After crashing of my pc, a new start of the Camerons! :] Enjoy it!

2. Wanhopig bleef Jasmin steeds door de lege
straten lopen. Er was geen enkel huisje te
bekennen, laat staan een schepsel in deze
buurt.
Ze had al genoeg herrie rond haar hoofd en
op een moment begon het ook te regenen.
“Dat ook niet, hè!” vloekte Jasmin,
“verdomme!”

3. Het was zelfs meer hagel dan regen,
ondervond ze. Jasmin haar hart maakte een
sprongetje als ze een huisje tegen het lijf
kwam. Ze hoopte dat er niemand woonde en
wilde meteen binnengaan. Buiten blijven in
de hagel kon voor haar niet.

4. Vanbuiten zag het huisje er uit als een krot,
maar er werd over vanbinnen iets anders
gezegd. Niet Jasmin haar smaak, maar toch
warm en goed genoeg om in te overleven. En
er woonde hier niemand ook, nog beter!

5. Jasmin holde meteen naar de keuken. Tot
haar grote teleurstelling zag ze in de koelkast
dat er niet veel eten stond, enkel een doosje
havermoutpap. Ach, dan moest ze hiermee
alleen maar doen, want ze had reuzehonger!

6. Nadat Jasmin haar havermoutpap had
klaargemaakt, pakte ze een stoel aan tafel en
begon meteen aan haar eten.
Ze dacht aan de ongelooflijke milieuramp dat
in Long Beach – haar geboorteplaats –
plaatsvond. Er was geen enkel overlevende,
behalve Jasmin zelf dan. Het resultaat: haar
familie kwijt en ook nog in deze vreemde
buurt terechtgekomen. Jasmin vroeg zich af
hoe het nu verder moest.

7. Ze dacht ook aan haar uitdaging die ze had
gekregen van haar moeder Katinka. Hoe
moest Jasmin dat gaan klaarspelen? Deze
buurt leek hier onbewoonbaar. Dus geen
man, geen liefde, geen kinderen en dus ook
geen uitdaging! Wat een ramp…

8. Na haar ontbijt zocht Jasmin of er in deze
buurt geld te verdienen viel. Eigenlijk had ze
een levenswens: minister van Onderwijs
worden en daarom moest ze een job hebben
in de carrière onderwijs, maar daarvoor
stond er geen vacature open. Jasmin had
echt nood aan geld dus ze nam maar een
ander baantje aan…

9. Jasmin hoorde dat het niet meer hagelde en
ging naar binnen om een frisse lucht te
scheppen. Voor haar deur struikelde ze over
een roze pakje met een rood lint erover.
“Oh, er is toch hier tenminste een levend
wezen te bespeuren?” dacht ze.
Ze maakte het pakje open en daar stak een
computer in.

10. Even later kwam Jasmin een oud
deftiggekleed vrouwtje tegen het lijf
aangelopen. De vrouw heette Trudy van
Ginkel en bleek een tuinvereniging te
hebben.
“Euh mevrouw, zoals je hier ziet, heb ik geen
tuin.” probeerde Jasmin zo beleefd en rustig
mogelijk uit te leggen, in plaats van de vrouw
zo uit te kafferen van: “Zie je scheel of zo? Ik
heb geen tuin, de mol ziet dat ook!”
“Ja, ik zie het. Maar ik wil gewoon even
polsen of je iemand kent die een prachtige
tuin heeft.”

11. “Ik ken hier niemand in deze buurt,” zei
Jasmin, “ik ben gevlucht van de buurt waar
er een grote milieuramp is gebeurd. Dus ik
ken niemand meer.”
“Oei. Dat is eigenlijk spijtig,” stond Trudy er
genageld bij, “ach, ik kon het maar proberen
hè. Maar mag je hier gewend raken en toch
een tuin hebben, mag je dat de vereniging
altijd melden.”
“Ik zie wel. Zeg euh, dat roze pakje dat voor
mijn deur lag, is dat van jou?”

