2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x
Jasmine, Casper x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x
Casper, baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Alan, Renate, Arthur x Anna, Richard x
Claire, Olga, baby, Jasper, Emma
10. Olivier, Lars, Linda

3. x

4. De vorige keer
- Fam. Stolk: Emma groeide op tot kind. Armando had een
slaapfeestje bij Lilah.
- Fam. Stolk: Jasper groeide op tot tiener.
-Fam. Valentijn: Marie en Stefan kregen een zoontje, Lars.
Olivier besefte dat Olga hem ook leuk vond, maar was in
de war. Lars groeide op tot peuter.
- Fam. Valentijn: Richard en Claire werken aan hun
carrière.
- Fam. Valentijn: Arthur en Anna kregen een
dochtertje, Linda. Ze groeide op tot peuter.
-Fam. Stadsie: Elise stierf aan ouderdom. Olga vertrok
naar de universiteit.
- Universiteit: Olga wilde vrienden maken, maar haar
huisgenoten waren meer in studeren geïnteresseerd.

5. Familie Stolk
1spelen1kijken
Casper
Belinda
Armando
Marloes
Emma

6. ‘Nog even doorzetten.’ spoorde Casper zijn kinderen aan. ‘Als het af is mogen
jullie vanmiddag doen wat jullie willen.’
Marloes zuchtte. Ze had net haar ontbijt op en moest zo naar school, maar ze
zat nu al aan haar huiswerk. Twee ouders die leraar waren was soms niet
handig.

7. Ze vertrokken naar school – behalve Belinda, die wat minder was gaan
werken als gymlerares. Ze besloot het nieuwe winkeltje van Arthur Valentijn
te bezoeken, en kocht wat kleine cadeautjes voor haar dochtertjes.

8. Die middag kwamen ze uitgeput uit school en omdat ze braaf hun huiswerk af
hadden, trokken ze hun pyjama’s aan en keken met hun ouders een film op
de bank.
Casper en Belinda keken elkaar over het hoofd van Emma aan en glimlachten.
Momenten zoals deze waren dierbaar.

9. ‘Mama heeft nog een verrassing voor jullie,’ begon Belinda en ze trok Emma
dicht tegen zich aan. Marloes en zij wisselden een blik en begonnen te
lachen.
‘Wat? Wat dan?’

10. Voor Marloes had Belinda nieuwe oorbelletjes gekocht; en Marloes bekeek ze
vol bewondering in de spiegel in de badkamer.
Zo leek ze al echt een grote meid!

11. Voor Emma had ze een hemdje en een plastic kinderhorloge op de kop getikt;
alles voor spotgoedkope bedragen.
Belinda keek glimlachend toe. De meisjes sprongen giechelend om elkaar
heen, elkaars nieuwe aanwinsten bewonderend.
‘Dankjewel mama!’

12. De volgende morgen werden de meisjes wakker van het roffelen van de regen
op het raam.
‘Bah,’ mompelde Emma, die in haar lange nachtjapon het donker in tuurde.
‘Hoezo? Van een beetje regen is nog nooit iemand dood gegaan.’ zei Marloes
simpel.

13. ‘Laten we buiten gaan spelen.’
Hun ouders dachten er precies zo over.

14. Het weer klaarde al snel weer op en Marloes schudde de druppels uit haar
haren toen de schoolbus arriveerde.
‘Kom op, Em!’

15. Armando zwaaide zijn zusjes uit en besloot zelf lekker thuis te blijven.
Waarom wist hij ook niet precies, maar hij had ineens veel meer zin om
gewoon wat rond te hangen en in de plassen te stampen.

16. Na een tijdje begon hij zich te vervelen – tot hij Jasper alweer thuis zag
komen.
‘Er viel hartstikke veel uit,’ zei hij. ‘Je hebt niks gemist!’
‘Ben ik effe blij.’

17. Aan het eind van de middag stapte Armando in de bus om bij Lilah te gaan
eten. Hij vond het heerlijk bij haar thuis, ze had een leuke familie en hij
voelde zich er op zijn gemak.
‘Mando! Moet je horen!’ riep Lilah hyper bij de deur. ‘Moet je zien! Kleine
Carlo is opgegroeid.’

18. De peuter op de veranda was Armando nog niet eens opgevallen, en toen hij
het kleine blonde kind zag zitten brak er een lach door op zijn gezicht.
‘Wat ben jij een knapperd!’ grijnsde hij en hij klopte Carlo op zijn blonde
hoofd.
‘Het is net een engeltje, hè?’ kirde Lilah. ‘Ik ben zo trots dat ik zijn tante ben!’

19. ‘Je halfbroer Tom heeft het goed gedaan,’ grinnikte Armando. ‘En Carlo heeft
duidelijk de ogen van zijn vrouw Carla.’
Even keken Lilah en Armando elkaar verliefd aan. Het was duidelijk dat ze
allebei dol waren op kinderen.

20. Na het diner bedankte Armando iedereen uitvoerig voor de gastvrijheid. Even
later stond hij in een omhelzing met Lilah achter het huis. Het begon koud te
worden, maar met zijn meisje in zijn armen had Armando zo wel de hele
nacht kunnen blijven staan.
‘Wij nemen later ook kinderen, hè?’ fluisterde Lilah hoopvol.
‘Hoe eerder, hoe beter.’ knikte Armando en ze kusten elkaar.

