Contenu connexe
Similaire à ไพรมหากาฬ1 (20)
Plus de krutew Sudarat (15)
ไพรมหากาฬ1
- 2. 2
1
จิ๊ปดอจดขนาดใหญหลายคันเคลื่อนผานประตูเหล็กมหึมา ที่เปดกวางออกหมดทั้งไวลด
ไลฟเขามาอยางแชมชาเรียงกันมาเปนขบวน เสียงเครืองยนตท่กระหึ่มอยูในเกียรต่ําขณะที่ชะลอ
่ ี
ผานชองประตูเขามา เสียงตะโกนทักทายและสรรพสําเนียงแหงการโกลาหลอลหมานวุนวาย อัน
เปนธรรมดาของทุกครั้งที่การขนสัตวปามาถึง ดังปะปนกันฟงไมไดศพท พวกคนงานนับสิบภายใน
ั
สถานที่นั้นวิงกันคึกคักออกมาตอนรับ เตรียมการลําเลียงขนถายสัตวปานานาชนิดที่บรรจุอยูในกรง
่
หรือมิฉะนั้นก็หีบลังลงจากรถ
มันเปนสถานีกักสัตว เพื่อเตรียมตอออกนอกประเทศที่ใหญโตและทันสมัยที่สุด ตั้งอยู
ในเนื้อทีไมต่ํากวา 15 ไร ภายในกําแพงคอนกรีตแข็งแรงกั้นรอบ สถานที่ทําการของบริษัท เปน
่
อาคารทันสมัยตั้งอยูในใจกลางบริเวณซึ่งแวดลอมไปดวยกรงขังสัตวทกชนิด นับตั้งแตกรงนกเล็กๆ
ุ
ขึ้นไปจนกระทั่งเพนียดชาง เกือบจะเปนสวนสัตวยอยๆ ตั้งอยูในระหวางครึ่งทางของอารยธรรม
แหงเมืองหลวง และความเปลาเปลี่ยวปาเถือนของดงดิบ
่
ชายในชุดสีกากี ผูนั่งกึ่งโหนอยูในตอนหนาของรถบรรทุกคันแรกซึ่งผานประตูเขามา ทิ้ง
ตัวลงจากรถ เลี่ยงมายืนใตรมจามจุรีใหญใกลซุมประตู ถอดหมวกปกใหญคาดแถบดวยหนังเสือ
ดาวออกตบกับขา ฝุนกระจายฟุง ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ตาสีน้ําตาลหรี่มองดูรถบรรทุกที่ทยอยผาน
ประตูเขามาทีละคันเหลานัน นานๆ ทีกตะโกนสั่งงานกับคนขับสักคํา
้ ็
ในหองรับแขกสุดหรูหราบนตึกที่ทําการ อําพล พลากร ผูอํานวยการบริษัท ‘ไทยไวดด
ไลฟ’ ผละจากการสนทนา เดินไปดึงสายมูลี่อลูมิเนียมใหกระดกเปดขึ้น มองฝาหนาตางกระจกลง
ไปแลวบุยปาก
“นั่นไงครับ เขามาแลว”
ผูเปนแขกทั้งสามคน สุภาพบุรุษวัยฉกรรจสอง และสุภาพสตรีสาวหนึ่ง ลุกขึ้นจากโซฟา
ชุดรับแขกโดยเร็ว เดินไปที่หนาตางบานนั้น พุงสายตาจับไปยังเปาหมายเบื้องลาง ระยะหาง
ประมาณ 150 เมตรเปนตาเดียว
“ยืนอยูขางประตูนั่นนะหรือครับ?”
ผูเอยถามเปนคนแรก เปนบุรุษรางสูงใหญ ผิวขาวคางเหลี่ยม มีเสนหนวดกันเรียวอยู
เหนือริมฝปาก สงางามเยือกเย็น
“ครับ! นั่นแหละ คนที่คุณชายกําลังตองการพบ”
ผูอํานวยการบริษัท ‘ไทนไวลดไลฟ’ ตอบอยางสุภาพ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 3. 3
อีกบุรษหนึ่ง ซึ่งยืนมองอยูขางๆ ผิวปากหวือ ลักษณะของเขาเปนคนแจมใส อารมณรื่น
ุ
เริงอยูเปนนิจ ล่ําสันแข็งแรงตามแบบฉบับของชายชาตรีคนหนึ่ง
“พับผาซิ ผมรูสึกจะชอบเขาเสียแลว ทั้งๆ ที่เห็นปบเดียวระยะไกลๆ อยางนี”้
หญิงสาวรางโปรง ประพิมพประพายคลายบุรุษคนแรกแตทรงใบหนารูปไข ตาใหญทั้งคู
คมกริบ เปนประกายแวววามอยูเปนนิจ ในขณะนี้หลอนไมไดมองจับที่ภาพนันดวยตาเปลาธรรมดา
้
เหมือนคนอื่นๆ หากแตใชกลองสองทางไกลอันกะทัดรัดปรับเลนสจับนิ่งอยูที่นน หลอนยิ้มออกมา
ั่
นิดๆ พรอมกับยักไหล เมื่อเลนสของกลองใหภาพที่แจมใสถนัดขึ้นประหนึ่งวาเปาหมายยืนหางอยู
เบื้องหนาในระยะแคเอื้อม
“กิตติศัพทชื่อเสียงของเขา ดูจะคานกันมากกับรูปรางลักษณะที่เห็นอยูในขณะนี” ้
หลอนพูดเสียงใส พรอมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันนึกหลับตาวาดภาพเปนครั้งแรกวา เขาควรจะอยูในวัยสัก 40 ขึ้นไป รูปรางสักขนาด
6 ฟุต เปนอยางนอย แตมันตรงขามไปหมด ตัวเขาเล็กนิดเดียว สูงเห็นจะไมเกิน 5 ฟุต 7 นิ้วเปน
อยางมาก ผอมเกร็ง ฉันไมชอบหนาเหียมๆ ที่ไมมีรอยยิ้มของเขาเสียเลย นี่นะเหรอ รพินทร ไพร
้
วัลย จอมพรานชื่อกองที่เราจะกําลังจะตองพึ่งเขา”
“ตัวเขาเล็กก็จริงครับคุณหญิง แตไมวาจะเปนฝมือหรือน้าใจ บุรุษนีย่งใหญนัก ยิ่งกวานั้น
ํ ้ิ
ยังเปนสุภาพบุรุษเต็มตัว เขาเปนลูกผูชายจริงๆ ชนิดที่จะหาไดไมงายนัก ผมจะใหคนไปเชิญเขา
ขึ้นมาเดี๋ยวนี”้
รพินทร ไพรวัลย ดีดกนบุหรี่ลงไปขยี้ดบดวยปลายรองเทาที่หนาทึบไปดวยฝุนของเขา
ั
เมื่อรถคันสุดทายผานประตูเขาหมดขบวน ควักผาขนหนูขึ้นมาเช็ดเหงื่อตามลําคอ พรอมกับเปาลม
พรูออกทางปากเหมือนจะขับไลความรอนอบอาวของแดดบายกลางเดือนมีนาคม
นายประเสริฐ ผูจัดการสถานีกักสัตวก็เดินฝากลุมอันทํางานอยูวนวายของพวกคนงาน
ุ
