3. x

5. 3spelen Hoofdhuis

6. Lange winteravonden zoals deze maakten Esther diep gelukkig. Ze miste haar man Steven nog ieder moment – maar ook zonder hem ging haar leven door.

7. ‘ We mogen maar blij zijn met je zus.’ glimlachte Jenna tegen haar man. Ze zaten lekker in hun pyjama op de bank, tegen elkaar aan gekropen. ‘ Zonder haar zou dit nieuwe huis geen thuis zijn.’ knikte Robert.

8. Na een koude nacht vertrok iedereen al vroeg weer naar school of werk. Pas na het middaguur druppelden er langzaam weer mensen binnen in de kleine boerderij. Hedwig pakte de krant. ‘ Zoek je werk?’ vroeg Esther. Het meisje knikte verlegen. ‘ Ik zou zo graag de oceanografie in gaan.’

9. ‘ Een mooi streven,’ vond Esther, en ze zag de ogen van haar nichtje oplichten. ‘ Gevonden!’ mompelde ze ongelovig. ‘Ik ga er meteen heen!’ ‘ Wat een mazzel.’ knipoogde Esther en Hedwig haastte zich zenuwachtig de deur uit. Ze merkte niet dat haar zus haar met een vreemd gezicht na keek.

10. ‘ Waar ging die ineens naar toe? In haar badpak?’ Gniffelend liet Daphne zich op de bank vallen. ‘ Hedwig heeft een baantje gevonden.’ zei Esther trots, en ze probeerde de spottende toon van Daphne te negeren. ‘ Een baantje…’ Daphne zuchtte. ‘Dat zit er voor mij voorlopig niet in. M’n cijfers zijn super slecht.’

11. Die avond at Esthers dochter Sofie mee, en het werd een gezellige drukte. Hedwig vertelde met een rood hoofd dat haar eerste werkdag erg leuk was, en dat ze mocht blijven. Haar baas zei zelfs dat er wel een promotie in zat.

12. Toen de tafel afgeruimd was, bleef Robert zitten. Toen Daphne wilde weglopen, riep hij haar terug. ‘ Wat is er?’ Het was stil geworden in de kamer. Ongemakkelijk keek Daphne naar haar vader, die ineens zijn ogen sloot alsof hij iets moeilijks ging zeggen. ‘ Daph, luister eens.’

13. ‘ Je bent nu oud genoeg om meer over je echte moeder te weten.’ ‘ M’n echte moeder? Waarom zou ik daar iets over willen weten?’ ‘ Ze heette Sabine. Ze had zwart haar, net als jij, maar verder lijk je niet op haar.’ ‘ Dus? Pap, waarom wil je me dit vertellen?’

14. ‘ Ik wil gewoon dat je weet hoe jij… dat je weet wie je bent.’ ‘ Dat weet ik heus wel. Ik hoef niks te weten van die vrouw die me gedumpt heeft.’ ‘ Dat is waar.’ gaf Robert toe. ‘Ze raakte zwanger na een one-night-stand en wilde absoluut geen kind. Ik heb haar overgehaald geen abortus te plegen. Toen jij geboren was, heeft ze je bij me achtergelaten.’

15. ‘ Nou, dan is iedereen toch gelukkig? Ik begrijp best dat ik dit moet weten, pap. Maar ik heb gewoon geen behoefte aan die vrouw die mijn moeder is. Ze heeft me op de wereld gezet, punt. Verder betekent ze niets voor me. Jij hebt me opgevoed, pap. Jij en Jenna zijn mijn ouders.’ Robert glimlachte. ‘Ik ben blij dat te horen. Toch wilde ik het er gewoon even met je over hebben. Om zeker te weten dat je de waarheid weet.’

16. ‘ Het zit wel goed, pap.’ drukte Daphne hem nogmaals op het hart. En het was waar. Daphne was gelukkig en wilde daar niets aan veranderen. De volgende avond was er feest – haar vader was jarig en dan moest natuurlijk de hele familie langs komen. Hedwig en Casper raakten aan de praat.

17. Het gesprek kwam op Hedwigs nieuwe baantje, en Casper stelde allerlei vragen. Hij was oprecht geïnteresseerd, besefte Hedwig verbaasd. Het gebeurde nooit dat iemand zo open en vriendelijk met haar praatte. Niemand zag haar ooit staan. Casper was anders.

18. ‘ De top behalen zou wel heel leuk zijn.’ knikte Hedwig en ze voelde dat ze begon te blozen. Ze sprak bijna nooit haar diepste verlangens uit, zeker niet tegen jongens die ze nauwelijks kende.

19. ‘ Dan moet je daarvoor gaan.’ zei Casper vastberaden. Zijn ogen glinsterden en toen knikte hij serieus. ‘Ik meen het. Live your dream. Dat ga ik ook doen, later.’ ‘ Wat is jouw droom dan?’ durfde Hedwig zachtjes te vragen. ‘ Ik weet het nog niet precies – maar ik wil in ieder geval een gezin stichten. Een lieve vrouw, een leuk huis, en een paar kindjes.’

