1. Groep 1
Onderwerp: Huis
Voorwaardes (3) : - Sprookjesachtig
- Eén slaapkamer, die groot is
- Een griezelig kamertje

2. Olga staarde met open mond naar het huisje uit de advertentie. Het was nog
mooier dan ze zich had voorgesteld.
Ze was het zat in het studentenhuis, en had besloten op zichzelf te gaan
wonen.

3. Dat ze aan de rand van de campus, verscholen tussen de bossen, dit huisje
zou vinden had ze nooit durven dromen.
‘Het lijkt wel een sprookje,’ mompelde ze terwijl ze er langzaam omheen liep.

4. Het zou haar niets verbazen als er opeens een goede fee tevoorschijn kwam,
of als er elfjes tussen de struiken vandaan kwamen zweven. Alles leek hier
wel betoverd. Met bonzend hart liep Olga naar de deur.

5. Binnen was alles al even lieflijk en sierlijk als van buiten. Er stonden zelfs al
meubels, waarschijnlijk van de vorige bewoners.

6. Voor het raam stond een klein tafeltje met een theeset, en Olga wist meteen
al dat dat haar favoriete plekje zou worden. De vensterbank stond vol
madeliefjes en de hele kamer werd gehuld in een helder zonlicht.

7. Snel wierp Olga een blik in de kleine badkamer. Zelfs die was suikerspinroze
en ingericht met kanten gordijnen, een bewerkte zilveren spiegel en een
badkuip en wasbak met roze geverfd hout.

8. De keuken was klein, maar Olga was toch nooit een keukenprinses geweest.
Even bleef ze als betoverd voor het raam staan, dat uitzicht bood op het
uitgestrekte bos. Een sprookjesbos.
Olga verwachte al half en half dat er straks dwergen tevoorschijn zouden
komen, of dat de boze wolf langs haar raam zou wandelen.

9. Ze beklom de lichthouten trap naar boven, waar ze in de grote slaapkamer
kwam. Ze leunde tegen het lavendelkleurige hekje en liet haar blik rondgaan.
Een grote boekenkast, een loungebank bij het raam, een heerlijk hemelbed.
Ze zuchtte gelukzalig.

10. ‘Dit is echt een droom. Of beter gezegd: een sprookje!’ lachte Olga in zichzelf.
Buiten ging ze in de moestuin aan de slag. Ze merkte meteen dat ze, net als
haar moeder, van tuinieren hield.

11. Overdag was het bos vriendelijk en het huisje gevuld met zonneschijn – maar
‘s nachts veranderde alles.
Olga lag onrustig in het bed te woelen. Van buiten klonken vreemde geluiden,
geritsel, gegrom.

12. Ze schoot overeind toen ze ineens heel dichtbij een vreemd geluid hoorde.
Het leek wel vanuit haar kamer te komen. Gejaagd keek ze om zich heen. Er
was niets te zien.
Weer klonk er een vreemd gekrabbel, alsof er nagels over hout schraapten.
Toen werd haar blik naar de boekenkast getrokken.

13. Olga rilde in haar korte nachthemd en knielde neer bij de kast. Bijna viel ze
achterover toen er een luid gepiep vanachter het meubel vandaan kwam.
Muizen – hield ze zichzelf voor, maar toch gingen de haartjes in haar nek
overeind staan.
Ze luisterde nog een tijdje en was er toen zeker van dat de geluiden van
achter de kast kwamen.

14. De volgende morgen, na college, verzamelde ze al haar krachten en begon de
boekenkast opzij te schuiven.
Zwetend en puffend zag ze uiteindelijk een verborgen deurtje tevoorschijn
komen.
‘Ik wist het,’ hijgde ze terwijl ze de kast het laatste duwtje gaf.

15. Aan de ene kant was ze opgewonden over haar ontdekking, maar aan de
andere kant maakten de nachtelijke geluiden haar nog steeds bang.
Wie weet wat ze achter die deur zou vinden? Ratten? Vleermuizen? Of iets…
duisterders?
Trillend bracht Olga haar hand naar de deurklink, die met veel moeite
meegaf.

16. Met een luid geknars van verroeste scharnieren gaf de deur mee en Olga
hurkte neer om in de kleine, donkere ruimte te turen.
Zodra haar ogen aan het duister gewend waren, kon ze het schuine dak
onderscheiden en de houten balken.
Gewoon een rommelhok – was haar eerste gedachte. Tot ze wel erg veel
vreemde glazen potten en flessen zag staan.

17. Langzaam liet ze haar blik door het hok dwalen. De vloer was bezaaid met
stof en rommel waarvan ze niet wilde weten wat het was. In een hoek
ritselde iets. Olga onderscheidde een kaars en een opengeslagen boek.
Het lijkt wel of er hier een heks is bezig geweest – schoot het door haar heen.
Een vreemd boek, potten met brouwseltjes…
Olga kreeg het er koud van.

18. Met tegenzin keek ze tenslotte naar de andere hoek van de verborgen kamer.
Weer duurde het even voor haar ogen aan het donker gewend waren, en
toen onderscheidde ze nog meer boeken en potten in de schaduwen.
Maar ook iets anders.
Een gesmoorde kreet ontsnapte uit haar mond en Olga boog zich iets naar
voren om beter te kunnen kijken. Er lichtte iets wit op.
Olga’s hart begon in haar keel te hameren en heel langzaam dwong ze
zichzelf naar boven te kijken.

19. Haar hart sloeg een slag over toen ze recht in het grijnzende gezicht van een
skelet keek. Heel even bleef ze naar de lege oogkassen staren, naar de
ribbenkas waarin zich spinnenwebben gevormd hadden.
En toen begon ze te gillen.

20. Zo snel ze kon probeerde ze achteruit te kruipen, weg uit dat doodenge hok –
maar ze stootte haar hoofd tegen de deurpost.
Sterretjes twinkelden voor haar ogen, alles begon te draaien en toen, alsof
iemand het licht uit deed, werd alles zwart.

21. Ze wist niet hoe lang ze daar had gelegen, maar toen ze haar ogen opende
had ze een bonkende hoofdpijn en even wist ze niet meer wat er gebeurd
was.
Toen zag ze de deur openstaan. Met een paniekerig gejammer haastte ze zich
naar beneden, zo ver mogelijk van dat gruwelijke kamertje vandaan.

22. Olga wist wat haar te doen stond.
Eerst belde ze de politie. ‘Ik… heb een lijk gevonden in mijn huis. Ik durfde
niet in de buurt te komen, maar het moet er zeker al een aantal jaren liggen.’
stamelde ze.
Toen dat afgehandeld was, belde ze de universiteit.
‘Hebben jullie nog kamers beschikbaar in een studentenhuis?’