2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne,
Sira, Hedwig x Casper, baby , Ralph x Christine, Armando
9. Stefan x Marie, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga, baby, Jasper
10. Olivier

3. x

4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Belinda en Casper trouwden.
-Fam. Valentijn: Stefan en Marie trouwden en dachten over een
tweede kindje.
-Universiteit: Renate en haar huisgenoten studeerden af.
Arthur en Anna hadden wat problemen, maar kwamen er
samen weer uit. Steven en Aurora verloofden zich. Toen Aurora
per ongeluk in verwachting bleek, besloten ze het kind af te
staan voor adoptie. Het werd een meisje, Emma. Ze studeerden
af en probeerden door te gaan met hun leven.
Ralph en Christine studeerden af. Jasper werd kind.
-Fam. Stadsie: Renate kwam weer thuis wonen en hielp Olga
met het opknappen van haar kamer. Olga ging de stad in en
kocht cadeautjes voor haar familie. Bart en Renate gingen op
zoek naar mogelijke liefjes, maar hadden weinig succes.
Renate verknalde het bij Tijmen door hem te snel al te kussen.

5. Familie Stolk
2kijken

6. Casper lag net over zijn eigen kindertijd te dromen, toen zijn eigen baby zich met een
felle pijnscheut aankondigde. Belinda stond met opeengeklemde kaken naast het bed
te kermen, haar handen tegen haar buik gedrukt.
Casper was meteen klaarwakker.

7. ‘We kunnen dit, Belin.’ zei hij en ze kalmeerde onder zijn woorden. Zo zetten ze
samen na tweeëneenhalf uur een gezonde dochter op de wereld.
‘Ze lijkt… zo op jou!’ pufte Belinda vermoeid maar vol bewondering.
‘Maar met jouw ogen.’
‘Hoe noemen we haar?’
‘Marloes, dat stond bovenaan ons lijstje, toch?’

8. En zo werd de kleine Marloes Stolk deel van de familie. De volgende dag moest
Casper gewoon naar zijn werk en Armando vertrok met tegenzin naar school.
Belinda bleef alleen achter met haar dochter, en dat was vermoeiender dan ze
gedacht had. Het kindje krijste en krijste – maar hoe kon ze nu weten waarom?

9. De hele ochtend was de jonge moeder in de weer, tot ze zich om half twee eindelijk
wat rust gunde en uitgehongerd en uitgeput met een tosti aan de keukentafel
neerplofte.

10. Casper trof zijn vrouw luid snurkend op de bank aan en drukte snel een kus op haar
voorhoofd. Ze zal het wel druk gehad hebben met die kleine, dacht hij. Van boven
hoorde hij al het schelle gehuil van zijn pasgeboren kindje, en hij haastte zich erheen.
Alles aan Marloes verwonderde hem. Zelfs luiers vond hij niet erg.

11. Na een dutje voelde Belinda zich opgefrist en ze ging met Armando naar buiten om
wat te spelen in de zon.
‘Ome Ralph!’ riep Armando enthousiast. Ralph was na zijn studie met zijn gezin in
dezelfde straat komen wonen.
Terwijl ze samen lol maakten, kletste Belinda wat met een buurvrouw.

12. Ralph haalde zijn zoontje naar buiten en de jongens vlogen elkaar in de armen.
Jasper was blij dat hij nu zo dicht bij zijn leeftijdsgenootjes woonde – op de
universiteit was hij altijd in de buurt van jongvolwassenen geweest.

13. Casper genoot bij de aanblik van de onbezorgde jeugd die hij Armando gaf. Het
voelde zo goed – zeker omdat de jongen in het tehuis een heel ander leven gehad
zou hebben.
Met die gedachte besloot Casper nog een kindje te adopteren. En niet zo maar
eentje: Ralphs vroegere adoptiebroer Steven had een ‘ongelukje’ gehad en kon niet
zelf voor zijn baby zorgen. Hij had zich tot Casper gericht.

14. Het was een moeilijke situatie, maar eigenlijk hoefde Casper niet lang na te denken.
Hij kende Steven en het was een goede jongen, hij zou nooit zo maar afstand doen
van een kind. De jongen had het echt moeilijk.
Daarom besloten Casper en Belinda in overleg dat ze het meisje een zo perfect
mogelijk leven zouden geven.
‘Ze kan haar ogen nu al niet van je af houden,’ giechelde Belinda. ‘Ze weet nu al dat jij
haar nieuwe papa bent!’

15. ‘Dat heb je heel goed gezien, Emma.’ glimlachte Casper. Ze gingen naar binnen en
werden daar overvallen door een stank van bedorven voedsel, zure melk en vieze
poepluiers. Maar tijd om op te ruimen hadden ze niet. Belinda barstte van de honger
en Marloes schreeuwde om een flesje.

