2. KAPITEL 1
Benjamin, dwanaty syn Jakuba a Rahela, babyja
swójby, stanje so filozof a filantrop.
1 Wotpis słowow Benjamina, kotrež wón
swojim synam kazać přikaza, po tym zo bě sto
aadwaceći lět žiwy był.
2 A wón jich hubdźi a rjekny: Kaž bě so Isaak
Abraham narodźił w jeho wysokej starobje, tak
bě tež ja Jakub.
3 A dokelž moja mać Rahel wumrě, hdyž mje
porodźi, njemějach žane mloko wjace; Tohodla
buch wot Bilha, jeje žołdki, žlokana.
4 Přetož Rahel wosta dwanaće lět njepłódny, po
tym zo bě so Joseph narodźił; A wona so knjezej
z posćenjom wot dwanaće dnjow pompěši, a
wona bu samodruha a porodźina mje.
5 Přetož mój nan měješe Rahel jara lubo a so
prócowaše, zo by dweju synow wot njeje
narodźeny widźał.
6 Tohodla mjenach Benjamina, to je syn dnjow.
7 A hdyž ćehnjech do Egyptowskeje k Josephej
a mój bratr so spóznach, rjekny wón ke mni: Što
su mojemu nanej prajili, jako mje předawachu?
8 A ja rjeknych jemu: Woni womačowachu twój
płašć z kreju a pósłachu jeho a rjeknychu: Wě,
hač je to kabat twojeho syna.
9 A wón rjekny mi: Tak tež, bratře, hdyž běchu
mi moju suknju wuslěkali, dachu mi ismaelika,
a dachu mi ledźbowy njerjad a šwikachu mje a
rěkachu mje běhać.
10 A jedyn z nich, kiž bě mje z prutom bił, temu
zetka lawa a mori jeho.
11 A tak so jeho towaršojo stróžichu.
12 Tehodla lubujeće tež wy, moje dźěći, Knjeza,
Knjeza, Boha njebjes a zemje, a dźeržće jeho
kaznje, z tym zo přikładej dobreho a swjateho
muža Josepha sćěhujeće!
13 A laßt ihre Sinn gut sein, haj, wie ihr mich
kennt; Přetož štóž swój zmysł prawje kupa, tón
widźi wšitke wěcy prawje.
14 Bojće so KNJEZA a lubujće swojich blišich!
A hdyž tež duchi Beliara twjerdźa, zo dyrbiš so
ze wšěm złym domapytać, tak njebudu tola nad
tobu knježić, tak kaž njejsu nad Josephom,
mojim bratrom, knježili.
15 Kelko ludźi chcyše jeho morić, a Bóh jeho
woprowaše!
16 Přetož štóž so Boha boji a swojeho blišeho
lubuje, tón njemóže so wot ducha Beliara pobić,
dokelž so přez bojosć Božu škita.
17 Wón njemóže so tež wot ludźi abo zwěrjatow
wobknježić, přetož Knjez pomha jemu přez
lubosć, kotruž ma swojeho blišeho.
18 Přetož tež Joseph prošeše našeho Wótca, zo
by so za jeho bratrow modlił, zo njeby jim Knjez
wšitko jako hrěch přiličił, štož bychu jemu złe
načinili.
19 A tak zawoła Jakub: Moje dobre dźěćo, ty sy
přezjednosć swojeho nana Jakuba dobył.
20 A wón jeho wobjima a chwataše jeho dwě
hodźinje dołho a rjekny:
21 W tebi budźe so wěšćenje njebja spjelnić nad
jehnjećom Božim a wuchowarjom swěta, a daß
njeporjadny za bjezzakonskich podać a
njewinowaty za bjezbóžnych wumrěć budźe w
kreji sluba, k zbožu pohanow a Israela, A budźe
Beliar a jeho słužownikow zničić.
22 Widźiće nětko, moje dźěći, kónc dobreho
muža?
23 Sćěhujće nětko swojemu smilenju z dobrym
zmysłom, na kotryž tež jeje króna krasnosće
noša.
24 Přetož dobre nima žane ćěmne wóčko; Přetož
wón wopokaza wšitkim čłowjekam smilnosć, tež
hdyž su hrěšnicy.

3. 25 A hdyž tež złe wotpohlady wudobywaja. Štož
jeho nastupa, tak přewinje, z tym zo dobre čini,
to złe, z tym zo so wot Boha škita; A wón lubuje
sprawneho kaž swójsku dušu.
26 Hdyž budźe něchtó překrasnjeny, jeho
njezawidźi; Je-li štó bohaty, njeje žarliwy; Hdyž
je něchtó zmužity, jeho chwali; pócćiweho muža,
kotrehož wón chwali; Nad chudym smili so; Ma
sobuželnosć ze słabymi; Bóh spěwa wón
chwalby.