พื้นเมืองเขามาอยางรีบรอน สงเสียงรองทักยิ้มแยมลวงหนาเขามา กอนที่จะถึงตัวอยางคุนเคย
รพินทรยิ้มและทักทายตอบ
“มายืนอยูตรงนี้เองนะหรือครับ คุณรพินทร ทานผูอํานวยการใหผมมาเชิญคุณขึ้นไปบน
บริษัทหนอย”
“ครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไป ผมเพิ่งมาถึง มันรอนเหลือเกิน จะดูคนงานขนลําเลียงเจาพวกนัน
้
ลงหนอย อะไรก็ไมสาคัญเทากับเจาแรดตัวนั้น เรากําลังรีบ การตอกรงรูสึกวาจะบอบบางไปหนอย
ํ
ถาลําเลียงไมดี กรงมันอาจแตก แลวมันก็จะวุนวายกันใหญ”
เขาพูดดวยน้ําเสียงเบาต่ําอันเปนนิสัย ตามองจับไปยังการขนลําเลียงในขณะนี้
“เที่ยวนี้รูสึกวาจะคึกคักมากนะครับ ตั้งเจ็ดคันรถ เปนไงไดครบจํานวนตามออเดอรหรือ
เปลา?”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 4. 4
ทั้งสองยืนพูดกันอยูทามกลางเสียงเอะอะเอิกเกริกของคนงานพื้นเมือง ซึ่งกําลังทํางานกัน
อยู ระคนไปกับเสียงรองคํารามของสิงสาราสัตวรอบดาน
“ขาดอยูอยางเดียวคือลิง เทียวนีเ้ ราไดมาเพียงพันสองรอยกวาตัวเทานั้น ยังขาดอยูอีกตั้ง
่
ครึ่ง ไมรูมันเปนยังไง แลงคราวนี้มันยกฝูงยายถิ่นกันไปหมด แตพวกสัตวใหญดูเหมือนจะเกินกวา
ที่ผมเอง หรือคุณอําพลคาดไวแตแรกเสียดวยซ้ํา นอกจากเจาแรดน้ําหนักตัวสองตันกวา ที่เราฟลุก
ไดมาเหมือนฝน ผมยังมีลูกกระทิงมาฝากเปนของขวัญคุณอําพลอีกตัวหนึ่ง ลายพาดกลอน 2 เสือ
ดาว 5 ไอดําอีก 3 โดยเฉพาะเสือดํา ถาคุณกับคุณอําพลเห็นแลวจะตกตะลึงทีเดียว ผมก็ยอมรับวาไม
เคยเห็นเสือดําตัวไหนใหญเทาไอตัวนี้มากอน นองๆ ไอลายทีเดียว มิหนําซ้ํายังเปนเสืออายุกําลัง
ฉกรรจเต็มที่ ไมมรอยตําหนิเสียโฉมแมแตนิดเดียว สวนสัตวอนๆ ก็ตรงตามลิสตที่ผมสงมาให
ี ื่
ลวงหนาแลวทุกอยาง”
“เที่ยวนี้คุณเห็นจะกระเปาหนักไปนาน”
นายประเสริฐพูดปนหัวเราะ
รพินทร ไพรวัลย ยักไหล
“แตเที่ยวนี้ผมลงทุนไปแยะ นอกจากเงินทุนคาใชจาย ความเหนื่อยยากจนแทบจะเอาชีวิต
ตนเองไมรอดแลว ผมยังเสียพรานพืนเมืองมือดีที่ทํางานกับผมมาแตไหนแตไรไปอีกสองคน คน
้
หนึ่งเหลวเละไปทั้งตัวเพราะเจาแรดตัวนัน สวนอีกคนหนึ่ง มีหวังพิการไปตลอดชีวิต คุณประเสริฐ
้
คิดวาคุมกันเหรอสําหรับเงินที่ผมจะไดรับในครั้งนี้ วาแต...คุณอําพลกําลังทําอะไรอยู?”
“อยูในหองรับแขกสวนตัว บนตึกอํานวยการครับ มีแขกอยูดวยสามคน มาดวยรถ
สวนตัวจากกรุงเทพ ถึงที่นี่กอนเที่ยงเล็กนอย รูสึกวาจะเปนพวกคนใหญคนโต และมีความสนิท
สนมคุนเคยกับผูอํานวยการมากอนอยางดี ขณะนีกําลังสนทนากันอยู เปนชายหนุมสองคน ผูหญิง
้
สาวอีกคนหนึง ผมเองก็ไมเคยเห็นมากอน พอคุณมาถึง ผูอํานวยการใชใหผมมาตามคุณขึ้นไปนี่
่
แหละครับ”
เขาพยักหนาไมไดสนใจอะไรกับคําบอกเลาของนายประเสริฐผูจัดการนัก บอกวา
“เอาละครับ คุณไปเรียนคุณอําพลเถอะวา อีกสักประเดียวผมจะขึ้นไป จัดการอะไรทางนี้
๋
ใหเรียบรอยเสียกอน”
ผูจดการผละไป รพินทรเดินแยกไปบงการควบคุมพวกคนงานที่กําลังลําเลียงกรงสัตวอยู
ั
อยางเกรียวกราวเอิกเกริกในขณะนี้
สัตวใหญอันตราย ถูกลําเลียงลงจากรถบรรทุกอยางระมัดระวังตามลําดับ บางชนิดก็ถูก
ขนไปปลอยไวในกรงเหล็กของสถานีกักสัตวอันเตรียมไวกอนแลว บางชนิดก็คงใหอยูในกรงไมที่
ใชบรรจุมาโดยพักไวชวคราวกอน มันเปนงานที่ไมใชทํากันไดอยางสะดวกงายดายนัก
ั่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 5. 5
ขณะนี้ กรงไมขนาดใหญที่ตีฝาทึบลักษณะเหมือนลัง อันบรรจุเจาเสือดําตัวเขื่องที่สุด
กําลังถูกพวกคนงานสี่หาคนชวยกันผลักเลือนมายังบริเวณสวนบรรทุกตอนทายของรถ ซึ่งมีไม
่
กระดานขนาดใหญสองแผนทอดเปนสะพานสําหรับใชชะลอเลื่อนลงมาทางนั้น เสียงเจาปาแผด
คํารามกองอยูในกรงทึบอยางเกรี้ยวกราด ระคนไปกับเสียงเฮละโลโหระพาของเจาพวกคนงาน
พื้นเมือง ที่ชวยกันเข็นเลื่อนอยูในขณะนี้ ดูเปนที่สนุกสนาน
รพินทรขมวดคิ้วอยางหงุดหงิด สาวเทาจากรถบรรทุกอีกคันหนึ่ง เดินตรงเขามาโดยเร็ว
พรอมกับรองตะโกนเตือนความสนุกสนานคึกคะนองของคนงานพื้นเมืองเหลานั้น การสงเสียง
เอะอะเลนกันไปพลางของเจาพวกนั้น เทากับยัวยุใหเจาปาบังเกิดความตื่นเตนดุราย และสําแดงฤทธิ์
่
ดิ้นรน พยายามจะแหกกรงออกมาใหได แทนที่จะสงบลง
เขาเดินกลับมายังไมทันจะถึงที่นั้น พวกคนงานก็ผลักกรงเสือดํามาถึงไมสองแผนที่ทอด
