1. PU; Huisje Boompje Kindje

2. Pim en Carmen ‘Kom maar Nienke.’ Zegt Pim en hij houdt zijn armen open. Nienke kijkt hem even twijfelend aan en laat zich dan op haar billetjes vangen. Pim lacht even en kijkt hoe Nienke naar hem toe kruipt.

3. ‘Eigenwijs meisje.’ Zegt hij liefkozend en hij tilt haar op. Nienke begint te lachen en Pim houdt haar in de lucht. ‘Vind je dat leuk?’ vraagt hij lachend en Nienke knikt hevig.

4. Ook Lynn lacht. Het meisje is intussen al helemaal gewend bij haar nieuwe familie. Pim en Carmen geven haar alle liefde die ze hebben en ook Nienke kan het goed vinden met haar zusje. Ze hebben allebei dezelfde hobby en staan samen vaak bij de tekentafel.

5. Terwijl Pim en Nienke verder oefenen met lopen, legt Carmen haar kwast neer. ‘Ben je moe, meisje?’ vraagt ze als ze ziet dat Lynn gaapt. Lynn knikt en Carmen pakt haar op.

6. Carmen neemt Lynn mee naar boven, naar haar kamertje. Net als Nienke heeft Lynn haar eigen kamer. Carmen pakt de pyjama van Lynn en kleedt haar om. ‘Eerst nog even op het potje.’ Zegt ze en ze zet Lynn op het potje.

7. Lynn doet een klein plasje op het potje en laat zich dan weer op de grond glijden. ‘Heel goed!’ zegt Carmen trots en Lynn begint te stralen. Carmen pakt haar opnieuw op en neemt haar mee naar het wiegje.

8. ‘Kusje!’ roept Lynn als Carmen haar in het bedje heeft gelegd. Carmen lacht en buigt zich voorover om Lynn een kus te geven. Lynn is, tot groot genoegen van Pim en Carmen, al helemaal opgenomen in het gezin.

9. Terwijl Lynn slaapt gaat Carmen weer naar beneden en gaat verder met haar schilderij. Na ongeveer een uur staat Pim trots op. ‘Heel goed meisje.’ Zegt hij als hij Nienke een kusje geeft. ‘Ik denk dat ik maar aan het eten begin.’ Zegt hij als hij Nienke heeft geknuffeld.

10. Nienke stapt nog een paar minuten trots rond totdat Carmen Lynn uit bed haalt en allebei de meisjes in de kinderstoelen zet. Pim en Carmen gaan aan tafel zitten en praten over de verjaardag van Nienke die al over een paar weken plaats zal vinden.

11. Na het eten gaat het hele gezin weer naar de studeerkamer. Carmen, Nienke en Lynn werken aan hun tekeningen en schilderij terwijl Pim een boek pakt. Na een paar uur is het voor Lynn alweer tijd om naar bed te gaan. ‘Ik breng Lynn vast naar bed.’ Zegt Pim. ‘Welterusten zusje.’ Zegt Nienke vanaf de speeltafel en Carmen lacht. ‘Welterusten Lynn.’

12. Amy en Anna Voor Amy en Anna zijn de colleges weer begonnen. Ze zijn nu allebei aan het laatste semester van het tweede jaar begonnen en dat betekent dat er weer hard gewerkt wordt, voor Amy in elk geval.

13. Gelukkig voor Amy is er ook nog tijd voor afleiding. Luke komt in elk vrij uurtje langs en samen brengen ze veel tijd door.

14. Anna heeft niet veel te klagen. Alle tijd die Amy met Luke door brengt, let ze niet op haar. Het is nog steeds een van haar beste ideeën om Luke en Amy te koppelen.

15. Na het eten wast Anna af en vertrekt dan naar het nieuwe café op de campus. Luke en Amy nestellen zich op de bank om een film te kijken. ‘Je weet niet half hoe gelukkig ik met jou ben.’ Mompelt hij en slaat zijn arm om haar heen.

