1. 1119
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

2. 1120
44
ทั้งหมดเดินเขาขบวนในลักษณะเรียงเดี่ยวอีกครั้ง สืบเทาซ้ํารอยกันไปอยางระมัดระวัง
โดยทิ้งระยะเทากับความหางของเชือกที่ผกมัดเอาไว แงซายสองทางไปเฉพาะรองเดินขางหนา แต
ู
รพินทรและไชยยันตกวาดลําไฟฉายสองสํารวจไปตามผนังทั้งสองดาน ตลอดจนบริเวณแววลอมที่
กาวผานไป
ครั้นแลว ไมก่อึดใจตอจากนั้นเอง หลังพนจากทางเดินอันขรุขระและแสนลื่น ทุกคนก็
ี
เริ่มสําเหนียกชัดวา กําลังเดินไตชิดผนังดานซาย ซึ่งมีชองทางสําหรับเดินกวางเพียงเมตรเดียว ซึ่งมี

ลักษณะเปนขอบเหวนี้ คืออากาศอันวางเปลามืดมิด
แสงไฟฉายที่รพินทรกับไชยยันตสองกราดลงไป ไมสามารถจะสงลงไปถึงกันอันสุด
หยั่งนันได นอกจากเหลี่ยมและแงของหินผาที่ผุดอยูระเกะระกะลดหลั่นกันลิบลิ่วลงไป
้
การเดินเริ่มชาลง จนกลายเปนคอยๆ ไตไป เสียงรพินทรเตือนนายจางเขามาเบาๆ กําชับ
ใหคอยกาวและหาหลักที่ยึดตามที่เขาไดทาตัวอยางไวกอนแลว แมอากาศภายในจะเย็นเยือกสัก
ํ 
เพียงใดก็ตาม แตบดนี้ ทุกคนเหงื่อผุดเต็มใบหนา จังหวะเดียวเทานั้น...ที่พลาด มันหมายถึงการไถล
ั
ลื่นหลุดลงไปจากทางเดินมหาวิบากนั้น ซึงทํานายไมไดวา อนาคตอยูที่ไหน
่ 
“รพินทร คุณแนใจหรือวาชางมันจะผานทางแบบนี้ไปได”
เสียงไชยยันตรองถามเบาๆ ขณะที่ใชเทาหยั่งทางอันเทลาดเปนลอนสูงต่ําเพื่อหาความ
มั่นใจ กอนจะกาวเหยียบลงไปอยางระมัดระวัง มือก็เกาะยึดหินงอกริมผนังไวแนน
“เชื่อเถอะครับ วามันไปได”
เปนคําตอบสั้นๆ ของจอมพราน แลวจากนั้น ความเงียบก็ปกคลุมเหมือนเดิม นอกจาก
เสียงหายใจหอบๆ และเสียงอุทานพึมพําอยูในลําคอของใครบางคนในบางเวลา
ดารินเหยียบกอนหินไถลลื่นครั้งหนึ่ง แตคะมําไปเกาะยึดแงรมผนังไวได กอนหินที่
ิ
หลอนเหยียบ พลัดจากขอบเหวหลุดรวงลงไป เสียงมันกระทบกับแงที่โผลยื่นออกมาจากริมขอบ
แลวกระดอนต่ําลงไปสูเบื้องลาง ดังสะทอนกองลงไปเปนลําดับ ฟงแสยงวูบไปถึงขั้วหัวใจ ทุกคน
หยุดชะงักการเคลื่อนไหว นิงอยูกับที่ไปในบัดนั้น
่
“นอย เปนยังไงบาง?”
ไชยยันตรองลั่นขึ้นอยางใจหาย พรอมกับฉายไฟไปทีเ่ พื่อนสาวผูอยูเบื้องหนา
ทุกคนเห็นนักมานุษยวิทยาคนสวย นอนพังพาบเกาะแงหินนิ่งอยูเชนนั้นอึดใจหนึ่ง ก็
คอยๆ เหนี่ยวกายทรงตัวขึน สวนเทาขางหนึ่งของหลอนพนขอบเหวออกไปลอยอยู ไมสามารถจะ
้
ใชยันกับอะไรได
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

3. 1121
“ระวัง! อยาเพิงพรวดพราดเขามาที่ฉัน ตรงนี้ลื่น ทางเทลาดมาก!”
่
หลอนกลับเปนฝายเตือนเขามาเบาๆ ดวยเสียงเปนปกติ เมื่อเห็นไชยยันตขยับตัวจะ
ผลีผลามตามเขามาชวยพยุงตรงตําแหนงนัน ้
พรานใหญซึ่งเปนคนถัดไปจากหลอนทางเบื้องหนา และบัดนี้อยูในระหวางซอกหินที่มี
ความมั่นคงกวา ตวัดสายเชือกสวนที่ทิ้งระยะในระหวางเขากับหลอน คลองพันติดกับแงตอนหนึง ่
อยางมั่นคง ตนเองยึดปลายไวอีกขาง แลวรองบอกมาวา
“เอาละครับ คุณหญิงจับสายเชือกไว เหนียวตัวขึนมา”
่ ้
ไชยยันตผูเปนสายโซอีกดานหนึ่งของดาริน ก็จัดการพันเชือกเขากับหินงอกอีกกอนหนึ่ง
เปนการชวยยึดตรึงอีกแรง พอพรานใหญรองเตือนมาอีกครั้ง หญิงสาวก็ปลอยมือจากแงหนที่จบไว ิ ั
ควาสายเชือกที่มัดติดเอว ทันทีที่มือหลุดออกจากหลักยึด รางของหลอนก็ไถลลื่นไปตามทางอันเท
ลาดนั้น หลุดพนขอบเหวลงไปในพริบตา แตก็ตดคางอยูตรงบริเวณปากขอบนันเอง เพราะสาย
ิ ่
เชือกยึดไว หญิงสาวจับสายเชือกเหนี่ยวตัวขึ้นมาอยางยากเย็น ในขณะที่รพินทรและไชยยันตออก
แรงยึดไวอยางเต็มที่ อึดใจตอมาก็พนขอบขึ้นมาได และไตเขาไปยืนหาหลักมันคงไดใกลๆ กับ
 ่
รพินทร ทุกคนผอนลมหายใจที่สะกดกลันไวออกมาอยางโลงอก
้
ตําแหนงอันเกือบจะเกิดอุบตเิ หตุนั้น ทําใหคณะทั้งหมดตองหยุดรอชวยเหลือกันอยูตรง
ั
นั้นอีกครูใหญ การเสียหลักของดารินเปนตัวอยางเตือนใหเห็นอยูแลว ดังนั้นไชยยันต เสย เกิด และ
จัน อีกสี่คนทีจะผานไปตามลําดับ จึงตองใชความระมัดระวังเปนพิเศษ โดยมีพวกที่ผานไปไดกอน
่ 
แลว คอยเตรียมปองกันชวยเหลือในวิธีเดียวกันกับที่ไดชวยดารินมาแลว

