Η εργασία αυτή δημιουργήθηκε από την μαθήτρια της Β' Λυκείου Αρβανίτη Μαρία, στα πλαίσια του μαθήματος: Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών - Ανθρωπιστικές Σπουδές.

2. 28 Σεπτέμβρη 1864.
Στην αίθουσα «Άγιος Μαρτίνος» του Λονδίνου
αντιπρόσωποι των εργατών από την Αγγλία, τη
Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Αμερική, την
Πολωνία και την Ελβετία έκαναν Γενική
Συνέλευση της οποίας κύριος σκοπός ήταν η
συνένωση των δυνάμεων των οργανωμένων
εργατών απ’αυτές καταρχάς τις
χώρες,προκειμένου να αντιμετωπιστεί ενιαία και
συντονισμένα η δράση των κεφαλαιοκρατών των
διάφορων χωρών κατά των εργατών.

4. Αυτό ήταν και το καθοριστικό βήμα για την ίδρυση
Διεθνούς Ενωσης Εργατών, αφού σ' αυτή τη
συγκέντρωση πάρθηκαν αποφάσεις για τη
συγκρότησή της, ενώ τέθηκε ζήτημα να ενταχθούν σ'
αυτήν και τα οργανωμένα εργατικά κινήματα από
όσες χώρες μπορούσε να γίνει. Δηλαδή, απ' όλες τις
τότε καπιταλιστικές χώρες.

5. Πώς και γιατί συγκεντρώθηκαν εργάτες από
πολλές καπιταλιστικές χώρες στο Λονδίνο;
Οι Γάλλοι εργάτες, έχοντας πάρει την έκκληση για κοινή
δράση από τους Αγγλους εργάτες, ήρθαν στο Λονδίνο για
να συζητήσουν την οργάνωση της κοινής δράσης.
Βεβαίως, στην Αγγλία, την πρώτη τότε καπιταλιστική χώρα
στην Ευρώπη, ζούσαν εργάτες και από άλλες χώρες.
Έτσι, η συγκέντρωση οργανώθηκε και με τη συμμετοχή
εργατών από άλλες χώρες.

6. Αυτή η συγκέντρωση για τη συνένωση των εργατών
σε διεθνή οργάνωση και δράση ενάντια στο κεφάλαιο
δε δημιουργήθηκε από το πουθενά.
Τότε είχαν ήδη αναπτύξει θεωρητική και πραχτική
επαναστατική δράση οι Μαρξ - Ένγκελς, και μέσα από
την «Ενωση Κομμουνιστών».
Το πρώτο επαναστατικό εργατικό πρόγραμμα ήταν το
Πρόγραμμα της «Ενωσης Κομμουνιστών», το
«Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που ως
κείμενο έκλεινε με το σύνθημα: «Προλετάριοι όλων των
χωρών,ενωθείτε».
Παράλληλα, είχαν εκδώσει και άλλα θεωρητικά έργα
τους, ενώ ήδη ο Μαρξ είχε αρχίσει τη συγγραφή του
«Κεφαλαίου».

8. Marx και Bakunin υπήρξαν συνιδρυτικά μέλη της Α’ Διεθνούς Ένωσης των
Εργαζομένων.
Οι αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις του Bakunin διαμορφώνουν μια από τις κυρίαρχες
τάσεις του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Ο μεν Μαρξ ορίζει τους προλετάριους ως την επόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας, ο
δε Μπακούνιν προτιμάει τους "εξαθλιωμένους κουρελήδες", αυτούς που είναι
ανυπότακτοι από ένστικτο.
Οι πρώτοι, σύμφωνα με τον Μαρξ, θα πρέπει να απαιτήσουν αύξηση μισθού και
μείωση του χρόνου εργασίας, αποκτώντας στην πορεία συνείδηση της δύναμής
τους.
Οι δεύτεροι, σύμφωνα με τον Μπακούνιν, είναι μειονότητες αποτελούμενες από
κατεστραμμένους, στασιαστές και ληστές, όλοι τους κατάλοιπα της φεουδαρχικής
εποχής, όμως έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για εξέγερση.

9. Η σύγκρουση είναι
αναπόφευκτη.
Στο τέλος του συνεδρίου
ο Μπακούνιν και
διάφοροι άλλοι που
ανήκαν στην ομάδα του
αποβλήθηκαν για
υποτιθέμενη συγκρότηση
μυστικής οργάνωσης
μέσα στη Διεθνή.
Οι διαφωνίες με τον
Μαρξ, που οδήγησαν
στην αποβολή
των μπακουνικών από τη
Διεθνή, αποτέλεσαν
ένδειξη της αυξανόμενης
αντίθεσης μεταξύ δυο
κυρίων ρευμάτων που
σχηματίστηκαν στους
κόλπους της.