เปนสะพาน แลวชวยกันพยุงยกลังขึ้นวางบนไม เพื่อจะใหไหลเลื่อนลงไปยังพื้นเบื้องลาง
จะเปนเพราะเจาพวกนั้นมัวแตระเริงเลนกันเห็นเปนของสนุก หรือจะเปนเพราะความ
สะเพราขาดระมัดระวังของคนงานอีกสามคน ที่คอยยืนรับอยูเบื้องลางอยางใดอยางหนึ่งไมทราบได
ปรากฏวาไมกระดานแผนหนึ่งที่วางคานอยูระหวางทายรถกับพื้นดิน ถูกไถลเลื่อนแตะติดกับขอบ
ทายในตอนบรรทุกของรถอยูเพียงหมิ่นเหมนิดเดียวเทานั้น และสายตาของรพินทรก็เหลือบไปเห็น
เขาพอดี
“เฮย! ระวังสะพานไมแผนนัน” ้
เขารองตะโกนออกมาสุดเสียง
ชาไปเสียแลว เสียงรองเตือนของเขายังไมทนจะขาดคํา กรงใหญบรรจุเสือดํา ซึ่งบัดนีถูก
ั ้
ยกขึ้นมาวางอยูบนไมกระดานทั้งสองแผน เตรียมที่จะโรยเชือกตาม เพือใหคอยๆ เลือนลงไปสูพื้น
่ ่
ก็พลันหลนวูบลงมาอยางกะทันหันทั้งกรง เพราะไมกระดานแผนที่วางอยูอยางหมิ่นเหมอันนั้น
รอดพนออกจากการพาดติดอยูกับขอบรถ
กรงที่ประกอบขึ้นดวยไมหยาบๆ ตีไวไมแนนหนาอะไรนักกระทบกับพื้นเบื้องลางโดย
แรงดังสนั่น สวนหนึงแตกหักออกในทันทีนั้น พรอมกับเสียงแผดคํารามกึกกองของเจาปา
่
ทามกลางความตะลึงพรึงเพริดของคนงานทุกคน
เสือดําขนาดมหึมา ดิ้นรนตะกุยตะกายอยางดุรายเมื่อเห็นชองแหงอิสรภาพ และใน
พริบตา มันก็เผนพรวดออกมาได โจนเขาใสคนงานที่ยืนตะลึงขวางหนาอยูใกลที่สุด ดวย
สัญชาตญาณตื่นเตนหนีภยมากกวาทีจะคิดทําราย ชายผูนั้นรองแหลมออกมาสุดเสียง ลมครืนลงดิ้น
ั ่
พราดอยูกับพืน ใบหนาถูกอุงเล็บตะปบยับเยินไปทั้งแถบ ลูกตาหลุดหายไปขางหนึ่งเลือดสาด
้
เจาเสือดําพุงปราดเขาใสคนตอๆ ไป เทาที่ทิศทางแหงการเผนทะยานของมันจะผานไป
ได แตกกระจัดกระจายเลือดสาดไปตามๆ กัน ทามกลางเสียงรองโวยวายเอ็ดอึงอยางตื่นตระหนก
ของคนงานผูประสบเหตุทงหลาย โกลาหลไปตลอดทั้งบริเวณสถานีกักสัตว
ั้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 6. 6
ทุกคนเผนหนีหลบเขาหาที่ซอนอยางไมคิดชีวิต พรอมทั้งตะโกนบอกกันไมไดศพท
ั
“เฮย! เสือหลุด! ชิบหายใหญแลว ไอดําหลุดโวย ระวัง!!”
รพินทร ไพรวัลย ไดสติในพริบตานั้น เจาปาพุงลิ่วผานคนงานที่วิ่งหลบกันอยูจาละหวั่น
ในขณะนี้ มายังเขาอยางรวดเร็ว จอมพรานกระโจนวูบเขาหลบหนาหมอของรถบรรทุก มันเผนผาน
หนาเขาไปอยางหวุดหวิด แลววิ่งเตลิดสงเสียงคํารามตรงไปยังบริเวณอันสลับซับซอนของกรงสัตว
อื่นๆ ซึ่งบัดนี้พากันสงเสียงรองคํารามกันขึ้นลั่นไปหมดเพราะความแตกตื่น
เขาหันไปตะโกนสั่งยามหนาประตู ใหรีบปดประตูกรงเหล็กลงโดยเร็ว ปองกันไมใหเจา
เสือกรงแตกหลุดออกไปพนจากบริเวณได ในขณะเดียวกันก็ตะโกนบอกใหคนงานทั้งหลายเรง
หลบเขาไปที่ตกอํานวยการ
ึ
ทุกคนวิ่งกันวุนชุลมุนไปหมด หลายตอหลายคนไดรับบาดเจ็บจากเขี้ยวเล็บของพยัคฆ
ราย แตไมมใครถึงกับเสียชีวิตในขณะนี้ เพราะมันกําลังตื่น ไมไดมงที่จะประหัตประหารขย้ําใคร
ี ุ
โดยเฉพาะ นอกจากใครอยูใกลกีดขวางหนาก็ตบกันผานไปชั่วขณะเทานั้น
หลายตอหลายคนควาปนวิ่งกันออกมา และระดมยิงกันสนั่น ถูกที่ไมสําคัญ ไมสามารถ
จะหยุดยั้งมันไวได นอกจากจะเปนการยัวยุ ทวีใหมันเพิมความดุรายขึนอีกอยางบอกไมถูก การยิง
่ ่ ้
ไมสามารถจะยิงไดถนัดนัก เพราะกลุมคนงานเองที่วิ่งหนีแตกตื่นกระจัดกระจายอยูในขณะนี้
รวมทั้งสัตวอนๆ ที่อยูในกรง อันอาจจะโดนลูกหลง เกิดความเสียหายขึ้นได และปนที่คนงานใช
ื่
เหลานั้นก็ลวนเปนปนลูกซอง แตละคนก็ยงดวยความตืนเตนตกใจไมไดสติ
ิ ่
รพินทรยืนโคลงหัว สบถสาบานพึมพําอยูในลําคอ เขาไมรูที่จะตัดสินใจอยางไรถูก จะ
รองหามพวกคนงานที่กําลังถือปนกันกะเลอกะลาพวกนัน ก็ดูเหมือนจะไมไดผลเสียแลว
้
ทันใดนั้น นายประเสริฐผูจัดการ ก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากตึกอํานวยการ รอง
ตะโกนบอกพวกคนงานเสียงหลง
“เฮย! หยุดยิง! ทุกคนไมตองยิง ประเดี๋ยวถูกกันเองตายโหงไปเทานัน พวกเอ็งหลบไปให
้
หมด”
พวกนั้นจึงพากันวิ่งหนี หลบเขาไปที่ตึกอํานวยการหมดสิ้น
ผูจัดการก็วิ่งหนาเริดมาที่เขา ซึ่งในขณะนีดูเหมือนจะเปนคนเดียว ที่ยนอยูในที่โลงกลาง
้ ื
บริเวณสถานีกกสัตวใกลกับรถที่จอดอยู รองบอกลําล่ําลําลัก
ั
“คุณรพินทรจดการกับไอดํานั่นเถิดครัว ชิบหายใหญแลว”
ั
“จะใหผมจัดการยังไง?”
