3. Wyznając wiarę mówimy: „Wierzę w jeden, święty, powszechny i
apostolski Kościół”, to właśnie są cztery nierozdzielne przymioty
Kościoła. Charakteryzują one Kościół będący instytucją stwórczą,
pochodzącą od Boga.
4. O jedność Kościoła troszczą się dziś wierni, a przede wszystkim ich
pasterze. Pojednanie wśród tylu różnych kultur i tradycji jest trudne
do wykonania tylko ludzkimi siłami i zdolnościami, potrzebna jest
przy tym pomoc Boża. Ufajmy, że miłość Boga do człowieka i moc
Ducha Świętego pomogą w zjednoczeniu Kościoła.
Kościół jest święty, jednak jego świętość nie polega na tym, że
tworzą go ludzie święci, bo tworzą go grzesznicy, ale na tym, że
posiada on potężną moc uświęcającą. Osoba grzeszna może oczyści
się z grzechu i może osiągnąć czystość moralną oraz doskonałość
religijną. Kościół posiada moc uświęcającą, bo obecny jest w nim
sam Bóg, dzięki łasce Bożej w Kościele osiągamy świętość. Kościół
jest święty również poprzez świętość głoszonej Ewangelii i cel,
którym jest zbawienie ludzi
5. Powszechność Kościoła przejawia się w jego dostępności dla wszystkich
ludzi. Powołany został do działania wśród całej ludzkości niezależnie
od stanu, płci, rasy, majątku czy narodowości. Nie patrzy też na
popełnione grzechy, ale każdemu przybliża swoją działalność. Nigdy nie
było tak, że wszyscy chcieli współpracować z Bogiem, jednak nie
oznacza to, że ich droga do Kościoła została zamknięta. Kościół otwiera
się na całą ludzkość. Powszechność Kościoła jest możliwa dzięki miłości
Chrystusa, nie wszyscy jednak chcą z tej miłości korzystać.
Apostolski, bo wyrasta na fundamencie apostołów, którzy łączyli go z
Chrystusem, kontynuowali Jego naukę. Kościół posiada nieprzerwaną
sukcesję, miejsce apostołów dziś zajmują biskupi wspomagani przez
kapłanów, w jedności z następcą Piotra. Kościół jest niezniszczalny i
nieomylnie zachowywany w prawdzie. Dzięki temu, że jest on
apostolski pozostaje niezmieniony od jego założenia. Nie ma w nim
nowych prawd, ale są podtrzymywane te znane już od początku
chrześcijaństwa.
6. Sobór to uroczyste
zgromadzenie Kolegium
Biskupów i innych
przedstawicieli Kościoła
obradujące wraz i pod
przewodnictwem biskupa
Rzymu lub jego
przedstawiciela - legata.
Obrady soboru dotyczą
ważnych zagadnień Kościoła,
a zwłaszcza jego jedności w
sprawach dogmatycznych i
organizacyjnych.
7. Odbywał się w 3 sesjach w 1179 r. Brało w nim udział ok. 400
biskupów z niemal wszystkich krajów Europy i z państw
utworzonych przez krzyżowców. Przybyło też wielu opatów i
innych przedstawicieli Kościoła. Na ten Sobór też po raz pierwszy
zaproszono ludzi świeckich. Była wśród nich m.in. delegacja
waldensów z Piotrem Waldo.
Jednym z celów soboru, zwołanego wkrótce po sporze z z Cesarzem
Fryderykiem Barbarossą było unieważnienie wszystkich decyzji
antypapieży, a także zapobieżenie ich wyborowi na przyszłość.
Jednym z postanowień soboru było ustanowienie zasad wyboru
biskupa Rzymu, które w istocie były zarysowaniem mechanizmu
obecnego konklawe: wybór przysługiwać miał wyłącznie
kardynałom i dokonywany miał być większością 2/3 głosów.
Sobór przyczynił się do rozwoju nauki i kultury chrześcijańskiej powoływał szkoły przy katedrach biskupich i przy ważniejszych
kościołach parafialnych.