20. Bij die laatste woorden leek het of Casper Hedwig ineens met andere ogen bekeek. Dat merkte zij ook en plots voelde ze zich ongemakkelijk onder zijn doordringende grijze ogen. Zenuwachtig schoot ze in de lach. ‘ J-ja, dat lijkt mij ook heel leuk!’

21. Casper verontschuldigde zich en ging even wat te drinken halen. Meteen vloog Daphne op haar halfzusje af. ‘ He likes you!’ fluisterde ze hard in haar oor. ‘And you like him too!’ Hedwig deinsde geschrokken achteruit. Daphne schoot in de lach. ‘ Kom op, dat is toch overduidelijk!’

22. Hedwig werd uit haar benarde positie gered door haar vader, die op het punt stond de verjaardagskaarsjes uit te blazen. Ze keek trots naar hem, en voor haar was het moeilijk voor te stellen dat hij dit ritueel al 4 keer eerder meegemaakt had – en dat dit ook zijn laatste keer zou zijn.

23. Veel tijd om na te denken kreeg Hedwig niet, want na het opgroeien barstte de feestvreugde weer los. Robert, in zijn oudere versie, plofte naast zijn nichtje Sofie neer. Ze praatten over vroeger, toen ze hun boomhutclub Alroso hadden, met Alfons erbij.

24. Niemand had gemerkt dat Casper en Hedwig stiekem naar buiten geglipt waren. Hand in hand liepen ze naar de rand van het water en bleven onder de schaduw van een enorme eik staan. Ineens sloeg Casper zijn armen om Hedwig heen. Ze schrok, maar verroerde zich niet.

25. Aarzelend legde ze haar handen om zijn rug en keek hem blozend aan. Casper opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn ogen zeiden al genoeg. Ze glinsterden met een bewondering die Hedwig niet vaak zag. ‘ Hedwig, ik vind je echt…’ begon Casper.

26. Plots kon Hedwig het niet langer verdragen. Ze rukte zich los uit zijn zachte omhelzing en keerde zich op haar hielen om. Zonder nog iets te zeggen beende ze terug het huis in, met tranen in haar ogen. Ze was hier nog niet klaar voor. Bovendien was Casper veel te goed voor haar, die verdiende veel beter. Zij was maar een dom, verlegen meisje – helemaal niet interessant voor zo’n geweldig lieve jongen als Casper.

27. Dat hield Hedwig zichzelf voor, en zo probeerde ze door te gaan met haar leven alsof ze Casper nooit ontmoet had. Ze vond hem leuk, zeker, maar toch wist ze ook zeker dat een relatie nooit zou kunnen. Zoiets was niet voor haar weggelegd. Bij het ontbijt zat iedereen bij zijn eigen gedachten. Alleen Esther en Jenna babbelden af en toe wat.

28. Aan het eind van de middag werd er vrolijk op het raam geklopt, en Daphne vloog overeind. ‘ Savannah!’ lachte ze en snel opende ze de deur. Meteen vielen ze elkaar in de armen. ‘ Ik heb je gemist, meisje.’ ‘ Ik jou ook!’

29. Ze ploften op de bank neer en raakten meteen aan de praat. Esther bracht thee en koekjes, maar die werden nauwelijks aangeraakt – daarvoor was het gesprek veel te interessant. Na een tijdje werd het stil in huis. Heel stil. Savannah merkte het als eerste, en er verscheen een vreemde uitdrukking op haar gezicht.

30. ‘ Waar is je tante?’ vroeg ze aarzelend. Daphne haalde haar schouders op. Ze had geen zin om aan haar tante te denken, ze wilde veel liever van haar tijd met Savannah genieten. Maar toen ze haar zusje angstig de badkamer in zag rennen, werd ze wakker. ‘ Wat is er?’ Met een vreemd voorgevoel rende Daphne haar zusje achterna. En daar stond tante Esther.

31. ‘ Esther, nee!’ Dat waren de woorden van Robert. Iedereen staarde vol ontzetting naar Magere Hein, die de vrouw kwam halen waar iedereen zo veel van hield. Er verscheen een kalme uitdrukking op Esthers gezicht, en ze glimlachte haar familieleden toe. ‘ Het is goed zo. Mijn tijd hier zit erop. Sterven van ouderdom is de mooiste manier om van het leven te scheiden. Ooit zie ik jullie weer!’

32. ‘ Es, wacht!’ Robert probeerde dichterbij te komen, maar Magere Hein hield hem met een handgebaar tegen. ‘Esther!’ Ze begon al te vervagen. Nog een laatste keer knikte ze vriendelijk, ten teken dat het allemaal goed was zo – en verdween toen. ‘ Nee!’ Wanhopig rende Robert naar de kleine urn toe, die eenzaam op de badkamervloer stond. ‘Zus!’

