Είναι τόσο κοντά στις αλησμόνητες πατρίδες που αν κάνεις απόλυτη ησυχία θα αφουγκραστείς τους ψίθυρους από τις ψυχές που ακόμα αναζητούν την δικαίωσή τους.

1. Κι αν μας χτυπούν τα κύματα,
κι αν σκοτεινιάζουν οι καρδιές μας,
υπάρχει ακόμα φώς,
που θ’αλαφρώνει τις πληγές μας.
Πάντα πίστευα και θα συνεχίσω να το κάνω, ότι οι Έλληνες δρώντας
ενωμένοι και αγαπημένοι, μπορούν πολλά να επιτύχουν. Οι πρόγονοί μας
φύτεψαν το δέντρο του πολιτισμού, των παραδόσεών μας των αξιών και της
πίστης μας. Το πότισαν με το ίδιο τους το αίμα και αυτό με την υπέρτατη
αγάπη που του έδωσαν, τις ψυχές τους, ρίζωσε έβγαλε φύλλα και καρπούς.
Ήταν της μοίρας γραφτό, μία από τις ρίζες του να εμφανισθεί σε μία
από τις πιο ακριτικές περιοχές της Ελλάδος μας, στην Ορεστιάδα του Βορείου
Έβρου το 1990. Από μία μικρή σχισμή στο χώμα, έδωσε ο Θεός να φυτρώσει
και να δημιουργηθεί ο Ποντιακός Σύλλογος Βορείου Έβρου «Ο Διγενής».
Τα χρόνια που πέρασαν δεν ήταν πάντα εύκολα. Είχε βροχές είχε
χαλάζι αλλά πάντα μετά έβγαινε ένας ζεστός ήλιος και ένα πολύχρωμο ουράνιο
τόξο. Το δεντράκι δημιουργήθηκε έφτιαξε έναν γερό κορμό μία γερή βάση,
έγινε ένας άλλοτε δυναμικός Ακρίτας. Άνθισε έχοντας γράψει την δική του
ιστορία όλα αυτά τα χρόνια. Άνθισε και έκανε καρπούς με την ομόνοια και την
αγάπη την οποία έδειχναν και συνεχίζουν να δείχνουν ως σήμερα τα
Διοικητικά Συμβούλια, τα μέλη, οι χορευτές και οι φίλοι του. Είναι τόσο κοντά
στις αλησμόνητες πατρίδες που αν κάνεις απόλυτη ησυχία θα αφουγκραστείς
τους ψίθυρους από τις ψυχές που ακόμα αναζητούν την δικαίωσή τους.
Σήμερα η προσπάθεια συνεχίζετε με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, με την
ίδια αγάπη, το ίδιο φιλότιμο, με την ίδια ειλικρίνεια, με την ίδια ανιδιοτέλεια. Ο
σκοπός ίδιος, οι αξίες πάντα ο οδηγός. Υπάρχει το βάρος της ευθύνης που την
γνωρίζουν πολύ καλά εδώ σε αυτήν τη ακριτική περιοχή της Ελλάδος. Την
επωμίζονται όλοι αναλαμβάνοντας το ίδιο βάρος την ίδια αγωνία. Είναι
αξιοζήλευτη η προσπάθειά τους, να κρατούν το φώς και στο σκοτάδι. Όταν
κλείνουν τα παράθυρα εδώ να μένουν ανοιχτά, όταν κρυώνουν οι καρδιές εδώ
να μένουν ζεστές. Το «μπράβο» θα ήταν προσβλητικό ως έκφραση για να
δείξει την ευγνωμοσύνη όλου του Ποντιακού και όχι μόνο απανταχού
Ελληνισμού και ταπεινά την δική μου.
Συνεχίστε με αμείωτο ρυθμό την προσπάθειά σας μην σταματάτε
κρατήστε τον ήλιο φωτεινό σε τούτα τα δύσκολα τα χρόνια. Οι πρόγονοί μας,
να είστε σίγουροι, ότι βλέπουν από εκεί που βρίσκονται και παρακαλούν τον
Θεό να βρίσκεται παραστάτης στο πολύτιμό αυτό έργο σας.
Το παραπάνω άρθρο γράφεται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, τιμώντας τις
προσπάθειες του Διοικητικού Συμβουλίου, των μελών, των χορευτών και των
φίλων του Συλλόγου Ποντίων Βορείου Έβρου «Ο Διγενής».
Τα ρίζας θέλ’νε την εγάπ’,
Να ίνουνταν δεντρίαν,
Για να φυλλών’νε χρäσκουνταν,
Νερόν ασην καρδίαν.
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης