1. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ
(Διάλογος)
ΠΡΟΣΩΠΑ:
ΧΡΗΣΤΟΣ: Μαθητής Β Λυκείου
ΑΛΚΗΣ: Συμμαθητής του
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: άλλος μαθητής Λυκείου
ΓΙΑΝΑΚΗΣ: Μαθητής Α γυμνασίου, αδελφός του Χρήστου
ΠΕΤΡΟΣ: Μαθητής Α γυμνασίου, αδελφός του Χρήστου
ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Τηλεφώνημα- Μαθητής Λυκείου
Σκηνικό δωματίου. ένα γραφείο, τηλέφωνο, πορτατίφ, βιβλία, αφίσες στους τοίχους με
μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα σπορ, μια καρέκλα κλπ. Ανοίγει η αυλαία και
αμέσως μπαίνει ο Χρήστος βροντώντας πίσω του την πόρτα και φωνάζοντας)
ΧΡΗΣΤΟΣ: Άσε με, ρε μάνα, με την εκκλησία σου. Μ΄ έσκασες. Μια χρονιά είπα κι εγώ να πάω
κάπου τα Χριστούγεννα και χάλασες τον κόσμο. (Κάθεται στο γραφείο, δίνει μια
στο βιβλίο που ναι μπροστά του και συνεχίζει) άντε να διαβάσεις τώρα. Μ’
αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να συνεννοηθείς ποτέ. Της λέω, θα πάμε τα
Χριστούγεννα με τον Άλκη εκδρομή στον Παρνασσό... (μιμείται τη μάνα του) -
Εκκλησία δε θα πάτε; ... Σιγά τον πολυέλαιο. Νοοτροπία είναι αυτή; (πετάει θυ-
μωμένος το στυλό του πάνω στο τραπέζι ενώ λέει) Άει στο καλό από κει. Άλλο από
"μη" δεν ακούς εδώ μέσα. Μη, μη, μη... (χτυπάει το τηλέφωνο)
ΧΡΗΣΤΟΣ: Εμπρός (άγρια)
ΑΛΚΗΣ: ..... (ο άλλος σαστισμένος καθυστερεί)
ΧΡΗΣΤΟΣ: Εμπρός, ποιόν θέλετε;
ΑΛΚΗΣ: Ρε Χρήστο, εσύ είσαι; Μού ‘κοψες τα ήπατα. Τι εμπρός ήταν αυτό;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Γεια σου, ρε Άλκη, επιστήμονα της δεκάρας. Άστα, με βρήκες... με σκάσανε με τη
νοοτροπία τους.
ΑΛΚΗΣ: Σιγά, σιγά, ηρέμησε λίγο, εσύ τρως άνθρωπο έτσι που είσαι τώρα. Τι έγινε;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Γίναμε μαλλιά κουβάρια με τη μάνα μου, όταν της είπα για τον Παρνασσό. Γιατί,
λέει δεν θα πάμε στην Εκκλησία, κατάλαβες; Άλλο από την Εκκλησία και τους
παπάδες με τα θυμιατά τους δεν σκέφτεται. Ακούς; Γιατί δεν μιλάς; Τι σκέφτεσαι;
ΑΛΚΗΣ: Τα ‘κανες θάλασσα, ρε τσακμακόπετρα. Ήταν ανάγκη ν’ αρπαχτείς;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Γιατί, ρε Άλκη, τι να ‘κανα με τέτοια νοοτροπία;
ΑΛΚΗΣ: Να της έλεγες ότι θα πάμε Εκκλησία.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Άλκη, θα με τρελάνεις! Σοβαρά το λες, θα πάμε εκκλησία; Εσύ τα λες αυτά;
(ακούονται δίπλα οι φωνές των δύο παιδιών , αδελφών του Χρήστου, που
τραγουδούν "άγια νύχτα")
ΑΛΚΗΣ: Θα πάμε, ρε συ. Περνάμε για τρία λεπτά από μια εκκλησία, ανάβουμε κι ένα κερί και
τελείωσε η υπόθεση.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ρε Άλκη! Δεν το σκέφτηκα. Πω, πω! Είσαι μεγάλος μαέστρος. Τα ‘κανα θάλασσα, ρε
παιδί μου.
