2. In de afgelopen update
- Werden Dewey en Chandler afgewezen op een particulierre school
- Groeide Dewey op naar tiener
- Groeide Bruce op naar oudere
- Adopteerden Bruce en Joan hond Max vanwege Dewey’s verjaardag
- Zoende Dewey met zijn beste vriendin Marsha Bruinig
- Vertelde Joan de kinderen over de kampeerplan dat ze met Bruce had bedacht
- Haalde Joan de top van de carrière sport en behaalde hij zo zijn levenswens
- Haalde Bruce de top van de carrière commercie en behaalde zo haar levenswens
- Nam Bruce een baan in de carrière geheime dienst
3. Zo pakte Chandler de telefoon om te vragen of Olaf zin had om mee te gaan op
vakantie. Dewey nam ook contact op met Marsha, maar dan via msn.
‘Ja, het is een kort weekend en we gaan kamperen. Mijn ouders gaan mee, mijn broer
en waarschijnlijk ook zijn vriendin.’ Chandler giechelde. ‘Ja,’ zei hij enkel. ‘Goed, tot
straks dan!’
Joan keek op vanuit haar boek.
‘Olaf gaat even met zijn ouders overleggen. Hij belt straks wel terug, zei hij.’
4. Tegen de tijd dat Bruce thuis was, was het balletje rond. Marsha en Olaf zouden
meegaan op vakantie volgende week. In de cake leek het Dewey onverstandig kaarsjes
te stoppen, dus groeide er voor de tweede keer iemand in het huis op zonder kaarsjes
van een taart uitgeblazen te hebben. Bruce was overduidelijk oudere. Hij had nu grijs
haar en hoewel zijn nieuwe kleren erg op de oude leken en hij dus wel enigszins
veranderd was, zei hij het niet erg te vinden.
‘Lekkere cake. Heel lief dat je die gebakken hebt voor mijn verjaardag,’ Bruce glimlachte.
5. Om zeven uur ‘s ochtends ging de maandag erop de wekker. Dewey had nog veel te
veel slaap om echt vrijwillig op te staan, maar hij moest wel aangezien de schoolbus over
een uur voor de deur zou staan. Toen hij zich herinnerde wat hij afgelopen weekend had
gedaan met Marsha, stond hij al een stuk sneller naast zijn bed. Op de kracht van de
vlindervleugels in zijn buik dartelde hij naar de badkamer om zich klaar te maken.
6. Joan vertrok nog geen uur nadat de jongens weggingen als laatste. Bijna liep ze Max
tegen het lijf, die ze naar buiten had gelaten. Overdag kon ze dat maar het beste doen,
zodat ze niets aan rotzooi binnen hoefde op te ruimen. Helaas voor de hond regende het.
Maar hij kon altijd nog in het tuinhuis schuilen, waar ook wat spulletjes voor hem stonden
naast het deejayhok en de stereo-installatie die Bruce wilde hebben voor de feesten.
Gelukkig voor Max was Bruce op maandag vrij met deze baan, dus kon hij ook weer naar
binnen als hij dat wilde.
7. Bruce was binnen bezig geweest op de computer. Eerst zocht hij naar campings waar
ze volgende week heen konden gaan, maar toen stuitte hij op een particuliere school.
Stiekem had hij het altijd nog in zijn achterhoofd gehouden dat ze ooit eerder waren
afgewezen. Zoiets kon hij gewoon niet verdragen, dus krabbelde hij het nummer op een
briefje en belde hij diezelfde ochtend nog. De hele dag had hij nog tijd om een speciale
maaltijd te bereiden. Hij zou nog meer uit de kast halen dan de eerste keer. Dit keer
moest en zou hij Dewey en Chandler op zo’n school krijgen – vandaag nog.
8. Een aantal uur later, toen iedereen in huize Pernott aanwezig was, arriveerde het
gevreesde schoolhoofd Karel van der Jacht. Ditmaal stapte Dewey erop af zodat zijn
vader nog een laatste hand aan het eten in de keuken kon leggen.
‘Het is mij een waar genoegen dat u ons nog een kans wilt geven, meneer van der
Jacht,’ probeerde Dewey slijmerig. Een brede grijns verscheen op het gezicht van de
man. Zo te zien ging dit al de goede kant op. ‘Zal ik u rondleiden door het huis? Inmiddels
is er immers alweer wat veranderd. Dan hoeft u niet te wachten tot het eten klaar is.’