8. Odbywał się w 1215 r. Zwołany został przez papieża Innocentego III. Głównym
celem Soboru miała być reforma Kościoła oraz doprowadzenie do odzyskania
Ziemi Świętej.
Podczas soboru wyłożono naukę o Eucharystii, małżeństwie, kapłaństwie i
sakramencie pokuty. To wówczas sformułowano naukę o transsubstancjacji,
tzn. o tym, że Chrystus jest realnie obecny pod postaciami chleba i wina.
Stwierdzono również, że wierni powinni przynajmniej raz w roku przystąpić
do sakramentu pokuty i przyjąć Komunię św. na Wielkanoc. Kapłanom
przypomniano o obowiązku zachowania ścisłej tajemnicy spowiedzi.
Sobór miał wielkie znaczenie: aż 59 z 70 wszystkich uchwalonych wówczas
kanonów weszło do zbioru Prawa Kościelnego.
Jedną z uchwał soboru było opodatkowanie na rzecz krucjaty.
9. Obradował w latach 1512-1517. Był to sobór, który ostatecznie odniósł się
negatywnie do tendencji koncyliarystycznych.
Był odpowiedzią na zwołany w 1511 r. samozwańczy sobór w Pizie.
Na Soborze Laterańskim wydano oficjalne oświadczenie, że każdy
człowieka ma indywidualną, nieśmiertelną duszę, wprowadzono też
egzaminy dla kandydatów do święceń kapłańskich i potępiono
nadużycia dyscypliny kościelnej przez duchownych.
Próby reformy Kościoła były jednak opieszałe i mało zdecydowane. Już 7
miesięcy po zakończeniu obrad soboru miało miejsce wystąpienie
Marcina Lutra i rozpoczęła się reformacja
Polskę na soborze reprezentował prymas Jan Łaski.
10. Trwał od 1869 do 1870 r. To wówczas uchwalono dogmat o
nieomylności papieża. Na sobór przybyło m.in. 49 kardynałów i 522
biskupów. Obradom soborowym przewodniczył osobiście papież Pius
IX. Zaproszenia na sobór wystosowane zostały również do Kościołów
wschodnich i ewangelików, nie zostały jednak przyjęte. Podczas soboru,
18 lipca 1870 r. uchwalono konstytucję "Pastor aeternus", zawierającą
dogmat o nieomylności papieża nauczającego oficjalnie w sprawach
wiary i moralności. Podczas dyskusji nad konstytucją dość wyraźnie
zarysował się podział na dwie frakcje. Mniejszościowa grupa 55
biskupów, po uchwaleniu konstytucji na znak protestu opuściła Rzym.
Ważną uchwałą soborową była również konstytucja Dei Filius mówiąca
o Objawieniu oraz o relacjach między wiarą i rozumem, ważnych
zwłaszcza w kontekście postępującego w tym czasie rozwoju nauki.
Sobór Watykański I przerwany został z powodu wybuchu wojny
francusko - pruskiej, która zmusiła wielu biskupów do opuszczenia
Rzymu. Jedynym przypadkiem, w którym zastosowano dogmat o
nieomylności papieża dla wprowadzenia nowego dogmatu było
ogłoszenie 1 listopada 1950 przez Piusa XII dogmatu o Wniebowzięciu
Najświętszej Maryi Panny.
11. Trwał w kilku przerywanych sesjach i był tym soborem, na którym
najpełniej ujawnił się spór między zwolennikami koncyliaryzmu
(wyższości autorytetu soboru nad papieżem), a kurializmu poglądu przeciwnego.
Podczas tego soboru podjęta też została próba porozumienia z
Kościołem wschodnim, zagrożonym wówczas turecką inwazją.
Sobór zwołany został do Bazylei jeszcze w 1431 r. przez papieża
Marcina V. Kolejny papież, Eugeniusz IV ze względu na
dominujące na soborze koncepcje koncyliarystyczne, a także
nastroje niesprzyjające unii z prawosławiem, zdecydował się na
przeniesienie obrad do Ferrary. Ostatecznie unię z prawosławnymi
grekami podpisano 5 lipca 1439 r. we Florencji. W tym samym
czasie podpisano unię z Ormianami, maronitami cypryjskimi oraz
kłopotami. Po kolejnym przeniesieniu soboru, na La teranie w 1445
r. podpisano unię z kościołami nestoriańskim i jakubickim.
