1. 10G Springs – BaCC Season City Hoofdstuk 1.1

2. Ondanks dat het buiten maximaal acht graden was liep het zweet over zijn rug. Hij voelde zich niet op zijn gemak. Er was iets niet in orde, dat besefte hij wel degelijk. Hij voelde zijn shirt op zijn rug plakken en hoopte maar dat alles mee zou vallen, maar iets in hem zei dat de kans daarop erg klein was. De stilte in de kamer maakte hem nerveus. Hij schraapte zijn keel.

3. Zenuwachtig tikte hij met zijn handen op zijn benen. Nog eens schraapte hij zijn keel. “ Is het veilig?” vroeg hij toen. “ Nog niet, heb even geduld, doe relaxed, als je er zo gestresst bij zit gaan mensen veel eerder vragen stellen” “ Waarom doe je niet gewoon de gordijnen dicht?” Op het moment dat hij het vroeg besefte hij hoe dom het eigenlijk was om dat te vragen. “ Begrijp je dat niet?” “ Jawel” antwoordde hij zachtjes.

4. Vanachter het gordijn keek ze naar buiten. De buurvrouw stond buiten, met de krant in haar hand. Samen hadden ze een abbonement op de krant en de buurvrouw kwam hem brengen. De buurvrouw was vast wel te vertrouwen, maar ze konden geen risico nemen, daarvoor was alles te gevaarlijk. “ Ga maar rustig zitten. Het gevaar is bijna geweken” zei ze tegen haar bezoeker.

5. Hij zakte wat onderuit en trok zijn rechterbeen omhoog. Zijn favoriete houding. Meteen voelde hij de spanning wegglijden. Toen was het weer stil in de kamer. Hij probeerde of hij vanuit zijn positie door het raam kon kijken, maar een blik van zijn Mirjam, zijn gastvrouw liet hem weer terugzakken in de bank. Het was te gevaarlijk.

6. “ De kust is veilig, nu kunnen we ter zake komen” zei Mirjam. Hij zuchtte, waarom wist hij niet precies. Waarschijnlijk van opluchting. “ Is het hier nog veilig voor me?” eindelijk durfde hij de vraag te stellen. Met deze vraag had hij rondgelopen sinds het telefoontje van Mirjam, nu acht dagen geleden. Het bleef even stil. Mirjam liep naar de bank.

7. “ Ja en nee” was het onduidelijke antwoord. Hij zuchtte. “Duidelijkheid” was zijn enige commentaar. “ Het is nu nog veilig voor je, maar we zijn bang dat die veiligheid niet lang meer duurt. Daarom heb ik, samen met R. een plan bedacht. Je weet wie R. is?” Hij knikte. “ Ik zal het kort uitleggen”

8. “ Moet ik hier weg?” onderbrak hij haar. Mirjam knikte. “ Waarom dan?” “ Dat ga ik je zo uitleggen. Geduld”

9. “ Wat ik je nu ga vertellen klinkt ongeloofwaardig. Maar dankzij een uitvinding van professor Duits is het mogelijk. We sturen je naar een afgelegen vallei. Een vallei waar niemand je zal kennen. Logisch, want sims uit deze wereld kunnen er niet komen, behalve door de uitvinding van professor Duits. Ik weet dat het idioot klinkt, maar ik zei het goed, het is in een ander wereld. Daar zul je veilig zijn, totdat alles voorbij is. En maak je geen zorgen over ouder worden, zelfs niet over je dood. Als je daar sterft, halen wij je weer hierheen en kun je hier verder leven, onbezorgd. Tegen die tijd zal het veilig zijn.”

10. “ En verder?” hij begreep dat dit niet zomaar ging, hij zou er iets voor terug moeten doen. “ Het is de bedoeling dat je daar een stad gaat stichten. Er zullen in de loop van de tijd andere sims komen wonen in de vallei, betrouwbare sims. Er zitten regels aan vast, dat begrijp je, maar je zult het redden, dat weet ik zeker. Nog iets, je zult de eerste stamvader zijn van 10 generaties. Als dit lukt zal jouw familie de machtigste zijn in Season City” Hij knikte. “ Doe je het?”

