1. 896[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

2. 897 37 พนดงตนหนามสมอ อันมีใบแหลมคมและหมูไมที่ขึ้นอยูกับชายน้ํา ตัดมายังอีกตลิ่งดานหนึ่ง ภาพอันเปนที่มาของเสียงก็ปรากฏขึนชัดเจนกับทุกสายตา ที่จองอยางตืนเตนตกตะลึง ้ ่ หางฝงตลิงออกไปไมเกิน 15 เมตร อันเปนบริเวณปลักตืนๆ ที่มีน้ําแฉะใตตนไทรใหญ น้ํา  ่ ้ และโคลนบริเวณนั้นแตกกระจัดกระจาย ปลิววอนดวยการฟดฟาดของเจาสัตวสะเทิ้นน้ําสะเทิ้นบกตัวขนาดเรือจาง เสียงขูคํารามอยางดุรายกระหายเลือดของมัน ดังประสานไปกับเสียงรองแหลมของหมูปา ผูซึ่งบัดนี้ถูกงับคาบกลางลําตัวดิ้นกระแดวอยู หมูตวนั้นเขื่องโขทีเดียว แตเมื่อเปรียบเทียบกับ ัเจาของฟนเลื่อยที่ขย้ํามันไวในปากขณะนี้ ก็มองไมผิดอะไรกับเห็นจิ้งจกคาบตั๊กแตนตัวเล็กๆ มันสะบัดฟดฟาดอยูไปมาอยางรวดเร็วดุดน กระทบกับรากไทรและหมูไมเล็กๆ ที่ข้นอยู ั ึในน้ํา เหมือนเจตนาจะใหหมูตัวนั้นยุติการดิ้นรนอยางเด็ดขาด แลวกระชากตะกุยลงไปในปลักโคลนหางโคนตนไทรออกไป น้ําบริเวณนั้นตื้นเพียงเขา รางของมันจึงปรากฏเห็นชัดเต็มตัวอยางถนัด หางลักษณะเหมือนใบเลื่อยตวัดฟาดอยูโครมครามอยางนาสะพรึงกลัว เลือดของหมูปากระเด็นแดงฉานเปรอะไปทั่วใบไม และละลายอยูในน้ําอันขุนคลัก ตัวมันสีดาสนิทเปนเกล็ดหนาขรุขระนาเกลียดนากลัว   ํยิ่ง มองดูเหมือนขอนไมจมน้ําผุๆ หากไมเห็นอากัปกิรยาที่มันกําลังเคลื่อนไหวอยางรวดเร็วในการ ิสังหารเหยื่อเชนขณะนี้ มันเปนภาพทีสยดสยองพองขนอยางยิ่ง! ่ “ยิงนะ!” ไชยยันตรองขึ้นกระหืดกระหอบพรอมกับประทับ .600 ไนโตรฯ แตเชษฐาเร็วกวา ควาลํากลองปนของไชยยันตกดต่ําไว พรอมกับหามเร็วปรื๋อ “อยา! ปลอยมัน” ไชยยันตชะงัก ทุกคนยืนนิง จับมองภาพนั้นดวยอาการกลั้นลมหายใจตอไป ดารินผู ่กระชากปนสั้นออกจากเอว ก็พลอยชะงักลงดวย เพราะเสียงหามของพี่ชาย และก็สังเกตเห็นพรานใหญไมมปฏิกริยาเชนไร นอกจากจะยืนดูอยูเฉยๆ เสี้ยวของวินาทีตอมานั่นเอง เจาสัตวรายแหงบึง ี ิมหากาฬก็วิ่งน้าแตกโครมครืน กระชากเหยื่อตะลุยลงไปในสวนลึก ดําเลนและพงไมน้ํา มองดู ํผาดๆ เหมือนจะแทรกแผนดินหายไปตอหนาตอตาอยางนาหวาดเสียว เสียงโคลนเดือดปุดๆ แตกพลั่กขึ้นมาเปนพรายฟอด ระคนไปกับเลือด เสียงของหมูปาขาดหายไปในทันทีที่ถกกดจม หายลง ูไปใตเลนเหลวเละ มีแตเสียงสําลักแทน และชั่วอึดใจตอมา ก็เงียบสงบลงตามเดิม คงทิ้งไวแตรอย[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

3. 898เลือด และพรายน้ําที่เดือดฟอดอยูเชนนั้น ทุกสิ่งทุกอยางรวดเร็วฉับพลัน ราวกับเปนภาพฝนรายที่มองเห็นกันชัวพริบตาเดียว ่ ดารินครางอะไรออกมาคําหนึ่ง หลับตาลงอยางสยดสยองเหลือที่จะกลาว ภาพที่เห็นกับตามันสั่นประสาทของหลอนเปนอยางยิ่ง แทบจะไมเชื่อสายตาวาจระเขใหญตวนัน คาบหมูปา ั ้ แทรกเลนหายไปตอหนาตอตาไดอยางไร ทั้งๆ ที่มองเห็นวาน้ําบริเวณนั้นไมลึกหรือกวางใหญอะไรนัก ไชยยันตเองก็รูสึกคอแหงผาก กะพริบตาอยูปริบๆ ขนลุกชัน สวนเชษฐาเยือกเย็นอยูในอาการเดิม ไมผิดอะไรกับพรานใหญ ผูซ่งมองเห็นอะไรเปนเรื่องสามัญธรรมดาไปหมด ึ “โชคดีเหลือเกิน ที่เปนหมูเคราะหรายตัวนัน แทนทีจะเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง!” ้ ่ ไชยยันตพึมพําออกมาดวยเสียงกระซิบ “ฉันเคยเห็นหมาในทั้งฝูง เปนพันๆ ตัวรุมกัดกินหมูทั้งเปนตอหนาตอตา ตอนที่หลงอยูกับพรานใหญ” ดารินพูดขึ้นดวยเสียงแหบเครือ ยกมือขึ้นลูบใบหนา “แตสาบานไดวา เหตุการณคราวนัน ก็ยังไมหวาดเสียวนาขนลุกเทาคราวนี้ ถาภูมิ ้ประเทศเปนน้าลึก และไอเขตัวนี้กดหมูลากลงน้ําไป ก็คงไมนากลัวเทาไรนักหรอก แตนี่มันเปน ํ ัปลักเลน มันคาบหมูมดหายลงไปใตเลนไดยังไง เห็นแลวขนลุก หมูตัวนั้นถูกกดจมหายลงไปใต ุเลนทั้งเปนๆ กวามันจะตายคงทรมานอยางบอกไมถูกทีเดียว นากลัวเหลือเกิน มันดํามุดเลนไปไดยังไงนะ” “ใตเลนลงไปเปนน้ําลึก มีอยูหลายชัน ผมบอกแลววามันเปนที่พุ ติดตอกันถึงไดทั่วไป ้มองดวยสายตาพื้นๆ ไมเห็นหรอก ถาเอาไมหยั่งดูก็ร” ู รพินทรบอก “แกหามฉันไวทําไม มายงั้นก็อยูแลว” ไชยยันตหนไปตอวาเชษฐา ั “แกจะยิงมันทําไม เพื่อชวยหมูปาตัวนั้นนะเหรอ?” เชษฐาหันไปยอนถามเรียบๆ ไชยยันตอึ้ง เขาก็กลาวตอมาวา “ไมมีประโยชนอะไรหรอก แกก็ไมไดคดที่จะชวยหมูเพื่ออะไร เพราะฉะนันปลอยให ิ ้กติกาของปาดําเนินไปตามกฎเกณฑของมันดีกวา เอาไวใหจําเปนตอชีวิตและความปลอดภัยของเราเสียกอน และเมื่อนั้นแกยิงใหเที่ยงๆ ก็แลวกัน ดีแลวละที่มันคอยดักเลนงานหมู แทนที่จะเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง” แลวหัวหนาคณะเดินทางก็หนไปทางพรานใหญ ถามวา ั “มันไปยังไงมายังไงกันนี่ หมูปาตาไว จมูกดีออก ไหงถึงพลาดทาเอาได” “ทีเผลอครับ” รพินทรบอก[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

