2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne,
Sira, Hedwig x Casper, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga, baby,
10. Olivier

3. x

4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Casper werd verliefd op zijn college, gymdocent
Belinda Waterland. Ralph en zijn vriendin Christine vertrokken
naar de universiteit. Casper adopteerde Armando.
-Fam. Valentijn: Het huis werd uitgebouwd. Sofie adopteerde
puppy Choco. Stefan vroeg Marie ten huwelijk. Olivier groeide
op tot peuter.
-Universiteit: Renate en Bart werden weer beste vrienden. Eva
was in paniek omdat Alan verdwenen was, maar hij bleek tijd
voor zichzelf nodig te hebben. Han bekende dat hij homo was,
en kreeg een relatie met Quintijn.
& Tussen Ralph en Christine bloeide de liefde op nu ze samen
waren.
-Fam. Stadsie: Olga voelde zich al snel thuis bij haar oom en
tante en hun honden. Bryan en Elise werden oudere.

5. Familie Stolk
3kijken

6. Casper moest zichzelf soms in zijn arm knijpen om te beseffen dat dit allemaal echt
gebeurde. Hij had inmiddels al bijna een half jaar een relatie met Belinda, en ze was
al bijna als een moeder voor Armando. Wanneer ze langs kwam, stond ze erop hem
naar bed te brengen, en dan kraaide het ventje van plezier.

7. Casper voelde eindelijk weer rust in zijn hart – eindelijk, sinds die vreselijke dag dat
Hedwig en hun ongeboren kindje gestorven waren. Hij miste ze nog elke dag. Hedwig
was dé vrouw in zijn leven geweest, al sinds ze tieners waren.
Maar nu had hij Belinda, totaal anders dan Hedwig, en Armando. Zijn leven was
compleet veranderd, maar hij vond het geweldig.

8. Hij had die ochtend zijn werkkleding aangetrokken, tot hij besefte geen oppas voor
Armando te hebben. Toen besloot hij maar lekker een dagje thuis te blijven. Hij bakte
een omeletje en kleedde zich weer om.
Uit de babykamer klonk een klaaglijk gejammer – zijn zoontje was ook weer wakker.
‘Manno uit, uit!’ piepte de jongen en het kostte Casper heel wat moeite om hem
weer wat op te vrolijken.

9. Gelukkig klaarde Armando op toen hij de grote slagroomtaart op het aanrecht zag
staan. Casper wees hem ook op de vele verjaardagskaarten die hij gekregen had, met
mooie plaatjes erop – maar de jongen bleef naar de taart staren.
‘Zullen we dan maar?’ grinnikte Casper. Er was geen visite – dit was hun eigen kleine
feestje.

10. Casper had overal aan gedacht. Hij had al een setje kleding voor zijn zoon gekocht,
een stoer overhemd met tropische bloemen. Ook had hij een nieuw bed op
Armando’s kamer gezet, met een hoofdeinde in de vorm van een kasteeltoren.

11. Armando was er weg van, maar viel uiteindelijk toch bij zijn vader in bed in slaap. Hij
had nachtmerries – Casper vroeg zich af of de jongen zich nog iets herinnerde van
zijn allervroegste jeugd in oorlogsgebied, maar dat betwijfelde hij. Toch wilde hij er
hoe dan ook voor Armando zijn, hij was met heel zijn hart van de jongen gaan
houden en hij wist zeker dat hij niet meer van een échte zoon had kunnen houden.
Armando was gewoon echt een zoon voor hem.

12. Casper moest een glimlach onderdrukken toen hij besefte hoe snel Armando
opgegroeid was. Eerst lag hij nog in de luiers naar de teddybeer in zijn wieg te staren,
en nu kwam hij al met huiswerk uit de schoolbus rennen.
En… nog iets. Of eerder: iemand.
‘Pap, ik heb een vriendinnetje! We gaan trouwen!’ Dolblij viel Armando zijn vader in
de armen.

