1. PU; Huisje Boompje Kindje

2. Pim en Carmen ‘Ik weet dat je vandaag liever niet gaat werken, maar het is echt niet erg.’ Zegt Pim als zijn vrouw die ochtend in haar werkkleding beneden verschijnt. ‘Nienke begint echt niet voor jij terug bent en de rest van de familie komt ook niet eerder.’ Om te zorgen dat Carmen niet antwoordt, zoent hij haar.

3. ‘Veel plezier op je werk.’ Zegt hij en hij duwt Carmen zachtjes richting de deur. Zonder te mopperen loopt ze naar de carpool en kijkt hoe Pim haar uitzwaait. Als de auto de hoek om is gaat Pim met Nienke op de grond zitten. Samen oefenen ze een kinderliedje.

4. Lynn blijft er een tijdje bijzitten en knuffelt met Coby, maar al snel verveelt ze zich en ook Coby heeft weinig zin om zo te blijven liggen. Lynn laat de hond los en kruipt naar het poppenhuis.

5. Later die middag stopt de carpool opnieuw voor het huis van Pim en Carmen. Carmen stapt vrolijk uit. Ze heeft promotie gemaakt.

6. ‘Ik heb promotie.’ Zegt ze meteen als ze Pim ziet. ‘Gefeliciteerd.’ Zegt Pim die oprecht blij is. ‘Ik weet het, je had gelijk. Ik moest gewoon gaan.’ Bekent ze nog voor Pim iets kan zeggen. Pim lacht. ‘Dat weet je toch.’

7. Carmen kleedt zich om en pakt Nienke net op als de bel gaat. Met Nienke nog op haar arm loopt ze naar de voordeur en begroet Dave en Tessa. ‘Leuk dat jullie er zijn.’ Zegt ze en Nienke knikt mee. ‘Tante Tess!’ roept ze vrolijk

8. Ze laat het stelletje binnen en wanneer ze de deur wil sluiten komen ook Amy, Luke en Anna aanlopen. ‘He, feestvarken.’ Roept Amy naar Nienke en het kleine meisje begint te stralen.

9. In de woonkamer neemt iedereen plaats op de banken. ‘Hoe is het met jullie huis?’ vraagt Pim geïnteresseerd aan Dave en Tessa. ‘We zijn al erg ver. Er hoeft alleen nog maar geschilderd te worden en dan kunnen we er in.’ Vertelt Dave enthousiast.

10. ‘En de zwangerschap?’ wil Amy weten. Nu is het de beurt aan Tessa om te antwoorden. ‘Erg goed. Ik heb weinig last van kwaaltjes, alleen mijn eetlust is toegenomen.’ Zegt Tessa en Dave bevestigt dat met een lach.

11. ‘Ik weet nog goed dat ik daar bij Nienke ook last van had. Pim was zo lief om pannenkoeken te blijven bakken.’ Zegt Carmen en ze denkt terug aan haar zwangerschap. Pim lacht. ‘Met heel veel liefde.’

12. Iedereen lacht en Carmen kijkt naar haar dochters die samen bij het poppenhuis zitten. Ze kan zich nu geen leven meer zonder hen voorstellen hoewel ze nooit gedacht had ooit moeder te worden.

13. Als de bel gaat staat Pim op. ‘Daar zal de rest zijn.’ Zegt hij en loopt naar de voordeur. ‘Leuk dat jullie er zijn.’ Zegt hij als hij de deur opent en de hele familie ziet staan.

14. ‘Nienke heeft er al zin in. Ze wil met al haar ooms en tantes spelen.’ Zegt hij lachend en Noa kijkt naar de grond. Even voelt ze een schuldgevoel, maar ze weet waar ze het voor doet.

15. Nu iedereen gearriveerd is, is het tijd voor de taart. ‘Mag ik opgroeien?’ vraagt Nienke als Pim haar optilt en hij knikt. ‘Vandaag word je een nog grotere meid.’ Zegt hij en neemt haar mee naar de taart.

16. Carmen deelt wat toeters en ratels uit en iedereen begint meteen enthousiast te blazen en ratelen. Het is al even geleden dat ze een verjaardag gehad hebben en even voelen ze zich weer kind.