เกือบครึ่งชั่วโมง ที่คณะทั้งหมดไตปากขอบเหวที่เรียบชิดติดผนังอุโมงคดานซายไป
ตอมาก็พบหนทางมหานรกในลักษณะเดียวกันเขาอีก แตคราวนี้...เหวยายไปอยูทางดานขวาบาง
การคืบหนาเต็มไปดวยความลาชาเสียเวลาอยางยิ่ง เพราะกวาจะกาวไปไดแตละกาว ตองหยั่งแลว
หยั่งอีก เพื่อใหแนใจวาเทาที่เหยียบลงไปจะเหนียวแนนมั่นคงอยูกับพืน โดยไมเสียหลัก แมจะเต็ม
้
ไปดวยความระมัดระวังกันเชนไรก็ตาม เสยก็พลาดหลุดลอยลงไปแขวนตองแตงอยูกลางอากาศอีก 
คนหนึ่ง ทําเอาไชยยันตผูเดินเผลอตัวอยูเบื้องหนา ถูกแรงถวงกระชากใหลมลง และไถลลื่นจะหลุด
ตามลงไปดวยอีกคน หากแตอดีตนายทหารปนใหญ ไหลลงไปติดแงหนตอนหนึ่งไวเสียกอน สาย
ิ
เชือกจึงยึดรั้งรางของเสยใหแขวนอยูเ พียงแคนั้น และเกิด ซึ่งเปนคนถัดจากเสยไปทางดานหลัง ก็
สาวหิ้วเพื่อนขึนมา้
“เสียดายจริง หัวหนาคณะของเราไมไดเลนกายกรรมบนปากเหวใตบาดาลกับเราดวย
ปานนี้นอนสบายใจเฉิบอยูในแคมป”
ไชยยันตเปรยออกมาทามกลางความตึงเครียดของนาทีวิกฤติ นายพันตรีหนุมนอก
ราชการ มักจะเห็นอะไรในแงครึกครื้นขบขันอยูเสมอ ซึ่งชวยใหบรรยากาศดีขน คําพูดของเขา ทํา
้ึ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

4. 1122
ใหรพินทรยิ้มอยูในเงามืด นึกอยูในใจวา บุรุษผูนี้เปนมิตรที่ดีสําหรับคนทุกคน นับเปนโชคอยางยิ่ง
ที่การเดินทางครั้งนี้ มีบุคคลอยางไชยยันตรวมมาดวย ยิงเห็นกันไปนานก็ยิ่งรักใครในอัธยาศัยใจคอ
่
“เราจะเดินไตปากเหวอยางนี้ไปนานสักเทาไหร?”
รพินทรรองถามไปทางแงซาย ก็เห็นใบหนามืด แตดวงตาสวางแจมใสนั้น หันมาพรอม
กับฟนขาวตามเคย
“ขางหนามีเหวอยูอีกตอนเดียวเทานั้นครับ ผูกอง”
เสียงหาว แตแผวเบาตอบมา
“ทางเดินจะกวางกวานีเ้ ล็กนอย แตเหวอยูทั้งสองดาน เราเดินไปบนสันที่เหมือนสะพาน

ทอดขาม”
พรานใหญหัวเราะออกมานิดหนึ่ง
“ดูแกคลองหนทางในถ้ํานี่เหลือเกินนะ”
ไมมีคําตอบใดๆ จากแงซาย
หนทางเปนไปอยางที่แงซายไดบอกไว พอพนจากทางเดินเลียบเหวดานขวา ก็ผานที่ราบ
กวางเดินสะดวกขึ้นตอนหนึง ระยะสั้นๆ แลวตอจากนัน ทุกคนก็ตองคืบไตกันไปอยางหายใจไมทว
่ ้ ั่
ทองอีกครั้ง หนทางเหมือนสะพานหิน กวางประมาณ 3 เมตร ทอดคดเคี้ยวไปในระหวางปากเหวทั้ง
สองดาน บนเพดานเต็มไปดวยหินยอยที่ยนลงมาแลพราวตาไปหมด เมื่อแสงไฟสองไปกระทบ จาก
ื่
ความปลอดเปลี่ยวสงบเงียบ ไมมีวี่แววของสัตวมชีวิตใดๆ ใหพบเห็นเลยตลอดระยะทางที่ผานมา
ี
นั้น บัดนี้ทุกคนเริ่มสัมผัสกับเสียงบินพึบพั่บของคางคาวและลมปก ตลอดจนกลิ่นสาบสางของมัน
ที่ถลาโฉบเฉี่ยวเขามาใกล พรอมกับสงเสียงรองแซด
อีกชั่วโมงเต็มๆ ที่งมกันไปชนิดระวังตัวแจ ครั้นแลวก็ผานพนหนทางอันเต็มไปดวย
อันตรายหมินเหมน้น เขาสูพนที่อันขรุขระธรรมดา อันพอแกการที่จะเคลื่อนไปดวยความสะดวกใจ
่ ั ้ื
ขึ้น
ณ ที่น้น ตางเริ่มสัมผัสกับอากาศที่พัดโชยสวนเขามาปะทะอยางเบาบาง เปนกลิ่นไอของ
ั
อากาศบริสุทธิ์ ไมอับทึบขนหนักเหมือนทีผานมาแลว หนทางเริ่มกวางขวาง และแยกแยะออกไป
่
เปนหลืบคูหาคลายเขาวงกตอีก ไมนานนักก็มองเห็นแสงสวางรางๆ ปรากฏอยูที่ชองทางขางหนา
ยิ่งใกลเขามาแสงสวางนั้นก็ปรากฏชัดขึ้นทุกขณะ มันตรงตามที่รพินทรคาดคะเนไวไมมีผิด นันก็่
คือ หนทางเดินในอุโมงคใตภูเขา ไมไดมดไปใตภูเขาตลอด หากแตทะลุบรรจบกับกนเหวบางตอน
ุ
ที่มปากอยูบนสวนใดสวนหนึ่งของขุนเขาใหญเบื้องบน พอที่แสงสวางในเวลากลางวันสองลอดมา
ี
ได และนั่นคือชองทางระบายของอากาศไปในตัว
ทุกคนโผลออกมาพบกับแสงสวางอีกครั้ง พรอมกับสูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เขาไว
เต็มปอด ตําแหนงที่โผลออกมานั้น...เปนบริเวณหนึ่งของกนเหว อันไมสูจะกวางใหญนัก มองเห็น
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

5. 1123
สูงชัน คอตั้งบาขึ้นไปเบื้องบนซึ่งเขียวครึ้มไปดวยพุมไมและเถาวัลย ซึ่งขึ้นปกคลุมอยูตามผนัง
บางสวน
“ไอที่เรายืนกันอยูนี่ มันก็กนเหวแลว”

ไชยยันตวา แหงนมองขึ้นไปเบื้องบน
“แตในกนเหว ก็ยังอุตสาหมีเหวซอนลึกลงไปอีกชั้นหนึ่งอยางที่เราผานกันมาแลว อยากรู
เหลือเกินวา นีถาเราสามารถไตเหวขึ้นไปขางบนได มันจะเปนสวนไหนของเขานาง”
่
“ผมก็งงอยูเหมือนกันครับ”
พรานใหญตอบเบาๆ แหงนมองตาม หรี่ตาคิด
“แตยากจะเดาวามันควรจะเปนสันเขาตอนใดตอนหนึ่งทางตะวันตกเฉียงใตของเทือกเขา
นาง มันเปนปลองเหวที่ลึกแลวก็ชันเหลือเกิน นอกจากสัตวมีปกแลว เห็นจะไมมสัตวชนิดใดขึ้นลง
ี
ไดเปนอันขาด เราเองก็ไมมทางปน เสนทางที่เดินกันได มันเปนถ้ําใตภูเขาแทๆ ถึงไดมีกนเหวบน
ี
ยอดเขาลึกลงมาชนบรรจบเชนนี้ ผมสงสัยแตแรกแลว ถาไอแหวงใชถ้ํานี้เปนทางเดิน มันก็ตองมี
อากาศพอที่จะหายใจได ถาไมมีปลองถายเทอากาศเสียเลยทีเดียว สัตวมันก็อาศัยเปนทางเดินเขา
ออกไมได เพราะไมใชระยะทางสั้นๆ”
“ถางั้นหนทางเดินในถ้ํานี่ก็ตองบรรจบกับกนเหวอีกหลายแหงทีเดียว คงไมใชที่นี่แหง