13. ‘Wat zeg je me nou?’ grijnsde Casper en hij keek over Armando’s schouder naar een
meisje met een brutaal koppie vol sproeten. Ze zwaaide giechelend naar hem.
‘Nou, gefeliciteerd, mag ik ook op de bruiloft komen?’ speelde Casper het spel mee.
‘Mag dat, Lilah?’ ‘Natuurlijk!’
Hand in hand renden de twee kinderen naar binnen, waar ze de rest van de middag
met Aiko, de papegaai, speelden.

14. Die avond was Armando doodmoe en Casper moest hem in zijn armen de trap op
dragen. Hij sliep al voor zijn hoofd het kussen raakte.
Casper keek hoofdschuddend op zijn zoontje neer. Het leven zat voor die kleine vol
verrassingen. Hij vond het heerlijk om te zien hoe onbevangen en eerlijk Armando
was.
‘Blijf nog maar lang, heel lang klein, Mando.’ fluisterde Casper liefdevol en hij dekte
hem toe.

15. Familie Valentijn
3kijken

16. Zaterdag, een dag om uit te slapen – dacht Stefan. Maar zijn zoontje dacht daar
duidelijk anders over. Al om half zeven stond hij rechtop in zijn bed te krijsen, net zo
lang tot Stefan zich maar aankleedde en met Olivier naar de badkamer ging.
‘Papa spele meh Ollie?’
‘Eerst in bad, daarna gaan we spelen.’

17. Marie glimlachte toen ze haar verloofde en zoontje de hele dag samen in de weer
zag. Zelf was ze druk met een nieuw schilderij, en voor de lunch had ze een lekkere
erwtensoep gemaakt.
De tweeling, die echt de eetlust van opgroeiende pubers had, schrokte ieder twee
kommen leeg.

18. Tot de avond viel was het een huiselijke zaterdag zoals alle andere. Maar toen kwam
oma Sofie uit bed van haar middagdutje en bracht Olivier naar zijn verjaardagstaart.
Allemaal vonden ze het jammer dat de kleine peuter nu alweer een schoolkind zou
worden, maar je kon de tijd niet stopzetten.

19. Vol bewondering bekeek Olivier de kamer vanuit zijn hogere standpunt, en keek vol
trots naar zijn pyjama.
‘Ben ik nu net zo groot als Arthur en Richard, mama?’ vroeg hij terwijl hij zijn stoel
aanschoof aan de keukentafel. Hij keek hongerig naar zijn stuk taart.
‘Nee, dat duurt nog wel even,’ glimlachte Marie. ‘Wacht daar nog maar even mee.’

20. ‘Mag ik bij jou in bed?’
‘Vooruit. Papa heeft toch nachtdienst vandaag.’
En toen het kleine jongetje bij haar in bed kroop, hoopte Marie echt van harte dat
het nog héél lang zou duren voor Olivier een tiener zou worden.

21. De volgende morgen liet Olivier zich langs de trapleuning naar beneden glijden. Hij
wist heus wel dat het nog vroeg was, maar er was vast al iemand wakker. Oma
misschien? Of de tweeling? Hij keek heel erg op tegen de oudere jongens.
Een enthousiaste kreet verstoorde de stille zondagmorgen toen Olivier met een
sprongetje op de grond terecht kwam.

22. ‘Richard!’ Met een lach wierp Olivier zich tegen de benen van zijn oom en sloeg zijn
korte armpjes om zijn middel.
‘Ook goedemorgen,’ gniffelde de roodharige jongen en hij klopte het ventje op zijn
hoofd.

23. Hij had havermout op tafel gezet en keek hoe zijn neefje hongerig aanviel. Ineens
schoot hem iets te binnen.
‘Valt je niets op, Olivier? Iets… wat gegroeid is?’
Hij wierp veelbetekenende blikken op hun huisdier, Choco de hond, en toen Olivier
hem begreep hapte hij naar adem.

24. ‘Choco is geen puppy meer! Choco is…gróót.’ Het laatste woord sprak hij vol
bewondering uit, hij staarde met wijd opengesperde ogen naar de hond.
Als Choco op zijn achterpoten kon staan, was hij nog groter dan Olivier.
Maar Olivier was niet bang. Integendeel: er was een vriendschap voor het leven
ontstaan.