9. Dewey twijfelde nog even over die laatste zin, maar drie uurtjes later leek dat geheel
overbodig. Dit keer was hij zo onder de indruk van het eten dat Dewey en Chandler
waren toegelaten. Niet alleen zij zelf waren hier blij om. Ook Karel nam met een glimlach
afscheid. Hij kon niet wachten tot deze twee jongens de naam van zijn school nog meer
omhoog zouden krikken.
10. Dewey en Chandler alweer opgeraakt van de schooldag en alle commotie om het
schoolhoofd dus gingen ze meteen naar bed. Joan en Bruce waren nog niet zo erg moe,
dus besloten ze nog even een potje schaak te doen buiten nu het er nog te harden was.
Joan maakte het niet uit als ze het laat maakte. Zij hoefde morgen niet te werken.
‘Ik vind het echt geweldig dat het bij deze baan ook al zo op rolletjes loopt. Zelf had ik
eerlijk gezegd iets meer inwerktijd verwacht.’
‘Des te beter toch, dat je minder tijd nodig hebt dan je dacht?’ Bruce lachte. ‘Ik ben blij.’
11. Dinsdag was Dewey vroeg op. De vorige avond was hij niet aan zijn huiswerk
toegekomen, dus maakte hij het nu. Met een diepe zucht besefte hij zich dat vandaag de
laatste dag zou zijn dat hij als kind zijn huiswerk maakte. Nog een paar dagen en dan
ging hij met Olaf op vakantie. Hij zag er wel een beetje tegenop
om zo ver weg te zijn van Max. Maar dat zijn broer en ouders meegingen maakte dat al
minder erg.
12. Om iets voor zes stond Chandler voor de taart. Dewey toeterde hem toe en zijn
moeder glimlachte naar hem.
‘Je kunt het wel. Kom op, Chandler!’
13. Een kwartier later stond Chandler daar als lange jongen. Vanaf zo’n hoogte zag alles er
toch een stuk beter uit! Trots vertelde hij dat hij drie kinderen wilde afstuderen.
‘Dan moet je er eerst drie krijgen met een andere Sim,’ zei Dewey – alsof het iets was’
dat onmogelijk was.
‘Daar ben ik ook een familiesim voor,’ knikte Chandler triomfantelijk.
14. De dagen daarop verliepen een beetje kalmaan. Iedereen probeerde hun werk en
schooldagen nog vol te houden voor ze op vakantie gingen. Het leek ineens alsof het nog
langzamer ging dan normaal. Vooral Joan baalde, omdat ze alweer vrij was. Ze had
liever de laatste twee dagen van de week vrij gehad, zodat ze nog wat meer dingen had
kunnen voorbereiden voor de vakantie. Maar ja, dan moest ze dat nu maar doen.
15. Joan duwde Bruce de badkamer in onder dwang en maakte zelf een brunch voor hem en
haarzelf. Tosti’s stelden niet zoveel voor – dat wist ze zelf ook wel. Maar ze wilde het
simpel houden.
16. Bruce had immers nog meer te doen. Bij het zoeken naar een baan in de
onderwijscarrière had Dewey de computer gemold. Nu was Dewey technischer dan zijn
vader maar hij had het te druk met andere zaken, dus besloot Bruce het op zich te
nemen in zijn vrije tijd. Hij kluste immers ook wel graag af en toe.
17. Uit school ging Dewey meteen aan zijn huiswerk. Het was lekker rustig nu zijn ouders er
niet waren en hij niemand uit school had meegenomen. Zo direct zou hij eerst weer op de
computer zoeken naar een baan in de carrière onderwijs en dan zou hij zelf wel zien wat
hij zou gaan doen.
18. In de kamer naast die van Dewey zat Chandler aan zijn zwarte bureautje te zwoegen. Nu
hij ouder was, zat hij in een andere klas en deed hij een pittiger niveau en dat betekende
dat hij weer net iets meer zijn best moest doen. Normaal had hij geen problemen met zijn
huiswerk en zat het hem nooit echt tegen. Maar nu kon hij zich totaal niet concentreren
en hij wist wel hoe dat kwam.