17. De kaarsjes worden aangestoken en Nienke kijkt met grote ogen naar de vlammetjes. Ze strekt haar armpje uit, maar Pim houdt haar naar achter. ‘Daar moet je niet aankomen, je moet de kaarsjes uitblazen.’

18. Nienke knikt begrijpend en Pim buigt zich naar de taart toe om samen met haar de kaarsjes uit te blazen. ‘Heel goed.’ Zegt hij als ze samen de kaarsjes in een keer uitblazen.

19. Dan is het tijd om echt op te groeien. Nu zal Nienke het echt zelf moeten doen zonder dat Pim of Carmen haar kan helpen. Na een paar keer onwennig wiebelen groeit ze op tot een schattig meisje wat nu veel groter is.

20. ‘Wat een rare kleding!’ Is het eerste wat ze roept. Pim lacht en omhelst zijn dochter. ‘Gefeliciteerd, meisje.’ Zegt hij. ‘Bedankt papa.’ Zegt Nienke die haar vader nu veel makkelijker kan omhelzen.

21. Na Pim is het de beurt aan Carmen. ‘Je bent een prachtig meisje geworden.’ Zegt ze trots en geeft haar dochter een kus. ‘In je kamer hebben we een nieuw setje kleding liggen.’

22. Carmen kan haar zin maar amper afmaken of Nienke is al naar boven gerend. Pim en Carmen volgen haar terwijl de rest van de familie een stukje taart pakt. Als ze de kamer van Nienke binnen komen kijkt Nienke met grote ogen om zich heen.

23. ‘Vind je het mooi?’ vraagt Pim en Nienke knikt heftig. ‘Het is geweldig.’ zegt ze en ze rent naar het bed. Ze begint enthousiast op het bed te springen. ‘Dit is de mooiste kamer die er is.’

24. Pim en Carmen lachen. Hun dochtertje lijkt opeens zoveel groter te zijn. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze Nienke voor het eerst in hun armen konden houden en nu sprint het meisje vrolijk op haar bed.

25. ‘We hebben ook nog nieuw kleren voor je gekocht.’ Helpt Pim Nienke herinneren. Nienke springt van het bed af en loopt naar haar kledingkast, waar ze een paars jurkje vindt.

26. ‘Bedankt mama en papa.’ Zegt ze als ze haar kast heeft dichtgedaan. Carmen lacht. ‘Graag gedaan, schatje.’ Nienke straalt en omhelst haar vader en moeder.

27. Beneden wordt er een heel ander gesprek gevoerd. ‘Ik voel me echt niet zo lekker.’ Probeert Noa overtuigend te zeggen. Susan kijkt haar bezorgd aan. ‘Wat heb je dan?’ vraagt ze. Noa twijfelt even. ‘Hoofdpijn en een beetje duizelig. Ik denk een griepje, dat heerst.’

28. ‘Meisje toch.’ ‘Misschien is het beter als ik naar huis ga. Ik vind het heel jammer, maar misschien is dat het beste.’ Susan knikt. ‘Wil je dat ik mee ga?’ Noa schudt haar hoofd. ‘Ik wil de verjaardag van Nienke niet verpesten. Ik denk dat ik in bed kruip dus je hoeft je geen zorgen te maken.’ Susan twijfelt even, maar stemt dan toch in.

29. Noa neemt even afscheid van haar nichtje en gaat dan naar huis. Zodra ze uit het zicht verdwenen is begint ze te rennen. Nienke is intussen naar beneden gekomen en speelt op een van de speeltoestellen in de tuin.

30. Ook de andere kinderen hebben zich in de tuin verzamelt en leven zich voor deze speciale dag uit op de speeltoestellen. Naomi heeft zich over Lynn ontfermt en zet het kleine meisje op de hobbellama waar Lynn zich helemaal uitleeft. ‘Ikke paadje rijden.’ Roept ze.

31. ‘Ik ga dit echt missen als je naar de universiteit gaat.’ Mompelt Timo die naast Thomas staat. ‘Voor je het weet komen jullie ook.’ Zegt Thomas. ‘En we blijven contact houden. Daar hoef je echt niet bang voor te zijn.’

32. Susan kijkt hoe Noa naar huis loopt tot ze niet meer dan een stipje is. Dan loopt ze weer naar de woonkamer waar de rest van de familie al zit. ‘Noa is naar huis, ze voelde zich niet zo goed.’