21. Familie Stolk
1spelen1kijken
Ralph
Christine
Jasper

22. Christine had haar beste vriendin van de universiteit uitgenodigd en onder
het genot van een kop thee bespraken ze hun dagelijkse probleempjes.
‘Ik vind huisvrouw zijn leuk, en ik hoef ook geen baan voor het geld. Maar ik
zou gewoon zo graag de politiek in gaan. Dat is gewoon een levenswens van
me.’
‘En je hebt nog steeds niets gevonden?’

23. ‘Misschien zoek je verkeerd.’ Christine werd aan haar pols mee naar boven
gesleurd. Ze liet zich voor de computer neer duwen en keek gedwee toe hoe
haar vriendin snel wat sites opzocht.
En ineens sprong daar de perfecte vacature naar voren.
‘Wow. Dat is wat ik zoek.’

24. Stomverbaasd nam Christine contact op. Had ze dan al die tijd verkeerd
gezocht?
‘Dankjewel, je bent geniaal.’
‘Briljant. Ik weet het.’

25. Jasper was blij dat zijn moeder werk had gevonden, maar zat met zijn
gedachten ergens anders: bij Tina.
‘Wat heb je met onze robot gedaan?’ riep ze geschokt uit toen ze de lege plek
op Jaspers kamer zag. ‘En waar zijn je knuffels?’
‘Ik dacht dat we tieners waren,’ grijnsde Jasper. ‘Of wilde jij voor eeuwig met
de k’nex blijven spelen? Nou?’

26. ‘Eerlijk gezegd wel ja.’ hijgde Tina na een kietelaanval. ‘Ik vind het gewoon
leuk, dingen bouwen. Jij toch ook?’
‘Jawel…’ aarzelde Jasper. ‘Maar ik dacht dat we daar te groot voor waren nu.’
‘Je moet niet zo veel nadenken. Je moet gewoon doen wat je leuk vindt.’

27. En zo begonnen ze samen van voor af aan aan een nieuwe robot en ze
kwebbelden zoals ze altijd deden.
Het enige verschil was de afsluiting van de avond. Normaal sloegen ze wel
eens een arm om elkaar heen, of sprongen ze baldadig om elkaars nek. Nu
legde Tina zachtjes haar handen om Jaspers hals en glimlachte naar hem.
‘Tot morgen, Jasper.’ zei ze zacht.

28. Jasper had geen woord meer kunnen uitbrengen. Hij zat nog tot diep in de
nacht in de woonkamer, met een zak chips die hij gedachteloos naar binnen
werkte.
Hij voelde zich zo vreemd. Toen Tina zo tegen hem fluisterde, was hij
helemaal gaan trillen en was het zweet hem uitgebroken. Werd hij ziek?

29. Ralph en Christine merkten niets van de veranderende gevoelens van hun
zoon. Vooral Christine had al genoeg aan haar hoofd: vandaag was haar
eerste werkdag!
‘En wat nou als ze me niks vinden? Wat als ik niet professioneel genoeg ben?’
‘Kom op, je hebt er jaren voor gestudeerd. Het komt heus wel goed, Chris.’

30. Onzeker trok Christine haar hemelsblauwe mantelpakje aan en draaide een
rondje voor haar man.
‘Prachtig. Ze geven je spontaan promotie, alleen al omdat je er zo goed uitziet
in dat pakje.’
‘Oh, slijmerd.’ giechelde Christine – maar Ralph had haar wel een goed gevoel
gegeven en zo liep ze zelfverzekerd de deur uit.

31. Het was zaterdag, maar ook Ralph moest werken.
‘Vermaak je je wel?’ vroeg hij nog snel, zijn hoofd om de hoek van Jaspers
slaapkamerdeur.
‘Tuurlijk, geef mij een boek en ik ben de hele dag zoet. Dat weet je toch,’
‘Nou en of ik dat weet, op de universiteit verslond je al de hele boekenkast.’
Jasper en Ralph lachten.

32. Zo had Jasper dus het hele huis voor zich alleen. Hij las nog een tijdje en nam
toen een lekker warm bad met lavendelschuim.
Hij voelde zich niet meer ziek, maar steeds als hij terugdacht aan dat moment
met Tina voelde hij iets rommelen in zijn buik en leek het of hij moest blozen.

33. Met behoorlijk wat blunders wist hij een omelet te fabriceren, die hij met
tegenzin op at. Hij had helemaal geen honger. Hij moest steeds aan Tina
denken.

34. Om zijn gedachten wat af te leiden zette hij de televisie aan, maar blijkbaar
was dat hem ook niet gegund. Met veel geknetter en rookpluimen begaf het
apparaat het.
Shit – daar zouden zijn ouders kwaad om worden.

35. Jasper wilde net weer gaan lezen, toen hij een kaartje tussen de post zag
liggen. Een kaartje voor hem.
Van Tina.
Met bonzend hart las hij haar bekentenis. Ze had er lang over getwijfeld,
maar uiteindelijk was het het beste om eerlijk te zijn.
Jasper, ik ben verliefd op je.

36. Familie Valentijn
1spelen1kijken
Stefan
Marie
Olivier
Lars
Eva
Alan

37. ‘Niks tegen papa en mama zeggen, hoor!’ fluisterde Olivier tegen zijn kleine
broertje. Het was midden in de nacht, maar Olivier was nog helemaal
aangekleed.