19. In de keuken probeerde hij zijn gedachten te verzetten met het bakken van een cake –
de cake die zijn broer weleens had gebakken voor een verjaardag. Deze keer waren er
geen verjaardagen, bedacht Chandler zich. Het volgende moment draaide hij zich om en
merkte hij een enorme hond voor zijn neus op.
‘Max?’ De hond blafte vrolijk tegen zijn baasje op. ‘Wów, wat ben je groot geworden!’
Schijnbaar was er toch wel een verjaardag.
20. Hoewel Chandler het gekst met Max was, was Dewey ook blij verrast te zien hoe groot
Max was geworden. Hij nam hem meteen mee naar buiten.
‘Kom Max, dan gaan we een grote stok voor je zoeken.’ Alsof de hond begreep wat
Dewey bedoelde, kwam hij zelf al met een tak in zijn bek aangelopen. ‘Goed zo! Nu gooi
ik hem weg en dan ga jij hem halen, oké?’
21. Zo gauw de cake in de oven stond, kwam ook Chandler naar buiten. Met een continue
glimlach om zijn lippen keek hij Max aan. Hij had altijd al goed kunnen luisteren. Zou het
ook te doen zijn om hem trucjes te leren? ‘Max, kom hier jongen.’ Vragend keek Max zijn
baasje aan. Aanmoedigend klopte Chandler op zijn knieën. ‘Kom, kom aan de voet!’
Gebood hij met vriendelijke maar dringende stem. Een kick van enthousiasme
overspoelde Chandler toen Max naar hem toe tippelde. ‘Goed zo!’ Chandler liep een
eindje bij Max vandaan en probeerde het telkens weer tot het vlekkeloos zou gaan.
22. Chandler was zo intensief bezig met Max dat hij de tijd uit het oog verloor.
‘Chandler, nu is het echt klaar met die hond. Naar bed.’
Met opgetrokken wenkbrauwen schraapte Chandler zijn keel.
‘’Die hond’ heeft een naam,’ mompelde hij. ‘Ik ben hem aan het leren dat hij naar je
toekomt als je hem roept,’ ging hij onverstoorbaar verder in zijn vrolijke humeur. ‘Maar
oké, misschien wordt het ook wel een beetje laat,’ gaf hij toe. ‘Welterusten, mam.’
Onderwijl ze Chandler na zei, zag ze vanuit haar ooghoeken het schildersezel staan.
23. De rolgordijnen op Chandlers slaapkamer gingen naar beneden en het licht ging uit.
‘Joan, waarom eigenlijk ook zo twijfelachtig?’ Fluisterde ze tegen zichzelf. Ze wist waar
de schildersdoeken stonden en waar Bruce zijn andere verfspullen bewaarde. Ze moest
aan de slag gaan. Misschien vond ze hier wel een nieuwe hobby in. Ze wilde iets nieuws,
iets waarin ze nog vooruit kon gaan. Het andere was allemaal niet uitdagend genoeg
meer voor haar. Als er één niet stil kon zitten, was het Joan wel. Dus ging ze bezig.
24. Bruce wist dat Joan eerder weg moest omdat ze simpelweg eerder begon dan hij. De
volgende ochtend hing hij dan ook nietsvermoedend met Valentijn – één van Joans beste
vrienden maar ook collega – aan de telefoon.
‘Hoe bedoel je niet op haar werk? – Nee, helemaal niet. Ik dacht dat ze gewoon naar
haar werk was gegaan… Ja, de auto staat er, al zegt dat niets…’ Bruce slikte en voelde
zijn hart even stilstaan. ‘Denk je… denk je dat er iets is gebeurd onderweg?’
25. Bruce draaide zich geërgerd weg van de achterdeur, waar Max voor heen en weer aan
het ijsberen was. Hij moest waarschijnlijk even de tuin in, maar had hij dat niet beter
kunnen timen? Na een tijdje was Bruce het zat toen hij besefte dat Max niet op zou
houden voor de achterdeur openging. Toen hij de deur openschoof, bleek dat hij gelijk
had. Luid blaffend rende Max de achtertuin in, maar niet om zijn behoefte te gaan doen.
