1. EPOKI W
SZTUCE
Katarzyna Wich IIIc

2. Sztuka Starożytna
 sztuka starożytnych Egipcjan
 sztuka starożytnych Greków
 sztuka starożytnych Rzymian
odnośniki do danych slajdów

3. Sztuka starożytnego Egiptu
 początki sięgają początku IV tysiąclecia
p.n.e.
RZEŹBA :
MALARSTWO : w kamieniu
głównie malarstwo ścienne, związane w drewnie
nierozerwalnie z architekturą posągi władców, dostojników
rysunki na papirusach i urzędników
ARCHITEKTURA : RZEMIOSŁO ARTYSYCZNE :
monumentalne budowle skalne naczynia
grobowce: biżuteria
- mastaby wyroby ze szkła
- piramidy meblarstwo
- grobowce wykuwane w skale
wielkie świątynie
CHARAKTERYSYCZNE CECHA:
- Nieprzerywana ciągłość, trwałość i
jednolitość form artystycznych

4. Główne zabytki
 Sfinks
 piramida Cheopsa w Gizie

5. Sztuka starożytnej Grecji
Okres I – archaiczny Okres II - klasyczny Okres III - hellenistyczny
MALARSTWO : MALARSTWO :
MALARSTWO : sztalugowe
ścienne ścienne
~ malarstwo różnobarwne na sceny rodzajowe i iluzjonizm sztalugowe ukazujące
ceramice zdobnictwo wazowe pejzaż, martwą naturę
ARCHITEKTURA : ARCHITEKTURA :
synteza 3 ARCHITEKTURA :
domy i małe świątynie w rozkwit budownictwa
porządków: jońskiego,
typie megaronu doryckiego, korynckiego użytkowego (np. latarnie
początek budownictwa miasta na planie prostokąta morskie)
monumentalnego od VII w monumentalizacja budowli
użytko- domy z perystylem
RZEŹBA : wych (stadiony, teatry)
drobne figurki z terakoty RZEŹBA :
rzeżby z brązu i kości RZEŹBA : pojawia się niesamowita
kanon postaci ludzkiej w
słoniowej ruchu ekspresja i realizm
rzeźby w brązie, kamieniu,
marmurze, granicie, alabastrze
CHARAKTERYSTYCZNE akty kobiece
CECHY
- Umiar
- Harmonia
- Logika
- Jedność kompozycji

6. Główne zabytki
 latarnia w Faros
 rzeźby: "Nike", "Grupa Laokoona", "Dyskobol"
GŁÓWNI TWÓRCY :
 Fidiasz
 Myron
 Parrasjas
 Hippodamos

7. Sztuka starożytnych Rzymian
 MALARSTWO :
monumentalne malarstwo ścienne
ARCHITEKTURA :
pojawiają się nowe materiały budowlane: cegła wypalana, cement
zastosowanie sklepienia
monumentalne świątynie
budynki użyteczności publicznej (termy, akwedukty, łaźnie, teatry)
łuki triumfalne
domy z atrium oraz podmiejskie wille
piętrowe domy czynszowe
rezydencje cesarzy
mauzolea
RZEŹBA :
przewaga rzeźby portretowej
historyczne sceny w formie płaskorzeźby

8. Główne zabytki
 willa Hadriana w Tivoli
 pałac Dioklecjana w Splicie
 mauzoleum Hadriana w Rzymie
 Panteon w Rzymie
 Forum Romanum

9. Sztuka nowożytna
 Renesans
 Barok
 Rokoko
 Oświecenie
 Klasycyzm
 Romantyzm
 Realizm
 Impresjonizm
 Postimpresjonizm
odnośniki do danych

10. Renesans
 Inaczej zwana sztuką odrodzenia. Powstała we Włoszech w XV w.
MALARSTWO :
pojawia się tempera, malarstwo olejne
fresk
portret, pejzaż
dążono do pełnoplastycznego odtworzenia postaci w trójwymiarowej przestrzeni
ARCHITEKTURA :
nowe układy przestrzenne budowli (centralne budole z kopułami)
nowożytne typy budowli świeckich - pałac miejski
stosowanie antycznych porządków architektonicznych i dekoracyjnych
rozkwit urbanistyki (miasta zakładane na regularnym planie geometrycznym)
RZEŹBA :
realistyczne popiersia portretowe
posąg konny
akty
medalierstwo
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY
- Odowływanie się do antyku
- Zwrot ku naturze
- Humanizm
- Kult człowieka wszechstronnie

