2. Yana & Florence
Sinds Yana in verwachting door Florence was, was in hun studentenhuisje
nogal stil. De twee spraken minder met elkaar en gingen precies elk hun
weg.
3. Dat begon op Florence zijn systeem te werken, precies of Yana hem
negeerde. Op een moment kon hij echt vader worden. Meestal als er een
koppel was waarvan de vrouw zwanger was, kon hun geluk echt niet op. En
hier was dat niet zo? Komaan…
4. Of misschien wel, al lieten ze dat niet blijken. Yana vond het ook welletjes
geweest. Het enige moment wanneer ze tegen elkaar konden praten, was in
bed voor ze gingen slapen. Ze hield zo van Florence! Dan spraken ze alleen
niet met elkaar voor ze naar dromenland vertrokken, wel dag en nacht, 24
op 24.
5. Wanneer Yana eindelijk haar paper af had gekregen, ging ze onderweg naar
de boekenkast om één van haar vaardigheden bij te schaven. Toen kwam ze
Florence tegen het lijf gelopen, in haar eigen huis – of ja, eigenlijk zijn huis.
“Euh, ik vind dat we moeten praten.” begon hij ineens.
6. “Ik vind het ook.” wist Yana niet meer uit te brengen dan dit, “het is al
dagen dat het stil is en dat we elkaar niet spreken. Ik word daar echt gek
van.”
7. “Ik ook.” Florence pakte haar hand vast. Yana kreeg weer een warm
gevoel, zoals in het begin toen ze hem pas had leren kennen, “dat is toch
onmogelijk? Ik hou van je met heel mijn hart.”
8. “Ik hou ook zielsveel van je. Ik dacht dat een kind zijn ouders dichter bij
elkaar brengt? Oké, hoelang is het geleden dat jij mij echt hebt vastgepakt?
Ik mis dat gevoel, weet je.” zei Yana.
Ze had gelijk. Dat besefte Florence al maar te goed.
9. Daarna werd er geen woorden meer uitgewisseld, geen enkel woord.
Florence legde zijn armen om haar middel en zoende haar hartstochtelijk.
11. Tegen de avond was Yana vertrokken naar haar college, Florence bleef thuis.
Daar maakte hij schoon gebruik van door aan zijn paper te werken. Nadat
hij klaar was, ging de telefoon.
“Hallo?”
Aan de lijn hoorde hij wel goed genoeg dat het Fiona was, de moeder van
Yana. Hij wist dat ze hem niet vertrouwde, “sorry maar Yana is juist weg.”
12. “Hoe weg? Waar is ze naartoe dan?” werd Fiona nog paniekerig.
“Naar haar college. Je hoeft je geen zorgen te maken.”
“Oké, dan niet. Doei.” In één ruk legde Fiona de telefoon neer en klonk er
paar keer het ‘tuut’-geluid.
13. Florence wist het gewoon. Natuurlijk… hij leerde Yana kennen toen ze nog
minderjarig was, na een paar dagen hing al meteen de liefde in de lucht en
dan studeerde ze niet zo lang of ze werd al direct zwanger. Dan kon die
familie van haar niets anders doen dan Florence ‘onbetrouwbaar’
bestempelen. Hij voelde het, hij en haar familie, dat kwam nooit goed.
14. Misschien waren ze niet helemaal overtuigd dat Florence echt van Yana
hield. Maar juist wel! Als hij haar zou kwijtraken, hij zou dan zijn draai niet
meer terugvinden.
“Ach, die familie is gewoon veel te trots om Yana haar eigen leven te laten
leiden.” Boos gooide hij de hoorn neer.
15. Maar vanaf de volgende ochtend ging het nog erger met Yana. In het begin
dat ze van die steken in haar buik kreeg, vond ze dat maar gewoontjes. De
steken die ze nu kreeg, was ondraaglijk.
“Gaat het?” Florence nam haar meteen in zijn armen.
16. “Het gaat echt niet meer, hoor. Ik wil onmiddellijk een dokter.” Yana had
moeite om op adem te komen.
“Nee. Ik wil dat je eventjes volhoudt. Je kunt het.”
17. Het was weer een saaie dag. Zoals gewoonlijk: naar colleges gaan en
opdrachten maken. Het werd voor Yana eventjes te veel maar hoop voor
haar dat ze dat kon volhouden. Als ze terugkwam van haar college, kwam ze
– tot haar grootste verbazing – haar broer tegen het lijf.
“Wat doe jij hier?”