16. Ook Casper voelde zijn maag knorren, maar richtte al zijn aandacht op zijn kinderen.
Zij kwamen op de eerste plaats.
Belinda nam Marloes van hem over, en Emma lag met een volle luier op de grond te
huilen.

17. Het was een chaos, maar geen van beiden hadden ze ook maar een minuut spijt van
hun beslissing. Emma hoorde bij hun gezin. Ze wilden een gezellige, grote familie.
Met nieuwe moed pakte Casper Emma van de grond en gaf haar een lekker warm
badje in de gootsteen. De zoete geur van Zwitsal verdoezelde de nare luchtjes die in
de keuken hingen.

18. Belinda hielp haar man nog even, maar voelde toen de vermoeidheid toe slaan.
Ineens gaf ze zichzelf over: ze was er even klaar mee voor vandaag.
Doodmoe gleed ze in bed, en zag dat Armando na school hetzelfde had gedaan.
‘Je hebt groot gelijk, ventje.’ gaapte ze.

19. Zo stond Casper en dus alleen voor, maar hij klaagde niet.
Hij was zo druk in de weer dat hij gewoon vergeten was dat hij vandaag zou
opgroeien. Hij stond dan ook een beetje op zijn neus te kijken toen hij ineens een
man op leeftijd geworden was.

20. ‘Nou ja,’ mompelde hij en hij haalde zijn schouders op. Zo veel verschil was het niet.
Hij haalde Marloes uit haar bedje, want ook zij was vandaag jarig.
Kraaiend van pret lag ze in zijn armen en schopte krachtig met haar beentjes in de
lucht.

21. ‘…Happy birthday to you!’ eindigde hij zijn verjaardagsliedje en hoewel er niemand
was om mee te vieren, hadden vader en dochter toch hun eigen feestje.
‘Regen!’ kirde Marloes en ze graaide met haar handjes naar de confetti, die Casper
tegelijkertijd over haar hoofd uit strooide. Ze moesten allebei lachen.

22. Casper had de neiging zijn honger weer te negeren en voor Marloes te zorgen, maar
hij besloot toch maar gauw een stuk taart naar binnen te werken. Dat Marloes
daardoor op de grond ging zitten huilen, ging hem door merg en been.
Maar mocht hij dan nooit meer aan zichzelf denken?

23. Ineens besefte hij dat Emma ook nog ergens in een hoekje lag en dat ze nodig naar
bed gebracht moest worden. Na een slaapliedje en wat sussende woordjes viel het
meisje tevreden in slaap.

24. Eindelijk gunde Casper zichzelf de tijd om andere kleren aan te doen en zijn kapsel te
fatsoenneren. Toen maakte hij Armando wakker.
‘Moet ik nu al naar school?’ mompelde de jongen slaperig.
‘Welnee, je bent jarig!’ lachte Casper. ‘Beneden staat een mooie taart op je te
wachten.’
‘Echt? Dat wist ik helemaal niet!’

25. ‘Komen mama en de baby’s niet?’
‘Laat die maar lekker slapen. En Marloes is trouwens al peuter, ik zal het je straks
laten zien.’
‘Echt? Dat wist ik helemaal niet!’ riep Armando uit, met alweer die stomverbaasde
uitdrukking. Casper klopte hem lachend op zijn rug.
‘Blaas die kaarsjes maar gauw uit, jongen.’

26. Pas toen Armando tiener was, besefte hij wat een rommel het in huis was. Als kind
keek hij daar doorheen, maar nu ontdekte hij dat zijn ouders best een handje konden
gebruiken.
‘Ga jij maar naar boven hoor pap, ik doe de vaat wel.’
‘Dat zou heel fijn zijn,’ verzuchtte Casper dankbaar. ‘Kom je zo, dan kun je Marloes
zien!’

27. Marloes kon echter alleen maar huilen. Toen Casper haar mee nam naar de
badkamer om haar haren te doen, krijste ze alsof ze naar de galg gebracht werd.
Dikke tranen biggelden over haar wangen en ze sloeg met haar vuistjes tegen Caspers
borst.

28. Eindelijk wist Casper haar een beetje te kalmeren. Hij begreep het ook wel, die grote
mensenwereld zat vol verrassingen waar je behoorlijk van kan schrikken als klein
meisje.
‘Gaat het weer een beetje? Zullen we een boekje lezen?’
‘Papa lese?’