16. Amy lacht. ‘Ik hoop net zo gelukkig als ik met jou ben.’ Luke lacht. ‘Ik weet natuurlijk niet hoe gelukkig jij met mij bent, maar ik hoop dat het in de buurt komt van wat ik voor jou voel.’

17. Amy lacht opnieuw. ‘Moet ik het bewijzen?’ zegt ze en drukt haar lippen op die van Luke. Hij gaat gretig in op haar kus en duwt haar wat achterover.

18. Amy voelt hoe het gelukkige gevoel door haar bloed stroomt. Ze zou willen dat het voor altijd zo kon blijven, dat hij voor altijd bij haar blijft, haar voor altijd lief heeft.

19. Luke haalt zijn lippen van die van Amy en trekt haar weer overeind. ‘Ik moet zo maar gaan, het is al laat.’ Zegt hij en Amy aarzelt geen moment meer. ‘Je hoeft niet weg, je kan hier blijven.’ Ze kijkt hem onderzoekend aan. ‘Voor altijd.’

20. Nu kijkt Luke haar onderzoekend aan en Amy voelt haar hart sneller slaan. Hij knikt, maar voor hij iets kan zeggen begint Amy hem te zoenen.

21. ‘Je maakt me nog gelukkiger dan ik al was.’ Zegt ze en ze staat op van de bank. Luke volgt haar en wijkt geen moment van haar zijde. Amy lacht en laat zich op het bed vallen.

22. Luke gaat ook op bed zitten en Amy trekt hem naar zich toe. ‘Je kunt me nog gelukkiger maken.’ Fluistert ze in zijn oor en Luke kijkt haar even aan. Dan begint hij haar te zoenen.

23. Amy voelt zich met elke aanraking gelukkiger worden. De man met wie ze haar hele leven wil delen zal nooit meer weg gaan. Er is heel wat voor nodig om haar bij hem weg te houden.

24. Met een gelukkig gevoel dat voor haar gevoel nooit meer weg zal gaan, komt ze samen met Luke weer boven de dekens uit. Dit is het perfecte leven, haar leven.

25. De volgende morgen staat Luke onder de douche en Amy kleedt zich aan. Als ze naar buiten kijkt ziet ze hoe een dun laagje sneeuw het landschap bedekt.

26. Luke komt naast haar staan en ziet haar dromerige blik. ‘Laten we naar buiten gaan.’ Zegt hij en legt zijn arm om haar schouder. Amy ontwaakt uit haar dagdroom en knikt.

27. Ze kleden zich warm aan en sluipen dan de trap af om Anna niet wakker te maken. ‘Het is lang geleden dat het gesneeuwd heeft.’ Zegt Amy nog steeds peinzend als ze buiten staan.

28. Luke loopt naar haar toe, maar Amy draait zich om en loopt naar het zwembad en staart naar het water. Luke kijkt verbaasd naar haar. Dan bukt hij zich en raakt wat sneeuw van de grond.

29. Amy wil zich net omdraaien als ze iets kouds in haar nek voelt. Ze draait zich vliegensvlug om en ziet hoe Luke staat te grinniken. ‘Daar krijg je spijt van.’ Zegt ze lachend en maakt snel een sneeuwbal.

30. Luke weet de sneeuwbal net te ontwijken en loopt naar haar toe. ‘Ik ben blij dat je weer kan lachen.’ Zegt hij. Amy kijkt hem schuldig aan. ‘Wat is er aan de hand?’ Vraagt Luke en slaat zijn armen om haar middel. Amy haalt haar schouders op.

31. ‘Ik bedacht gewoon een manier om Anna te zeggen dat we een nieuwe bewoner hebben.’ Luke lacht ook. ‘Ik dacht even dat het aan mij lag.’ Zegt hij en zoent haar. ‘Dat wat aan jou lag?’ vraagt een nieuwe stem.

32. Amy kijkt niet op. ‘Jullie zien er niet uit of jullie ruzie hebben.’ Zegt Anna en Amy maakt zich los van Luke. ‘Zeker niet, Luke komt hier wonen.’ Zegt ze met een grote lach op haar gezicht en zonder Anna aan te kijken.