12. Wielka schizma wschodnia –
rozłam w chrześcijaństwie na
Kościół wschodni i zachodni. Za
symboliczną datę tego wydarzenia
przyjmuje się rok 1054.
Nie był to jednak w istocie
jednorazowy akt, lecz proces, który
rozciągał się w szerokich ramach
chronologicznych, trwający aż do
XIII w. Właściwie jeszcze wtedy
wiele osób nie do końca zdawało
sobie sprawę z istnienia schizmy.
Winą za jej powstanie obarcza się
zarówno Rzym jak i
Konstantynopol.
13. 1.Rywalizacja pomiędzy Kościołem Bizantyjskim a Rzymskim o strefy
wpływów w Europie, szczególnie na Słowiańszczyźnie
2.Różnice religijne (kwestia używania przaśnego chleba w
Eucharystii, czyśćca, liczby sakramentów, celibatu księży, postu
w soboty, noszenia zarostu przez duchownych etc.)
3.Różnice organizacyjne (cezaropapizm na Wschodzie), spór o
prymat papiestwa na Zachodzie (na Zachodzie głoszono prymat
papieża, a Wschód podkreślał zasadę pentarchii - współpracy
pięciu biskupstw: Rzymu, Konstantynopola, Aleksandrii,
Antiochii i Jerozolimy) i prawne (na Zachodzie uznawano
papieskie dekretały, na Wschodzie konstytucje cesarskie)
4.Dążenie Rzymu od II połowy IX wieku do podporządkowania sobie
Wschodu.
14. Skutki schizmy wschodniej
Nikt nie zdawał sobie chyba wówczas sprawy jak trwałe
następstwa przyniesie to lokalne, w gruncie rzeczy,
nieporozumienie. Przecież już wcześniej dochodziło do
konfliktów między Rzymem i Konstantynopolem, chociażby za
czasów patriarchy Socjusza, który w roku 867 doprowadził do
otwartego rozłamu w kościele. Jednak cesarz Bazyli I unormował
stosunki z papiestwem. Wydawało się, że tym razem może być
podobnie, że prędzej czy później konflikt zostanie zażegnany. Tak
się jednak nie stało. Zniszczona została jedność kościoła, a skutki
schizmy wschodniej trwają do dziś. Przez kolejne stulecia nie
udało się przezwyciężyć podziału na prawosławie i katolicyzm i
przywrócić jedności chrześcijaństwu.
Zerwanie jedności spowodowało, że istniejące już wcześniej
różnice między kościołem wschodnim i zachodnim nie tylko się
utrwaliły ale i pogłębiły.
16. Wojciech Adalbert, święty (ok. 955-997), biskup, męczennik, patron
Polski. Pochodził z rodziny książąt czeskich - Sławnikowiców. Kształcił
się w Magdeburgu pod opieką arcybiskupa Adalberta, na cześć którego
przyjął imię zakonne. W 983 jako subdiakon powrócił do Czech i
został biskupem Pragi. Zasłynął z opieki nad ubogimi, więźniami i z
wykupu chrześcijańskich niewolników z krajów muzułmańskich. Za
namową cesarza Ottona III i w porozumieniu z Bolesławem I
Chrobrym przy końcu 996 przybył do Polski, aby podjąć misję wśród
pogańskich Prusów. Wraz z towarzyszami podróży misyjnej, bratem
Radzimem Gaudentym i prezbiterem Benedyktem Boguszą, popłynął
łodzią do Gdańska, stamtąd morzem w kierunku Pregoły.
Zginął podczas prób podjęcia pracy misyjnej, zabity przez pogańskiego
kapłana, w bliżej nie znanej miejscowości. Bolesław I Chrobry wykupił
jego ciało i sprowadził do Gniezna, gdzie zostało uroczyście
pochowane. 999 papież Sylwester II dokonał kanonizacji św.
Wojciecha.