29. ‘Laten we eerst die tranen dan maar eens afdrogen.’ glimlachte Casper en hij haalde
zijn mouw over haar gezichtje. Rustig legde ze haar hoofdje op zijn schouder en even
staarde Casper haar aan via de spiegel.
Ze leek sprekend op zijn moeder Jasmine, echt als twee druppels water. De groene
ogen had ze van Belinda, maar zelfs die had Jasmine ook gehad. Casper glimlachte.
Het was een mooie gedachte dat zijn dochter op zijn eigen moeder leek.

30. Casper liet haar een pyjama uitkiezen, en natuurlijk ging ze voor het berenpakje met
handjes en voetjes eraan vast. Zelf was hij er niet zo’n fan van – maar daar ging het
niet om. Als Marloes maar blij was. Hij schoof een stoel naast haar bedje en las een
verhaaltje voor. Hij keek naar het bedje van Emma en zag dat ze wakker was en ook
mee lag te luisteren.
‘Uit.’ zei hij zacht en klapte het boek dicht. De meisjes vielen tegelijk in slaap en
Casper besefte: dit is alles wat ik ooit gewild heb. Vader zijn.

31. Familie Stolk

32. Ralph en Christine waren meer dan tevreden met hun keuze om in deze straat te
gaan wonen. Jasper kon er spelen met Armando, Tina, en nu ook met Marloes. De
kinderen probeerden haar zo veel mogelijk in hun spelletjes te betrekken en elke dag
kwam Jasper na het buiten spelen weer vol verhalen thuis. Ze beseften nu echt dat
deze buurt veel beter was om in op te groeien dan op de campus.

33. Familie Valentijn
2kijken

34. ‘Ben jij zo’n mooie cavia?’ kirde Eva tegen Onyx en ze drukte haar neus tegen de
zijne. Ze ging zo op in haar momentje dat ze Alan niet had horen aankomen.
‘Ik ben bang dat die cavia altijd op de eerste plaats blijft komen…’ verzuchtte hij. ‘Ik
moet nog maar afwachten of ik nog wat aandacht krijg vandaag.’
Eva draaide zich om en stak haar tong uit. ‘Stel je niet zo aan, jij!’

35. ‘Ik kwam je halen, Eef, het feest gaat zo beginnen.’ lachte Alan en hij sloeg zijn arm
om haar heen. Samen liepen ze naar beneden, waar Marie nog snel een laatste
verhaaltje zat voor te lezen aan haar zoon.
Als hij straks tiener was, zou hij dat vast niet meer willen…

36. Zowel Marie als haar zoon leken er extra van te genieten. Olivier luisterde met
glunderende ogen en wiebelde zachtjes heen en weer.
Toen het boek dichtgeklapt werd, zuchtte hij eens diep. ‘Dat was een mooi verhaal.’
zei hij ernstig.

37. Zodra Stefan uit zijn werk was, kon het feest beginnen. Te midden van haar
familieleden stond Sofie te stralen. Hier was ze op haar plek!
‘Lang zal Olivier leven!’ zong ze vrolijk en ze kreeg al gauw bijval van de anderen. Even
vroeg iedereen zich af watvoor levenswens de jongen zou krijgen. Als kind was hij
rustig en avontuurlijk geweest, maar vooral heel zorgzaam voor iedereen om zich
heen.

38. Iedereen verwachtte een familiewens, of anders misschien kennis. Maar het lot
beschikte anders.
‘Genot.’ zei Olivier alleen maar, voor hij met een brede grijns om zich heen keek en
een stuk taart pakte.

39. Hoewel iedereen aandrong op meer informatie over zijn wens, hield Olivier zijn
mond. Hij was bang dat het niet overal even goed opgenomen zou worden.
Daarom hield hij zich maar op de vlakte: hij wilde gewoon van het leven genieten, zo
veel mogelijk plezier maken en fijne dingen mee maken.
Toch begon hij ook ineens allerlei datingsites op te zoeken op internet…

40. Hoewel iedereen dus moest wennen aan het idee van Olivier als tiener, ging het
leven in het huis gewoon door. De butler maakte alle kamers van onder tot boven
schoon, en verzorgde meerdere maaltijden per dag.

41. Zelfs Choco kreeg lekkere hapjes te eten, die jammer genoeg niet altijd goed terecht
kwamen.
‘Geeft niks, ik ruim het wel op!’ De butler leek wel overal tegelijk te kunnen zijn.

42. En zo had de familie eigenlijk een heel luxe leventje. Stefan werkte keihard in het
ziekenhuis, hij had er immers hard voor gestudeerd en het was zijn droom de top te
bereiken. Na een promotie kreeg hij een ingewikkeld aparaat mee naar huis, om mee
te oefenen.
‘Ik vind het maar een eng ding, mam.’ griezelde Olivier.
‘Ik ook, we kunnen er maar beter afblijven.’ glimlachte Marie.

