘Ik weet dat ze volwassen genoeg zijn om dit zelf op te lossen, maar ik kan gewoon
niet zo blijven zitten. Dat kan ik gewoon niet.’

59. ‘Ja, ik vind Lenneke leuk.’ gaf Olivier net toe. ‘Leuker dan jij, als je zo doet als nu!’
‘Olivier!’ Met een schreeuw gooide Marie de deur open. ‘Zo praat je niet tegen je
zwangere vrouw!’
‘Moet ik dan staan juichen als ze me vertelt dat ze wil scheiden? Net nu we een kind
krijgen?’ kaatste Olivier met gebalde vuisten terug.
‘Nee, maar je kunt op z’n minst proberen er als een volwassen man mee om te
gaan.’

60. ‘Je moet wel blind zijn om te denken dat jullie relatie nog is zoals vroeger.’ zei Marie.
‘Jij hebt niet het recht je met onze relatie te bemoeien, Marie.’
‘Olivier, luister nou.’ viel Eva tussenbeide. ‘Je weet toch wel dat het zo niet langer
door kan gaan? Er is geen liefde meer, en bovendien is er nu ook nog die Lenneke.’
‘Het zal wel.’ zei Olivier, en juist die berusting bevestigde Eva’s vermoedens: hij was
ook niet meer verliefd op haar. Niet nu hij Lenneke ontmoet had.

61. Olivier sliep die nacht op de bank, en met betraande ogen pakte Eva Polar op.
‘Wil jij vannacht bij mij slapen?’ vroeg ze zachtjes, en het hondje kefte.
‘Dankjewel.’
De aanwezigheid van het kleine hondenlijfje naast haar kussen werkte troostend, en
Eva viel in slaap.

62. ‘Dus ze gaan uit elkaar?’ vroeg Stefan toen Marie uitgepraat was. Ze lagen in bed,
met Marie’s honden op het voeteneinde.
‘Ja. Hoe alles verder geregeld wordt, weten ze nog niet, maar ze beseffen eindelijk
allebei dat dit de beste oplossing is.’
Stefan knikte langzaam. ‘Jammer, maar het beste.’

63. Veel bezittingen had Olivier niet en hij was de volgende dag dan ook al snel klaar om
te gaan.
‘Zie je snel weer, denk ik.’ mompelde hij.
‘Ja. Olivier…’ Eva deed een stap in zijn richting en keek hem aan. ‘Ik hoop dat we
ondanks alles gewoon vrienden kunnen blijven. We moeten toch samen voor de
baby zorgen.’
‘Dat hoop ik ook.’

64. Toch was Eva bang. Stel dat Olivier het zo naar zijn zin had in zijn nieuwe leventje,
dat hij geen aandacht meer had voor hun baby?
Na een week kreeg ze een telefoontje. Olivier had een appartementje gevonden en
ze mocht langskomen.
‘Ziet er goed uit.’ vond ze, toen ze er was en om zich heen keek. ‘Best ruim, ook.
Verder alles goed?’

65. ‘Zeker.’ knikte hij.
Eva nam hem in zich op. Hij was veranderd. Zijn haar was in een vreemd kapsel
geknipt, met een lok langs zijn gezicht en een opgeschoren stuk aan de zijkant. Vast
gebeurd onder invloed van die Lenneke. Net als die tweede piercing.

66. Eva zuchtte. Hoewel ze niet meer van Olivier hield, was het toch moeilijk te
accepteren dat hij nu met een andere vrouw omging.
‘En hier is de kinderkamer.’
‘Wow, zelfs een aparte kinderkamer!’ Goedkeurend keek Eva het kleine kamertje
rond, en voelde zich ietsje gerustgesteld. ‘Mooi.’

67. Thuis trok ze zich terug in de babykamer die ze zelf had ingericht voor de kleine.
Het was gek hoe haar leven veranderd was. Ze leefde gescheiden van Olivier en zo
zou de baby dus ook in twee werelden opgroeien; met twee kamers, in twee huizen,
met ouders die niet meer bij elkaar waren.
Het zou moeilijk worden, maar Eva zou er alles aan doen om haar kind gelukkig te
maken.