17. Stanisław ze Szczepanowa (ur. ok. 1030 w Szczepanowie, zm. 11 kwietnia
1079 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, biskup krakowski,
męczennik, święty Kościoła katolickiego, jeden z głównych patronów
Polski.
Starania mające na celu rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego rozpoczęto
pod wpływem analogicznej historii w Anglii (Tomasz Becket).
8 września 1253, w bazylice świętego Franciszka w Asyżu, Stanisław został
kanonizowany przez papieża Innocentego IV. Uroczystość podniesienia
relikwii Świętego i ogłoszenia jego kanonizacji w Polsce odbyła się 8
maja 1254 roku.
W roku 1963 papież Jan XXIII ustanowił świętego Stanisława, wraz ze
Świętym Wojciechem i Najświętszą Maryją Panną Królową Polski,
pierwszorzędnym Patronem Polski. Jest również patronem Gniezna
(razem ze św. Wojciechem) i Krakowa (wraz ze św. Florianem); jest
patronem archidiecezji krakowskiej, lubelskiej, poznańskiej i
warszawskiej oraz diecezji kieleckiej, płockiej, sandomierskiej i
tarnowskiej, a także Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
Jan Paweł II nazwał go „patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”.
18. Bł. Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety,
księżniczki bośniackiej, urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 r. Po śmierci
króla Ludwika, na prośbę dostojników polskich, matka przeznaczyła Jadwigę
na tron polski. 16 października 1384 r. Jadwiga została ukoronowana przez
arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzankę. Wielki Książę Litwy, Jagiełło, który
ubiegał się o rękę Jadwigi, obiecał, że przyjmie chrzest razem ze swoim
narodem i przyłączy Litwę do Korony. Dla dobra narodu i Kościoła
młodociana królowa poślubiła Jagiełłę w r. 1386.Jadwiga miłowała Kościół i
namiestnika Chrystusowego jak wierna córka. Świadoma swego
posłannictwa wspierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu
Bożego i jedność chrześcijan. Przyspieszyła ustanowienie diecezji
wileńskiej. Gorąco kochała Chrystusa ukrzyżowanego. Jako pokorna
służebnica Boga, pełna roztropności i mądrości, służyła ziemskiemu
Królestwu Chrystusa. Dla chorych zakładała szpitale, biednym nie
szczędziła pomocy. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała wyraz w
ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Była przykładem harmonii
modlitwy i czynu. Długo oczekiwała na dar macierzyństwa. Mając 25 lat,
wkrótce po urodzeniu córki i jej śmierci, odeszła do wieczności w dniu 17
lipca 1399 r. Nazywana jest matką swojego ludu i Matką Narodów.8 czerwca
1979 r. Jan Paweł II odprawił Mszę św. ku czci Jadwigi Królowej przy jej
grobie, a Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych potwierdziła dnia 8 sierpnia
1986 r. fakt jej beatyfikacji.
19. Źródła różnic w mentalności
- Grzech, to nie tylko uczynek, ale już sama skłonność jest grzechem
- Wiara jest wystarczającym warunkiem zbawienia; dobre uczynki nie
poprawiają człowieka
- Kościół jest jedynie ciałem mistycznym, nie może być więc żadną
instytucją (luteranizm)
- Kościół jest niewidzialny, a imiona tworzących go znane są jedynie
Bogu (kalwinizm)
- Dobremu człowiekowi Pan Bóg darzy - a więc sukces jest efektem i
dowodem wiary
20. - Uznawanie tylko niektórych sakramentów, zazwyczaj Chrztu i
Komunii św.