11. Główne zabytki
 kaplica zygmuntowska na Wawelu
 "Dama z łasiczką„
 "Mona Lisa„
 "Szkoła ateńska„
GŁÓWNI TWÓRCY :
 Leonardo da Vinci
 Donato Bramante
 Michał Anioł
 Raffaello Santi (Rafael)

12. Barok
 Ten kierunek kultury europejskiej zapoczątkowany we Włoszech, później objął swym zasięgiem
też niektóre kraje Ameryki Łacińskiej. Trwał od II poł. XVI w. do I poł. XVIII w.
MALARSTWO :
religijne o tematyce mistyczno-symboliczno-martyrologicznej
sceny mitologiczne, alegoryczne, historyczne
portret
pejzaż, martwa natura
tematyka rodzajowa
grafika (miedzioryt i akwaforta)
ARCHITEKTURA :
fasady parawanowe, wieże, kopuły, plany eliptyczne
typ pałacu między dziedzińcem a ogrodem
RZEŹBA :
sztukaterie
rzeźby w kamieniu i drewnie
pomniki, nagrobki, posągi
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY
- Dynamika
- Bogactwo
- Efekty światłocieniowe
- Łączenie architektry, malarstwa, rzeźby

13. Główne zabytki
 Kolumna Zygmunta III Wazy w Warszawie
 Pałac w Wilanowie
 Pałac Wersalski
GŁÓWNI TWÓRCY :
 Rembrandt
 D. Zimmermann

14. Rokoko
 Ten styl europejski uważany jest często za ostatnią fazę baroku. Trwał w latach 1720-
80.
 J.H. Fragonard
 G. Boffrand
MALARSTWO :
sceny fete galante i fete champetre
ARCHITEKTURA :
architektura wnętrz
RZEŹBA :
snycerstwo dekoracyjne CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
- Związek z kulturą dworską
- Tendencje sentymentalne
- Sielankowaść
- Lekkość i wikwitność formy
- Motywy egzotyczne
GŁÓWNI TWÓRCY :
 G. Boffrand
 J.H. Fragonard

15. Oświecenie
 W epoce oświcenia sztuka nie miała jednolitego charakteru
stylowego ani ideowego. Wpływały na nią rozbieżne poglądy
filozoficzne, moralne i polityczne.
 Zaistniały natomiast liczne przemiany instytucjonalne :
- akademizacja nauczania i profesjonalizacja twórczości
artystycznej
- kształtowanie się świeckich form mecenatu prywatnego i
publicznego
- organizacja nowych sposobów odbioru sztuki (muzea, wystawy
publiczne)
- wydzielenie się nauki o pięknie i estetyce
- powstanie naukowej historii sztuki i archeologii
- powstanie krytyki artystycznej
CHARAKTERYSTYCZNA CECHA:
- Chęć dotarcia do źródeł i powrotu do
nieskażonego stanu naturalnego idąca z
parzez z zakwestionowaniem wartości
cywilizacji

16. Klasycyzm
 Nurt ten wystąpił już w XVII w., lecz najpełniej zaczął kształtować się w XVIII w.
MALARSTWO :
tematyka historyczna, mitologiczna i alegoryczna
portret
ARCHITEKTURA :
centralne plany budowli
portyki, fronty
stosowanie klasycznych porządków architektonicznych i detali
nowe typy budowli: szkoły, kamienice, domy bankowe i handlowe
RZEŹBA :
tematyka historyczna, alegoryczna
portretowa
architektoniczna (fryzy, tympanony)
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
- Nawiązanie do antycznej sztuki Greckiej i
rzymskiej oraz późnego renesansu
- Doskonałość
- Harmonia