25. Uitgeput na een hele ochtend in de tuin spelen plofte Olivier in het speelhoekje neer.
Hij herinnerde zich nog goed hoe hij hier als peuter vaak ‘s nachts met opa heen ging,
als ze allebei niet konden slapen.
Nu zat zijn vader met zijn jongere broer Arthur een spel te doen op de playstation –
Olivier had meer interesse in zijn plastic boerderijdieren.

26. ‘s Avonds vond hij het leuk om nog wat op het keyboard te pingelen. Later zou hij op
les gaan, had hij tegen zijn ouders gezegd – maar nu rommelde hij gewoon wat aan.

27. Hij had net een knopje ontdekt waarmee je verschillende dierengeluiden uit de
toetsen kon toveren, toen Olivier een stekende buikpijn kreeg.
‘Mama, ik heb… honger!’ jammerde hij. Ineens stond hij weer te huilen als een
peuter, en hij verlangde meer dan ooit naar een flesje melk.

28. Totdat hij besefte dat hij geen peuter meer was. Nee – hij was een grote jongen! Hij
kon zelf naar beneden lopen, de koelkast open maken en… zelf kiezen wat hij zou
eten!
Trots op zichzelf zat Olivier even later een zak paprikachips leeg te eten.

29. Hij voelde zich al echt groot! Totdat hij zijn twee ooms naar de universiteit zag
vertrekken. Richard en Arthur zouden nu nóg groter worden…
Olivier zuchtte, en hij zag dat zijn oma ook verdrietig keek. Zij zou het vast ook wel
jammer vinden dat de tweeling zo snel opgroeide.
En natuurlijk zouden ze de jongens gaan missen. Snel vloog Olivier op zijn oma af en
knuffelde haar. Olivier zag het als zijn taak om er voor zijn oma te zijn, nu haar
tweeling naar de universiteit vertrok.

30. Universiteit de Keizer

31. ‘Ik ben zo trots op je, Eef.’ Sofie drukte haar aliëndochter in haar armen alsof ze haar
nooit meer los wilde laten. ‘Ik wist wel dat je het kon!’
‘Dankjewel mama,’ glimlachte Eva. ‘Het was soms wel moeilijk, maar ik heb het
gehaald!’

32. Eva dacht terug aan de eenzame jaren, daarna de jaren met Alan, en zijn vermissing
van kort geleden. Nu woonde hij niet meer op de campus, maar ze hadden zich
voorgenomen om snel samen een huisje te zoeken.
Eva’s afstudeerfeestje was niet compleet zonder vuurwerk.
‘Zoek dekking!’ brulde Eva en ze rende met wapperende toga de stoep af.

33. ‘Kan ik u een glaasje champagne aanbieden, dokter Valentijn?’ Met een grijns hield
Eva haar broer het dienblad voor.
‘Daar zeg ik geen nee tegen, uwe groenigheid.’
Eva had hem graag een mep verkocht, maar met het blad in haar handen kon ze
alleen maar grijnzen en haar tong uitsteken.

34. ‘Dat hebben we toch maar mooi geflikt.’ zei Stefan na een paar slokjes.
‘Afgestudeerd.’
‘Hopelijk hebben we er nu wat aan, op de arbeidsmarkt. Anders is alles voor niks
geweest.’
‘Geloof me, je hebt er heel veel aan. Mijn carrière in de gezondheidszorg heeft al een
vliegende start gemaakt. Ik bevorder bijna elke dag!’

35. Dat was een mooi vooruitzicht en Eva kon niet wachten de deur van het vervallen
studentenhuis achter zich te sluiten.
Ze groeide op en voelde zich meteen een stuk volwassener. De wereld lag aan haar
voeten!
‘Leuk jurkje,’ giechelde ze. Ergens diep van binnen bleef ze natuurlijk altijd een klein
meisje!

36. Nadat Eva vertrokken was, kwamen de overgebleven studenten samen. Bart, Renate,
Han en de stille Tom besloten een eigen studentenvereniging te beginnen.
Er stond een grote bungalow vrij op de campus en die wisten ze op te kopen.
‘Nu nog een naam verzinnen.’ mompelde Bart.
Na wat overleg kwamen ze tot HaReToBa – samengesteld uit de letters van hun
namen. Renate vond het niks, maar ze legde zich erbij neer.