27 A štóž ma hnadu dobreho ducha, toho lubuje
wón kaž swójsku dušu.
28 Hdyž nětk tež wy dobru mysličku mataj,
potom budźetaj wobaj złaj z wami w měrje, a
brojerjo budu so was bojeć a so k dobremu
wobroćić; A nahrabni njebudu jenož wot
swojeho nadměrneho požadanja wotpušćene, ale
samo předmjety jich nahrabnosće
potłóčowanym dać.
29 Wy derje činiće, da budźeja tež nječiste duchi
wot was ćěkać; A zwěrjata budu so tebje bojeć.
30 Přetož hdźež je česćownosć před dobrymi
skutkami a swětłom w myslach, dokelž tež
ćěmnosć wot njeho ćěka.
31 Přetož hdy něchtó swjatemu mužej namóc
načini, tak čini pokutu; Přetož swjaty muž je
smilny přećiwo swojim hanjerjam a mjelči.
32 A hdyž něchtó sprawneho přeradźi, dha so
prawy modli; hdyž so tež trochu ponižuje, njezda
so tola dołho po tym krasniši, kaž Joseph, mój
bratře.
33 Nachilnosć dobreho muža njeleži w mocy
nošnosće ducha Beliara, přetož jandźel měra
wjedźe swoju dušu.
34 A wón njehlada rozžahłje na zachodne wěcy,
hišće zběra bohatstwa přez žadosć za zabawu.
35 Wón nima žanu zabawu, wón njezrudźi
swojeho blišeho, wón so njez nasyći. Wón
njemyli w pozběhnjenju wočow, přetož Knjez je
jeho dźěl.
36 Dobra nachilnosć njepřijimuje ani sławu ani
hańbu wot čłowjekow, a wona njeznaje jebanje
abo łžu, žadyn bój a žane nadawanje; Přetož
Knjez w nim bydli a jeho dušu wobswětli, a wón
so stajnje na wšej wjeselće wjeseli.
37 Dobre zmyslenje nima dwě rěči, kotrejž stej
žohnowanja a pokleća, mjerzanja a česće,
tyšnosće a radosće, mjelčenja a zamylenja,
ludnosće a mrětwy, ludanja a prawdy, bohatstwa;
Ale wona ma njeskaženu a ryzy dispoziciju
nastupajo wšitkich ludźi.
38 Nima ani dwójne widźenje ani dwójne
słušenje; We wšěm, štož čini abo rěči abo widźi,
wón wě, zo Knjez na swoju dušu hlada.
39 A wón wučisći swój zmysł, zo njeby so wot
čłowjekow hišće wot Boha zasudźił.
40 A na samsne wašnje su twórby Beliara
dwójce, a njeje to žana hospoza w nich.
41 Tehodla, moje dźěći, praju wam, ćěka před
złósću Beliara; Přetož wón da tym, kotřiž jemu
posłuchaja, mječ.
42 A mječ je mać sydom złych. Najprjedy so
rozum přez beliar začuwa, a najprjedy so krej
přela; Zdruha ruin; drittens Drangsal; zeštwórta:
Exil; spjata: njedostatk; Sechstens: Panik; Sedmi:
zničenje.
43 tohodla bu tež Kain wot Boha sydom
póžěradłow wustajeny, přetož kóžde sto lět
přinjese knjez čwěla nad nim.
44 A hdyž bě wón dwěsćě lět stary, započa
ćerpjeć, a w dźewjećstotym lěće bu wón
zetipnjeny.
45 Přetož swojeho bratra Abela dla bu wón ze
wšěmi złym sudźeny, Lamech pak ze
sydomdźesat króć sydom.
46 Přetož do wěčnosće, kiž su kaž Kain w
zawisći a z žrawcom bratrow, so ze samsnym
sudnistwom chłostaja.
KAPITEL 2

4. Hrónčko 3 wobsahuje nazorny přikład za
chěžkarskosć a žiwosć wobrotow tutych starych
patriarchow.
1 A ćěkaće, moje dźěći, před złym, zawistnosću
a z žałosću bratrow a dźeržće so na to dobre a
lubosć.
2 Štóž ma čisty zmysł w lubosći, tón njehlada za
žonu hladajo; Přetož wón nima žane womazanje
w swojej wutrobje, dokelž Duch Boži na nim
wotpočuje.
3 Přetož kaž słónco njezanjerodźene, z tym zo na
howna a błóto swěći, ale woboje wuschnyje a
špatnu wóń wućěri, Tak čisći tež čisty duch,
hačrunjež je wot blaka zemje wobdaty, je skerje
a njeje sam zanjerodźeny.
