1.
Gjergj Kastrioti – SKËNDERBEU(1405-1468)
Prof. i Historise Mejdin
Rrahmani
Punoi :Getoar Elshani X-7

2.
Skënderbeu lindi në vitin 1405 dhe vdiq me
lavdi të përjetshme më 1468. Është Heroi
Kombëtar i shqiptarëve, figura më e shquar në
historinë e shqiptarëve.
Gjergj Kastrioti ishte djali më i vogël i Gjon
Kastriotit dhe i princeshës Vojsava, fëmija i
fundit midis 4 djemve dhe 5 vajzave. U mor
peng nga Sulltan Murati më 1421 dhe u dërgua
në oborrin e Sulltanit në Adrianopojë. Atje,
zgjuarsia dhe shkathtësia e çuan Gjergjin në
shkollën e sulltanit që përgatiste komandantë e
nëpunës.
Natyra i kishte dhënë dhunti mendore e fizike.
Atje mori emrin Iskënder. Pas mbarimit të
shkollës, Gjergj Kastrioti kreu detyra ushtarake
në Ballkan e në Azinë e Vogël, duke u dalluar
për trimëri dhe për këtë arsye iu dha titulli bej
që do të thotë princ ose fisnik pra Skënderbeg
do të thotë Aleksandri princ ose fisnik. Ai nuk e
harroi vendin e tij të dashur dhe priste me
padurim rastin të kthehej në tokën që e lindi.

3.
Skënderbeu nuk hoqi dorë nga ideja për t'u kthyer në Shqipëri në fronin e
të atit, deri në vitin 1443 kur ai u nis kundër Janosh Huniadit nën
komandën e bejlerbeut të Rumelisë.
Më 3 nëntor 1443 në afërsi të Nishit, u ndeshën dy ushtritë. Ushtria
osmane u shpartallua dhe u tërhoq në panik. Skënderbeu filloi të zbatonte
planin e kryengritjes, së bashku me 300 kalorës shqiptarë e me të nipin
Hamza Kastrioti, u kthye në Dibër, ku populli e priti si çlirimtar. Mori masa
për përforcimin e rrugëve nga mund të vinin osmanët, dhe prej andej iu
drejtua Krujës. Me një ferman të rremë shtiu në dorë qytetin e garnizonin
dhe kështu më 28 nëntor 1443 u shpall rimëkëmbja e principatës së
Kastriotëve. Mbi kështjellën e Krujës u ngrit flamuri me shkabën e zezë
dykrenare i Kastriotëve.
Skënderbeut ndikoi
fuqishëm në jetën
shpirtërore të shqiptarëve
dhe për rritjen e vetëdijes
kombëtare të tyre. Të
frymëzuar prej tyre,
intelektualë të shquar
shqiptarë, i pasqyruan e i
përjetuan ato në vepra
historike monumentale, në
të cilat nisi jetën e vet
historiografia shqiptare.

4.
Gjergj Kastrioti - Skënderbeu ishte përfaqësuesi më
konsekuent dhe më i shquar i elitës drejtuese shqiptarë
që udhëhoqi më vendosmëri frontin e luftës së
shqiptarëve kundër pushtuesve osmanë. Ai realizoi të
parin bashkim të shqiptarëve, Lidhjen Shqiptare të
Lezhës, e cila hapi rrugën e krijimit të shtetit të pavarur
shqiptar, themeluesi i të cilit u bë ai vetë. Kujdes të
veçantë Skënderbeu i kushtoi ruajtjes së burimeve të
brendshme ekonomike, tek të cilat u mbështet lufta.
Duke fuqizuar mbrojtjen në brezin kufitar, në lindje e në
jug, ai i dha mundësi banorëve të viseve të lira të
zhvillonin një veprimtari ekonomike deri diku normale.
Krahas mbrojtjes së vendit, Skënderbeu i kushtoi vëmendje çlirimit të viseve të pushtuara që
ndikoi në formimin e mëtejshëm të lidhjeve më banorët e këtyre viseve dhe në forcimin e
bashkimin e të gjithë popullit shqiptar. Aftësitë e Skënderbeut si burrë shteti spikatën edhe
në marrëdhëniet me vendet e tjera. Duke pasur të qartë së rrezikut osman mund t’i bëhej
ballë vetëm më sukses vetëm me forca të bashkuara, Skënderbeu kërkoi pareshtur
pjesëmarrjen e vendeve evropiane në luftë kundër armikut të përbashkët.
Në kushtet e pabarazisë së theksuar ndërmjet forcave osmane dhe atyre shqiptare,
Skënderbeu përpunoi strategjinë dhe taktikën e tij luftarake, në bazë të së cilës qëndronte
mendimi se fitorja nuk mund të varej nga numri i ushtarëve. Ai mbante armikun në alarm të
përhershëm, i priste rrugën e fuqizimet dhe, pasi e kishte futur në kurth, e godiste me sulme
të fuqishme e të befasishme.