43. Voor Alan was zijn leventje bij de familie Valentijn de hemel op aarde. Iedereen was
aardig, het was een geweldige familie – maar het feit dat de butler 24 uur per dag
maaltijden klaarzette was nog bijna wel het mooiste!
‘Zo, zit je jezelf weer lekker vol te vreten?’ giechelde Eva toen ze uit haar werk kwam
en hem weer eens aan een tafel vol hamburgers zag zitten.

44. Ze schoof aan en ook de anderen druppelden binnen.
‘Een prima leventje, toch, de hele dag op je wenken bediend worden?’ grijnsde Alan
tegen Stefan – maar die reageerde niet.
Stefan was opgegroeid met het besef dat je moest werken voor je geld, en tijdens zijn
studie had hij geleerd hoe belangrijk het is om je ergens in te verdiepen, om op te
klimmen in je carrière. Hij kon het dus niet goed hebben dat Alan zo genoot van zijn
luie leventje.

45. Toch konden ze wel goed overweg en Stefan zag ook echt wel waarom Eva verliefd op
hem was. Alan was een goede jongen met een leuk gevoel voor humor.
Die nacht lag Alan al vroeg in bed, toen hij ineens een ijzige kou langs zijn gezicht
voelde strijken. Hij keek om zich heen en zijn adem stokte in zijn keel.
‘Shit, man!’ hijgde hij ademloos. ‘Je komt toch niet voor mij, hè?’

46. Verlamd van angst probeerde Alan onder de dekens uit te kruipen, maar die leken
ineens als een cocon om zijn lichaam gewikkeld te zijn. ‘Shit!’ vloekte hij weer. Hij kon
zijn ogen niet losmaken van de zwijgende gestalte naast zijn bed.

47. Toen zag hij de gedaante langzaam wegzweven, en viel zijn oog op een andere figuur
in de kamer: het was Sofie, in haar oranje pyjama.
Magere Hein kwam voor haar.
Een weer vloekte Alan, maar nu niet om zichzelf – maar om Sofie, en om de familie.
‘Shit.’

48. Hij riep de anderen erbij, zodat ze nog een klein beetje afscheid konden nemen.
Magere Hein gunde hen echter nauwelijks tijd en Sofie begon al te vervagen.
Ze konden elkaar niet meer verstaan, maar de oude vrouw keek al haar huisgenoten
nog eventjes aan met een blik die zei: ‘Het komt wel goed, ik kom op een goede plek
terecht. Maak je over mij maar geen zorgen.’

49. En zo stierf Sofie Valentijn – Bartels, en iedereen was kapot van verdriet. Het huis, dat
altijd gevuld was geweest met haar zonnige aanwezigheid, was in één klap gehuld in
een sluier van duisternis.
Diepbedroefd ging Eva in bed liggen. Ze wist zeker dat ze er nooit meer uit zou
komen. Hoe kon ze verder leven zonder haar moeder? Mama was álles voor haar…

50. Ook Stefan huilde de ogen uit zijn hoofd. Tijdens haar leven had hij het nooit hardop
toegegeven, maar hij was echt een moederskindje geweest. Veel meer dan zijn
jongere tweelingbroers hing hij dag en nacht aan zijn moeders arm.
Nu ze er niet meer was, besefte hij pas echt wat een geweldige moeder ze geweest
was.

51. De klap kwam nog het hardst voor David. Hij had samen oud willen worden met Sofie
– nog veel ouder dan dit! Bovendien was hij een paar jaar ouder dan zij en had hij
verwacht dat hij eerder zou gaan.
Dat hij haar nu moest missen, kwam als een vreselijke slag die hij nooit meer te
boven zou komen.
Marie probeerde haar oude schoonvader te troosten, maar zelfs zij kwam woorden te
kort.

52. Dit verdriet was gewoon te groot. Sofie was alles voor hem geweest, al sinds ze
tieners waren, al sinds hij haar als klein meisje in het museum had ontmoet. Haar
vrolijkheid, haar soms wat vreemde karakter, haar liefde – het zou nooit meer
hetzelfde zijn zonder haar.

53. Universiteit de Keizer

54. De tweeling kon maar moeilijk over het verlies van hun moeder heen komen. Ze
waren nakomertjes geweest, en zo altijd behoorlijk in de watten gelegd door hun
ouders. Sinds ze op de universiteit zaten, hadden ze hen echter nog maar weinig
gezien.
Het schuldgevoel knaagde aan Richard en hij kon het maar niet van zich afzetten.