12. “Ik weet van geen roze pakje,” keek Trudy
raar, “of toch wel! Het zal van Rod Humble
geweest zijn, zo’n rare kierewiet die
computers uitdeelt, gratis en voor niks.”
Jasmin knikte geïnteresseerd. Ze wist het, ze
was niet de enige wezen in deze buurt. “Oh,
ik heb hem niet gezien. Wonen er hier veel
mensen?”
“Ja, maar niet in dit gedeelte. Eigenlijk meer
in de stadsbuurt. Om mensen te ontmoeten,
raad ik je dus aan om naar de stadsbuurt te
gaan,” legde Trudy aan, “het is niet ver hoor.”

13. “Oh bedankt, mevrouw van Ginkel!”
bedankte Jasmin de vrouw vriendelijk, “je
hebt me enorm geholpen!”
“Je mag me Trudy noemen,” glimlachte de
vrouw, “en ik moet gaan, ik moet verder aan
de slag. Hopelijk tot ziens.”
Ze schudden elkaar de hand. “Tot ziens,
Trudy!”

14. Jasmin wou net naar het nieuws op televisie
kijken of de deurbel ging alweer.
“Wie kan dat nu weer zijn?” vroeg ze zich af
voor ze de voordeur opende en er stonden
drie mensen voor haar neus.
“Welkom in onze buurt!” zeiden de drie
mensen, één voor één. Jasmin voelde al van
in het begin dat ze hier hartelijk welkom was.

15. Menno Landgraaf, een blonde knappe man,
sprak Jasmin vooral erg aan. Zo had ze alleen
maar oog voor hem en niet voor haar andere
medebewoners, die zich ook wel met elkaar
konden vermaken.

16. “Je hebt wel uitstraling,” Menno stond
bekend om zijn complimentjes en vooral bij
het ander geslacht, “waarom ben je eigenlijk
single?”
Jasmin bloosde. Achter haar rug hoorde ze
haar andere buren al smoezelen. Typisch als
iemand met een knapperd praatte.
“Euh, Moeder Natuur zal dat zo gewild
hebben, zeker?” Jasmin kreeg er geen
serieus woord uit.

17. “Dat zal wel zo zijn. Als het van mij afhangt,
zal je niet lang meer single blijven,” meende
Menno, “of toch niet lang maagd.”
Jasmin wou nog iets zeggen, maar te laat,
Menno was al meteen uit de bodem
verdwenen. Wat bedoelde hij hier soms
mee?

18. “Ik dacht dat hij subtieler met vrouwen
omging,” hoorde Jasmin al iemand zeggen.
Het was Wanda Broddelaar, een redelijk
mollig vrouwtje, “en dat hij nooit direct is
wat seks en plezier betreft. Hij gaat altijd
stap voor stap te werk en daarna is het
afgelopen.”
“Hoe?” Jasmin keek Wanda verward aan,
“wil je soms zeggen dat Menno een
vrouwenloper is?”

19. “Precies,” knikte Wanda, “daarom dat ik jou
wil waarschuwen voor hem, trap niet in zijn
mooie praatjes.”
“Ik heb al zo’n vermoeden. Ik wil niet met
dat soort te maken hebben,” zei Jasmin,
“maar toch bedankt voor het waarschuwen,
dat is vriendelijk van jou, Wanda.”
“Graag gedaan, Jasmin. Als ik één ding mag
zeggen: de ware liefde zoek je niet, die vind
je.”

20. ‘s Avonds laat was Jasmin kapot van zo’n dag
dat ze vroeg in haar bed was gekropen. Net
dat ze in diepe slaap was gedommeld, vond
iemand weer leuk om haar wakker te bellen.
Wanneer Jasmin met tegenzin toch opstond
om de telefoon op te nemen, bleek het
Wilbert te zijn dat haar belde voor een leuke
babbel. Daar was Jasmin voorlopig niet
geïnteresseerd in.
“Ik weet niet of je dat weet maar ik was wel
net goed aan het slapen,” zei ze, “tot ziens!”