38. Buiten stopte een auto op de weg. Het was één van zijn zoveelste afspraakjes,
met Tina dit keer. Ze gingen samen wegsluipen.

39. Het was gezellig geweest, maar gewoon als vrienden.
Op zijn tenen sloop Olivier terug naar huis. Er brandde licht, maar dat hoefde
niet te betekenen dat er iemand op was.

40. Zo stil mogelijk liep hij naar zijn kamer en kroop in bed. Hij hoopte maar dat
Alan en Eva, die ernaast sliepen, hem niet hadden gehoord.

41. De volgende morgen liep Olivier langs zijn broertje en gaf hem een knipoog.
Hij wist dat Lars hem niet verraden had. Snel gaf hij hem een bakje pap.

42. Alan en Eva keken vertederd hoe het kleine jongetje zijn ontbijt naar binnen
werkte.
‘Ik zou ook zo graag een kindje van ons samen willen, Eef.’
‘Ik ook. Maar nu al?’

43. ‘Laten we er nog even over na denken.’ besloten ze. Daarvoor kregen ze de
tijd tijdens hun afspraakje bij de kapper.
Eva koos voor een iets ander kapsel, en ze keek tevreden in de spiegel.

44. ‘Voor mij gewoon de puntjes bijknippen hoor, ik vind het zo al gek genoeg.’

45. Achter de kapperszaak was een spa met hottubs, en daarin vermaakten Eva
en Alan zich de hele middag.

46. ‘Okee, ik ben eruit. Ik wil een baby.’ zei Eva ineens.
Alan begon te grijnzen. ‘Nu?’
‘Nu meteen.’

47. Olivier had met Jasper afgesproken. Na zijn afspraakje met Tina had hij de
jongen heel wat te vertellen.
‘Ze is verliefd op je, tot over haar oren, man!’

48. ‘Dat dacht ik dus al. Ze stuurde me ook al een kaartje.’ Jasper bloosde. ‘Wil
ze… verkering met me?’
‘Natuurlijk! Maar ze wil vooral weten of jij haar gevoelens beantwoordt. Doe
je dat?’
‘Pff, ik vind haar heel leuk, maar… man, wat is het ingewikkeld om tiener te
zijn!’

49. Aan het eind van de middag begon iedereen honger te krijgen, maar niemand
kwam op het idee om eten te maken.
Eva pakte een blikje cola, maar dat verminderde haar honger niet.

50. Marie had in haar wanhoop de vuilnisbak gevonden, en propte nu wat restjes
in haar mond.

51. Eva volgde haar voorbeeld. Haar maag schreeuwde als een opgesloten
monster en ze moest gauw iets eten – wat dan ook.

52. Achter zich hoorde ze Alan, hij had ook vreselijke buikpijn. ‘Is dat te eten?’
‘Het is beter dan niks. Hier,’
Eva wilde zich net naar hem omdraaien, toen Alan het uitschreeuwde van
schrik.
‘Alan! Wat is er?’ gilde Eva met grote ogen.

53. ‘Daar! Wat is dat? Waaaah!’
Alan gilde als een meisje en Eva deinsde achteruit. Een kleine, demonachtige
geest kwam uit de vuilnisbak tevoorschijn en ontblootte zijn tanden.

54. Alan was nog nooit zo bang geweest. Duizelig greep hij naar zijn buik en zakte
op zijn knieën.
‘Alan, nee! Hier, deze macaroni is nog best te eten. Snel!’

55. Maar Eva was te laat. Haar verloofde zakte levenloos in elkaar.
De kleffe macaroni drupte tussen haar vingers door en smakte op de stoep.
‘Alan! Alan!’
Achter zich voelde ze Magere Hein aankomen, maar ze kon zich niet
verroeren van verdriet.

56. Alan Stavoet, haar Alan – was gestorven. Ineens. Zomaar.
Ze hadden nog een heel leven voor zich, dat ze samen, zij aan zij, zouden
doorlopen.
Nu werd hij bruut van haar weggerukt.

57. Eva begon te huilen zoals ze nog nooit gehuild had. Ze hoorde vaag hoe haar
familieleden zich om haar heen verzamelden.
Heel even keek ze op, toen Alan in een wit licht omhoog werd gedragen. Door
een waas van tranen zag ze hem langzaam oplossen, tot ze alleen nog een
glimp van zijn blauwe haar zag.

58. Verdwenen. Hij was weg. Haar alles.
Eva zakte snikkend neer op de stoep. Ze vergat alles om zich heen. Wat had
het leven nog voor zin, als ze Alan niet meer had? Zonder hem was ze niet
compleet.
Haar hart lag in duizend stukjes.

59. Familie Valentijn
1spelen1kijken
Richard
Claire

60. Zo dramatisch als het er bij Eva aan toe ging, zo kalmpjes was het bij Richard
en Claire.
Hun leven bestond uit een regelmatig schema van werken, eten en slapen.
Gelukkig maakten ze af en toe tijd voor een uitje, zoals een avondje biljarten.

61. Maar daarna begon het carrière maken weer, met vaardigheidspunten halen
en vooral veel vrienden maken.
Claire kwam tevreden thuis met weer een promotie, en zag Richard met wat
nieuwe vrienden kletsen.
Zo ging het goed!