Met samengeknepen ogen keek Bruce naar het bankje achterin de tuin. Dat leek wel…
‘Wacht even, Dimme. Ik geloof dat ik haar heb gevonden. Ik bel je straks terug!’
26. Haast ramde Bruce de hoorn in de haak alvorens hij achter Max aan snelde naar buiten.
Die stond de blaffen bij het bankje waar Joan op lag te slapen.
‘Nee toch,’ mompelde Bruce – meer tegen zichzelf dan tegen Joan of misschien zelfs
Max. ‘Dit ga je niet menen.’ Maar het was toch zo: Joan was klaarblijkelijk zo moe
geweest de vorige dag dat ze geen zin meer had om naar bed te gaan. Dus was ze
simpelweg maar op het bankje bij de vijver gaan liggen. Hoofdschuddend maar met een
glimlach keek Bruce naar het schilderij en droeg hij Joan naar binnen.
27. Sinds Joan ‘s middags door Bruce naar bed was gebracht, was ze er niet meer uit
gekomen. Bruce was even bij haar gaan kijken om te vragen of ze honger had, maar had
het volle bord maar naast het bed op het nachtkastje gezet.
‘Dus we zullen het vandaag met zijn drieën moeten doen,’ vertelde Bruce hun jongens.
28. Zaterdagochtend was het amper licht toen ze met zijn vieren aan tafel zaten.
Vandaag was de grote dag.
‘Moet er nog iemand wat eten?’ Informeerde Joan. Zij was al om half vier wakker, twee
uur voor de rest op was gestaan. Zij had allang gegeten, maar de rest was nog een
tikkeltje te slaperig geweest om half zes en ze had als enige ontbeten.
‘Ik heb lunchpakketjes gemaakt voor onderweg,’ vertelde Bruce. ‘Gisteravond toen jij lag
te slapen.’
29. Joan lachte. Ze schaamde zich stiekem nog een beetje vanwege gisteren. Bruce zag het
en legde zijn hand even op die van haar.
‘Het komt allemaal goed,’ verzekerde hij haar met een glimlach.
Joan glimlachte nu ook. Oké, het was misschien een beetje gênant. Maar hij had gelijk.
Alleen Bruce, Dewey, Chandler en Dimme wisten het. Met Dimme had ze vanochtend
nog een tijdje aan de telefoon gehad. Hij was blij geweest dat alles goed met haar ging.
‘Bedankt,’ zei Joan zacht. ‘Ik denk dat we onze koffers vast in de gang moeten zetten.’
30. Er klonk een auto in de straat. Het was niet de shuttle, maar het blauwe busje van
Katrina. Max, die al die tijd nog rustig had gelegen op zijn bijna te kleine kussen, spitste
zijn oren. Chandler, die zichzelf officieel zijn baasje kon noemen, draaide zich naar de
hond toe.
‘Wie is dat, Max? Ga maar eens kijken.’
Sinds Max deel uitmaakte van het gezin was Katrina niet meer in huize Pernott geweest
om op te passen. Nu kwam ze wel weer oppassen, alleen dan niet op Dewey en Chandler.
31. Gelukkig bleken Katrina en Max prima door één deur te kunnen nadat Chandler even met
Katrina had staan praten. Dewey en Chandler gaven Max nog een dikke knuffel en
Katrina kreeg van iedereen een kus. Met Max aan haar zij bleef Katrina bij de voordeur
staan om het hele stel uit te zwaaien, want inmiddels was de shuttle wel gearriveerd.
‘Nogmaals bedankt hè, Katrina!’ Riep Bruce nog over zijn schouder eer hij instapte.
‘Is niets joh, tot over drie dagen. Veel plezier!’
Toen iedereen instapte, reden ze het dorp in om Marsha en Olaf op te pikken.
32. Een reis van een aantal uur later konden Joan, Bruce, Dewey, Marsha, Chandler en
Olaf eindelijk hun benen strekken. Met hun koffers rondom de telefooncel begroetten ze
elkaar hartelijk. Ze waren allemaal even blij dat ze er waren. Ongegeneerd gaf Dewey
Marsha een zoen op haar mond. Hij zag Chandler even kijken, maar die werd algauw
afgeleid door Olaf die tegen hem begon te praten over vissen.