11. Hij dacht even na, hij dacht aan het verleden. Wat zou zij gezegd hebben? Opeens hoorde hij haar stem weer duidelijk in zijn hoofd. “ Veiligheid boven alles Will” Hij knikte. “ Ik heb toch niets meer te verliezen.”

12. En nu vroeg hij zich af of hij goed had gehandeld. In de stromende regen liep hij naar zijn nieuwe huisje en bedacht met schrik dat het huis weleens vreselijk kon zijn. Hij had niet veel geld en hij wist ook dat hij van de organisatie geen geld moest verwachten. Wat had hem in vredesnaam bezield? De gedachte aan Nienke had ervoor gezorgd dat hij 'ja' had gezegd. Maar was het eigenlijk wel zo'n goed idee, hij moest de eerste stamhouder zijn van 10 generaties, hij moest trouwen, met een andere vrouw. Kon hij dat? Ook moest hij een stad stichten, hoe moest dat? Het was nou niet echt iets wat zijn dagelijkse bezigheid was.

13. Nu ja, de stad stichten, dat was al gebeurd. Maar door zijn werk en zijn begin zou Season City uitgroeien tot een stad van 50.000 inwoners. Tenminste, dat was het plan. Hij had al nagedacht over een aanpak. Aangezien er geen werkmogelijkheden waren in de vallei had hij besloten om een eigen bedrijf te beginnen. Dat was de enige mogelijkheid waardoor hij geld kon verdienen en met geld zouden meer dingen mogelijk zijn, dat had hij al begrepen. Hoe meer geld er beschikbaar was, hoe meer inwoners. Maar vandaag zou hij er nog niet aan beginnen, eerst maar eens rustig zijn huisje verkennen en een plan maken dat vaststond als een huis.

14. Hij opende de deur en bekeek het huisje. “ Hmm. Ik had veel erger verwacht. Er is zelfs een aparte badkamer” zuchtte hij opgelucht. Ja, hier kon hij zich wel thuis gaan voelen. Vooral het idee dat hij hier écht veilig was, voelde als een verademing.

15. Er stonden niet veel meubels in zijn huisje, maar toch was het knus ingericht. Er stond een bed tegen de muur, daartegenover was een mini-keukentje te vinden. Er was zelfs gedacht aan een schildersezel, waarop hij zijn hobby kon uitoefenen.

16. Hij had honger gekregen door de reis die hij had moeten afleggen door middel van de teleporteur van professor Duits. Hij besloot om maar een boterham klaar te maken. Met de seconde voelde hij zich gelukkiger. Hij kon hier best wat van maken. Terwijl hij zijn brood stond te smeren dacht hij na over de mogelijkheden van een eigen zaak. Er was hem verteld dat hier wel sims woonden, in andere valleien. Hij had net al wat informatiefolders doorgelezen en gemerkt dat er weinig meubelzaken waren. Dat leek hem wel wat, een eigen meubelzaak.

17. Na de lunch begon hij met schilderen. Hij wilde zijn gedachten op een rijtje krijgen en dat lukte vaak als hij met iets ontspannends bezig was. Toen hij geconcentreerd stond te schilderen belde er iemand aan. Hij schrok eerst, maar besefte toen dat hij niet bang hoefde te zijn.

18. Er stonden een aantal mensen voor de deur. Zij bleken uit de verderop gelegen vallei te komen. Een roodharige vrouw heette hem welkom. “ Ik ben Kristianne Spits, lid van het vreemdelingencommité in de Wintervalley.” zei ze. Hij stelde zich voor: “William Springs, founder van de Seasonvalley die vanaf heden Season City heet” Hij zei het met enige trots. Kristianne luisterde met interesse naar Williams verhaal. Hij vertelde dat hij de opdracht had gekregen een stad te stichten. Wie zijn opdrachtgevers waren en waarom hij hier een stad kwam stichten vertelde hij niet. Ook liet hij geen woord over zijn verleden los, het was te zwaar om dat met een vreemde te delen.