17. Główne zabytki
 Łazienki w Warszawie
 Brama Brandenburska
GŁÓWNI TWÓRCY :
 D. Merlini
 M. Bacciarelli
 J.A.D. Ingres

18. Romantyzm
 szeroki i wieloznaczny termin stosowany do różnych przejawów sztuki. Trwał w latach 1760-
1850.
 Źródłami nowych tematów stały się mitologie celtyckie, germańskie, ludowe podania, narodowe
legendy, poezja nieklasyczna i współczesna.
MALARSTWO :
wyobrażenia fantastyczne
symbolika
nowa ranga malarstwa pejzażowego i historycznego
ARCHITEKTURA :
nieregularne budowle epoki historyzmu
stylizowane naturalne założenia ogrodowe (parki krajobrazowe)
RZEŹBA :
typowa romantyczna tematyka
dynamiczna forma
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
GŁÓWNI TWÓRCY
- Odrzucenie przekonania o racjonalnym
 E. Delacroix
charakterze sztuki
 F. Goya
- Zwrot ku intuicji i wyobraźni
 P. Michałowski
- Różnorodność form artystycznych

19. Realzim
 Odnosi się praktycznie tylko do malarstwa. Kierunek artystyczny w
XIX w. Występował też momentami w innych epokach.
Obrazy przedstawiały głównie życie codzienne, pejzaże, martwe
natury, sceny rodzajowe i obyczajowe.
GŁÓWNI TWÓRCY
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
 J.F. Millet
- Odtwarzanie na podstawie bezpośredniej
 J. Chełmoński
obserwacji
 A. i M. Gierymscy

20. Impresjonizm
 IMPRESJONIZM
Kierunek w malarstwie i rzeźbie. Trwał od ostatniego trzydziestolecia XIX w. do
początków XX w. Był reakcją na akademizm. Na impresjonizm wpłynęło malarstwo
romantyzmu i barwny drzeworyt japoński. Nazwa wzięła się od tytułu obrazu
Claude'a Moneta "Impresja - wschód słońca", zaprezentowanego na wystawie w
Paryżu.
Tematyka obrazów impresjonistów to: pejzaż, martwa natura, rzadziej kompozycje
figuralne.
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
- Malarstwo plenerowe utrwalające
bezpośrednie wrażenia (farby w tubkach) –
GŁÓWNI TWÓRCY : brak szkiców = fotografia
 C. Monet - Swobodna technika
 A. Renoir - Nowa konstrukcja obrazu
 E. Degas

21. Postimpresjonizm
 Zjawisko występujące we Francji w latach 1896-1905. Stanowiło
odwrót od impresjonizmu, choć ten kierunek odznaczył swoje piętno
na twórczości wielu postimpresjonistów. Charakterystyczne dla
postimpresjonizmu była różnorodność poszukiwań artystycznych
poszczególnych malarzy i grup.
GŁÓWNI TWÓRCY :
 Paul Cezanne
 Paul Gauguin

22. Sztuka XX w.
 Fowizm
 Ekspresjonizm
 Abstrakcjonizm
 Surrealizm
 Kubizm
 Dadaizm
 Pop – art.
 Op – art.
 Street - art

23. Fowizm
 Fowizm jest to kierunek w malarstwie francuskim, jedna spośród
kilku, reakcja przeciwko impresjonizmowi.
Nazwa wzięła się od nazwy wystawy prac "Cagedes Fauves"
("Stado dzikich bestii").
GŁÓWNI TWÓRCY : CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
 H. Matisse - Kompozycja płaskich plam
 R. Duty - Barwoność
- Rysunek graniczący z deformacją

24. Ekspresjonizm

Kierunek w sztuce, literaturze, muzyce, teatrze, filmie na początku XX w.
Istniał głównie w Niemczech. Opozycja wobec impresjonizmu, estetyzmu i
naturalizmu.
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
- Poszukiwanie prawd o absolutnych i
uniwesalnych
GŁÓWNI TWÓRCY : - Tendencje mistyczne
 Vincent van Gogh - Dynamika
 James Ensor - Konstrast
- Groteska i karykatura