62. Familie Valentijn
1spelen1kijken
Arthur
Anna
Linda

63. ‘Boe!’ Linda schoot op handen en voeten tevoorschijn van achter haar bed.
‘O!’ gilde Anna, gespeeld geschrokken. ‘Ben je dáár? Ik kon je niet vinden. Jij
hebt je goed verstopt, zeg!’
Moeder en dochter lachten om hun spelletje, tot de deurbel ging.

64. ‘Daar is tante Eva,’ glimlachte Anna en ze liet het verdrietige meisje binnen.
Ze kwam maar moeilijk over het verlies van Alan heen en Anna wilde er alles
aan doen om haar te helpen. Ze wist dat Eva van kinderen hield, dus Linda
was een mooie afleiding.
‘Wat ben jij gegroeid, Lin!’ lachte Eva, maar onder die lach trilde haar stem.

65. ‘Alan en ik hadden net besloten dat we een kindje wilden.’ zuchtte Eva.
Eindelijk kon ze over hem praten zonder meteen te huilen.
‘Je was niet al zwanger, voor hij stierf?’ aarzelde Anna.
‘Nee, jammer genoeg niet. Anders had ik ook nog een soort…aandenken aan
hem gehad.’ Eva zuchtte. ‘Ik wil nog steeds een kindje. Maar hoe doe ik dat zo
gauw, zonder man?’

66. ‘Je kunt natuurlijk naar zo’n kliniek gaan, waar ze… je weet wel, met
anonieme donors.’ begon Anna, maar Eva schudde haar hoofd. Even dachten
ze na. Toen knikte Anna langzaam.
‘Je zou kunnen doen zoals je moeder.’
‘Sofie?’
‘Kijk maar naar jezelf. Jij bent ook zonder normale vader geboren.’
Eva keek haar vriendin stomverbaasd aan. ‘Anna, je bent geniaal!’

67. Anna glimlachte terwijl Eva zo ongeveer naar huis toe rende, naar de
telescoop die haar naar de aliëns zou brengen.
Intussen was Arthur in zijn zaak, die jammer genoeg nog niet veel vordering
maakte.

68. In zijn eentje waren er wel erg veel taken te vervullen.
‘Jeetje, dat kan ik zelfs nog sneller.’ mopperde een jonge klant.
‘Het spijt me,’ begon Arthur beleefd, terwijl hij haar liever een opmerking
terug gegeven had.
‘Het geeft niet.’ zei het meisje toen.

69. ‘Maar het zou geen gek idee voor je zijn om iemand aan te nemen. Mijn
ouders hebben een speelgoedzaak. Papa werkt in de werkplaats, mama vult
de voorraden aan en we hebben iemand in dienst voor de kassa.’ ratelde ze.
‘En sinds kort mag ik zelf ook overal mee helpen. Zo verdeel je alles.’

70. Arthur knikte langzaam en ze namen afscheid.
Tina had gelijk; hij moest iemand in dienst nemen. Maar dat kostte ook weer
geld. En intussen stapelde het werk zich alweer op.
Waar moest hij de tijd vandaan halen om een werknemer te vinden?

71. In een rustig moment viel zijn oog op een meisje dat wat bij de bikini’s stond
te neuzen. Ze was jong genoeg om niet te veel geld te kosten wat salaris
betrof, maar oud genoeg om goed werk te leveren.
‘Pardon, sorry dat ik je stoor,’ begon hij. ‘Maar zou jij misschien hier willen
komen werken? Ik weet het, het is een rare vraag, maar…’
‘Hier werken?’ lachte het meisje. ‘Een rare vraag, maar ik geef een raar
antwoord: natuurlijk!’

72. Tijdens hun vreemde ‘sollicitatiegesprek’ waren er al behoorlijk wat klanten
boos weggelopen.
Maar dat kon Arthur even niet schelen. Hij had een werknemer gevonden!

73. Haastig ging hij weer achter de kassa staan, terwijl hij Lilah de voorraden liet
bijvullen. Ze had alles snel door, het was een pientere meid – en daar was
Arthur blij mee.

74. Na sluitingstijd werkten ze nog even door. Bijna alle schappen waren leeg, en
in de stilte krasten hun pennen over het papier.
‘Je zou er eens over moeten denken om de prijs wat op te krikken, baas.’
mompelde Lilah met haar pen tussen haar tanden.
Arthur wierp een blik opzij. ‘Daar heb je een punt. Maar dan wordt de
verkoop ook moeilijker.’

75. ‘Ik zal extra m’n best doen.’ zei ze snel. ‘Ik gooi al m’n charmes in de strijd! En
zo verdien je meer, terwijl niet meteen je hele voorraad erdoorheen vliegt
zoals nu.’
‘Ik zal er meteen aan gaan werken.’ knikte Arthur. Toen glimlachte hij. ‘Je bent
een aanwinst voor de zaak, Lilah!’
‘Dank u, meneer Valentijn!’

76. Thuis vertelde Arthur Anna enthousiast over Lilah, en Anna vertelde hem
over Eva’s idee om aliënzwanger te worden. Toen kwam er nóg een nieuwtje
bij.
‘Ik hoorde dat Renate Stadsie de hondenzaak van haar moeder geërfd
heeft, maar die niet wil hebben. Zouden wij die niet kunnen overnemen? Dan
zou jij daar kunnen werken, Anna.’

