2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x
Jasmine, Casper x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x
Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper, baby , Ralph, Armando
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga, baby,
10. Olivier

3. x

4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Armando groeide op tot kind en kreeg een
vriendinnetje, Lilah de Wijzer.
-Fam. Valentijn: Olivier werd kind en de hond groeide ook op.
De tweeling Arthur en Richard vertrok naar de universiteit.
-Universiteit: Eva studeerde af. Renate, Bart, Han en Tom
begonnen een studentenvereniging.
& Arthur ontmoette een oude bekende, Aurora, maar zij ging
niet in op zijn versierpogingen. Richard vroeg Claire officieel
verkering. Arthur werd verliefd op Anna.
& Ralph en Christine gingen in een eigen huisje op de campus
wonen.
-Fam. Stadsie: Olga was erg overstuur om het overlijden van
hondje Kate.

5. Familie Stolk
1spelen1kijken

6. Vertederd keek Casper neer op zijn slapende zoontje.
‘Tijd om op te staan, Mando.’

7. Hij schoof de gordijnen open en meteen baadde de kleine jongenskamer in het
zonlicht. Armando kwam knipperend met zijn ogen overeind.
‘Raad eens wat voor dag het vandaag is?’ vroeg Casper enthousiast en hij greep
Armando bij zijn handen.
‘Dinsdag?’
‘Dat ook. Maar vandaag komt Belinda bij ons wonen!’

8. Armando was zo enthousiast dat Casper hem maar met moeite de schoolbus in
kreeg.
Een paar uur later zag hij Belinda de taxi uit stappen, met een paar tassen en een
doos met persoonlijke spulletjes.
‘Welkom in je nieuwe leven,’ glimlachte Casper toen hij haar begroette.

9. Armando had met zijn energieke en vrolijke persoonlijkheid al snel vriendjes gemaakt
op school. Eén van de leukste – na zijn vriendin Lilah natuurlijk – was Olivier
Zevenaar. Armando vond het altijd leuk om te luisteren naar zijn verhalen over zijn
hond Choco of over zijn aliëntante Eva.

10. Jammer genoeg moesten zijn vriendjes meestal al om vijf uur weer naar huis, en was
Armando weer het enige kind in huis.
Gelukkig was Belinda er nu – die Armando eigenlijk meteen al als een moeder zag.

11. Toen hij die avond vroeg in bed gestopt was, viel Armando als een blok in slaap.
‘Eindelijk tijd voor onszelf,’ knipoogde Belinda tegen Casper.

12. Maar hoewel ze genoten van hun momentjes samen, het liefst waren ze samen als
een echte familie – en dat betekende: met Armando erbij!

13. Belinda had zichzelf nooit gezien als een familievrouw, maar het beviel haar bijzonder
goed. Ze had echter helemaal niet nagedacht over een eigen baby, en ze schrok dan
ook goed toen ze op een nacht een schop in haar buik voelde.
Zwanger!

14. Verward liep Belinda naar de badkamer, waar ze de badkuip vol liet lopen met warm
water en zich er peinzend in liet zakken.
Natuurlijk wilde ze een kindje van haar en Casper samen.
Maar wat als het met haar net zo zou aflopen als met Caspers vorige vrouw Hedwig?

15. Familie Valentijn
1spelen1kijken

16. ‘Dus, wat wordt het? Zeggen jullie het maar!’ Breed glimlachend zaten Sofie en David
naast elkaar op de bank.
Eva en Alan waren na hun studie weer bij hen in huis komen wonen, en met het geld
van hun studiebeurzen wilden ze weer wat bijdragen aan de DreamHouse Challenge.

17. Eva had het er niet makkelijk mee. Ze wilde zo graag iets briljants verzinnen, iets dat
het huis echt iets extra’s zou geven.
‘Een zwembad? Sauna? Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet, waarom kraam ik zulke
onzin uit?’ Ze zuchtte geïrriteerd, terwijl Alan rustig als altijd naast haar zat.

18. Ze hadden al één kamer veranderd, de oude slaapkamer van Arthur die nu studeerde
en daarna op zichzelf zou gaan wonen.
Alan en Eva waren heel tevreden met hun kamer, maar het was nog niet genoeg. Ze
hadden nog een fortuin te besteden aan iets – en dat moest echt bijdragen aan het
DreamHouse dat ze hier probeerden te maken.