33. ‘Toch niets ernstigs?’ vraagt Tessa bezorgd. Susan schudt haar hoofd. ‘Ze heeft hoofdpijn. Ik heb nog voorgesteld om mee te gaan, maar ze wilde de verjaardag van Nienke niet verpesten.’

34. ‘Dat klinkt echt als Noa.’ Merkt Pim op. Susan knikt. ‘Misschien had ik toch even mee moeten gaan.’ ‘Noa is een verstandige meid. Ze weet echt wel wat ze doet. Waarschijnlijk gaat ze gewoon naar bed.’ Susan knikt, maar ik nog niet helemaal gerust en misschien is dat ook wel nodig.

35. Noa Noa in een stevige looppas naar de voordeur. Ze tovert met een vlugge beweging de sleutel uit haar zak en steekt hem in het slot.

36. Nog voor de deur achter haar dichtgevallen is pakt ze haar mobiel uit haar zak en toets het bekende nummer in, het nummer wat ze het afgelopen jaar bijna elke dag heeft gebeld.

37. ‘Met mij.’ Zegt ze als de persoon aan de andere kant heeft opgenomen. ‘Ik kon wegkomen en ik ben nu alleen thuis.’ Meer hoeft ze niet te zeggen voor de verbinding verbroken wordt.

38. Ongeduldig wacht ze tot haar bezoek arriveert. Na een kwartier onrustig door de kamer lopen gaat de bel. Ze loopt naar de deur en begroet haar vriendje met een lange, intieme zoen.

39. ‘Ik heb je gemist.’ Fluistert ze hoewel ze hem een paar uur geleden nog gezien heeft. ‘Ik heb jou ook gemist.’ Zegt Mick en hij kijkt in haar prachtige blauwe ogen.

40. Noa neemt hem mee naar binnen en samen gaan ze op een van de vele banken zitten. ‘Ik ben echt blij dat je er bent. Het is niet vaak dat we hier samen kunnen zijn.’ Zucht ze als ze zich in zijn armen genesteld heeft.

41. ‘Ik ben ook heel blij dat ik er ben.’ Zegt hij met een lach. Noa aarzelt even, maar zegt dan met een twinkeling in haar ogen: ‘Misschien moeten we van de situatie gebruik maken.’ Mick lacht en Noa drukt haar lippen op die van hem.

42. Mick zoent haar, maar na een paar minuten houdt hij haar toch even van zich af. ‘Misschien moeten we eerst even praten.’ Zegt hij, maar Noa schudt haar hoofd.

43. ‘Praten kan altijd nog.’ Zegt ze en ze zoent hem alsof haar leven ervan af hangt. Mick vergeet alles om zich heen, wat misschien niet zo verstandig is. Hij beantwoordt haar zoen vol liefde.

44. Al zoenend trekt Noa hem van de bank. ‘Volg me.’ Zegt ze tussen twee zoenen door en Mick doet netjes wat ze hem vraagt. In de slaapkamer van Daan en Susan duwt ze hem zachtjes op het bed.

45. ‘Weet je zeker…?’ vraagt Mick onzeker, maar zijn zin wordt onderbroeken door Noa. ‘Ik wil je, voor altijd.’ Met die woorden trekt ze hem mee onder de dekens, waar kleding en woorden niet nodig zijn.

46. Een hele tijd later komen ze samen, hand in hand weer boven de dekens. ‘Ik hou van je.’ fluistert ze alsof het een geheim is wat alleen Mick mag horen. ‘Voor altijd en eeuwig.’

47. Mick kijkt haar liefdevol aan. Zijn besef, en daarmee ook zijn schuldgevoel, lijkt terug te komen en hij kijkt naar haar stralende gezicht. ‘Ik ook van jou, ik ook van jou.’ Fluistert hij met een brok in zijn keel.

48. Hij slikt even. Hij heeft dit al veel te lang uitgesteld, maar vanavond zal hij het toch echt moeten vertellen. ‘Noa, kunnen we even praten?’ verbaast komt Noa overeind. ‘Is er soms iets.’ Mick zegt niets, maar gaat op de bank in de slaapkamer zitten.