เขาถามขรึมๆ
“ผูอํานวยการบอกใหคณยิงทิ้งเลยครับ เร็วเขาเถอะ ประเดี๋ยวไมใครก็ใครก็ถูกขย้ําตาย
ุ
บางเทานั้น เลือดสาดกันไปเปนระนาวแลว”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 7. 7
นายประเสริฐพูดลิ้นพันกันอยูเชนนัน หนาซีด ตาเหลือก
้
จอมพรานหัวเราะหึๆ อยูในลําคอ
“คนงานของคุณนี่ไมไหวเลยจริงๆ คุณประเสริฐ ขนาดผมคุมใหเขาทํางานอยูอยาง
ใกลชิดแลวแทๆ ทําอะไรเปนเลนกันไปหมด อาปากเตือนยังไมทนจะขาดคําเลย ก็เกิดเรื่องยุงขึ้น
ั
เสียแลว เสือดําตัวนี้เปนตัวขนาดงามที่สุด บอกตรงๆ ผมอยากจะจับเปน”
“โอ! ไมไดหรอกครับ ชิบหายแน ถาคุณขืนมัวแตคิดจะจับเปนอยู ยิงเถอะครับ
ผูอํานวยการก็สั่งอยางนั้น”
“ผมไมรับผิดชอบนะ สําหรับไอดําตัวนี้ เพราะมันมาหลุดอยูในสถานีกกสัตวของคุณ ยิง
ั
ก็ได แตบอกเสียกอนวาจะมาหักราคาเอากับผมไมได”
“แนนอนครับ ไมตองกังกลเลยในขอนั้น ความผิดมันอยูที่บริษัทของเราเอง”
ผูจัดการบอกเร็วปรื๋อ
รพินทร ไพรวัลย สั่นศีรษะชาๆ อีกครั้ง ชะโงกเขาไปในรถ ควา 30-06 ออกมา แลว
เหนียวแขนผูจดการสถานีกักสัตว ผลักรุนใหเขาไปนั่งอยูในรถ
่ ั
“อยูในนันแหละ อยาออกมา จนกวาจะเรียบรอย”
้
วาแลวเขาก็ลวงมือลงไปในกระเปายามของเสื้อลาสัตวที่สวมอยู หยิบลูกซิลเวอรทิป
ออกมา กระชากลูกเลื่อนออก ยัดลูกปนเขาไปในรังเพลิงนัดเดียว กระแทกลูกเลื่อนปดแลวเดินดุมๆ
ตามรอยของเจาดํา ซึ่งเห็นมันเผนหายไปทางกรงสัตวที่ขงไวเกาๆ ดานซายของบริเวณ
ั
สายตาทั้งหมดจับนิ่งมายังรางของจอมพรานเปนตาเดียว ดวยใจอันสั่นระทึก รวมทั้ง
ผูอํานวยการบริษัท และผูเปนแขกอีกสามคน ซึ่งมองเห็นเหตุการณทุกสิ่งทุกอยางตั้งแตตน ทาง
หนาตางกระจกบานนั้นดวยความตื่นเตน
สายตาอันคมกริบเฉียบไวของเขา เริ่มกวาดอยางระมัดระวังไปรอบดาน เมื่อตนเองเดิน
ชาๆ อยูในระหวางกรงนกเงือกภายใตเงาของตนทองหลางใหญใกลซุมขอยทึบ แลวชะงักนิ่ง
ประสาทตื่นพรอมเมื่อไดยินเสียงคํารนกองออกมาจากซุมขอยนั้น ฝูงนกเงือกในกรงตาขายขนาด
ใหญ พากันแตกตื่นสงเสียงรองและบินกันพึ่บพั่บ มองลอดกรงตาขายทะลุไปยังซุมขอยตรงขาม
เห็นตาเขียวปด ปากแดงฉานที่อาแสยะ และกรงเขียวขาว ไอดํานอนหมอบอยูทนน กําลังเลียแผล
้ ี่ ั่
จากกระสุนลูกซองซึ่งฝงอยูที่ตะโพก อันเกิดจากการยิงอยางสงเดชของพวกคนงาน
เขาตวัดไรเฟลขึ้นอยางใจเย็น ตาจับอยูที่เปาหมายอันมีระยะหางประมาณไมเกิน 10 เมตร
โดยมีกรงนกเงือกกั้นกลาง ไอดําเผนพรวดพราดขึนโดยเร็ว กระโจนไตตะกุยตะกายขึ้นไปบนตน
้
ฉําฉา พอถึงคาคบ ก็หมอบตัวทําหูลู อาปากแสยะเขี้ยวมาทางเขา พรอมดวยดวงตาอันลุกจาดุราย
และพริบตานันเอง มันก็เผนพรวดสยายเล็บพุงลงมาใสอยางดุเดือด โดยขามหลังกรงนก
้
เงือกลงมา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 8. 8
รพินทรวาดลํากลองปนตาม ในขณะที่มันตะกายขึ้นไปบนตนฉําฉา แลวมันก็เผนเขาใส
30-06 ก็แผดระเบิดกึกกองไปทั่ว
เปนการยิงสวนในระยะเผาขน!
รางของเสือดําขนาดใหญ ปะทะรางของจอมพรานโดยแรง เขาลมกระแทกลงไป
เบื้องหลัง ปนหลุดจากมือกระเด็น สวนเสือรายมวนตัวสั่นริกๆ อยูกบที่ตรงนั้น มีแตสวนหางยาว
ั
เทานั้นที่แกวงวาดไปมาอยูสองสามครั้ง แลวก็สงบนิ่ง
ผูจัดการของสถานที่ และคนงานทั้งหลาย พากันวิ่งพรูเขามา เปนเวลาเดียวกับที่รพินทร
ลุกขึ้นยืนชาๆ เดินมายืนโคลงศีรษะอยางสุดเสียดาย อยูทซากของไอดํารายกาจตัวนัน
ี่ ้
กระสุน 30-06 เจาะแสกหนาของมันทะลุเลยออกต่ํากวาตนคอเล็กนอย!
บนหองผูอํานวยการที่หนาตางกระจก ทุกคนผอนลมหายใจที่สะกดกลั้นไวออกมาอยาง
โลงอก
“จริงของคุณอําพล”
หนึ่งในสองของสุภาพบุรุษผูเปนแขกครางออกมา
“ตัวเขาเล็กก็จริง แตฝมือและน้ําใจไมเล็กเลย ผมเองเคยยิงเสือมาสองครั้ง บอกตรงๆ วา
ขณะทียิงมือสั่นเปนเจาเขา ทั้งๆ ที่ผมก็บอกกับตัวเองวาในบรรดาคนกลาทั้งหลายแลว ผมเปนคน
่
หนึ่งในจํานวนนั้น เวลายิงก็เปนเวลาที่นงอยูบนหาง แตถาจะใหรางวัลผมสักแสน ใหผมเดินถือปน
ั่
เขาไปยิงเสือซึ่งๆ หนาอยางนี้ละก็ เห็นจะไมรับประทาน”
“ผมชอบการยิงสวนในระยะประชิดของเขาจริงๆ”
อีกชายหนึ่งพูด ตาจับอยูทเี่ ปาหมายเดิมไมเปลี่ยน เปนประกายสดใส
“ทีแรกผมนึกวาเขาจะยิงผานลูกกรงตาขายของนกเงือกเขาไปเสียอีก แตเขากลับรอ
จังหวะใหมันพุงกระโจนลงมาใส และยิงในขณะนัน ผมก็อยากจะเชื่อตามคุณอําพลวา ในขอที่
้
รับรองวาเขาเปนสุภาพบุรุษและนักกีฬาคนหนึ่ง เพราะแมกระทั่งสัตวเขาก็ยังใหโอกาสกับมัน ถา
มือเขาไมดีจริง เมื่อกี้นี้เขาอาจถึงแกชวิต มันเปนการแลกกันอยางยุติธรรมดีเหลือเกิน”
ี
“เขานาจะไดรบบาดเจ็บบางนะคะ นอยเห็นเขาถูกเสือตัวนั้นกระโจนลงมาปะทะลมลง
ั
แมเขาจะยิงมันตายก็ตาม แตทําไมเห็นเขาลุกขึ้นมาอยางปกติดีทุกอยาง พวกนั้นรุมมุงกันใหญแลว”
หญิงสาวผูใชกลองสองทางไกลสํารวจเหตุการณทุกระยะพูดขึ้น ลักษณะที่หลอนพูด ดู
เหมือนจะเจตนาพูดกับผูเปนพี่ชาย แตผอํานวยการของบริษัท ‘ไทยไวลดไลฟ’ ตอบแทนใหอยาง
ู
สุภาพวา
“กระสุนนัดนันของเขา จะตองตัดสมองสวนที่สําคัญที่สุดของมันครับคุณหญิง มันตาย
้
คาที่ในทันทีทกระโจนลงมากอนที่จะทํารายเขาได เขาถูกปะทะลมลงจากแรงเหวียงที่มันกระโจน
ี่ ่
