1. Dit jaar ben ik Serious Ambtenaar met LEF: wat een GELUK!
Het is woensdagavond 13 maart. Ik leg mijn spullen voor de volgende
dag klaar. Morgen moet ik vroeg op voor de eerste dag van twee
Serious Ambtenaar-dagen. Ik heb het gevoel dat je hebt als je de
eerste dag ergens gaat werken. Gezonde spanning: is de opdracht
echt zo leuk als hij lijkt, hoe zijn die andere Serious Ambtenaren, lig ik
wel goed in de groep enzovoort. Oei dan gaat de wekker voor een
donderdagmorgen wel erg vroeg. En vandaag geen gesnooz, want van
Papendrecht naar Lelystad in de spits is toch minimaal 2 uurtjes tuffen.
Om zeven uur zit ik fris, maar nog niet echt fruitig achter het stuur.
Maar ik heb er zin in! Onderweg verbaas ik me over het grote aantal
windmolens dat ik tegenkom. Ik kom blijkbaar maar weinig in dit deel
van het land. Tom en Tom helpen mij het gemeentehuis van Lelystad
te vinden. Nou ja… bijna dan. Het laatste stukje wordt me gewezen
door de burgemeester van Lelystad zelf. Ik voel me vereerd en zeer
welkom.
Dit is mijn eerste opdracht voor Serious Ambtenaar. Hoewel ik een
groot fan ben van SeriousRequest en ik op 25 december meestal in
een Serious gat val, is de actie van Serious Ambtenaar mij vorig jaar
volledig ontgaan. Tot mijn collega meedeed. Hij vertelde er enthousiast
over. Een beetje jaloers was ik wel. Ik had ook graag meegedaan.Dit
keer was ik er dus als de kippen bij om me op te geven. Eerlijk gezegd
is de reden dat ik meedoe is niet geheel filantropisch. Het is vooral ook
een manier om een kijkje in de keuken van een andere gemeente te
nemen en inspirerende mensen te ontmoeten.
Toen ik vooraf de lijst met namen van onze groep zag, schrok ik eerlijk
gezegd een beetje. ‘Oei dat zijn wel veel vrouwen bij elkaar’ dacht ik.
Maar gelukkig zijn er ook wat hanen in het hok en is er een goed
evenwicht in persoonlijkheden. We stellen ons aan elkaar voor met
behulp van onze sleutelbos. De één is daar wat langer mee bezig dan
de ander (want héél véél sleutels voor héél véél deuren) en de ander is
wat pragmatischer (want ‘je kunt toch gewoon nieuwe cilinders laten
zetten met dezelfde sleutel’). Het is al snel duidelijk waarom de
organisatie van Serious Ambtenaar ons bij elkaar heeft gezet. We zijn
stuk voor stuk goed in het geven en/of organiseren van workshops.

2. Dat maakt het proces makkelijk. We gaan brainstormen in twee
groepen en komen terug met de thema’s LEF en GELUK voor de
workshops.
LEF is een thema waar
het mijzelf nog wel eens
aan ontbreekt, dus na de
overheerlijke
en
goed
verzorgde lunch ga ik
enthousiast aan de slag
met ‘mijn’ team om de
workshop voor dat thema
verder uit te werken. En
dan
gebeurt
bijzonders.
er
Het
iets
voelt
bijna magisch. De workshop rolt zo vanuit onze gedachten op het
papier. We zijn kritisch op elkaars ideeën, maar nooit zonder daarbij
direct een oplossing aan te dragen. We vullen elkaar aan en zijn
creatief. ‘Goh’, denk ik ‘ik zou zelf graag deelnemer zijn van deze
workshop.’ De taken worden net zo makkelijk verdeeld. Niemand is
bang om moe te worden en trekt als vanzelf iets naar zichzelf toe.
Binnen twee uur is er een plan en als we het presenteren aan het
GELUKsteam en vervolgens aan de ambtelijk opdrachtgever is
iedereen enthousiast. Tot slot tovert één van de teamleden een
inspirerende uitnodigingstekst uit haar hoge hoed en zijn we klaar voor
deze dag. Iedereen weet wat hij moet doen om op 25 april een
spetterende workshop te geven.
En dan is er ineens het afscheid.
Afscheid van de helft van de groep,
want zij geven de workshop op 23
april. Die zien we dus niet meer. En
ineens begrijp ik wat meer van
programma’s als Wie is de Mol,
waarin deelnemers na een dag al
huilend
afscheid
nemen
van
de
afvaller. Ik dacht altijd, ‘wat een drama! Je kent die persoon net!’ En
hoewel ik niemand huilend in de armen ben gevallen, vind ik het heel
bijzonder om te ervaren hoe goed je mensen binnen een dag leert
kennen en hoe je als twaalf wildvreemden voor elkaar iets moois kunt
creëren.
Ik heb ontzettend veel zin in 25 april. Volgend jaar hoop ik weer met
trots te zeggen: ‘Ik ben Serious Ambtenaar!’