Breve descrición dos distintos tipos de tecidos vexetais. 1º Bacharelato.

1. OS TECIDOS VEXETAISOS TECIDOS VEXETAIS
Profesor: Adán GonçalvesProfesor: Adán Gonçalves

2. INTRODUCIÓNINTRODUCIÓN
A complexidade estrutural e organizativa dos vexetais é menor que nos
animais.
A pesar desto, as células vexetais tamén poden reunirse formando
tecidos e órganos.
A disciplina dentro da Botánica que se ocupa dos tecidos vexetais
denomínase Histoloxía vexetalHistoloxía vexetal.
Incluso, entre os organismos que non forman parte do Reino Animal (non
todos pertencentes o Reino vexetal) podemos atopar distintos niveis de
complexidade organizativa (niveis morfolóxicos de Strasburger).

3. 1.1. ORGANIZACIÓN VEXETALORGANIZACIÓN VEXETAL
 NIVEL PROTÓFITOS: é o nivel de
organización máis simple. O que posúen as
algas máis sinxelas nas que só hai certa
especialización na reprodución.
 NIVEL TALÓFITOS: maior complexidade,
pero todavía non hai verdadeiros tecidos, nin
órganos. Posúen un talo pluricelular con certa
especialización, pero sen vasos condutores.
Neste grupos están o resto de algas, os
fungos e os liques. As de maior complexidade
son as algas pardas. Pero non hai nin raíz, nin
talo, nin follas.

4. 1.1. ORGANIZACIÓN VEXETALORGANIZACIÓN VEXETAL
 NIVEL PROTOCORMÓFITOS: grupo intermedio entre talófitos e
cormófitos. Está formado polos briófitos (carrizas e hepáticas). Non
teñen raíz, talo, nin follas, pero sí, estruturas moi próximas (rizoides,
caulidios e filidios). Son todavía moi dependentes do medio
acuático(precisan un alto grao de humidade).
 NIVEL CORMÓFITOS: posúen verdadeiras, raíces, talo e follas
(posúen cormo). Son plantas que teñen vasos condutores con función de
transporte e outros tecidos especializados en diferentes funcións:
sostén, defensa, reprodución, protección. O cormo permitiu ás plantas
unha maior independencia da auga e a colonización do medio terrestre.
Forman parte deste grupo os pteridófitos (fentos) e as espermatófitas
(plantas con semente).

5. PROTOCORMÓFITOSPROTOCORMÓFITOS
(BRIÓFITOS)(BRIÓFITOS)

6. CORMÓFITOS (PTERIDÓFITOS ECORMÓFITOS (PTERIDÓFITOS E
ESPERMATÓFITOS)ESPERMATÓFITOS)

7. 2.2. TIPOS DE TECIDOS VEXETAISTIPOS DE TECIDOS VEXETAIS
Os vexetais teñen dous tipos de tecidos: simplessimples, se só posúen un tipo
celular, como por exemplo un parénquima e compostoscompostos, se posúen
varios tipos, como sucede no floema.
Segundo a súa función podemos falar de:
 MeristemosMeristemos
 ParenquimaParenquima
 De sostén ou mecánicosDe sostén ou mecánicos
 ProtectoresProtectores
 VascularesVasculares
 SecretoresSecretores

8. 2.1.2.1. MERISTEMOSMERISTEMOS
As súas células están en división constante xa que son os tecidos
encargados do crecemento e desenvolvemento da planta. Son células
vivas, pequenas e con grandes núcleos nos que é frecuente observar
distintas fases da mitose. Hai dous grandes tipos de meristemos:
• Meristemos apicais ou primariosMeristemos apicais ou primarios: proceden de células embrionarias e
aparecen nas zonas apicais (extremos) da planta. Son os responsables do
crecemento en lonxitude.
• Meristemos laterais ou secundarios:Meristemos laterais ou secundarios: proceden de células adultas que
recobran a súa capacidade de división. Sitúanse en zonas laterais e son
responsables do crecemento en grosor da planta. Hai dous tipos: o
cambium vascularcambium vascular, que orixina os tecidos condutores, e o felóxenofelóxeno que
orixina a cortiza ou súber (cuberta protectora).

11. 2.2.2.2. PARÉNQUIMASPARÉNQUIMAS
Os parénquimas son tecidos pouco diferenciados presentes en todos os
órganos vexetais. Formado por células redondeadas con grandes
vacúolos. Son os “conxuntivos” dos vexetais, e dicir, rechean e unen.
Ademais poden desempeñar outras funcións:
 Parénquima clorofílicoParénquima clorofílico: atópase por baixo da epiderme vexetal. Ten
células con numerosos cloroplastos. A súa principal función é a
fotosíntese. Presente en follas e talos.
 Parénquima de reservaParénquima de reserva: atópase, principalmente, no interior de froitos
carnosos, sementes, tubérculos... Almacena distintas substancias entre
as que a máis habitual e o amidón.
 Parenquima aeríferoParenquima aerífero: moi frecuente en plantas acuáticas. As súas
células deixan grandes espazos (meatosmeatos) polos que circula o aire.