19. Eva begon bijna in paniek te raken. Ze kon gewoon niets verzinnen!
‘Zeg jij nou ook eens wat!’ mopperde ze tegen Alan en ze wierp hem een geïrriteerde
blik toe.
‘Nou,’ Alan rekte zich eens rustig uit. ‘Mij lijkt een feestruimte wel wat. Een zaaltje
waar je af en toe een goeie party kan geven.’

20. ‘Een… een feestzaal! Dat is het!’ Eva sprong haar vriend in de armen.
Sofie en David wisselden een goedkeurende blik.
De beslissing was gemaakt!

21. ‘Sorry dat ik tegen je mopperde,’ fluisterde Eva die avond. ‘Ik was gewoon gestresst.’
‘Dat stelde niks voor,’ Alan haalde zijn schouders op. ‘Ik heb dat wel nodig, af en toe
een grote bek. Maar ik ben blij dat je mijn plan leuk vindt.’

22. ‘Nou en of.’ Eva liet haar voorhoofd tegen dat van Alan rusten. Het moest nog steeds
tot haar doordringen dat ze nu echt samen met Alan woonde, en dat ze klaar was
met haar studie. Er brak een nieuwe fase in haar leven aan en ze genoot van elke
minuut!

23. Verder in het huis ging het gewone gezinsleven verder zoals daarvoor.
‘CHOCO GADVERDEGADVER!’ Brullend en met zijn armen zwaaiend rende Stefan in
zijn doktersjas de kamer binnen. ‘Die hond zit in zijn voerbak te schijten! Marie!’

24. ‘Smerig beest!’ vloekte Stefan en hij sleurde Choco aan de kant. ‘Naar buiten jij.’ In
zichzelf mopperend pakte hij de hond bij zijn halsband en zette hem de deur uit. Snel
maakte hij de voerbak schoon en haalde toen hoofdschuddend adem.

25. Olivier kwam naar beneden voor zijn avondeten en keek verbaasd naar zijn
geïrriteerde vader.
‘Wat is er met papa?’ vroeg hij aan zijn moeder, snappend dat hij Stefan beter even
met rust kon laten.

26. ‘Hij… Choco deed iets wat niet mocht en papa heeft hem even buiten gezet.’
Marie zweeg wijs over het voerbak-incident, omdat ze nu al wist dat Olivier het een
prachtig verhaal zou vinden en schaterend over de grond zou rollen.
‘Buiten? Maar dat is zielig! Het sneeuwt!’
‘Choco heeft een dikke vacht.’

27. Olivier maakte zich zorgen om zijn hondenvriend, maar viel in slaap nadat hij de deur
weer hoorde opengaan en hij zeker wist dat Choco weer binnen was.
De volgende morgen was het pak sneeuw buiten nog dikker geworden.

28. ‘SNEEUWVRIJ!’
Meteen zat Olivier rechtop in zijn bed. Zijn vader had zijn handen als een toeter aan
zijn mond gezet, en herhaalde nu steeds één woord.
‘Sneeuwvrij?’ herhaalde Olivier. ‘Wat is dat?’
‘Dat is dat je niet naar school hoeft, slimmerd!’ Lachend gooide Stefan zijn zoontje de
lucht in.

29. En terwijl Stefan en Olivier de hele dag in de sneeuw speelden, waren Alan en Eva
druk bezig hun partyzaal te bouwen.

30. Het werd een grote, U-vormige ruimte om de bibliotheek heen. Er was een
dansvloer, biljarttafel en zelfs een karaokeset.

31. Maar Alan was nog wel het meest trots op het dj-hok waar hij zelf in kon
experimenteren.

32. Om te vieren dat de nieuwe ruimte af was, werden alle vrienden uitgenodigd en de
eerste echte party was een feit.

33. Eerst vond Olivier het wel spannend, maar toen de ruimte zich langzaam vulde met
meer een meer vreemde mensen, werd hij bang.
Ineens zag hij mama niet meer, of oma.
Angstig schoten zijn ogen van het ene onbekende dansende lichaam naar het andere.

