2. CHAPTER 1
Gad, ninth sonur Jacob og Zilpah. Hon
og sterkur maður, men ein drápsmaður
í hjarta. Verse 25 er ein ikki førur fyri
hatur.
1 avrit av roynd og veru av Gad, hvat
tað, sum hann spake unto synir sínar, í
hundrað og tjúgu og tjúgu ár av sínum
lívi, segði unto tey:
2 Hearken, børn míni, eg var ninth
sonur, og eg var valiant í at halda
fylgini.
3 Sambært mær, at eg var um náttina, tá
ið tað var farið fram. og tá ið leyvan
kom, ella úlvur, ella nakað vill, sum eg
helt á, at eg helt tað, og yvir at taka tað,
sum eg tók í hondina á mær og hurled
tað um ein stein, og so drap hann.
4 nú Joseph beiggja mín gav okkum
fylgt við okkum í tretivu dagar, og var
ungur, hann bleiv sjúkur av hitanum.
5 Og hann kom aftur til Hebron til pápa
okkara, sum fekk hann at lúgva nær við
hann, tí hann elskaði hann sera væl.
6 Og Joseph segði pápa okkara, at
synirnir í Zilpah og Bilhah vóru slaying
tann besta av fylginum og át tey ímóti tí,
sum vóru settar og etið tey ímóti reuben
og Judah.
7 For hann sá, at eg hevði borið eitt
lamb úr munninum á eini bjørn, og setti
bjørnina til deyða; men hevði slain
lambið, var at vera syrgdur um tað, at
tað ikki kundi liva, og at vit høvdu etið
tað.
8 Og metti hetta málið, sum eg var
saman við Joseph, til dagin, at hann
varð selt.
9 Og anda av hatur var í mær, og eg
hevði ynskt ikki at hoyra um Joseph við
oyru, ella síggja hann við eygunum, tí
hann rebuked okkum til okkara andlit,
sum vit ótu av fylginum uttan at hoyra.
10 fyri tað, sum hann segði pápa okkara,
trúði hann honum.
11 eg viðganga nú, at børn míni, sum
ofta ynskti, at eg hevði ynskt at dripið
hann, tí eg hataði hann úr hjarta mínum.
12 meiraover, eg hataði hann enn meira
fyri hansara dreymar; og eg ynskti at
sleikja hann út úr landinum, sjálvt sum
ein ox sleikti upp á grasið á vøllinum.
13 Andyah seldi honum í loyndum til
Ishmaelites.
14 Soleiðis, Gud hjá pápa okkara kom
frá okkara hondum, at vit ikki áttu at
arbeitt í Ísrael.
15 Og nú, børn míni, hoyraken til orðini
hjá sannleikanum at arbeiða rættvíst, og
øll lógina hjá teimum mest High, og
fara ikki sumstray gjøgnum anda av
hatur, tí tað er óndur í øllum at gera.
16 Whatsoever a man doeth hater
abominateth hann: og hóast ein maður
arbeiðireth lógina hjá Harrinum, hann
rósth hann ikki; Hóast ein maður ræðist
Harrin, og tak gleði í hasum, sum er
rættvíst, elskar hann hann ikki.
17 He dispraiseth sannleikan, hann
envieth hann, at hann er vælkomin,
hann er vælkomin, hann elskar, at hann
er so væl fyri, at hann er blindur, tí hann
er so væl fyri. sum eg hugdi eisini at
Joseph.
18 varware, tí, børn míni av hatur, tí tað
arbeiðir, uttan so at Harrin er ímóti
Harrinum.
19 For tað fer ikki at hoyra orðini hjá
honum, sum elska, at ein er, og tað er
syndari ímóti Guði.
20 For um ein beiggi datt, so er tað
gleði beinanvegin at siga tað til allar
menn, og er átrokandi, at hann átti at

3. verið dømd fyri tað, og verður revsað
og verða sett til deyða.
21 Og um tað er ein tænari, sum rørdi
hann upp ímóti sínum harra, og við
hvørjum affliction tað upp ímóti honum,
um tað ber til, at hann kann verða settur
til deyða.
22 For hatur arbeiði við envy eisini
ímóti teimum, sum væl: so leingi sum
tað hoyrir, ella síggja, at teirra
framgongd altíð er.
23 For sum kærleiki hevði skjótt verið,
hóast tey deyðu, og høvdu ringt aftur til
teirra, at tey eru dømdur at doyggja, so
hatur hevði slay livandi, og tey, sum
høvdu syndað venially tað ikki hevði
liðið at liva.
24 For anda av hatur arbeiði saman við
Satan, gjøgnum hastiness av andar, í
øllum at døma til menn' deyðan; men
andin av kærleika arbeiði saman við
lógini hjá Gudi í longum.
25 Hatur, tí er tað ónd, tí tað alla tíðina
er at tosa við at lúgva, tosa ímóti
sannleikanum; og tað ger lítið at vera
frálíkt, og elva til ljósið at vera myrkri,
og ring til tað søta beiska, og lærir seg,
og tað er eitt sindur av kríggi, og
harðskapur og alt covetousness; tað
fylla hjartað við óndum og devilish eitur.
26 Hesi tingini, tí eg sigi við
teg/tykkum frá royndum, børn míni,
sum tú/kanst/kunnu koyra fram, sum er
av tí, og cleave til kærleikan hjá Gudi.
27 rættaness casteth út hatur, eyðmýkt.