4. 899 “จระเขเปนสัตวที่มีความเพียรพยายาม และอดทนมากในการรอเหยือ เหมือนๆ งูนั่น ่แหละ มันจะตองมานอนคอยอยูนานแลวโดยจมตัวกลืนอยูกับสิ่งแวดลอม มันคอยเฝาอยูเปนวันๆปลอยใหกิ่งใบไมหลนลงมาสุมทับอําพรางตัวมันเสีย มองดูผาดๆ เหมือนขอนไม พวกหมูเดินหากินเพลินใกลๆ เขามาโดยไมทันเฉลียวใจคิด พอไดจังหวะมันก็พุงเขาใส เสียงตูมสนั่นที่ดังขึ้นครั้งแรกเปนเสียงฟาดหางของมัน นานๆ มันถึงจะจับสัตวบกกินไดเสียทีหนึ่ง แตบางทีไปเจอะเอา‘ของแข็ง’ เขา แทนที่มันจะไดเหยื่อ ก็กลายเปนเหยื่อไปเหมือนกัน” “หมายความวายังไง?” “ก็เวลามันไปเจอเอาเสือเขานะซิครับ” พรานใหญบอกมาปนหัวเราะ ไชยยันตลืมตาโพลง “ฮา! เสือกะจระเข มันจะสูกนอีทาไหน ตัวหนึ่งสัตวบก อีกตัวหนึ่งสัตวน้ํา” ั “นั่นแหละครับ ปะเหมาะมันก็มาเจอกันเขาไดเหมือนกัน ในกรณีทไอเขมาดักคอยเหยื่อ ี่อยูริมๆ น้ําตื้น และไอเสือบังเอิญลงมากินน้ําแลวพบเขา ผมเห็นกับตามาแลว ที่บึงบริเวณนี้แหละจระเขมาดักซุมเหยื่ออยูบริเวณน้ําตื้นพอดี แลวพุงเขางับเสือดําขณะที่ลงมากินน้ํา ทีนี้บังเอิญเสือดําไมไดมาตัวเดียว นังตัวเมียทีเ่ ปนเสือดาวเดินติดมาดวย สองตัวผัวเมียมันเลยชวยกันกัดลากจระเขขน ึ้ไปฉีกเสือบนบก เสือบังเอิญไดเปรียบทีน้ําตรงที่เกิดเหตุนั้นตืน และชวยกันสองตัว ตามปกติเสือมัน ่ ้ก็ไวกวาจระเขอยูแลว หลอกลอเสียพักเดียวไอเขหมดทา จะลงน้ําลึกก็ไมไดมนชวยกันสกัดดักไว ัจระเขตัวนั้นไมใหญโตอะไรนัก จึงกลายเปนเหยื่อเสือไป ถาจะพูดถึงฤทธิ์เดช ความฉลาด ความรายกันแลว ไมมีอะไรเกินเสือไปไดหรอกครับ จระเขมันเปนสัตวเลือดเย็น จึงโงกวาในดานกลยุทธการตอสู แตถาเสือกําลังวายอยูกลางน้ําลึกๆ ก็เสร็จไอเขเหมือนกัน”  คณะนายจางครางออกมาดวยความประหลาดใจ ในสิ่งที่ไดรับฟง “แตไอตัวเมื่อกี้นี้ใหญเหลือเกินนี่ ยังกะเรือสําปน อยาวาแตเสือเลย สงสัยวาตอใหลูกชางรุนๆ เจอมันเขาก็เห็นจะเสร็จมันแน” ไชยยันตวา ทุกคนเริ่มตระหนักไดดวา การเดินในระยะตอไปจะตองใชความรอบคอบระมัดระวัง ีเพียงใด มันเปนสิ่งที่ประมาทเสียมิไดเลย หากใครเลินเลอ กาวพรวดถลําลงไปในแองที่มีผิวหนาเหมือนพืนธรรมดาลวงตาอยูทั่วไป เหมือนเมื่อคราวที่ไชยยันตเคยพลัดหลนเปนตัวอยางกอนแลว ก็ ้ไมมีส่งใดมารับประกันสวัสดิภาพใหได เมือตองอยูทามกลางบึงมฤตยูทชุกชุมไปดวยจระเขเชนนี้ ิ ่ ี่ อีกพักใหญตอมา บริเวณสันเกาะ หรืออีกนัยหนึ่ง แหลมที่ยื่นยาวเหยียดเขาไปกลางบึงนั้น ก็เริ่มกวางใหญออกไปทุกขณะ แสดงวาใกลกับสวนโคนอันติดตออยูกบแผนดินและปาเริ่มจะ ัโปรงขึ้น สวนมากเปนพงออกอแขม ทั้งหมดพบกับสัญลักษณอันตรายเตือนย้ําใหรูสึกตัวอีกครั้ง นั่นก็คือลูกเล็กๆ ของไอชาละวันฝูงหนึ่ง ประมาณ 4-5 ตัว ขนาดยาวเพียงศอกเศษ คลานยั้วเยียอยูในแองที่ปกคลุมไปดวยพง ้[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

5. 900หญาริมชายน้ํา พอเห็นมนุษยเฉียดผานไปใกลก็อาปากรา สงเสียงขูฟูฟอสอสันดานราย ไชยยันตทดลองแหยพานทายปนเขาไปใกลตัวมันก็แวงงับในทันที เกิดกับแงซายก็ชกมีดเดินปาออกมาฟน ักระหน่ําอยางไมปราณี แลวเตะกระเด็นหายเขารกไป “ไอพวกนี้นี่ สอสันดานอันธพาลตั้งแตตัวนอยๆ ทีเดียว” ไชยยันตบนพลางหัวเราะหึๆ โคลงศีรษะ เมื่อเห็นเชษฐาใชรองเทาคอมแบ็ตกระทืบเขากุมภีลนอยตัวหนึ่ง ที่งับติดสนเทาของเขาลงไปชักดินอยูในกอหญา ดารินกระโดดหนีอยาง   ้ขยะแขยง “รพินทร คุณนาจะตั้งแคมปลาจระเขเปนการใหญอยูที่นนะ มันชุมดีเหลือเกิน เอาหนัง ี่มันขายอยางเดียวก็มีหวังรวย ดีกวาจะไปดักสัตวปาอื่นๆ เสียอีก” “ผมก็เคยคิดอยูเหมือนกันครับ ติดขัดอยางเดียวเรื่องหนทางกันดารยากแกการขนสง ถาพอมีทางเอาเกวียนเขามาถึง ผมคาหนังจระเขไปนานแลว ตัวเล็กๆ ขนาดที่เราเจอนีนะราคาดีนัก ทํา ่กระเปาถือผูหญิงไดตัวละใบพอดี หรือมายก็สตัฟฟเอาไวขายเปนเครื่องประดับหองรับแขกทั้งตัว” ระหวางที่ทกคนกําลังวุนวายอยูกับการทําลายลูกจระเขเหลานั้น ดารินเริ่มกระสับ กระ ุสายไมเปนสุขนัก กวาดสายตาระแวงไปรอบๆ แลวดึงไรเฟลประจํามือของหลอนที่ฝากแงซายใหสะพายไว มาถืออีกครั้ง “รีบหลีกไปเสียใหพนเร็วๆ เถอะ ไปฆาลูกออนๆ ของมันตายหมดแบบนี้ ประเดี๋ยวแม