37. Het huisje was al helemaal ingericht en Renate was helemaal weg van de ruime
keuken met bar. Hoewel ze eerder nooit een keukenprinses geweest was, kreeg ze
hier gewoon zin om iets te gaan maken.

38. ‘En, heeft het bestuur nog plannen?’ grapte Renate toen ze even later met haar neef
aan de koffie zat.
De vereniging was nog maar net opgericht. Bart was degene die de meeste
beslissingen nam, en zo was hij tot leider gekozen.
‘Een feest, natuurlijk!’

39. Waarom je op een Romeins feest in je ondergoed moest lopen, begreep Renate niet
goed – maar gezellig was het wel.
Tom had zijn cheerleader vriendinnetje uitgenodigd en de twee vergaten duidelijk
alles om zich heen.

40. Er zaten behoorlijk wat vreemde types tussen en Renate hield zich maar een beetje
op de achtergrond. De muziek was hard, maar goed, en Renate had een fles goede
wijn gevonden.

41. Ze raakte met wat studenten aan de praat die ze nog niet kende, danste met Bart en
Han, en babbelde zelfs wat met het vriendinnetje van Tom.

42. Met een flinke kater zat ze de volgende morgen met haar huisgenootjes in de keuken.
Buiten floten de vogels en de zon viel in lange banen door de ramen, maar ze merkte
er niet veel van. Haar hoofd voelde aan alsof het vol met watten zat en het bonkte
achter haar oogkassen. De andere drie voelden zich overduidelijk precies zo.
‘Goeie party, gisteravond.’ mompelde Bart, en dat moest iedereen beamen.

43. Ondanks hun katers gingen ze naar college en een tijdje later sloten ze alle vier met
succes hun tweede jaar af.
Renate genoot van het studentenleven. Bij een vereniging zitten maakte het nog
extra leuk, door de vele feestjes en de nieuwe contacten. En natuurlijk was ze nog
steeds cheerleader en oefende ze vaak met haar vriendinnen.
Ze hoopte maar dat het nog héél lang zou duren voor ze moest afstuderen!

44. Universiteit de Keizer

45. Een beetje aarzelend stond de tweeling Richard en Arthur Valentijn voor het grote
studentenhuis.
‘Is het hier?’ vroeg Richard.
‘Natuurlijk, waar anders. Ik kan heus wel kaartlezen.’ snauwde Arthur en hij trok zijn
broer mee naar binnen. Het vriendinnetje van Richard, Claire, volgde stilletjes.

46. Na de onzekere aankomst vonden ze al gauw hun plekje in het grote huis. Ze kwamen
erachter dat hun verre familielid Ralph Stolk hier ook studeerde met zijn vriendin en
twee vroegere geadopteerde broers.
Nadat ze hun spullen op hun kamers hadden gezet, aten ze wat in de kantine.
Richard glimlachte naar zijn vriendinnetje. Het meisje dat altijd zo braaf de krant
bezorgde was nu ineens een studente!

47. ‘s Avonds speelde Richard een potje darten met Ralph en Alfons, en hij mocht ze
allebei meteen graag. Af en toe glimlachte hij naar Claire en dan lachte ze terug. Ze
zat op de bank met de vriendin van Ralph, Christine, en hij hoorde ze praten over hun
relaties.
‘Ralph en ik hebben elkaar ontmoet via een blind date van de zigeunerin! En jullie?’
‘Ik bezorgde altijd de krant,’ gniffelde Claire. ‘Richard kwam me een keer fooi geven
en zo raakten we aan de praat!’

48. ‘Echt?’ riep Ralph uit, die blijkbaar stiekem had meegeluisterd.
‘Raar maar waar.’ grijnsde Richard. ‘Maar geef toe, lang niet zo raar als die blind date
van jullie, via zo’n zigeunerin.’
Ralph haalde zijn schouders op en trok de dartpijltjes uit het bord.
‘Het klikte meteen. Het enige nadeel was dat op die date mijn vader stierf.’
‘O, dat is… sorry, man.’
‘Geeft niet! Ik ben hartstikke blij dat ik Christine ontmoet heb. Ik zou niet meer
zonder haar kunnen!’