เดียวหรอก”
ดารินเอยมาบาง
“ควรจะตองเปนเชนนันแหละครับ”
้
แลวเขาก็หันไปทางแงซาย มองจองดวยตาคมกริบ ทวาหนุมชาวดงผูลึกลับไมยอมมอง

สบตาดวย แตเขาก็ไมเอยถามคําใดทั้งสิ้น
มันจริงดังวาทุกอยาง ทะลุเขาไปในโพรงถ้ําใตกนเหว ซึ่งก็เปนหนทางในระดับเดียวกัน
กับที่พบอีกสองสามแหง และบางแหงกวางแตลึกชัน แลสูงลิ่วขึ้นไปชนิดที่หมดหนทางที่จะใช
ความพยายามไตขึ้นไปใหถึงปากเหวบนยอดเขาได หากวามีความจําเปนขึ้นมา ทุกครังที่โผลออกมา
้
บรรจบกับกนเหวก็พบกับพุมไม พงเถาวัลยและใบไมแหง ที่หลนลงมาทับถม ลักษณะเหมือนบน

พื้นดินตามปานอกสักครั้ง พอบุกเขาซอกถ้ําตอไป ก็พบกับหินดานอีกสลับกันอยูเชนนั้น เวนไวแต
วาไมชื้นแฉะเหมือนบริเวณที่ใกลปากทางน้ําตกที่ผานเขามาในตอนตน
รอยเทาชาง สังเกตเห็นไดชัดอีกครั้ง มันผานหนทางที่แงซายนําไป อยางไมมอะไร ี
จะตองเคลือบแคลง นาพิศวงอยูอยางเดียวเทานั้นคือ รอยเลือดของไอแหวงอันตรธานหายไปอยาง
เด็ดขาดเสียแลว ทั้งๆ ที่ไมนาจะเปนไปได
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

6. 1124
ในที่สุด เปนเวลารวมสองชั่วโมงเต็มๆ ที่ตางงมกันมาในอุโมงคใตภูเขาทั้งลูก แงซายก็
นําทะลุออกยังปากถ้ําอีกดานหนึ่ง ทางฟากตรงขามกับที่เขามา ไมมปญหา มันคือปากทางที่ทะลุ
ี
ออกหุบหมาหอน
ตําแหนงปากถ้าที่โผลออกมานั้น เปนบริเวณปาทึบ ตีนเนินเขาตอนหนึ่ง สูงกวาระดับปา
ํ
เบื้องลางประมาณ 30 เมตร มีทางดานแคบๆ ซอนเรนวกเวียนขึ้นมาจากปาลาง ซึ่งถาอยูเบื้องลาง
แลว จะไมมสายตาใดเฉลียวคิดไดเลยวา ตําแหนงนี้มปากถ้ําซอนอยู เพราะหมูไมที่ขึ้นปดบังไว
ี ี
อยางมิดชิด มันถูกอําพรางลึกลับ ไมผิดอะไรกับปากทางดานตรงขามที่มีกระแสน้ําตกเปนมานบัง
อยู
ขณะนัน เปนเวลาเกานาฬิกาเศษ แดดในยามสายกําลังสวางใส สองผานใบไมลงมา
้
อากาศกําลังอบอุน พอพนปากถ้ําออกมาได ทุกคนก็ลงนั่งพัก และแกะเชือกที่ผกติดเอวกันไวเปน
ู
พรวนออก รพินทรกวาดสายตาสํารวจไปรอบดานอยางพิเคราะหเพียงครูเดียว เขาก็สามารถจะบอก
ไดในทันใดวา มันเปนบริเวณสวนใดของเขานางดานที่ตดกับหุบหมาหอน
ิ
“เห็นยอดเขาทางซายมือสูงลิบ ที่มีแตกอนหินเปนกําแพงชันโนนไหมครับ”
เขาชี้ใหไชยยันตดู พลางพูดแผวต่ํา อดีตนายทหารปนใหญแหงนมองตามแลวพยักหนา
แตยังไมเขาใจความหมาย พรานใหญหวเราะแคนๆ ในลําคอ มองไปทางแงซายแลวก็บอกตอมาวา
ั
“เมื่อเราติดตามขบวนเกวียนของเรา ซึ่งตั้งรออยูที่ปาหวาย เราไตกันไปบนสันเขานั่น
แหละครับ หวังวาคุณไชยยันตคงจะจําไดดีวา เราตองเสี่ยงไตหนาผาสูงลิบนั้นกันไปดวยความ
ลําบากยากเย็นสักขนาดไหน ไหนจะเสียงตอชีวิต ไหนจะเปลืองเวลา ทั้งๆ ที่ทางลัดและสะดวกกวา
่
มันก็อยูใตภเู ขา อันเปนเสนทางที่เราโผลกันออกมานี่แหละ วันนันเจาแงซายก็ไตเขากับเราดวย โดย
 ้
เย็บปากของมันเสียอยางสนิท ไมยอมบอกวาดานลับที่เชื่อมอยูระหวางหุบหมาหอนกับปานอกอยู
ตรงนี้ ถามันบอกเสียวันนั้น เราก็อาศัยเสนทางใตภูเขานี่ตดออกปานอกไดอยางสบายไปแลว
ั
มิหนําซ้ําเรายังสามารถที่จะตามไอแหวงไดทันการ ไมปลอยใหลาชามาจนถึงเดี๋ยวนี้
ไชยยันตหนไปมองทางแงซาย ผูบัดนีกําลังกมสํารวจรอยชางหางออกไป พลางยักไหล
ั ้
หัวเราะออกมาจืดๆ
“จริงของคุณ ไอหมอนี่มนมีอะไรลึกลับยังไงพิกล อยาวาแตคุณเลย ผมเองก็อดฉิวมัน
ั
ไมไดเหมือนกันในเรื่องนี้ หมอเปนคําพิลึกๆ อยู บางทีหมออาจถือคําสั่งปฏิบัติแบบเถรตรงก็ได นัน
่
ก็คอคุณเปนผูนําคณะ สวนหมอถือวาเปนเพียงผูตาม และถือวาตนเองเปนเพียงแคคนใช ไมตองการ
ื 
อวดฉลาดหรือสูรูเพื่อหักหนาคุณ ถึงอยางไรก็ตาม ผมอยากขอรองใหคุณลืมเสียเถอะ อยาไปคิด
อะไรอยูอีกเลย แมจะมีอะไรแปลกๆ นาโมโห หมอก็พสูจนชัดแลววาเปนประโยชนแกคณะของเรา
ิ
อยางยิ่ง ลักษณะของหมอถอมตน และก็ซอนคมอยางรายกาจ ซึ่งก็ดีกวาการคุยโวโออวด”
“ครับ มันเปนลักษณะที่ดประจําตัวของหมอเอง แตคุณไชยยันตคดบางไหมวา ไอคน
ี ิ
ลักษณะชนิดนี้แหละ ถามันซื่อสัตยกับเราตลอดไป เราก็ไดคนที่มีสมรรถภาพเยี่ยม ควรแกการนอน
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

7. 1125
หลับไดทีเดียว แตลงถามันจะคิดหักหลังทรยศเราขึ้นมาเมื่อไหร กวาเราจะตามมันทัน เราก็คงเสีย
ทา”
ไชยยันตอึ้งไปครู ในที่สุดก็ยมออกมากวางๆ ตบไหลพรานใหญ
ิ้
“ก็นาคิดอยางที่คุณพูดเหมือนกัน แตเราหวังในทางดีไวกอนก็แลวกัน รพินทร ผมเชื่อวา

แงซายไมมวันที่จะพนสายตาหรือความรอบรูของคุณไปไดหรอก คุณตามทันหมออยูทุกขณะแลว”
ี
ดารินสังเกตเห็นสองชายซุบซิบอะไรกันอยู ก็เดินตรงเขามาดวยความสงสัย แตรพินทร
กับไชยยันตเปลี่ยนเรื่องพูดกลบเกลื่อนเสีย หลอนจึงไมทราบวาทั้งสองพูดอะไรกัน
พักกันเพียงชัวหายใจไดคลองขึ้น พรานใหญก็โบกมือเปนสัญญาณกับแงซายผูลวงหนา
่
ไปรออยูกอนแลว ยังปลายหนทางที่ลาดลงต่ํานั้น ใหออกเดินนําตอ ตนเองสืบเทาตามหลังไป ทิ้ง

ระยะหางพอสมควร อานรอยไปทุกระยะอยางรอบคอบระมัดระวัง ไรเฟลของทุกคนที่สะพายอยู
กับไหลในขณะที่เดินอยูในถ้ํา บัดนี้ถูกปลดลงมาถือไวในมือพรอม
ดารินเดินเคียงไหลเรียงสองคูไปกับไชยยันต ทอดระยะหางจากหลังของรพินทร
ประมาณ 7-8 กาว ติดตามดวยพรานพื้นเมืองทั้งสาม ซึ่งกมๆ เงยๆ สํารวจรองรอยเหลานั้นมาอยาง
สงบ โดยไมมใครปริปากพูดคําใด
ี
ที่ตีนเนิน กอนจะลงสูปาถลม อันเปรียบเสมือนเชิงบันไดของทางดาน ที่นําขึ้นสูปากถ้ํา
นั่นเอง ทุกคนเห็นแงซายหยุดรีรอแหงนสํารวจไปที่ซุมเถาวัลยทึบริมทางตอนหนึ่ง รพินทรก็เคลื่อน
กริบเขาไป คนคูน้นไมไดพดจําคําใดกัน นอกจากจะใชสายตากวาดหาอยางระแวงภัยไปรอบๆ แลว
ั ู
ก็เงยขึ้นไปจองยังพุมไมตอนนั้นอีก ไชยยันตกับดารินจรดฝเทาเขาไปถึง เปนเวลาเดียวกับทีแงซาย
่
และรพินทร พากันทรุดตัวลงนั่งยองๆ กับพืน ้
สิ่งที่นายจางทังสองเห็นโดยไมจําเปนตองมีการซักถาม หรือคําอธิบายใดๆ เลยก็คือ เถา
้
เครือตรงพุมไมใหญนั้น มีรอยหักทึ้งลงมากิน ยอดไมบางสวนยังหลนเกลื่อนอยูกบพื้น เปนรอย
ั
ใหมสดเหลือเกิน สังเกตไดจากยาง
เพียงแคพรานใหญยกนิวขึ้นแตะริมฝปาก ทั้งสองก็สามารถเขาใจเหตุการณไดทันที อัน
้
เนื่องมาจากความเคยชิน นักมานุษยวิทยาสาวมือสั่นนอยๆ อีกครั้ง นัยนตาลุกวาว ไชยยันตถูมือทั้ง
สองกับขากางเกงใหแหงสนิทจากเหงื่อที่ออกซึม แลวปลดเซฟ .600 ไนโตรฯ คูมือ
ปารอบดานเงียบกริบ ไมไดยินแมแตเสียงนกหรือจักจั่นสักตัวเดียว ลมยามนั้นสงบนิ่งอยู
กับที่ ไมอาจสํารวจทิศทางไดแนนอน
แงซายยกมือขึนปองหู แลวทอดกายลงพังพาบกับพืนดิน เอาหูแนบพื้นนิ่งไปนาน
้ ้
ในขณะที่รพินทรคอยๆ กอบฝุนขางตัวขึ้นมาโปรย เพื่อพยายามจะหาทางลมใหได

“ไมนาเชื่อวามันจะปวนเปยนอยูแถวนี้ อยางนอยมันก็ลวงหนาเรามากอนตั้งคืนหนึ่ง”

ดารินกระซิบกับเพื่อนชายเบาที่สุด เพราะสงสัยในอาการของพรานใหญกับแงซาย
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

8. 1126
“ฉันก็คิดอยางเธอ แตรอยหักกิ่งไมใหมเหลือเกิน สดๆ รอนๆ ทีเดียว”
ไชยยันตกระซิบตอบ พลางเขมนมองไปทางรพินทรและคนใชชาวดง เพื่อจะอาน
ความหมายโดยอาศัยอากัปกิริยาของทั้งคูเปนเครื่องบอก
แงซายภายหลังจากเอาหูฟงกับพื้นอยูอดใจใหญ ก็เงยหนาขมวดคิว สั่นหนา รพินทรเองก็
 ึ ้
อยูในอาการลังเลไมแนใจในบางสิ่งบางอยาง ทันใดนัน ลมก็เริ่มพัดมาเบาๆ จากตนเนินลงไปสูปา
้ 
เบื้องลาง มนุษยเปนฝายอยูเหนือลมสําหรับสัตวทุกชนิด หากอยูในละแวกดงทึบนั้น

ทุกสิ่งทุกอยางยังคงเงียบสงัดอยูเชนเดิม นอกจากเสียงใบไมไหวกระทบกันเบาๆ
แงซาย เกิด จัน และเสย ผูกาลังหยุดนิ่งระวังระไว สดับรหัสอยูแทบไมยอมหายใจ ตางก็
ํ
พากันถอนใจยาวออกมา ลุกขึ้นยืนดวยอาการเปนปกติ ขยับจะออกเดินตอ แตพรานใหญยกมือขึน ้
โบกโดยเร็ว สั่งใหทุกคนนิงอยูกับที่อีกครั้ง แววตาของเขาเครียดขรึม เต็มไปดวยอาการครุนคิด
่
ขนาดหนัก ทุกคนหันมองดูเขาอยางสงสัย ก็เห็นพรานใหญปาดมือทั้งสองออกไป เปนสัญญาณให
พรานของเขากับแงซาย กระจายกันออกไป แลวชี้ไปยังดงทึบเบื้องหนา
อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง จองเขาดวยความฉงน จรดฝเทาเขามาใกล
“มันตองไมอยูใกลๆ นี่แลวครับ ผูกอง ลมโชยแลว เราเปนฝายเหนือลม ถามันอยูใกลๆ

ปานนี้ก็ตองไดยินเสียงเคลื่อนไหวของมัน”
“นาจะเปนอยางแงซายพูด”
ดารินเสริมมาโดยเร็ว
“ลมพัดจากดานเราไปทางมัน ถามันซุมอยูในละแวกนีจริง ก็มีอยูสองนัยเทานัน หากไม
้ ้
ผละหนี ซึ่งเราจะตองไดยินเสียงเคลื่อนไหว มันก็ปรี่ดิ่งเขามาแลว แตนี่ไมเห็นมีอะไรเกิดขึ้น มัน
ลวงหนาไปแลวละ”
เกิด เสย และจัน ก็พากันมองดูเขาอยางประหลาดใจ รพินทรยกมือขึนลูบปลายคาง มอง
้
สบตาทุกคนทีพากันจองมายังเขาอยูเงียบๆ แลวเปลี่ยนไปจับที่แงซาย
่
“แงซาย แกเปนคนมีฌานสังหรณดีเปนพิเศษ ถูกแลว ขอวินิจฉัยของพรานทั่วไปบอกเรา
ไดวา เวลาใดก็ตาม ที่เราอยูเหนือลม สัตวจะผละหนีทันที หรือมิฉะนั้นก็พุงสวนเขาใสทันที