21. Zonder twijfel legde Jasmin de telefoon neer
en kon haast niet wachten tot ze weer onder
haar warme lakens lag.
Ze moest immers uitgerust zijn voor morgen,
haar eerste werkdag…

24. Jasmin was enorm onder de indruk dat ze
door die reden een promotie had gekregen.
Zelfs nog, ze was enthousiast!
Toch was de carrière commercie geen
carrière dat Jasmin wou maken…

25. En weer stond die vrouwenloper Menno
voor Jasmin haar deur. Ze liet haar humeur
niet verpesten door hem maar toch deed
Menno weer vriendelijk.
“Sorry voor mijn uitspraak van gisteren,”
meende Menno, “het is te danken aan jouw
schoonheid. Denk maar niet dat ik jou alleen
wil voor seks en van de roddels van de
anderen moet je niks van aantrekken.”

26. Jasmin twijfelde eerst of Menno het echt
meende. Bij deze vergaf ze hem maar, maar
daarom betekende dat niet dat ze eeuwig
met hem wou optrekken.
“Oké. Ik vergeef je, maar wil je nu
vertrekken?” vroeg Jasmin.
Menno trok zijn wenkbrauwen op.
“Waarom?”
“Ik heb weinig tijd,” bleef Jasmin volhouden,
“komaan, vertrek nu gewoon.”

27. Menno had gelukkig naar me geluisterd en
voor de rest hadden we elk ons eigen willetje
gedaan.

28. Op haar werk ging het schitterend; Jasmin
maakte de ene promotie van de andere. Nog
steeds in haar droomcarrière was er geen
vacature vrij en zolang moest ze maar met
de riemen roeien die ze had.

29. De volgende dag moest Jasmin niet op haar
werk verschijnen, ze had een dagje verlof en
ze maakte er schoon gebruik van om de stad
te verkennen.

30. Jasmin leerde al meer mensen te kennen in
de stad dan in het gedeelte waar ze zelf
woonde. Ze kwam al een toffe man tegen
het lijf aangelopen, hij heette Thorvald de
Groot.

31. Er was hier in de stad ook meer mansvolk te
vinden, wel die Jasmin aanstonden. Zo
leerde ze weer onder andere Zacharias
kennen, met wie ze ook heel goed overeen
kwam.

32. Tegen de middag was er verder niets meer te
doen in het park, of toch niet meer zonder
die toffe Zacharias die plotseling naar huis
moest en daarom ging Jasmin ook naar huis.
Ze zat de hele tijd aan haar schilderij te
werken. Het was goed voor haar inkomsten
en ook voor haar vaardigheden.

33. Op het werk ging het weer van goed naar
uitstekend, ze maakte opnieuw promotie.
Eén duisternisje van vandaag: door het
slecht weer was ze verkouden geworden en
moest ze voor zichzelf goed verzorgen.

34. Maar ter loop van de volgende dagen werd
Jasmin weer gezond en kon ze weer normaal
communiceren met haar vrienden zonder
hun te besmetten. Of toch vooral met
Zacharias.

35. Allebei hadden ze het heel gezellig, tot
Zacharias weer op punt stond om te
vertrekken, hij moest werken.
“Kon ik wat langer met jou optrekken,”
hoopte Zacharias en gaf Jasmin een knuffel,
“ik vind het leuk met jou.”
“Ik hoop het,” glimlachte Jasmin, “en ik ook
met jou.”

36. “Mag ik?” vroeg Zacharias ineens.
Jasmin wist niet over wat Zacharias had,
maar hij zette enkele stappen dichter bij haar
en stap voor stap drukte hij zijn lippen op die
van haar. Gelukkig voor hem reageerde
Jasmin het goed en kwam er bij allebei een
explosie van vlinders in hun buik.
Ja, er was sprake van verliefdheid…