25. Abstrakcjonizm
 Zwany inczej sztuką abstrakcyjną, bezprzedmiotową lub
nieprzedstawiającą. Jeden z kierunków sztuki
plastycznej XX wieku.
Główne nurty to abstrakcja organiczna i geometryczna.
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
- Gra linii, koloru, brył, płaszczyzn
- Rezygnacja z przedstawiania obserwacji
natury

26. Surrealizm
 Zwany inaczej nadrealizmem. Awangardowy kierunek w sztuce, filmie oraz
literaturze.
MALARSTWO :
kolaż
fumaż
formy naturalistyczne
formy bliskie abstrakcji
GŁÓWNI TWÓRCY:
CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
 S. Dali
- Tworzenie wizji rzeczywistości nadrealnej
 M. Duchamp
- Interpretacja stanów podświadomości
 J. Miro - Groteska, czarny humor, parodia,
nonsens

27. Kubizm
 Kierunek w malarstwie i rzeźbie, zapoczątkowany we Francji.
Sztuka XX wieku.
 Dzieli się na 3 fazy :
 I okres – prekubistyczny
 II okres - kubizm analityczny:
- odrzucenie perspektywy
- rozbicie przedmiotu na elementy zgeometryzowane
 III okres - kubizm syntetyczny:
- synteza przedmiotu przez swobodne zestawienie różnych
elementów (m.in. kolaż)
- maksymalnie zgeometryzowany rysunek
GŁÓWNI TWÓRCY:
 P. Picasso
 G. Braque

28. Dadaizm
 Awangardowy ruch literacko-artystyczny. Rozwijał się w latach
1916-1923 w Szwajcarii, Francji, Niemczech. Wyrósł na podłożu
buntu przeciwko wojnie oraz współczesnej cywilizacji
mieszczańskiej. Polega na swoistym infantylizmie, stąd też nazwa
tego kierunku ( dziecięce "dada' - zabawka). Dadaizm wyraża
bezsens i chaos rzeczywistości.
GŁÓWNI TWÓRCY : CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:
 M. Duchamp - Własna koncepcja sztuki
 F. Picabia
- Swoisty prywityzm i infantylizm
- Stosowanie technik kolażu i fotomontażu

29. Pop - Art
 Tendencja w sztuce współczesnej, powstała na początku lat 60. XX wieku
w USA.
Polega na tworzeniu kompozycji z gotowych przedmiotów, często
poruszających się. Częste zastosowanie efektów dźwiękowych. Pop-Art
wyróżnia różnorodność środków i technik. Zamierzeniem jest naśladowanie
stylu reklam i komiksów.

30. Op - Art
 Termin wprowadzony w 1964 roku w USA dla odmiany sztuki
abstrakcyjnej. Celem Op-Artu jest wywołanie optycznej iluzji,
złudzenia ruchu i/lub przestrzenności poprzez odpowiednią
kompozycję i dynamikę barw i rytmów. Op-Art ma różnorodne
zastosowanie: od okładek płyt, gazet; poprzez obrazy, aż po
zastosowanie na tkaninach (ubrania i meble).

31. Street art
 Dziedzina sztuki tworzona w miejscu publicznym,
najczęściej "na ulicy" w formie bezprawnej ingerencji.
Termin zawiera w sobie tradycyjne graffiti, lecz często
jest użyty dla odróżnienia aktywności artystycznej w
przestrzeni miejskiej od wandalizmu.

32. Architektura
 Historia architektury – nauka opisująca
estetyczny i techniczny rozwój architektury a
także budownictwa od początków ludzkiej
działalności budowlanej do chwili obecnej.
Historia architektury zajmuje się także związkami
architektury z rozwojem techniki,
czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjol
ogicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i
religijnymi.
 Historykami architektury są zwykle osoby z
wykształceniem z dziedziny architektury
lub historii sztuki.