68. Familie Valentijn
3spelen
Richard
Claire

69. In zijn hele leven was Richard nog nooit zo zenuwachtig geweest. Zijn hart hamerde
in zijn keel terwijl hij aanwijzingen stamelde tegen zijn vrouw, die midden in de
bevalling zat.
‘Drie tellen inademen door je neus, zes tellen uitademen door je mond!’

70. Claire deed het geweldig. Richard was vreselijk trots op haar. Hij moest er niet aan
denken zelf zoiets te moeten doorstaan.
‘Het is een jongen! Een zoon!’ Claire bewonderde de baby en stak hem naar Richard
uit. ‘Gefeliciteerd, papa!’
‘Dat heb je goed gedaan, mama!’

71. En terwijl Claire bijkwam en zich om de jaloerse kat bekommerde, gaf Richard de
baby zijn bijzondere naam; de naam waar ze zo lang over na gedacht hadden.
Lenric.
In de stamboom had Richard gezien dat de stammoeder Nel heette. Haar naam
omgekeerd, in combinatie met letters uit zijn eigen én Claire’s naam, vormde Lenric.

72. Nog diezelfde dag werd de hele familie uitgenodigd voor de kraamvisite. Claire zat
overdonderd in de zitzak. Ze was gewoon moeder!
Marie en Stefan praatten bewonderend over de naam van de jongen.
‘Het is net een naam uit een middeleeuwse legende.’
‘Echt uniek. Op zo’n naam mag hij wel trots zijn!’

73. De naam kon Linda weinig schelen. Het was een prachtig jochie met het rode haar
van zijn ouders – en alleen al daarom vond ze hem om op te vreten.
Toen het weer tijd was voor Lenrics eten, stond ze meteen vooraan in de rij: ‘Toe,
mag ik het doen, ik doe heel voorzichtig! Mag ik hem zijn flesje geven?’
Vertederd keek ze hoe hij de melk opdronk.

74. Lenrics babytijd was een dromerige tijd. Zijn ouders werkten ook weer aan hun
carrière, maar die kwam nu op de tweede plek.
De dag dat Lenric jarig was, was een bijzondere dag: Claire bereikte ook de top van
haar carrière en dus haar levenswens!
‘Goed gedaan! Ik wist wel dat het je zou lukken, Claire!’ juichte Richard trots. ‘Je
hebt maar een slimme moeder, Lenric!’

75. Eigenlijk wilde Richard Claire mee uit eten nemen om haar promotie te vieren, maar
ze bleef liever thuis.
‘Dan kook ik voor je.’ zei Richard, en hij maakte er iets moois van.
‘Moet je nou eens kijken wat papa gemaakt heeft.’

76. Claire schoof aan tafel. Richard had zelfs een kaarsje neer gezet.
‘Wow. Ik geloof dat dit nog beter is dan een vijfsterren restaurant.’ Ze nam een hap
en proefde met gesloten ogen. ‘Dit is…heerlijk. Ik wist niet dat je zo goed kon
koken!’
‘Vaardigheden voor m’n werk,’ glimlachte Richard. ‘Ik ben blij dat je het lekker vindt.’

77. Terwijl Richard en Claire van hun stoofschotel genoten, vermaakte Lenric zich onder
de bungelboog. Zijn enthousiaste en verraste kreetjes klonken door de stille kamer
en deden zijn ouders lachen.

78. En dan was het eindelijk zo ver – zijn verjaardag.
‘Doe jij het of doe ik het?’ vroeg Richard.
‘Jij. Ik heb al genoeg eer gehad vandaag, met mijn promotie en mijn levenswens.’
‘Dan doet papa het. Kom, Lenric.’ Vrolijk bracht Richard zijn zoon naar de taart.