77. ‘Een dierenspeciaalzaak! Wat geweldig!’ gilde Anna dolenthousiast. Ze was
dol op dieren. Het liefst zou ze een huis vol kwispelende en spinnende
vriendjes hebben, maar dat was geen reële wens en dat wist ze.
Toch was dit echt een idee naar haar hart – in een dierenwinkel werken.
‘Dus, doen?’
‘Doen!’

78. Bart
Bart
Mirthe
Steven
Aurora

79. ‘Ik ben wel blij dat hij verhuisd is.’ zuchtte Mirthe opgelucht. Zonder dat ze
namen gebruikt had, wist Bart wie ze bedoelde.
Haar ex Milan, van wie ze zwanger was.
Hij kroop wat dichter tegen haar aan en legde zijn hand teder op haar buik.

80. Het zou niet lang meer duren voor de baby geboren werd, en dan zouden ze
Milan weer moeten zien. Geen van beiden keken ze daarnaar uit – maar er
was geen andere mogelijkheid. Milan was nu eenmaal de vader van de baby,
en zo moesten ze dus contact blijven houden.
‘Ik sta achter je, Mirthe. Ik laat jou niets overkomen, meisje.’

81. Voor de bevalling hadden ze allebei boeken gelezen en pijnstillende
middeltjes gehaald, maar in de praktijk bleef het een doodeng gebeuren.
‘Het doet zo’n pijn!’ gilde Mirthe.
Bart balde zijn vuisten. Hij kon er niet tegen zijn meisje zo te zien lijden – en
hij haatte Milan nog meer. Die was de schuldige hieraan.

82. Maar zodra de bevalling achter de rug was, vergat Bart al zijn woede. Hieraan
was geen schuldige.
Deze baby had alle recht tot leven. Mirthe staarde naar het prachtige meisje
in haar armen, dat haar heldergroene ogen had.
‘Dag kleintje, dag Denise.’ giechelde ze, overmand door emoties.

83. En ook Bart moest huilen van blijdschap. En ook hij hield een meisje in zijn
armen!
‘Ik zal als een papa voor je zijn, Suzanne.’ fluisterde hij.
En zo voelde hij zich ook, als een vader voor de kleine tweeling.

84. ‘Jullie zijn mijn kleine wondertjes,’ zei hij en hij kuste het babyhoofdje heel
voorzichtig. ‘Papa zal voor jullie zorgen.’
En Bart wist het zeker. Hij zou de meisjes beschermen tegen alles, en hen een
zo gelukkig mogelijke opvoeding geven.
En daar kon niemand verandering in brengen – zelfs Milan niet.

85. Familie Stadsie
1spelen1kijken
Elise
Bryan
Renate
Olga

86. ‘Een tweeling? Wat geweldig!’ lachte Renate. Ze kwam net uit de douche, en
stond in haar ondergoed en met druipend haar in haar slaapkamer. Bart
vertelde vol enthousiasme over ‘zijn’ dochtertjes.
Het gesprek kwam onvermijdelijk op de vader van de tweeling; Milan.

87. ‘Krijgt hij ze nog te zien?’
‘We hebben het aangeboden, maar hij zat in de kroeg. Hij schijnt het nogal
moeilijk te hebben.’ mopperde Bart sarcastisch. ‘Hij wilde toch zo graag vader
worden? En nu zegt hij dat ie… tijd nodig heeft. Pff!’
‘Ergens begrijp ik het wel.’ zei Renate. ‘Het is ook niet niks.’

88. ‘Je begrijpt hem?’ Even bleef het stil aan de andere kant. ‘Weet je, Renate… Ik
ken Milan niet heel goed, maar soms denk ik… dat jij hem wel leuk zou
vinden.’
‘Wat? Jij denkt dat ik die onverantwoordelijke lul leuk vindt? Na alles wat jij
over hem verteld hebt? Hij onderdrukte zijn vriendin, hij dwong haar tot
allemaal dingen die zij niet wilde…’

89. ‘Dat was Mirthe. Zij is anders dan jij. Jij zou Milan kunnen weerstaan.’
‘Probeer je me nou aan hem te koppelen?’
‘Hij is fout geweest, maar hij zal toch ergens wel een hart hebben?’
‘In welke kroeg zit hij?’

90. Renate kleedde zich verward weer aan. Bart vermoedde dat Milan wel haar
type zou zijn.
Hij had haar het adres van de discotheek gegeven waar Milan vaak heen ging,
en nu kon Renate het niet meer uit haar hoofd zetten.
Ze ging erheen.

91. Haar vader zei niets – die had sowieso nauwelijks wat gezegd sinds de dood
van Elise.
Renate miste haar moeder ook nog elke dag, maar ging door met leven.
Met bonzend hart stond ze in de club. In een hoek van de bar zat een bleke
jongeman. Hij had ravenzwart haar en een slank, gespierd lichaam.

92. Uit de beschrijvingen die Bart haar gegeven had, wist ze dat hij het was.
Milan. Renate slikte moeizaam. Hij was precies het type hunk waar ze op viel.
Zijn schouders hingen en hij had kringen onder zijn ogen.
Voorzichtig schoof ze op de kruk naast hem.
‘Zware dag gehad?’

93. ‘Het is m’n eigen stomme schuld.’ zuchtte hij en hij staarde naar het glas
sterke drank dat voor hem neergezet werd.
Voor hij zijn levensverhaal kon vertellen, legde Renate haar hand op de zijne
en keek hem met grote ogen aan.
‘Ik weet wie je bent, Milan. Ik… ben een vriendin van Mirthe’s nieuwe vriend.
Zijn nichtje.’

