1. XENÉTICA
CIENTÍFICOS/AS ANO APORTACIÓN Á XENÉTICA
GREGOR MENDEL 1866 Publica os seus descubrimentos sobre a transmisión de
caracteres a través das xeracións
DE VRIES, CORRENS e 1900 Investigando por separado chegan as mesmas conclusións que
TSCHERMACK Mendel e publican os seus resultados como confirmacións das
Leis de Mendel.
SUTTON e BOVERI 1902 Observan o paralelismo entre a herdanza dos factores
hereditarios mendelianos e o comportamento dos cromosomas
durante a meiose, na formación de gametos, e a fecundación.
Nace a Teoría Cromosómica da Herdanza.
BATESON Emprega o termo “Xenética” para facer referencia a ciencia que
1909 estuda a transmisión dos caracteres biolóxicos.
JOHANNSEN Propón o termo de “Xene” para substituír ao de factor
hereditario empregado por Mendel.
MORGAN 1910 Propón o termo de xenes ligados e a existencia de
entrecruzamentos entre cromosomas homólogos. Completan a
Teoría Cromosómica da Herdanza: os xenes están nos
cromosomas, con disposición lineal, e mediante o
entrecruzamento de cromátidas homólogas prodúcese a
recombinación xenética”
AVERY, MacLEOD e 1944 Partindo dos estudos de GRIFFITH sobre transformacións
MacCARTHEY bacterianas en Streptococcus pneumoniae (1928), deducen que o
ADN é a molécula portadora da información xenética
BEADLE e TATUM 1948 Enuncian a Teoría un xene – unha enzima.
HERSHEY e CHASE 1952 Confirman as conclusións de AVERY e col. Ao traballar co
bacteriófago T2
SEVERO OCHOA 1955 Illa unha enzima: polinucleótido fosforilasa, capaz de sintetizar
ARNm “in vitro” sen partir do ADN
KORNBERG 1956 Illa unha enzima na bacteria E. coli capaz de sintetizar ADN “in
vitro”: ADN-polimerasa
MESELSON e STAHL 1957 Realizan experimentos que demostran que o ADN se duplica
segundo a modelo semiconservativo.
NIRENBERG 1961 Deducen o código xenético a partir de experimentos realizados
“in vitro” confirmando a colinearidade entre os tripletes de
nucleótidos e os aminoácidos que forman as cadeas
polipeptídicas.
CAIRNS 1963 Realiza os primeiros experimentos encamiñados a coñecer como
se produce a duplicación do ADN “in vivo”. Emprega para elo
ADN bacteriano marcado con tritio.
OKAZAKI 1968 Descubre que na duplicación do ADN sintetízanse uns
fargmentos discontinuos en dirección 5'-3': fragmentos de
okazaki.