‘Dude, ik ben echt blij dat ik die hengels van mijn pa heb meegenomen.’
‘Groot gelijk!’ Riep Bruce uit, die hem had gehoord. ‘Laten we ze eens uitproberen!’
33. De jongens zochten opgewekt de hengels tussen de spullen vandaan. Joan en Marsha
bleven achter met de spullen.
‘Heb je weleens een tent opgezet?’ Vroeg Joan Marsha. Zij slikte even. Zoiets had ze
inderdaad nog nooit eerder gedaan. Bij deze vraag kleurden haar wangen vuurrood.
Joan glimlachte en sloeg een arm om Marsha’s schouder terwijl ze met de andere, vrije
hand twee koffers tilde. ‘Gelukkig, dan loop ik zo niet als enige te prutsen,’ voegde Joan
eraan toe om Marsha gerust te stellen. Er verscheen iets van een glimlach op Marsha’s gezicht.
34. Nog geen half uur later had Olaf zijn eerste vis gevangen. Bruce volgde zijn volgorde en
na een poosje voegden Joan en Marsha zich bij hen.
‘Dus het is jullie gelukt om die tent op te zetten – zómaar?’ Riep Olaf uitdagend.
Joan, die hem wel eerder had ontmoet en het joch wel mocht, begon hard te lachen.
‘Ja, dat is ons zomaar even gelukt, hè Marsha? Ik neem aan dat jullie al genoeg vis
hebben binnengehaald voor het avondeten?’
‘Nou, we zijn aardig op weg.’
35. Rond het middaguur had Dewey er genoeg van. Hij zei de rest dat hij zou gaan
informeren wat je hier allemaal aan eten kon krijgen en wandelde naar het barretje even
verderop. Met de vaardigheden van zijn moeder raakte hij direct aan de praat met een
jongen die in de buurt van Drie Meren woonde. Zijn naam was Joost Smit en hij ging
vaak langs deze plek om even te vissen. Dewey kon het erg goed met hem vinden en
verloor zo haast de tijd uit het oog en vergat bijna waarvoor hij hier gekomen was.
36. Joan stond achter hem en klopte hem op zijn schouder.
‘Heb je het gezellig hier?’
Dewey schoof vlug zijn barkruk achteruit en stelde Joost aan zijn moeder voor – die zei
er vandoor te moeten. Het was immers alweer half drie en hij moest op tijd thuis zijn.
‘Heb je al gecheckt wat je kunt eten hier?’ Joan gebaarde naar de bar links van haar.
Dewey haalde zijn schouders op. ‘Ze hebben niet zo’n ruime keus. Ik heb het idee dat we
nog beter onze eigen vis kunnen roosteren. Dat is spannender. Of we kunnen de stad in.’
‘Laten we dat doen,’ beaamde Joan. ‘De omgeving een beetje verkennen.’
37. Joan en Dewey stapten richting het meer, waar de rest nog steeds aan het vissen was.
Na een tijdje overlegd te hebben, vertelde Dewey dat Joost hem had aanbeveelt naar het
marktje te gaan. Daar konden ze souvenirs kopen, maar ook wat eten als het goed was.
Iedereen stemde in en om dat het niet al te ver weg was, gingen ze gewoon lopend naar
de markt.
Bruce en Chandler bleven een beetje achterop de groep en bespraken opgewonden
welke dingen ze allemaal zouden kunnen gaan doen nu ze hier waren.
38. Op de kavel bevonden zich allemaal kleine winkeltjes. Een minisupermarkt, een
kledingwinkeltje, een restaurantje, maar ook het winkeltje met de beloofde souvenirs.
Marsha wilde daar graag naar spulletjes kijken. Joan was gek op sierraden. Ze was gek
op haar zilveren oorbellen, maar die droeg ze eigenlijk al voor ze met Bruce trouwde. Iets
anders vond ze het wel. Vanuit haar ooghoeken gluurde Joan naar Marsha. Ze wenkte
het vriendinnetje van haar oudste zoon en vroeg de mening van het meisje bij het kijken
naar de sierraden. Zo gauw Marsha iets leuks vond, kocht Joan voor haar als aandenken.
39. In het gebouwtje ernaast waren de jongens op zoek naar een spijkerbroek. Afwezig stond
Chandler in een rek met vrouwenkleding te zoeken.