55. Ook Arthur dacht: hád ik haar nog maar een laatste keer kunnen zien.
Maar het was te laat. Ze moesten het verwerken en doorgaan. En hoe moeilijk dat
ook was, ze hadden gelukkig altijd elkaar nog.
‘Ik help je straks wel met die aantekeningen,’ zei Anna en ze pakte Arthurs hand.
Arthur knikte dankbaar. ‘Als ik jou toch niet had…’

56. Het was moeilijk om te leven met het idee dat ze geen mama meer hadden – maar
de tweeling moest tegelijk wennen aan het idee dat ze bijna zouden afstuderen, en
dan op eigen benen moesten staan.
Tot die tijd was het keihard werken, papers schrijven, opdrachten maken en
vaardigheidspunten verdienen.

57. Het was Richards idee om na hun studie met z’n viertjes in een huisje te gaan wonen.
Arthur dacht daar echter anders over. De tweeling was nooit heel close geweest en
hij wilde eigenlijk zijn privacy met Anna – na al die jaren in het studentenhuis was hij
daar wel aan toe.
‘Ik wil het gewoon niet, Rich.’ verzuchtte hij voor de zoveelste keer.

58. Een medestudent kwam de kantine binnen lopen, haar blik dwaalde langs de tafeltjes
en bleef uiteindelijk op Arthur rusten.
‘Oh, daar ben je. Hier zijn je aantekeningen terug. Nog bedankt hoor!’
‘Ja, graag gedaan.’ zei Arthur afwezig. Hij wachtte tot ze zijn schrift en boek op tafel
gelegd had, en weg liep. ‘Ik wil gewoon helemaal op mezelf zijn, met Anna.’

59. ‘Maar heb je daar het geld voor?’
‘Dat komt vanzelf wel. Ik ga 5 topzaken opzetten en ik word hartstikke rijk.’
‘Dat klinkt best… oh kom op, je weet zelf toch dat het niet realistisch is!’
‘Ik word een geweldige zakenman, let jij maar eens op.’

60. En zo was het onderwerp eigenlijk afgesloten. Richard besloot maar niet langer aan
te dringen, en ook om zijn broers dromen overeind te houden.
Hun vriendinnen hadden ze nauwelijks bij hun toekomstplannen betrokken, dit was
iets wat tussen de mannen bleef.
Het laatste examen kwam steeds dichterbij en dus studeerden ze zo veel ze konden.

61. Alle vier wilden ze slagen, maar ze beseften ook dat je af en toe lol moet maken om
er daarna weer tegen aan te kunnen.

62. Claire knipperde met haar ogen. Ze had levensecht liggen dromen over dat ze een
baan in de journalistiek had gevonden, meteen nadat ze afgestudeerd was. Nu ze met
een kreet wakker schrok viel die hoop meteen in duigen.
‘Richard! Hoe laat is het?’ Verward keek ze naar het zonlicht dat hun kamer vulde.
‘We hebben om 10 uur college! Heb je je wekker niet gezet?’

63. Richard verborg zijn gezicht onder het dekbed. Hij had, zoals elke nacht de laatste
tijd, gedroomd over zijn kindertijd, toen hij samen met Arthur op een kamer sliep en
hun mama er altijd was. Wakker worden en beseffen dat ze nu weg was, was iedere
ochtend weer een marteling.
‘Wat? Hoe laat is het dan?’ Langzaam kwam hij overeind. ‘Wat? Half 10? We hebben
ons verslapen, Claire! Opschieten!’

64. Ze hadden zich nog nooit zo snel aangekleed en zonder ontbijt haastten ze zich naar
de collegezalen waar ze moesten zijn.
Toen ze weer thuis kwamen, waren Arthur en Anna nog maar net uit bed – en zo te
zien wilden ze niets liever dan meteen weer teruggaan.
‘Aan de studie!’ Richard pakte een boek en sloeg Arthur ermee op zijn hoofd.

65. Met tegenzin maakte het stel zich van elkaar los. ‘Je hebt gelijk,’ gaf Anna toe, maar
Arthur plofte met duidelijke moeite op de bank neer.
‘Ik ben best zenuwachtig voor vanmiddag, het is gewoon het eindexamen… Het
allerlaatste… Ik moet het gewoon goed maken.’ zuchtte Anna.
‘Jij, nerveus? Dat heb ik nog nooit meegemaakt.’ lachte Richard, die Anna altijd als de
slimme student zag.

66. Ze bladerden snel nog wat boeken door, lazen aantekeningen keer op keer door en
overhoorden elkaar – tot het tijd was.
Tijd voor het examen dat hun studietijd zou afsluiten.

67. Drie uur later waren ze één grote kluwen van juichtende armen, springende benen
en schreeuwende hoofden – ze waren geslaagd!
GESLAAGD!