33. Historia
 Architektura starożytna
 Architektura XX i XXI w.
 starożytny Egipt*
 modernizm
 architektura klasyczna
 Grecja starożytna*  tradycjonalistyczna architektura XX wieku
 Rzym starożytny*  postmodernizm
 Architektura średniowiecza  Architektura innych rejonów świata
 romanizm  architektura islamu
 gotyk  architektura Indii
 Architektura nowożytna
 architektura Dalekiego Wschodu
 architektura renesansu*
 sztuka chińska
 architektura barokowa*
 architektura Japonii
 architektura klasycystyczna*
 Architektura XIX w.
 neoromanizm
 neogotyk
 neorenesans
 neobarok
 eklektyzm
 architektura secesji * O tej architekturze była już mowa
odnośniki do danych slajdów

34. Romanizm
 Styl w sztukach plastycznych XI – XIII wieku.
Najwcześniej romańskie formy stylistyczne zostały
ukształtowane na terenach zajmowanych obecnie przez
dzisiejsze północne Włochy, Francję i zachodnie Niemcy
(XI – XII wiek). Wkrótce zasięgiem nowego stylu objęte
zostały kolejne tereny Europy i wraz z prowadzonymi
wyprawami krzyżowymi styl przeniknął na Bliski
Wschód.

35. Gotyk
 styl w architekturze i innych dziedzinach sztuk plastycznych
(rzeźbie, malarstwie i sztuce sepulkralnej), który powstał i rozwinął
się w połowie XII wieku we Francji (Anglosasi uważają, że w Anglii)
i swoim zasięgiem objął zachodniochrześcijańską Europę.
 Powstanie gotyku związane jest z rozwijającą się pod koniec
średniowiecza kulturą dworską, rycerską i mieszczańską.

36. Neoromanizm
 Nurt w architekturze i sztuce XIX- wiecznego historyzmu, nawiązujący do
architektury romańskiej.
 Neoromanizm rozwinął się w architekturze później niż neogotyk, odwrotnie niż
historyczne epoki na których się wzorowały. Największy rozkwit neoromanizmu
nastąpił w Niemczech. Faworyzowanie neoromanizmu miało też związek z
rosnącą świadomością, że gotyk ma pochodzenie francuskie. Po I wojnie
światowej dużo przykładów tej architektury zanikło w Polsce.
 W stylu neoromańskim, tak jak i w neogotyku wznoszono głównie kościoły,
ponadto - rzadziej - inne budynki użyteczności publicznej, np. teatry. Z
europejskimi formami romańskimi nierzadko łączono ozdobne elementy
architektury bizantyjskiej. Rzuty kościołów neoromańskich były najczęściej
wzorowane na bardziej odpowiadających potrzebom liturgicznym układach
kościołów gotyckich lub w przypadku świątyń protestanckich przyjmowały rzut
centralny.

37. Neogotyk
 Styl w architekturze, a także rzemiośle artystycznym, nawiązujący
formalnie do gotyku, powstały około połowy XVIII wieku w Anglii i trwający
do początku XX wieku, zaliczany do historyzmu.
 Najczęściej spotyka się kościoły nawiązujące do kontynentalnych gotyckich
(kościół św. Michała Archanioła we Wrocławiu) lub rozbudowane gotyckie
(katedra w Kolonii, katedra św. Wita w Pradze) oraz budowle wzorowane
na gotyku angielskim (zamek w Kórniku).
 Styl neogotycki uważano za odpowiedni do budowy okazałych budynków
użyteczności publicznej (w tym m. in. budynków parlamentów Węgier w
Budapeszcie i Wielkiej Brytanii w Londynie) oraz kościołów. Na uwagę
zasługuje budynek dworca kolejowego we Wrocławiu i w Nowych
Skalmierzycach