19. Het was al donker geworden toen Kristianne vertrok. Het had zo goed gevoeld om met iemand te praten, iemand die niet van zijn verleden wist, geen medelijden had. Niet iemand die als enige zorg had dat hij veilig was. William besloot om alles in een dagboek te schrijven. Een dagboek dat generaties lang doorgegeven konden worden, zodat iedereen het begin van de stad wist. Zodat iedereen wist wat het betekende om eerlijk te zijn. Na een halfuur geschreven te hebben las hij de regels die hij geschreven had nogeens over. “ ... en ik weet niet waarom ik 'ja' gezegd heb en misschien zal ik het wel nooit weten. Maar ik weet wel dat ik mijn uiterste best zal doen en hoop dat mijn nageslacht mij niet in de steek zal laten. In de loop van de tijd zullen jullie mijn keuzes begrijpen, daar twijfel ik niet aan. Het verhaal begint nu, op een koude, mistige winterdag.”

20. Met kramp in zijn vingers van het vele schrijven stapte William zijn bed in. Morgen zou hij verder gaan informeren voor zijn eigen bedrijf. Hij had al informatie opgezocht over leveranciers en het plan begon duidelijke vormen aan te nemen. Misschien zou hij morgen al wel kunnen beginnen. En met die hoop viel William in slaap.

21. De volgende ochtend werd William al vroeg wakker. Slaperig zocht hij in het halfdonker zijn weg naar de koelkast. Snel flanste hij een ontbijt in elkaar en bedacht wat hij vandaag allemaal zou kunnen doen.

22. Na het ontbijt nam William een ontspannend bad. Het warme water zorgde ervoor dat hij goed kon nadenken. Hij zou vandaag alle mogelijke informatie in gaan winnen over een mogelijk bedrijf in de Season Valley. Misschien kon hij vandaag nog een kavel kopen.

23. Een paar uur later stond hij tevreden naar de telefoon in zijn hand te kijken. Tevreden, maar ook verbaasd. Er was een kavel in Season Valley met een oud pand erop. Dat kon hij voor een klein prijsje kopen. Na nog contact opgenomen te hebben met leveranciers bleek dat hij vanmiddag zijn winkel nag kon opengooien. Was dat even geluk hebben.

24. En nu stond hij voor zijn eigen winkel. Het stelde nu nog niet zoveel voor, maar als de zaken goed gingen zou hij kunnen uitbreiden en binnenhuisarchitecturen in dienst kunnen nemen die konden adviseren over kleurstalen en dat soort dingen. Voor het eerst sinds tijden zag William de toekomst eens niet somber in.

25. Er waren nog geen klanten in de wereld en William checkte de lijst van geleverde artikelen nog even. Alles klopte, hij had zelfs korting gekregen op zijn eerste bestelling. Even later ging de deur open en stond de eerste klant in de winkel.

26. De man keek even zoekend rond, William liep op hem af en vroeg of hij hem kon helpen. “ Ik ben op zoek naar een stevig bankstel wat een aantal jaren mee kan gaan. Kunt u mij advies geven over de verschillende exemplaren die u hier in de winkel hebt staan?” Natuurlijk kon William dat.

27. Niet veel later had de klant zijn beslissing gemaakt. Hij had gezorgd voor een aanhangwagen zodat hij het bankstel meteen mee kon nemen naar huis. William ging achter de kassa staan en zorgde dat de man kon afrekenen. Nadat hij nog een paar klanten had geholpen was het voor William tijd om naar huis te gaan. Het was alweer avond geworden.

28. Even later stond hij thuis in zijn macaronimix te roeren. Met zijn gedachten was hij ergens anders. Bij Kristianne uit de Wintervalley. Na afloop van het gesprek had ze hem haar nummer gegeven, zodat ze nog eens konden afspreken. Hij kreeg sterk de neiging om de macaroni te laten voor wat het was en haar op te bellen, hij voelde zich eenzaam.