18. “Oh euh… ik kom het goedmaken. Ik wil zeggen dat ik als broer het beste
voor je hebt.” vertelde Yoran, “en het ging allemaal snel tussen jou en jouw
vriend en daarom dat ik vond dat er een reukje aan hing. Ik had ook een
keer met hem gepraat. Ik denk dat hij echt van jou houdt.”
* Toen wou ik Yana haar broer laten knuffelen maar Yoran ging weg en ik
kreeg zo’n melding waar alleen maar ‘Doei’ opstond. *
19. Maar de volgende ochtend was het eindelijk zover. Florence en Yana sliepen
hun roes lekker uit, ze hadden pas later op de dag college. Ineens werden
die steken in haar buik alsmaar erger en kon zelfs concluderen dat het tijd
was voor een… bevalling.
20. Florence was helemaal van zijn melk. Hij was zo in paniek dat hij niet wist
wat hij moest doen.
“Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?” vroeg hij dikwijls.
21. “Gewoon even je bek houden!” schreeuwde Yana helemaal uit haar lijf door
het heel huis en kreeg nog meer pijn.
22. Om kwart voor elf had Yana eindelijk haar eerste kindje in haar handen. De
baby bleek een meisje te zijn.
“Oh kijk, hoe schattig is ze!” smolt Yana helemaal.
23. “Ze?” Florence had het goed gehoord, “is het een meisje?”
“Ja.” Trots gaf Yana het meisje door aan Florence, “we hebben niet gedacht
voor een naam hè.”
Maar op wat Florence lette…
24. was dat het meisje geen zwart haar – van Yana – had, noch rood haar – van
Florence – Maar ze had blond haar.
“Dat kan niet.” fluisterde hij en even later keek hij argwanend naar Yana, “is
ze wel mijn kind?”
25. Yana’s glimlach verdween al zo onmiddellijk als ze hem hoorde. Ze stond
gepijnigd van wat hij zei.
“Maar… hoe durf, natuurlijk! Je bent haar vader, ik zweer het!”
“Oh ja?” Nog een keer keek hij naar het meisje, “hoe komt ze dan aan blond
haar?”
26. Nog een keer keek Yana naar het meisje. Nu zag ze dat het meisje blond
haar had. Yana dacht ineens aan iets…
“Oh ja, natuurlijk. Ze zal dat meegekregen hebben van mijn moeder. Mijn
moeder had in haar jonge jaren namelijk blond haar. Maar de enige vader
staat voor mijn neus. Ik heb met niemand anders geslapen dan met jou.”
27. “Oké, ik geloof je.” lachte Florence en drukte zijn dochtertje dichter bij hem,
“ik heb mijn haarkleur ook niet van mijn ouders, wel één van hun
voorouders ofzo. Maar euh, onze dochter moet een naam hebben.”
28. “Wat denk je van Katinka?” stelde Yana voor. Florence was al in de hemel
met zijn dochter en dan zo’n naam meekrijgen…
“Hmm, dat klinkt goed.” Zijn aandacht ging het meest naar Katinka.
“Mooi zo!”
29. Meteen één dag later stonden de examens al meteen voor de deur. Het was
een moeilijke periode voor Florence en Yana, van nu tot het laatste jaar met
Katinka erbij.
Gelukkig voor hun raakten ze allebei door naar het volgende jaar.
30. Yoran
“Je ziet er best goed uit als moeder.”
Yana straalde van geluk. Een lieve vriend, een schat van een dochter en de
studies gingen redelijk goed. Natuurlijk zeiden haar professors dat ze niet
noodzakelijk naar haar college moest, omwille voor Katinka, ze moest wel
papers werken en aan haar vaardigheden werken.
“Ik ben dolgelukkiger dan ooit.” zei ze.
31. “Dat zie ik. Je straalt helemaal.” lachte Yoran, “als mijn zus gelukkig is, dan
ben ik dat ook. Ach ja, ik heb Florence te snel beoordeeld, ik zie het nu pas
in.”
Yana klapte in haar handen. “Goed. Nu rest er nog iemand die nog moet
beseffen dat Florence en ik bij elkaar horen. Ons moeder.”
32. “Je moet het snappen, Yana. Ze heeft het moeilijker dan ik dat heb gehad.
Volgens mij is het voor elke ouder moeilijk om hun kind los te laten. Dat ga
je later ook hebben met jouw dochtertje.”
“Ja, dat niet alleen. Ze vertrouwt Florence ook niet.” Ineens viel het Yana op
dat er een foto hing, van Yoran en een meisje, “en oh. Hangt er daar een
foto, die achter je?”