49. ‘Ik had je dit eigenlijk veel eerder moeten vertellen, maar…’ Hij wacht even en zoekt naar de juiste woorden. ‘Je weet dat mijn ouders al hun hele leven op reis zijn.’ Noa knikt en denkt aan de verhalen die Mick vertelt heeft.

50. ‘Eigenlijk waren we hier voor een korte tussenstop, maar het beviel zo goed dat mijn ouders besloten om langer te blijven.’ ‘Dat is toch niet zo erg, daarom kun je nu hier zijn.’ Zegt Noa en Mick knikt.

51. ‘Dat weet ik, maar ze willen nog graag verder reizen. Ik had dit veel eerder willen zeggen, maar ze willen binnenkort weer gaan reizen.’ Noa laat de woorden op zich in werken. ‘En jij gaat mee?’ vraagt ze voorzichtig terwijl ze hoopt dat het antwoord nee is.

52. Mick aarzelt even, maar knikt dan. ‘Ik wil niets liever dan hier blijven, maar het kan niet anders.’ Zegt hij terwijl hij zijn arm om haar heen slaat. Noa zegt niets, maar probeert de nieuwe informatie te verwerken.

53. Het enige wat ze kan denken is: “Hij gaat weg, hij verlaat me.” ‘Wanneer is binnenkort?’ vraagt ze met een stem die niet als die van haar klinkt. Mick trekt haar naar zich toe.

54. ‘Over een week.’ Noa knikt. Haar hersenen draaien op volle toeren. Ze heeft geen idee wat ze moet doen of zeggen. ‘Het spijt me zo.’ Fluistert Mick als ze niets zegt.

55. ‘Ik hou van je, dat zal ik altijd blijven doen, waar ter wereld ik ook ben.’ Noa knikt opnieuw. ‘Ik zal ook altijd van jou blijven houden.’ Om deze woorden te bewijzen buigt ze zich naar hem toe.

56. Een half uur later staan ze aangekleed weer buiten. ‘Je bent de meest geweldige persoon die ik ooit heb ontmoet. Ik zal je nooit vergeten.’ Zegt Mick met zijn armen om haar middel.

57. ‘Moet je echt weg?’ vraagt Noa, maar ze weet het antwoord al. Mick knikt en een dikke traan rolt over haar wang. ‘Ik wil niet dat je gaat.’

58. Ook Mick heeft een brok in zijn keel. ‘Ik weet het.’ Zegt hij terwijl hij de traan van haar wang veegt. ‘Je moet me iets beloven.’ Noa kijkt hem verbaasd aan. ‘Ik wil dat je gelukkig wordt en ik kan dat duidelijk niet.’

59. ‘Wat bedoel je? Ik bén gelukkig met jou!’ Mick schudt zijn hoofd. ‘Jij verdient veel beter dan dit. Je moet mij vergeten. Jij verdient een jongen die altijd bij je blijft, die je alles geeft wat je nodig hebt.’ Hij wil zijn hand van haar wang halen, maar Noa houdt hem tegen.

60. ‘Dit kan je niet van me vragen. Jij bent de enige voor mij.’ ‘Nee Noa! Jij bent het mooiste en liefste meisje op aarde. Je verdient het om gelukkig te zijn. Alsjeblieft dit is het laatste wat ik vraag.’ Noa voelt hoe de tranen over haar wangen rollen, maar ze knikt toch. Mick trekt haar naar zich toe en zoent haar vurig.

61. Ze kus maakt Noa bijna nog meer aan het huilen. Hoe kan ze dit nu ooit vergeten? Dan verbreekt Mick de kus en bevrijdt zich uit haar greep. ‘Ik dit de laatste keer dat je me ziet, dat beloof ik.’ Fluistert hij, hij draait zich om en begint te rennen.

62. Noa kijkt hem met tranen in haar ogen en over haar wangen na. Dit was het dan, het eind van alles. Het voelt alsof haar hart langzaam uit elkaar valt en in kleine stukjes naast haar op de grond valt. Kleine stukjes, die nooit meer aan elkaar gelijmd kunnen worden, zelfs niet met de beste lijm.

63. Zo blijft ze een hele tijd staan. De tijd lijkt stil te staan en het enige wat ze kan is staren en hopen dat hij zo weer de hoek om komt, maar er gebeurt niets. Ze merkt pas dat ze buiten staat als ze begint te rillen. Ze loopt naar binnen, meteen naar haar slaapkamer.