68. Ze gaven nog diezelfde avond een afstudeerfeestje.
De tweeling stond op de trappen te wachten en het was een treurig moment toen ze
hun vader in zijn eentje door de regen zagen lopen – zonder hun moeder aan zijn zij.
‘Hee, pap.’ zuchtte Richard en ze omhelsden elkaar. Door de vreugde schemerde nog
pijnlijk het verdriet.

69. ‘Je moeder zou dit zo graag nog hebben meegemaakt,’ zei David spijtig. ‘Al onze vier
kinderen, afgestudeerd op de universiteit!’
‘Ik weet zeker dat ze trots op ons is.’ fluisterde Richard en hij wierp even een blik naar
de met sterren bezaaide hemel.
Hij gaf zijn vader een schouderklop, en zwijgend liepen de twee mannen naar binnen.

70. Het feest barstte los en ze namen afscheid van hun medestudenten – en van hun
studententijd.

71. Aurora was ook op het feest gekomen, en in de met ballonnen bezaaide kantine
kletste Arthur even met haar bij. De verliefdheid die hij ooit voor haar voelde, was
verdwenen en nu voelde hij alleen nog maar vriendschap en bezorgdheid.
‘Het kindje is goed terecht gekomen bij Casper en Belinda. We kunnen het nu los
laten.’ zei Aurora rustig. Ze had zich er duidelijk bij neer gelegd.

72. Richard had het eigenlijk een beetje simpel willen houden, maar had voor de
gelegenheid toch een duizendklapper gekocht.
‘Allemaal oren dicht! Aan de kant!’ brulde hij, maar niemand reageerde echt op zijn
kreten.

73. Rustig keken Anna en Claire toe, en pas toen hij tot het laatste rotje was op geknald
begonnen ze te juichen.
‘Yes! Dat brengt geluk!’

74. Het hele studentenhuis was gevuld met feestende mensen, van de woonkamer op de
eerste verdieping tot de spelletjesruimte beneden, en uiteindelijk verplaatste het
feest zich naar de kantine.
Anna kletste bij met haar oude vriendin Eva – zij hadden ook nog een half jaartje
samen gestudeerd.

75. En zo groeiden ze alle vier op, na een spetterend feest dat alle studentenfeestjes
overtrof – en stonden ze op de drempel van hun volwassen leven.
Richard rammelde met de sleutels van zijn nieuwe appartement in zijn handen.
Arthur deed hetzelfde.

76. Ze hadden de gouden middenweg gekozen: geen huis samen, maar ieder een
appartement in hetzelfde gebouw.
En toevallig stond het gebouw in een straat naast die van hun ouderlijk huis,
waardoor ze nu meer tijd met hun familie konden doorbrengen dan eerst.

77. Arthur tekende met vastberaden halen – dit was het begin! Vanaf nu ging hij zijn
dromen waarmaken!

78. Ook Arthur tekende het contract, zij het met minder zelfverzekerdheid. Hij had ook
dromen voor de toekomst, hij wilde de wetenschap in – maar hij wist dondersgoed
dat de banen niet voor het oprapen lagen.

79. Met Claire aan zijn hand beklom hij de trap naar hun nieuwe huisje, en ze werden
uitgezwaaid door Arthur en Anna die onder hen woonden.
Alle vier bleven ze even voor hun deur staan, in de stromende regen, en glimlachten
naar elkaar.
Toen draaiden ze zich tegelijk om en sloten de deur achter zich.

80. Familie Stadsie
2spelen

81. Elise had het roer omgegooid. Van de ene op de andere dag had ze beslist te
verhuizen: en daar stonden ze dan, voor hun spiksplinternieuwe huis, helemaal
gebouwd naar hun eigen wensen.

82. Op de plek waar anders een garage gekomen was, had Elise het hondenverblijf laten
maken. De benedenverdieping was zo enorm dat ze nog niet eens alle ruimtes
ingericht hadden. Er was een hoekje met een tv, een grote keuken, een toilet en een
zitkamer met open haard.

83. Boven waren vier slaapkamers, een grote badkamer en nog een klein kamertje. De
helft hadden ze nog niet in gebruik genomen; zo veel hadden ze ook niet nodig –
maar het was handig voor de toekomst.

84. Bryans favoriete plekje was de zitkamer met de open haard.

85. Elise en Renate waren helemaal weg van de keuken. Hoewel ze geen van beide
keukenprinsessen waren, kregen ze hier helemaal zin om iets te gaan maken.

86. De slaapkamer van Elise en Bryan was ingericht in warme roodtinten. Op de
schoorsteen stonden foto’s van Elise’s ouders en haar broer Bastiaan. Ze miste hem
nog elke dag.

87. Renate was door het dolle heen over haar kamer. Ze had nieuwe meubels gekregen,
een nieuw bed, ze had zelf het behang uitgekozen.

