1. José Antonio Pagola
Rede evanxelizadora BUENAS 22 de abril de 2012
3º Pascua (B)
NOTICIAS
Lucas 24, 35-48
Contaxia a túa fe no Resucitado. Pásao.
Música: Stefano Romaniw;present: B.Areskurrinaga HC
2. Lucas describe o encontro
do Resucitado cos seus discípulos
como unha experiencia fundante.
O desexo de Xesús é claro.
A súa tarefa non rematou na cruz.
3. Resucitado por Deus despois da
súa execución, toma contacto cos seus
para poñer en marcha un movemento
de "testemuñas" capaces de contaxiar a
todos os pobos a súa Boa Nova:
"Vós sodes as miñas testemuñas".
4. Non é fácil converter en testemuñas a
aqueles homes afundidos no desconcerto e
no medo.
Ao longo de toda a escena, os discípulos
permanecen calados, en silencio total.
5. O narrador só
describe o seu
mundo interior:
están cheos de
terror; só senten
turbación e
incredulidade; todo
aquilo parécelles
demasiado fermoso
para ser verdade.
6. É Xesús quen
vai rexenerar
a súa fe.
O máis
importante é
que non se
sintan sós.
Han de
sentilo cheo
de vida no
medio deles.
7. Estas son as primeiras palabras que han de
escoitar do Resucitado:
“ A paz sexa convosco... Por que
xorden dúbidas no voso interior?”.
8. Cuando esquecemos a presenza viva
de Xesús no medio de nós;
cando o fac
emos opac
nosos prota o e invisibl
gonismos e e cos
conflitos;
cando a tristeza nos impide sentir
todo menos a sú paz;
s
xia mos uns a outro
cando nos conta e...
pesimism o e incredulidad
estamos pecando contra o Resucitado.
Non é posible unha Igrexa de testemuñas.
9. Para espertar a
súa fe, Xesús
non lles pide
que miren o seu
rostro, senón as
súas mans e os
seus pés.
Que vexan as
súas feridas de
crucificado.
10. Que teñan sempre ante os seus ollos o
seu amor entregado ata a morte.
Non é unha pantasma:
"Son eu en persoa".
O mesmo que coñeceron e amaron
polos camiños de Galilea.
11. Sempre que pretendemos fundamentar a
fe no Resucitado coas nosas
elucubracións, convertémolo nunha
pantasma.
12. Para encontrarnos con el, temos que
percorrer o relato dos evanxeos:
descubrir esas mans que bendecían os
enfermos e aloumiñaban os nenos,
eses pés cansos de camiñar ao encontro dos
máis esquecidos;
descubrir as súas feridas e a súa paixón.
É ese Xesús o que ahora vive resucitado
polo Pai.
13. A pesar de velos cheos de medo e de
dúbidas, Xesús confía nos seus
discípulos.
El mesmo enviaralles o Espírito que os
sosterá.
Por iso encoméndalles que prolonguen a
súa presenza no mundo:
"Vós sodes as testemuñas disto".
14. Non han de ensinar doutrinas sublimes,
senón contaxiar a súa experiencia.
Non han de predicar grandes teorías
sobre Cristo senón irradiar o seu
Espírito.
Han de facelo crible coa vida,
non só con palabras.
15. Este é sempre
o verdadeiro
problema da
Igrexa:
a falta de
testemuñas.
16. TESTEMUÑAS
Lucas describe o encontro do Resucitado cos seus discípulos como unha experiencia fundante. O
desexo de Xesús é claro. A súa tarefa non rematou na cruz. Resucitado por Deus despois da súa execución, toma
contacto cos seus para poñer en marcha un movemento de "testemuñas" capaces de contaxiar a todos os pobos a
súa Boa Nova: "Vós sodes as mis testemuñas".
Non é fácil converter en testemuñas a aqueles homes afundidos no desconcerto e no medo. Ao longo de
toda a escena, os discípulos permanecen calados, en silencio total. O narrador só describe o seu mundo interior:
Están cheos de terror; só senten turbación e incredulidade; todo aquilo lles parece demasiado fermoso para ser
verdade.
É Xesús quen vai rexenerar a súa fe. O máis importante é que non se sintan sós. Han de sentilo cheo de
vida no medio deles. Estas son as primeiras palabras que han de escoitar do Resucitado: “A paz sexa convosco... Por
que xorden dúbidas no voso interior?".
Cando esquecemos a presenza viva de Xesús no medio de nós; cando o facemos opaco e invisible cos
nosos protagonismos e conflitos; cando a tristeza nos impide sentir todo menos a súa paz; cando nos contaxiamos
uns a outros pesimismo e incredulidade... estamos pecando contra o Resucitado. Non é posible unha Igrexa de
testemuñas.
Para espertar a súa fe, Xesús non lles pide que miren o seu rostro, senón as súas mans e os seus pés.
Que vexan as súas feridas de crucificado. Que teñan sempre ante os seus ollos o seu amor entregado ata a morte.
Non é unha pantasma: "Son eu en persoa". O mesmo que coñeceron e amaron polos camiños de Galilea.
Sempre que pretendemos fundamentar a fe no Resucitado coas nosas elucubracións, convertémolo nunha pantasma.
Para encontrarnos con el, temos que percorrer o relato dos evanxeos: descubrir esas mans que bendecían os
enfermos e aloumiñaban os nenos, eses pés cansos de camiñar ao encuentro dos máis esquecidos; descubrir as súas
feridas e a súa paixón. É ese Xesús o que agora vive resucitado polo Pai.
A pesar de velos cheos de medo e de dúbidas, Xesús confía nos seus discípulos. El mesmo enviaralles o
Espírito que os sosterá. Por iso encoméndalles que prolonguen a súa presenza no mundo: "Vós sodes as testemuñas
disto". Non han de ensinar doutrinas sublimes, senón contaxiar a súa experiencia. Non han de predicar grandes
teorías sobre Cristo senón irradiar o seu Espírito. Han de facelo crible coa vida, non só con palabras. Este é sempre o
verdadeiro problema da Igrexa: a falta de testemuñas.
José Antonio Pagola