‘Lukt het?’ Dewey keek zijn broertje grijnzend aan.
‘Hè? – Oh, je bedoelt… Ja, hoor! Ik heb hier een… nou ja, een jurk. Oké, dat was stom,
hè?’
‘Nee hoor, hoe kom je erbij.’ Dewey proestte het uit. ‘Maargoed. Laat me je helpen.’
40. Chandler stapte onder dwang een pashokje binnen met een zwembroek en slippers.
‘Aanpassen,’ commandeerde Dewey lichtelijk toen zijn broertje zuchtte. ‘Je moet er toch
een beetje goed uitzien voor als je een leuke meid tegen het lijf loopt. Niet dan?’
Specifiek op dat moment stapte Marsha de winkel binnen. Wat grappig was, aangezien
beide broers net aan haar dachten. Wat Dewey niet wist, was dat Chandler stiekem ook
een oogje op haar had. Maar hij zou niet durven haar van hem af te pakken.
‘Je hebt make-up opgedaan,’ fluisterde Dewey verrast in Marsha’s oor. ‘Nu ben je nog mooier.’
41. Er klonk een kuch naast Dewey en Marsha op het moment dat ze zich in elkaar armen
trokken en wilden gaan zoenen. Chandler voelde zich ongemakkelijk en ook Marsha’s
gezicht was alweer roodgekleurd tot aan haar oren. Dewey deed net alsof het
doodnormaal was.
‘Het staat best goed,’ vond Dewey. ‘Ik zou hem kopen. Echt, hoor. Een beetje slijmen bij
ma en dan…’ Marsha begon te giechelen. Ze vond dat je zoiets niet kon doen. ‘Vind je
zoiets om te lachen? Dan zal ik je eens echt laten lachen,’ riep Dewey en begon te kietelen.
42. Na afrekenen zocht Chandler Olaf op. Met zijn tweeën liepen ze naar de wc.
‘Eigenlijk moet ik ook nog eens iets anders dan dit qua kleding aangezien het uit de
mode begint te raken,’ mompelde Olaf. ‘Ik zou alleen niet weten wat.’
‘Je dacht daarmee bij mij aan het juiste adres te zijn?’ Chandler lachte. ‘Dan laat ik je
nog rondlopen in volkomen verkeerde kleren. Nee, daarvoor kun je beter bij Dewey zijn.’
Olaf deed de rits van zijn broek dicht en spoelde door.
‘Misschien is dat zo’n gek idee nog niet eens,’ mompelde hij tijdens het handen wassen.
43. In het barretje zaten de jongens stilzwijgend van hun diner te genieten.
‘Dat ging er wel in,’ wist Chandler met volle mond te zeggen nadat hij zijn eerste happen
had doorgeslikt. ‘Ik rammelde van de honger, eerlijk waar.’
‘Hmm,’ deed Olaf. Hij keek langs zijn vriend naar de ingang van het restaurantje.
Chandler draaide bij en volgde zijn blik. Hij begreep algauw waarom zijn vriend zo
afwezig had gedaan.
‘Hé, zij zit toch bij ons op school?’
44. Olaf knikte zonder zijn blik af te wenden van het roodharige meisje.
‘Marilène zit in 3C en woont achterin Sandbar, dichtbij het zwembad.’
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Chandler zijn vriend aan.
‘Dude, je vindt haar leuk.’ Met een speelse duw kreeg hij Olaf van de barkruk af.
‘Wat doe je?’ Vroeg Olaf. Het sloeg niet op de duw, maar wat Chandler zou gaan doen.
‘Hé, Marilène!’
Het was te laat voor Olaf om Chandler tegen te houden. Marilène had hen al gezien.
45. Pas een aantal uur later, toen de jongens uitgeput waren van de lange avond en ze
hun tanden net hadden gepoetst in het washokje bij de camping, kwam Olaf terug op
Chandlers actie van eerder die avond. Het had niet langer zin om te zeggen ‘waarom heb
je dat nou gedaan?’. Hij wist dat het geen zin meer had. In plaats daarvan gaf hij
Chandler een klap tegen zijn bovenarm en bedankte hij hem grijnzend.