ΑΛΚΗΣ: Λοιπόν, τράβα καλόπιασέ την τώρα. Με το καλό θα την ρίξεις σίγουρα. Και πάρε με να
μου πεις τα νέα. Εγώ πάω ν’ αλλάξω λάδια στη ΥΑΜΑHΑ.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Με τη ΥΑΜΑHΑ θα πάμε;
ΑΛΚΗΣ: Ναι, την ΕDURO την πήρε ο αδελφός μου. Άντε γεια και καλή επιτυχία.

2. 2
ΧΡΗΣΤΟΣ: Γεια. Σ’ ευχαριστώ, ρε Άλκη. (σηκώνεται, βηματίζει στο δωμάτιο, μονολογεί) Θα πάω
της πω ... Πως να της το φέρω τώρα, βρε παιδί μου; ... Θα της πω: Μαμά κοίταξε...
Θα πάμε εκκλησία. Τι να της πω; ... μήπως... (ακούεται δίπλα δυνατά το τραγούδι
των παιδιών με συνοδεία ξυλοφώνου και τον εκνευρίζει τόσο που βάζει τις
φωνές) Γιαννάκη! (τα παιδιά δεν ακούν και συνεχίζουν) Γιαννάκη! Γιαννάκη!
Πέτρο! .. (τα παιδιά εμφανίζονται στην πόρτα)
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Έλα, βρε Χρήστο, τι φωνάζεις; ...(βλέπουν το μαγνητόφωνο κι αμέσως το
πλησιάζουν και το περιεργάζονται)
ΠΕΤΡΟΣ: Πω, πω! Καινούργιο! Πότε το πήρες, Χρήστο;
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Πόσο κάνει; Έχει και CD!
ΧΡΗΣΤΟΣ: (απότομα) Δεν είναι δικό μου, αφήστε το. Για ακούστε δω. Τι τραγούδια είναι αυτά
που λέτε συνέχεια εκεί πέρα; ε;
ΠΕΤΡΟΣ: Είμαστε στη χορωδία του Κατηχητικού και μαθαίνουμε ένα χριστουγεννιάτικο
τραγούδι.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Αφήστε τα τραγούδια τώρα. Εδώ πέρα έχουμε δουλειές. Εσάς θα ακούμε; Δε μπορώ
να συγκεντρωθώ εγώ έτσι. έχω διαβάσματα. Έχω.. ένα σωρό υποθέσεις. Μπρος ...
δρόμο και ησυχία. (φεύγουν διστακτικά ενώ ακούεται χαμηλόφωνα ο Γιαννάκης)
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Σιγά το διάβασμα.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Τι είπατε;
ΠΕΤΡΟΣ: Τίποτε, τίποτε. Θα τραγουδούμε πιο σιγά, μην ανησυχείς. (Φεύγουν. Ο Χρήστος
εξακολουθεί το μονόλογο βηματίζοντας).
ΧΡΗΣΤΟΣ: Πως να της το φέρω.. τι να της πω ... θα με πιστέψει;.. Να της πω... (κάθεται στο
τραπέζι, ακουμπάει το κεφάλι στα χέρια του και σκέπτεται...) Είναι που
χρειάζομαι και λεφτά, αλλιώς... θα την κανόνιζα εγώ. Θα ‘φευγα και θα της
έστελλα τηλεγράφημα από τον Παρνασσό.... Λοιπόν, θα της πω... (μπαίνει ο
Πέτρος μ’ ένα φάκελο στο χέρι).