ลงมาเทานั้น รพินทรชอบยิงสัตวในขณะที่มันชารจสวนเขามาอยางนีเ้ สมอ เมื่อปลายปที่แลว เขา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 10. 10
2
รพินทร ไพรวัลย เปดประตูหองรับแขกของผูอํานวยการบริษัท ‘ไทยไวลดไลฟ’ ซึ่งเปน
บริษัทที่มีสัญญาติดตอซื้อขายสัตวปาเปนๆ กับเขามาเปนเวลานาน กาวเขาไปแลวหยุดชะงักนิด
หนึ่ง อําพล พลากร ยิ้มราอยูกอนแลว รองทักพรอมกับตรงเขามาฉุดแขนนําเดินไปที่โตะรับแขก ซึ่ง
ขณะนี้มีบุคคลที่เขาไมเคยรูจักสามคนพากันจองมองมากอนแลวเปนตาเดียว เขายังไมมีโอกาสที่จะ
สังเกตคนเหลานั้นไดถนัดนัก ในสายตาที่ชําเลืองผานๆ เพราะกําลังพูดโตตอบทักทายอยูกับ
ผูอํานวยการบริษัท
“ผมเสียใจที่เกิดอุปทวเหตุขน คนของคุณเจ็บสาหัสไปคนหนึ่ง เลือดตกยางออกกันไปอีก
ึ้
4-5 คน เพราะความสะเพราของพวกเขาเองแทๆ”
พรานใหญพดอยางสํารวม น้ําเสียงของเขาเบาเรียบ อําพลหัวเราะอยางหนักหนวง แลว
ู
โอบไหลไว
“โอย! เรื่องเล็ก ไมตองกังวลไปหรอกคุณรพินทร ขอบคุณเหลือเกินทีชวยจัดการใหเปน
่
ที่เรียบรอย ถาไมมีคุณอยูดวยวันนี้ ผมวากวาจะเอามันอยูพวกเราคงจะวุนกันไมใชนอย ดีไมดีอาจมี
ใครตายก็ได มันเปนความผิดของคนของผมเอง”
“แตผมเสียดายมันเหลือเกิน มันเปนเสือดําตัวงามที่สุดเทาที่ผมเคยพบเห็นมา”
“ชางมันเถิดครับ ทําไงไดละ ถาเราไมฆามัน มันก็ตองฆาพวกเราคนใดคนหนึ่งแนๆ ลง
หลุดออกมาแบบนี้แลวก็ตองยิงทิ้งเทานัน เรื่องที่จะจับเปนเห็นจะไมตองหวัง ผมยินดีที่จะชดใชให
้
คุณตามราคา วาแตนี่แนะ เราอยาไปสนใจอะไรเกียวกับเรื่องนี้อีกเลย ผมกําลังรอพบคุณอยูทีเดียว”
่
อําพลหยุดเวนระยะนิดหนึ่ง หันมาทางบุคคลทั้งสาม ที่จองมองกับการโผลเขามาของ
รพินทร ไพรวัลย อยางเงียบๆ ขณะนี้เขาและพรานใหญยืนอยูเ บื้องหนาของคนเหลานั้น แลว
ผูอํานวยการบริษัทที่ดําเนินกิจการสงสัตวปาออกนอกประเทศโดยอภิสิทธิ์ก็กลาวตอมาโดยเร็ว
“คุณรพินทร ทั้งสามทานที่นั่งอยูนี่ มีธระสําคัญยิ่งกับคุณ และไดเดินทางจากกรุงเทพมา
ุ
ดักรอพบคุณอยูที่นี่ กอนหนาคุณจะมาถึงสองชั่วโมงเศษแลว ผมเปนคนติดตอสงขาวลวงหนาไป
ใหทราบเองวา วันนีเ้ ปนวันทีคุณจะเดินทางเขามาสงสัตวตามกําหนดเวลา เลยนัดใหทานมา”
่
รพินทร ไพรวัลย มีสีหนาตื่นงงเล็กนอย ตาสีน้ําตาลเขมของเขา กราดผานใบหนาของ
บุคคลทั้งสามผาดๆ อีกครั้ง เห็นแคเพียงสองชายลุกขึ้นยืนและยิ้มให สวนหญิงสาวคงนั่งไขวหางอยู
ตามเดิม เพียงแตจองตาดําสนิทคมกริบนิ่งมา
นายอําพล ผูอํานวยการอันเปนเจาของสถานที่ ก็กลาวแนะนําวา
“ทานผูนี้ คือพันโทหมอมราชวงศเชษฐา วราฤทธิ์ อดีตทูตทหารบก ประจําสหรัฐฯ แต
ในขณะนีนอกราชการ ทานผูนี้คือ พันตรีไชยยันต อนันตรัย เพื่อนสนิท นอกราชการเหมือนกัน”
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 11. 11
ทั้งสองกลาวทักทายเขากอน พรอมทั้งสงมือมาใหจับ รพินทรจบมือพรอมทั้งกมศีรษะให
ั
ภายหลังจากทักทายคนทั้งสองเสร็จ นายอําพลก็ผายมือไปทางหญิงสาว หลอนมองดูทเี่ ขา
ตลอดเวลาอยูแลว
“และสุภาพสตรีผูนี้คือ แพทยหญิงหมอมราชวงศดาริน วราฤทธิ์ นองสาวของคุณชาย
เชษฐา นักศึกษาที่กําลังจะทําปริญญาเอกทางมานุษยวิทยา”
เขากมศีรษะใหกับหญิงสาว ผูถูกแนะนําเปนคนสุดทายอีกครั้ง หลอนดูเหมือนจะยิมให
้
นิดหนึ่ง และกมศีรษะตอบรับอยางไวตว ั
“เชิญนั่งซิครับคุณรพินทร ผมรูสึกยินดีเหลือเกินที่ไดพบคุณตามที่เจตนาไว”
เชษฐา วราฤทธิ์ นายพันโทนอกราชการกลาวขึ้นดวยเสียงทุมต่ํา สุภาพออนโยน พรอม
กับยิ้ม
ทั้งหมดนั่งลงตามเดิม รวมทั้งรพินทรผูหยอนตัวเปนคนสุดทายอยางงงๆ อยูเชนเดิม พัน
ตรีไชยยันต เปนคนรินบรั่นดีใหเขา
พรานใหญไมอาจเดาถูกวาคนทั้งสามที่มารอพบเขาในขณะนี้ มีวัตถุประสงคเชนไร บอก
กับตนเองตามความสังเกตเทาที่เห็นผาดๆ ในขณะนีวา ม.ร.ว.เชษฐา เปนชายหนุมอายุประมาณ 35
้
ป ลักษณะสุขม เยือกเย็น ผิวพรรณทวงทาบอกชัดวาเปนราชสกุล แตก็ดเู ขมแข็งบึกบึนอยางชาย
ุ
ชาตรีแท พันตรีไชยยันต คงอายุไมเกิน 33 ป คุณลักษณะของเขาเปนทั้งบุรุษเจาสําราญ และนัก
เผชิญโชคเผชิญภัยปะปนกันอยูชนิดแยกกันไมออก
สวน ‘หญิงสาวผูนั้น’ มีอะไรที่สะดุดตาอยางมากมาย ไมวาจะเปนใบหนาหรือทรวดทรง
หลอนซอนรางโปรงไดสวนสัดอยูในแสล็คอันเปนยีนสขาวและเชิ๊ตสปอรตสีนาเงินเขม ตัดผิวสี
้ํ
มะปรางดูเดน มองเห็นความสมบูรณงามของสัดสวนไดอยางถนัด เห็นจะไมใชสาวนอยแรกผลิ
หรอก ชําเลืองดวยหางตาก็พอจะคํานวณไดวา อายุของหลอนจะไมต่ํากวา 25-26 ป
เขาไมสงสัยสักนิดเดียววาหลอนเปนนองสาวของ ม.ร.ว.เชษฐา เพราะประพิมพประพาย
บนใบหนาใกลเคียงกันอยู แตออกจะกังขาอยูครามครันวาหมอมราชวงศหญิงคนสวยนีนะหรือคือ
่
แพทยหญิง และนักศึกษามานุษยวิทยา ผูกาลังจะทําปริญญาเอก
ํ
หลอนนาจะเปนนางแบบแสดงแฟชั่นจะเหมาะกวา
อะไรไมสําคัญเทากับวา ลักษณะของหลอนเยอหยิ่งไวตวเหลือประมาณ ดูจะผิดไปกับ
ั
พี่ชายลิบลับ
หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ คนนี!! ้
“เราไดยินชื่อเสียงคุณมานานแลว เพิ่งจะไดพบตัวจริงวันนี้เอง”
ไชยยันตเอยขึนบาง สงแกวบรั่นดีมาให
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 12. 12
“ประทานโทษ มีอะไรที่ผมจะรับใชไดหรือครับ?”
