2. • Αυτό το αργής
ανάπτυξης
αειθαλές δέντρο
μεγαλώνει συχνά
σαν θάμνος.
• Μπορεί να ζήσει
και σαν φυτό
εσωτερικών χώρων
για χρόνια.
• Είναι ενδημικό της
Μεσογείου και δεν
αντέχει στα
κλίματα του
βορρά.
3. Συνήθως όταν καλλιεργείται
σαν διακοσμητικό
διαμορφώνεται και κλαδεύεται
σε σχήμα πυραμίδας ή σε
σχήμα σφαίρας στην κορφή
ενός γυμνού κορμού.
4. Μπορεί να φθάσει σε
ύψος τα 10 μέτρα, αν
οι θερμοκρασίες του
χειμώνα δεν πέφτουν
κάτω από 20 βαθμούς.
Σε μερικά μέρη της
Ευρώπης μπορεί να
φτάσει ακόμα και τα 18
μέτρα, αν καλλιεργηθεί
σε ευνοϊκές συνθήκες.
5. Τα γυαλιστερά, αειθαλή φύλλα του
εναλλάσσονται στους βλαστούς με
μικρούς μίσχους φθάνοντας σε μέγεθος
10 εκατοστών περίπου και είναι λεία και
κυματοειδή με σκουροπράσινο χρώμα.
Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται
ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει
φαγητά όπως τα όσπρια) και στη
συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα
και σταφίδες.
6. Τα άνθη βγαίνουν
τον Μάρτιο με
Απρίλιο.
Είναι μικρά, κίτρινα
και υπάρχουν
αρσενικά και θηλυκά.
Τα αρσενικά και
θηλυκά άνθη
αναπτύσσονται σε
διαφορετικά δέντρα
και μετά την
ωρίμανσή τους
ακολουθούν μαύροι
σφαιρικοί καρποί.
10. Τα φύλλα της χρησιμοποιούνται πολύ στη μαγειρική για να
αρωματίζουν φαγητά. Χρησιμοποιούνται φρέσκα και
μπορούν να συλλεχθούν όλο τον χρόνο. Η οσμή τους είναι
αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή.
11. Ως αφέψημα καταπολεμά ανορεξία, προβλήματα πέψης, κρυολογήματα, γρίπη και βήχα.
Με το αφέψημα των φύλλων και των καρπών γίνεται περιποίηση των πληγών ως καθαριστικό, τονωτικό και
επουλωτικό μέσο.
Ακόμη και στις πληγές εφαρμόζεται και η σκόνη των φύλλων για απολυμαντική και επουλωτική δράση.
12. Από τα φύλλα και τους καρπούς
της δάφνης με απόσταξη
παίρνουμε αιθέρια έλαια.
Σε αυτά οφείλει η δάφνη το
χαρακτηριστικό της άρωμα!
13. • Από τους καρπούς με σύνθλιψη βγαίνει το δαφνέλαιο που
θεωρείται καλό για την αρθρίτιδα.
• Σήμερα χρησιμοποιείται σε αρώματα, κεριά και σαπούνια.
• Οι καρποί της ωστόσο δεν πρέπει να τρώγονται, γιατί είναι
ιδιαίτερα τοξικοί.
16. Οι ευεργετικές ιδιότητες των βοτάνων είναι γνωστές από
την αρχαιότητα και όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί (Μάγια,
Ίνκας, Αιγύπτιοι, Κινέζοι κ.ά.) χρησιμοποιούσαν βότανα
για τη θεραπεία διάφορων παθήσεων.
17. Ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης ο Κώος (460-337
π.Χ.), στα συγγράμματά του αναφέρει 400 δείγματα
φαρμακευτικών ουσιών από φυτά. Ανάμεσα σ’ αυτά κι
η δάφνη. Ο Ιπποκράτης τη χορηγούσε ως αναλγητικό
μετά τον τοκετό και σε διάφορα γυναικολογικά
προβλήματα. Με δαφνέλαιο θεράπευε τη στειρότητα.
18. Ο Διοσκουρίδης συνιστούσε το αφέψημα της
σε παθήσεις της κύστης και της μήτρας, τους
λιωμένους καρπούς της στο άσθμά και στη
φυματίωση και το χυμό τους σε περιπτώσεις
βαρηκοΐας και κόπωσης.
19. Σήμερα σώζονται κυρίως αποσπάσματα
του έργου του αλλά και ορισμένα πλήρη
κείμενα που είναι τα: Περί Φυτών
Ιστορίας (9 βιβλία), τα Περί Φυτών
Αιτιών (6 βιβλία) καθώς και το πιο
γνωστό του έργο, οι Χαρακτήρες.
Τα δύο πρώτα έργα αποτελούν μάλλον
τα πρώτα συγγράμματα στον τομέα της
Βοτανικής, την εποχή της αρχαιότητας
και μέχρι τον Μεσαίωνα.
20.
21. Στη λαϊκή θεραπευτική (γιατροσόφια) η δάφνη
θεωρείται ως αντιρρευματικό, εναντίον της
παραμορφωτικής αρθρίτιδας και ως βοηθητικό της
πέψης.