33. Daphne viel haar vriendin huilend in de armen. Snikkend liet ze zich op de bank zakken. Iedereen was in de rouw. Haar vader, Jenna, Hedwig – en eigenlijk iedereen in de buurt die Esther maar gekend had. Esther was geliefd bij iedereen. Ze zou gemist worden. Heel erg gemist worden.

34. Na een hele tijd kalmeerde Daphne een beetje. Ze kuste Savannah op haar wang en fluisterde: ‘Ik ben zo blij dat ik jou heb, Savan. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.’ ‘ Wij blijven voor altijd samen, Daph. Dat weet je toch?’ giechelde Savannah in haar oor. ‘ Mooi.’ En ondanks haar verdriet voelde Daphne zich gelukkig.

35. Esther Bartels – de Beer 73 jaar

36. 3spelen Familie Stolk

37. ‘ Alfons! De baby! De baby komt!’ Jasmine greep met beide handen naar haar buik, waar felle pijnschoten doorheen trokken.

38. Ze had het eerder meegemaakt, maar dat leek al zo lang geleden. Gelukkig wist Jasmine het hoofd koel te houden, en zo zette ze haar tweede zoontje op de wereld. ‘ Kijk dan toch… Een mix tussen ons beide!’ lachte Alfons overdonderd. ‘En…ik ben papa! Ongelofelijk!’ Hij was dolgelukkig, maar moest toch ook denken aan zijn gestorven kindje en Leentje.

39. De trotse grote broer kon geen genoeg van de kleine krijgen. ‘ Hoe heet hij?’ ‘ Ralph. En zo te zien zal hij geen aandacht te kort komen!’ lachte Jasmine.

40. Dat kwam het jongetje inderdaad niet. Jasmine en Alfons waren de hele dag met hem in de weer. Als Casper uit school kwam, rende hij ook meteen naar de kleine toe.

41. Toch had Casper ook andere dingen aan zijn hoofd. Hij had een vriendin van school mee genomen, Rosemarie. Hij vond haar erg aardig, en soms betrapte hij zichzelf erop dat hij méér voor haar voelde. ‘ Jullie hebben zo’n mooi huis!’ vond Rosemarie en ze keek vol bewondering uit over het zwembad. ‘ Je bent altijd welkom,’ flirtte Casper.

42. ‘ Een duik in dat zwembad lijkt me wel wat,’ glimlachte het meisje terug. ‘Maar ben je soms vergeten waarvoor we hier waren? De presentatie voor natuurkunde, weet je nog?’ Ondanks haar woorden sloeg ze ineens haar armen om zijn schouders. Casper schrok even, maar liet het toch gewillig gebeuren. ‘ Ach, dat kan wel wachten…’

43. Hij keek naar haar knappe gezichtje, haar mooie bruine haren, de lieve uitdrukking in haar ogen. Voor hij er erg in had, kwamen hun gezichten dichter naar elkaar toe. Achteraf kon Casper zich niet meer herinneren wie het initiatief genomen had – hij of zij – maar ineens stonden ze te kussen.

44. Een beetje overdonderd maakten ze zich van elkaar los en keken elkaar met grote ogen aan. Toen schoot Rosemarie in de lach. Giechelend bleef ze hem aan kijken, en toen moest Casper ook lachen. Maar ondanks zijn vrolijke gedrag voelde hij zich van binnen steeds slechter. Wat voelde hij voor Rosemarie? Hij voelde toch meer voor Hedwig?

45. Alfons en Jasmine wisten niets van Caspers liefdesproblemen. Zij liepen met hun hoofd in de wolken, dolgelukkig met de kleine baby. Ze waren allebei echte familiesims. Daarom vonden ze het ook des te erger, dat ze te oud waren om zelf meer kinderen te krijgen.

46. Ze hadden het er al vaak over gehad: een kind adopteren. En nu werd dan eindelijk de knoop doorgehakt. Als er iemand was die wist hoe fijn het was om geadopteerd te worden, was het Alfons wel. En zo belden ze dus naar het adoptiebureau – en hun aanvraag werd goedgekeurd. Morgen kwam hun nieuwe kindje!

47. Met een gil van blijdschap sprong Jasmine haar geliefde in de armen. ‘ Ik kan niet wachten! Nog zo’n kleintje erbij, heerlijk!’ ‘ Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!’

48. Buiten had Casper een frisse duik genomen in het zwembad, in de hoop wat af te koelen en zijn gedachten op een rijtje te zetten. Het had nauwelijks geholpen. Alles leek te draaien. Rosemarie, Hedwig, Rosemarie? Toen hij zich weer op de kant hees, kwam Rosemarie op hem af. Ze tuitte haar lippen om hem te kussen, maar Casper stapte opzij.

49. Ze keek hem vreemd aan. ‘ Sorry Roos, maar ik kan hier niet mee verder gaan. Het spijt me.’

50. ‘ Hoe bedoel je, niet mee verder gaan? Ik dacht dat jij…dat wij…’ stamelde ze boos. ‘ Ik zeg toch dat het me spijt, Rosemarie!’ zuchtte Casper. Hij wilde niet boos worden, ze was een leuk meisje en hij mocht haar graag. ‘Ik zie je liever als een goede vriendin.’ ‘ Mooi is dat! Je deed me anders wel geloven dat je verliefd op me was, met die kus!’