ΠΕΤΡΟΣ: Χρήστο η μαμά έφυγε και μού ‘δωσε αυτό το φάκελο να σου δώσω.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Έφυγε! ωχ που πήγε; δεν σου είπε; (παίρνει το φάκελο)
ΠΕΤΡΟΣ: Πήγε ένα πρόσφορο στην εκκλησία για την αυριανή Λειτουργία.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Που αλλού θα πήγαινε... Καλά, καλά, Πετράκη, άντε πήγαινε, σ ευχαριστώ. (Ο
Πέτρος φεύγει, ο Χρήστος ανοίγει το φάκελο και βγάζει από μέσα μια επιστολή κι
ένα μικρότερο φάκελο. Αρχίζει να διαβάζει το γράμμα. Από τα μεγάφωνα
μεταδίδεται το περιεχόμενο της επιστολής):
Χρήστο μου,
Πριν από λίγο σου φέρθηκα σκληρά και απότομα... συγχώρησέ με. Το
καταλαβαίνω, παιδί μου, πως σου χρειάζεται να ξεφύγεις λιγάκι από τη ρουτίνα
και τον κόπο των μαθημάτων σου. Μόνο που δεν θα ‘θελα τέτοια χρονιάρα μέρα
να είσαι μόνος, κι εμείς εδώ μόνοι. Από τότε που χάσαμε τον πατέρα σου, εσύ
είσαι ο μεγαλύτερος άντρας στο σπίτι. Πως θα περάσουμε Χριστούγεννα με τον
Γιαννάκη και τον Πετράκη, αν φύγεις εσύ; Και μάλιστα την ημέρα της γιορτής σου;
Η αδελφή σου η Αννούλα δεν είναι πια εδώ, έκαμε δικό της σπιτικό. Αν ωστόσο
επιμένεις, ... πήγαινε. Κι αν θέλεις, πέρασε από κάποια εκκλησία έστω και για 2-3
λεπτά κι άναψε ένα κεράκι. Σού ‘χω και λίγα χρήματα για τα έξοδα που θα σου
χρειασθούν. Η Παναγιά να ‘ναι μαζί σου, αγόρι μου.
Σε φιλώ με όλη μου την αγάπη
η μητέρα σου
ΧΡΗΣΤΟΣ: (Ανοίγει το μικρότερο φάκελο και βγάζει τα χρήματα, τα μετράει) Δεκαπέντε
χιλιάδες! ... Μητέρα! (κάθεται με το κεφάλι ακουμπισμένο στα χέρια του...

3. 3
σκέφτεται. Την ίδια ώρα ακούονται από τα μεγάφωνα φράσεις της επιστολής που
επανέρχονται στο νου του ενώ ο ίδιος σχολιάζει μεγαλόφωνα)
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: " Χρήστο μου, πριν από λίγο σου φέρθηκα σκληρά κι απότομα.... συγχώρησέ με"
ΧΡΗΣΤΟΣ: Εγώ σου φέρθηκα σαν θηρίο και συ ζητάς συγχώρεση;
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: " ... σου χρειάζεται να ξεφύγεις λίγο από την ρουτίνα και τον κόπο των
μαθημάτων σου".
ΧΡΗΣΤΟΣ: Το ‘χεις κι αυτό έννοια, λοιπόν...
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: " ... από τότε που χάσαμε τον πατέρα σου, εσύ είσαι ο μεγαλύτερος άντρας στο
σπίτι..."
ΧΡΗΣΤΟΣ: Και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τι έκανα εγώ για το σπίτι, μάνα;
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: " ... αν ωστόσο επιμένεις πήγαινε..."
ΧΡΗΣΤΟΣ: Μ αφήνεις ελεύθερο, λοιπόν.....
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: " ... κι αν θέλεις πέρνα από κάποια εκκλησία έστω και για 2-3 λεπτά κι άναψε ένα
κεράκι .."
ΧΡΗΣΤΟΣ: Το σπουδαίο επιχείρημα με το οποίο υπολόγιζα να σε εξαπατήσω!