34. Toen ontwaarde hij eindelijk zijn oma’s roze trui tussen de mensen en bijna in tranen
holde hij naar haar toe.
Sofie zag meteen aan zijn gezichtje wat er aan de hand was.
‘Zullen wij lekker naar bed toe gaan?’ Het was ook al veel te laat.
Olivier pakte haar hand en liet hem niet meer los tot hij veilig en wel in bed lag.

35. Alan merkte weinig meer van wat er om hem heen gebeurde. Hij had altijd van een
goeie tijd met vrienden gehouden, van plezier, just enjoying life.
Studeren was niets voor hem.
Dit was wat hij wilde!

36. Universiteit de Keizer

37. ‘Nee, vandaag heb ik geen college. Kom gewoon langs!’ Renate moest flink
aandringen tot haar moeder en Olga langs zouden komen.
Haar moeder Elise was vast bang voor de rommel waarom studentenhuizen bekend
stonden, dacht Renate grinnikend.

38. Ze nam snel een douche en toen stonden ze al voor de deur.
Zoals altijd zag ze de groene ogen van haar nichtje oplichten zodra ze haar in de gaten
kreeg.
‘Renate, Renate! Kate was dood gegaan…’ Ondanks haar verdriet kon Olga een klein
glimlachje niet onderdrukken. Ze vond het zo fijn bij Renate!
‘Ik weet het, en ik vind het ook echt heel erg… Ze was zo’n lief oud hondje.’

39. Ze babbelden de hele dag, terwijl de andere huisgenoten met hun eigen dingen bezig
waren.
Tom Spits wilde dat zijn vriendin Carla ook lid werd van hun vereniging, maar
daarvoor moest ze zich eerst wel bewijzen – oftewel, alle vervelende klusjes doen van
eten maken tot de wc schoonmaken.

40. Toen ze eindelijk toegelaten was, bleef ze echter doorgaan met die klusjes.
‘Je weet dat dat nu niet meer hoeft?’ vroeg Tom aarzelend.
‘Jep, maar ik doe het gewoon graag. Bovendien kon dit huis wel een goede
schoonmaakbeurt gebruiken.’

41. Even later stond er een heerlijke salade op tafel waar ze samen met smaak van aten.
‘Ik heb iets voor je.’ zei Tom na een tijdje. Hij haalde een doosje uit de zak van zijn
ochtendjas tevoorschijn.
‘Voor mij? Wat dan?’ glimlachte Carla gevleid.

42. Tom schoof het doosje dichter naar haar toe. Met gretige vingers klapte ze het deksel
open en slaakte een kreetje toen ze besefte wat er in zat.
‘Een ring! Oh, is dit echt goud? Ja, mijn god, dit is toch niet… Is het een
verlovingsring? Tom?’
Tom kon alleen maar grijnzen om haar verwarde enthousiasme, en hij knikte.

43. Carla’s gegil moest door het hele huis te horen zijn geweest, en na een wild huisfeest
belandden de twee verloofden dronken giechelend bij elkaar in bed.

44. Renate zuchtte. Haar studentenleven was zo saai in vergelijking met dat van anderen.
Het enige wat ze deed was boeken lezen, papers schrijven en wat rondhangen met
vrienden en familie.
Wanneer maakte zij nu eens iets spannends mee?

45. Universiteit de Keizer

46. Weer liet Aurora een diepe zucht ontsnappen. Ze draaide vermoeid met haar pijnlijke
schouders.
Ze was nu al de hele dag bezig met haar paper voor het tweede jaar, en ze begon het
goed zat te worden.

47. ‘Schatje,’ klonk het ineens achter haar. Aurora schoof met een glimlach een boek
opzij en voelde zijn sterke armen om haar schouders.
‘Moet jij niet ook eens wat gaan doen, Steef?’
‘Nee. Ik heb genoeg gedaan. Genoeg om een voldoende te halen.’
‘En dat is voor jou genoeg?’