51. Het was waar. Als hij kon, zou hij de tijd terugdraaien. Maar nu moest hij maar afscheid nemen van Rosemarie, en alles vergeten. Het enigste meisje dat hij wilde, was Hedwig. Hopelijk zou zij dat binnenkort ook in zien.

52. De volgende morgen stond hij al heel vroeg op om te gaan hardlopen. Dat hielp altijd om de zorgen te vergeten.

53. Casper wist nog niets van de adoptieplannen van zijn moeder en Alfons. Toen hij terug kwam, helemaal in een goed humeur, werd het hem verteld. ‘ Nog een broertje of zusje erbij? Gezellig! Is het een baby of een peuter?’ ‘ Een peuter, dan is het dezelfde leeftijd als Ralph. Die groeit vanavond ook op.’ ‘ Super!’

54. Casper vertrok naar school, en Alfons en Jasmine bleven zenuwachtig achter. Alfons trok zijn maatpak aan en werkte wat ontbijt naar binnen, toen hij het busje de straat in zag rijden. Het busje waar hij zelf ook ooit in gezeten had, toen Vincent hem adopteerde. ‘ Ze zijn er!’ brulde hij door het huis.

55. Met Ralph in haar armen liep Jasmine de maatschappelijk werkster tegemoet. Ze praatten even vriendelijk met elkaar, en toen werd hun nieuwe kindje tevoorschijn gehaald.

56. Het was een blond ventje, met een brede lach en een vrolijke twinkeling in zijn oogjes. ‘ En hoe heet jij?’ vroeg Alfons. ‘ Alfons!’ ‘ Ik ook!’ Meteen schoten ze allebei in de lach, en er was duidelijk een ‘klik’.

57. Na een kleine make-over werd de kleine Alfons in de kinderstoel gezet. ‘ Dit voelt meteen al zo goed.’ verzuchtte Jasmine tevreden en ze drukte Ralph wat dichter tegen zich aan. ‘Echt een gezinnetje.’ ‘ Dat ben ik helemaal met je eens, schat.’

58. Toen Ralph zijn middagdutje deed, zaten Alfons en Jasmine in de woonkamer. De kleine Alfons speelde aan hun voeten.

59. ‘ Het is misschien een beetje raar…’ begon Alfons. ‘ Zeg het maar. Ik vind niks meer raar.’ ‘ Eigenlijk zou ik nog wel een kindje willen adopteren. Mijn droom is om een groot gezin te hebben, lekker druk. Het lijkt me zo mooi.’

60. Jasmine hoefde er niet lang over na te denken. Eigenlijk had ze zelf ook al een hele tijd met die gedachte gespeeld. En zo werd er geregeld dat ze nog een peuter erbij namen. Zo zouden ze drie peuters hebben, die samen opgroeiden. Jasmine en Alfons voelden kriebels in hun buik van opwinding. Dit was hun grote droom. Dit was wat ze altijd al gewild hadden.

61. Uit school wierp Casper eerst een blik op zijn slapende broertje, en kwam toen zijn nieuwe broertje tegen in de woonkamer. ‘ Ik ben Casper, je grote broer. Hoe heet jij?’ ‘ Alfons! Net as pa-pa!’ kirde het ventje met zijn hoge stemmetje.

62. Tijdens het avondeten vertelden Alfons en Jasmine Casper over hun plan. ‘ Nóg een kleintje erbij?’ lachte Casper. ‘ Hopelijk vind je dat niet te druk.’ ‘ Welnee! Juist hartstikke leuk! Ik ben ook een familiesim, vergeet dat niet!’

63. De verjaardag van Ralph werd bij het zwembad gevierd. ‘ Mooie lichtjes.’ wees Alfons met zijn kleine handje en zijn vader lachte. ‘ Als jij jarig bent krijg je ook zo’n mooi feest.’

64. Er was wat familie uitgenodigd en het werd een gezellige drukte. Jasmine en Alfons wierpen nog een laatste blik op hun Ralph als baby. Straks zou hij een heel stuk gegroeid zijn…

65. En terwijl Casper het meest op zijn moeder leek, leek Ralph juist meer op zijn vader. Hij had duidelijk Alfons’ neus en mond. Casper hielp hem met zijn metamorfose en zette hem toen bij zijn broertje neer.

66. ‘ Ralph!’ lachte Alfons en hij sleurde zijn broertje naar zich toe. De kleintjes kenden elkaar dan nog niet zo lang, ze gedroegen zich alsof ze nooit anders gewend waren. Ze waren echte broers. ‘ Fons!’ kirde Ralph en toen barstten ze allebei in een daverend gelach uit, alsof ze de beste grap ooit gehoord hadden.