33. Yoran hoefde zich niet om te draaien, hij wist goed genoeg wat een foto dat
was.
“Ja. Dat is mijn lieve Jaquelinetje. Zie je, niet alleen jij bent van straat
geraakt.”
34. “Ach jij! Oh trouwens, ik moet zien dat ik op tijd thuis ben voor Katinka, ik
herinner me dat Florence over een uur op zijn college moet zijn, hij moet
zijn studies ook niet verwaarlozen.”
Yoran ging van zijn bed en nam zijn zus hartverwarmend in zijn armen.
“Ik snap het. Veel succes nog, met hem en jullie dochtertje!”
35. “Jij ook, met Jaqueline en met jouw studies. Met alles eigenlijk.”
Elkaar gaven ze nog een afscheidszoentje voor Yana echt zou vertrekken.
Wie had het ooit gedacht? Oké, ze hadden het wel gedacht, maar nooit dat
Yoran zo vroeg zich ‘oom Yoran’ kon noemen.
36. Paar daagjes later, nadat Yoran en Jaqueline samen voor een huisje voor
hun hadden gekocht, was het dan eindelijk zover! Op de dag van vandaag
mochten ze er intrekken en ze waren dolenthousiast.
37. Meteen een feestje bouwen op de verhuizing zat er niet in. Jaqueline
maakte haastig haar paper af en Yoran werkte aan zijn vaardigheden, het
was dus veel werk in de winkel.
38. “Jaqueline! Kijk hoe mooi de slaapkamer is!”
Meteen liet Jaqueline alles vallen en holde meteen naar boven. Daar stond
Yoran, voor het bed.
“Oh, dat is inderdaad mooi. Maar konden we dat niet later bekijken? Ik ben
aan het onderzoeken.”
39. “Ik kon haast niet wachten. Nou ja…” Yoran wees naar het bed, Jaqueline
voelde al wat hij wou, “zullen we het bed maar eens testen?”
Ze wou het wel maar… ze wist al maar te goed wat met Yana was gebeurd.
“Euh, ik wil wel maar-”
40. “Maak je geen zorgen. We zullen niet zoals Yana en Florence eindigen.”
Yoran pakte Jaqueline al meteen goed vast. Ze hoopte het en ze was ook
zeker dat ze niet zwanger zou geraken, ze vertrouwde Yoran.
42. Al meteen was hun liefdesavontuurtje al uit. Yoran had in ieder geval van
genoten en Jaqueline moest zeggen, voor haar was het geweldig!
“Ik hoop dat ik voorzichtig ben geweest?” zei Yoran.
43. “Natuurlijk ben je voorzichtig geweest. Het is ook veilig gebeurd dus er kan
niets gebeuren.” glimlachte Jaqueline, het was een straling van geluk, “ik
moet zeggen dat ik geen spijt heb.”
Yoran grijnsde meteen. “Ik ook niet.”
44. Morgen was een hele grote dag. De examens braken weer aan, ook voor
Yoran en Jaqueline. Allebei waren ze zenuwachtig maar hoopten dat ze er
door konden raken.
45. Net na het ontbijt en dat alles was opgeruimd, ging de huistelefoon.
“Hallo, met Yoran Cameron?” nam hij op. Aan de lijn hoorde hij zijn moeder
Fiona, “met mij en Jaqueline gaat alles prima! We hebben juist vandaag
onze examens.
46. Wij zijn juist klaar met eten.”
“Oké, leer goed hè en veel succes! Ook voor Jaqueline. Zeg, is Yana nog
steeds samen met die vriend?”
Yoran slikte door zijn keel. Wist Fiona dan niet? Dat ze een kleindochter
had? Alles?
“Euh… nee. Ze hebben zelfs samen een dochter en-”
47. Yoran kon zijn zin verder niet meer afmaken, aan de lijn klonk er paar keer
de ‘tuut’-toon. Fiona had de telefoon al afgelegd. Geërgerd zette Yoran zich
neer aan tafel bij Jaqueline.
“Ach, wanneer gaat dat heel gedoe eindelijk stoppen?”
“Gaat het over Yana?” vroeg Jaqueline.
48. “Ja natuurlijk. Verdomme, ik had mijn mond moeten houden als ik wist dat
mama niets over Katinka wist.” vertelde Yoran, “maar oké, het probleem is
dat ze Florence nog steeds wantrouwt. Het is nu toch duidelijk dat hij te
vertrouwen is?”