79. Nadat Lenric opgegroeid was, klonk er van zijn ouders een gemeenschappelijk
vertederd ‘aaaah!’.
Hij had net zo’n kop rood haar als zij, en was precies zijn papa als peuter.
Met een grijns trok Richard hem dan ook dezelfde trui als zichzelf aan. En Lenric was
duidelijk net zo gek op Jenny!

80. Na een eerste dag als peuter, vol spelletjes, knuffels en leerzame avonturen, viel
Lenric als een blok in slaap. Er was zelfs geen tijd meer voor een verhaaltje.
Vertederd stonden Richard en Claire aan zijn wieg, te kijken hoe hij zorgeloos en
onschuldig lag te dromen.
‘Ons knulletje. Hopelijk wordt hij later net zo slim als zijn ouders!’
Claire lachte. ‘Dat kan haast niet anders.’

81. Familie Valentijn
3spelen
Arthur
Anna
Linda

82. Al de hele middag drentelde er een roodharige vrouw door de zaak – en Arthur hield
haar nauwlettend in de gaten. Ze bestudeerde alles zo aandachtig, dat hij sterk het
vermoeden had dat ze iemand van de keuringsdienst was.
‘Ik heb uw winkel eens goed bekeken…’ begon ze dan uiteindelijk. ‘En ik heb
besloten een goede recensie over u te schrijven. En u heeft ook een prijs verdiend!’

83. Net op het moment dat Arthur een dankwoordje wilde zeggen, kwam zijn
kassameisje Lilah op hem afstormen.
‘En ik dan?’ schreeuwde ze. ‘Wanneer krijg ik eindelijk eens waardering voor wat ik
hier doe?’

84. ‘Lilah, je weet toch dat ik je waardeer! Ik betaal je bovengemiddeld, je krijgt vaak
pauze, het is hier toch gezellig…?’
‘Gezellig! Pfoeh!’

85. ‘Lilah, alsjeblieft. Deze prijs is net zo goed voor jou, want zonder jou zou deze zaak
niks zijn.’ zei Arthur snel.
‘Ik weet zeker dat je zo weer een nieuwe cassière gevonden hebt. Ik kap ermee.’
‘Nee! Lilah, nee! Dat kun je niet doen!’

86. ‘Moet jij eens opletten. Ik ben hier weg. Jarenlang heb ik hier gewerkt, van ‘s
morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Nu is het wel genoeg geweest. Ik heb ook nog een
gezin, ja!’
Kwaad beende ze de zaak uit.

87. Arthur zuchtte gepijnigd. Waar kwam dat nou ineens vandaan?
Hij staarde naar de prijs op de toonbank, maar kon er geen vreugde bij voelen
omdat de plek achter de kassa leeg was.

88. ‘Ze draait wel weer bij.’ stelde Anna hem de volgende dag gerust.
‘Daar zou ik maar niet op rekenen. Ik ken Lilah. Die neemt een beslissing nooit terug.
Ik zal toch echt op zoek moeten naar een nieuwe werknemer.’
‘Tot die tijd kun je Linda wat vaker mee nemen.’

89. Linda stemde ermee in. Ze vond het best leuk om voorraden aan te vullen, en
praatjes te maken met de klanten.

90. Arthur had vrij snel een nieuwe werknemer gevonden voor de kassa – al was het een
beetje een typische kerel, met een hoge stem en vreemde gebaartjes.
Toch moest hij maar tevreden zijn met hem. De winkel moest draaiende blijven.

91. Linda vond het leuk in de winkel, maar de komende jaren zou ze er niet vaak meer
komen. Het was tijd om naar de universiteit te vertrekken – en ze was best
zenuwachtig.
Haar vriend Luuk ging ook mee, en hij stond te popelen om te gaan.
‘We gaan met mijn broer Joost, mijn neef Carlo en jouw neef Lars in één
studentenhuis wonen. Dat wordt toch hartstikke gaaf?!’