ΜΕΓΑΦΩΝΟ: Σου ‘χω και λίγα χρήματα για τα έξοδα ..."
ΧΡΗΣΤΟΣ: Δεκαπέντε χιλιάδες! Για τον άσωτο γιό που φεύγει να γλεντήσει. (σηκώνεται,
βηματίζει αργά σκεπτικός. Ακούεται σιγά το τραγούδι των παιδιών. Το προσέχει,
φωνάζει) Γιαννάκη! ( ο Γιάννης εμφανίζεται στην είσοδο)
ΓΙΑΝΝΗΣ: Τι θέλεις; (δειλά) Μήπως σ ενοχλούμε; (εμφανίζεται και ο Πέτρος) όχι. ίσα- ίσα. Θα
‘θελα να το ακούσω κι εγώ αυτό το τραγούδι, αν μπορούσατε να το λέγατε πιο
δυνατά ( πικροχαμογελάει) δεν έχω πια δουλειά, και ... και με συγχωρείτε που
σας μάλωσα προηγουμένως ...(Τα παιδιά απορούν. Πάνω στην ώρα χτυπάει το
τηλέφωνο. Ο Γιαννάκης με τον Πέτρο φεύγουν)
ΧΡΗΣΤΟΣ: ωχ! Θα είναι ο Άλκης. Και τώρα τι γίνεται; (σηκώνει το ακουστικό) Εμπρός...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Χρήστο, εσύ; Καλησπέρα.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ναι, καλησπέρα ... ναι ... ποιός είναι;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Εγώ ο Δημήτρης. Έφαγα τον τόπο να σε βρω. Έπαιρνα προηγουμένως και βούιζε το
τηλέφωνό σας.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ναι. Μιλούσα με ... (τον διακόπτει ο Δημήτρης)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τέλος πάντων. Άστο τώρα γιατί η ώρα πέρασε. Βιάσου να ξεκινήσεις γιατί ο Νίκος
με τον Γιάννη φτάνουν όπου να ‘ναι. Δυσκολεύτηκα λίγο, αλλά τους κατάφερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Δεν κατάλαβα για ... (τον διακόπτει ο Δημήτρης)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι δεν κατάλαβες; Ξέχασες που είπαμε από προχθές, σήμερα να πάμε για
εξομολόγηση στον π. Στέφανο; Είχαμε πει στις 5 να είσαι εδώ στο σπίτι μου και
τώρα είναι 5 και 10
ΧΡΗΣΤΟΣ: Μα ... δεν... (τον διακόπτει ο Δημήτρης)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι "μα" και "δεν", βρε Χρήστο. Μη μου πεις πως δεν θα ‘ρθεις. Εσύ την ξεκίνησες
την υπόθεση και τώρα θα μας αφήσεις; Πρώτη φορά θα πας; Εδώ λέμε για
άλλους και εμείς τώρα θα σκοντάψουμε; Χριστούγεννα έρχονται. Πως θα
πάρουμε το Χριστό μέσα μας με ακάθαρτη καρδιά; Εσύ μάλιστα που γιορτάζεις; ...
Άντε, άντε, ξεκίνα. Σε περιμένω.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ναι... Χρήστο με λένε και μένα... Αλλά δεν είμαι ο Χρήστος που ζητάς. Κάποιο λάθος
έκαμες στο τηλέφωνο. Όμως… (τον διακόπτει ο Δημήτρης)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι; δεν είναι του .... δεν είσαι ο ... δεν είσθε ο Χρήστος Χαλκίτης;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ευτυχώς έκαμες λάθος. Δεν φαντάζεσαι το καλό που μου έκαμες μ’ αυτό το
τηλεφώνημά σου. Μου λες σε παρακαλώ που μπορώ να βρω αυτό τον π. Στέφανο
που έλεγες πριν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Συγγνώμη.... με συγχωρείτε... ήμουν τόσο αδιάκριτος. Τι με ρωτήσατε;