49. Richard vond het fijn om eindelijk eens jongens tegen te komen die zo vol liefde over
hun meisjes konden praten. Arthur hing hem flink de keel uit.
‘Ik ben zo terug.’ zei Alfons. ‘Even naar Rita.’ Hij was ook duidelijk smoorverliefd.
Maar wat niemand wist, was dat hij zelfs al trouwplannen had.
‘Laten we gewoon weggaan, Rietje, en een gezinnetje beginnen.’
‘Weet je dat ik niets liever zou willen,’ fluisterde Rita stralend.

50. Ze hadden nog niet eens hun eerste jaar afgerond, en nu stond Alfons’ besluit al vast:
hij ging met zijn studie stoppen.
‘Ik wil gewoon settelen, weet je wel, met Rita. Een leuk huisje vinden, trouwen, een
kindje, en een eigen zaak beginnen.’
‘Je praat erover alsof het een fluitje van een cent is.’ bromde Steven.
‘Is het ook. Als je er maar in gelooft.’ En zo namen de jongens afscheid en vertrok de
blonde Alfons van de campus.

51. Ralph was heel erg blij voor zijn broer. Hoewel ze niet samen opgegroeid waren, zag
hij de jongens die door zijn ouders geadopteerd waren nog steeds als broers.
Hij begreep zijn gevoelens maar al te goed. Het liefst zou hij ook samen met Christine
weggaan. Maar hij bedacht een andere oplossing: ze vonden een klein huisje op de
campus, waar ze samen in konden wonen.
Zo konden ze samen zijn, en toch verdergaan met hun studie.
‘De perfecte oplossing,’ knikte Christine tevreden.

52. Arthur was chagrijnig. Hij had zich afzijdig gehouden van de anderen in het huis en
deed weinig aan zijn studie.
Tot hij op een avond ineens een nieuw meisje naar de kamer naast de zijne zag lopen.
Hij wist zeker dat hij haar ergens van kende.
Maar waarvan?
Verward ging hij slapen.

53. Toen hij haar de volgende morgen in de bibliotheek van het huis zag zitten, schoot
het hem te binnen.
Ze was het meisje uit de kledingzaak, waar hij als jonge tiener mee aan de praat was
geraakt!
‘Hey, Aurora!’ grijnsde hij met een dikke knipoog. ‘Onze kamers zitten naast elkaar. Je
weet me te vinden…!’
Ze keek even op van haar boek en glimlachte zwakjes.

54. Kwaad dat zijn versierpoging niet de gewenste uitwerking had, verdiepte Arthur zich
in een boek. Maar hij kon zich niet concentreren. Zijn gedachten bleven bij Aurora.
Ze was knap, met een leuk gezichtje en prachtige lange benen.
Waarom was ze net niet op zijn opmerking ingegaan?
Herinnerde ze zich hem soms niet?

55. Wat Arthur niet wist, was dat er een enorme vonk tussen Steven en Aurora was
overgesprongen. Steven, de andere geadopteerde broer van Ralph, had nooit eerder
een vriendin gehad.
Maar zodra ze elkaar in het oog kregen, spatte de aantrekkingskracht er vanaf.

56. Richard probeerde nog een beetje voor zijn broer te bemiddelen. Hij wist dat Arthur
haar leuk vond, maar hij begreep het ook als Aurora die gevoelens niet zou
beantwoorden.
‘Je herinnert je Arthur toch nog wel?’
‘Van de kledingzaak.’ giechelde ze zelfverzekerd. ‘Wat waren we nog een puppy’s
toen! Zo schattig!’

57. ‘Wat ben ik blij dat we nu volwassen zijn.’
‘Nou.’ Richard begreep uit haar woorden dat ze doorgegaan was met haar leven en
niet langer bij Arthur stil wilde staan.
‘Maar wel gezellig dat we in hetzelfde huis wonen, hoor.’ zei Aurora snel, bang dat ze
hem beledigd had.
‘Absoluut.’ glimlachte Richard toen. ‘En veel geluk voor jou en Steven!’

