2. Update 6
Op een dag was het zover: de grote examens. Emily had ondanks haar grote
liefdesverdriet toch geprobeerd om te leren. Maar wanneer een blad vol
examenvragen voor haar neus lag, had ze de fut niet meer voor…
3. Emily was afgeleid door haar buren, die ook over hun examens zwoegen.
Zelfs Anthony, die dezelfde specialisatie als zij deed. Wel heel erg jammer,
dat dé jongen in dezelfde klas zat en dat je vaker afgeleid werd.
4. “Zet hem over!” dacht Emily bij zich, “hij is je niet waard. Je moet aan
andere dingen denken.” Ze draaide zich weer om naar haar blad. Ze had
geprobeerd alle vragen te beantwoorden maar paar lijntjes stonden nog
open. Emily dacht nog heel hard na, zodat er toch iets binnen zou schieten.
5. Iets voor de middag waren alle examens afgelopen. Iedereen die de
examens meemaakten, konden punten verdienen. Wie niet, kregen sowieso
een nul en moesten hun semester of jaar overdoen. Emily bracht
onmiddellijk bezoek bij haar buurvrouw Liselot, die daarnet ook examens
had gehad.
6. “Och, echt waar. Ik hoop dat ik door ben.” hoopte Liselot hard. Emily kende
het gevoel dat Liselot had. “Ik hoop het voor je, Liselot.” zei Emily, “maar ik
moet ook aan mij denken hè.” Liselot schudde opeens haar hoofd en stak
haar wijsvinger op, alsof er haar iets binnen was geschoten. “Oh, hoe is met
de zaak Anthony?”
7. “Nog altijd niet opgelost.” zuchtte Emily, “maar wel beter dan gisteren.”
Liselot lachte, ze was blij om dit te horen. “Je hebt toch wel geleerd voor je
examens en op al je examenvragen geantwoord?” Emily hield haar
schouders op. “Gelukkig heb ik op de meeste vragen geantwoord.” zei ze. Zo
babbelde de meiden nog een dag lang…
8. Tot het te laat werd en buiten de donkere wolken kwamen. De meeste
studenten gingen nog na feestjes om het einde van de examen te
vieren, onder andere Liselot ging naar één van die feestjes. Alleen Emily had
er helemaal geen zin in een feestje, ondanks dat ze altijd voor een feestje te
vinden was maar vandaag niet…
9. “Emily…” “Ja, Anthony?”
Anthony streelde opeens over haar wang. Emily voelde meer warmte in haar
en haar wangen werden meer roder dan ooit. “Dit ga je onder donderen.
Maar ik heb gevoelens voor je.”
10. “Dat kan niet…” vond Emily, “ik bedoel, je bent toch al bezet?” Anthony hield
jammerend zijn schouders op. “Was, Emily, was. Het ging al een hele tijd
moeilijk en vonden het beste om als vrienden uit elkaar te gaan.”
11. Emily kon wel rond de wereld dansen van geluk. Anthony had gevoelens voor
haar en het was nog wederzijds ook! Dus wat restte er nog?
Opeens hield Anthony haar kin vast, een poging tot een kus…
12. Maar het mocht niet baten, het was slecht een droom. Wanneer Emily door
het raam naar buiten zag, was het nog steeds donker maar de zon stond wel
op punt om te schijnen.
13. Emily klopte hard met haar hand op haar bed. Ze hoopte dat haar droom
ooit kon uitkomen maar… ze had Anthony en dat meisje ‘zonder naam’
gezien, ze leken wel écht verliefd op elkaar en het zag er niet naar uit dat ze
uit elkaar zou gaan, op dit moment zeker niet.
14. Moeizaam werd Emily wakker en maakte zachte voetstappen, op weg naar
de badkamer om een ontspannend bubbelbad te nemen. Dat was het enige
dat ze op dat moment nodig had…
15. Voor de rest van de dag had Emily niet veel te doen. Ze herinnerde zich nog
dat ze repetitie met haar muziekgroep had. Ook dat sloeg Emily over, ze had
totaal geen zin om Anthony te zien. Met een zwart oversized truitje,
kleurrijke legging en bruine laarzen aan plofte zich neer op de bank…
16. En ging op televisie een goede film zien. Emily had even tijd voor zichzelf
alleen nodig, zonder alle andere studenten rond zich. Veel tijd had ze niet
om de film uit te kijken, de telefoon ging…
18. Om op de goede resultaten te vieren, bedacht Emily een zeer leuke plan. Ze
hield een hoop hout bij elkaar om een kampvuur van te maken. Daar zou het
gezellig babbeltje samen met Liselot plaatsvinden.
19. En dat het gezellig was, moest het geen twee keer gevraagd worden. De
meisjes amuseerden zich rot. “Nog een semestertje en we raken door het
volgende jaar.” zei Liselot, waarbij Emily gniffelde. “Als je niet nog een keer
blijft zitten.” Liselot lachte, groen.
20. “Weet je, Emily. Ik blijf toch steeds bij dat ik je van ergens ken.” vond Liselot,
“maar ik kan me toch niet steeds herinneren.” Dit vond Emily allemaal
mysterieus. Zouden ze in de vroegere jaren contact hebben gehad? Daar
wist noch Emily noch Liselot niets meer van.
21. “Is die herinnering plots weggevallen?” vroeg Emily, “of is er iets gebeurd?”
Liselot knikte zeker. “Dat zal het zijn. Twee jaar geleden heb ik een
hersenschudding gehad nadat ik van de trap ben gevallen. Sommige dingen
weet ik niet meer.”
22. “Ik ben nog steeds benieuwd.” Emily brandde van nieuwsgierigheid. Die
gedachte al alleen bleef haar wakker houden. Van waar kende Liselot haar?
“Ik eigenlijk ook.”
23. Het werd al heel snel bedtijd, evenals voor Emily als voor Liselot. Liselot
dommelde heerlijk in slaap, toen flashte er een beeld langs haar zicht, een
flashback naar haar verleden…
24. Het klein meisje – Liselot genaamd – zag haar vader Nathan en een vrouw –
Jessica – in zicht. Het leek het meisje dat de twee volwassenen perfect met
elkaar konden vonden.
25. Liselot mocht boffen met haar eigen poppenhuis. De dochter van Jessica –
Emily – speelde ook heel graag met de poppenhuis. Daar had Liselot totaal
geen problemen mee, eigenlijk was Emily een vriendin voor haar.
