3. Biografía
Naceu en Ponteceso en 1835. Estudou no Liceo de la juventud xunto
con Rosalía de Castro. En en 1858 publicou o seu primer poema en
galego A campana de Anllóns. No 1885 residiu na Coruña onde
frecuentou a librería de Carré Aldao chamada “ Cova Céltica”. Publicou
os seus dous libros mais importantes Os Eoas e Queixumes dos pinos
(1886). Morreu na Coruña en 1917.
4. Principais obras de Pondal:
As principais obras de Pondal son duas: Queixumes dos pinos e Os
Eoas.
Queixume dos pinos (1886): Libro no que recolle 91 poemas de Pondal
do cales 89 son en galego e 2 en bilingües. Os compoñentes temáticos e
ideolóxicos básicos son o Celtismo, Bardismo, Misoxinia e Helenismo.
A temática de Queixumes dos pinos:
-A evocación do pasado celta glorioso.
- A exhortación aos galegos para a loita pola dignidade no presente.
- A morte digna e heroica .
- A posesión sexual violenta da muller.
- A reinvindicación do pobo galego, etc.
5. Os Eoas: Trátase dun longo poema narrativo onde Pondal conta a
fazaña de Cristovo Colón e dos mariñeiros galegosque o acompañaron.
Esta obra esta inacabada. Nas obras contase as fazañas dos “eoas” (
fillos do sol, galegos) e dos “lusíadas”( fillos de lusos, portugueses) na
conquista e colinización de novos territorios. A posible causa de que
este libro este inacabado e pola enfermidade que padecía que lle
provocaba pánico ao fracaso.
Pricipais liñas temáticas:
Celtismo: Teoría que prepugnaba a orixe celta das raíces étnicas
galegas. (Plasmación dunha mitoloxía colectiva ligada á dignificación de
Galicia).
Bardismo: Asume o papel de bardo “ bardo do pobo galego”. (Guía
espiritual dos galegos coa misión de informar sobre o glorioso pasado
celta e animalos a loitar contra a excravitude do presente e poder
recuperar ese esplendor pasado).
Iberismo: Esperanza na “unidade ibérica” na que galicia actuaría como
ponte entre hispanos e lusitanos.
6. Helenismo: Influído pola cultura clásica grecolatina, recupera o pasado
de Esparta como modelo ético e guerreiro, personaxes, topónimos,
motivos bélicos.
Misoxinia: Desprezo a muller relaciondado coa oposición “ doce:
femenino, brando, covarde. ferreo: masculino, forte, valente,intelixente.”
Misticismo: Valor panteísta da paixase e natureza ( aves, vento, árbores
como transmisores de mensaxes proféticas ou confidentes do eu
poético.)
Estilo poético de Pondal:
- Uso abuundantísimo de adxectivos correspondentes ás oposicións
semánticas.
- Uso constante de epítetos.
- Uso frecuente de elementos naturais como simbolos.
- Abundante emprego de topónimos.
- Escasa utilización de diminutivos.
- Uso frecuente de cultismos do grego e do latín.
- Gusto polos palalerismos e as similicadencias.
7. A lingua tiveran
por lingua de escravos;
esqueceran os patrios acentos,
suidosos e brandos.
Dos propios acentos
tiveran vergonza;
de cautivos falaran palabras
de servos e ilotas.
Deixaran os doces
acentos jacundos
por estrañas palabras de servos
ignoras e escuros.
A nai, afrigida
da escura miseria,
os propios tomara
por gente estrangeira,
e espantada escuitara dos fillos
a plática serva
Pondal manifesta a complexa de
inferioridades dos galegos falantes
que teñen un sentimento de
vergoña a hora de falar galego e
tamén a actitude de renunciar o
uso do galego e pasar a falar
castelán. A nai que menciona no
terceiro párrafo e galicia e eses
fillos son os galegos e galegas que
falan castelán. Identifica o idioma
galego como acentos brandos
doces e xacundos frente a visión
do castelán que estaba chea de
palabras estrañas etc.
8. As almas escravas,
de ideas non grandes,
van pensando mil cousas femíneas,
molentes e infames;
mil soños forjando
que o ánimo agobian,
arrastrando infamantes cadeas,
cal brandos ilotas:
espiritos brandos,
esp´ritos muliebres,
sedentarios, que lenta consome
e mórbidad febres.
Maias a alma do bardo,
enérgica, ousada,
que audaz libertade
tan soo soña e ama,
¡ vai pensando en propósitos férreos
que ergueran a patria!
A misión do bardo neste poema
significa que era o salvador do
pobo que animaba ao pobo
galego para que erguese a
patria e recuperar o galego. No
poema fai unha oposicion sobre
o doce e oferreo o doce e ,
símbolo femenino, covarde,
débil, brando, ignorante ,etc e o
ferreo símbolo masculino, forte,
duro, valente , intelixente etc.