48. ‘Ik vind het allemaal best. Dat jij nou zo nodig een tien wilt halen.’
Aurora opende al beledigd haar mond, maar zag toen de plagende uitdrukking op
Stevens gezicht. Boos schudde ze haar hoofd en keek naar hem op.
‘Als je soms bedoelt dat ik wel een pauze kan gebruiken, heb je gelijk.’
‘Dat was precies wat ik bedoelde, ja.’

49. ‘Tijd voor wat ontspanning.’

50. Intussen had Arthur het erop gewaagd en Anna mee uit gevraagd. Eerst had ze wat
aarzelend gereageerd. Ze kenden elkaar nog maar net.
Maar zij wist net zo goed als hij dat er een klik was.

51. En dus glimlachte ze en liet het zelfs toe dat hij zijn arm om haar middel sloeg terwijl
ze over de campus naar een gezellige kroeg wandelden.
Arthur hielp haar met poolen en ze moesten steeds lachen.
‘Ik ga je zo inmaken, meneer Valentijn.’ grijnsde Anna en ze trok plagend een
wenkbrauw op.

52. ‘Is dat zo? Watch this.’
Triomfantelijk mikte Arthur het winnende schot en Anna moest zich gewonnen
geven.
‘En wat heb ik nu gewonnen?’ vroeg Arthur plagend. En nog voor hij het goed en wel
besefte, had Anna hem een kus gegeven.

53. Voor zijn tweelingbroer Richard geen romantisch avondje uit – maar een avondje aan
de studie.
Richard moest en zou zijn tweedejaarsscriptie afkrijgen. Hij zat al van ‘s morgens
vroeg aan het bureau, omringd door boeken over zijn onderwerp en etensresten die
hij uit de kantine had meegesmokkeld.

54. Er klonken zachte voetstappen achter hem en Claire leunde met een zucht tegen de
muur.
‘Je zit hier al de hele dag. Zou je niet eens gaan slapen?’
‘Dit moet af, schat. Ik heb m’n docent beloofd dat ik het vrijdag in zou leveren.’

55. ‘Ik red me wel, Claire.’ Richard stond met stramme ledematen op en gaf zijn vriendin
een klein kusje.
‘Okee,’ zei ze. ‘Heel veel succes nog, dan. Ik ga naar bed. Jij ook alvast welterusten!’

56. Een beetje teleurgesteld ging Richard weer aan het werk. Hij baalde van die scriptie.
Hij baalde ervan dat Claire bezorgd om hem was.
En stiekem baalde hij ervan dat ze nog steeds op aparte kamers sliepen.

57. Arthur en Anna daarentegen waren na hun avondje uit samen op Anna’s kamer
beland.
De vonk die er tussen hen was, was inmiddels uitgegroeid tot een groot, heet vuur.
‘Vind je m’n kamer niet… truttig?’ aarzelde Anna, ze bloosde een beetje.

58. ‘Ik had er nog niet eens op gelet.’ zei Arthur en hij wierp een snelle blik op het
rozenbehang en het kanten gordijntje. ‘Dit past bij jou. Dit ben jij.’
Anna glimlachte.
‘Maar als ik je kus, heb ik toch mijn ogen dicht en hoef ik er niks van te zien.’
Onschuldig grijnsde hij naar haar – tot ze door kreeg dat hij haar plaagde en met een
kreet bovenop hem sprong.

59. Universiteit de Keizer

60. Onzeker keek Christine naar haar vriend, die met een brede lach over haar heen
gebogen zat.
Ralph was zo’n schatje. Ze wist zeker dat ze met hem oud wilde worden.
Maar stiekem baalde ze ervan dat hun studie zo lang duurde. Ze wilde gewoon
trouwen, een gezinnetje stichten.

61. Die kinderwens was de laatste tijd zo sterk geworden, dat het haast ondraaglijk was.
En toen nam Christine een besluit.
Ze was altijd aan de pil geweest, omdat ze niet zwanger wilde worden.
Nu veranderde dat. Ze stopte ermee. Zonder dat Ralph het wist.

62. Alleen haar beste vriendin wist het, en ze spraken er fluisterend over. Het was ook
niet niks.

63. Christine hield alles verborgen voor Ralph, waarom wist ze eigenlijk ook niet. Ze was
bang dat hij nog geen kindje wilde.
Zelfs toen ze steeds vaker misselijk was en niet meer ongesteld werd, bleef ze
zwijgen. Eerst moest ze zeker weten dat ze zwanger was.