58. Hij meende het. Aurora en de wat stille, grote teddybeer Steven waren duidelijk heel
blij met elkaar – net als hij zelf niet weg te slaan was bij Claire.
Voor zijn tweelingbroer was het moeilijk, maar hij was een volwassen man en
eigenlijk zou hij het gewoon moeten accepteren, vond Richard. Aurora was bezet.

59. ‘Heb je lopen lullen?’ vroeg Arthur opeens nors, toen ze op een morgen samen in de
badkamer stonden.
‘W-wat bedoel je?’ Richard probeerde uiterlijk kalm te blijven en vulde een bekertje
met water om zijn tanden te poetsen.

60. ‘Aurora begon gisteren tegen me over onze ontmoeting in die kledingzaak.’
‘Oh… Dat is…leuk.’
‘Leuk? Helemaal niet! Ze moest erom lachen en ze kon zich niet voorstellen dat zij en
ik ooit een relatie met elkaar zouden krijgen. Dat zei ze letterlijk!’ mopperde Arthur
donker.

61. ‘En nu is ze samen met die idiote Steven met z’n lelijke kop.’ gromde hij
binnensmonds en hij balde zijn vuisten.
‘Rustig nou, man.’
‘Nee! Ik wil Aurora, ik kan het niet hebben dat ze me afwijst!’

62. ‘Ik word gewoon kotsmisselijk als ik me haar voorstel in het bed van die mongool.’
Arthur schopte kwaad tegen de deur en ineens werd het Richard te veel.
‘Accepteer het, Arthur.’ zei hij kalm en hij liep de badkamer uit.
Het voelde goed om eindelijk eens tegen zijn broer in te gaan. Geweldig goed, zelfs.

63. De hele verdere dag zagen ze Arthur niet meer. Zelfs niet toen hun ouders Sofie en
David langs kwamen. Stiekem vond Richard het wel gezellig om alleen met hen en
Claire te zijn. Na het bezoekje zaten Richard en Claire samen in de stille kantine.
‘Zo, dus ik ben je vriendin? Dat wist ik nog niet.’ plaagde Claire.
Richard werd rood. Dat had hij inderdaad tegen zijn ouders gezegd.

64. ‘Ik heb je… nooit officieel gevraagd, hè?’ bloosde hij.
‘Nope.’
Even keken ze elkaar aan, toen pakte Richard Claire’s hand vast op de tafel.
‘Wil je mijn meisje zijn, Claire? Mijn vriendinnetje? Wil je verkering met mij?’
Claire schoot in de lach om zijn gestuntel maar ze antwoordde meteen met een
overtuigde ‘ja’.

65. Ze vergaten Arthur volkomen.
Dat maakte niet uit – hij vergat hen ook totaal. Hij was de hele middag met een
derdejaars student geschiedenis aan de praat geweest. Ze heette Anna en hij moest
toegeven dat hij haar erg graag mocht.
Dit was nieuw voor hem.
Eerder beoordeelde hij meisjes op de grootte van hun borsten of de lengte van hun
benen. Nu was hij verliefd op Anna’s karakter.

66. Toen Aurora langs liep, met een nieuw kapsel dat haar bijzonder goed stond, keek hij
niet eens op of om.
Dat zou eerder nooit gebeurd zijn.
Arthur was duidelijk helemaal betoverd door de roodharige, wat serieuze Anna.

67. Richard en Claire zagen het de volgende dag ook en ze stootten elkaar met
veelbetekenende blikken aan.
‘Het lijkt erop dat onze flirt eindelijk volwassen geworden is!’

68. Ze sloten met succes hun eerste semester af en toen ze door de sneeuw terug naar
huis ploeterden, raakte Arthur met Aurora aan de praat.
‘Sorry van laatst.’ zuchtte hij nors. Hij schaamde zich en dat haatte hij. ‘Dat ik je zo
stalkte.’
‘Wat? Oh, dat!’

69. ‘Ik had gewoon moeten accepteren dat je met Steven bent. Ik kon het gewoon echt
niet hebben dat je… nou ja, dat je me afwees.’ Arthur haalde zijn schouders op. Hij
hoopte maar dat dit gesprek snel voorbij zou zijn.
Aurora lachte haar harde lach, die altijd een beetje spottend leek te klinken maar dat
was niet opzettelijk. ‘Het is al goed, Arthur.’