33. Anna kijkt haar verbaasd aan, maar Amy kijkt alleen met een gelukkig gezicht naar Luke. ‘Ik denk niet dat ik hier nog iets over te zeggen heb.’ Zegt Anna geïrriteerd en draait zich om.

34. ‘Denk je dat ze het erg vindt?’ vraagt Luke als Anna weer binnen is. ‘Zolang ik er gelukkiger van wordt maakt het niet uit.’ Zegt ze met een lach. ‘Laten we naar binnen gaan, het wordt hier koud.’ Luke knikt en samen lopen ze naar binnen voor een ontbijt.

35. Anna zegt niet veel tijdens het ontbijt. Als ze klaar is staat ze op en wil met haar bord naar de gootsteen lopen. ‘Laat mij dat maar doen, als nieuwe bewoner moet ik me wel van mijn beste kant laten zien.’ Zegt Luke. Anna trekt haar wenkbrauw op en loopt weg.

36. Dave en Tessa Bij Dave en Tessa is de sfeer weer hetzelfde als een jaar eerder. Na een kort gesprek over hun nacht samen is het onderwerp niet meer aan bod gekomen. Allebei houden ze hun lippen op elkaar als het over die ene nacht gaat.

37. Ze storten zich allebei weer op hun schoolwerk. Het is hun laatste semester en dat kunnen ze goed als excuus gebruiken om niet over elkaar en wat er is gebeurd na te denken.

38. Na het korte gesprek zijn ze allebei tot de conclusie gekomen dat het een vergissing was. Tessa weet nog goed hoe de tranen achter haar ogen brandde, ze heeft ze dapper weg geslikt. Het is het beste zo. ‘Ik ga vast naar bed.’ Zegt ze en schuift haar stoel naar achter.

39. Dave knikt en kijkt hoe ze naar boven loopt. Het is pas vroeg, maar hij heeft wel een idee waarom ze zo vroeg naar boven gaat. Hij heeft haar gekwetst, maar hij kon niet anders. Als hij het niet had gedaan had hij het later wel gedaan. Hij zucht en loopt naar de keuken. De borden van het eten staan er nog en hij stapelt ze op om ze af te wassen.

40. Hij leest nog een paar pagina’s, maar merkt al snel dat hij niet veel zin heeft. Op zijn tenen loopt hij naar boven en ziet dat Tessa al slaapt. Ergens voelt hij teleurstelling, maar toch ook opluchting. Ze lijkt zo gelukkig als ze slaapt. Hij loopt naar zijn bed en gaat ook liggen.

41. Rond 5 uur wordt Tessa weer wakker. Ze loopt stilletjes naar de badkamer en gaat op de wc zitten. Na een paar minuten staat ze weer op en spoelt door. Als ze weer naar de slaapkamer wil lopen slaat ze haar hand voor haar mond.

42. Een misselijk gevoel vult haar hele lichaam en met haar hand nog steeds voor haar mond loopt ze naar de wastafel. Wanneer het gevoel minder is haalt ze haar hand pas weer weg.

43. De vieze smaak blijft in haar mond hangen en ze pakt haar tandenborstel en wat tandenpasta. Ze poetst haar tanden grondig tot ze de smaak niet meer proeft. Zou ze iets verkeerds gegeten hebben? Ze denkt na en draait de kraan open.

44. Ze spoelt haar tandenborst af. Zonder het te willen denkt ze terug aan de pagina die ze vanmiddag bestudeerd heeft. “De ontwikkeling van de embryo.” Ze dacht toen terug aan haar moeder die 6 keer zwanger was geweest. Zou ze zelf ooit kinderen krijgen? En met wie? Dave?

45. Ze schudt haar hoofd en loopt naar de slaapkamer. Na een paar stappen blijft ze stokstijf staan. Ze was misselijk en ze is al een tijdje niet ongesteld geweest. Er is één woord dat zich telkens in haar hoofd blijft herhalen. Zwanger. Het woord lijkt in te slaan als een bom.