เหมือนกัน แตสาหรับกรณีน้ี ฉันอยากจะใหแกใชฌานสังหรณของแก แลวบอกมาซิวามันอยูใกล
ํ 
หรือไกลเราขนาดไหน”
แงซายอึ้งคิด แลวเปดรอยยิ้มกวาง
“ผูกองคิดอยางไรหรือครับ?”
“ฉันไมไดคด แตสังหรณเตือนวา มันกําลังจองมองเราอยูใกลๆ นี่เอง เพียงแตวาเรายังไม
ิ
เห็นมันเทานั้น”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

9. 1127
“ผมไมมีสังหรณอะไรในขณะนี้ และฌานสังหรณของผมก็ไมแนนอนเสมอไปนัก รูตาม
หลักของพรานชางอยางเดียววา ถาเราอยูเหนือลมมันเมือไหร เมื่อนั้นก็ตองตามกันเหงื่อตก เดินกัน
่
อีกหลายเหนื่อยนัก ผมอาจผิดก็ได”
คนใชชาวดงบอกหาวๆ
พรานใหญแยกเขี้ยวยิ้ม แลวพยักหนา
“เอาละ ถางั้น แกนําตอไป”
ดารินหัวเราะออกมานิดหนึง ตบไหลแงซายแลววา
่
“ไป! เดินตอเถอะแงซาย อยาเสียเวลาอยูเ ลย”
พอแงซายออกเดิน ม.ร.ว.หญิงคนสวย ก็แซงหนาพรานใหญ เดินติดหลังคนใชชาวดงไป
แตฝามือหนักๆ ของรพินทรตะครุบไหลของหลอน เหนียวไวพดหวนๆ่ ู
“อยาออกหนา ไปอยูขางหลังผมตามเดิม”
หลอนหันขวับมาอยางฉุนเฉียว
“นี่ นายพราน คุณนะประสาทเสียไปเสียแลว ฉันคิดวาทางที่ดี คุณนั่งสงบสติอารมณรอที่
ปากถ้ํานั่นก็จะดีกวานะ แงซายจะนําพวกเราไปเอง”
ไมทันจะขาดเสียงของดารินที่ตวาดเขาใสเขา ปาเบื้องหนาในระยะหางเพียงไมกี่กาว ก็
แตกครืนขึนอยางจูโจมกะทันหัน พรอมกับเสียงแปรนกึกกอง
้
แงซายผูล้ําหนาทุกคนออกไป เหวี่ยงไรเฟลขึ้นบาแลวลั่นไกเขาใสรางมหึมาที่ตะลุยรี่เขา
มานั้น ในระยะประจันหนาเผาขน เสียงกระสุนระเบิดสะทานดง เลือดในกายของทุกคนในขณะนี้ ดู
เหมือนจะจับเปนกอนแข็ง ในปรากฏการณที่เกิดขึ้นเฉพาะหนา
มันสวนเขาใสควันปนอยางดุรายกระหายเลือด และเร็วเหมือนสายฟา!
อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงโจนหวือพนหนาของมันไปเพียงองคุลีเดียว ลมกลิ้งกอด
ปนอยูที่โคกใหญริมทางใกลๆ
พลาดจากแงซาย ขุนเขาลูกนันก็ตะบึง แผนดินสะเทือนเขามายังดารินและรพินทร ผูบัดนี้
้
ยังอาปากโตเถียงกันคางอยู เพราะอยูในเสนทางทันเดียวกัน

และในขณะนัน ใกลเขามาเพียงสองสามวาก็จะถึงตัว!
้
เปนครั้งแรกในชีวิตของจอมพราน ซึงยอมสละปนใหหลุดจากปนไปโดยเจตนา ชีวตของ
่ ิ
นายจางสาว...สําคัญกวาอื่นใดทั้งสิ้น ปลอกแขนของเขาคลองเขาที่เอวกิ่วของดาริน และกระชากสุด
แรงเทาที่มอยูทั้งหมด พรอมกับถีบตัวเองออกจากที่มุงเขาหาโคนไมขนาดใหญที่ลมขวางอยูริมทาง
ี 
ไมหางออกไปนัก หลอนกระเด็นออกไปน็อกพื้นแนนิ่ง จากกําลังเหวียงสุดแรงเกิดนัน รอดจากบา
 ่ ้
ทาคชสารที่ตะลุยเขามาอยางหวุดหวิด สวนตัวเขาเองก็กลิ้งลมคว่ําคะมําหงายไปสามสี่ทอด แลเห็น
โลกหมุนไปหมด การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นภายในพริบตาเทานั้น
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

10. 1128
ระหวางทีเ่ ขากลิ้งหมุนไปกับพื้น กําหนดทิศทางไมถูกอยูน้น หูทั้งสองก็ลั่นเปรี๊ยะ ปาน
 ั
จะดับไป รูสึกแรงกดของอากาศวูบขึ้นใกลๆ ตัว นั่นคือเสียงคํารนของ .600 ไนโตรฯ ไมมปญหา ี
จากมือของไชยยันตแน ไชยยันตผูที่เขาก็ยงกําหนดไมถกวาจะเปนอยางไรบาง เพราะยืนอยูหางจาก
ั ู 
เบื้องหลังเขาออกไป 4-5 กาวเทานัน เพียงแตรูจากเสียงระเบิดของปนวา อยางนอยทีสุดนักผจญภัย
้ ่
หนุมชาวกรุง ก็มโอกาสลั่นกระสุนออกไปไดนัดหนึ่ง และเปนนัดทีสองรองจากแงซาย ขณะที่ชาง
ี ่ 
รายพุงสวนหัวแถวเขามา
ตะกายขึ้นยืนทันทีที่ต้งหลักไดอีกครั้ง ไชยยันตกําลังวิงกระเจิดกระเจิง แตรางใหญโต
ั ่ 
มโหฬารรองโอกยาวลันปา กวดตามหลังอดีตนายทหารปนใหญไปไดสองสามกาว ก็คูเขาหนาฮวบ
่
ลง ไชยยันตหนกลับมาอีกครั้ง คราวนี้วิ่งเขาไปใกลทางดานซายของมัน จอปากกระบอกปนเขาไปที่
ั
ชองหู เสียงลันตูมขึ้นอีกนัด คชสารรายลมตะแคงครืนลงไปราวกับถูกมืออันทรงพลังผลัก
่
ทางดานเกิด เสยและจัน ซึ่งหางออกไปทางเบื้องหลัง บัดนี้กกําลังสับสนอลหมานขีดสุด
็
ทั้งสามคนชวยกันกระหน่ําไรเฟลเขาใสอีกตัวหนึ่งสนั่นหวั่นไหวไปหมด พรอมทังวิ่งแตกกระจัด
้
กระจาย เพราะถูกกวดไลเขามาอยางบาเลือด รพินทรกระโจนเขาไปควาปนของเขาที่ตกอยู แลววิ่ง
ปราดออกไปสกัดหนา ในขณะทีเ่ สยตะเกียกตะกายเขาไปติดอยูในพงเถาวัลย โดยมีไอยกษใหญ
 ั
แผดเสียงรอง เลือดโทรมตัวแลนเขามาอยางกระชั้นชิด
รพินทรปลอยนัดแรกในมือออกไปในขณะที่วิ่งเขาใส โดยหนีบพานทายปนไวในซอก
แขน กระสุนนัดนั้นแลนเขาตัดซอกขาหนา มันสะทาน สั่นดิกไปทังตัว สงเสียงรองลั่นปา บายหัว
้
จากการที่มุงขยี้เสย แลนตะลุยตรงไปยังทางดานอันนําสูปากถ้ําอยางปดเปโซเซ เขากวดไลหลังไป