29. Een uur later stond hij verdwaasd met de telefoon in zijn hand. Ondanks het late tijdstip zag Kristianne het wel zitten om langs te komen. Desnoods blijf ik bij je slapen, je hebt toch wel een logeerbed? Had ze gevraagd. Dat had hij niet. Net als vroeger, toen had hij ook geen logeerbed. Hij wilde niet verder denken wat er daarna gebeurd was. Het was tenslotte verleden tijd en er was niets meer aan te veranderen.

30. Sneller dan hij had verwacht stond Kristianne voor de deur. “ Hoi William, alles goed?” vroeg ze, terwijl ze hem omhelsde. “ Ongeveer. En met jou?” Kristianne knikte en hield hem stevig vast. Leek het nou maar zo of hield ze hem langer vast dan nodig? Toen ze elkaar loslieten en William in haar blauwe ogen keek sloeg zijn hart een paar slagen over. En meteen zei een stemmetje in zijn hoofd: “Wat bezielt je?”

31. Hij joeg het stemmetje naar de uiterste hoek van zijn hoofd en besloot om maar meteen alles uit de kast te trekken om Kristianne te veroveren. Er moest toch iemand hem helpen met die uitdaging?

32. Na lange gesprekken met flirtende opmerkingen ertussendoor sloeg Kristianne haar armen om Williams nek en keek hem uitdagend aan. William trok haar naar zich toe en minutenlang stonden ze zo in elkaars armen. Het stormde ondertussen in Williams hoofd. Kon hij zo makkelijk van een andere vrouw houden? Was het wel liefde, of was het gewoon het lange gebrek aan liefde wat hem hiertoe leidde? Kristianne leek niets door te hebben.

33. Dat bleek wel toen ze hem naar haar toe trok en heftig zoende. William merkte dat hij wel naar haar verlangde. Maar was het eerlijk? Tegenover Nienke, tegenover hemzelf en tegenover Kristianne? Maakte dit hem tot een player, of moest hij zich gewoon mee laten voeren?

34. Half in roes had Kristianne William meegetrokken op het bed. William had weinig besef meer van wat hij deed. Toen Kristianne hem kuste, kuste hij haar terug.

35. Toen William in Kristianne's ogen keek wist hij wat ze van hem verwachtte. Hij begreep het wel. Hij wilde zelf ook wel, maar toch ook niet. Hij kuste haar voorzichtig op haar lippen, hoopte dat ze zijn terughoudendheid zou merken.

36. Kristianne trok hem dichter naar zich toe en zoende hem heftig. “ Niet bang zijn” fluisterde ze tussen hun kussen door. 'Ik ben niet bang, ik weet alleen niet meer wat ik moet doen en niet meer wat ik wil' dacht William, maar hij zei niets.

37. Veel later, het was inmiddels ochtend geworden, lag William met Kristianne in zijn armen in bed. Hij voelde zich schuldig. Vooral tegenover Kristianne. Hij wilde niets loslaten over zijn verleden, maar ook wilde hij haar niet kwijt. Het beste was om gewoon te doen, het leek wel alsof Kristianne zijn terughoudendheid en twijfels niet gemerkt had. Misschien kon hij dat wel volhouden.

38. Een paar weken later... “ Mijn deel klopt. Jouwe ook?” riep Kristianne naar William. William krabbelde achter zijn oor en antwoordde Kristianne: “Ik ben bijna klaar, maar volgens mij is alles goed gegaan. Dat komt mooi uit. Trouwens, vandaag maken we een korte dag, we moeten jouw spullen nog inruimen. Ik weet niet of dat veel tijd gaat kosten” “ Nou, zoveel heb ik ook weer niet meegenomen. Maar fijn dat we dan echt ons eigen plekje hebben, met jouw en mijn spullen” William boog zijn hoofd, hij wilde de tranen die in zijn ogen kwamen verbergen. Hij was geen watje. Kristianne mocht niets merken, hij moest doen alsof hij dolgelukkig was. Hij was ook gelukkig met haar, maar de pijn van het verleden leek nu wel dubbel zo zwaar.