มันก็ตามมาเทานั้น!” หญิงสาวพูดหวาดๆ เพราะความไมประสา ทุกคนหันมามองดูหลอนแลวหัวเราะไปตามๆ กัน พี่ชายสงสารก็เลยกระซิบบอกใหวา “ธรรมชาติของจระเขไมเหมือนสัตวรายลูกออนอยางอื่นหรอก มันไมมีความสัมพันธหรือวาเลี้ยงรักษาดูแลลูกของมันเลย มันขึนมาออกไขกลบไวชายฝงแบบเดียวกับเตา แลวทิ้งใหลก ้ ูของมันแตกออกจากไขเจริญเติบโตเองตามยถากรรม โดยไมมาเฝากกเลี้ยงดูหรือเหลียวแลอะไรอีกทั้งสิ้น ปะเหมาะบางทีเจอลูกเล็กๆ ที่เพิ่งแตกออกจากไข ยังจับกินเปนอาหารเสียอีก เพราะฉะนั้นไมตองกลัววาแมของมันจะตามอาฆาตจองเลนงานเรา เหมือนตอนที่นอยเจอเสือลูกออนหรอก” ดารินอายจนหนาแดง เมื่อรูวาตนเองปลอยหาแตมออกไปถนัดใจ เพราะความรูเทาไมถึง การณ คอยๆ ชําเลืองไปทางพรานใหญ เบาใจเล็กนอยเมือเห็นเขาวางหนาเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช้เี สีย ่แตแลวก็โมโหจี๋ขึ้นมาเมื่อไดยินเสียงไชยยันตหนขวับไปแกลงพูดเบาๆ กับรพินทร โดยเจตนาให ัหลอนไดยินถนัด “แปลกแตจริงนะผูกอง คนขนาดมาสเตอรดีกรีเปนนักวิทยาศาสตร เปนแพทยมือชั้นเกียรตินยม เปนนักมานุษยวิทยา ที่กําลังจะไดด็อกเตอรดีกรีอยูรอมรอ กลัวตะเขลูกออนจะตามลา! ิสงสัยเมื่อสมัยเด็กๆ วิชาธรรมชาติเกี่ยวกับสัตวสะเทินน้ําสะเทินบกคงจะไมเปนทา ยังงี้หวานเลย...ยังหลอกไดอกนานนัก” ี[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

6. 901 “คนเรามันไมฉลาดรอบรูไปหมดเสียทุกสิ่งทุกอยางหรอก ไชยยันต!” นักมานุษยวิทยาผูเสียเชิงกลาวมาหวนๆ พยายามจะระงับความเดือดดาลไว ฝนหัวเราะหึๆ “คุณดวย นายพรานใหญรพินทร! และขอใหรูไวเสียดวยวา ทังสองคนนั่นแหละ ตอนที่ ้บาดเจ็บไมสบายหรือตอนทีทําทาจะตายอยูน่นนะ ฉันแกลงเอาน้ํากลั่นฉีดใหแทนยาเสียหลายครั้ง ่ ัแลว โดยหลอกวาเปนยากันบาดทะยักบาง ยาแกปวดแกไขบาง แลวมีปญญารูบางหรือเปลาเพราะฉะนั้น อยาทําเปนหัวเราะเยาะดีไป” ถูกศอกกลับเอาแบบนั้น เลนเอาไชยยันตครางออย หนาแหยไป หันมาจองหนาเพื่อนสาวพูดคอยๆ “พูดเปนเลนไปนา นอย! นี่เลนเอาน้ํากลั่นฉีดใหหรอกหรือ” “น้ํากลั่นนะยังดีนะ ตอไปคราวหนาอาจเจอน้ําโคลนเขาบางก็ได ระวังเหอะ!” ไชยยันตยกมือไหวปลกๆ ยอมยกธงขาวโดยดี สวนรพินทรออกตัวเบาๆ “ผมไมไดหวเราะคุณหญิงสักหนอย” ั “ไมรูละ คูหูกนดีนัก” ั หลอนคอน ครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง “คนไมรแทนที่จะบอกใหดๆ กลับหัวเราะเยาะ ฉันไมใชนักสัตวศาสตรนี่ จะไดรอบรู ู ีธรรมชาติของสัตวหมดทุกชนิด ก็พอจะรูคราวๆ อยูบางหรอก วามันออกลูกโดยวิธีวางไขบนฝง แตไมรละเอียดวามันไมมีความเกี่ยวของสัมพันธกับไขหรือลูกออนๆ ของมัน ภายหลังจากออกไขทง ู ิ้ไวตามยถากรรมแลว ก็นึกวาคงจะแบบเดียวกับงูจงอางนะซิ เพราะจงอางยังหวงไขและลูกออนของมัน มีพี่ใหญคนเดียวเทานั้นที่ดีกับฉัน ชวยบอกใหหายโง นอกนันมีแตจะหัวเราะ เกิดกับแงซายก็ ้เหมือนกัน ระวังใหด!” ี เกิดกับแงซาย ผูยิงฟนยิ้มอยูหยุดยิ้มทันที ทําหนาเรี่ยเพราะพลอยฟาพลอยฝนไปดวย  เดินรุดหนากันไปอีกเพียงไมกี่กาว ทามกลางพงอออันหนาทึบของชายฝงดานขวา ตางก็ไดยนเสียงอะไรชนิดหนึ่งวิงตะกายกอรวกสวบสาบอยางรวดเร็ว และยอดออไหวยวบยาบ เพราะ ิ ่ถูกปะทะจากแรงดันเบื้องลาง จนตองสะดุงและหยุดชะงักเตรียมพรอมดวยความตกใจ แตพริบตาเดียวก็มีเสียงกระโจนลงน้ําดังตูมแลวก็เงียบหายไป ทุกคนมองดูหนากันอีกครั้ง ไมมีใครปริปากพูดเชนไรอีก เพราะเขาใจดีวานั่นคือ ‘เจาถิ่น’ ที่ขึ้นมาอาศัยนอนผึ่งลมอยูบนชายฝง ซึ่งคงไดยินเสียงฝเทามนุษยเคลื่อนใกลเขามา จึงพรวดพราดโจนลงน้ําไปอยางกะทันหัน “จําไวนะ ลูกปนเราจํากัด จะไมยิงจนกวาถึงเวลาจําเปน” เชษฐาประกาศย้ํากับทุกคน เสียงเจาชาละวันที่ขึ้นมานอนผึ่งแดด ตะกายลงน้ําเมื่อมนุษยเฉียบใกลเขามาดังอยูแทบจะตลอดเวลาที่คณะทั้งหมดคืบหนาไป แตไมมีโอกาสจะไดเห็นตัวมันบนบกไดถนัดเลย เพราะปารก[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