67. x

68. Al heel snel arriveerde de nieuwe peuter, en Jasmine en Alfons renden naar buiten.

69. ‘ Weer een jongetje! Wat geweldig, nu hebben we drie kleine ventjes!’ lachte Jasmine en ze voelde dat er tranen in haar ogen sprongen. ‘ Dit is Steven.’ stelde de maatschappelijk werkster de jongen aan de nieuwe ouders voor. ‘Een schat van een jongen, maar soms wat stil.’ ‘ Hoi Steven! Ik ben je mama!’

70. Zo kreeg Steven ook nieuwe kleren aan, en Jasmine liet hem het hele huis zien. Hij keek zijn ogen uit en wees soms dingen aan die hij mooi vond. ‘ En, hoe vind je je nieuwe thuis?’ ‘ Mama lief!’ riep hij uit. ‘ Steven is ook lief,’ glimlachte Jasmine ontroerd, en ze drukte hem tegen zich aan. ‘Heel lief.’

71. En zo begon een drukke periode waarin drie peuters opgevoed moesten worden.

72. Gelukkig hadden ze hulp in de huishouding, anders zou het Jasmine en Alfons wel te veel zijn geworden.

73. De drie jongetjes wenden snel aan elkaar en gedroegen zich echt als broers. Ze wisten niet beter. De ouders behandelden hen ook zo – en Ralph behandelden ze niet anders omdat hij hun echte kind was. Alfons en Steven waren voor hen net zo goed hun kinderen.

74. Drie van die kleintjes, dat kon soms wel wat chaotisch worden. Zeker als ze allemaal in een drukke bui waren. Gelukkig wilde Casper altijd een handje helpen, zelfs als hij eigenlijk huiswerk moest doen of als het al bedtijd was. Hij vond zijn broertjes geweldig, en zij hem.

75. Gelukkig konden ze zich ook heel goed zelf vermaken. Het hele huis lag vol speelgoed, waardoor je altijd moest uitkijken waar je liep om niet je nek te breken over een teddybeer, een brandweerwagen of een plastic olifant.

76. Spelen konden ze als de beste, maar daar werden ze ook moe van. Elke dag vielen ze uitgeput in hun bedjes in slaap. Leren lopen, leren praten en zindelijk worden viel ook niet mee – gelukkig hadden Jasmine, Alfons en Casper veel geduld met de jongens. Langzaam aan leerden ze steeds meer. Dit was precies het gezin waar Alfons en Jasmine van droomden. Het was echt hun droomgezinnetje!

77. 3spelen Familie Valentijn

78. Sofie kon het nog steeds niet geloven. Haar lieve mama, Esther, was er niet meer. Net als haar lieve papa, Steven. Ze had geen ouders meer. Het deed haar vreselijk veel pijn en Sofie kon maar met moeite de draad van het gewone leven weer oppakken.

79. Ook haar zoontje Stefan had het er moeilijk mee. Toen opa stierf, had hij veel gehuild. Maar gelukkig had hij oma nog. Hij was dol op oma. En nu was zij ook weg.

80. Het enige mooie hieraan was de erfenis. Sofie en David zaten nog steeds krap bij kas, en hun droom was om een mooi, gezellig huis te creëren. Met het nieuwe geld knapten ze de kinderkamers wat op.

81. Stefan kreeg nieuw behang en veel nieuw speelgoed, en zijn kleine zusje werd ook overspoeld met cadeautjes. Eva was nu nog te klein om ermee te spelen, maar dat zou niet lang meer duren.

82. Sofie voelde zich vrolijk worden, elke keer dat ze haar kleine aliën uit de wieg tilde. Haar kleine wondertje. Ze kon het nog steeds niet begrijpen, dat er echt buitenaards leven bestond en dat nota bene zij die zo van aliëns hield, zwanger geworden was. Het had vast zo moeten zijn, bedacht Sofie met een glimlach.

83. Met het verstrijken van de tijd verminderde het grote gemis van opa en oma. Stefan kon weer lachen en had zijn oude, rijke fantasie terug. Sofie kon weer aan haar ouders denken zonder te huilen. David was daar erg blij mee. Hij hield van zijn gezin, en zag graag dat ze gelukkig waren.

84. Hij deed er nu alles aan om dat zo te houden. Hij zorgde ervoor dat Eva lekker in haar wiegje lag, na een flesje melk, en zette Despicable Me aan op tv. Het bleek een goede keuze te zijn, want al gauw lagen ze alle drie in een deuk. Het was ouderwets gezellig – echt “family time”.

85. Sofie voelde zich zo dankbaar voor alles. Voor haar lieve man, voor haar kinderen. David was zo goed voor hen. En Stefan was het liefste zoontje dat ze zich ooit had kunnen wensen. En Eva…zij bleef gewoon een wondertje. ‘ Eef groeit vanavond al op, hè?’ vroeg Stefan tijdens het avondeten. ‘ Ja. De tijd vliegt. Ben je ook zo benieuwd hoe ze eruit zal gaan zien als peuter?’ ‘ Nou en of!’