39. Nadat de voorraad was gecheckt was het openingstijd. William had ook een briefje opgehangen bij de deur dat ze vandaag wat vroeger sluitten. De rest van de dag was hij druk bezig met klanten advies geven, zo druk dat hij het verleden weer even kon vergeten. Kristianne stond achter de kassa.

40. Na een lange dag werken in de winkel en in huis was William in bad gegaan. Toen hij weer uit de badkamer kwam stond Kristianne net brood te smeren. “ Je bent mooi” zei William en hij voelde zich voor het eerst geen leugenaar. Het was de waarheid. “Ik wil je iets vragen” zei hij toen aarzelend. “ Heb je even geduld, dan kunnen we eerst eten” zei Kristianne. William zuchtte. Ach, misschien was het wel een goed idee, dan kon hij nog even nadenken of hij er wel echt zeker van was.

41. Na het eten ging Kristianne in bad en William besloot dat hij wel een poosje kon gaan schilderen. Hij was geconcentreerd bezig toen hij plotseling merkte dat Kristianne achter hem stond. “ Wat wilde je nou eigenlijk vragen?” vroeg ze. William antwoordde de eerste seconden niet. Hij staarde naar zijn pallet en hoorde het stemmetje in zijn hoofd: “Nu moet je wel” Toen legde hij het pallet weg, draaide zich een kwartslag en keek Kristianne voor een seconde recht in haar ogen.

42. Hij zakte op één knie en begon stotterend aan een liefdesverklaring, die hij al wekenlang in zijn hoofd geoefend had. “ ... je hebt me geloof in de toekomst teruggegeven Kristianne Spits en daarom wil ik je vragen...” hij pauzeerde even en haalde nog eens diep adem.

43. Hij sloot zijn ogen, alsof hij bang was. “ daarom wilde ik je vragen” herhaalde hij zichzelf, “of je met me wilt trouwen” Ondertussen haalde hij het doosje met de verlovingsring uit zijn binnenzak. Kristianne keek hem stomverbaasd aan.

44. “ Ja, natuurlijk!” riep Kristianne en ze vloog William in zijn armen. William viel haar glimlachend op, dat viel mee.

45. Kristianne trok William mee naar de slaapkamer waar ze samen hun verloving vierden. William liet alles maar over zich heenkomen en was blij dat Kristianne weer eens niets aan hem gemerkt had.

46. Een tijdje later zat William lekker ontspannen in bad. Hij was vroeg opgestaan en voelde zich kiplekker. Kristianne voelde zich al een paar dagen erg moe en slap. Ze dachten allebei dat het kwam omdat er zoveel veranderd was de laatste dagen. William had zelf een ander vermoeden. Nienke was ook moe geweest. Hij maakte zich zorgen. Het ontspannende bad was eigenlijk helemaal niet zo ontspannend meer. Flashbacks vlogen door zijn hoofd, dingen waarover hij niet meer na wilde denken stonden opeens weer glashelder voor zijn ogen.

47. William had nog andere zorgen, hoe kreeg hij op tijd alle rekeningen betaald? Nu Kristianne zo moe was hadden ze besloten om niet naar de winkel te gaan. Als William alleen ging zou hij de stroom klanten niet bij kunnen houden en dat zou ten koste gaan van hun reputatie. Als de vermoeidheid over een week nog niet over was zou William Kristianne naar de dokter sturen. Maar nu zouden ze nog afwachten.

48. William besloot om wat te gaan schilderen, als hij beter zou worden zouden zijn schilderijen ook een bron van inkomsten vormen. Hij had al gezocht naar een baan, maar het bleek dat hij niet in de andere valleien aan de slag mocht en in Season City waren geen mogelijkheden om te beginnen. Het zou ook niet zoveel zin hebben om bijvoorbeeld dokter te worden, een beroep wat hij dolgraag wilde uitvoeren. Er wonen verder geen mensen in de stad, hij zou geen enkele klant krijgen. Het enige wat hij nu kon doen was schilderen en geduld hebben.

