2. Λίγα λόγια για την πλοκή του έργου
Το 1992 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία «Ο τελευταίος των
Μοϊκανών», η οποία βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και έγινε
τεράστια εμπορική επιτυχία. Πρωταγωνιστής ήταν ένας από τους πιο
ταλαντούχους ηθοποιούς του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Ντάνιελ
Ντέι Λιούις.
3. Πολιτεία Νέας Υόρκης, 1757. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι έχουν
μεταφέρει τον μεταξύ τους πόλεμο στις αμερικανικές
αποικίες τους, αναγκάζοντας τους ιθαγενείς Ινδιάνους να
εμπλακούν παρά τη θέλησή τους. Αυτές τις δύσκολες και
επικίνδυνες στιγμές, ο Ναθάνιελ Χόκεϊ, υιοθετημένος γιος
του Μοϊκανού Τσίνγκατσκουγκ και η Κόρα, κόρη ενός
βρετανού αξιωματούχου, συναντιούνται κάτω από αντίξοες
συνθήκες και ερωτεύονται παράφορα.
4. Καθώς, όμως, ο ανεξάρτητος και ισχυρός χαρακτήρας
του Χόκεϊ δεν συμβιβάζεται εύκολα με τα συμφέροντα
των εμπόλεμων πλευρών, ο έρωτάς τους κινδυνεύει να
γίνει ένα ακόμα θύμα της σκληρότητας του πολέμου
μέσα στα πυκνά δάση της αμερικανικής ηπείρου και τα
αιματοβαμμένα πεδία της μάχης…
5. Βραβεία ταινίας
Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης
Κινηματογραφικό Βραβείο BAFTA Καλύτερης μουσικής επένδυσης
Βραβείο της Αμερικανικής Ένωσης Κινηματογραφιστών Καλύτερης
διεύθυνσης φωτογραφίας σε κινηματογραφική ταινία
Κινηματογραφικό Βραβείο BAFTA Καλύτερου ήχου
Κινηματογραφικό Βραβείο BAFTA Καλύτερης σκηνογραφίας
6. Ο σκηνοθέτης
Ο Michael Mann, σκηνοθέτης
των Heat και The Insider δεν θα
μπορούσε παρά να
δημιουργήσει μια πολύ σφιχτή
ταινία. Πραγματικά, η δράση το
ρομάντζο και ταυτόχρονα η
εκπληκτική φωτογραφία, τα
θεάρεστα τοπία, οι χορταστικές
λήψεις και όλα αυτά υπό την
συνοδεία μιας από τις
καλύτερες μουσικές συνθέσεις
συγκροτούν ένα ευχάριστο στο
μάτι και συνάμα συγκινητικό
σύνολο.
7. Τα ρατσιστικά μηνύματα που
κρύβει η ταινία
Αν και «Ο τελευταίος των Μοικανών» είναι μια πολύ
καλοδουλεμένη ταινία με εξαιρετική μουσική, με λίγη
παραπάνω προσοχή μπορεί κάποιος να διακρίνει τα
ρατσιστικά μηνύματα που κρύβει.
Αρχικά βλέπουμε ότι τον “καλό ρόλο” σε αυτή την
ιστορία τον έχουν οι αμερικανοί και υποσυνείδητα
πας περνάει ότι οι κακοί και άγριοι είναι οι ινδιάνοι.
Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι λογικό να συμβαίνει
διότι οι Ινδιάνοι ήθελαν απλά να υπερασπιστούν τον
τόπο τους από τους ξένους εισβολείς.
8. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να επισημανθεί ότι
εξίσου κακοί παρουσιάζονται και οι Γάλλοι οι οποίοι θέλουν
να κατακτήσουν τα εδάφη των ινδιάνων ακριβώς όπως και
οι αμερικανοί, δηλαδή μέσω του πολέμου.
9. Ακόμα πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο εξωτερική
εμφάνιση των ινδιάνων όσο και ο τρόπος ζωής τους έτσι
όπως παρουσιάζονται στην ταινία επηρεάζει τον
ανυποψίαστο θεατή. Φαίνονται πολύ σκληροί,
απολίτιστοι και χωρίς ηθικούς φραγμούς.
10. Ο Wes Studi, στον ρόλο του
Magua παρουσιάζεται ίσως και ως
ο πιο άγριος από την φυλή των
Ινδιάνων, ωστόσο όλη αυτή η
σκληρότητα είναι δικαιολογημένη.
Οι Αμερικάνοι, στην ουσία του
κατέστρεψαν τη ζωή σκοτώνοντας
την οικογένεια και τη φυλή του.
Έτσι εξαγριωμένος ζητάει
μανιασμένα εκδίκηση για το κακό
που του έκαναν. Ο ρατσισμός
έγκειται στο γεγονός ότι η ταινία
παρακάμπτει σκόπιμα (καθ’ όλη
τη διάρκεια της ταινίας εκτός
από μια αναφορά στο τέλος) το
υπόβαθρο πάνω στο οποίο
καλλιεργήθηκε η αγριότητα της
συγκεκριμένης φυλής και του
αρχηγού της.