70. ‘Ik vond het vervelend dat je zo achter me aan zat, dat geef ik toe. Maar ik ben blij
dat je nu in ziet dat ik geen gevoelens voor je heb. Ik hou van Steven.’
‘En ik van Anna.’ bekende Arthur.
‘En ik van Claire!’ klonk het ineens van naast hem.
‘En ik van Richard!’ viel Christine hem proestend van het lachen bij. Arthur schudde
zijn hoofd. ‘Jullie kunnen ook nooit eens serieus zijn!’ Hij probeerde beledigd te
klinken, maar moest uiteindelijk toch ook lachen.

71. Universiteit de Keizer

72. Het huisje van Ralph en Christine stond aan de rand van de campus en ze waren er
meteen helemaal weg van.

73. Het had een grote woonkamer, waar ze allebei hun spulletjes in neerzetten. Voor
nieuwe meubels hadden ze geen geld meer, maar ze konden prima overweg met wat
ze hadden.

74. Ze misten de drukte van het studentenhuis totaal niet. Hier, in dit kleine huisje dat
helemaal van hen alleen was, vonden ze eindelijk de rust waarin ze ongestoord van
elkaar konden genieten.

75. Familie Stadsie
3kijken

76. ‘Komt Renate snel weer naar huis, tante Elise?’ vroeg Olga tijdens het ontbijt. Elise
keek haar fronsend aan. Soms leken de vragen van dat meisje echt uit de lucht te
komen vallen.
‘Hoezo vraag je dat? Wil je dat?’
‘Ja, ze is aardig.’ glimlachte Olga vol bewondering.
‘Ik ben bang dat ze nog wel een jaar of drie weg blijft. Ze heeft het veel te veel naar
haar zin op de universiteit.’ zei Bryan trots.

77. Elise en Bryan zwaaiden hun nichtje in de schoolbus uit en gingen toen verder met
hun dagelijkse bezigheden.
Elise stapte het hondenverblijf in en dacht bij zichzelf dat ze het ook wel fijn zou
vinden om Renate weer thuis te hebben. Hoewel ze soms ruzie hadden, miste ze haar
dochter erg.

78. Ze was net bezig om voorzichtig de poep tussen de struiken uit te scheppen, toen er
een kille wind langs haar rug streek. Verward draaide ze zich om. Ineens viel het haar
op dat alle hondjes stil waren gevallen. Dat was vreemd.
En ineens begonnen ze, alsof ze een signaal gekregen hadden, allemaal
oorverdovend te jammeren. En toen zag ze hem – Magere Hein.

79. Hij was gekomen voor de oude Kate.
‘Hè.’ zuchtte Elise teleurgesteld. Het was altijd jammer als er een hondje stierf, zeker
als je die van pup af aan had gehad. Nu zou Kate’s broertje Cory vast ook gauw
sterven, dacht Elise.
Dat was ook erg jammer, maar het betekende wel weer nieuwe ruimte in het bedrijf.

80. Kate werd begraven op het kleine kerkhofje in de voortuin.
Elise zelf had het er niet meer heel moeilijk mee. Daar hadden de jaren wel voor
gezorgd.

81. Ze maakte zich meer zorgen over hoe ze dit aan Olga moest vertellen. Renate zou ook
wel verdrietig zijn, maar die zou begrijpen dat het hondje aan ouderdom gestorven
was.
Zou Olga dat ook begrijpen?

82. Aarzelend vertelde Elise die middag aan haar nichtje dat Kate naar de hondenhemel
gegaan was.
‘Ze was al een heel oud beestje,’ besloot ze haar verhaal. Maar haar geruststellende
woorden hadden een tegenovergestelde werking. Olga barstte in huilen uit.
‘Waarom gaat iedereen toch dóód? Eerst mama, dan papa, dan Kate… Wie is de
volgende?’ Het kleine meisje huilde hartverscheurend, maar Elise besefte met spijt in
haar hart dat er niets meer was waarmee ze het meisje gerust kon stellen.