7. 902คงไดยินแตเสียงวิ่งลงน้ํา ซึ่งดังอยูเบื้องหนาไมหางออกไปนักเทานัน สองสามครั้งที่พรานใหญหยุด ้ชี้ใหคณะนายจางของเขา สังเกตดูถิ่นที่มนขึ้นมาวางไขและกลบไว พบลูกขนาดเล็กๆ ของมันคลาน ัอยูตามพื้นน้ําแฉะๆ อีกหลายตัว ไมมีใครสนใจกับมัน...นอกจากไชยยันตจะบนไปตลอดทางเทานั้น วาเสียดายแหลงอันแทบจะเรียกไดวาขุมทรัพยยอยๆ นี้ย่งนัก เมื่อเห็นความชุมอยางเหลือขนาด ของเจาสัตวที่หนังมี  ิราคางาม ครึ่งชั่วโมงตอมา ก็ขึ้นเนินปารวกสลับไปกับไมใหญ มองเห็นพวกนกน้ําสีขาวสลับดําเกาะแนนอยูเปนพืด สงเสียงรองเกรียวกราวแซสนั่นไปทั้งดง พื้นทีเ่ คยเปนที่ลุมชืนแฉะเริ่มเปลี่ยน ้มาเปนดินลูกรัง สลับไปกับโขดหินระเกะระกะ พวกมะไฟปาออกลูกแดงฉานเปนดงอยูทางอีกฟากหนึ่ง แดดยามบายจัดทอดแสงออนเรืองลงทุกขณะ รพินทรเรงฝเทาขึ้นอีก พอตัดเนินเตี้ยๆ ลูกนั้นลงมายังอีกดาน ก็พบลําคลองทอดขวางคดเคี้ยวอยูเบื้องหนา มีโขดหินเปนเกาะแกงผุดงอกอยูกลางน้ําเกลื่อนไปหมด ฝงตรงขามเปนแนวปา รวกเชนเดียวกัน แตมองเห็นดงใหญเปนเงาทะมึนอยูเ บื้องหลัง น้ําเย็นเฉียบเปนสีราวกับนิล และนิ่งสนิทเหมือนจะไมมการไหลเลย ทุกคนมาชุมนุมนั่ง ีพักหารือกันอยูที่ชายฝง อันมองเห็นฝงตรงขามที่หางออกไปประมาณ 40 เมตร และโดยระยะใกลเพียงแคน้ี ไมจาเปนตองอาศัยกลองสองทางไกลเลย ก็มองเห็นชัดอยูวาบนแกงหินที่เรียงรายอยู ํกลางน้ําแทบทุกหยอม มีจระเขข้นไปนอนผึ่งแดดอาปากอยูเต็มไปหมด ราวกับใครมาแกลงปน ึประดับเอาไว แตละตัวมีขนาดกําลังวองไวประเปรียวทั้งนั้น หนาสั้นหักยูเ ขามาราวกับหนายักษเขี้ยวขาวโผลยาวมองดูเหมือนใบเลื่อย เห็นแลวชวนสยองขวัญ นายจางทั้งสามพอมองเห็นเขา ก็แทบจะหมดศรัทธา “จะไหวเหรอผูกอง” ไชยยันตครางออกมา ปาดแขนเสื้อเช็ดเหงื่อหนาผาก เหมอมองไปยังฝูงชาละวันที่นอนผึ่งแดด ดูเปนพืดอยูบนหินงอกกลางน้ํา แทบจะไมมีทไหนวาง ี่ “นอนผึ่งแดดเห็นๆ อยูนั่นก็รวม 20-30 ตัวแลว ซุกอยูตามชายฝงสองขางอีกละ แลวในน้ําอีกละ ยิ่งกวาบอที่เขาเลี้ยงไวเสียอีก” รพินทรมวนบุหรี่ใบตองแหงอยางใจเย็น ตอบเรียบๆ แตน้ําเสียงหนักแนนวา “ไหวซิครับ เดียว! นั่งพักใหหายเหนื่อยกันเสียกอน คอยคิดวาเราจะหาวิธีขามยังไง” ๋ “ตรงนี้แคบทีสุดหรือ?” ่ หัวหนาคณะเดินทางถามเสียงเครงขรึม เขากําลังใชความคิดขนาดหนักเชนกัน[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

8. 903 “ไมมีตอนไหนจะแคบกวาตอนนี้อีกแลวครับ น้ําก็ไมลกนัก พูดถึงวาถาไมมวพะวงอยู ึ ักับไอเขพวกนัน เราจะเดินลุยขามกันไปไดอยางสบายทีเดียว น้ําตอนที่ลึกที่สุดเพียงแคระดับอก ้เทานั้น” “อยาลืมปญหาสําคัญของเราในขณะนี้เสียนะ รพินทร ลูกปนของพวกเราทุกคนมีกนอยู ัจํากัดเพียงไมกี่นดเทานั้น สมมติวาเราเดินลุยขาม และพวกมันแหกันเขาโจมตีพรอมๆ กันรอบดาน ัถึงอยางไรก็ยิงไมทันแน ใครก็ตามที่จะเดินลุยขามฝงไปได ตองแปลวามีปนนับสิบๆ กระบอกพรอมทั้งกระสุนไมอั้นคอยยิงคุมกันอยูทีเดียว มายงั้นเปนเสร็จ!” เชษฐาพูดอยางหนักใจ พรานใหญยังไมทนตอบอยางไร ไชยยันตก็เอยเสริมมาวา ั “เราพยายามเดินลุยน้ําไปอยางเงียบๆ โดยไมใหพวกมันสวนมากไหวทัน รูสึกตัวอยางนั้นหรือ?” ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานใหญเหมือนจะขอความเห็น จอมพรานจุดบุหรี่สูบแลวกัดปลายเนนไวดวยฟนหนาทังคู กวาดสายตาไปรอบๆ ้ “เรื่องจะหลอกมัน โดยยองผานน้ําในหวยกวางถึง 40 เมตร โดยไมใหพวกมันรูสึกตัวหรือมองเห็นนะ เห็นจะไมมหวังหรอกครับ ถึงอยางไรมันก็จะตองไหวทันแน วามีอะไรลงมาในน้ํา ีและถาตัวเดียวรูพุงตรงเขามา ตัวอื่นๆ ก็จะตามทั้งหมด เราตองมีวิธีที่ดีกวานี” ้ “สําคัญวามันดุอยางบาเลือดหรือเปลาเทานั้น ถาไมถึงกับดุรายนัก เราอาจใชวธยงไลให ิีิมันตกใจสักสองสามนัดก็นาจะได”  ดารินพูดอยางอึดอัด “จระเขในถิ่นนี้เลนกับมันไมไดหรอกครับ เรายิงมันอาจตกใจเสียงปนหนีลงน้ําก็จริง แตถาเราลงไปอยูในน้ําอันเปนถินของมัน และมันไดกลิ่น มันไมถอยแน” ่ วาแลว พรานใหญก็บอกใหทุกคนคอยระวังคุมเชิงอยูบนฝง กําชับไมใหใครยิงไมวาจะ เกิดอะไรขึ้น ตนเองปลดเครื่องหลังออก คอยๆ หยอนตัวลงไปในน้ําริมฝงอยางแผวเบาที่สุด แลวคอยๆ เดินชาๆ พยายามไมใหเกิดเสียง หรือน้ํากระฉอกเลยแมแตนอย หางฝงออกไปเปนลําดับ โดยมุงตัดออกไปยังกลางน้ํา ไชยยันต กับเชษฐากระชับปนเตรียมพรอม รองเตือนเขามาเบาๆ ใกลกลับขึ้นฝง เพราะอานความคิดของพรานใหญยังไมออกวาเขาจะเอาอยางไรแน แตรพินทรแตะริมฝปากโบกมือเปนสัญญาณใหเงียบ ตนเองเคลือนหางออกไปอีกทีละกาว กวาดสายตาไปรอบดานอยาง ่ระมัดระวัง ทามกลางความใจเตนระทึกนึกเดาอะไรไมออกของทุกคน ประมาณ 7-8 เมตร ที่รางของพรานใหญเคลื่อนหางฝงออกไประดับน้ําเทียมเอวของเขาอีกกาวเดียวที่คืบไปเบื้องหนา เทาเหยียบพื้นเบื้องลางพลาดเซไปเล็กนอย น้ํากระฉอกเปนระลอกคลื่น และปรากฏเสียงดังขึ้นเบาๆ ฝูงไอเขที่นอนผึ่งแดดสงบนิงราวกับรูปปนอยูบนเกาะตําแหนงใกลที่สด ก็เคลื่อนไหว ่  ุตัวอยางฉับพลัน ครั้นแลวพริบตานั้นมันก็พุงกายสวบลงน้ํา โบกหางรี่น้ําแตกเปนทาง เห็นจมูกโผล[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