รพินทรถามขึ้นเบาๆ อยางสุภาพ พรอมกับมองตื่นๆ ไปทางนายอําพล เสมือนจะขอ
คําตอบจากภาวะงงงัน จับตนชนปลายเดาเรื่องไมถกในขณะนี้ ู
“เชิญคุณชายเริ่มพูดธุระไดเลยครับ วากันไปตามสบายเลยไมตองเปนหวง ระหวางผมกับ
คุณรพินทรไมมีเรื่องเรงรอนอะไรกันนักหรอก และถึงอยางไรคุณรพินทรกจะตองพักอยูที่ตําบลนี้
็
อยางนอย 2-3 คืน กอนที่จะกลับเขาปา เวลาที่สนทนาหารือกันมีพอเพียงทีเดียว”
ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ
อดีตทูตทหารบกเชื้อพระวงศควักกลองออกมาบรรจุสูบ สีหนาของเขาดูจะขรึมเครงลง มี
อะไรบางสิ่งบางอยางสอแววกังวลปรากฏชัดออกมาในแววตา ขณะที่มองจับนิ่งมายังพรานใหญ
“คุณรพินทร”
ครั้นแลว ม.ร.ว.เชษฐา ก็เริ่มขึ้นดวยเสียงแผวต่ํา
“เมื่อปกลายนี้ คุณทองเที่ยวอยูในดงแถบหนึ่ง ที่ชาวบานปาเรียกวา ‘โปงกระทิง’ ทางทิศ
เหนือของ ‘หนองน้ําแหง’ ใชไหมครับ?”
จอมพรานขมวดคิ้วคิดนิดหนึ่งแลวผงกศีรษะลง เต็มไปดวยความกังขาอยางไรพิกล ที่
การเคลื่อนไหวของเขาอยูในการรูเห็นของสุภาพบุรุษผูนี้ ชีวิตปาปราศจากความสลักสําคัญกับใคร
ทั้งสิ้นของเขา ไมนาจะเปนทีสนใจของใครเลย
่
“ครับ ผมอยูแถวๆ นั้น”
“คุณไปตั้งสถานีดักสัตวอยูที่นั่น”
ไชยยันตสอดมาโดยเร็ว
“ถูกแลวครับ ผมไปตั้งแคมปดักสัตวอยูที่นั่น และพักอยูจนกระทั่งไดสตวครบตาม
ั
จํานวนที่ตองการ”
เชษฐาถอนหายใจหนักหนวง สายตาที่จองมองดูเขาเต็มไปดวยความรุมรอนเรนลับ
“คุณเคยพบนักลาสัตวชาวพระนครคนหนึง ใชชื่อวา ‘ชด ประชากร’ ที่นั่นบางไหม?”
่
รพินทรนิ่งเหมือนจะคิดทบทวนอยูอดอึดใจเดียว ก็กมศีรษะลงอีกครั้ง
ึ
“ครับ ผมเคยพบ เขามาตั้งแคมปอยูขางๆ แคมปของผมประมาณ 2 อาทิตย เพื่อพักผอน
กอนที่จะเดินทางตอไป เอะ! เรื่องนี้ดูเหมือนผมจะไดรับจดหมายจากทนายความคนหนึ่ง เมือ ่
ประมาณสัก 3-4 เดือนที่แลวมา ขอสอบถามวาผมทราบอะไรเกียวกับนักลาสัตวชาวพระนครที่ช่อ
่ ื
ชดผูนี้บาง และผมก็ไดเขียนจดหมายตอบทนายความคนนั้นไปแลว เทาที่ผมทราบในขณะนั้น”
เชษฐา ไชยยันต และดาริน มองสบตากัน แลวผานไปจับอยูทใบหนาเขาเปนตาเดียว
ี่
ตามเดิม เชษฐากลาวตอมาอยางแชมชาระมัดระวัง
“ทนายความทีจดหมายติดตอสอบถามมายังคุณ เปนทนายของผมเอง จดหมายของคุณได
่
ถูกสงตอมาใหผม คุณบอกในจดหมายนันวา สุภาพบุรษชาวพระนครคนหนึ่งชื่อ ชด ประชากร ได
้ ุ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 13. 13
ออกเดินทางจาก ‘โปงกระทิง’ เมื่อตนเดือนพฤษภาคม พรอมดวยพรานพื้นเมืองคนหนึ่งชื่อ ‘หนาน
อิน’ แจงความประสงควา เขาจะออกเดินทางบุกปาไปยังหมูบานกะเหรียงไกลทีสุด คือหมูบาน
่ ่
‘หลมชาง’ ซึ่งเปนพรมแดนติดกับพมา เขาบอกคุณวาเขาจะทิ้งเกวียนและสัมภาระที่ไมจําเปนของ
เขาไวที่นน และออกเดินทางไปยังหมูบาน ‘หลมชาง’ ตามที่เขาบอกคุณไว เพราะคุณไดผานไปยัง
ั่
หมูบานนันในโอกาสหนึ่ง และไดเห็นเกวียนตลอดจนสัมภาระบางสวนของเขาเทาที่คณจําได ตก
้ ุ
อยูในการดูและของกะเหรี่ยงคนหนึ่ง ขาวที่คุณทราบก็คือ ชดกับคนใชอันเปนพรานพื้นเมืองชือ ่
หนานอิน บุกปาลึกกันเขาไปอยางที่เขาเคยไดบอกกับคุณไวทุกอยาง”
“ครับ ผมเขียนเลาไปเชนนั้น”
พรานใหญรบคํา แลวตางก็นิ่งเงียบกันไปอีกครู ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ที่นั่งรวมอยู
ั
ดวยอยางสงบโดยไมไดปริปากคําใดทั้งสิ้นมาแตแรก ขยับตัวอยางอึดอัด ชะโงกไปหยิบบุหรี่ใน
กลองกลางโตะ รพินทรถือไลทเตอรเดาะเลนอยูในมือกอนแลว เขาจุดขึ้นในทันทีนั้นและยื่นสงไป
ให ตาคมกริบของหลอนเหลือบขึ้นสบเขาอีกแวบหนึ่ง กอนจะจุดดารินกลาวขอบใจเบาๆ แลวพน
ควันขึ้นสูง จะเปนแพทยหญิง จะเปนนักศึกษาปริญญาเอกทางมานุษยวิทยา หรืออะไรตามที่นายอํา
พลกลาวแนะนําก็ตาม สําหรับสายตาของรพินทรในขณะนี้ เขามองเห็นหลอนเปนเด็กที่ไดรับการ
พะนอเอาอกเอาใจมาเสียจนเคยตัว
“คุณรพินทรครับ”
พี่ชายเสียอีกทีเ่ ต็มไปดวยความนุมนวลออนโยน ไดกลาวตอมา
“ผมคิดวาคุณคงจะไดระแคะระคาย หรือมิฉะนั้นก็อาจเดาถึงตนเหตุของการเดินทางของ
ชด ประชากร ไดถูก กรุณาใหความจริงแกผมเถิดครับวา เขาเดินทางฝาเขาดงลึกกันดารครั้งนั้น ดวย
ความประสงคอะไร?”