92. Linda en Luuk kenden elkaar al lang, maar aan haar ouders had ze hem nooit echt
voorgesteld. Nadat hij haar geholpen had met haar spullen, schudde Luuk Anna de
hand.
‘Dag mevrouw. Ik zal goed op uw dochter letten!’ zei hij beleef, maar met een
scheef lachje op het eind.
‘Daar houdt ik je aan, Luuk!’

93. Ook Arthur praatte nog wat met de jongen, tot het echt tijd was om afscheid te
nemen.
‘Succes met de zaak, pap. Ik weet zeker dat je op niveau 10 zit als ik weer terug ben!’
‘Laten we het hopen, Lin! Studeerze!’

94. Het afscheid van Whinney was bijna nog moeilijker dan dat van haar ouders, en
Linda pinkte een traantje weg toen ze haar hondje moest achterlaten.
‘Tot gauw, kleintje!’

95. De eerste paar dagen zonder Linda waren vreemd. Ineens waren Arthur en Anna
weer samen; net als in de eerste jaren nadat ze van de universiteit waren gekomen.
‘Romantisch, hè?’ grinnikte Arthur.
‘Je maakt er wel een grapje van, maar eigenlijk heb je helemaal gelijk! Eindelijk weer
alle ruimte om klef te doen, zonder dat er een puber kotsneigingen van krijgt!’

96. Universiteit de
Keizer
Joost
Luuk
Carlo
Linda
Lars

97. Linda nam haar nieuwe huisgenootjes in zich op. Lars en Luuk kende ze natuurlijk
wel, maar Luuks broer Joost had ze nog nooit ontmoet. Ook de stille, blonde neef
van de jongens, Carlo, kende ze niet.
Ze wist dat hun familie ergens banden had met de hare, maar daar verdiepte ze zich
verder niet in. Haar vaders ex-cassière Lilah was tante van de jongens.
Ze kon niet wachten om te beginnen met studeren!

98. De anderen hielden de eerste avond een feestje, maar Linda begon al aan een
planning voor haar eerste semester. Ze nam een paar boeken door en maakte vast
een paar aantekeningen in haar schrift.
Ze had voor economie gekozen, want ze wilde later de muziekwereld in. Producent
worden leek haar wel wat.

99. In een huis met bijna alleen maar jongens was ook wel even wennen. Ze had altijd
alleen maar met haar ouders gewoond en nu waren er voor elke dag nieuwe
gewoontes.
Samen ontbijten in pyjama, wachten voor de douche, samen studeren in de
woonkamer.

100. Linda vond het leuk om te zien hoe de anderen vrienden kregen en Carlo kreeg zelfs
een vriendin; een blond meisje genaamd Marion.
Zelf bleef ze vooral met haar neef Lars en met Luuk om gaan; ze aarzelde een beetje
om nieuwe contacten aan te gaan.

101. Ondanks haar terughoudendheid begon Linda gaandeweg toch de jongens beter te
leren kennen. Carlo bleek een heel interessante jongen te zijn, die filosofie
studeerde.
Linda voerde graag discussies met hem – zeker na een tentamen dat voor alle
studierichtingen hetzelfde was.
‘Ik weet zeker dat het bij 4 antwoord C was!’ riep Linda.
‘C? Yes! Dat had ik ook!’ riep Luuk.
‘Ah, shit – dus toch! Ik wist het!’ vloekte Joost.

102. Net toen Carlo zijn keuze, antwoord A, wilde gaan beargumenteren, klonk er een
hoog blafje achter hen.
De anderen waren inmiddels naar binnen gegaan en Linda keek verrast om.
‘Whinney! O, Whinney, ben je daar!’

103. ‘We praten een andere keer wel verder.’ Carlo vertrok naar binnen en Linda vergat
hem – ze was te druk met het knuffelen van haar hondje.
Haar neef Lars knielde naast Whinney neer en stak even zijn hand op naar haar
ouders, die verderop waren blijven staan.
‘Wil jij een koekje, Whinney, ben jij zo’n brave hond?’