9. 904ขึ้นเหนือน้ํา ปรี่ดิ่งเขามาอยางรวดเร็ว ครั้งแรกก็ตวหนึ่งกอน แลวเจาตัวที่สอง-สาม และสี่ ในเกาะ ัเดียวกันก็โผลงน้ําตาม พากันวายตรงเขามาเปนทาง รพินทรจับตาสังเกตอยูกอนแลว เขาเดินลุยกลับขึ้นมาบนฝง กอนที่พวกมันจะมาถึงตัวและพากันฟาดหางน้ําแตกกระจายอยูครืนโครมอยางดุราย ตรงตําแหนงที่เขายืนอยูเมื่ออึดใจนี้ บางตัวพุงรี่ตามติดเขามา อาปากฟาดหางอยูริมฝง ตรงตําแหนงที่มนุษยยนอยู พรอมกับเสียงคํารามอยาง ืกระหายเลือด แตไมบงอาจถึงกับจะตามขึนมาบนฝง นอกจากจมตัวอยูในน้ําริมตลิ่งเชนนั้น เหมือน ั ้ จะรูจักขอบเขตไดดวามันเปนใหญอยูได ก็เพียงในอาณาจักรที่มีน้ําเทานั้น ี ไชยยันตกับดารินขยับปนอยางเดือดดาล ร่ําๆ จะปลอยกระสุนออกไป ติดอยูเพียงที่เชษฐาและพรานใหญรองหามไวเทานั้น “โอย! อยางนี้ก็เห็นจะไมมหวังไดขามฝงแลวละ มันดุรายยิ่งกวาหมาบาอีก” ี  ไชยยันตรองออกมา “มีซิครับ เดี๋ยว ใจเย็นๆ ไวกอน”  พรานใหญบอกมายิ้มๆ ดวยน้ําเสียงปกติ การลงไปเลนกับความตายของเขาเมื่อสักครูนี้เปนความใจหายใจคว่ําของคณะนายจางทุกคน แตเจาตัวเองเฉยๆ เหมือนจะเปนเรื่องสนุกธรรมดาไมต่นเตนตระหนกตกใจอะไรเลย เมื่อเห็นจระเขพวกนันปรี่ด่งเขามา ก็เดินกลับขึ้นฝงมาอยางใจ ื ้ ิเย็น “แลวเมื่อตะกีนี้คุณบาเดินลงไปทําไม ฉันไมเขาใจเลย” ้ ดารินรองถามมาเสียงสั่น “ก็ไมไดบาหรอกครับ เพียงแตจะทดลองดูเทานั้น ขนาดผมเดินลงไปคนเดียว พยายามใหเบาที่สุดแลว มันยังรูสึกตัว...นับประสาอะไรกับพวกเราทั้งกลุม วาอันที่จริงเรานาจะเดินขามกันไปได รบกับมันไปพลางถาเรามีลูกปนพอเพียง นี่ก็มีกนอยูจากัดเสียดวย” ั ํ เชษฐามองไปรอบๆ อีกครั้ง “ไมไผแถวนี้มออกเหลือเฟอ ถาจะตองตอแพกันเสียแลว” ี “เสียเวลาครับ ขืนมัวแตตอแพอยู กวาจะขามไปไดกพรุงนี้” ็ “แลวคุณมีวิธีที่จะขามยังไง” ดารินกระสับกระสาย รพินทรยังไมตอบความกังวลใจของคณะนายจางของเขาในขณะนันกอน นั่งสูบบุหรี่ ้เหมือนจะใชความคิดเงียบๆ อยู จนกระทั่งบุหรี่หมดตัว ก็ลกขึ้นยืนกระดิกนิ้วเรียกเกิดเขามาสงไร ุเฟล .458 ของเขาไปใหถือ แลกเอา .375 มาขยับลูกเลื่อนตรวจดูกระสุน แลวตบลูกเลื่อนเขาที่ “เห็นจะตองใชอุบาย ดึงความสนใจของไอเขพวกนี้ใหไปพะวงทางอืนเสียแลวละครับ” ่ เขาเอยขึ้นเรียบๆ สีหนาเฉยๆ อยูตามเดิม “ทุกคนกรุณาพักรอผมอยูทนี่กอน และอยาทําเสียงใหดังนัก เงียบเทาไหรไดเปนดี” ี่[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

10. 905 กอนที่ใครจะเอยปากถามเชนไรตอไป รพินทร ไพรวัลย ก็ถือปนเดินดุมๆ หายเขาดงรวก ไปอยางรวดเร็วราวกับเงาผี “เอะ! เสือนั่นจะเอายังไงนี่ ไมเห็นบอกกลาวอะไรเลย จูๆ ก็เดินเขาปาหายไปอยางงั้นแหละ” ไชยยันตหนาตื่นเปรยออกมาเบาๆ มองหนาทุกคนที่รวมคณะอยู เชษฐาและดารินก็งงเดาไมถูกเชนกัน ดารินหันไปทางเกิด “พรานใหญไปไหนนะ?” พรานพื้นเมืองของรพินทรยมแหงๆ สายหัว ิ้ “ผมก็ไมทราบเหมือนกันครับ นายหญิง” เชษฐามองไปยังแงซาย ผูนั่งกอดเขาสงบอยู ถามอยางไมตั้งใจวา “แงซาย แกละรูไหม พรานใหญของเราไปไหน?” “กอนที่เราจะเดินลงจากเนินนี่ มีรอยของสมเสร็จตัวหนึ่ง เดินลัดไปทางปาพลวงดานซายมือ เปนรอยใหม...” เสียงหาวต่ําดังออกมาจากลําคออวบใหญ ของคนใชชาวดง “ถาโชคของเราดี ผูกองจะตองไดสมเสร็จตัวนั้นมาเปนเหยื่อลอจระเขในขณะทีพวกเราเดินผานลําหวย” ่ คณะนายจางทังสามลืมตาโพลงในคําพูดของหนุมชาวดงพเนจร ้ “ฮา! แงซาย แกอานความคิดพรานใหญไดยังไง?” ไชยยันตรองออกมาเร็วปรื๋อ ยังไมทันจะขาดคํา เสียงกระสุน .375 นัดหนึ่งก็ระเบิดขึ้นสะทานปา ดังอยูหลังเนินไมหางออกไปนัก ทั้งหมดพรวดขึ้นยืน และตามเสียงปนไปโดยเร็ว อึดใจใหญก็มองเห็นรพินทรยืนอยูในพุมไมรมปลักตอนหนึ่ง บนพื้นตรงหนาเขา สมเสร็จรุนหนุมตัวหนึงนอนตายสนิทอยูที่นั่น เลือด ิ ่จากบาดแผลที่สมองยังคงไหลรินออกมาเปนสาย “เราจะใชสมเสร็จตัวนี้เปนเหยื่อลอความสนใจของไอเขพวกนันครับ ผาทองออกเอาไป ้โยนทิ้งไวใหมน กะใหหางจากที่เราจะขาม พอไดกลิ่นคาวเลือด พวกมันจะแหไปทีซากสมเสร็จนี่ ั ่หมด เราจะถือโอกาสตอนนั้นขามลําหวย ถึงแมจะมีไอที่เหลืออยูบางตรงเขามาหมายจะเลนงานเราก็คงสวนนอยพอจะยิงทัน” จอมพรานบอก เชษฐา ไชยยันต และดาริน มองตากันเองแลวเปลี่ยนไปจองที่แงซายเปนตาเดียว ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก ระหวางบุคคลทั้งสอง คนหนึ่งอดีตรอยตํารวจตระเวนชายแดน ผูอยูในฐานะพรานนําทางของคณะ สวนอีกคนหนึ่งอดีตรอยโทกองทหารกะเหรียง ผูอยูในฐานะคนรับ ่ ใชอาสาสมัคร แตไหนแตไรมาแลว ดูจะเปนคูปรับทีตามทันในเหลียมคูชั้นเชิงของกันและกันอยู ่ ่ตลอดเวลา ชนิดไมมีใครดอยกวาใครเลย เดี๋ยวนี้นายจางทั้งสามคน ตระหนักแนในความจริงขอนี้แลว[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