อีกอยางไมคดชีวต เกิดกับจันซึ่งแตกกระเจิงเขาไปในพงสองฟาก ก็ถลันออกมา แลวระเบิดกระสุน
ิ ิ
ตามหลังไปอีกคนละนัด
มันยักแยยกยันอยูที่ทางดานอันชันนัน ถอยหลังลื่นไถลลงมาสองสามครั้ง แลวพยายาม
ั ้
จะปนขึนไปอีก จังหวะนีเ้ องจันผูอยูในทิศทางที่ใกลกวารพินทร ก็กวดไลหลังเขามาถึง จี้ปาก
้
กระบอก .375 แม็กนั่ม หมายไปที่กานคออันเปนเปาถนัดถนี่แลวลั่นเปรียง ้
ไอยักษก็พลันหมดฤทธิ์ หมอบคาอยูปากทางดานนั่นเอง!
ทามกลางหัวใจอันเตนไมเปนส่ําของทุกคน ปาสงบเงียบลงตามเดิม ซากของชางสารสอง
ตัวที่กองพะเนินอยู เปนสีดอขนาดใหญเต็มที่ทั้งคู ไมมีเงาหรือวี่แววของไอแหวง จาโขลงของมัน
ใหคนพบ เปนเพียงสองตัวโดดๆ เทานั้น ทีพรวดพราดออกมาโจมตีฝายมนุษย
่
“นอยอยูไหน?”
ไชยยันตรองขึ้นเปนประโยคแรก ในทันทีที่ควันปนจางและชางทั้งสองตัวคว่ําไปหมด

รพินทรจึงนึกขึ้นมาได เขาเผนตรงไปที่รางกันหมดสติอยูใตซากของตนไมของหลอน ทั้งหมดก็พรู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

11. 1129
ตามเขามา ไชยยันตปราดเขามาประคองเพื่อนอยางตกใจ รพินทรยนอึ้งทําอะไรไมถูก ปลอยหนาที่
ื
ปฐมพยาบาลใหกับไชยยันต
ครูใหญหลังจากนั้น นักมานุษยวิทยาสาวก็ไดสติรูสึกตัวขึ้นมาอีกครั้งดวยอาการมึนงง
หลอนสะบัดหนาอยูเปนครูใหญ เหมือนจะเรียกความทรงจํา แลวลืมตาโพลงมองดูหนาทุกคนที่

แวดลอมอยู
“นอย! เปนยังไงบาง!”
ดารินยกมือขึนกุมตนคอ อาการยังงงๆ อยูเชนเดิม จับตนชนปลายไมถก
้ ู
“เกิดอะไรขึ้นนี่ ฉันหมดสติไปแลวเหรอ แลว...”
หลอนหันไปรอบๆ ขมวดคิ้ว
“ชางละ? มันโผลพรวดพราดออกมาไลพวกเราไมใชหรือ?”
“ตายหมดเรียบรอยแลวทั้งสองตัว พวกเราปลอดภัยทุกคน เธอหมดสติไป สงสัยจะน็อก
พื้นตอนที่รพินทรกระชากหลบขณะที่มนวิ่งเขาใส” ั
ไชยยันตบอกโดยเร็ว มองดูเพื่อนสาวอยางเปนหวง
หญิงสาวคงนังนิ่งกุมตนคออยูเชนนัน รพินทรทรุดลงตรงหนา มองดูหลอนอยางสงสาร
่ ้
และรูสึกเสียใจ พูดแผวต่ํา
“กรุณาอภัยใหผมเถิดครับ คุณหญิงคงจะเจ็บมาก ผมกําลังตกใจในตอนนั้น เหวี่ยง
คุณหญิงสุดแรงเกิดทีเดียว เพราะจวนตัวเหลือเกิน”
ดารินฝนหัวเราะออกมากรอยๆ แตแววตาไมสอวาจะโกรธเคืองอะไร
“สุดแรงโมโหดวยใชไหม ทีฉันอวดดีไมเชือคุณ คุณคงผิดหวังที่ฉนไมคอหักตายไปเสียรู
่ ่ ั
แลวรูรอดอีตอนที่คุณเหวียงมานั่นนะ อยากจะฆาฉันใชไหม?”
่
“โธ คุณหญิงครับ...”
พรานใหญรองออกมาเบาๆ ไชยยันตก็สอดมาโดยเร็ววา
“แลวกัน นอย! รพินทรชวยชีวิตเธอไวแทๆ กลับไปกลาวหาเขาเสียอีก เธอน็อกพื้นสลบ
ไปชั่วครู ยังดีกวาที่จะรางกายแหลกเหลวไปดวยบาทาชาง ถาเขาไมกระชากเธอแรงขนาดนั้น ก็คง
หลบมันไมทนแน”ั
“เปนอันวาฉันผิดอีกเชนเคย ที่พยายามจะคัดงาง ไมเชือฟงคุณและผลแหงการอวดดีนั้น
่
ฉันก็ไดรับโทษเจ็บตัวไปแลว คุณคงเลิกโกรธฉันนะ นายพราน”
รพินทรถอนใจออกมาอยางโลงอก จองสบตานายจางหัวรั้นของเขานิง ดารินยิ้มให กลาว
่
ย้ําตอมาเมื่อเห็นเขายังเฉยอยู ครั้งนี้น้ําเสียงออนลงเจือไปดวยกระแสวิงวอน
“ยังโกรธฉันอยูอีกหรือ?”
พรานใหญสายหนาชาๆ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