11. Το τρέιλερ της ταινίας
THE LAST OF THE MOHICANS - HQ Trailer ( 1992 ).mp4
12. Η λίστα του Σίντλερ (A’ μέρος)
Χρύσα Κυρίδη
Μαρία Αλτιπαρμάκη
Παυλίνα Αλτιπαρμάκη
13. Περίληψη
Η ταινία παρουσιάζει την αληθινή ιστορία του
αινιγματικού Όσκαρ Σίντλερ, μέλους του ναζιστικού
κόμματος και κερδοσκόπου, που έσωσε την ζωή σε
περισσότερους από 1100 Εβραίους, κατά την διάρκεια
του ολοκαυτώματος. Είναι ο θρίαμβος του ανθρώπου
που έκανε την διαφορά και το οδοιπορικό όσων
επέζησαν εξ αιτίας του μέσα από αυτή τη μαύρη
σελίδα της παγκόσμιας Ιστορίας.
14. Ρατσιστικά στοιχεία
Μέσα απ΄την ταινία, προβάλλονται πολλές ρατσιστικές
συμπεριφορές των Γερμανών απέναντι στους Εβραίους.
Μερικές από αυτές είναι :
Ο σωματικός έλεγχος που υπέστησαν γυμνοί οι Εβραίοι
απ’ τους Γερμανούς, με σκοπό να δουν ποιοι τους είναι
χρήσιμοι.
Οι ζωές των Εβραίων δεν είχαν καμία αξία για τους
Γερμανούς, εφόσον τους σκότωναν με το παραμικρό.
Οι συνθήκες εργασίας. Τα πόστα που κατείχαν οι
Εβραίοι ήταν συνήθως ανθυγιεινά και επικίνδυνα.
15. Σωματικός έλεγχος
Οι Γερμανοί έκαναν έλεγχο στους Εβραίους με στόχο
να δουν ποιοι θα ήταν ικανοί να εργαστούν. Όσοι ήταν
ηλικιωμένοι ή ανάπηροι, θανατώνονταν, ενώ οι
υπόλοιποι πήγαιναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η
διαδικασία αυτή ήταν απάνθρωπη, καθώς έτρεχαν
γυμνοί και ελέγχονταν από φρουρούς.
16. Γερμανών
Οι Γερμανοί δεν αντιμετώπιζαν τους Εβραίους σαν
ανθρώπους, αλλά σαν ένα κομμάτι κρέας, καταπατώντας όλα
τα ανθρώπινα δικαιώματα τους. Στην ταινία, αυτό φαίνεται
στη σκηνή που ο υπολοχαγός των Ες Ες, Άμον Γκετ, κάνει
εξάσκηση στη σκοποβολή πυροβολώντας Εβραίους
εργαζομένους απ’ το μπαλκόνι του.
17. Συνθήκες Εργασίας
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν ανθυγιεινοί χώροι
Εργάζονταν ακόμα και μικρά παιδιά
Εκμεταλλεύονταν τις γυναίκες με διάφορους τρόπους
Δεν υπήρχε δικαίωμα λάθους, επειδή θα θανατώνονταν
Συγκεκριμένα, στην
ταινία υπάρχει μια σκηνή
όπου μια κοπέλα
μηχανικός, προτείνει μια
διόρθωση στους
Γερμανούς μηχανικούς
και ύστερα από εντολή,
θανατώνεται, ενώ τελικά
ακολουθούν τη
συμβουλή της.
18. Άλλες σκηνές
Ένα μικρό παιδί αναγκάστηκε να καθαρίσει τη
μπανιέρα του Άμον Γκετ, παρόλο που δεν κατείχε
τις απαραίτητες γνώσεις, δεν το έκανε σωστά, και
μόλις τελείωσε, θανατώθηκε.
19. Όσκαρ Σίντλερ
Το μεγαλύτερο αντιρατσιστικό μήνυμα της ταινίας,
είναι η αλλαγή στη συμπεριφορά του Σίντλερ από την
αρχή της ταινίας, που τον βλέπουμε οπαδό των ναζί, να
μοιράζεται την ίδια νοοτροπία, μέχρι το τέλος, όπου
αλλάζει ο τρόπος σκέψης του και καταλήγει να σώζει
1.000 Εβραίους.
Τελικά, ενσωματώνεται σε τέτοιο βαθμό με τους
Εβραίους, που γίνεται αντίπαλος των ναζί και οι
Εβραίοι είναι αυτοί που προσπαθούν να τον σώσουν.
21. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Οσκαρ
Σίντλερ, ενός Γερμανού βιομηχάνου, που έσωσε 1.300
Εβραίους από το γκέτο της Βαρσοβίας, παρουσιάζοντάς
τους ως απαραίτητους για το Τρίτο Ράιχ ειδικευμένους
εργάτες.