11. 906 เชษฐาสะกิดเตือนไชยยันตและนองสาว ไมใหเอยทักสิงใดขึ้น เกี่ยวกับที่แงซายรูทนอาน ่ ัแผนของรพินทรถูก ดังนัน พรานใหญจึงไมมโอกาสสงสัยอะไรในทาทีของคณะนายจางของเขา ้ ีหัวหนาคณะเดินทางเขามาตบไหลจอมพราน “ความคิดของคุณวิเศษมาก เรานึกกันไมถึง แตทําไมคุณถึงยิงไดสมเสร็จตัวนี้รวดเร็วทันการเหลือเกิน เห็นควาปนเดินหายมาอึดใจเดียวเทานัน” ้ “กอนที่จะเดินลงเนิน ผมเห็นรอยของมันตัดหนาไปกอนแลวครับ” เขาบอกตามจริง ซึ่งก็ตรงกันกับที่แงซายบอกไวใหทราบกอนแลว “ก็เลยยอนตามมา พบมันกําลังนอนเกลือกปลักอยูพอดี” ดารินซอนยิ้มชายตาไปจับอยูที่แงซาย โดยที่รพินทรไมรความหมาย ู “คุณเกงมากนะนายพราน ไมมีพวกเราคนใดตามทันความคิดของคุณเลยสักคน คราวหลังจะทําอะไรละก็ กรุณาบอกกลาวใหเรารูไวลวงหนาดวย มีอยางหรือ เดินผละมาเสียเฉยๆ งั้นแหละ ปลอยใหเรางงกันอยูได เห็นรอยสมเสร็จตัดหนาไปก็ไมเห็นบอก” พรานใหญยักไหล แลวบอกมาหนาตาเฉย ชนิดที่คณะนายจางทุกคนงุนงงไปอีกครั้งวา “ผมไมไดเห็นคนเดียวหรอกครับ คนใชของคุณหญิงก็เห็น ดูเหมือนจะเห็นกอนผมเสียอีกกระมัง ตอนที่ผมถือปนเดินออกมา หมอนั่นไมไดบอกคุณหญิงหรอกหรือวา ผมตามสมเสร็จตัวนี้” ระหวางทีเ่ ชษฐากับไชยยันตอึ้งเพราะความอัศจรรยใจในขอที่วา คูนี้ชางทันกันเสียทุกฝ กาวยาง ดารินทําหนาตื่น ไกถามมาวา “เอะ! ไมเห็นแงซายบอกอะไรเราสักนิด ทําไม? คุณรูไดยังไงวาแงซายเห็นรอยสมเสร็จตัวนี้กอนคุณ”  พรานใหญหัวเราะหึๆ “ทําไมจะไมรู ผมสังเกตเห็นรอยสมเสร็จตัวนี้ ก็เพราะแงซายนั่นเอง หมอเดินรังทาย ้กมๆ เงยๆ สํารวจอะไรอยู ผมสงสัยก็เลยไถลวกไปดูจึงพบรอยเขา ที่ไมไดบอกก็เพราะเห็นวามันไมสลักสําคัญอะไร แคสมเสร็จเดินตัดหนาเราไปกอนเทานั้น และในตอนนั้นก็ยงไมมความคิดที่จะเอา ั ีตัวมันเปนเหยือลอไอเข ตอนที่ผมบอกใหพวกคุณรอ แลวเดินตามสมเสร็จตัวนี้ แงซายก็นาจะตองรู ่แลว” “เหรอ? ก็ไมเห็นแงซายบอกอะไรนี่?” ดารินพูดหนาตาย ลอบสะกิดแงซายไว เชษฐากับไชยยันตอมยิ้ม มองดูพรานนําทางและคนใชชาวดงอยางพึงพอใจในไหวพริบชั้นเชิงที่กินกันไมออก รพินทรไมไดสนใจอะไรอีก สั่งใหเกิดกับแงซายตัดไมมาหามสมเสร็จตัวนัน แบก้กลับไปยังชายฝง เลือกเอาชัยภูมิตําแหนงตนน้ําตอนหนึง หางจากบริเวณทีจะขามประมาณ 5-6 สิบ ่ ่[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

12. 907เมตร แลวชวยกันแหวะทองสมเสร็จออก พอเสร็จสรรพพรอมที่จะโยนซากลงไปเปนเหยื่อลอไอเขก็หันมาทางคณะนายจาง อธิบายใหทราบวาจะใหแงซายโยนซากลงไปตรงตําแหนงนั้น พรอมทั้งทําเสียงน้ําใหแตกโครมคราม เพื่อเรียกฝูงจระเขสวนใหญใหตรงเขามา ตัวเขาเองจะขามฟากไปคนเดียวกอนเพื่อไปคอยทําหนาที่ียิงคุมกันใหอีกฟากหนึ่ง เมื่อเขาไปถึงแลวจึงใหคณะนายจางทั้งสามขามไป โดยมีเกิดยืนอยูบนฝงดานเดิม คอยคุมกันใหอีกแรงหนึ่ง รวมเปนปนคุมกันสองฟากพรอมกัน แลวจากนันจึงใหเกิดและแงซายขามตามมาเปนพวกสุดทาย โดยทุกคนที่ไปถึงกอนแลว ชวยยิง ้ในกรณีจาเปน ํ นัดแนะกันเปนที่เขาใจเรียบรอย รพินทรกนํากลับมายังริมชายฝงตรงบริเวณทีหมายตาไว ็ ่แตแรก วาจะใชเปนแนวขาม คงทิ้งใหแงซายคอยทําหนาที่ ‘ออยเหยื่อ’ เพียงคนเดียว โดยนัดใหคอยสังเกตสัญญาณจากเขา ทีวาจะใหทิ้งซากสมเสร็จลงไปเมื่อใด พรานใหญเตรียมตัวเสร็จก็หันไปทาง ่แงซาย ขยับจะโบกมือเปนสัญญาณใหปลอยเหยื่อ แตแลวก็ชะงัก เพราะเชษฐาเหนี่ยวแขนไวกอน ทวงมาวา “เดี๋ยวกอนรพินทร ผมวาพอใหแงซายโยนเหยื่อลงไปลอแลว พวกเราลุยขามธารไปพรอมๆ กันเสียเที่ยวเดียวเลยจะไมดีกวาหรือ” “ฉันก็วายังงั้น มันเรื่องอะไรที่คุณจะลงไปเสี่ยงคนเดียวกอน อยางนอยที่สุด เราเดินรวมกลุมกันไปยังพอชวยกันยิงปะทะไวไดทัน” ดารินสอดมาโดยเร็ว “ตรงขามครับ ถาเราทั้งหมดเดินรวมกลุมกันขาม การปะทะกับมันจะอยูในฐานะเสี่ยงที่สด ดีไมดีอาจยิงสกัดไมทน และพวกเราคนใดถูกมันกัดเขาบางก็ได เพราะขณะทีเ่ ราเดินลุยน้ําทีมี ุ ั ่ระดับสูงขนาดเอวหรืออกของเรา สายตาที่เราจะมองเห็นมัน ซึ่งปรี่เขามานั้นอยูในแนวจํากัดมาก อันเนื่องมาจากระยะจากระดับน้ําเพียงนิดเดียว เราก็มองไมเห็นตัวแลว มันอาจจะเขาถึงตัวเราไดกอนจะยิงทัน แตถามีคนคอยสังเกตอยูบนฝงที่สูง และทําหนาทีคุมกันชวยอีกแรงหนึ่ง...