10. Στη διεθνιστική
συγκέντρωση στο
Λονδίνο, ο Τζορτζ
Ότζερ διάβασε
στους
συγκεντρωμένους
αντιπροσώπους
των εργατών την
έκκληση που είχε
σταλεί ένα χρόνο
νωρίτερα στους
Γάλλους εργάτες. Η
έκκληση έλεγε
ανάμεσα σ' άλλα:
«Η αδελφοσύνη των λαών είναι
εξαιρετικά αναγκαία προς το
συμφέρον των εργατών.
Γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε
να καλυτερέψουμε τη θέση μας με την
ελάττωση των ωρών της εργασίας και
με την αύξηση των ημερομισθίων, οι
καπιταλιστές μας απειλούν ότι θα
μισθώσουν Γάλλους, Βέλγους και
Γερμανούς εργάτες που θα
αναπληρώσουν την εργασία μας με
χαμηλότερη τιμή. Δυστυχώς, η απειλή
αυτή πραγματοποιείται συχνά.
Το λάθος, βέβαια, δεν είναι των
συντρόφων της ηπείρου, αλλά
οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη
κανονικής σύνδεσης μεταξύ των
μισθωτών των διαφόρων χωρών».

11. «Να συγκληθεί μια
συνέλευση των
αντιπροσώπων της
Γαλλίας, της Ιταλίας, της
Γερμανίας, της Πολωνίας,
της Αγγλίας και όλων των
χωρών όπου υπάρχει
επιθυμία συνεργασίας για
το καλό της
ανθρωπότητας.
Να οργανώνουμε τα
συνέδριά μας, να
συζητούμε τα μεγάλα
προβλήματα από τα
οποία εξαρτάται η ειρήνη
των εθνών».

12. Οι Γάλλοι εργάτες πρότειναν ως έδρα της Διεθνούς το
Λονδίνο.
Επίσης, πρότειναν να γίνει επίσημο όργανό της μια αγγλική
εργατική εφημερίδα,να καθοριστεί προσωρινά ένα σύστημα
συνδρομών και η νέα οργάνωση να καθοδηγείται
προσωρινά από μια Κεντρική Επιτροπή με υποεπιτροπές
σ' όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η πρόταση έγινε δεχτή.
Έτσι εκλέχτηκε ένα Γενικό Συμβούλιο που απαρτιζόταν από
21 μέλη για την εκτέλεση των αποφάσεων. Το Συμβούλιο
εξουσιοδοτήθηκε να προσλάβει νέα μέλη κατά την κρίση
του.
.

13. Στις αρχές του Οχτώβρη το Γενικό Συμβούλιο έκανε μερικές
συνεδριάσεις που στη διάρκειά τους εγκρίθηκε η ονομασία της
Διεθνούς.
Η ονομασία της ήταν: «Διεθνής Ενωση των Εργατών».
Πρώτη Διεθνής ονομάστηκε μετά την ίδρυση της 2ης Διεθνούς
στα 1889.
Το πρώτο συνέδριο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών
ορίστηκε για το 1865 στις Βρυξέλλες.

14. Τέλος αναφέρουμε επιγραμματικά τις
προσπάθειες που κατέβαλε η Α Διεθνής:
Αγωνίστηκε:
 Κατά του πολέμου
 Κατά των φεουδαρχικών υπολλειμάτων
 Για την κατάργηση της δουλείας στις ΗΠΑ
 Για τα εκλογικά δικαιώματα των εργατών
 Υποστήριξε απεργίες
 Οργάνωσε καμπάνιες κατα της παιδικής
εργασίας και των διακρίσεων σε βάρος των
εργατριών
 Δημιούργησε συνδικάτα
 Μπήκε στην πρωτοπορία του αγώνα για την
8ωρη εργασια κ.α.

15. Η 1η Διεθνής υπήρξε ένα τεράστιο
βήμα, ιστορική κατάκτηση του
διεθνούς εργατικού κινήματος, είχε
τεράστια συμβολή στις τότε
συνθήκες στην ανάπτυξη της
πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης
με αποκορύφωμα την Κομμούνα του
Παρισιού.
Η 1η Διεθνής έπαψε τυπικά να
υπάρχει το 1876 (ουσιαστικά είχε
αρχίσει τη φθίνουσα πορεία από το
Συνέδριο της Χάγης στα 1872,
οπότε και διασπάστηκε), αφού είχε
εκπληρώσει το έργο της στις
ιστορικές συνθήκες που έδρασε.