13. 2.3.2.3. TECIDOS MECÁNICOS OU DE SOSTÉNTECIDOS MECÁNICOS OU DE SOSTÉN
Os fungos e as algas manteñen a súa forma grazas a turxencia celular.
Nos briófitos tampouco soe existir tecido de sostén, e se o hai as súas
células non posúen paredes con lignina, un compoñente esencial para dar a
consistencia e rixidez necesaria para manter a planta ergueita, por iso,
estas plantas viven a ras do solo.
Nas pteridófitas os propios tecidos vasculares actúan como sostén.
Nas plantas superiores, xa atopamos verdadeiros tecidos de sostén. Hai
dúas variedades:
 ColénquimaColénquima: formado por células vivas e alongadas con paredes
desigualmente grosas. Da consistencia ás partes novas da planta.
 EsclerénquimaEsclerénquima: constituído por células mortas, con paredes grosas e
lignificadas. Da resistencia as zonas xa desenvolvidas da planta.

17. 2.4.2.4. TECIDOS PROTECTORESTECIDOS PROTECTORES
Recobren a superficie do vexetal protexendo da desecación, da entrada
de patóxenos, dos cambios de temperatura e danos mecánicos. Hai dous
tipos:
 EpidermeEpiderme: é a primeira barreira da planta. É monoestratificada con
células aplanadas que non deixan espazos e sen cloroplastos. Por fora hai
unha capa de cera denominada cutículacutícula (impermeabiliza, protección solar e
defensa contra insectos). Na epiderme aparecen unhas aberturas
chamadas estomasestomas constituídas por dúas células con forma de ril que
deixan un espazo denominado ostioloostiolo que pode abrirse ou pecharse
regulando o intercambio de gases. A epiderme pode desenvolver tricomastricomas,
que son pelos uni ou pluricelulares. Nas raíces facilitan a absorción de
sales e auga; nos talos e follas teñen función protectora.

21. 2.4.2.4. TECIDOS PROTECTORESTECIDOS PROTECTORES
 Súber ou tecido suberosoSúber ou tecido suberoso: protexe do desecamento e de
temperaturas extremas. Está formado por células mortas en
varias capas e recheas de aire. As paredes celulares posúen unha
substancia denominada suberinasuberina que é impermeable.
Para poder levar a cabo o intercambio de gases posúe uns espazos
chamados lenticelaslenticelas.
A cortiza (corcho) é tecido suberoso.

23. 2.5.2.5. TECIDOS VASCULARESTECIDOS VASCULARES
Son os tecidos condutores por onde circula o zume. As células están
fusionadas para formar conductos. Hai dous tipos:
 Xilema ou leño:Xilema ou leño: transporta o zume bruto dende as raíces ata as follas.
Está formado por células mortas superpostas entre sí, con paredes
reforzadas de ligninalignina denominadas traqueidas e tráqueastraqueidas e tráqueas. Os tabiques de
separación entre células non existen ou están perforados.
O xilema representa a parte dura da planta que utilizamos como madeira.
 Floema ou líber:Floema ou líber: transporta o zume elaborado por toda a planta.
Constituído por células vivas con tabiques perforados chamados tubostubos
cribosos e células cribosas.cribosos e células cribosas. Ao final do outono os orificios tapónanse
formado a calosacalosa que impide o paso do zume.

29. 2.6.2.6. TECIDOS SECRETORESTECIDOS SECRETORES
As plantas teñen distintos tipos de tecidos secretores. Entre
eles destacan:
 Tecidos laticíferos:Tecidos laticíferos: son tubos que conteñen látexlátex que é unha
emulsión de auga con distintas substancias (alcaloides,
azúcares...). O látex é considerado un subproduto metabólico que
ademais axuda no peche das feridas.
 Condutos secretores:Condutos secretores: os máis importantes son os condutos
resiníferos que verten resinaresina cuxa función é defender a planta
de axentes patóxenos (insectos fitófagos e fungos).

30. http://cienciasnaturales.es/TEJIDOSVEGETALES.swf

31. GRAZAS POR ATENDERMEGRAZAS POR ATENDERME

32. Bibliografía e Webgrafía Tecidos vexetais:
-Castillo de la Torre, Aurelio; Meléndez Hevia, Ignacio; Madrid Rangel, Miguel Ángel; Blanco Kroeger, Marcos. 2008.
“Bioloxía e Xeoloxía. 1º Bacharelato”. Proxecto A Casa do Saber. Obradoiro Santillana. Santiago de Compostela.
- Esteban Abad Mª Ángeles. 1995. “Niveles de organizacións de los seres vivos. La diferenciación celular. Tejidos
animales y vegetales”. Biología y Geología en la Enseñanza Secundaria y Bachillerato. Tomo 2. Colegio Oficial de
Biólogos. Madrid.
www.asturnatura.com
bioadaptvegunc.blogspot.com
www.biologia.edu.ar
biosecc01.blogspot.com
www.buildingforafuture.co.uk
http://www.cienciaybiologia.com/botanica/generalidades/niveles%20morfologicos.htm
e-ducativa.catedu.es
www.educa.madrid.org
www.efn.uncor.edu
www.etitudela.com
www.euita.upv.es
www.flickriver.com
humorviral.wordpress.com
ireneses.wordpress.com
legado.inea.org
mazinger.sisib.uchile.cl
ireneses.wordpress.com
http://www.slideshare.net/adaneco/savedfiles?s_title=niveles-de-organizacion-histologia-vegetal&user_login=shuaranca
webs.uvigo.es
www.vi.cl
www.wikipedia.org