“ผมเคยทราบมาบาง ในบางอยางครับ”
รพินทร ไพรวัลย เอยขึ้นอยางใครครวญระมัดระวัง แตแลวก็หยุดชะงักนิ่งเสียเหมือนจะ
เปลี่ยนใจ ทําใหเชษฐาและไชยยันตทวีความรอนรนกระสับกระสายยิ่งขึ้น รีบพูดมาวา
“กอนอื่นเพื่อตัดปญหา ตัดความกังขาของคุณทุกชนิด ผมอยากจะเปนฝายเลา หรือ
อธิบายอะไรใหคุณไดฟงใหแจมแจงเสียกอน”
“ดีเหมือนกัน”
ไชยยันตเสริมมาโดยเร็ว หันไปมองดูสหายที่รวมคณะมาดวย
“อยางนอยคุณรพินทรจะไดหมดสงสัยเสียที เขายังไมรูเรื่องอะไรสักอยาง วาเรามาพบ
เขาดวยจุดประสงคอะไร เปดศักราชแรกเริ่ม เราก็ตั้งคําถามเอากับเขาทั้งนั้น ราวกับจะมีการ
สอบสวนอะไรกันขึ้นโดยเขาก็ไมรูตัว”
“ก็นั่นนะซิคะ พี่ใหญก็...ชักชาเสียเวลาอยูได”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 14. 14
นั่นเปนประโยคแรกของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ที่เขาไดยินเปนครั้งแรก หลอนโพลงออกมา
อยางรําคาญ ชะโงกตัวมาเขี่ยเถาบุหรี่แรงๆ
“ก็บอกไปซิคะวา นายชด ประชากร อะไรนั่น ที่แทจริงก็คอนองชายของพี่ใหญ และ
ื
พี่ชายของนอยเอง เราตองการสืบเพื่อติดตามหาตัวบุคคลที่ใชช่อปลอมอยางนี้ และถาเปนไปไดเรา
ื
ตองการวาจางนายพรานใหญอยางเขาใหเปนคนนําทาง”
ระหวางที่รพินทรยิ่งงุนงงหนัก พี่ชายหันไปมองดูนองสาวดวยสายตาตําหนิ พึมพําบน
อะไรออกมาเบาๆ หญิงสาวหัวเราะแปรงๆ รูสึกวาหลอนจะรําคาญวงสนทนานี้เต็มที ลุกขึ้นเดินสูบ
บุหรี่ไปยืนดูววอยูทหนาตางเสีย ม.ร.ว.เชษฐาหันมาทางจอมพรานอีกครั้ง
ิ ี่
“ขออภัยนะครับ นองสาวของผมออกจะเปนคนใจรอนสักหนอย เขาเปนอยางนี้มาแต
ไหนแตไรแลว นองสาวคนเล็กของพี่ๆ ลูกสาวคนเล็กของพอแม ฤทธิ์เดชก็เลยมากเสียยิ่งกวาเสือดํา
ที่หลุดกรงเมื่อตะกี้นเ้ี สียอีก”
พ.ต.ไชยยันตสอดมาเบาๆ เหมือนจะบนกับตัวเอง แสดงถึงความคุนเคยสนิทสนมกันมา
อยางมากมาย หลอนดูเหมือนจะไดยนเสียงนินทาของเพื่อนชาย รองตอบมาทั้งๆ ที่ยังยืนกอดอก
ิ
ทอดสายตาดูอะไรอยูทหนาตาง ี่
“อยามาทําปากมากไปนะไชยยันต แผลไสติ่งของเธอที่ฉันเปนคนผาไว มันอาจกําเริบ
ขึ้นมาเมื่อไหรก็ได พีใหญกเ็ หมือนกัน เปนตัวการตนเหตุเรื่องยุงทีเดียว ก็ไมเพราะพี่ใหญทะเลาะ
่
กับพี่กลางอยางรุนแรงหรอกเหรอ ทานพอก็เขาขางพีใหญทุกอยาง จนกระทั่งพี่กลางตองซัดเซ
่
พเนจรออกจากบาน กลายเปนคนสาบสูญไปเชนนี้ ขณะนัน นอยไมไดอยูเมืองไทยรวมเห็น
้
เหตุการณอยูดวย ถานอยอยู นอยจะไมมีวนเขาขางพี่ใหญอยางเด็ดขาด และพี่กลางก็คงจะไมซัดเซ
ั
ไปถึงเพียงนี้ ปานนี้จะเปนยังไงบางก็ไมร”ู
พี่ชายนิ่งเงียบ
เพื่อนชายยนหนา แลวหัวเราะหึๆ ไมไดตอบอะไรอีกทั้งสิ้น
นายอําพล ผูอานวยการบริษท ‘ไทยไวลดไลฟ’ หัวเราะออยๆ ทาทางเต็มไปดวยความ
ํ ั
พินอบพิเทาเอาอกเอาใจ ดูหลอนจะเปนทีเ่ กรงใจของทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่งการมาของบุคคลทั้ง
สามนี้ เปนการมาที่ไดรับการตอนรับขับสูจากนายอําพลอยางเต็มที่ อันแสดงถึงวาเคยมี
ความสัมพันธเคารพนับถือกันมากอนเปนทุนเดิม
เดี๋ยวนีแมจะยังจับตนชนปลายอะไรไมถูกนัก รพินทรก็พอจะเดาไดรางๆ วาอะไรเปน
้
อะไร
หมอมราชวงศหญิงดาริน ยังคงยืนพิงอยูที่หนาตาง หันหนาลงไปยังเบื้องลางอันเปน
บริเวณกรงดักสัตว ตะวันบายสาดจับรางเพรียวระหงของหลอน ทําใหสังเกตชัดไดหมดทุกสวนสัด
ถนัดตากวาขณะทีนั่งอยู สูงเกินกวาขนาดรายเฉลี่ยทัวไปของหญิงไทยเล็กนอย ไหลผึ่ง เอวกิ่ว
่ ่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 15. 15
ตะโพกกลมหนา รับกับลําขาอวบใหญแข็งแรงภายในกางเกงยีนสรัดรูป ผิวของหลอนดูจะเขม
จัดกวพี่ชายเสียอีก เปนผิวของคนที่นยมกรําอยูกลางแดดกลางลมอยางนักกีฬากลางแจงทั้งหลาย
ิ
จมูกเชิด แสดงถึงความรั้น ริมฝปากบาง สอแววเจาอารมณ ถือดี ตาคมเฉียบ ฉลาด บางขณะก็อาจ
แฝงแววเขลา เพราะความอวดดีของตัวเอง วัยของหลอนเจนโลกมาพอสมควร แตไมถึงกับกราน
รพินทรพินิจหลอนโดยไมรสึกตัว แลวก็สะดุงเมื่อ ม.ร.ว.เชษฐาทําลายความเงียบขึนวา
ู ้
“ถูกแลวครับคุณรพินทร ชด ประชากร ที่พบคุณ ที่แทจริงก็คือนองชายของผมเอง และ
เปนพี่ชายของดาริน เขาคือ ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์”
“โอ!”