104. Luuk kwam naar buiten en speelde even mee met het hondje.
‘Hoi mam,’ glimlachte Linda uiteindelijk en ze omhelsde haar moeder.
‘En, hoe voelt dat, om geen eerstejaars meer te zijn?’ lachte Arthur tegen Luuk.
‘Prima, moet ik zeggen. Nu worden we tenminste niet meer geplaagd door de
hogerejaars, en hoeven we niet meer alle rotklusjes te doen!’

105. Luuk liet Linda alleen met haar ouders en ging naar het woongedeelte op de eerste
verdieping, waar Lars op de bank zat.
Er klonken voetstappen en Luuk wierp Lars een veelbetekenende blik toe.
‘Hey, Joosje, we hadden het net over je!’ riep hij vrolijk.
‘Gast, wat doe je!’ siste Lars hem toe.

106. ‘Is dat zo?’ mompelde het meisje weinig geïnteresseerd.
‘Zeker. Ik vertelde Lars net hoe goed je het gedaan hebt op je tentamen
wetenschapsfilosofie.’
‘Hm.’
Lars gaf Luuk een por. Hij vond dit meisje leuk, maar had dat nooit laten blijken. Kon
Luuk niet gewoon z’n kop houden?

107. Joosje liep verder en verdween in een kamer.
‘Moest dat nou?’ siste Lars boos tegen zijn vriend. ‘Wat moet ze wel niet denken?’
‘Wat? We zijn gewoon geïnteresseerd.’
Lars zuchtte geërgerd. ‘Ik heb liever niet dat je je ermee bemoeit. Als ik haar leuk
vind, zoek ik zelf wel een manier om haar dat duidelijk te maken.’
‘Wat jij wilt, man, wat jij wilt…’

108. Nog nagrinnikend ging Luuk naar de kantine. Zijn maag knorde – een teken dat er
vast al een lekkere avondmaaltijd op het aanrecht stond.
‘Hey Lin. Mag ik hier zitten?’
‘Jij altijd.’
‘Hoe was het met je ouders? En met Whinney?’
‘Zoals altijd. Hun leven gaat gewoon door, ook zonder mij.’ Even trok ze een
dramatisch gezicht.

109. ‘Ze zijn wel heel trots op je, volgens mij. En in mij zijn ze ook altijd wel
geïnteresseerd. Vooral je vader knoopt altijd een praatje aan als hij mij ziet.’
‘Och, ja…’ Linda haalde haar schouders op. ‘Ze praten graag met de mensen met
wie ik om ga.’
‘Wel opvallend veel met mij, dan. Niet dat ik het erg vind, hoor.’

110. ‘Ze denken gewoon dat je m’n vriendje bent!’ kirde Linda met een hoog stemmetje
en blies hem een kusje toe. ‘Geintje.’

111. ‘Je bent ook wel een lolbroek, jij. Zouden ze dat echt denken?’ grijnsde Luuk,
stiekem een beetje blozend door haar luchtkusje.
‘Ja. We gaan al lang met elkaar om en ik kan geen reden bedenken waarom ik je niet
leuk zou vinden.’
‘Dus…daarmee bedoel je dat je me wél leuk vindt?’ Luuk was in de war.

112. ‘Natuurlijk.’ Linda keek blozend naar haar kommetje macaroni. ‘Maar ik weet het
niet zeker.’
Toen keek ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen op. ‘Misschien moet je
me eens kussen, dan weet ik het zeker.’
‘O-okee.’ Onhandig stond Luuk op en drukte een kus op haar voorhoofd.

113. ‘Jezus, man, zo kust mijn vader me ook!’ grinnikte Linda en ze sloeg haar armen om
Luuks nek.
‘Sorry… Ik…’
‘Het geeft niet! We hebben alle tijd om na te denken. We komen er vanzelf wel
achter of we elkaar leuk vinden of niet.’

114. ‘En tot die tijd…blijven we gewoon vrienden.’