49. Het was al middag toen Kristianne eindelijk uit bed kwam. William omhelsde haar. “ Gaat het weer een beetje?” vroeg hij, ietwat bezorgd. “ Jawel, ik heb nog wel een beetje hoofdpijn en ontzettende honger” zuchtte Kristianne. “ Vind je het gek, je hebt al sinds gisteravond niet meer gegeten. In de koelkast staat nog een restje van het ontbijt” zei William.

50. Die avond gingen Kristianne en William alweer vroeg naar bed. “ Will, zal ik morgen naar de dokter gaan?” fluisterde Kristianne tegen de rug van haar verloofde. “ Misschien is het een idee, maar als je nog wachten wilt kan dat ook” “ Het is wel een eind reizen, helemaal naar de Sunset Valley” “ Jammer dat hier geen dokter is” zei William nog en toen vielen ze allebei in slaap.

51. Er was alweer een tijdje verstreken en nog steeds was Kristianne niet naar de dokter gegaan. Ze zei ook tegen William dat ze zich beter voelde. Maar William geloofde haar niet. Toch wilde hij zijn vermoeden niet uitspreken en daarom concentreerde hij zich maar op het schilderen. Het was nog donker en natuurlijk lag Kristianne nog in bed. Het was ook gek dat hij zo vroeg wakker was.

52. Opeens hoorde William een geluid naast zich. Ondanks dat hij gewend was aan het feit dat hij niet alleen in huis was schrok hij toch. Hij keek recht in Kristiannes gezicht. “ Nu al wakker?” was zijn eerste reactie. “ Ja. Ik kon niet meer slapen en ik denk dat dit allemaal een heleboel verklaart. William bekeek zijn verloofde goed. Ze had een klein buikje en een andere jurk aan. Het was overduidelijk, Kristianne was zwanger. “ Will, je word vader” fluisterde ze.

53. William zweeg. Kristianne zette haar handen in haar zij. “ Zeg je niks?” vroeg ze. “ Wat moet ik zeggen. Ik had dit niet verwacht” loog William. “Tenminste, niet zo snel” Kristianne staarde even naar de grond. “ Ben je er niet blij mee?” vroeg ze, aarzelend. William wist niet goed wat hij moest zeggen.

54. “ Natuurlijk wel” zei hij en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij kon een glimlach niet onderdrukken. Hij werd vader. “ Ik vind het geweldig” fluisterde hij in Kristiannes oor” Kristianne zei niets maar streelde met haar vingers door Williams haar. Zo stonden ze daar minutenlang, de wereld om zich heen vergetend.

55. William maakte zich los uit de omhelzing. Hij legde zijn handen op Kristiannes buik. “ Dat daar een kindje in zit” zei hij vol bewondering. “ En niet zomaar een kindje, óns kindje” zei Kristianne. William knikte. “ Vind je het goed als ik het ontbijt ga klaarmaken?” vroeg Kristianne toen. “ Is goed, ik ga even in bad”

56. William liet zich in het warme water zakken en overdacht de situatie. Ze hadden op zich wel genoeg geld voor een babykamer, dat zou geen probleem worden. Hij vroeg zich alleen af of hij een goede vader voor dit kindje kon zijn. Gelukkig duurde het nog een tijdje voordat het kindje geboren zou worden, hij kon zich nog goed voorbereiden op het vaderschap.

57. Een feestelijke gebeurtenis in huize Springs. Kristianne vond dat ze, voor de stabiliteit voor het kindje, beter konden trouwen. William vond het ook een goed idee, hij had Kristianne nog niet verteld van de 10 generatie uitdaging, maar de tweede stamhouder moest een jongen zijn en zijn achternaam dragen. “ Tot de dood ons scheidt” zei William, met een brok in zijn keel. “ Tot de dood ons scheidt” herhaalde Kristianne.

58. Toen kusten ze elkaar om de belofte die ze zojuist hadden uitgesproken kracht bij te zetten. “ Ik houd van je William Springs” zei Kristianne tussen hun kussen door. “ Ik van jou, Kristianne Springs” lachte William terug.