46. Ze wankelt. Dat kan niet waar zijn. Er is vast een andere verklaring voor haar misselijkheid. Ze loopt met onvaste stappen naar haar bed. Het is een belachelijk idee. Ze draait een paar keer. ‘Vergeet het Tessa.’ Fluistert ze tegen zichzelf.

47. Een tweetal uren later slaapt ze toch. Toch slaapt ze niet rustig, ze is verwikkeld in een nachtmerrie. Dave komt slaperig overeind en gaat op de rand van het bed zitten.

48. Hij kijkt naar het bed van Tessa waar ze onrustig slaapt. Ze draait van haar ene zij op haar andere zij en mompelt zachtjes, maar Dave kan het niet verstaan. ‘Tessa?’ vraagt Dave en hij staat op van zijn bed.

49. ‘Tessa?’ vraagt hij nog eens en nu harder. Tessa mompelt opnieuw en Dave loopt naar haar toe. ‘Tess, rustig het is maar een droom.’ ‘Zwanger.’ Dave schudt zachtjes aan haar schouder. ‘Tessa het is maar een nachtmerrie.’ Zegt hij nog eens.

50. Tessa draait zich om. ‘Zwanger.’ Mompelt ze nogmaals. Dave laat haar los. Waarom blijft ze dat woord herhalen? Hij kan maar een logische verklaring bedenken. Hij kijkt nogmaals naar Tessa die nu rustiger verder slaapt.

51. Diep in zijn gedachten verdiept loopt Dave naar beneden. Zou het waar zijn? Zou Tessa zwanger zijn? Hij heeft haar nooit met een jongen gezien en ze heeft er niets over verteld. Raar is dat natuurlijk niet, want hun relatie is de laatste tijd flink verwaterd.

52. ‘Goedemorgen.’ Klinkt de opgewekte stem van Tessa onder aan de trap. Dave kijkt op. ‘Goedemorgen. Sorry, ik wist niet dat je al wakker was anders had ik wat eten voor je bewaard.’ Tessa knikt. ‘Dat is niet erg, ik maak zelf wel iets.’

53. ‘Heb je lekker geslapen?’ vraagt Dave terwijl Tessa de inhoud van de koelkast bestudeerd. Tessa knikt aarzelend. ‘Raar gedroomd, meer niet.’ Zegt ze luchtig. Dave staat op. ‘Ik ga me omkleden en dan naar college. Tot straks.’

54. Tessa kijkt hoe Dave weg loopt. De zwangerschap heeft de hele nacht door haar hoofd gespookt. Wat zou Dave er van vinden als ze zwanger zou zijn? Ze dwingt zichzelf om er niet aan te denken. Ze vergist zich, ze is vast niet zwanger. Gelukkig heeft ze geen tijd om er verder over na te denken. Ze rent de trap op en kan de wc nog net op tijd bereiken.

55. Daan en Susan Noa kijkt vluchtig om zich heen. Het is al laat op de avond en de hele familie is naar bed of in de keuken. Ze loopt met vluchtige stappen naar de deur, niemand zal het merken als ze een paar uur weg is.

56. ‘Waar denk jij naartoe te gaan?’ De stem van Daan lijkt uit het niets te komen. ‘Eh, naar buiten.’ Bekent Noa. ‘Zo laat nog?’ vraagt Daan met opgetrokken wenkbrauw.

57. Noa aarzelt even. Ze heeft een goed excuus nodig. ‘Een vriendin heeft gevraagd of ik zin heb om nog even mee uit te gaan.’ Zegt ze aarzelt en probeert de blik van haar vader te ontwijken.

58. Daan kijkt haar onderzoekend aan en Noa glimlacht liefelijk. ‘Vooruit dan maar.’ Zegt Daan en Noa wil hem omhelzen. ‘Als je maar belooft dat je om 2 uur thuis bent.’ Voegt Daan toe.

