2. Cóntase que alá para o ano 250 A.C., na China
antigua, un príncipe da rexión norte do país
estaba para ser coroado emperador, pero de
acordo coa lei, debía casar.
3. Sabendo isto, el decidiu facer unha competencia entre as mozas da corte para ver
quen sería digna da súa proposta. Ao día seguinte, o príncipe anunciou que
recibiría nunha celebración especial a todas as pretendentes e lanzaría un
desafío.
4. Unha anciá que servía no palacio había moitos anos, escoitou comentarios sobre
os preparativos. Sentiu unha leve tristeza porque sabía que a súa filla máis nova
tiña un sentimento profundo de amor polo príncipe.
Ao chegar á casa e contar os feitos á moza, asombrouse ao saber que ela quería
ir á celebración. Sen poder crelo preguntoulle:
5. - “Miña filla, que vas facer alá?
Todas as mozas máis belas e
ricas da corte estarán alí.
Sácate esa idea insensata da
cabeza. Sei que debes estar
sufrindo, pero non fagas que o
sufrimento te volva loucura" .
6. E a filla respondeulle:
- "Non, querida nai, non estou
sufrindo e tampouco estou tola. Eu
sei que xamais serei escollida, pero
é a miña oportunidade de estar polo
menos por algúns momentos cerca
do príncipe. Isto farame feliz"
Pola tardiña a moza chegou ao palacio. Alí estaban todas as mozas máis belas,
coas máis fermosas roupas, coas máis brillantes xoias e coas máis determinadas
intencións.
7. Entón, finalmente, o príncipe anunciou o desafío: "Darei a cada unha de vostedes
unha semente. Aquela que me traia a flor máis fermosa dentro de seis meses será
escollida por min como esposa e futura emperatriz de China“. A proposta do
príncipe seguía as tradicións daquel pobo, que valoraba moito a especialidade de
cultivar algo, fosen: costumes, amizades, relacións, etc.
8. O tempo pasou e a nosa moza, como non tiña moita habilidade nas artes da
xardinería, coidaba con moita paciencia e tenrura da súa semente, pois sabía que
se a beleza da flor xurdía como su amor, non tería que preocuparse co resultado.
Pasaron tres meses e nada agromou.
9. A moza intentou todos os métodos
que coñecía pero nada nacía. Día tras
día vía máis lonxe o seu soño, pero o
seu amor era máis profundo. Por fin,
pasaron os seis meses e nada
brotara.
10. Consciente do seu esforzo e dedicación a moza comunicoulle a súa nai que sen
importar as circunstancias ela regresaría ao palacio na data e hora acordadas só
para estar cerca do príncipe por uns momentos.
11. Na hora sinalada
estaba alí, co seu
vaso baleiro. Todas
as otras
pretendentes tiñan
unha flor, cada unha
máis fermosa que a
outra, das máis
variadas formas e
cores.
Ela estaba admirada.
Nunca vira unha
escena tan bela.
Finalmente, chegou o
momento esperado e o
príncipe observou a
cada unha das
pretendentes con
moito coidado e
atención.
12. Despois de pasar por todas, unha a unha, anunció o seu resultado. Aquela bela
moza co seu vaso baleiro sería a súa futura esposa. Todos os presentes tiveron
as máis inesperadas reaccións. Ninguén entendía por que el escollera xustamente
aquela que non cultivara nada.
Daquela, con calma, o príncipe explicou:
- "Esta foi a única que cultivou a flor que a fixo digna de converterse en
emperatriz: a flor de a honestidade. Todas as sementes que entreguei eran
estériles"
13. Marabilloso relato, non? Nestes tempos onde o importante parecen ser os
resultados, os logros, o visible, cultivar o valor de a honestidade parece un valor
perdido... Somos capaces de inventar os máis variados argumentos para
excusarnos, por non dicir “enganeime, tes razón, non sei acerca disto".
14. Opinamos sobre todo, xulgamos a todos...
a “picardía" converteuse nun valor,
encubrindo a mentira, o engano, a falta de
honestidade para connosco mesmos...
15. A verdade, a sinceridade, a
humildade... non son virtudes
que aparezan a cotío nos
contos para nenos, nin nas
publicidades para adultos.
Temos confundido o
significado da palabra ÉXITO.
16. Se rematei o meu día sendo leal a min mesmo, sen traizoar as miñas crenzas e os
meus sentimentos, sen deixar de ser quen son para quedar bien ou obter
resultados... ese foi un día de éxito.