86. De tafel was nog maar nauwelijks afgeruimd, of de verjaardagsvisite stond al voor de deur. Sofie verwelkomde hen lachend bij de deur, met een warm gevoel van binnen. Wat hield ze van haar familie! Wat was het fijn om ze allemaal bij elkaar te hebben!

87. Sofie keek naar de broers van haar moeder, Sander en Robert. Ze was met hen opgegroeid. Robert had zelfs bij haar boomhutclub gehoord, net als Alfons. Nu waren het vriendelijke oude mannen geworden, die hun zus net zo erg misten als iedereen.

88. ‘ Fonsje!’ lachte Sofie en ze omhelsde haar oude beste vriend. ‘Alles goed met de kleintjes?’ ‘ De oppas zal nog haar handen vol hebben aan die drie ventjes.’ grijnsde Alfons, niet zonder trots.

89. Binnen verwelkomde Stefan de gasten met luid getoeter. ‘ Stefan.’ zuchtte zijn vader, maar eigenlijk kon hij niet echt boos worden – hoewel het snerpende getoeter wel door merg en been ging…

90. ‘ Laten we maar snel beginnen dan,’ zei Sofie met een knipoog naar haar zoontje. Ze wist wel hoe graag hij zijn zusje als peuter wilde zien. ‘ Ja! Beginnen!’ riep Stefan buiten adem tussen twee luide toeters door.

91. Iedereen begon te zingen of op een andere manier herrie te maken. Eva keek verdwaasd de kamer rond met haar zwarte oogjes. ‘ Daar gaan we dan!’ En zo kwam Eva weer in haar moeders armen terecht, als een peutertje.

92. Na de make-over viel het kleine meisje bijna in slaap. Al die indrukken van de dag hadden haar vreselijk vermoeid. ‘ Och, meissie toch.’ giechelde Sofie en ze drukte Eva tegen zich aan. ‘Laten we jou maar gauw naar bedje toe brengen!’ Eva reageerde al niet meer, ze was tegen haar moeders schouder in slaap gevallen.

93. De volgende ochtend kon Stefan niet wachten tot Eva ook wakker geworden was. ‘ Kleed haar nou snel aan, pap! Ik wil met haar spelen!’ Eindelijk was ze dan helemaal klaar, en zette David haar neer op de grond. Meteen begon Stefan haar liedjes te leren, verhaaltjes te vertellen en kiekeboe met haar te spelen. Dat laatste vond ze nog het leukst, ze kreeg er geen genoeg van – en Stefan ook niet!

94. Toch moest Eva al veel te snel weer een flesje en een middagdutje. Gelukkig wist Stefan prima hoe hij zichzelf moest vermaken. Hij had sindskort een eigen moestuintje voor het huis, waar hij hartstikke trots op was. Onder de donkere aarde lagen tomatenzaadjes te wachten om uit te komen. Stefan stond nu al te popelen om zijn eigen oogst te kunnen eten.

95. Onder het werken dacht Stefan aan zijn zusje. Ze was anders dan gewone zusjes, dat besefte hij wel. Maar voor hem was ze gewoon zijn zusje. Dat ze aliënvoorouders had kon hem niets schelen. Eigenlijk had hij het meteen geaccepteerd, en was het voor hem de normaalste zaak van de wereld.

96. En ook David had de kleine Eva in zijn hart gesloten – eigenlijk al vanaf het moment dat zijn vrouw haar ter wereld bracht. Hij mocht dan niet haar biologische vader zijn, zo voelde het wel. Hij was echt haar papa.

97. Nu Eva een peuter was veranderde er veel. Ze kon niet meer de hele dag in haar wiegje liggen. Ze moest bezig gehouden worden en dingen leren. Lopen en praten had ze al gauw onder de knie, zindelijk worden ging wat moeilijker. Een luier vond ze waarschijnlijk veel makkelijker. Je liet gewoon alles lopen als je daar zin in had.

98. Iedere dag als Stefan uit school kwam, rende hij eerst naar binnen om zijn ouders zijn cijfers te laten zien en Eva een knuffel te geven. Zelfs als zijn moeder eigenlijk klaar zat met een kopje thee, rende hij door naar buiten om bij zijn groenten te kijken. ‘ Ze zijn gegroeid!’ schreeuwde Stefan door de straat.

99. ‘ Tuinieren is cool.’ knikte Stefan in zichzelf, terwijl hij naar binnen liep voor het avondeten. Na het huiswerk ging hij met zijn moeder en Eva tv kijken. ‘ Je bent het toch niet vergeten, hè?’ vroeg Sofie ineens veelbetekenend.

100. ‘ Natuurlijk niet! Ik ben vandaag jarig!’ lachte Stefan. Naast hem wipte Eva op en neer en streelde de oortjes van haar knuffelkonijn. ‘ Mooi, want de gasten komen zo al.’