59. ‘Ik ben zo blij dat je er bent.’ Zegt Mick zodra Noa aankomt. Hij legt zijn armen om haar middel. ‘Ik heb je gemist. Het voelt of we elkaar al weken niet gezien hebben.’

60. Noa grinnikt. ‘We hebben elkaar na mijn werk nog gezien.’ Lacht ze. ‘Het voelt als een eeuwigheid.’ Zeg Mick als hij haar loslaat. ‘Laten we naar binnen gaan.’

61. Mick pakt haar hand en neemt haar mee naar binnen. Ze vragen een tafeltje voor twee personen en de ober komt de menukaart brengen. ‘Wat wil jij eten?’ vraagt Mick als Noa zich over de menukaart buigt.

62. ‘Zoek jij maar iets.’ Zegt Noa en kijkt hem aan. Mick glimlacht en als de ober komt bestelt hij voor allebei wat te eten. ‘Hoe ben je eigenlijk weggekomen thuis?’ vraagt Mick als het eten voor hen staat.

63. ‘Ik wilde wegsluipen, maar mijn vader betrapte me. Ik heb gezegd dat een vriendin nog even uit wilde.’ Zegt ze en Mick glimlacht en prikt wat eten op zijn vork. ‘Wil je wat van mij proeven.’ Vraagt Noa en steekt haar vork naar hem uit. Ze lacht als ze zijn gezicht ziet.

64. Na het eten betalen ze netjes en gaan dan naar de bowlingbaan. ‘Wil jij als eerst?’ vraagt Mick beleefd, maar Noa schudt haar hoofd. ‘Ik denk dat ik eerst maar bij jou afkijk.’ Zegt ze met een lach. Mick haalt zijn schouders op en pakt de bal.

65. Hij gooit zes kegels om en Noa lacht. ‘Geen strike?’ vraagt ze verontwaardigd. Mick lacht. ‘Laat jij maar zien dat je het beter kan.’ Zegt hij met een grijns en gaat op de bank zitten om te kijken.

66. ‘Wat krijg ik als ik het beter doe?’ vraagt Noa terwijl ze de bal oppakt. Mick denkt even na. ‘Is een kus goed?’ vraagt hij. Noa knikt en draait zich om naar de baan. Met één worp gooit ze alle kegels om.

67. Met een lieve lach draait ze zich om. ‘Volgens mij ben jij me iets schuldig.’ Zegt ze ondeugend en trekt Mick van de bank. ‘Zo erg vind ik dit niet.’ Zegt hij en hij kust haar vol liefde.

68. Noa glimlacht. ‘Ik denk dat ik dit vaker moet doen.’ Zegt ze en Mick lacht. ‘Je hoeft me niet te verslaan om een kus te krijgen.’ Zegt hij met een veelbetekenende blik.

69. Hij zoent haar opnieuw en Noa geeft zich over. Dit gevoel is onbeschrijfbaar. Het liefste wil ze dat het nooit meer over gaat, maar ergens weet ze dat ze toch weer adem zal moeten halen.

70. ‘Deze avond zal ik nooit meer vergeten.’ Zegt ze als ze weer op adem is gekomen. ‘Net als elk ander moment dat ik bij je ben geweest en nog bij je zal zijn.’ Mick kijkt naar de grond. ‘Ik weet nog wel een andere manier om deze avond onvergetelijk te maken.’ Zegt hij en neemt haar mee naar het fotohokje.

71. Nadat ze een paar foto’s hebben gemaakt komen ze weer naar buiten. Noa bekijkt de foto en lacht. ‘Ik kan deze avond nooit meer vergeten.’ Zegt ze en Mick doet een stap naar haar toe. Hij slaat zijn armen om haar nek. ‘En ik zal jou nooit meer vergeten.’ Zegt hij terwijl hij een kus in haar nek plant.

72. Dan kijkt hij haar weer serieus aan. ‘Noa, ik moet je…’ Hij maakt zijn zin niet af, want Noa kijkt naar zijn horloge en ziet dat het al 2 uur is. ‘Ik moet gaan.’ Zegt ze geschrokken en geeft hem een vluchtige kus.