64. Op een avond wist ze het dan eindelijk zeker. Aarzelend liet ze Ralph de
zwangerschapstest zien.
Hij slikte moeizaam, ze zag zijn ogen vergroten.
‘Zwanger? Maar je bent toch… aan de pil?’
‘Niet meer. Het spijt me, Ralph…’

65. ‘Niet meer aan de pil? Hoe lang al? Maar dat is…’ Ralphs hersenen werkten op volle
toeren. Ze was gestopt met de pil – en ineens begreep hij het. Ze had het met opzet
gedaan. ‘Je wilt een baby?’
‘Heel graag.’ bloosde ze en ze wendde schuldig haar blik af.

66. Even bleven ze zo tegenover elkaar zitten.
‘Jij niet?’ fluisterde Christine.
‘Natuurlijk wel, maar niet…nouja, we zijn nog maar studenten. We hadden het er
toch over kunnen hebben, Chris?’
Christine voelde tranen in haar ogen branden. ‘Het spijt me, ik weet ook niet wat me
bezielde.’

67. ‘O, niet huilen, ik wil niet dat je huilt.’ Hij kroop naar haar toe en veegde haar tranen
weg. ‘Het is al goed, we kunnen er nu toch niks meer aan veranderen. Je bent
zwanger. Wij zijn zwanger, we krijgen een kindje!’
Christine glimlachte waterig. ‘Dus je wilt het ook?’
‘Een kindje wil ik zeker. Maar…’

68. ‘Maar wil jij dit ook?’
Waar hij het doosje ineens vandaan had gehaald, wist Christine niet – maar ineens
hield Ralph een verlovingsring voor haar neus.
‘Wil je met me trouwen, Christine?’
‘Oh! J-ja!’ De baby in haar buik schopte als een bevestiging.

69. De bruiloft was klein en bescheiden, maar al hun liefste vrienden en familie waren er.

70. Ralph zag zijn halfbroer Casper zitten glunderen, met achter hem zijn adoptiezoontje
Armando – die ook al een hele heer begon te worden.
Breed glimlachend zwaaide hij even naar hem.

71. Christine had wat geld opzij gelegd voor een prachtige bruidsjurk die van lichtroze
naar lichtblauw overliep – een knipoog naar hun ongeboren kindje waar ze het
geslacht nog niet van wisten.
‘Met deze ring neem ik jou, Ralph Stolk, tot mijn wettige echtgenoot.’ Christine’s stem
trilde een beetje, maar dat was van de zenuwen. Haar ogen glunderden van geluk.

72. ‘Ik had nooit gedacht dat alles ineens zo snel zou gaan… Getrouwd, ons eerste kindje
op komst…’ fluisterde Ralph teder in haar oor toen ze bij de bruidstaart stonden.
‘Eerste?’ herhaalde Christine.
‘Ik wil er nog een heleboel,’ grijnsde Ralph terwijl hij haar een klein hapje voerde.
Christine verslikte zich half en hoestend probeerde ze de taart binnen te houden.
‘Mooi, ik ook.’ kon ze nog net uitbrengen.

73. Die avond hoorde Ralph ineens geschreeuw vanuit de badkamer.
‘Chris! Gaat het wel?’
‘M’n buik, ik… het doet zo’n pijn!’
‘Maar het is nog veel te vroeg! De bevalling kan niet nu al beginnen.’ Bezorgd hielp
Ralph zijn vrouw naar een gemakkelijke stoel.

74. ‘Ik heb… best wel honger.’ wist ze nog net uit te brengen, en snel griste Ralph wat
chips van het aanrecht.
Na een tijdje kwam Christine wat overeind in de stoel, en wist een klein lachje
tevoorschijn te toveren.
‘De pijn is minder. Ik denk dat ik gewoon te weinig gegeten had.’
‘Zeker weten? Ik hoop het.’ Ralph voelde zich vreselijk bezorgd.