5.
• Skënderbeu u shndërrua në simbol të luftës për liri e pavarësi. Ai mbeti një figurë e dashur
për shqiptarët edhe pas vdekjes së tij. Kujtimi i tij mbeti gjithnjë i gjallë nëpër këngët,
gojëdhënat e tregimet e shumta popullore që i dhanë atij tiparet e një figure legjendare.
• Vepra dhe figura e Skënderbeut kishte përmasa dhe rëndësi evropiane. Ai u vlerësua lart nga
personalitetet e shquara evropiane të kohës. Këtë e dëshmon edhe fakti së për Skënderbeun
është shkruar një literaturë e shumëllojshme, prej qindra vëllimesh, të botuara në shumë
gjuhë, dhe në të katër anët e botës. Ndër autorët shqiptarë janë Marin Barleti, Fan Noli, Sabri
Godo, Fatos Daci.
• Libra mbi princin shqiptar filluan të shfaqen në Evropën Perëndimore në fillim të shekullit 16.
Një nga më të hershme të këtyre historive që kanë qarkulluar në Evropën Perëndimore në
lidhje me veprat heroike e Skënderbeut ishte Historia de Vita et gestis Scanderbegi,
Epirotarum Principis (ca Romë. 1508-1510), botoi një katër dekada vetëm pas vdekjes së
Skënderbeut. Kjo Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut, Princi i Epirote është shkruar
nga historiani shqiptar Scodrensis Marinus Barletit, i njohur në gjuhën shqipe si Marin Barleti,
të cilët pas përjetuar pushtimin turk të Shkodrës tij të lindjes nga eksperienca personale, u
vendos në Padua ku ai u bë rektor i kishës famullitare të Shën Stefan. Barleti dedikon punën e
tij për të Donferrante Kastrioti, (nip i Skënderbeut), dhe të pasardhësve. Libri është botuar së
pari në latinisht.

6.
Legjenda mbi heroin shqiptarë
• Për popullin shqiptar Skënderbeu bënte mrekulli me shpatën e tij. Ishte menduar se duheshin tre burra të
ngrinin shpatën e tij dhe se ai mund të copëtonte shkëmbinj ose shponte male me të. Në një ngjarje tjetër
popullore është thënë gjatë negociatave për paqe se Sulltan Mehmedi i II, që kishte dëgjuar për shpatën e
Skënderbeut i kërkoi atë si një nder Skënderbeut. Skënderbeu pranoi dhe dërgoi shpatën e tij si një dhuratë
për sulltanin. Njerëzit e Skënderbeut pas dëgjimit të lajmeve ishin të shqetësuar. Ata i dolën Skënderbeut
në lidhje me frikën e tyre se ai i dorëzoi shpatën e tij legjendare, por Skënderbeu qeshi dhe u përgjigj se ai i
dorëzoi shpatën e tij, por jo krahun e tij.
• Gjatë një betejë të furishme kundër turqve që zgjati përtej muzgut, Skënderbeu urdhëroi disa nga ushtarët
e tij të gjenin një tufë me dhi, e u lidhën pishtarë të ndezur brirëve të tyre dhe dërgohen në drejtim të
rreshtave të ushtarëve turq gjatë natës. Turqit besuan se u sulmuan nga trupa të shumta shqiptare dhe u
larguan me mendimin se u mundën që në numër. Për shërbimin e rëndësishëm të marrë nga ana e këtyre
kafshëve, heroin ynë vendosi të përvetësojë imazhin e kafshës si emblemë të tijën, në përkrenaren e tij.
• Skënderbeu në shtrat të vdekjes së tij urdhëroi djalin e tij për t'i shpëtuar hakmarrjes turke të largoheshin
për në Itali, tha se sa më shpejt të zbarkojë në ranishte të gjente një pemë ku të lidhë kalin e tij dhe shpatën
e tij, dhe sa herë që të frynte era turqit të dëgjonin shpatën e tij në ajër dhe hingëllimën e kalit të tij dhe
nga frika se nuk do t'a ndiqnin.
• Me të përhapur lajmin e vdekjes së Skënderbeut, Turqit vendosën të sulmonin forcat shqiptare sa më
shpejt që të përfitonin nga morali i ulët që ngjarja kishte prodhuar. Komandantët shqiptar vendosën të
përdornin një dredhi të pazakontë: morën nga shtrati i vdekjes trupin e pajetë të kreut të tyre dhe e hypën
mbi kalin e tij, nxitur në luftë me të gjithë ushtrinë e tij prapa. Turqit, u ndien të mashtruar me lajmin e
rremë rreth vdekjes së tij dhe u tërhoqën.
• Në një rast Ballaban Pasha i dërgoi Skënderbeut një dhuratë: katër kuaj arab së bashku me një pajisje të
shkëlqyer për të nderuar Skënderbeut si një komandant, ndërsa Skënderbeu si përgjigje ìa kthen me një
dhuratë të e përbërë nga një shkop bariu dhe një gunë, duke i dhënë të kuptoj Ballaban pashës se do të
kishte qenë më shumë i nderuar të ishte një bari i thjeshtë në fshatin e tij, sesa të tradhtonte vendin e tij.

7.
I MBULUAR ME LAVDI TË PËRJETSHME
“ Lirine nuk j’uasollaune,por e gjetaketune mestuaj,
armetnuk jua ngjeshaune, porju gjetate armatosur,
lirine e kishit kudo,ne kraharor,ne balle,ne shpate,ne ushtat!“