64. Met haar pyjama aan gaat ze onder de dekens liggen en rolt zich op tot een klein balletje. Alles is weg, haar leven leek een sprookje met haar eigen prins op zijn witte paard, maar na één avond is alles kapot. Sprookjes bestaan niet in het echte leven, net als prinsen op witte paarden.

65. Pim en Carmen Bij Pim en Carmen zijn intussen alle gasten vertrokken. Nadat Nienke haar opa en oma uitgebreid uitgezwaaid heeft, omhelst ze haar vader. ‘Dit was de leukste verjaardag ooit.’ Zegt ze. Pim lacht. ‘Helaas komt aan elke verjaardag ook een eind.’

66. Nienke snapt wat hij bedoelt en loopt naar boven. De oogjes van Lynn vallen ook al bijna dicht en Carmen neemt haar mee naar boven, naar haar kamertje. ‘Welterusten schatje.’ Zegt ze en drukt een kusje op haar voorhoofd.

67. Nienke heeft zich intussen ook omgekleed en zit met haar pyjama aan op haar bed. ‘Dit is echt de leukste kamer van de wereld.’ Zegt ze en ze kijkt rond. Pim lacht. ‘En nu mag jij op deze mooiste kamer van de wereld gaan slapen.’

68. Nienke laat zich van het bed glijden en trekt Pim naar zich toe. Ze geeft hem een nachtkus. ‘Bedankt papa.’ Zegt ze en gaat dan onder de dekens liggen.

69. Onder de indruk van alle nieuwe dingen van die dag valt ze al heel snel in slaap. Ze ligt als een klein balletje opgerold onder de dekens en Pim luistert naar haar zachte ademhaling.

70. De tijd lijkt zo snel te gaan. Het is nog maar zo kort geleden dat hij en Carmen studeerden en ze ontdekten dat Carmen zwanger was. Hij weet nog goed hoe ze reageerden, allebei verrast, maar misschien was het voor Carmen nog wel de grootste verrassing.

71. Plotseling hoort hij zachte voetstappen op de gang. De deur gaat open en Carmen loopt naar hem toe. ‘Slaapt ze?’ Pim knikt. ‘Als een roosje.’ Zegt hij. Carmen lacht. ‘Ze heeft een geweldige verjaardag gehad.’ Zegt ze en omhelst haar man.

72. Samen sluipen ze de kamer uit. Pim kijkt nog snel even bij Lynn en loopt dan door naar zijn slaapkamer. Carmen ligt al in haar pyjama op bed en hij gaat naast haar liggen.

73. ‘Ze wordt snel groot.’ Merkt hij op en Carmen knikt. ‘Veel te snel.’ Zucht ze. ‘Weet je nog, toen ze geboren werd?’ Carmen lacht. ‘Dat vergeet ik niet snel. Ons kleine meisje.’

74. Pim glimlacht. ‘Het mooiste meisje van de wereld.’ Zegt hij. ‘Net als haar zusje en moeder natuurlijk.’ Voegt hij er aan toe en hij kust zijn vrouw nog net zo liefdevol als toen ze elkaar net ontmoet hadden.

75. Daan en Susan Susan is nog niet helemaal gerust over Noa en sluipt stilletjes haar kamer in. Noa ligt intussen te slapen, maar echt rustig ligt ze niet. Haar voorhoofd is bezweet en ze mompelt zachtjes woorden die Susan niet kan verstaan. ‘Meisje toch.’ Zucht Susan en veegt wat haar van haar voorhoofd.

76. ‘Hoe is het met haar?’ vraagt Daan zodra Susan de kamer in komt. ‘Volgens mij heeft ze lichte verhoging, maar ze slaapt nu.’

77. Daan trekt zijn vrouw naar zich toe. ‘Wat vervelend voor haar. Ze heeft al een deel van de verjaardag van Nienke gemist en Noa kennende is ze daar niet zo blij mee. Laat haar maar goed uitzieken.’ Zegt hij en Susan knikt. ‘Waarschijnlijk is het een griepje. Dat heerst de laatste tijd.’ Zegt ze, niet wetend dat Noa geen griepje heeft, maar een gebroken hart.

78. Tot de volgende update!