73. ‘Maar…’ ‘Ik bel je morgen, oké?’ Mick knikt en Noa draait zich om. Hij kijkt hoe ze naar buiten rent. Hij weet het zeker, dit is het meisje van zijn dromen, maar hoe moet hij het haar ooit vertellen.

74. Het is al half 3 geweest als Noa de deur zachtjes opent. De lichten zijn uit en op haar tenen sluipt ze naar binnen. ‘Waar kom jij zo laat vandaan?’ klinkt een verbaasde stem.

75. Noa draait zich vliegensvlug om naar haar broer. Timo kijkt haar nog steeds vragend aan. ‘Ik was even uit met een vriendin.’ Liegt ze voor de tweede keer die avond.

76. ‘Dat weet ik, dat zei pap.’ Zegt Timo en Noa is blij dat hij niet verder vraagt. ‘Had je niet allang thuis moeten zijn?’ ‘Had jij niet in bed moeten liggen.’ Kaatst Noa terug. ‘Ik kon niet slapen dus ik ging even wat drinken, maar je ontwijkt de vraag.’

77. Noa zucht. ‘Ja, ik had een half uur geleden al thuis moeten zijn. Zeg alsjeblieft niets tegen papa. Ik mag toch wel even een paar minuten te laat zijn.’ ‘Een paar minuten?! Dit is meer dan een half uur.’ Zegt Timo verontwaardigd. ‘Alsjeblieft.’ Smeekt Noa nog eens. ‘Ik zal erover nadenken.’ Mompelt Timo en loopt dan de trap op.

78. Die nacht heeft Noa de mooiste droom die ze ooit gehad heeft. ‘Was het leuk gisteren?’ vraagt Daan tijdens het ontbijt. ‘Ik heb je niet thuis horen komen.’ Noa kijkt even naar Timo, maar die zegt niets en concentreert zich op zijn ontbijt.

79. ‘Het was wel gezellig.’ Zegt ze zo normaal mogelijk. Het liefste wilde ze alle geweldige dingen van de vorige avond vertellen, maar ze weet dat dat niet kan. Dit is haar geheim, het geheim waar ze zo veel plezier aan beleefd.

80. Dave en Tessa ‘Ik ga naar college en daarna naar de bibliotheek. Ik denk dat ik voor het eten wel weer terug ben.’ Zegt Dave als Tessa terug komt van college. Tessa is diep in haar gedachten verzonken en de woorden schudden haar op. ‘Oké.’ Zegt ze met een korte knik.

81. Ze kijkt hoe Dave weg loopt zonder echt te beseffen wat ze ziet. Ze loopt al een paar dagen rond met haar vermoeden, het vermoeden dat ze niet wil bevestigen, wat ze het liefste wil vergeten, maar ze weet dat ze dat niet kan. Ze moet het onder ogen komen. Ze pakt haar mobiel uit haar zak en toetst een nummer in.

82. ‘Hoi mam.’ Zegt ze zo opgewekt mogelijk. Ze wil niet dat haar moeder zich zorgen gaat maken. ‘Eh, ja. Daar wilde ik het met je over hebben. Heb je zin om langs te komen.’ Zegt Tessa aarzelend. ‘Nee, er is niets ernstigs.’ Zegt ze snel als ze de bezorgde stem van haar moeder hoort.

83. Een uur later arriveert Susan. Met een bezorgd gezicht loopt ze naar de deur, maar Tessa doet al open voor ze op de bel kan drukken. ‘Leuk dat je er bent.’ Zegt ze en omhelst haar moeder.

84. ‘Natuurlijk.’ Zegt Susan en laat haar dochter los. ‘Het klonk nogal dringend.’ Tessa slikt. ‘Laten we naar binnen gaan.’ Susan knikt en gaat op de bank zitten. ‘Vertel nu maar eens wat er aan de hand is.’ Zegt Susan als Tessa naast haar zit.