94. Milan knipperde met zijn ogen en haalde toen zijn schouders op.
‘Aangenaam. Hoe heette je, zei je?’
‘Renate.’
Voor het eerst klaarde Milans gezicht een beetje op. ‘Ik vind het gewoon zo
raar dat ik nu twee dochters heb. En dat ik ze niet elke dag kan zien. Het is zo
kut dat we uit elkaar zijn gegaan, Mirthe en ik. Onze wensen waren te
verschillend.’

95. ‘Je weet wat ze zeggen.’ Kordaat pakte Renate haar glas. ‘Een goede nacht
feesten doet je al je zorgen vergeten!’
Milan grinnikte en hief zijn glas. ‘Op een goeie nacht.’

96. Zo sloegen ze nog minstens vier glazen achterover, tot ze schouder aan
schouder over de bar hingen te lachen.
Bart had gelijk. Hij had gelijk!
Milan nam Renate mee naar de dansvloer. Ze stond niet meer zo stevig op
haar benen, en ze wist niet zeker of het door de drank of door haar gevoelens
voor Milan kwam.
Die lach…

97. De muziek voerde hen mee en al gauw hadden ze hun lichamen dicht tegen
elkaar aan gedrukt.
‘Dit is niks voor mij,’ giechelde Renate, en Milan schudde ook lachend zijn
hoofd.
‘We gaan veel te snel.’
‘Ik hou wel van snel.’

98. In haar hoofd had Renate haar eerste kus al honderden, duizenden keren
voorgesteld. Maar nooit, nooit had ze gedacht dat het zo zou zijn.
Zo zacht, zo vertrouwd. Alsof het was voorbestemd. Alsof ze Milan altijd wel
kon blijven kussen.

99. Hun lippen lieten elkaar die avond nauwelijks meer los.
Renate was gek van verliefdheid en Milan bleef ook maar herhalen hoe mooi
hij haar vond. Dat ze een geschenk uit de hemel was.
Renate had nauwelijks gemerkt dat ze een taxi genomen hadden, en ineens
stonden ze in haar kamer.

100. Milan nam haar in zijn armen en gooide haar een beetje ruw op bed –
waardoor Renate alleen maar meer opgewonden raakte.
‘Alleen als je het echt wilt, Renate,’ fluisterde Milan schor in haar oor. Renate
stond in vuur en vlam. Zijn stem was zo ongelofelijk sexy…

101. ‘Ik wil het, Milan.’ fluisterde ze terug. Hij bedekte haar lichaam met het zijne,
en toen herhaalde ze haar woorden – veel harder dit keer:
‘Ik wil het!’

102. Renate had zich, net als haar eerste kus, haar eerste keer ook veel
voorgesteld. Maar dat die twee in dezelfde nacht zouden plaatsvinden had ze
niet gedacht. En over haar eerste keer had ze veel gefantaseerd, maar dat het
zó zou zijn… dat had ze nooit durven dromen.
Milan was een ster in bed. En Renate ging maar wat graag in al zijn wensen
mee.

103. ‘Ik had nooit gedacht dat ik zo gauw weer een meisje zou vinden dat ik zo
leuk vind,’ Milan greep haar vast toen ze uit de douche stapte.
Renate gilde en lachte.
‘Zo’n lekker ding ook nog!’
‘Milan! Kappen! Ik moet me afdrogen!’

104. Nog na giechelend en elkaar plagerig duwend liepen Renate en Milan even
later aangekleed naar de keuken. Het was al lunchtijd – ze hadden veel te
lang in bed gelegen.
Renate bloosde toen ze naast haar vader ging zitten.
‘Pap, dit is Milan.’

105. ‘Blijft hij hier?’ vroeg Bryan. Renate begreep zijn vraag niet helemaal. Soms
werd haar vader een beetje dement, of gewoon verward.
‘Papa, hij is…’
‘Natuurlijk blijf ik hier, meneer Stadsie. Als u dat wilt.’ kwam Milan charmant
tussenbeide.

106. ‘Zeker als u van die lekkere tosti’s blijft maken, dan zou ik met alle plezier hier
blijven.’ voegde hij eraan toe.
Renate keek hem blozend aan. ‘Zou je dat echt willen? Hier blijven, bij mij?’
Hij keek haar doordringend aan, met die groengele ogen van hem, en
glimlachte toen warm. ‘Ja. Ik wil niets liever dan bij jou zijn. Elke dag.’

107. ‘Het was een succes.’ grijnsde Renate even later in de telefoon. ‘Je had
gelijk, Bart.’

108. ‘Ik weet dat het snel is gegaan. Te snel? Nee, dat vind ik niet. Het is goed zo.
Ja, ik weet wat hij Mirthe heeft aangedaan maar dat zal nu niet gebeuren.
Weet je nog wat je gisteren zei? Ik ben anders dan Mirthe.’

109. Renate glimlachte. Het was fijn om met Bart te praten, zeker nu alles zo’n
vreemde wending genomen had.
Tot ze ineens vreemde zwarte mist uit de badkamer zag komen.
‘Ik bel je nog wel terug, Bart!’ mompelde ze snel en ze rende erheen.