75. De hele nacht bleef hij wakker, terwijl Christine rustig lag te dromen. Het was zijn
grootste angst dat er iets zou gebeuren met zijn vrouw of kind.
Langzaam dwaalden zijn gedachten af naar zijn adoptiebroer Alfons, die eerder
gestopt was met zijn studie.

76. Alfons en Rita waren meteen getrouwd en hadden inmiddels ook al een dochtertje,
Tina.
Ralph glimlachte. Hij kon niet wachten om zijn eigen baby in zijn armen te sluiten!

77. Hij had gehoord dat Alfons ook een andere grote droom had waar gemaakt: een
eigen speelgoedzaak.
Toen hij zijn broer laatst tegen kwam, straalde hij gewoon – zo gelukkig was hij. Hij
maakte wat speelgoed zelf in de werkplaats achter de winkel, maar hij kocht ook in
van de groothandel.

78. Dat was alweer een tijdje geleden. Hun kleine meisje was ook alweer een peuter en
ze leek op allebei haar ouders.
Ralph sloot zijn ogen en voelde zich langzaam wegzakken.

79. Tot er ineens een gil door de nacht snerpte.
Meteen zat hij weer overeind en stond hij al naast het bed.
‘De baby, de baby!’ kermde Christine.
‘O, God.’ Ralph rende struikelend op haar af en stond haar zo goed hij kon bij.

80. Ondanks dat hij wat te vroeg was, was hun kleine Jasper kerngezond.
‘O Ralph, we hebben een zoon!’ Christine wist niet wat haar overkwam. Ze moest
lachen en huilen tegelijk en kon haar ogen niet van dat perfecte jongetje af houden.
‘Een zoon!’

81. Ze hadden weinig geld, maar ze konden nog net een babykamertje voor Jasper
inrichten.
Ralph sloeg regelmatig colleges over, om voor zijn jongen te zorgen. Dat vond hij niet
erg, hij kon later wel de aantekeningen van een vriend overnemen.

82. Als er een baby geboren is, komt er natuurlijk kraamvisite. Ralph had alles geregeld
en had zich voorbereid op een vol huis.
Zijn halfbroer Casper was apetrots en bewonderde het kleintje wel een kwartier
lang, voor hij hem aan de andere belangstellenden overhandigde.

83. Zijn Belinda was ook hoogzwanger, en ze konden niet wachten tot hun baby geboren
werd.
Kleine Armando bekeek de baby met grote ogen en vroeg waar hij vandaan gekomen
was – maar Casper beloofde hem dat later nog wel eens uit te leggen.

84. Jasper viel uitgeput in slaap na zo’n dag vol aandacht, en Ralph en Christine keken vol
trots naar hem.

85. ‘Onze zoon. Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven. Ik heb altijd gedacht dat we
gewoon zouden afstuderen en dan láter pas zouden trouwen en misschien nóg later
kinderen zouden krijgen.’
‘Tja, het is een beetje anders gelopen. Een beetje mijn schuld, ook.’ bloosde
Christine.
‘Het is je vergeven. Ik zou het nu niet meer anders willen!’

86. Een semester later was het alweer tijd voor Jasper om op te groeien tot peuter. Wat
vloog de tijd!
Dit keer hadden ze geen tijd om een feest te geven, de examens stonden voor de
deur – maar ze konden ook prima een feestje bouwen met z’n drietjes.

87. Lachend van verrassing en bewondering hield Ralph zijn zoon even later voor zich
omhoog.
Hij leek sprekend op zijn moeder, wat haarkleur, ogen en huidskleur betrof. Maar in
zijn gezicht had hij ook duidelijk trekken van zijn vader.
‘Jasper Stolk…’ mompelde Ralph in zichzelf, alsof hij zich probeerde voor te stellen
wat zijn zoon later in zijn leven nog allemaal zou mee maken.

88. Familie Stadsie
1spelen1kijken

89. ‘JE TIJD IS GEKOMEN CORY.’
Net als een paar dagen terug, toen Cory’s zus Kate stierf, zetten de overige honden
het op een janken.

90. Schoorvoetend vertelde Elise haar nichtje dat er weer een hondje gestorven was.
Olga, die de laatste tijd toch al ontroostbaar was, stortte in boven haar huiswerk.
Ze miste haar ouders vreselijk, de hondjes die gestorven waren – en op school ging
het ook al niet goed.

