O XARDÍN

Un rei foi ata o seu xardín e descubriu
que as súas árbores e arbustos morrían
O carballo dixo que
morría por non ser tan
alto e tan forte como o
piñeiro.
Volvéndose ao piñeiro,
atopouno caído, porque
non podía dar uvas
como a vide .

A vide morría porque
non podía dar flores
como a rosa.
E a rosa morría por
non ser forte e sólida
como o carballo...
Entón atopou unha
planta:
Un caravel florecido e moi
fresco.
O rei preguntoulle…
Como é que creces no
medio deste xardín
moribundo?

A flor contestoulle:
Quizais sexa porque
sempre supuxen que
cando me plantaches,
querías ver caraveis!
Se tiveses querido
outro carballo, teríalo
plantado.
Naquel momento
díxenme:
Intentarei ser o mellor
caravel…
E aquí estou!
O máis fermoso e belo
caravel do teu xardín.

Somos, o que somos
Vivimos
murchándonos
nas nosas
propias
insatisfaccións,
nas nosas
absurdas
comparacións
cos demais!
Se eu fose”, “Se eu
tivese”, “Se a miña
vida fose”…
Sempre pensando no
futuro incerto en vez
de no presente
concreto.
Teimudos en non
querer aceptar que a
felicidade é un estado
subxectivo e
voluntario…

Podemos elixir hoxe:
Estar felices co
que somos,
co que temos,
Ou vivir
amargados polo
que non temos
ou non podemos
ser.
Só poderemos florecer,
o día que aceptemos que somos o que
somos Somos únicos!
E ninguén pode facer, o que nós
viñemos facer aquí.

Comeza facendo o que é
necesario.
Logo o que é
posible.
e de súpeto…
estarás facendo o
que é…
imposible!

Merecemos darlle o mellor color áMerecemos darlle o mellor color á
nosa vida,nosa vida,
Outros xa o
fixeron…
Sabemos
que non
nos
poñemos
ao sol para
sentir a
sombra.
A
humanidade
en verdade
non é mala!
Mala é a idea
de non
sacarlle
proveito aos
bos
sentimentos.

Preguntaraste
Por que gasto o tempo escribindo isto, se non o
necesitas?
Porque sinto que alguén pode necesitalo...
REENVÍAO!

e NON PERMITAS
que o xardín da túa vida se murche, polo feito deque o xardín da túa vida se murche, polo feito de
non querer entender esa voz que sae desde onon querer entender esa voz que sae desde o
máis profundo do teu corazón.máis profundo do teu corazón.
RECORDA:RECORDA:
Ninguén á máis ca ninguén,Ninguén á máis ca ninguén,
só que uns, fan máis ca outros…só que uns, fan máis ca outros…

Por enriba todas as cousas …
garda o teu corazón,
porque nel, se
arquivan os bos
amigos…