38. Neorenesans
 Nurt w architekturze XIX-wiecznego historyzmu, nawiązujący formalnie do
architektury renesansowej. W krajach Europy Środkowej nawiązywano
przede wszystkim do tzw. renesansu północnego.
 Neorenesans osiągnął największe znaczenie między 1870 i 1890. Formy
neorenesansowe były uważane przez architektów ścisłego historyzmu za
wiążące, w odróżnieniu od historyzmu romantycznego, który dopuszczał
swobodną interpretację. Odwołanie do stylu historycznego odnosiło się
jednak najczęściej jedynie do elewacji. Neorenesans był propagowany
m.in. przez niemieckiego architekta Gottfrieda Sempera.
 W stylu neorenesansowym wznoszono przede wszystkim obiekty
użyteczności publicznej, takie jak banki, ratusze czy szkoły, jak również
wiele kamienic czynszowych. Styl dotyczył także urządzania wnętrz.
Największy zespół architektury neorenesansowej znajduje się w Wiedniu,
m.in. większa część budowli Ringu.
 Równolegle z neorenesansem rozwijał się neobarok, który około 1885
osiągnął równe mu znaczenie. Około 1900 neorenesans wychodzi
ostatecznie z mody.

39. Neobarok
 nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku,
szczególnie w dekoracji elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku
(od 1880).
 Charles Garnier: Opéra Garnier
 Stefan Szyller: Galeria Zachęta
 W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności
publicznej (Pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie, w Warszawie
gmach Towarzystwa Zachęty), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie
korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie
powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, jednocześnie z
neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował też w architekturze
sakralnej (np. Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie). W końcowej fazie
neobarok współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały.
Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku.
 W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu
panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa w
początku XVIII stulecia.

40. Eklektyzm
 Kierunek polegający na łączeniu w jednej budowli w sposób swobodny, często
niezgodnych ze sobą, elementów wybranych z różnych stylów architektonicznych.
 Eklektyzm występuje w różnych epokach, choć od 2. ćwierci XIX wieku do początku
wieku XX był, pod postacią historyzmu, stosowany świadomie i programowo,
obejmując swym zasięgiem całą Europę oraz Amerykę Północną. W okresie swojego
trwania zbiegł się z secesją.
 Początkowo było to niemal bezkarne łączenie różnych stylów, wchodzących w skład
tzw. stylów historyzujących, czyli tych które były popularne jako style "neo-". Style te
to: neorenesans, neobarok i neogotyk, czasem obserwuje się elementy
klasycystyczne.
 Następnie w stosowaniu eklektyzmu nastąpił pewien ład i porządek, w miejskich
kamienicach eklektycznych obserwuje się dużo cech renesansowych. Np. okna z
charakterystycznymi ozdobami, kolumny i podobne. Z czasem zaczęto budować
również tylko w określonym stylu historyzującym.

41. Secesja
 [łac. seccesio ‘odejście’] – styl w sztuce
europejskiej ostatniego dziesięciolecia
XIX wieku i pierwszego XX wieku,
zaliczany w ramy modernizmu. Istotą
secesji było dążenie do stylowej jedności
sztuki dzięki łączeniu działań w różnych
jej dziedzinach, a w szczególności
rzemiosła artystycznego, architektury
wnętrz, rzeźby i grafiki.
Charakterystycznymi cechami stylu
secesyjnego są: płynne, faliste linie,
ornamentacja abstrakcyjna bądź
roślinna, inspiracje sztuką japońską,
swobodne układy kompozycyjne,
asymetria, płaszczyznowość i linearyzm
oraz subtelna pastelowa kolorystyka.

42. Modernizm
 Modernizm, sztuka nowoczesna, ang. modern
art – umowny okres w dziejach sztuki, którego
ramy czasowe wyznacza się od lat 60. XIX
wieku do lat 70. XX wieku. Sztuka nowoczesna
silnie związana jest z pojęciem modernizmu w
filozofii i zjawiskiem awangardy.
 Zakres pojęcia sztuki nowoczesnej wiąże się z
nowymi koncepcjami sztuki i dzieła,
zwracającymi się ku pogłębianiu refleksji nad
językiem sztuki, artystycznemu
eksperymentowi, stosowaniu nowych technik i
materiałów, wiarą w głębokie związki kultury i
techniki, a przede wszystkim z ideą postępu
(liniowy rozwój sztuki i historii).
 Sztuka modernistyczna opiera się na postawach
o oświeceniowym rodowodzie, a więc na
racjonalizmie, liberalizmie i wspomnianej już idei
postępu.

