1. WK: Normal, butso different Hoofdstuk 22

2. Marit, Nienke, Simon & Roos “Bweurk! Dit voelt niet meteen goed…”, mompelt Marit, “Ik wist wel dat ik gisteren niet te veel taart had moeten eten…”

3. Verder kan ze niet denken, want ze moet al meteen naar het toilet lopen. “Pfoe! Straks toch maar een pilletje innemen…”

4. “Maar nu eerst tijd voor belangrijkere zaken!”, zegt ze dan vastberaden tegen zichzelf.

5. “Zoals de verjaardag van mijn drie schatjes, bijvoorbeeld!” En ze loopt meteen met Nienke naar de taart.

6. “Wow, helemaal te gek!”, roept Nienke een paar minuten later uit, “Maar… mama, wil je wel mijn haar anders doen?”

7. “Dat zal ik straks doen,” belooft Marit van bij de tweede taart, “Maar laat ons eerst eens kijken hoe je broertje en zusje opgroeien!”

8. Simon is nog steeds een geweldig knap kereltje. En nog steeds helemaal het evenbeeld van zijn vader.

9. “Roos heeft toch maar geluk…”, mompelt hij, “Ze wordt aangemoedigd door mij, mama, Nienke, … en de Lama komt er ook nog eens bijstaan!”

10. “Oef!”, zucht Roos, wanneer ze in een grotere versie weer op de grond staat, “Ik vreesde al dat ik klein zou blijven, nadat jullie waren opgegroeid!”

11. En nadat de kapsels en kleding aangepast zijn, kan de drieling weer net zo lief samen gaan spelen als ze vroeger deden!

12. Nathan & Yasmine Iris besluit een bezoekje te gaan brengen aan haar ouders. Geen van hen heeft gisteren iets laten weten bij de verjaardag van de tweeling, en dat maakt haar toch wat ongerust.

13. Met een angstig gevoel loopt ze het huis binnen. Ze hoopt maar dat er niks ernstigs aan de hand is…

14. In de keuken wordt ze meteen begroet door een jonge hond, die vrolijk kwispelend naar de etensbak loopt.

15. “Dat is onze Mundo!”, komt Nathan de keuken binnen, “Nu Marit op de universiteit zit, was Chanti zo alleen. Daarom hebben we haar maar een speelkameraadje gekocht.”

16. Hij omhelst zijn dochter: “Sorry dat we gisteren niet op de verjaardag van de meisjes konden zijn, Risje. Het…”

17. Hij slikt even moeilijk: “Het is je moeder. Ik weet niet wat er met haar aan de hand is, maar… ze is al de hele week niet lekker. En het lijkt maar niet te beteren…”

18. “Ik ga maar eens even bij haar kijken.”, antwoordt Iris, “Misschien kan ik haar wel wat opvrolijken met een bezoekje.”

19. Wanneer Iris de slaapkamer binnenkomt, ziet ze haar moeder slapen met hoogrode wangen van de koorts. Haar ademhaling klinkt luid en haperend.

20. Ze besluit haar maar te laten slapen, maar net als ze de kamer wil verlaten opent Yasmine toch haar ogen.

21. “Risje…”, zucht ze moeizaam, “Het spijt me van gisteren, maar…”

22. “Rustig maar, mama. Het is in orde.”, probeert Iris haar moeder te sussen, “Je moet nu gewoon goed rusten.”

23. “Het gaat best goed hoor. Ik voel me al veel beter dan gisteren.” Yasmine doet een poging om vrolijk over te komen, en zo haar dochter gerust te stellen.

24. Maar daar trapt Iris niet in: “Mama, kruip nu meteen terug in je bed! Ik heb je daarnet ook wel horen ademen, je klinkt helemaal niet gezond.”

25. Ze omhelst haar moeder: “Doe nu gewoon wat ik zeg, mama. Je zal je binnen een paar dagen veel beter voelen, als je nu goed uitrust. En ik zal een dokter laten komen, dan weet je hoe je het best kan herstellen.”

26. “Je hebt gelijk, Iris. Met een beetje rust zal ik wel genezen…”, omhelst Yasmine haar dochter. Ze hoopt maar, dat Iris de onzekerheid in haar ogen en de twijfel in haar stem niet opmerkt.

27. Maar Iris heeft het wel gemerkt, en ze gaat nog met een slechter gevoel naar huis als waarmee ze gekomen is.

28. Iris, Lex, Kelsy, Maarten, Olivia & Valentina Lex kijkt zijn vrouw bezorgd aan wanneer ze thuiskomt: “Iris, wat scheelt er? Was er iets mis bij je ouders?”

29. Met een zucht laat Iris zich in de zetel vallen: “Mijn moeder is erg ziek, maar ze wil het maar niet aanvaarden. Ze weigerde zelfs bijna om een dokter te laten komen…”

30. Ze zoekt steun in Lex’ armen. “Toen ik haar hoorde ademen… ik begin al te vrezen voor een longontsteking, maar zij blijft volhouden dat er niks aan de hand is…”

31. “Het komt wel goed, schat.”, stelt Lex haar gerust, terwijl hij Iris wat dichter naar zich toe trekt, “Je hebt nu toch een dokter gebeld voor je moeder?”

32. “Je zal het wel zien, binnen een paar dagen fladdert je moeder hier weer vrolijk rond!” hij trekt Iris op schoot: “En ik zal je nu eens wat helpen ontspannen.”

33. “Hé, zeg! Kunnen jullie dat niet ergens anders doen?”, roept Kelsy van aan de tafel, “Mijn eetlust is al helemaal verdwenen! En jullie vergeten zeker dat één van de kinderen hier ieder moment kan binnenkomen?!”

34. “Het is al goed…”, giechelt Iris, terwijl ze zich van Lex’ schoot laat glijden, “En over onze andere kinderen gesproken… waar zit onze Maarten eigenlijk?”

35. Maarten is, nadat hij van school thuiskwam, meteen doorgelopen naar zijn kamer. Hij wil even alleen zijn, om na te denken.

36. Met een dromerige blik kijkt hij naar de vrouw die hij van de klasfoto heeft geknipt…

37. Juffrouw Lenka… hij had nooit gedacht dat hij rekensommen ooit leuk zou gaan vinden, totdat die stagejuf dan kwam…

38. Opeens werden alle lessen geweldig interessant, en kreeg hij zelfs zin om naar school te gaan. En dat allemaal door juf Lenka.

39. Maar gisteren is ze weggegaan. Ze moest nog heel veel verder studeren, zei ze. En vandaag had Maarten weer zijn gewone, saaie meester… Hij mist juf Lenka verschrikkelijk…

40. Opeens verschijnt er een grote glimlach op Maartens gezicht. Binnenkort is hij jarig, en dan kan hij ook gaan studeren. En dan ziet hij juf Lenkaweer terug…

41. Tot de volgende keer!!!