Verbos e Pronomes galego arabe, Versión para imprimir
Calendario celta
1. CALENDARIO CELTA
Os pobos celtas dividían o ano en oito partes e o
comezo de cada unha delas constituía –e constitúe
aínda- unha festa.
As festas maiores caen na metade das estacións:
Samaín, Imbolc, Beltane e Lughnasadh.
As menores coinciden cos solsticios e equinoccios:
Yule, Ostara, Metade do Verán e Mabon.
3. Samaín, 31 de octubro: Véspera de Todos os
Santos (Halloween)
Yule, 23 de decembro: Nadal
Imbolc, 2 de febreiro: Candela, Candelaria
Ostara, 21 de marzo: comezo da Primavera
Beltane, 1º de maio: festa dos Maios
Metade do Verán, 23 de xuño: San Xoán
Lughnasadh, 1º de agosto: festas do Verán
Mabon, 21 de setembro: comezo do Outono
4. Samaín
Día do ano novo celta, cando a colleita chega ao fin e a terra
comeza o seu longo soño de inverno. As follas mudan a cor e
caen das árbores e os restos das colleitas quéimanse ou
apodrecen nos campos para nutrir o solo cara ao cultivo de
primavera. Tamén é a Festa dos Mortos, tempo de honrar a
memoria dos que pasaron para o Outro Mundo. E para
lembrar que o fin dunha cousa, aínda que poida ser triste,
leva implícito o comezo de algo novo.
Está representado pola deusa Cailegh, a vella de rostro azul
que simboliza a sabiduría da deusa triple raíña do tempo e a
súa renovación.
6. Yule
O solsticio de inverno é a noite máis longa do ano. A pesar
de que todo parece morto e cuberto por un manto de neve ou
lama, a nova vida virá na primavera e arelamos que crezan a
luz e o calor. O ritual céntrase na árbore de Nadal, tradición
que vén de Escandinavia, onde se cortaban pólas de piñeiros
e outras árbores perennes para decorar e iluminar as casas e
salóns da comunidade como un gran símbolo da vida en
medio da morte que semella o inverno. Sen dúbida, a
fragancia do piñeiro servía tamén para afastar o cheiro a
rancio das persoas forzadas a estar na casa tantos meses
resgardadas do frío. Das ramas pasouse a árbores enteiras
decoradas con elementos que representan desexos para o
próximo ano, como unha colleita próspera, ou un amor feliz.
7. No solsticio de inverno antigos celtas acendían
fogueiras coa finalidade de mandar o inverno
lonxe e animando ao deus Sol tamén coñecido
como o Rei do Carballo a derrotar ao inverno
longo e escuro que é o dominio do Rei Acivro.
8. Imbolc
Festa de Bridgid, cristianizada como santa Bríxida. Entre nós
e en moitos outros pobos por todo o mundo é a festa das
Candelas ou día da Candelaria. Imbolc representa o
aspecto de doncela da deusa Triple, pois é no cerne do
inverno cando a Terra renova a súa virxindade e aínda así
leva a semente da primavera no calor do seu ventre. Nun
ritual antigo a Alta Sacerdotisa e as mulleres do clan levaban
vestido vermello (para a Nai ou Matriz), branco (para o
Doncela) e negro (para a Vella). A Sacerdotisa usaba unha
coroa de velas paseando arredor do círculo en procesión. As
velas representan o calor e a luz do sol. Nesta época do
inverno vai desaparecendo a xeada e os días vanse facendo
máis quentes. É tempo de preparar as sementes e bulbos
para a primavera.
9. Ostara
Deidade da fertilidade e da primavera, Ostara é o nome celta
da Pascua (Easter). Moitos dos festivos cristiáns caen moi
próximos das celebracións antigas porque o pobo non estaba
disposto a abandoar as súas festas. En vez de eliminar
totalmente as tradicións pagás a Igrexa simplemente deu
diferentes significados cristiáns aos días en que se
celebraban rituais pagáns. É a época na que a Deusa se
transforma de Doncela en Nai unha vez máis, dando a luz ao
Sol e a toda a vida.