115. ‘Inkomend nieuwsbericht! Live, vanuit de kantine!’ brulde Joost ineens, terwijl hij
deed alsof hij iets opschreef. ‘Luuk en Linda, het nieuwste koppel op de campus!’
‘Verdomme, Joost!’ Luuk schrok zich rot. ‘Hoe lang sta je daar al?’
‘Lang genoeg!’

116. ‘Wegwezen jij! Dit is een privéaangelegenheid.’
‘Wat je privé noemt. Midden in de kantine klef staan doen.’
‘Dat deden we helemaal niet! En we zijn ook geen koppel, als je dat soms denkt.
Goeie verslaggever ben je hoor, als je zo snel je conclusies trekt.’
‘Ik ga nog gelijk krijgen, hoor, let op mijn woorden!’

117. En zoals alle roddels verspreidde deze zich ook als een lopend vuurtje over de
campus. Aan het ontbijt werd Linda meteen aangesproken door een meisje uit het
huis.
‘Dus jij een Luuk hebben nu iets? Ik dacht dat jullie gewoon vrienden waren.’
‘Zijn we ook. Joost heeft die roddel de wereld in geholpen.’

118. ‘Oh, jammer. Jullie zouden een heel leuk stelletje zijn.’ zei het meisje een beetje
verlegen.
Linda bloosde. Ze kende Joosje niet zo goed. Normaal leek ze altijd een beetje nors
en kortaf, maar nu leek ze wel aardig.
‘Weet je wie ook een leuk stel zouden zijn: jij en Lars.’ zei ze daarom maar. ‘Je hebt
het niet van mij, hoor, maar ga eens huiswerk met hem maken.’

119. Lars keek verrast op toen Joosje voor zijn deur stond. Zelf had hij nog steeds geen
manier gevonden om met haar in contact te komen, en eerlijk gezegd had hij er ook
niet zo’n haast mee.
‘Kun je me even helpen met dit document?’ vroeg ze. ‘Ik moet het lezen voor college
maar ik kom er niet uit. Het is een heel oud handschrift. Dat kun jij toch lezen? Jij
doet toch geschiedenis?’

120. Samen gingen ze op de grond zitten. Lars maakte altijd zijn huiswerk op de grond,
dan had hij lekker de ruimte en kon hij alles om zich heen uitspreiden.
‘Dus hier staat desolatie? Ik dacht dat er delocatie stond. En is dit een afkorting?’
‘Een haakje boven de u betekent dat het een open letter is. Soms kun je niet goed
zien of het nou een u of een n is. Dan betekent dat haakje dat het een u is.’ legde
Lars trots uit, terwijl hij verliefd naar Joosje staarde.

121. ‘Ik heb Joosje naar Lars gestuurd. Nu maken ze samen huiswerk.’ vertelde Linda
tevreden aan Luuk.
‘Kleine koppelaarster die je bent. Waarom lukt het jou wel en mij niet?’
‘Natuurtalentje!’
Even werkten ze samen door, maar ze keken steeds tegelijk op en als hun blikken
elkaar kruisten bloosden ze.

122. ‘Zo kan ik me toch niet concentreren.’ mompelde Luuk en hij boog zich over tafel
naar Linda toe. ‘Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit.’
Hij sloot zijn ogen en kuste Linda zacht – en toen ze zich niet terugtrok kuste hij haar
met meer passie.

123. Even verloren ze zich in het moment, tot ze de klok hoorden slaan.
‘Shit, tijd voor het examen. Nu wordt het helemaal niks meer.’ stamelde Luuk met
een rood hoofd.
‘Nee, en dat is dan mooi jouw schuld, meneer!’

124. ‘Jongens, tijd om te gaan!’ schreeuwde Luuk naar boven, waar de anderen zaten te
studeren.
‘Nu al?’ zuchtte Lars teleurgesteld. Hij vond het niet zozeer erg om naar het examen
te gaan – hij vond het erg omdat hij dan niet meer samen met Joosje kon zitten. Het
was net zo fijn, samen stil met hun neus in de boeken zitten – en af en toe stiekem
naar elkaar gluren.