59. Het leven als getrouwd man voelde goed. Kristianne kon elk moment bevallen en William wilde dichtbij haar zijn. Hij werd met de dag ongeduldiger en besloot om maar te gaan schilderen. Hij ging een schilderij maken voor in de kamer voor de baby, hij had wel iets leuks in zijn hoofd zitten. Geconcentreerd ging hij aan de slag.

60. Plotseling klonk er een gil uit het slaapgedeelte van het huis. “ William, de baby komt” riep Kristianne paniekerig. William gooide zijn kwast neer en was in twee stappen vlakbij Kristianne. Ze hield haar buik vast. “ Rustig lieverd, rustig” William probeerde haar gerust te stellen, maar dat lukte niet echt omdat hij zelf ook gespannen was.

61. Gelukkig duurde Kristiannes lijden niet lang en hield ze even later een prachtige baby vast. “ Dag lieverd, ja, ik ben je mama.” zei Kristianne tegen het kleine, maar perfecte mensje. “ Wat ben je mooi. Ja, je bent echt heel erg mooi. Je bent mama's lieverdje” William stond doodstil te kijken. Dat was zijn kindje. “ Will, we hebben een dochter” zei Kristianne en ze keek hem aan.

62. Kristianne liep naar William toe en gaf het kleine meisje aan hem. William keek vertederd naar zijn dochtertje. “ We hebben het nog niet gehad over een naam” zei Kristianne. “ Wat vind je van Nina?” zei William. Kristianne zweeg even en zei toen: “Ja, dat is een mooie naam, mooi genoeg voor onze dochter”

63. Kristianne ging in bad, ze voelde zich vies na de bevalling. Iets wat William zich wel kon voorstellen. Hij knuffelde zijn dochtertje. “ Lieve, lieve Nina” bleef hij maar zeggen. Hij gaf een kusje op haar kleine hoofdje. “ Zal papa jou maar in je wiegje leggen?” zei hij terwijl hij met zijn dochtertje op zijn arm naar de wieg liep.

64. “ Slaap lekker lieve Nina.” zei William terwijl hij over Nina's buikje wreef. “ Je geeft je papa zoveel, nu al. En daarvoor zal ik je eeuwig dankbaar zijn kleintje. Als er wat is, als grote jongens je plagen, dan zal papa er voor jou zijn, dat beloof ik. Ik zal proberen om voor jou een betere vader te zijn, dan...” en toen vielen er zomaar twee tranen in het bedje van Nina” “ Ik zal een goede vader proberen te zijn” beloofde William toen.

65. Nou, de volgende keer zullen we zien of het William lukt om een goede vader te zijn. Ik besef wel degelijk dat er een aantal geheimzinnige dingen aan William zitten die sommige mensen vast willen weten. Ik zal je een ding vertellen, het duurt nog een tijdje voor het hele verhaal eruitkomt. Tenminste, dat is mijn bedoeling. Ja, ik heb genoeg ideeën. Als ik nou ook nog genoeg tijd had;-)‏ Nou ja, ik had gezegd dat ik pas in november kon beginnen, dus dit is ook al een stuk vroeger dan gepland. Al heb ik over dit kleine stukje al meer dan 2 weken gedaan. Best wel lang, vind ik. Maar zo is het leven nu eenmaal, studie gaat voor;-)‏ Ik hoop dat jullie het eerste stuk van de BaCC gecombineerd met 10G leuk vonden en ik hoop dat je zin hebt om verder te lezen. Tips enzo zijn altijd welkom. Dan was dit het zo'n beetje. Ow ja, zometeen komen nog de stats. Liefs en hopelijk tot de volgende keer;-)‏ Xx Mirjam

66. Stats Households: 1 Playable sims: 3 Cas-Sims available: 1 Community lots: 1 Total Lots: 2 Business Districts: 0 Universities: 0 Downtown: no SM: 2 Population: 6 Fires: 0 Burglars: 0