4 A ja wěrju, zo budźe tež złe mjez wami dawać,
po słowach Henochsa, praweho, zo budźeće
ćěrić ze sodomami a zahinychu, wšitcy hač na
mało, a zo budźeće zmužite skutki ze žonami
wobnowjeć; A kralestwo Knjeza njebudźe mjez
wami, přetož bórze je wón ju wozmje.
5 Ale Boži templ budźe we wašim dźělu, a
posledni templ budźe krasniši dyžli prěni.
6 A dwanaće splahow budźe tam
zhromadźenych a wšitcy pohanjo, doniž
Najwyši swoje zbože njewupósła přez
wopytanje jónkrótneho profeta.
7 A wón zańdźe do prěnjeho templa, a tam budźe
so Knjez z rozhorjenosću lěkować, a wón budźe
so na drjewo powyšić.
8 A zawěšk templa so roztorha, a Duch Swjaty
budźe so k pohanam předrěć, kaž so woheń
wulije.
9 A wón budźe z hele wustupić a póńdźe ze
zemje do njebjes.
10 A wěm, kak niski budźe na zemi a kak krasny
w njebjesach.
11 Jako bě nětk Joseph w Egyptowskej, žedźach
so za tym, jeho postawu a postawu jeho wobliča
widźeć; A přez modlitwy mojeho nana Jakuba
jeho widźach, jako wodnjo wotućeny bě, samo
jeho cyła postawa runje tak, kaž bě.
12 A hdyž běše to prajił, rjekny wón jim: Tak wě,
moje dźěći, zo wumrěju.
13 Tehodla wěrno kóždy swojemu blišemu a
dźeržće zakoń Knjeza a jeho kaznje!
14 tutych wěcow dla wam dam město
dźědźićelskeho dźěla.
15 Tehodla dajće tež swojim dźěćom k wěčnemu
wobsydstwje; Přetož tak činještaj kaž Abraham
tak tež Isaak a Jakub.
16 Přetož tole wšitko su nam k namrěwstwom
dali a prajili: Dźeržće Bože kaznje, doniž njeje
Knjez swoje zbože wšitkim pohanam zjewił.
17 A potom budźeće Henoch, Noah a Sem a
Abraham a Izaak a Jakub widźeć, kak so wjesele
na prawicy pozběhnjeće,
18 Potom so tež my pozběhnjemy, kóždy nad
našim splahom, a krala njebja prosyć, kiž je so
na zemi zjewił w postawje muža w poniže.
19 A wšitcy, kotřiž na zemi wěrja, budu so z nim
wjeselić.
20 Potom budu tež wšitcy ludźo stanyć, ći jedni
ke krasnosći, ći tamni na hańbu.
21 A KNJEZ budźe najprjedy Israel sudźić dla
swojeje njeprawdosće; Přetož jako so Bóh w
mjasu zjewi, zo by ju wumóžił, njewěrjachu
woni jemu.
22 A potom budźe wón wšitkich pohanow
sudźić, telko, kotřiž njejsu jemu wěrili, jako so
na zemi zjewi.
23 A wón budźe Israela přewjesć přez
wuzwolenych pohanow, tak kaž je Esau přez
midianterow wupokazał, kotřiž swojich bratrow
zawjedźechu, tak zo do a přibohow zapadnychu;

5. A buchu wot Boha wotcuzbnjeni a buchu tuž
dźěći w dźělu tych, kotřiž so Knjeza boja.
24 Jelizo wy, moje dźěći, w swjatosći chodźiće
po kaznjach Knjeza, tak budźeće zaso zawěsće
při mni bydlić, a cyły Israel budźe so ke Knjezej
zhromadźić.
25 A ja njebudu mjenować wjace torhaceho
wjelka mjenowaneho dla wašich zapusćenjow,
ale dźěłaćer Knjeza, kiž jědź wudźěluje tym,
kotřiž dobre činja.
26 A budźe w poslednich dnjach lubowany
Knjeza ze splaha Judy a Levi stanyć, kotryž
swoje spodobanje čini w swojim erće, z nowym
dopóznaćom, kotrež pohanow rozswětli.
27 dokónčenja swěta budźe wón w synagogach
narodow a mjez jich najwyšimi kaž spěwanje w
erće wšitkich.
28 A wón budźe do swjatych knihow zapisany,
jeho skutk kaž tež jeho słowo, a wón budźe
wuzwoleny Boži we wěčnosći.
29 A přez nju póńdźe tam a sem kaž Jakub, mój
nan, a prajić: Wón budźe wurunać, štož wot
twojeho zdónka faluje.
30 A hdyž bě wón tole prajił, wupřestrě wón
swojej noze.
31 a zemrě w rjanym a dobrym sparje.
32 A jeho synojo činjachu, kaž bě jim přikazał,
a wzachu jeho ćěło a pochowachu jeho k
Hebronej pola swojich nanow.
33 A ličba dnjow swojeho žiwjenja wučinješe
sto a dwaceći lět.