10. O ovo é o símbolo da nova vida que se vai manifestar. A
tradición de pintar ovos de Pascua comezou como forma de
manifestar desexos: prosperidade, boa colleita, un novo
amor... Retirábase un ovo fértil dun niño ocultándoo no chan
coa idea de que a vida do pitiño alí agochado sería transferida
ao desexo pintado na casca. Agora os ovos cócense e
agóchanse no roscón de Pascua.
O coello é tamén a Lebre de Marzo, símbolo da primavera e a
fertilidade, imaxe que se ve nas sombras da lúa.
11. Beltane
A festa dos Maios representa o verdadeiro comezo do verán,
cando os froitos xa están listos para a colleita. A vida no seu
conxunto parece moito máis doce. O sol é quente e brillante,
pero non excesivamente quente. A herba aínda está verde.
Hai flores que arrecenden por todas partes. A Terra está
entrando na súa plenitude e a promesa da recompensa está á
vista. Entre as meigas era o momento de celebrar as vodas
nas que se expresaba o compromiso por un ano. Ao ano
seguinte, a parella podía renovar os votos ou simplemente
deixalos e a voda remataba, mais o casamento podía durar
tanto tempo como quixeran, sempre que ambas as partes
estivesen de acordo.
12. En moitas vilas e cidades de Galicia, sobre todo no sur,
celébrase este día coa festa dos maios, nos que se
preparan estructuras feitas con flores, ramas, froitos, ovos,...
Os tradicionais teñen forma cónica e lembran as árbores de
nadal e os artísticos poden ser calquera figura, como
cruceiros, casas, hórreos, ou figuras humanas.
Os maios van acompañados de coplas nas que se fai crítica
social, igual ca no entroido.
13. Midsummer
No medio do verán celébrase a festa de San Xoán, o día do
ano no que a Terra está no seu apoxeo, os cultivos
madureceron e o sol brilla máis tempo. Esta época do ano
está chea de loucura e alegría, pensamentos de amor e
pracer. Podemos sentir os efectos do clima quente e anticipar
os preguiceiros días do verán. Apetece deitarse na herba
quente e doce ou nunha praia de branca area ao sol.
Aproveitamos o sol porque quizais instintivamente somos
conscientes de que, aínda que os días son quentes e o sol
está alto, os días comezan a ser máis curtos cada día que
pasa. É tempo de sentar e relaxarse, estar coas persoas que
se ama, invitar os amigos a un churrasco de verán e
aproveitar a vida. O inverno está máis perto do que se pensa.
14. Lughnasadh
O primeiro de agosto celébranse moitas das festas do verán.
Lugh, que significa "o que brilla“, é o deus do Sol e da
fertilidade agrícola cando a súa nai adoptiva (a Terra) “morre”
tras preparar as terras para o cultivo. É a través do sacrificio
dela que o pobo tiña para comer. Lughnasadh marca o inicio
da colleita de grans que son un elemento básico da dieta de
case todas as civilizacións de todo o mundo e certamente o
cultivo máis importante. O gran é tamén moi importante para
a elaboración da cervexa que, -aínda que hoxe vemos esta
bebida, como "lecer"- para os pobos da antiga Europa era un
medio de sustento líquido, cun contido de alcohol mínimo e un
contido calórico alto. Os cereais son básicos para a dieta non
só humana, senón de moitos seres vivos. Durante este
tempo, somos instados a dar grazas pola xenerosidade do
que temos de maneira que é como a versión Celta do Día de
Acción de Grazas.
15. Mabon
É o día do equinoccio de outono, cando o día e a noite son
de igual duración. Esta época do ano é o tempo de facermos
unha pausa para reflexionar sobre o ano que pasa e expresar
a nosa gratitude á Nai Natureza por axudar a manifestarse
todos os nosos desexos. É o momento de mirar para o
próximo ano e as posibilidades que presenta, os nosos soños
e desexos aínda non realizados.
A mitoloxía di que é o día do ano en que o deus da Luz é
derrotado polo seu irmán xemelgo, o deus das Tebras, o
momento en que a noite vence ao día.
16. Así remata o calendario celta ou Libro dos Días, pero só para
comezar de novo. A Roda de Prata, da Vida e da Morte, da
Contínua Renovación, está sempre xirando.