125. Die avond was er een feestje om te vieren dat ze over waren naar de tweede helft
van het tweede jaar. Iedereen genoot van zelfgemixte drankjes en goede muziek –
maar Joosje zat stil in een hoekje.
Uiteindelijk stapte Lars op haar af.
‘Ik denk dat we maar eens moeten praten.’
‘Ja.’

126. Onhandig trokken ze in de gang hun jassen aan en gingen op een bankje achter het
huis zitten, tussen het wasgoed wat nog aan de lijn te drogen hing en wat niemand
binnen had gehaald.
‘Joosje, ik weet niet of je een idee hebt waarom we hier zitten…’
‘Ja wel. Ik denk het.’
‘Ik ben graag bij je. Huiswerk maken enzo. Maar…’

127. ‘Ik…vind jij dat ook leuk?’
‘Ja. Als je me ergens mee helpt ben ik daar altijd blij mee.’
‘Maar…’ Lars zuchtte gepijnigd. Dit was moeilijker dan hij dacht. ‘Joosje, zie je niet
dat ik altijd probeer om in je buurt te zijn? Ik vind je aardig…leuk, zelfs.’
Hij hoorde Joosje even haar adem inhouden.

128. En ineens had ze haar armen om hem heen geslagen.
‘Ik vind jou ook leuk, Lars.’
De woorden kwamen er duidelijk met moeite uit – Joosje was geen meisje om zo
over haar gevoelens te praten. Maar ze meende het, dat voelde hij.
‘Dus ik mag je nog vaker helpen met studeren?’
‘Nog heel, heel vaak.’

129. Familie Stadsie
3spelen
Ruben
Simone
Ilona

130. Ruben steunde met zijn hoofd in zijn handen.
Het was al bijna een jaar geleden dat het drama zich had voltrokken. Toch was hij er
nog steeds kapot van. Leven zonder zijn ouders en zijn tweelingzus was vreselijk.
De tweeling huilde aan één stuk door – ondanks hun leeftijd hadden ze prima door
dat hun ouders nooit meer terug zouden komen.

131. Ruben deed er alles aan om het leven van Simone en Ilona toch een beetje
aangenaam te maken.
Zo goed hij kon speelde hij spelletjes met ze en las ze verhaaltjes voor – hoewel zijn
stem soms verstikt werd door tranen als hij besefte dat zijn ouders hem vroeger
dezelfde boekjes voorlazen.

132. Nadat zijn ouders gestorven waren, stond de politie al gauw voor de deur om de
honden in beslag te nemen.
Ruben kon de zorg ervoor niet meer aan.

133. Hij was blij dat de honden nu goed verzorgd zouden worden, maar hij miste ze
vreselijk. Dit bedrijf was het hele leven van zijn moeder geweest, en van de
generatie voor haar – en nu had hij het verpest.

134. Zelfs de kleintjes misten de honden.
‘Hondjes?’ vroeg Ilona elke dag weer. ‘Terug? Terug?’
Maar Ruben moest haar steeds weer teleurstellen. Hij kon de honden niet
terughalen. Zelfs als het mogelijk was, had hij niet de tijd om voor ze te zorgen.

135. Alle verantwoordelijk rustte op zijn schouders. De zorg voor het huis, de tuin en de
tweeling kwam nu op hem neer. Daarnaast moest hij ook nog naar school.
Gelukkig waren er zijn halfzusjes Denise en Suzanne die hem hielpen.

136. Van slapen kwam niet veel, en Ruben was dan ook erg dankbaar als de meisjes op de
tweeling kwamen passen – dan kon hij eindelijk even zijn ogen sluiten.

137. En langzaam kroop hij uit zijn depressie.
Ook de tweeling bloeide op en speelde nu zorgeloos met hun speelgoed. Van stille,
sombere meisjes veranderden ze in vrolijke peuters.

138. Ruben gaf ze hun flesje en sprong snel onder de douche. Vandaag waren ze alweer
jarig! Er zou veel veranderen. Ze zouden naar school gaan, en zelfstandiger worden.

139. Tijdens het avondeten probeerde hij ze uit te leggen dat ze op zouden groeien, maar
Simone en Ilona hadden meer aandacht voor hun fruithapje.
‘Denise en Suzanne komen ook.’ zei hij toen – en bij het horen van die namen
begonnen de meisjes meteen te gillen van enthousiasme.
‘Nies! Suus!’

140. Ze zaten al bij de deur te wachten toen de gasten voor hun feestje arriveerden.
‘Ik hoorde dat er iemand jarig was vandaag. Ben jij dat misschien?’ lachte Denise
tegen Simone.
‘Jarig!’ kraaide ze. ‘Taart!’

141. ‘Feestje!’ joelde Ilona in haar broers oor.
Ruben grijnsde. ‘Als je dat over tien jaar nog roept, gaan we nog heel wat beleven
met jou.’

142. Eén voor één bracht hij de meisjes naar de taart, en wierp daarbij steeds een blik op
de foto van zijn ouders. Ze hadden hem ooit verteld dat ze die op hun eerste date
hadden gemaakt.
Hij miste ze, maar wilde ze ook laten zien dat het leven goed ging zonder hen. Dat
hij goed voor de tweeling zorgde en dat ze zich geen zorgen hoefden te maken.

143. ‘Denise! Ik ben groot! Wat vind je van mijn kleren? Ze zijn nieuw!’ Simone stormde
weer op haar grote halfzus af. Die sloeg haar armen om haar heen.
‘Ze staan je geweldig. Slim dat jij altijd iets geels draagt, en je zus roze. Anders zou ik
jullie maar moeilijk uit elkaar kunnen houden!’

144. ‘Jammer dat het feestje nou alweer voorbij is.’ vond Ilona toen ze later die avond op
haar kamer zat.
‘Jij zou wel de hele nacht door willen feesten.’
‘Tuurlijk! Het was toch gezellig? En dan zetten we muziek van Lady Gaga aan en van
Michael Jackson en dan wordt het echt feest!’
‘Nou, dat klinkt leuk.’ zei Ruben, en hij besloot om haar maar snel af te leiden met
een verhaaltje.

145. Het was wel duidelijk dat Ilona later een feestbeest zou worden – sterker nog, dat
was ze nu al.
Haar zusje Simone, in het geel, was stukken rustiger.
Op de eerste schooldag was ze al heel vroeg op. Ze douchte en kleedde zich aan. Ze
voelde zich een beetje verkouden.

146. Ook Simone voelde zich grieperig, maar dat was nog geen reden om niet naar
school te gaan.
Trots liep Ruben met de meisjes mee naar de schoolbus. Zelf hoefde hij maar tot 1
uur, dus zou hij op tijd weer thuis zijn voor zijn zusjes.
‘Kom nou, opschieten!’ riep Ilona over haar schouder.
‘School is saai.’

147. Eindelijk kon Ruben weer eventjes tiener zijn. Hij had een vriend uit school mee
genomen, Menno, en ze dronken cola en speelden op de playstation.
‘Fail!’ grinnikte Ruben toen hij weer in een ravijn viel met zijn racewagen.
Menno was fanatiek, maar Ruben niet. Die had wel geleerd dat er ergere dingen
waren in het leven dan een spelletje verliezen.

148. Toen de tweeling thuis kwam, zat Ruben ze op te wachten in de keuken met een
kopje thee.
‘Oh, gezellig!’ Blij nam Simone een slokje en begon over school te praten.
‘En jij, Ilona? Vond je het saai of viel het mee?’
‘Het viel eigenlijk wel mee. Ik denk dat ik binnenkort iedereen uitnodig voor een
feestje!’
‘Aha…’ Ruben slikte moeizaam. Dat zou nog wat worden…