91. Olga huilde en huilde en huilde.
Elise liet haar maar en ging naar buiten. Het was tijd om aan een volgende generatie
te werken in het bedrijf.
Sandy, het hondje van Renate, werd het hok in gestuurd met Cosmo. Tevreden wreef
Elise in haar handen. Van boven klonk het gesnik van Olga.

92. Bryan probeerde haar te troosten, maar al gauw kwam hij er, net als zijn vrouw,
achter dat niets hielp.
De volgende dag probeerde hij allerlei spelletjes, maar haar aandacht was al gauw
weg.

93. Geen film, geen verhaaltje, geen speelgoed of knutselwerkje kon Olga voor lang
bezighouden. Soms kon ze ineens opspringen, met ogen vol tranen of juist ogen die
niets leken te zien, en dan leek ze alles om zich heen te vergeten.

94. Elise vond het oude balletjurkje van Renate in de kast en herinnerde zich hoe zij altijd
met haar neef Bart ballerina speelde. Misschien zou dat Olga opvrolijken!
‘Oh, je bent precies Renate!’ kirde ze even later.
Aarzelend zette Olga wat stapjes, en viel toen woedend uit: ‘Ik ben Renate niet! Ik
ben Olga, Olga, Olga!’

95. Zelfs op haar verjaardag kon Olga niet vrolijk zijn.
Een tijdje had ze zich hier op haar plek gevoeld, bij haar oom en tante en de
honden, maar nu voelde ze ineens een enorme leegte. Ze was een weeskind en zou
dat ook altijd blijven.

96. In de badkamer steunde ze met haar handen op de wastafel en liet de tranen via haar
neus op de grond druppen. Ineens draaide ze zich met een ruk om en schreeuwde:
‘Waarom zijn jullie er niet? Waarom? Ik heb jullie nodig! Ik kan het toch niet alleen!
Papa!’ Ze gilde en greep naar haar hoofd. ‘Mama, ik…ik mis jullie zo.’

97. Veel eerder dan verwacht beviel Sandy van twee puppy’s, en Elise klopte met een
kuchje op de badkamerdeur.
‘Olga, meisje, ik heb een verrassing voor je.’ Misschien vrolijkte dat haar wel op.
‘Jij mag ze namen geven.’

98. Olga nam niet eens meer de moeite haar tranen te drogen en ze volgde haar tante
naar buiten. Toen ze de hondjes zag, maakte haar hart ondanks alles een sprongetje.
‘Ze zijn schattig.’ Ademloos pakte ze er eentje op. Haar tante vertelde dat het een
jongen en een meisje waren.
‘Dan noem ik ze Mickey en Minnie.’ Olga was gek op Disney, en vooral op de twee
zwart-witte muizen.

99. Tante Elise liet haar alleen en Olga speelde een tijdje met de twee hondjes. Ze vond
het naïef van haar tante dat ze dacht dat deze verrassing haar verdriet zou
verzachten. Maar zo was Elise nu eenmaal, een beetje oppervlakkig, zakelijk – die
dacht dat alles met een cadeautje was op te lossen.
Maar toch voelde Olga zich een stukje beter.

100. ‘Ze lacht weer. Het komt wel goed.’ Elise wierp een blik door het raam en keek toen
naar haar man. ‘Toch? Ja, het komt wel goed. Ik zeg altijd maar: na regen komt
zonneschijn.’
‘Dat mag wel zo zijn, lieverd,’ begon Bryan aarzelend. ‘Maar wat Olga heeft
meegemaakt is niet zomaar een klein regenbuitje. Dat is een regelrechte orkaan, een
onweersbui van verwoestende kracht.’

101. ‘En zelfs na zo’n ramp komt ooit weer zonneschijn, natuurlijk. Maar ik denk dat dat in
Olga’s geval nog wel eens lang, heel lang zou kunnen duren.’
Bryan zweeg bedrukt.
Ze hoorden hoe Olga boven naar bed ging en Bryan zuchtte.
‘Het enige wat wij kunnen doen, is er voor haar zijn – tot de zon weer zal schijnen.’