พรานใหญอุทานออกมา บัดนี้เขาพอจะนึกออกแลว จริงสิ ครั้งแรกทีเ่ ขาโผลเขามาเห็น
ม.ร.ว.เชษฐา เขาบอกกับตัวเองคลับคลายคลับคลาวาจะเคยเห็นที่ไหนมากอน แตแลวก็คือภาพ
ความจําที่เขาเคยเห็นจากชด ประชากร นักลาสัตวพเนจรชาวกรุงคนนั้นนั่นเอง สองพี่นองมีสวน
ละมายกันมาก
“เรามีกันอยูสามคนพี่นองครับ”
เชษฐาเลาตอไปดวยเสียบแหบต่ํา ในขณะที่ไชยยันตและอําพลมีสีหนาเศราสลดลง ดู
เหมือนคนทั้งสองจะรูเห็นเหตุการณเรื่องราวมากอน
“เขาเปนนองชายคนกลาง เมื่อ 5 ปมาแลวผมไมนกเลยวา เราจะเกิดผิดใจและเปนปาก
ึ
เสียงกันอยางรุนแรง มันดูเหมือนจะเปนคราวเคราะหของเราจริงๆ แตก็เปนเรื่องสามัญธรรมดา
ระหวางพี่นอง อันเปรียบเสมือนลิ้นกับฟนนั่นแหละ ผมยอมรับสารภาพวาในขณะนั้นผมไดกระทํา
บางสิ่งบางอยางที่ไมยุติธรรมตอเขาเพราะความโกรธ”
พ.ต.ไชยยันตโคลงศีรษะชาๆ และจุปากออกมาเบาๆ แนละ เขายอมเปนคนหนึ่งที่รูเห็น
เรื่องราวในระหวางพีนองมาอยางใกลชิด
่
“ขณะนัน ทานพอของเรายังมีชีวิตอยู ทานเขาขางผมในการทะเลาะกันของเรา เขาเตลิด
้
เปดเปงหนีหายออกไปจากบาน ในที่สุดเจาพอของเราก็สิ้นลง เขาไมไดรับอะไรเลยแมแตบาทเดียว
และก็ไมไดหวนกลับเขามาในบานตระกูลอีก ผมเริ่มรูสึกตัวในความใจดําของผมเอง และออกสืบ
หาติดตามเขา การสืบติดตอกันมาเปนปๆ ทําใหผมพอจะไดระแคะระคายเปนเลาๆ วาเขาเปลี่ยนชือ ่
เปน ชด ประชากร ออกบุกบั่นเดินปาเพื่อแสวงหาโชคอยางลมๆ แลงๆ ของเขา เหตุการณเหลานี้ผม
มาทราบเอาเมื่อ 3 ปใหหลัง ผมไมมีโอกาสที่จะตามเขาไดพบเลยในระยะที่แลวมา เพราะเขาไมยอม
ติดตอสงขาวใดๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งครั้งลาสุดผมเพิ่งจะไดขาวเขาจาก คุณรพินทร ซึ่งแจงไปทาง
ทนายความของผม ผมไดทราบวาคุณรพินทร นอกจากจะเปนพรานผูชํานาญ เปนนักตอสูตามแบบ
ฉบับของลูกผูชายแทจริงแลว ยังเปนสุภาพบุรุษพอแกการที่จะรวมรับรูในเรื่องราวครอบครัวของ
ผม ซึ่งถือวาเปนความลับ และอาจใหความชวยเหลือผมได จดหมายติดตอของคุณกับทนายความ
ของผม ใหความหวังแกผมแลวตั้งครึ่งคอนในเรื่องที่ทราบถึงเหตุการณเคลื่อนไหวเกี่ยวกับอนุชาผู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
- 16. 16
เปนนองชายรวมสายโลหิตของผมวา ในครั้งสุดทายที่คุณเห็น เขายังปลอดภัยมีชวตอยู ซึ่งทําใหผม
ีิ
มีความหวังจะติดตามเขาพบ”
“แกยังไมไดบอกคุณรพินทรใหชัดเลยวาเราตองการความชวยเหลืออยางไร”
พ.ต.ไชยยันตทวงเตือนขึ้น
“ผมตองการติดตามตัวเขากลับคืนมาครับคุณรพินทร ไมวาจะใชงบประมาณทุมเทสัก
เทาไหร และไมวาจะเสี่ยงอันตรายสักขนาดไหน คนที่จะเสี่ยงชีวิตรวมกับผมในครังนี้ ก็คือไชยยันต
้
เขาเปนนายทหารนอกราชการ ขณะนีชีวิตสวนตัวของเขาก็ไมมีจดหมายปลายทางอะไรแนนอน
้ ุ
เปนนักตอสูเผชิญโชคเผชิญภัยคนหนึ่ง ประวัติของเราคือ ผม อนุชา และไชยยันต เคยคบหาเลนหัว
คลุกคลีกันมาตั้งแตเด็กๆ ทั้งสามคน เรารักกันมาก ขณะที่ผมเกิดเรื่องกับอนุชา ไชยยันตก็รเู รื่องอยู
โดยตลอด แตเขาไมมีทางทีจะประสานเกลียวสัมพันธของพี่นองเราไดอยางไร นอกจากความพลอย
่
เปนทุกขวตกแทน เมื่อผมคิดขึ้นมาไดและตัดสินใจทีจะติดตามอนุชา ไชยยันตก็สนับสนุนเต็มที่
ิ ่
และเขาพรอมแลวที่จะรวมทางไปกับผม ผมไปตามนองชาย สวนเขาก็ถือวาเขาไปตามเพื่อนรัก”
ยังไมทันที่ ม.ร.ว.เชษฐาจะกลาวจบประโยค ม.ร.ว.หญิงดารินก็หนกลับมา พรอมกับพูด
ั
อยางเยียบเย็นวา
“พี่ใหญและไชยยันต ไมควรจะลืมนอยเสียอีกคนหนึ่งนะคะ และตนเหตุในการทีจะคิด ่
ไปตามพี่กลางในครั้งนี้ ก็มาจากนอยนั่นเอง กวาพีใหญจะรูสึกตัววาตนเองผิด ก็ตองทะเลาะอยูกับ
่
นอยหลายวัน จําไมไดเสียแลวหรือคะ นอยบอกพีใหญเองไมใชหรือวา ถาพี่ใหญไมคดที่จะไปตาม
่ ิ
พี่กลางกลับ นอยนี่แหละ จะออกติดตามเอง”
สองชาย คนหนึ่งเปนพี่ และอีกคนหนึ่งเปนเพื่อน เงียบกริบกันไปอีก ไดแตมองดูหนากัน
อยางอึดอัด ม.ร.ว.ดารินหัวเราะแผวเบา เดินกลับเขามานั่งที่โซฟาตัวหนึ่ง ตรงขามกับพรานใหญ
รพินทร ตาจับนิ่งอยูที่เขา และก็พดขึ้นดวยเสียงแจมชัดมีกังวานวา
ู
“หวังวาคุณคงไมรังเกียจที่จะเลาอะไรใหเราฟงอยางละเอียดเกียวกับชายคนที่ใชชื่อวา
่
ชด ประชากร”
นั่นเปนประโยคแรกที่หลอนพูดกับเขาโดยตรงดวยสีหนาและแววตาแสดงอาการวิงวอน
รพินทร ไพรวัลย มองประสานตาหลอนเพียงแวบเดียว แลวก็เมินไปจับอยูที่เชษฐาและ
ไชยยันต เขาไมอยากจะสนใจ ถือเปนสาระอะไรกับหมอมราชวงศหญิงคนสวยทําทาดื้อๆ รั้นๆ ผิด
ผูหญิงคนนี้
หลอนจะเปนแพทยหญิงหรือนักมานุษยวิทยาก็นาจะเปนได แตคงไมใชนักเดินปาแนๆ
เขาคิด...
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)