88. Maar dat was niet waarom ze zo enthousiast was: de oorzaak was haar enorme
beauty-hoekje, waar ze al haar smeerseltjes en make-upjes kwijt kon. Renate had zich
nog nooit zo verwend gevoeld – en tegelijk was ze er supertrots op.

89. Olga had geprobeerd haar nieuwe kamer zo veel mogelijk op haar oude te laten
lijken. Ze was juist zo blij met haar oude kamer, nadat Renate had geholpen hem op
te knappen.

90. Toch voelde ze zich al snel helemaal thuis in haar nieuwe kamer, met enorme ramen
die uitzicht boden op de groene velden achter het huis.

91. ‘Het was een beetje halsoverkop allemaal, maar het is het waard.’ glimlachte Bryan
toen alles voorlopig ingericht was. Hij stond met zijn vrouw in het nieuwe
hondenverblijf, en de hondjes renden keffend om hun benen.
‘Ik wist dat het het waard zou zijn, anders had ik het niet gedaan.’ Elise keek met een
lach naar Cosmo en Sandy, die als gekken om elkaar heen draaiden en alles in hun
nieuwe omgeving onderzochten.

92. Toch leken de honden er weinig problemen mee te hebben dat ze ineens in een
nieuwe kamer zaten. Als ze maar te eten hadden, waren ze al tevreden.

93. Hand in hand liepen Elise en Bryan het verblijf uit, en botsten bijna tegen Renate op.
‘Ik ben zo blij met m’n kamer!’ gilde ze, nog steeds dolenthousiast. ‘Echt!’
‘Daar ben ik blij om.’
‘Er zijn nog meer kamers boven. Zouden goede babykamers zijn.’ hintte Elise met
twinkelende ogen tegen haar dochter.

94. ‘Babykamers? Ik ben bang dat de enige baby’s die je voorlopig hier zult zien,
hondenbaby’s zullen zijn!’ giechelde Renate en haar vader gaf haar lachend een
duwtje tegen haar arm.
‘Ze mag oma spelen voor de puppies!’ viel hij haar bij.

95. Ze hadden er een grapje van gemaakt, maar het zat Renate toch dwars. Ze trok zich
terug in de woonkamer en zuchtte.
Haar moeder meende het. Ze wilde kleinkinderen.

96. Maar wilde zij eigenlijk wel kinderen? Kon ze haar moeders wens vervullen? Renate
voelde zich nog veel te jong voor kinderen. En hoe kon ze in ‘s hemelsnaam aan
kinderen denken, terwijl ze nog nooit een serieuze relatie had gehad?
Even flitsten haar gedachten naar Tijmen, de donkere jongen die ze in de club
ontmoet had en die haar kus afgewezen had.

97. Resoluut stond Renate op. Ze moest afleiding zoeken, niet op die bank blijven
piekeren.
In het hondenverblijf vertroetelde ze de puppies van haar hond Sandy. Wat was ze
trots op haar eigen hondje, dat ze nu alweer moeder was!
Voor haarzelf zou het nog een poosje duren, voor ze moeder werd – dat wist ze nu
wel zeker.

98. Aan het avondeten begon Elise er weer over.
‘Er zou zo plek zijn voor minstens drie kinderen, boven, weet je.’ zei ze hoopvol.
Renate dacht na over een tegenargument, maar besloot ineens om het te laten gaan
– en gewoon met haar moeder mee te praten. Dan was ze er even van af.
‘Nou en of, over een paar jaar zit het huis er vol mee!’
Elise begon vrolijk te glimlachen bij het vooruitzicht.

99. Gered door de telefoon – Renate sprong overeind en pakte de hoorn van de haak.
Zou het Tijmen zijn?
‘Oh, Han, hoi!’ zei ze. De teleurstelling moest in haar stem te horen zijn geweest,
want haar goede vriend begon te lachen.

100. ‘Vind je het zo erg dat ik bel, meid?’ giechelde hij met zijn vertrouwde, ietwat
verwijfde lachje. ‘Ik kan wel weer ophangen, hoor!’
‘Nee nee, ik dacht alleen… laat maar. Hoe is het met jou dan?’
‘Hartstikke goed, we hebben elkaar veel te lang niet meer gesproken.’

101. ‘Quintijn en ik hebben een appartementje gehuurd en we hebben het zó gezellig
samen. Ik heb ook al een baan gevonden, had ik je dat al verteld? Och, niet eens hè,
we moeten echt gauw weer bij babbelen!’
‘Dat moeten we zeker doen.’ glimlachte Renate. Ze had Han en zijn enthousiasme
gemist.