43. Postmodernizm
 Termin używany przez historię i krytykę sztuki do nazywania
różnorodnych, czasem nawet przeciwstawnych stylistyk. W znaczeniu
potocznym oznacza przede wszystkim tyle, co poawangardowy,
zdystansowany w stosunku do awangardy, ale niekoniecznie z nią
sprzeczny. Postmodernizm może być również rozumiany jako sprzeciw
wobec koncepcji racjonalnego charakteru kultury i jej liniowego
rozwoju.
 Postmodernizm nie jest zwartym, jednolitym, planowo wykreowanym
ruchem artystycznym, jest to wspólna przestrzeń konfrontacji różnych
tendencji i koncepcji, których wspólnym mianownikiem jest krytyczny
stosunek do monolitycznej, homogenicznej wizji świata, i nieustanne
podważanie dominacji eurocentrycznej i patriarchalnej kultury
Zachodu.

44. Islam
 Sztuka państw muzułmańskich, rozwijała się na terenach podbitych przez Arabów w VII w. i na
początku VIII w. Objęła swoim zasięgiem Palestynę, Syrię, Mezopotamię, Persję, Turkiestan,
Afganistan, Indie, Afrykę Północną oraz Półwysep Iberyjski. Zachowała trwałość i jednolitość form
w ciągu wielu wieków. Powodem tego była monoteistyczna religia będąca religią życia
publicznego, bez podziału na sferę religijną i świecką.
 Artyści muzułmańscy, zainspirowani nota bene sztuką bizantyjską, na całym tym ogromnym
terenie wpływów odcisnęli swoje piętno.
 Charakterystyka: istotną cechą formalną jest niezwykły rozwój dekoracji pokrywającej każdą
powierzchnię przedmiotu niezależnie od materiału z jakiego został wykonany. Wobec zakazu
przedstawiania zwierząt i ludzi, najczęstszą formą dekoracji był ornament roślinny i
geometryczny, który przerodził się w arabeskę.
 Architektura: sztuka islamu wprowadziła nowe detale architektoniczne:
 Łuk podwyższony
 kolisty
 ostry
 Łuk stalaktytowy i lambrekinowy
 Łuki wieloarkadkowe
 Łuk ostry obniżony (podobny do łuku Tudorów)
 Sklepienia kopułowe
 Płaszczyzny ścian budowli zdobione są malowanymi płytkami fajansowymi lub mozaiką.

45. Chiny
 Sztuka chińska należy do najstarszych na świecie. Jej
początki sięgają czasów neolitu. Systemy filozoficzne i
religijne wykształcone na terytorium Chin cechuje
poszanowanie rodzimej tradycji i tolerancja dla innych kultur.
Są to podstawy, na których oparta jest ciągłość, łatwość
asymilacji napływowych elementów i pewien konserwatyzm
cechujący sztukę chińską. Dodatkowym czynnikiem
wpływającym na kształtowanie się kultury Chin była
względna izolacja państwa, odciętego od sąsiadów
naturalnymi, trudnymi do przebycia granicami. Sztuka
chińska wywierała też silny wpływ na inne państwa: Koreę,
Japonię, Tybet i Mongolię.
 Pierwsze bezpośrednie spotkanie sztuki chińskiej z
europejską miało miejsce po podróżach i odkryciach Marco
Polo. Masowy napływ jedwabiu, porcelany, wyrobów z laki
itp., niekoniecznie o najwyższych walorach artystycznych,
wyrobił opinię o chińskiej sztuce jako zjawisku związanym
przede wszystkim z twórczością rzemieślniczą. Masowy
import i moda na chinoiserie, odegrała znaczącą rolę w
kształtującym się stylu rokoko. Dopiero w XVIII wieku
architekt i podróżnik William Chambers wydał kilka publikacji
o architekturze i sztuce ogrodowej. Jednakże proces
poznawania kultury chińskiej rozpoczął się dopiero z
początkiem lat trzydziestych XX wieku.
 Podział sztuki chińskiej związany jest z historią Chin i
panującymi dynastiami.

46. KONIEC
Dziękuję za uwagę ;)