28 For hann, sum er bara og eyðmjúkur,
er at gera tað, sum er órættvíst, at hann
ikki er ein annar, men av sínum egnu
hjarta, tí Harrin sær út til at vera ein av
sínum egnu hjarta.
29 hann tosar ikki ímóti einum holy
manni, tí Gud var bangin fyri Gud.
30 Fyri at óttast, so hann skuldi særa
Harrin, fer hann ikki at gera skeivt við
nakran mann, sjálvt í hugsaði.
31 Hesi tingini, sum eg lærdi, eftir at eg
hevði iðrast um Joseph.
32 For true iðran eftir einum godly sort
oyðileggja fávitsku, og koyra burtur úr
myrkrinum, og upp í eyguni, og
gev/gevið tær/tykkum/tygum vitan um
sálina, og blýggjeth í huga til salvation.
33 Og hasi tingini, sum tað ikki hevur
lært frá manni, veit tað, at tað er farið
ígjøgnum iðran.
34 For Gud kom við mær eina sjúku av
livur; og hevði ikki bønir hjá Jacob pápa
mínum, var tað nóg illa miseydnað, men
mín anda var farin.
35 For av tí, sum ein maður
transgresseth av sama er hann revsaður.
36 av tí, tí eg hevði verið illur/ill ímóti
Joseph, í mínum livur, sum eg hevði
gjørt, og var dømd í ellivu mánaðir, tí
eg hevði verið illur/ill ímóti Joseph.
CHAPTER 2
Gad exhorts hansara lurtarar ímóti
hatur, hvussu tað hevur tikið hann í so
nógvar trupulleikar. Verses 8-11 eru
viðmerkingar.
1 Og nú, børn míni, eg exhort teg,
kærleika ye hvønn beiggja hansara, og
setti hatur frá tínum hjarta, kærleika ein
annan í gerðum, og í orð, og í tí, sum er
í sálini.
2 For í nærveru pápa mínum, sum eg
spake friðarliga fyri Joseph; og tá eg var
farin út, var andin av hatur, og rørdi
mína sál upp til at slay hann.
3 Kærleiki ye ein annan frá hjartanum;
og um ein maður sin ímóti tær, tosa frið
við hann, og í tínum sál, ikki guile; og

4. um hann iðrast og viðganga, fyrigev
honum.
4 men um hann noktar tí, skalt tú ikki
koma inn í ein hug við honum, so at
hann tekur eitur frá tær, so tú/fert/fara at
banna tað.
5 Lat/Latið ikki ein annan mann hoyra
tín/tykkara loynidómar, tá ið hann er
komin at hata teg/tykkum/tygum, og
ger/gerið ein stóran synd ímóti
tær/tykkum;. fyri at fáa fatur á, at hann
bústaðar teg/tykkum/tygum um
teg/tykkum/tygum um
teg/tykkum/tygum.
6 Og hóast hann noktar tí, og enn hava
eina skomm, tá ið hann er komin, gev
honum yvir reproving hann.
7 For be, sum noktar, kann iðrast so
sum ikki aftur at skeivt teg; Áh, hann
kann eisini heiðurliga teg, og óttast og
vera í friði við tær.
8 Og um hann er skomm og heldur á
skeivum, sjálvt so fyrigeva honum frá
hjartanum, og far til Gud.
9 Um ein maður, sum er meira enn tú,
skalt tú ikki vera vexed, men biðja
eisini fyri hann, at hann kann hava
fullkomna framgongd.
10 fyri so er tað expedient fyri teg.
11 Og um hann verður longri upplagt,
er ikki øvundsjúkur av honum, minnist
alt, sum øll skulu doyggja; og bjóða rós
til Guð, sum gevur tingini gott og
vinning til øll menn.
12 Seek út av Harrinum, og
tín/tykkara/tygara hugsan fer at hvíla
seg og vera í friði.
13 Og hóast ein maður verður ríkur av
óndum merkir, sjálvt sum Esau, beiggi
mín, er ikki øvundsjúkur; men bíða eftir
endan á Harrinum.
14 For um hann tekur burtur frá einum
manni, sum er komin av óndum, um
hann fyrigive hann, um hann iðrast,
men tann órepentant er bílagt fyri ævigt
revsing.
15 For tann fátæka maðurin, um
ókeypis frá envy, hann er í øllum
tingum, er signi yvir øllum monnum, tí
hann hevur ikki travail av til fánýtis
menn.
16 Legg/leggið teg/tykkum burtur, tí at
tú/ert/eru
øvundsjúkur/øvundsjúk/øvundsjúkir/øv
undsjúkar/øvundsjúk av tínum/tykkara
sálum, og elska ein annan/eina/eitt
annan/aðra/annað við hjarta.
17 Do ye eisini tí at siga hesi tingini við
børnini, at tey eru til at siga frá teimum,
til at tey skulu elva til Ísrael.
18 For eg veit, at í seinasta børnunum
hjá tær/tykkum fer frá honum, og skal
ganga í O óreina, og einfliction og rotin
áðrenn Harrin.
19 Og tá hann hevði hvílt seg eina lítla
tíð, segði hann aftur; Børnini hjá mær,
fylgja pápa tínum, og jarða meg nær við
pápa mín.
20 Og hann teknaði føtur sínar, og
sovnaði í friði.
21 Og eftir fimm ár bar tey hann upp til
Hebron, og legði hann við pápa sínum.