49. “Ik zag gisteren toevallig dat Florence zijn baby de papfles gaf en dat was
duidelijk met liefde, terwijl Yana op dat uur op haar college zat.” zei
Jaqueline, “dus moest hij niet te vertrouwen zijn, dan had hij Yana en
Katinka al lang achtergelaten en een ander slachtoffer gezocht.”
50. “Je hebt gelijk. Maar ach, we moeten ons dat niet te veel aantrekken. Als
dat invloed op onze examens zou hebben, dat zou niet goed zijn.”
Jaqueline glimlachte. “Maar ik heb wel een idee…”
51. Fiona, Diana, Grietje &
Otis
In het hoofdhuis van de familie Cameron verliep iedere ochtend zoals
gewoonlijk: de vuilnis oprapen die één of andere dorpsidioot had
aangericht.
“Het is altijd hetzelfde.” gromde Fiona.
52. Tegen dat de zon in de lucht scheen en Grietje al naar school was
vertrokken, kreeg de familie een onverwacht bezoek over de vloer. Diana
ontving hun…
“Fijn dat je eens komt Yana, en dat je je vriend mee hebt gebracht. Ik heb
geen tijd te veel, ik moet zo naar mijn werk.”
53. Nadat Fiona een heerlijk bad had genomen en zich had aangekleed, kwam
ze iets onaangenaams tegen. Yana stond aan de deur en… en haar vriend
erbij. Wouden ze allemaal haar kop gek maken?
54. “Fiona!” Diana had haar al opgemerkt, “hier kun je niet aan ontsnappen.”
Met kleine stapjes stapte Fiona naar Diana en haar dochter met haar
aanhouder toe.
“Proberen jullie me voor de gek te houden?”
55. Diana kon de tijd niet meer dwingen om hier te blijven en beende snel naar
de carpool. Voor de rest rekende Diana af met haar dochter.
“Ik snap wel dat je gelukkig wil zijn maar… Herinner je nog wel hoe jullie
relatie is begonnen? Ik vind dat ongehoord!”
56. “Ongehoord, ongehoord. Op liefde staat geen leeftijd, dat heb jij samen met
Diana bewezen en daar heb ik zelfs geen problemen mee. Heb ik ook een
relatie met een ouder iemand, begin je te dramatiseren.”
Fiona slikte door haar keel. Dat was waar, Diana zag er uit als een piepjong
iemand en in tegenstelling tot haar, zag Fiona eruit als een oud kruidwagen.
57. “Ik vind dat-” wou Florence beginnen maar Fiona klapte zijn mond meteen
toe.
“Bemoei je hier niet mee!”
“Geef hem ook de kans om uit te leggen! Hij heeft hier ook mee te maken,
wat denk je wel?” reageerde Yana er meteen op, met een felle stem.
58. “Oké.” Meer kon Fiona er niet meer uitbrengen. Ze dacht dat ze geen kans
meer had om tegen te spreken. Het sprak al voor zich dat Yana dolgelukkig
was en Florence, hij zag er volgens Fiona ruig uit maar zo bruut was hij
niet, dat bewees hij.
“Ik ga het kort houden. Het is allemaal ingewikkeld begonnen, dat weet
iedereen. Ik vertel geen leugens rond, hoor.
59. Maar ik hou van jouw dochter. Ze is gelukkig, zie je dat niet? Ik wil ook alles
aan doen om haar zo gelukkig te houden. Hoe je te weten bent gekomen
over onze dochter, is niet netjes. We hadden gewacht op het juiste moment
maar dan is er nog haar broer die het verklapte.”
60. Yana mengde zich in het gesprek. “Je moet er langzaamaan wennen ik met
Florence samen ben. Katinka heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht en
onze relatie sterker gemaakt. Accepteer het nu gewoon zoals het is.”
Met smekende ogen keek ze haar moeder aan.
61. Fiona had geen enkele reden meer om hun relatie tegen te spreken. Ze
besefte al te goed dat Yana gelukkig was en ze hoopte ook dat Florence
besefte dat hij hiervoor verantwoordelijk was.
“Nou ja, waarom niet? Ik wou gewoon zekerheid hebben maar… oké, als jij
gelukkig bent, dan ben ik ook gelukkig.” Ze nam haar dochter in haar armen.
62. Fiona stapte op Florence af en wou haar excuses aanbieden.
“Sorry voor mijn gedrag. Ik was niet zo normaal bezig en-”
Hij gaf zijn schoonmoeder in spe meteen een schouderklopje. “Het is niets.
Ik weet dat het niet gemakkelijk voor je is.”