เราจะ  ่ปลอดภัยมากกวา เพราะฉะนั้นใหผมลวงหนาไปคอยอยูกอนดีกวาครับ เมื่อผมไปถึงเรียบรอยแลวพวกคุณชายสามคนจึงคอยขามไป ซึ่งจะปลอดภัยยิ่งขึ้น เพราะฝงโนนผมคอยคุมให สวนฝงนี้เกิดก็จะคุมให ผมตองการใหคณะของคุณเสี่ยงนอยที่สุดเทาที่จะทําได” ทุกคนจํานนตอเหตุผล อันรอบคอบรัดกุมของเขา แตก็อดที่จะเปนหวงเสียไมได “หวังวาขณะทีพวกเรายืนมองดูคุณเดินขามหวยอยูบนฝงนี่ คงไมเห็นไอเขมันคาบคุณ ่หายไปตอหนาตอตาเหมือนหมูปาตัวนั้นนะ” ดารินพูดพรอมกับหัวเราะกรอยๆ จอมพรานยิ้มเห็นฟนทั้งสองแถว ขาวสวางอยูในปา เคราอันมืดครึ้ม[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

13. 908 “มันจะคาบผมไปไดหรือไม ขึ้นอยูกับสี่กระบอกบนฝงที่จะยิงคุมกันใหครับ กรุณาคุม  สถานการณใหผมดวยขณะที่เดินทองไป สําคัญที่สุดอีกอยางหนึ่งก็คอ อยารีบรอนจนยิงถูกผมเขาก็ ืแลวกัน” “คนอื่นนะไมกระไรหรอก สําคัญแตนอยคนเดียวเทานัน นอยยิงปนดีก็จริง แตไมคอยจะ ้ระวังเลย แลวก็ผลีผลามในรอน” ไชยยันตวา “นั่นซิ ยิงเดี๋ยวนี้มือมันสั่นๆ อยางไรพิกล จิตใจก็ไมคอยปกติ ถาพลาดพลั้งยังไงละก็ อโหสินะ” ดารินบอกหนาตาเฉย พรานใหญกระเดือกน้ําลายฝดๆ แลวหันไปโบกมือใหสัญญาณแกแงซายผูรอคอยอยู อึดใจนั้นเองนักพเนจรชาวดง ก็ทุมกอนหินกอนใหญหลนตูมเสียงดังสนั่น ลงไปในวังน้ําตอนหนึ่งทามกลางความเงียบสงัดของแผนน้ํานิ่งเชนนี้ ความสะเทือนของทองน้ํากระจายไปทั่ว ไมทันจะขาดเสียง ภาพที่เห็นก็คอ ฝูงจระเขที่นอนผึงแดดอยูบนแกงโขดหินรอบดาน ไหวตัวอยางผลุนผลัน ื ่กระโจนลงน้ํากันจาละหวัน มุดน้ําแตกเปนพรายฟองมุงตรงไปยังตําแหนงที่มาของเสียงในทันที ่บนพงรกริมฝงก็มีเสียงวิ่งกันสวบสาบลั่นไปหมด แลวโจนลงไปในน้ําดังอยูโครมครามอึงคะนึงไปหมดตลอดทั้งทองน้ํา อันเคยนิ่งสนิทปนปวนกระฉอกเปนคลื่น ราวกับเกิดกลียุค แงซายแกลงโยนหินตูมตามลงไปอีกหลายกอน เปนการยั่วใหพวกมันพากันแตกตืนมุงตรงกันเขามาใหมากที่สด ่ ุแลวก็ถีบซากของสมเสร็จที่แหวะทองออกหลนลงไปในวังน้ําเบื้องลาง พอคาบเลือดละลายไปกับน้ํา ตําแหนงนันก็คลาคล่ําไปดวยฝูงชาละวันนับสิบ ที่เขามาถึงกอนก็เขาขย้ํากัดทึ้งอยางหิวกระหาย ้ดุราย แยงกันเปนพัลวัน ที่อยูหางออกไปก็พยายามฟดฟาดหางวายรี่แขงกันเขามาอยางรวดเร็ว บริเวณนั้นทั้งหมดอลหมานชุลมุนไปทั่ว มันเปนภาพทีนาสะพรึงกลัวยิ่ง! ่ เชษฐา ไชยยันต ดาริน และเกิด ขึนไปอยูบนฝงตลิ่งสูง ถือปนเตรียมพรอม ในขณะที่ ้พรานใหญหยอนกายลงไปในน้ําอยางเงียบกริบ ฉวยโอกาสขณะที่จระเขสวนใหญของบริเวณลําคลองตอนนั้น กําลังสนใจอยูกับซากเหยือที่แงซายโยนลงไปลอ เดินลุยน้ําตัดออกไปอยางรวดเร็ว ่ในมือกระชับไรเฟล กวาดสายตาระวังระไวไปรอบดาน ยิ่งหางออกไประดับน้ําก็ลกลงทีละนอย ึครั้งแรกก็แคเอว และบัดนีเ้ มื่อเดินออกไประยะหนึ่งในสามของความกวาง มันก็ต่ําลึกขึ้นมาจนถึงระดับอกจนตองชูไรเฟลไว ดานซายของเขาน้ําแตกเปนทางมาสองแนว เห็นสันจมูกโผลอยูปริ่มๆ พุงเขามาราวกับตอรปโด ทางดานขวาก็แตกเปนพรายลูกขนาดกระดงใหญๆ รพินทรใจหายวาบ โดยระดับน้ําที่ลึกเทียมอกขนาดนี้ เขาสังเกตเห็นแตทิศทางมาของมันเทานั้น แตไมสามารถจะมองเห็นเปาหมายที่จะวางกระสุนไดเลย เพราะผิวน้ําบังอยู[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

14. 909 คณะนายจางของเขา และเกิดผูยืนอยูบนฝงมองเห็นเจามฤตยูแหงน้ําดําไดอยางถนัด ครั้นแลวกอนที่รพินทรจะตัดสินใจอยางไรถูก ไรเฟลทั้งสี่กระบอกก็ระเบิดขึนกึกกองประสานกัน ้สะเทือนไปทั้งลําคลอง เสียงน้ําแตกกระจายครืนโครมใกลเคียงตัวเขาหางเพียงไมก่วา แลวแผนทอง ีสีขาวก็แฉลบพลิกขึ้นมาใหเห็น พรอมกับทอนหางอันใหญโต เลือดแดงฉานละลายปนไปกับน้ําสีคล้ํา มันดิ้นโผงผางอยูรอบตัวเขาอยางชนิดหวุดหวิดจวนเจียน “เดินไปเร็ว! ไมตองหยุด จะยิงใหเอง!” เสียงเชษฐาตะโกนกองมา แลวก็มีเสียงตูมกึกกองขึ้นจากไชยยันตอกนัดหนึ่ง ตําแหนงดานหนาเยื้องซายออกไปหา ีหกวา เจาตัวเขื่องเทียมๆ เรือชะลา พลิกดิ้นราวกับพายุ ความแรงของน้ําที่เกิดขึนจากการฟาดหาง ้ของมัน ทําใหรพินทรเซเกือบลมน้ํากระจายขึ้นมา เปยกเต็มตัวราวกับถูกสาด เขาเดินรุดหนาตอไปโดยเร็วชนิดแขงกับเวลา ฝากชีวิตใหกับไรเฟลบนฝงทั้งสี่กระบอก ซึ่งแตละมือเหลานั้นลวนเชื่อถือไววางใจไดทั้งสิ้น แตการถูกสกัดกั้นดวยลูกปน สามารถจะหยุดพวกมันไดกเ็ พียงการดับดิ้นไปของแตละตัวเทานัน ไอตัวอืนๆ ที่มองเห็นเหยือเดินลุยน้ําอยูจะหวาดหวันพรั่นพรึงก็หาไม คงพากันวาย ้ ่ ่  ่รี่ดาหนาเขามาอยางไมยอมเขาใจอะไรทั้งสิ้น แตมันก็ไมหนาแนนมากมายจนถึงกับคนบนฝงจะสกัดกั้นไวไมทัน เพราะสวนมากของพวกมันมัวแตไปสนใจอยูกบซากสมเสร็จของแงซายหาง ัออกไป เชษฐา ไชยยันต ดาริน และเกิดชวยกันยิงอยางมีจังหวะและประณีต โดยจะเลือกยิงเฉพาะตัวที่มันปรี่เขาไปจนใกลตัวพรานใหญเทานั้น และเปนการยิงทีศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง ถาลั่นขึ้นนัดหนึง ่ ่ก็หมายถึงการพลิกทองไปหนึ่งตัว โดยไมจําเปนตองซ้า เปาหมายทียิงก็คือศีรษะหรือไมกกานคอ ํ ่ ็เลือดแดงฉานอยูเปนหยอมๆ ราวกับใครเอาสีมาเทไว บางตัวกระโดงสันหางโผล บางตัวก็จมน้ําหายไป เห็นทองขาวรางๆ อยูใตผิวน้ํามืด ประมาณ 7-8 ตัวชุดแรกทีบายหนาเขาหารพินทรถูกยิง ่มวนไปหมด คงมีแตอีก 4-5 ตัวที่กวดตามมาในระยะหาง เชษฐา ไชยยันต และเกิดใจเย็นพอทีจะรอ ่คอยใหมนคืบใกลเขามาในระยะอันตราย เพราะตองการถนอมกระสุน กะระยะวารพินทรอาจขาม ัไปถึงฝงตรงขามไดทัน แตดารินไมฟงเสียง หลอนวาด .470 ตามเปาหมายไปยังตัวแรกทีวายรี่ ่นําหนาโบกหางวาดไปมาอยางรวดเร็ว พรอมกับจมูกอันนาเกลียดนากลัวที่โผลปริ่มๆ น้ํา “ขอยิงเปนตัวอยาง ฝากใหมนไปสั่งสอนไอเหลากุมภีลพวกมันไวสกหนอยเถิด วา ั ัอยาไดริอานประสงครายกับมนุษย!” หญิงสาวคํารามออกมาอยางเดือดแคน ขาดคํา และกอนที่ใครในคณะนายจางจะเขาใจวาหลอนหมายถึงเชนไร แฝดลํากลองขวาของหลอน ก็กัมปนาทออกไป ลูกปนในการยิงครั้งนี้ของหลอน แทนที่จะหมายจับเขากลางศีรษะหรือกานคอของเจาชาละวันตัวนั้น กลับเปลี่ยนที่หมายไปตัดโคนหางอันใหญโตแข็งแรง ที่กําลังโบกวาดน้ําอยูราวกับใบพัดเรือ น้ํากระจายขึนไปบนอากาศเกือบจะถึงระดับยอดไมรมฝง โคนหางของ ้ ิ[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)

15. 910มันหักสะบั้นในพริบตานั้นดวยการเล็งอันแมนยํา ภาพทีเ่ ห็นก็คอไอยักษใหญหางตกจมน้ํา แข็งทื่อ ืกระดิกไมได คงมีแตลําตัวเทานั้นดิ้นวนหมุนควางอยูกลางน้ํา อาปากกวางดินสายอยูไปมา เหมือน  ้เรือปราศจากหางเสือ จะจมก็จมไมลง จะวายไปขางหนาก็วายไมได ไดแตลอยฟองตะกายพุยน้ํา หมุนเปนกังหัน ตัวที่สองและที่สามลําดับตอไป หลอนแกลงยิงทิงใหมันทรมานอยูในลักษณะอาการ ้เดียวกัน นั่นก็คือ ยิงตัดโคนหางอันเปนแหลงพลังที่สุดของเจาสัตวรายประเภทนี้ “เด็ดจริงครับ นายหญิง โอโฮ! เลนยิงแบบนี้เลยหรือครับ!” เกิดรองลั่นออกมาอยางประหลาดใจ ระคนชอบอกชอบใจ เชษฐากับไชยยันตก็งงไปเหมือนกัน ในวิธยิงแบบพิสดารของหลอน ี “นอย ซ้ํามันใหตายเสียเถอะ ทรมานเปลาๆ” ไชยยันตรองบอกมา แลวประทับปนขึ้น แตดารินปดปากกระบอกปนของเขาขึ้นสูง “ชาง! ปลอยมันไวอยางนั้นแหละ ใหมนทรมานเสียใหเข็ด มันไมมปญญาจะเคลื่อนไหว ั ีในน้ําไดอีกแลว ยิงตัวอื่น...อยาไปยิงไอตัวที่หางหักแลวใหเสียลูกปน” ตัวสุดทายของชุดหลัง เงียบกริบเขามาทางดานหลัง เยื้องซายของรพินทร ผูเดินรุดไปเบื้องหนาโดยไมหยุดยั้ง เชษฐาเพิ่งจะเหลือบไปเห็น เมือมันหางจากจอมพรานใหญประมาณ 10 วา ่เพราะเมื่อรพินทรยิ่งหางออกไป การเฝาสังเกตก็เริ่มจะไมถนัดขึ้น ยิงกวานันคลื่นกระฉอกของน้ํา ่ ้อันเกิดจากการดิ้นรนของพวกมันที่ถูกยิงไปกอนยังชวยอําพรางไว พอประทับขึ้น ไอวายรายเจากรรมก็อยูในแนวระดับเสนตรงอันเดียวกับแผนหลังของพรานใหญเสียดวย และโดยมุมยิงสี่สิบหาองศาเชนนี้...ไมมีสิ่งใดมาประกันไดวากระสุนจะแฉลบขึนหรือไม ้ ไชยยันต ดาริน และเกิดก็มองเห็นในเวลาไลเลี่ยกันอยางตกตะลึงขยับปนขึ้นพรอมกัน “อยายิง! เดี๋ยวถูกรพินทร!” เชษฐารองหามเร็วปรื๋อ แลวปองปากตะโกนออกไปสุดเสียง “ระวังขางหลัง เร็ว!” อีกหลายคนที่เห็นภาพเหตุการณอยูดวย ชวยตะโกนบอกเสียงหลงแทบจะไมเปนภาษา!  ขณะนัน พรานใหญขามไปไดสามในสี่ของความกวางแลว และระดับน้ําเริ่มตื้นเพียงโคน ้ขา จากเสียงตะโกนเตือนเขาหันขวับมาโดยเร็ว ก็พบกับปากที่อากวาง เต็มไปดวยเขี้ยวยาวหางตัวแควาเดียวเทานั้น แลวมันก็งบโผงลงพอดีกับปากกระบอกปนที่ยนทะลวงเขาไปถึงคอหอย ั ั เขากระแทกเขาไปสุดแรงเกิด แลวกระชากออกตวัดหวดดวยพานทาย ตูมเขาไปที่บริเวณศีรษะ ตรงระดับตาของมันพลางกระโดดถอยหนี ไอชาละวันคํารามลั่น สะบัดหัวผงะไปแลวพุง ปราดอาปากตรงเขามาอีกอยางดุราย พรานใหญใชปากกระบอกปนอันเปนเหล็กหนาทั้งดุน กระทุง [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)