110. ‘Pap!’ gilde ze. Haar vader was gestorven zonder ook maar een kik te geven.
Niemand had er iets van gemerkt.
Renate vloekte en riep Milan erbij. ‘Hij is gestorven. M’n vader.’ piepte ze, en
toen kwamen de tranen.

111. Nu was ze een weeskind. Nu zou ze nooit meer een papa en mama hebben.
Nu was ze alleen in dit grote huis, verantwoordelijk voor alles, en er was nooit
meer iemand die haar hun dochter kon noemen.

112. Net toen Renate in elkaar dreigde te zakken, voelde ze twee sterke armen om
haar middel.
Milan draaide haar om en veegde teder haar tranen weg.
‘Ik help je hier doorheen, meisje.’ zei hij, en ondanks haar verdriet moest
Renate toegeven dat hij er heel sexy uitzag in zijn trainingspak.

113. Ze knikte zwakjes. ‘Dank je wel.’
‘Ik wil er voor je zijn. In goede en in minder goede tijden.’
‘In voor- en in tegenspoed?’ giechelde Renate.
‘Precies.’
Renate begon vreselijk te blozen. ‘Doe je me nou een aanzoek?’
‘Doe jij mij een aanzoek?’

114. Renate stak haar tong uit en duwde hem de badkamer uit. Nadat ze in stilte
Bryans graf hadden ingericht, trokken ze zich terug in het hondenbedrijf.
Renate was verdrietig, maar Milan was een geweldige steun. Ze zou niet
weten wat ze zonder hem moest.
Nu probeerde hij haar te helpen met het wassen van de honden.
‘Springt hij er niet uit?’ piepte hij angstig. ‘Of straks verdrinkt hij!’
‘Als je hem vasthoudt niet.’ grinnikte Renate.

115. Renate besefte dat Milan zijn beloftes echt waarmaakte. Hij zou er voor haar
zijn. Hij zou haar helpen.
En daaronder vielen zelfs de smerige klusjes in het hondenverblijf.

116. Die nacht vielen ze weer tegen elkaar aan in slaap. Tot Renate buiten
vreemde geluiden hoorde.
‘Milan! Hoorde jij ook wat?’

117. Voorzichtig kwam Renate overeind en wierp een blik op de besneeuwde
straat onder haar raam.
Precies wat ze dacht.
Een inbreker!

118. Renate spitste haar oren. De inbreker was al binnen. Ze hoorde hem beneden
rondlopen.
Shit, hij zou toch niet naar boven komen?
En wat probeerde hij allemaal mee te nemen?

119. Ineens was Renate vreselijk dankbaar voor de eigen telefoon op haar
kamer, en ze rende erheen.
‘Politie? Ja!’ siste ze in de hoorn. ‘Er is hier een inbreker!’
Snel noemde ze haar adres en beloofde de agent geen gekke dingen te doen.

120. Maar hoe kon ze machteloos in haar kamer blijven, terwijl ze kon horen hoe
de dief beneden met spullen schoof? Terwijl ze kon horen hoe de zachte
muziek van de stereo ineens verstomde?
Toch deed Renate wat haar gezegd was. Ze was ook niet het type om naar
beneden te stormen en de dief proberen te overmeesteren. Dat zou alleen
maar dom zijn. Waarschijnlijk vluchtte hij dan weg.

121. Opgelucht liet Renate haar adem ontsnappen toen ze de politiewagen de
straat in zag rijden. Een norse agent rende het huis in, waar hij de
nietsvermoedende dief meteen in de boeien sloeg.
‘Een inbraakalarm zou geen slecht idee zijn, mevrouw.’ zei hij tegen Renate.
‘Zeker met zo’n villa als dit. Die vráágt er gewoon bijna om beroofd te
worden.’
Renate knikte zwakjes.

122. De enorme breedbeeldtv en de dure stereo-installatie waren weg. Renate
had een vergoeding gekregen, maar dat verminderde haar pijn niet.
Eerst had ze al haar vader verloren. Nu ook nog twee dierbare spullen, die
door haar ouders gekocht waren – haar moeder was dol op die tv en haar
vader luisterde graag wereldmuziek op de stereo.

123. Die nacht sliep ze nauwelijks meer. Al om half zes dwaalde ze weer door het
huis. Ze liet zich op het bed van haar ouders zakken en zuchtte.
De deur kraakte. Milan kwam binnen.
‘Ben je daar,’ glimlachte hij. ‘Ik miste je al.’ Hij knipoogde. ‘Renate, ik… wilde
je wat vragen. Misschien een beetje vroeg – en misschien vreesde je deze
vraag al; maar zou je kinderen met mij willen?’

124. ‘Ik wist dat je het ooit zou vragen. Ik weet wat je levenswens is.’ glimlachte
Renate. ‘En ik vreesde die vraag helemaal niet, Milan.’
‘Niet?’
‘Ik wil ook graag kinderen. Ik ben al zo lang single, ik kan niet wachten om
eindelijk gewoon huisje, boompje beestje te doen.’
‘Dus je wilt?!’

125. Zoenend verdwenen ze naar hun slaapkamer. Halverwege de ochtend
kwamen ze weer hun bed uit, en Renate voelde een vreemde schop in haar
buik.
‘Nu al?’ Ze hapte naar adem. Dat moest dan gebeurd zijn in hun eerste nacht
samen, nadat ze elkaar in de club ontmoet hadden.
‘Wat? Wat!’