85. Tessa aarzelt. Misschien is ze wel helemaal niet zwanger, misschien verbeeld ze het zich maar en maakt ze haar moeder onnodig bang. ‘Wil je niet eerst wat drinken? Ik kan koffie zetten of wil je liever thee?’

86. Tessa wil opstaan, maar Susan houdt haar tegen. ‘Tess, nu maak je me pas echt bang. Ik weet dat er iets is, ik ken je lang genoeg. Je kunt het me echt wel vertellen.’

87. Tessa kijkt naar haar handen. Ze weet dat haar moeder gelijk heeft, maar weet niet of ze de moed kan vinden om het hardop te zeggen. ‘Ik denk dat ik zwanger ben.’ Fluistert ze.

88. ‘En nu weet je het niet zeker?’ vraagt Susan zachtjes. ‘Of ben je bang dat Dave het kindje niet wil?’ Tessa schudt haar hoofd. ‘Ik weet niet of Dave mij wil.’ Zegt ze en kijkt haar moeder aan. ‘Het was een soort van ongelukje. We hadden teveel gedronken en we belandde samen in bed.’

89. ‘Meisje toch, dat is niet zo mooi. Ik dacht dat jullie elkaar leuk vinden.’ ‘Ik vind hem wel leuk, maar hij ontwijkt me telkens. We hebben al ooit gezoend, maar hij zij dat het een vergissing was.’ Tessa begint steeds sneller te ademen en komt bijna niet meer uit haar woorden. ‘Rustig maar, ik zal een test gaan halen en dan weten we het zeker.’

90. Een half uur later staat Tessa samen met Susan in de kleine badkamer te wachten op de uitslag. ‘Wat nu als ik zwanger ben?’ vraagt Tessa zachtjes met haar rug naar de wastafel. ‘We vinden echt wel een oplossing. Je vader en ik zijn er altijd voor je.’

91. Susan legt haar hand op haar schouder en Tessa draait zich om. ‘Hoe moet ik dit aan Dave vertellen?’ vraagt ze en voelt de tranen branden. ‘Als je wil vertellen we het samen. Je bent niet alleen.’

92. Tessa twijfelt nog steeds. Susan slaat haar armen om haar heen. ‘Je bent niet alleen.’ Fluistert ze nog eens. ‘En we weten nog niets zeker.’ Tessa knikt. ‘De uitslag zal er nu wel zijn.’ Zegt ze en draait zich naar het staafje op de wastafel.

93. Met ingehouden adem pakt ze het staafje op en werpt er een vluchtige blik op. De uitslag laat de grond onder haar voeten weg zakken. Ze laat het staafje vallen en begint te snikken. Meteen voelt ze de warme armen van Susan om zich heen.

94. ‘Je bent niet alleen.’ Fluistert ze nog eens en houdt Tessa in haar armen. ‘Hoe moet ik hem dit vertellen?’ snikt ze. ‘Denk nu eerst eens aan jezelf. Haal even rustig adem. We zullen wel een oplossing vinden.’

95. Op dat moment gaat de deur open en Dave verschijnt in de deuropening. Tessa draait haar hoofd weg en veegt haar tranen af. ‘Hoi Susan. Leuk dat je er bent. Blijf je mee eten?’ vraagt Dave opgewekt en hij lijkt het totaal niet raar te vinden dat de vrouwen in de badkamer staan.

96. ‘Bedankt Dave, maar ik denk het niet. Bedankt voor het aanbod.’ Dave knikt en wendt zich tot Tessa. ‘We gaan over twintig minuten eten, vind je dat goed?’ vraagt hij beleefd en Tessa knikt. De deur valt weer dicht en Tessa draait zich naar haar moeder. ‘Wat moet ik nu?’

97. Susan kijkt haar even aan. ‘Wil je het Dave vertellen?’ vraagt ze. Tessa moet moeite doen om haar tranen te bedwingen. Ze haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Wat als…’ Tessa durft de woorden niet uit te spreken. ‘Wat als hij het niet wil?’