‘Ze is best wel hot,’ meldde hij.
‘Je meent het. Ik had nog niet door dat je dat vindt.’ Chandler rolde met zijn ogen.
46. Al pratend liepen de jongens richting het meertje. Chandler stootte Olaf aan.
‘Hé, volgens mij heb ik daar vanmiddag een stapeltje hout zien liggen. We zouden fikkie
kunnen stoken,’ stelde hij voor. Olaf haalde zijn schouders op: hij vond het prima. Het
was wel duidelijk dat zij niet de enigen waren die daar ooit een vuurtje hadden gemaakt.
Er lag nog wel hout, maar niet genoeg. Met zijn tweeën sprokkelden ze wat hout bij
elkaar en legden die in het midden van het ronde cirkeltje van stenen, zodat de stronkjes
hout bleven staan. Tevreden zaten ze in het vuur te staren en praatten ze nog wat.
47. Dat het langzaam leeg begon te lopen op de camping en dat het stil werd, merkten de
jongens niet eens op. Ze waren zo druk in gesprek verwikkelt over meiden – vooral over
Marilène. Ze hadden een weddenschap gesloten: wie het eerst een meisje aan de haak
sloeg, zou de hele groep – hun tweeën, twee meiden, Dewey en Marsha – meenemen
naar de discotheek en hen een eerste rondje doen, minstens één.
Rond een uur of één kwam Bruce bij hen zitten. Het was nog geen kwartier eer hij
opstond met de woorden: ‘ik weet niet wat jullie doen, maar Joan en ik gaan slapen.’
48. Nu pas hadden de jongens door hoe laat het was. Zij waren net zo cultureel als Bruce en
Aangezien ze aan het begin van de dag al hadden afgesproken dat ze dag twee op
excursie wilden gaan, gingen Chandler en Olaf hun tent nu ook maar vast in. Met het
voornemen hun gesprek daar nog kort voort te zetten, vielen ze algauw in slaap.
49. Dewey en Marsha zaten ook met z’n tweeën in één tent. Daar ging het er heel anders
aan toe, zonder woorden. Hun maakte het niet uit of ze laat of vroeg zouden slapen.
Marsha was maar net iets luier dan Dewey maar het was niet om het uitslapen. Geen van
beiden hadden ze zin om mee te gaan op excursie, dus zouden ze lekker wat met zijn
tweeën gaan doen. Stiekem vond Marsha dat ook net goed, want met de hele familie om
zich heen voelde ze zich niet bepaald op haar gemak. Al mocht ze hen nog zo.
50. Het regende nog steeds tegen de tijd dat Joan en Bruce op stonden. Maar of het nu
regende of niet: ze wilden nog steeds vis proberen te verzamelen en het liefst zoveel
mogelijk. Ze hadden mooi nog even de tijd, want Chandler en Olaf waren pas net op en
wilden nog even douchen voor ze op pad gingen. Al zou je haast zeggen dat douchen
niet meer nodig was met dit weer…
51. Ruim een uur later was er zelfs nog tijd voor de vier tieners om samen te ontbijten.
Achteraf gezien bleek het toch niet geweldig uitslapen te zijn met al die campinggasten
en voegden Dewey en Marsha zich bij Chandler en Olaf aan het barretje. Met ieder
stapel warme flensjes als ontbijt voelden ze zich er helemaal klaar voor.
52. Intussen hadden Joan en Bruce een taxi gebeld. Zij hadden natuurlijk allang ontbeten en
dus hadden ze van tevoren geïnformeerd naar welke excursie het best in de smaak viel
bij de gemiddelde toerist hier. Dat bleek een houtkapexpeditie te zijn.
53. Dewey en Marsha wilden ook niet de hele dag op de camping rond blijven hangen.
Hoewel het hen niets leek om een hele tijd te gaan wandelen, leek het ze wel tof om
lekker te relaxen in een wellnesscenter.
54. De rest van de dag waren ze alleen maar met zijn tweeën. Alle groepsactiviteiten sloegen
ze over. Het was een redelijk rustige en romantische dag voor Marsha en Dewey. Hij wist
dat Marsha het fijn vond en eigenlijk vond hij het ook weleens lekker om niet continu
anderen om zich heen te hebben. Hij was gek op Marsha.