126. Milan was door het dolle heen. Hij kon niet van haar buik afblijven en liep
voortdurend mogelijke babynamen te roepen. Hij werd ook vreselijk
beschermend en zijn verzorgende kant kwam naar boven.
Renate had honger, en hij vond nog een bord omeletten op het aanrecht.
‘Die zijn beschimmeld.’ zei Renate. ‘Ik maak wel wat nieuws.’

127. Even later zat ze tevreden boven een bord chili con carne. Ze wist hoe
belangrijk het was voor een zwangere vrouw om genoeg te eten. Je moest
tenslotte niet alleen jezelf, maar ook je baby voeden.

128. Die middag verveelden ze zich een beetje.
‘We kunnen op de playstation,’ stelde Milan voor.
‘Als we nog een tv hadden, ja!’ kermde Renate gepijnigd. ‘Waarom moest die
inbreker nou komen? Die tv en die radio waren zo belangrijk!’

129. ‘Goed, geen spelletje op de playstation dan.’ knikte Milan en hij draaide zich
naar Renate om. Voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen, een
ondeugende twinkeling in zijn ogen.
‘Maar ik weet wel een ander leuk spelletje wat we kunnen doen.’
‘Hmm, hoe gaat dat?’ giechelde Renate.
‘Ik zal het je stap voor stap uitleggen. Het begint zo…’ Hij kuste haar teder.

130. Lachend kwamen ze een paar uur later weer de trap af, waar ze hongerig de
keuken doorzochten.
‘Je moet eten.’ zei Milan streng.
‘Ik weet het.’
‘Neem gewoon die chili, dat is nog best te eten. Het is beter dan niks.’
‘Gadver.’

131. Aarzelend nam Renate een paar happen, maar zette haar bakje toen met een
klap op het aanrecht.
‘Dit ga ik niet eten. Ik ga naar bed.’
Milan bleef nog een tijdje vol afkeer boven zijn bakje zitten, tot hij ook
overmand werd door de slaap.

132. Universiteit
Olga

133. Olga was terecht gekomen in een gezellig, klein studentenhuis. Hier waren
maar vijf kamers en daar was ze ergens wel blij mee. Hopelijk kon ze nu beter
contact leggen met al haar huisgenoten.
Haar hoop werd bevestigd toen een jongen zich meteen al voorstelde als
Don, en haar uitnodigde voor een potje schaak.

134. Olga was blij met alle tijd die ze met iemand kon doorbrengen. De tijd in het
sprookjeshuis in het bos was haar niet in de koude kleren gaan zitten. Ze had
er nog elke nacht vreemde dromen over. In het donker grijnsde het skelet
haar tegemoet.
Olga rilde. Nee, dat was voorbij. Ze was nu hier, in een gewoon
studentenhuis, met gewone medestudenten.

135. Ze glimlachte. Net als haar vorige huisgenootjes in het eerste studentenhuis
waren deze jongeren erg gemotiveerd. Het liefs zaten ze de hele dag met hun
neus in de boeken.
Maar dit keer lukte het haar om ze allemaal los te trekken van hun werk, en
ze aan te sporen tot leukere bezigheden. Ze zette het volume van de muziek
op vol en al gauw ging iedereen helemaal los.

136. Uitgeput na het feestje viel ze in haar nieuwe kamertje in slaap. Ze voelde
zich er meteen al thuis, met haar eigen vertrouwde spulletjes.
Langzaam vergat ze haar tijd in het bos, en het lichaam achter de boekenkast.
Ze hoorde dat Bryan was overleden, en ze moest huilen want hij was als een
tweede vader voor haar geweest.
Maar er was ook goed nieuws.

137. Renate had een vriend gevonden (‘Eindelijk!’ lachte Olga) en ze was zelfs al
zwanger!
Vol bewondering legde Olga haar handen op de bolle buik van haar nicht. Net
als toen ze nog een klein meisje was, keek ze enorm op tegen Renate.
‘Wow,’ kon ze alleen maar uitbrengen. ‘Je krijgt gewoon een kind!’

138. Ze draaiden zich allebei om naar Milan, die ook was meegekomen.
Olga mocht hem meteen al, en ze moest toegeven dat Renate een goede
smaak had. Die vent kon zo in een modetijdschrift.
‘Gefeliciteerd, hoor!’ lachte Olga naar hem. ‘En als jullie een keertje een
avondje weg willen, staat hier jullie nieuwe oppas!’

139. Ze babbelden nog een tijdje, tot Renate moe werd en ze naar huis gingen.
Voor Olga was het die avond een bijzondere avond.
Ze deed examen voor het tweede jaar. Ze kon het nauwelijks geloven: hierna
zat ze gewoon al in de derde!
Samen met haar huisgenoten liep ze naar het gebouw waar ze examen gingen
doen. Stiekem was ze wel een beetje zenuwachtig.

140. Ze had Renate beloofd om haar te bellen naderhand, en dat deed ze dan ook.
Boven de feestherrie uit riep ze: ‘Ik ben geslaagd! Ik heb het gehaald!’
Achter haar klingelden bierflesjes en lachten mensen, de muziek schalde door
de kamer.
Olga grijnsde. Zo moest het studentenleven zijn; een beetje studeren, maar
vooral veel tijd met vrienden en veel feesten!

141. z