- Komunię wystarczy przyjmować raz na trzy miesiące (kalwinizm)
- Nieuznawanie prymatu papieża
- Sobór jest wyższy niż papież (demokracja)
- Kościoły lokalne mogą zmieniać swoje obrzędy
- Prymat władzy świeckiej nad religijną (luteranizm, anglikanizm)
- Biblia może być interpretowana przez każdego
- W Biblii uznaje się jedynie dosłowny sens
- Eucharystia jest jedynie pamiątką, a nie odnowieniem ofiary krzyża
- Nie istnieje transsubstancjacja, lecz Ciało i Krew są obecne w chlebie i
winie (konsubstancjacja)
- Czyśćca nie ma
- Nie ma celibatu
- Można wyświęcać kobiety na kapłanów i biskupów (anglikanizm)
- Uznaje się rozwody (baptyści)
- Nie jest uznawane Niepokalane Poczęcie, ani kult maryjny
- Nie uznaje się świątyń, obrazów, ołtarzy (anabaptyści)
- Kara śmierci i dożywotniego więzienia są niedopuszczalne
(anabaptyści)
22. Jerzy Aleksander
Popiełuszko, wcześniej
Alfons Popiełuszko (ur. 14
września 1947 w Okopach, zm.
19 października 1984 we
Włocławku) – polski prezbiter
rzymskokatolicki, kapelan
warszawskiej "Solidarności",
zamordowany przez
funkcjonariuszy Służby
Bezpieczeństwa,
błogosławiony Kościoła
katolickiego.
23. Rodzice Jerzego Popiełuszki – Władysław i Marianna z Gniedziejków.
Rodzina była wielopokoleniowa, mieszkali z nimi dziadkowie. Jego
rodzina posługiwała się dialektem języka białoruskiego i sam
Popiełuszko jako dziecko nie mówił po polsku. Popiełuszko był
ministrantem i wyróżniał się głęboką religijnością.. Pierwszą Komunię
Świętą i bierzmowanie przyjął w tym samym roku – 1956. W latach
1961–1965 uczęszczał do liceum w Suchowoli. Z powodu jego
religijności rodzice byli wzywani do szkoły. Po maturze, 24 czerwca
1965 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego
w Warszawie. Po pierwszym roku studiów został skierowany do
przymusowej zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w latach
1966–1968 w specjalnej jednostce dla kleryków o zaostrzonym rygorze
w Bartoszycach. 28 maja 1972 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk
prymasa kardynała Stefana Wyszyńskiego, a 11 czerwca 1972 odprawił
prymicyjną mszę świętą w kościele w Działoszynie. Następnie pracował
w parafiach w Ząbkach (1972–1975) i Annie (1975–1978). Później był
księdzem w warszawskich kościołach: Dzieciątka Jezus, św. Anny, a od
czerwca 1980 św. Stanisława Kostki. W latach 1974–1976 był studentem
Studium Pastoralnego Instytutu Teologii Pastoralnej Katolickiego
Uniwersytetu Lubelskiego. W 1978 został duszpasterzem środowisk
24. Karol Wojtyła urodził się w
Wadowicach 18 maja 1920 jako
drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z
Kaczorowskich. Ród Wojtyłów
wywodzi się z Czańca k. Kęt i
Lipnika. Ród Kaczorowskich
pochodzi z Michalowa k.
Szczebrzeszyna.
Karol Wojtyła został ochrzczony w
kościele parafialnym 20 czerwca
1920 roku przez księdza Franciszka
Żaka, kapelana wojskowego.
Rodzicami chrzestnymi Karola
Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk,
szwagier Emilii Wojtyły, i jej siostra,
Maria Wiadrowska.
25. Jan Paweł II od 1992 r. cierpiał na postępującą
chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i
sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w
mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów
papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W
lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia
guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego
długoletnie zmagania z chorobą i ze starością
były osobistym przykładem głoszonych na ten
temat poglądów, w których podkreślał godność
ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki
Chrystusa. 13 maja 1992 papież, w 11. rocznicę
zamachu, ustanowił Światowy Dzień Chorego.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża
rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa
miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w
szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł
grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z
powodu niewydolności oddechowej.
26. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7:30 rano,
papież zaczął tracić przytomność, a późnym
porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza
stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego
dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury.
Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież
powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O
godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor
wykazał postępujący zanik funkcji życiowych.
Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti
stwierdził śmierć papieża Jana Pawła II o godzinie
21:37, a elektrokardiograf wyłączono po 20 minutach
od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu
Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i
wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu
swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni
życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego
świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z
Watykanu oraz trwając na modlitwie w jego intencji.