101. ‘ En hier is de taart al!’ Trots zette David de verjaardagstaart op tafel. Op hetzelfde moment ging de deurbel en stroomde de familie weer binnen net als op Eva’s verjaardag. Stefan kon niet wachten om op te groeien. Kind zijn was leuk, maar hij was ervan overtuigd dat tiener zijn nog leuker was!

102. ‘ Hee!’ Stefan wist niets beters uit te brengen toen hij zichzelf bekeek. Hij was een flink stuk gegroeid en hij droeg formele kleding. ‘ Onze grote man!’ hoorde hij zijn vader lachen uit de menigte.

103. ‘ Dat valt ook wel weer mee.’ Hij stak zijn tong uit en rende naar boven om iets anders aan te trekken. Uiterlijk was hij misschien veranderd, hij bleef dezelfde jongen. Het liefst zou hij weer bij zijn zusje aan de speeltafel kruipen om iets met blokken te bouwen. Misschien zou hij dat ook gewoon doen. Wat kon hem het schelen. Alles wat hij als kind deed, zou hij gewoon als tiener ook blijven doen. En aan Eva te zien, was ze daar maar wat blij mee!

104. Natuurlijk zou hij ooit veranderen, volwassener worden, andere interesses krijgen. Dat besefte Stefan heus wel. Maar nu was hij nog maar net een tiener, en bleef hij gewoon wie hij was: een lieve jongen met veel fantasie, die van tuinieren en computeren hield, en een geweldige broer was voor zijn kleine aliënzusje.

105. 3spelen Fam. De Beer

107. ‘ Zeg mam.’ begon Elise ineens aan het ontbijt. Melissa hoorde al aan de toon dat er iets vreemds aan kwam. ‘ Hoe wist jij dat je zwanger was?’ Melissa knikte langzaam. Ze had het goed gehoord.

108. ‘ Zwanger?’ herhaalde ze slaperig. Het was nog vroeg. ‘Dat is lang geleden. Ik had er veel last van, vooral bij je broertje geloof ik. Die misselijkheid is een ramp. Om maar niet te spreken van de bevalling zelf.’ Even was het stil. Toen werden Elise’s ogen wat groter. ‘ Ben jij soms…?’

109. Elise haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik vroeg het me gewoon af.’ Maar Melissa merkte wel dat er meer aan de hand was. Haar dochter zou haar nooit zo maar zoiets vragen. Toen er meer familieleden aan de ontbijttafel schoven, hield ze haar mond erover. Maar ze hield haar dochter nauwlettend in de gaten.

110. Fluitend liep Elise even later naar de badkamer. Ze zou eens een lekker warm bad nemen, dan ging dat rare gevoel in haar buik vast over. Maar toen ze uit bad kwam, werd het gevoel alleen maar sterker. ‘ Wat…?’ Een schopje. Een schok. Een dikkere buik.

111. Elise was zwanger.

112. ‘ Mam! Mam! Ik ben toch zwanger!’ gillend van blijdschap rende Elise door het huis en vond haar moeder in haar slaapkamer. Ze had zich net aangekleed. Verrast draaide ze zich om en kon haar dochter nog net opvangen, toen ze zich in haar armen wierp. ‘ Je wordt oma!’ tetterde Elise in haar oor.

113. Melissa en Sander waren nu al apetrots op hun toekomstige kleinkind. Ze konden niet wachten het in hun armen te sluiten. En ook Bryan kreeg geen genoeg van fantaseren over hun baby. ‘ Je zult nog even geduld moeten hebben. Tot die tijd zit er een buik tussen de baby en jullie in.’ knipoogde Elise.

114. Elise zweefde op wolken. Ze was zwanger! En het was zo heerlijk! Ze zou moeder worden, een mama, van een klein stoer jochie of een mooi, lief meisje! Natuurlijk moest ze het nieuws ook aan de hondjes vertellen. ‘ Kate, het baasje is zwanger, misschien is het voor jou ook eens tijd?’

115. Elise had al zo veel pogingen gewaagd om Kate met de nieuwe reu Lucky te laten paren – maar telkens mislukte het. Toch was er nu succes. ‘ Yes! Yes!’ giechelend stond Elise bij het hondenhok. Nu maar hopen dat deze poging ook een geslaagde poging zou worden.

116. Toen haar broertje die middag uit school kwam, besefte Elise dat hij het nog helemaal niet wist. ‘ Je wordt oom!’ grijnsde ze en ze spoot ketchup op haar tosti. Bastiaan bleef midden in een beweging hangen en keek haar toen met grote ogen aan. ‘ Je bent zwanger? Wow, gefeliciteerd!’

117. Nu iedereen zo druk was met Elise’s zwangerschap, was Melissa naar boven geglipt. Daar stond nog steeds de wenslamp, waar ze ooit om heel veel geld gewenst had. Haar vader had haar verboden de lamp nog voor geld te gebruiken. Maar nu negeerde Melissa die woorden. Wat kon het haar schelen. Ze wilde haar levenswens behalen, punt uit. En daar had ze geld voor nodig – veel geld.