12. 1130
“หามิได ผมตะหากที่ควรจะถามคุณหญิงเชนนั้น ผมเสียใจเหลือเกินทีทําใหคณหญิงตอง
่ ุ
บาดเจ็บ โดยไมไดเจตนาและดีใจที่คุณหญิงไมถือโทษ”
ดารินหัวเราะเสียงใส กระโดดลุกขึ้นยืนอยางวองไว
“เสียดายเหลือเกิน ที่ฉนน็อกพื้นหลับไปเสียกอน เลยไมไดรวมเหตุการณตื่นเตนเมือกี้นี้
ั ่
ดวย มันไปยังไงมายังไง หลังจากฉันหลับไปแลว”
ไชยยันตเลาใหหลอนฟงคราวๆ ถึงนาทีฉุกเฉินที่สุดซึ่งทุกคนเผชิญรวมกัน
“มันสองตัวก็จริง แตพวกเราหวิดตายกันทุกคนนั่นแหละ ดีแลวที่เธอสลบไปเสียได
ชั่วขณะ ไมไดอยูในเหตุการณตอนนัน”
้
เพื่อนชายบอกในตอนทายของการลา
จากการสํารวจซาก พบวากระสุนนัดแรกของแงซาย ที่ยิงสวนหนาออกไปทันทีที่มันโผล
พรวดออกมา ทะลุบริเวณสวนบนของศีรษะอันเปนสวนโพรงอากาศ นั่นจึงเปนคําตอบไดชัดวา
เหตุใดมันจึงยังสามารถวิ่งสวนเขามาได จนเกือบถึงตัวรพินทรและดาริน สวนลูกปนของไชยยันตที่
ลั่นเปนนัดที่สองตอจากแงซายนั้น เสยทะลุเขาไปกวางหนาอก และนัดที่ซ้ําอีกครั้งหนึ่ง ระเบิดผาน
หูทะลุขมองเลยออกอีกดานหนึ่ง มันจึงคว่าลงในทันที สําหรับเจาตัวหลังซึ่งหมอบคาอยูชายเนินนัน
ํ ้
ถูกกระสุนของใครตอใคร ที่ประดังกระหน่ําเขาใสแทบจะปรุไปทั้งตัว นัดที่หยุดมันลงอยางเฉียบ
ขาด เปนนัดสุดทายที่จนกรอกเขาไปยังกระดูกคอตอ
ั
ยกเวนจากดารินผูหมดสติไปกอนแลว อีกหกคนตกอยูในฐานะวิ่งกันปาแตก กอนที่จะ
พิชิตมันทั้งสองตัวลงได แตละคนถูกหนามและกิ่งไผไดแผลกันไปทั้งนั้น
รองรอยของมันที่คนพบภายหลังจากนัน บอกไดชัดวา เจาสีดอทั้งสองตัวซุมเงียบคอยดัก
้
รอฝายมนุษยอยูกอนแลว ดวยเจตนาที่จะพุงเขามาขยี้ และมันจะเปนอืนไปไมได นอกจากเจาทหาร
 ่
เอกคูใจสองตัว ที่ชวยกันประคับประคองไอแหวงจาโขลงของมันหนีมา นับตั้งแตไอแหวงจาโขลง
ถูกดารินยิงเมือบายวาน
่
ปริศนาอันชวนมหัศจรรยใจที่สุดสําหรับทุกคนก็คือ ไอแหวงอันตรธานไปไหน จึงเหลือ
แตเพียงบริวารคูใจของมันสองตัวดักรอรับหนาอยูเชนนี้
ระหวางทีพรานใหญยืนอึ้งอยูนั้น แงซายก็เดินคอตกเขามาหยุดยืนอยูตรงหนา เขามองดู
่ 
เหมือนจะถาม คนใชชาวดงก็เอยขึ้นดวยน้าเสียงกังวานหาวหาญอันเปนคุณลักษณะประจําวา
ํ
“ผูกองถูก แตผมผิด”
จอมพรานขมวดคิ้ว
“ในขอไหนกัน”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

13. 1131
“ผมอานวา มันอยูใตลมเรา มันจะตองผละหนีไปไกลแลว แตผูกองอานวามันจะตองซุม
ดักเราอยู และมันก็จริงอยางผูกองวา เราเกือบตายกันทุกคน ขณะที่มนโผลออกมา ผมยังยิงพลาดเสีย
ั
อีก ทําใหมนแลนสวนเขามาได คราวนี้ผมผิดถึงสองขอ อานใจมันผิด แลวก็ยิงนัดแรกผิด”
ั
พรานใหญยิ้มกรานๆ
“ไมมีใครถูกเสมอไปหรอก แงซาย ถึงฉันเองก็ผิดมาเสียนักตอนัก สําคัญแตเพียงวา ถา
แกผิด ฉันถูก และเมื่อฉันผิด แกก็จงถูก เราอยามาผิดในเวลาเดียวกันก็แลวกัน ลืมมันเสียเถอะ มา
ชวยกันคิดดีกวาวา ไอแหวงไปไหน”
“ตอนที่มันหลบเขาปากถ้ําทางดานโนน ผมกองแนใจหรือไมวามันพากันเขามาสามตัว
ไอแหวงถูกสองตัวชวยขนาบขางมา”
“ออ ไมมีปญหา รอยเลือดของมันก็บอกชัด”
“แลวที่ปลักตะไครกลางน้ํา กอนจะถึงเหว รอยเลือดก็หายไปเสีย หายไปอยางคนไมพบ
อีก แลวเราก็ตามรอยทะลุออกทางปากถ้ําดานนี้ พบเพียงสองตัวดักรอเราอยู”
แงซายเอยมาแชมชา ตาจับมองมายังเขานิ่ง รพินทรเบิกตาโพลงขึ้นในบัดนั้น เหมือนจะ
เฉลียวคิดอะไรขึ้นมาไดในคําพูดของแงซาย และแลวก็หวนนึกไดในทันทีนั้นเองวา ขณะที่รอย
เลือดของไอแหวงหายไป แงซายพยายามจะวนเวียนคนหาอยูดวยความสงสัย แตเขาเอง...เปนคน
ออกคําสั่งใหเลิกสนใจกับเรื่องรอยเลือดที่สูญหายไป และบังคับใหนําออกมาจากปากถ้ําทางดานหุบ
หมาหอนนี้เสีย เขานาจะพลาดเสียแลวในตอนนั้น พลาดเพราะมองขามในเรื่องรอยเลือดที่หายไป
นั่นเอง!
“แงซาย แกหมายความถึงวา...”
พรานใหญชะงักคําพูดไวเพียงแคนน จองหนาแงซายเขม็ง
ั้
“มันเขาทางปากถ้ําดานโนนมาสามตัว แตโผลออกทางปากถ้ําดานนี้เพียงสองตัว อีกตัว
หนึ่งคือไอแหวงหายไปไหน ไมมีทางออกดานอื่นอีกแลว นอกจากดานนี้ดานเดียว”
กะเหรี่ยงรางยักษพูดมาอยางเปนปริศนา และระหวางที่พรานใหญยนหรี่ตาคิดอยู แงซาย
ื
ก็ชี้ไปทางซากชางอีกตัวหนึ่ง ที่ถูกจันยิงคว่าคาตีนเนินอันจะนําขึนไปสูปากถ้ํา บอกตอมาวา
ํ ้
“ผูกองนึกออกไหม ไอตัวนันถาไมถูกยิงลมเสียกอน มันกําลังบายหนาไปไหน ทําไมมัน
้
ไมเตลิดหนีไปทางอื่น ทําไมจึงพยายามจะตะเกียกตะกายยอนกลับไปทางปากถ้ํานันอีก และทําไม
่
มันทั้งสองตัวลวงหนาผานปากถ้ํามากอนเราคืนหนึ่ง จึงยังหากินใกลเคียงอยูกับบริเวณนี้ ไดกลิ่นเรา
แลวก็ยังไมคิดหนี”
รพินทรไมเอยคําใดในขณะนั้นทั้งสิ้น เดินเขาไปพิจารณาดูซากของชางตัวที่หมอบตาย
อยูคาเนินอีกครั้ง แลวแหงนขึ้นมองไปยังปากถ้ํา ริมฝปากของเขาเมมเปนเสนตรง ใชนิ้วเสยปก
หมวกขึน ้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

14. 1132
“แกกับฉันเห็นจะผิดกันคนละครั้งเสียแลว ฉันผิดกอนแก ที่อานวาไอแหวงจะตองมุง
ออกมาทางปากถ้ําดานนี้ สวนแกผิดที่อานวามันไดกลิ่นเรา มันจะตองบายหนาหนีหางไกลออกไป”

แลวเขาก็ถอนใจยาว โคลงศีรษะชาๆ มองไปทางนายจางทั้งสอง ซึ่งยืนลอมอยูในขณะนี้
อยางไมเขาใจในความหมายวา เขากับแงซายหารืออะไรกันอยู บอกเสียแหงวา
“ไอแหวงหลบฉาก ซุมอยูในถ้ําเสียแลวละครับ”
เสียงไชยยันตอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง เบิกตากวาง
“คุณแนใจหรือ?”
“คําตอบมารูเอาแนชัด อีตอนที่เราเผชิญหนากับไอสองตัวนี่แหละครับ หลักฐาน
สิ่งแวดลอมพอจะทําใหสันนิษฐานไดอยางนี้”
แลวเขาก็อธิบายใหทั้งสองทราบถึงขอเหตุผลที่เขากับแงซายถกเถียงหารือกัน
“แปลวาชางบริวารของมันสองตัวเทานัน ที่ออกมาทางปากถ้ําดานนี้ โดยตัวไอแหวงเอง
้
ยังซุมหลบอยูในถ้ํา”