102. ‘Maar vertel, hoe is het met jou Renate?’
‘We zijn net verhuisd, dus het is een beetje een chaos.’ gaf Renate toe. ‘Maar het gaat
prima, druk met de hondenkennel en met werk zoeken, maar dat wil nog niet echt
lukken.’
‘Journalistiek, toch?’
‘Jep…’

103. Zo kletsten ze nog wel een uur door en zo viel Renate uiteindelijk toch met een
glimlach in slaap. Haar moeder kon haar wel van streek maken met haar wens voor
kleinkinderen – maar uiteindelijk was zij toch zélf degene die de controle over haar
leven had.
De volgende morgen sloop ze geheimzinnig de badkamer in.
‘Hebben jullie al bij de honden gekeken?’
‘Nee,’ klonk het van achter twee tandenborstels.

104. ‘Amy is oud geworden, ze ziet er zo schattig uit met al dat grijs in haar vacht.’

105. ‘Maar dat is nog niet alles. Groot nieuws voor jou, Olga. De puppies zijn opgegroeid!’

106. ‘Mickey! Minnie?!’ gilde Olga en ze stikte half in haar tandenborstel. Zo snel ze kon
spoelde ze haar mond en rende in haar ondergoed naar beneden.
‘Oh!’ gilde ze, nog harder dit keer. ‘Wat zijn jullie schattig!’ Ze kon wel dansen van
blijdschap – en dat deed ze dan ook.

108. Maar hoe blij ze die morgen was, zo verdrietig was ze die middag. Het ging slecht op
school. Ze stond voor bijna alles onvoldoende.
Gelukkig was er nu een klasgenootje mee gekomen die haar met haar huiswerk wilde
helpen, maar Olga voelde zich behoorlijk wanhopig.

109. Om te kalmeren nam ze het meisje eerst mee naar het hondenverblijf. Dat vrolijkte
haar altijd op en gaf ook meteen wat om over te praten.
‘Wat zijn ze leuk! Vooral deze, oooh, deze is geweldig! Mijn oma had vroeger precies
zo’n hondje, maar… ze zijn er allebei niet meer.’ vertelde het meisje vertederd.

110. ‘Wat ben jij een mooi hondje, hè, wie is hier zo’n mooi hondje?’ kirde ze. Toen
wendde ze zich tot Olga. ‘Hoe heet deze?’
‘Dat is Patrick,’ glimlachte ze. Haar klasgenootje Sifra was duidelijk helemaal verliefd
op hem.

111. Ineens schoot haar iets te binnen. Het was hier een bedrijf. Een hondenkennel moet
honden verkopen – maar wanneer was dat voor het laatst gebeurd?

112. Het deed al pijn als Olga eraan dacht dat haar Minnie of Mickey ooit weg zouden
gaan. Ze nam zich voor hen voor altijd bij zich te houden.
Maar hoe zat het Renate, dacht zij net zo over haar Sandy en Patrick?

113. Heel aarzelend nam ze haar klasgenootje mee naar Elise en Renate, waar ze het
uitlegden.
‘Ik vind Patrick echt een fantastische hond.’ zei Sifra, een beetje verlegen nu. ‘Maar
als u hem niet wilt verkopen, begrijp ik dat helemaal!’
Renate en Elise overlegden een tijdje.

114. Uiteindelijk schudde Renate het meisje de hand.
‘Patrick krijgt bij jouw een nieuw thuis, Sifra. Ik vind het geweldig dat je Olga zo goed
met haar huiswerk helpt, en ik kan zien dat je echt van Patrick houdt.’
‘Ik zal heel goed voor hem zorgen.’
‘Dat vertrouw ik wel.’

115. Sifra betaalde, en na een uurtje huiswerk vertrok ze met Patrick aan de riem.
Olga kwam schoorvoetend naar Renate toe.
‘Vind je het echt niet erg? Ik bedoel, Patrick was jouw eigen hondje…’
‘Vroeger zou ik er niet over gepeinsd hebben hem te verkopen.’ gaf Renate toe. ‘Maar
ik denk… dat ik volwassen geworden ben. Ik kan nu wat zakelijker denken, net als
mijn moeder. Ineens zie ik het een beetje anders.’

116. Olga voelde tranen branden in haar ogen. ‘Weet je het zeker?’
‘Patrick krijgt het geweldig bij haar, en wij hebben ook een mooie tijd met hem
gehad. Honden komen en gaan, en dat is goed. Dat hoort bij een kennel.’
‘Je hebt gelijk,’ gaf Olga toe. ‘Maar toch zal ik mijn eigen pups nooit verkopen!’
‘Dat hoeft ook helemaal niet. Maar we kunnen nu wel vast op zoek gaan naar een
hond om de volgende generatie puppies mee op de wereld te zetten!’