118. Al gauw plofte de eerste overvolle zak neer in de kamer, en met een tintelend gevoel van tevredenheid haalde Elise de zak leeg. Ze wreef in haar handen en grijnsde in zichzelf. Dit was zo mooi. Hier werd ze nou echt gelukkig van!

119. Ze besloot het voor de rest van haar gezin verborgen te houden. Ze zouden haar bestempelen als gierig, of materialistisch. Melissa had daar geen zin in. Ze werkte zelf ook hard voor haar geld, maar dat was gewoon niet genoeg. Dit was gewoon even nodig, een extra’tje. Haar oude trouwe hondje Daisy begreep dat wel, natuurlijk. Zij begreep altijd alles.

120. De negen maanden zwangerschap leken ineens in het niets te zijn verdwenen. Bryan en Elise lagen dicht tegen elkaar aan op bed. Vandaag was Elise uitgerekend. Ze had echter nog geen voortekens gemerkt. ‘ Wat denk jij nou écht, een jongen of een meisje?’ vroeg ze voor de zoveelste keer. ‘ Ik denk dat het een jongen is. Dat denk ik, dat is niet per se wat ik wil. ’

121. ‘ Een meisje of jongen, het is me om het even.’ Bryan kuste Elise op haar neus, toen op haar mond – een klein kusje dat overging in een zoen die steeds heftiger werd. ‘ B-Bryan.’ hijgde Elise en ze maakte zich los uit zijn omhelzing. ‘ Wat is er?’ Bryan streek met een hand door zijn haar en keek met grote ogen toe. ‘ De baby komt denk ik…’

122. Binnen een seconde stond hij naast het bed. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar ineens kwam er niets meer in hem op.

123. ‘ Puffen, ja, puffen.’ stamelde Bryan toen hij zijn vrouw hoorde. Elise kneep haar ogen dicht van de pijn, die door haar hele lichaam vlamde. Dit was vreselijk. Hoe moest ze die baby er ooit uit persen?

124. Het was een wonder, maar het lukte Elise en zodra ze haar dochtertje in haar armen hield was alle pijn vergeten. ‘ Een meisje. Een meisje!’ ‘ En ze lijkt precies op jou! Wat is ze mooi!’ zei Bryan, met een stem verstikt door emoties.

125. Nadat de jonge ouders genoeg tijd met hun kindje alleen hadden gehad, werden de grootouders erbij geroepen. ‘ Een kleindochter. Hoe heet ze?’ Overdonderd drukte Sander het meisje tegen zich aan. ‘ Ze heet Renate!’ zei Elise stralend en ze omhelsde Bryan vol liefde.

126. Zodra Melissa de baby in haar armen kreeg, wilde ze haar niet meer los laten. Een kleindochter…wie had dat ooit gedacht, dat ze dat nog zou mee maken?

127. ‘ Dat hebben we toch maar mooi voor elkaar.’ glimlachte Sander die middag tegen zijn vrouw en hij streelde met zijn handen over haar rug. ‘ Onze kleine meid heeft nu haar eigen kleine meid.’ Ze lachten allebei en kusten elkaar.

128. Die avond wilde Melisse Renate de fles geven, toen ze ineens koude rillingen voelde. Het tocht hier, dacht ze nog. Maar toen zag ze een grijze gedaante op haar af zweven. Als vanzelf keek ze achter zich, alsof daar iemand stond waar Magere Hein voor kwam. Er stond niemand. Hij kwam echt voor haar.

129. Snel legde ze Renate op de grond en stapte opzij. ‘ Blijf uit mijn buurt!’ stamelde ze en ze sloeg van angst haar hand voor haar mond. Magere Hein was gruwelijk – en nu hij haar kwam halen gruwelijker dan ooit. De doodsangst stond op haar gezicht af te lezen. ‘ Het is je tijd.’ zei de Dood simpel.

130. ‘ Nee! Nee!’ haar kreten waren door het hele huis te horen, en al gauw stond iedereen om haar heen. Melissa de Beer-Meadow stierf, nog geen 73 jaar oud. ‘ Mama!’ jammerden haar kinderen. Ze waren oud genoeg om op eigen benen te staan, maar deze klap kwam hard aan. Ze konden hun moeder nog helemaal niet missen.

131. Met tranen stromend over zijn gezicht pakte Sander zijn kleindochter op. Dit was het einde. Hij kon niet leven zonder zijn vrouw, zijn geliefde, zijn maatje. Hoe moest hij nu verder? Sander wist dat hij tijd nodig had. Heel veel tijd, en dat hij dan ooit wel weer gelukkig zou worden. Maar nu – nu was alles zwart.

132. Ook Bastiaan en Elise waren er kapot van. Hun moeder had altijd voor leven in huis gezorgd, met haar felle opmerkingen, haar veeleisende karakter en haar geldzucht. Ze kon soms moeilijk zijn, maar juist daarom hielden ze van haar. En nu was ze weg. ‘ Gelukkig hebben we elkaar.’ glimlachte Elise. ‘We komen hier samen wel doorheen, Bas.’