98. Susan kijkt haar aan. ‘Wat wil jij?’ Tessa aarzelt. ‘Ik wil het houden, maar ik weet niet of ik het alleen kan. Ik wil een leven samen met hem, maar hij wil mij duidelijk niet. Hij heeft zijn kans zo vaak gehad, maar elke keer heeft hij weer spijt.’ Susan knikt. ‘Je moet doen wat jou het prettigste en het beste lijkt.’

99. Tessa neemt afscheid van haar moeder en blijft even bij de deur wachten. Ze moet een beslissing nemen. Ze ziet dat Dave al buiten zit en met een grote hap adem loopt ze naar buiten. ‘Was het gezellig met je moeder?’ vraagt Dave.

100. Tessa knikt en gaat zitten. ‘Jammer dat ze al zo vroeg weer weg moest. Ze had gerust mee mogen eten.’ Tessa knikt. ‘Heel jammer ja.’ Zegt ze terwijl ze in haar eten prikt.

101. Dave kijkt een tijdje naar haar, maar Tessa richt haar aandacht op haar bord. Moet ze het hem vertellen? Ze rolt met een van de balletjes op haar bord en denkt na. ‘Tessa, je moet wat eten.’

102. ‘Ik heb niet zo’n honger.’ Mompelt ze. ‘Tessa, je weet toch dat het beter is voor de baby als je wat eet.’ Tessa weet niet wat ze hoort en laat haar vork vallen. ‘Hoe weet je dat?’ vraagt ze ongelovig en denkt opnieuw na.

103. Dave kijkt haar lachend aan. ‘Je praat in je slaap. Volgens mij had je een droom en je bleef het woord zwanger maar herhalen. Ik vermoedde iets, maar het is dus waar.’ Zegt Dave en hij legt zijn vork ook neer.

104. Dave staat op en trekt haar van haar stoel. ‘Ik heb je nog helemaal niet gefeliciteerd.’ Zegt hij en slaat zijn armen om haar heen. Zijn warme lichaam laat Tessa huiveren. Dit zou ze elke dag willen. Hij lijkt het totaal geen probleem te vinden en al haar zorgen lijken weg te stromen.

105. Toch hebben alle goede momenten ook weer een einde. Dave laat haar los en Tessa kijkt weer in zijn ogen. ‘Dus je…’ zegt stopt even. Ze kan het niet geloven. Ze heeft zich al die dagen zorgen gemaakt om niets. ‘Dus je vindt het niet erg?’

106. Dave schudt zijn hoofd. ‘Waarom zou ik het erg vinden. Ik ben blij voor je. Ik ben blij dat je iemand hebt gevonden waar je gelukkig mee bent. Al had ik het natuurlijk wel leuk gevonden om te weten dat je een vriend hebt.’

107. Tessa voelt hoe haar ogen groot worden en ze hapt naar adem. Alle zorgen waren weg, maar lijken in een klap weer terug te komen. ‘Wacht. Wat zei je?’ vraagt ze. Dave kijkt haar verbaasd aan. ‘Ik had het leuk gevonden om te weten dat je een vriend hebt.’

108. ‘Wie is de gelukkige?’ vraagt hij en Tessa kijkt hem ontzet aan. ‘Wie zegt dat?’ Dave kijkt haar verbaasd aan. ‘Vind je het vervelend om over hem te praten met mij. Ik snap het wel, ik ben niet zo aardig tegen je geweest de laatste weken.’

109. Tessa voelt hoe de lucht uit haar longen gezogen wordt. ‘Ik heb geen vriend.’ Zegt ze en Dave kijkt haar verbaasd aan. ‘Is het uit? Had je daarom een nachtmerrie?’ Tessa schudt haar hoofd en sluit haar ogen. Alles om haar heen lijkt te vervagen. Haar hoofd tolt en ze voelt al het bloed uit haar ogen weg stromen. Ze haalt diep adem. Ze moet het hem vertellen. ‘Dave, jij bent de vader.’

110. Tot de volgende update!