55. Het werd winter en dat merkte je ook. Rond zeven uur was het al donker. Als het later
donker was geworden, hadden Dewey en Marsha waarschijnlijk ook later een eettentje
opgezocht. Maar nu ze er toch waren, konden ze maar beter ook gelijk wat eten – voor
ze dat vergaten. Dewey vroeg naar het duurste, best aanbevolen alcoholische drankje en
vroeg twee glazen. Eén voor Marsha en één voor hemzelf. Eerst deed Marsha nogal wat
twijfelachtig – zowel over de prijs als het feit van de alcohol zelf – maar nadat Dewey had
gezegd dat hij het graag wilde, deed ze het toch. Ze sloten de avond lachend en dansend af.
56. Op de camping bleken Joan, Bruce, Chandler en Olaf ook nog niet zo lang terug te
zijn. De excursie hadden ze tof gevonden, maar ze waren op de één of andere manier
van het pad afgeweken en de gids had hen door de brandnetels geleidt. Vooral Joan en
Olaf hadden hier nu nog steeds last van, terwijl het ruim anderhalf uur geleden was
geweest. In elk geval ging wat te eten er wel in. Aangezien Dewey en Marsha al hadden
gegeten, namen zij een douche zodat ze na het eten en het douchen met zijn allen wat
samen konden gaan doen ter afsluiting.
57. Bruce, Joan, Chandler en Olaf namen ook een douche in de hoop dat het jeuken af zou
nemen. Tot hun opluchting was dat inderdaad het geval en ze voegden zich bij Dewey en
Marsha die met zijn tweeën bij het kampvuur zaten. Ze zaten nog geen vijf minuten toen
er een stortbui kwam die het kampvuur uitmaakte. Ze schuilden in één van de
wc-gebouwtjes. Enige tijd later, toen ze zich weer buiten durfden te wanen omdat de
regen voorbij was, verzuchtte Marsha blij dat ze gespaard was gebleven.
‘Daar zou ik niet zo zeker van zijn!’ Dewey haalde een waterballon tevoorschijn.
58. Verbaast keek Chandler naar zijn broer en ontdekte het zakje bij het wc-gebouwtje.
Iemand moest het daar hebben achtergelaten – of hij moest het zelf hebben gekocht.
Wat het ook was, hij greep ook een ballon en vulde die met water uit het meertje. Algauw
volgden de anderen hun voorbeeld en gooiden ze elkaar nat. Uitgeput van het achter
elkaar aanrennen settelden ze zich na enige tijd voor de tenten. Het was weer begonnen
te regenen en het was misschien niet handig om allemaal buiten te gaan liggen op de
natte grond, toch konden ze het niet laten. Ze moesten de sterren nu eenmaal zien.
59. Na enige tijd werd Dewey op zijn schouder getikt door een man die zich – op vrij ludieke
manier – voorstelde als Kace. Met verbouwereerd gezicht keek Dewey toe hoe de man
op zijn borst trommelde, een kreet riep die hem aan een aap deed denken. Vervolgens
liep hij weg. Maar goed ook, want iedereen barstte in lachen uit.
‘Wat was dat, Dewey,’ klonk Olafs stem vanuit de tent. ‘Heb je contact met de oerSims?’
Iedereen begon te lachen. Dewey kon zelf ook niet ontkennen dat het raar had
geklonken. Op die manier kwam er een eind aan de hele circustent en ging iedereen slapen.
60. Het proppen van spullen in koffers, het weggooien van de laatste rommel dat in de tenten
lag, de tenten afbreken en de hengels inklappen: de volgende ochtend was het vroeg opstaan.
Het was kort, maar krachtig en hoe je het ook wendde of keerde: de vakantie zat erop.
61. Op vakantie gaan heeft natuurlijk altijd zo zijn voordelen, zelfs voor diegenen die niet echt tot
de familie behoren.
62. Het was me een vakantie wel. Lang geleden dat ik het zo uitbundig heb gevierd en met zoveel
Sims, maar ik vind het wel weer mooi voor nu. Dus dit is waar we de familie Pernott voor nu
verlaten, zodat ze bij kunnen komen van hun vakantie en ze Max aandacht kunnen geven. =D
Bedankt voor het lezen!
Xx Ilse