ไชยยันตรองถามย้ําอีกครั้ง
“ผมยอมรับวา ผมตามความคิดของมันไมทันในขณะนัน เพิ่งจะมารูแนเอาเดียวนี้เอง”
้ ๋
“ฉันก็สงสัยแตแรกแลว ตอนที่รอยเลือดของมันขาดหายไป”
ดารินวา มองหนาพรานใหญกับแงซายสลับกัน
“ตอนนั้น ดูเหมือนแงซายก็มีทีทาวาอยากจะคนใหทว แตคุณเรงใหเขานําออกมาทางปาก
ั่
ถ้ําดานนี”
้
“ผมยอมรับวาผมพลาดในขอนั้น”
รพินทรสารภาพแลวสบถพึมพําสาปแชงตนเอง หยิบชายผาขาวมาที่เคียนเองไวขึ้นมาซับ
เหงื่อ ระหวางที่ไชยยันตหนไปสอบถามแงซาย ดารินก็กลาวตอมาวา
ั
“เห็นจะไมมีปญหาหรอก เราหลงกลถูกมันหลอกเอาอีกแลว ยิ่งคิดก็ยงมองเห็นชัดขึนทุก
 ิ่ ้
ที หลังจากที่รอยเลือดขาดหายไป พวกเราเดินไตกนมาตามปากขอบเหวอันแคบจํากัด และทางเดินก็
ั
ลําบากมาก ไอแหวงไมมทางที่จะเดินผานไดเลย เพราะมันเจ็บมาก ถาพยายามเดินมาก็มีหวังพลัด
ี
ตกเหวตาย เราก็สันนิษฐานวา การทีไอแหวงเคลื่อนไหวรุดหนาไปได เพราะมีชางใหญสองตัวคอย
่
ขนาบแซงพยุงชวย แตทางที่ผานปากเหวนั้น ชางเดินผานไดเพียงตัวเดียวเทานั้น มันจะชวยประคอง
กันไมไดเด็ดขาด นอกจากจะเดินเรียงเดี่ยวกันไป แลวไอแหวงจะผานไปไดอยางไร”
เหตุผลของนักมานุษยวิทยาสาวยิ่งมีนําหนัก ชวยใหคําตอบชัดเจนขึน
้ ้
“จริงของคุณหญิง ผมก็โง ลืมนึกถึงไปในขอนี้”
“วาแตในอุโมงคถ้ํา บริเวณที่กอนจะผานปากเหว ไอแหวงจะหลบซอนอยูไดยังไง มันมืด
และอับทึบเหลือเกิน”
ไชยยันตสงสัย
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

15. 1133
“ถาในเวลาปกติ ผมก็ไมคิดเหมือนกันวามันจะซุมตัวอยูในบริเวณนั้น แตเราก็ตองไมลืม

วาไอแหวงเจ็บมาก มันไปดวยตัวมันเองไมไหวแลว โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อหนทางผานปากเหวที่
ลอแหลมเชนนั้น และอีกอยางหนึ่งก็ตามที่เราไดเห็นกันแลว บริเวณนั้นเปนคูหาแยกแยะออกไป
มากมายกวางขวางมาก อาจมีปลองอากาศจากกนเหวทีใดสักแหงหนึงลงมาบรรจบอีกก็ได เรายัง
่ ่
ตรวจกันไมทวบริเวณนัน เพราะฉะนัน ไอแหวงจะตองใชเปนทีซุมพักตัวไดอยางสะดวกทีเดียว
ั่ ้ ้ ่
บริเวณนั้นอาจเปนที่พักซุมซอนตัวของมันในยามฉุกเฉิน ที่มันเขาไปหลบอยูเปนประจําก็ได”
พรานใหญบอก จันก็สอดมาวา
“ไมผิดละครับ เจานาย ตองเปนอยางที่พรานใหญวาแนๆ ลูกโขลงสองตัวนี่อาจออกมา
หาอาหารใหจาโขลงที่กําลังเจ็บซุมตัวอยูของมันก็ได มันถึงไมไดผละหนีไปไหนไกล ปวนเปยนอยู
 
ใกลปากถ้ํา ตัวสุดทายที่คว่ําอยูริมเนินนี่ ก็บอกทาใหเห็นชัดแลววา มันพยายามจะวิ่งหนียอนกลับ
เขาไปในถ้ําอีก พญาของมันจะตองหลบอยูในถ้ํานันเอง มายงั้นมันจะพยายามยอนกลับเขาไปอีก
่
ทําไม”
“ถางั้นก็นับวาเราโชคดีมากที่มาปะทะกับไอสองตัวนี่เสียกอน และอานความจริงไดทัน
การ ดีที่ไมเดินหลบตามงมโขงไปทางอื่น ถาพลาดหัวเลี้ยวหัวตอตอนนี้ละก็เย็นใจ งมกันเหนื่อย
เปลาอีกหลายวันทีเดียว ดีไมดีไมมีโอกาสเห็นเงาไอแหวงอีกแลว”
อดีตนายทหารปนใหญครางออกมา แลวหันมาทางพรานใหญ พยักหนาชวน
“ไป ยอนกลับเขาถ้ํา เอาตัวไอผูรายสําคัญใหอยูมือวันนีแหละ”
้
รพินทรนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง ดวยความคิดหนักหนวง เขากําลังชั่งใจในบางสิ่งบางอยาง ดาริน
ก็เอยมาชาๆ อยางกังวลวา
“วาแตไอแหวงจะยังหลบอยูในถ้ํานั่นอีกหรือเปลาก็ไมรู
 ระหวางที่เราโผลออกมา
ทางดานหุบหมาหอนนี่ มันอาจยอนทางหนีกลับออกไปทางปากถ้ําดานปานอกแลวก็ได”
ไชยยันตสั่นศีรษะ
“ถาขอสันนิษฐานของเราทั้งหมดนี้ถกตอง ก็เชื่อไดแนวา ไอแหวงไมมทางที่จะยอนกลับ
ู ี
ออกไปทางปากถ้ําดานโนน ลองคิดดู ถามันยังมีแรงพอที่จะยอนกลับออกไปได มันก็นาจะเดินผาน
อุโมงคทะลุออกมาทางดานนี้ พรอมกับลูกโขลงของมันแลว”
“นาจะเปนอยางคุณไชยยันตวาครับ”
รพินทรลงความเห็นมาอีกคน แหงนหนาขึ้นสํารวจอากาศ และเหลือบไปที่นาฬิกาขอมือ
ของอดีตนายทหารปนใหญ มันยังเหลือเวลาอีกอยางนอยก็ไมต่ํากวาสองชั่วโมงกอนจะเทียง ่
“เปนอันวาเราจะบุกเขาไปคนมันในถ้ําอีก คุณไชยยันตกบคุณหญิงพรอมไหมครับ”
ั
“ผมนะพรอมเสมอ วาแตนอยเถอะ น็อกพื้นเมื่อกีนี้คอยยังชัวดีแลวหรือยัง ถายังไงละก็
 ้ ่
พักอีกสักชัวโมงก็ได”
่
ดารินเอี้ยวดัดคอไปมา แลวยิ้มอยางทรหดตาเปนประกายวาว บอกมาหนักแนนวา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)