Σκηνοθετήθηκε από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και το σενάριο
γράφτηκε από τον Στίβεν Ζαϊλίαν, πάνω στη
νουβέλαSchindler's Ark του Τόμας Κενάλι.
Περιγραφή
22. Λίαμ Νίσον στο ρόλο του Όσκαρ Σίντλερ
Μπεν Κίνγκσλεϊ στο ρόλο του Ιτζάκ Στερν
Ρέιφ Φάινς στο ρόλο του Άμον Γκετ
Έμπεθ Ντάβιτζ στο ρόλο της Έλεν Χιρς
Κάρολιν Γκουντάλ στο ρόλο της Έμιλι Σίντλερ
Τζόναθαν Σαγκάλ στο ρόλο του Πόλντεκ
Πφέφερμπεργκ
Ηθοποιοί
23. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το Μάρτιο του 1993
στην Κρακοβία και συνέχισαν για 71 ημέρες. Οι σκηνές
γυρίστηκαν στις πραγματικές τοποθεσίες αν και το
στρατόπεδο Πλαστσόφ έπρεπε να κατασκευαστεί σύμφωνα
με το πρωτότυπο, καθώς είχε υποστεί αλλαγές μετά τον
πόλεμο. Δεν τους δόθηκε άδεια να γυρίσουν σκηνές μέσα
στο Άουσβιτς και έτσι τις γύρισαν σε ένα πανομοιότυπο
στρατόπεδο απέναντι από το πραγματικό.
Ο Σπίλμπεργκ χρησιμοποίησε
την γερμανική και πολωνική γλώσσα σε αρκετές σκηνές για
να δημιουργήσει την εντύπωση του να ζεις το παρελθόν και
την αγγλική για να δώσει έμφαση στα δραματικά σημεία.
Γυρίσματα
24. Για τον Σπίλμπεργκ τα γυρίσματα ήταν μια πολύ
συναισθηματικά έντονη περίοδος, καθώς τον ανάγκασε να
αντιμετωπίσει στοιχεία των παιδικών του χρόνων όπως
τον αντισημιτισμό που βίωσε. Ήταν έξαλλος με τον εαυτό
του όταν δεν έκλαψε στη επίσκεψή του στο Άουσβιτς και
ήταν ένα από τα πολλά μέλη του συνεργείου που δεν
κοίταζαν όταν γυριζόταν η σκηνή όπου οι ηλικιωμένοι
Εβραίοι αναγκάζονται να τρέξουν γυμνοί ενώ επιλέγονται
από τους Ναζί γιατρούς για να πάνε στο Άουσβιτς. Αρκετές
ηθοποιοί έβαλαν τα κλάματα όταν γύριζαν τη σκηνή στα
ντουζ, συμπεριλαμβανομένης και μίας που γεννήθηκε μέσα
στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Σπίλμπεργκ
αποποιήθηκε της αμοιβής του, αποκαλώντας την λεφτά
βαμμένα με αίμα.
25. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πλάνα στην ταινία είναι το
κόκκινο παλτό, η μοναδική χρωματιστή νότα μέσα στο
ασπρόμαυρο της ταινίας. Ο θάνατός του κοριτσιού με το
κόκκινο παλτό ήταν το γεγονός που κινητοποίησε τον
Όσκαρ Σίντλερ να αναλάβει δράση και να αρχίσει την
έρευνα για να σώσει ζωές με την περίφημη λίστα του.
Αργότερα στην ταινία το κορίτσι βρίσκεται ανάμεσα στους
νεκρούς και αναγνωρίζεται μόνο από το κόκκινο παλτό του.
Ενώ υπήρχε διαφωνία για το τι ακριβώς αναπαριστά το
κορίτσι με το κόκκινο παλτό, με κάποιους να λένε ότι
συμβολίζει την ελπίδα, την αθωότητα ή το κόκκινο αίμα των
Εβραίων που θυσιάστηκαν στον τρόμο του Ολοκαυτώματος.
Το Κορίτσι με το Κόκκινο Παλτό
26. Ο Άμον Γκέτ ήταν ένας ψυχοπαθής και σκληρόκαρδος
άντρας που είχε πάρει δυσμενή μετάθεση στο
στρατόπεδο Πλάζοβ εξαιτίας των απάνθρωπων
πράξεών του στο παρελθόν. Επί καθημερινής βάσης
μεθούσε και ξυλοκοπούσε τους υπηρέτες του σπιτιού,
ακόμα και την Έλεν Χίρς, που για αυτήν φαίνεται ότι
έτρεφε αισθήματα- με έντονα διάχυτο το ερωτικό
στοιχείο από την πλευρά του-δεν επέτρεπε στον εαυτό
του να εκδηλωθεί, εξαιτίας της στρατιωτικής
εκπαίδευσης που είχε λάβει ως ναζί, η οποία στηριζόταν
στο ρατσιστικό μίσος.
Άμον Γκέτ
27. Τον ψυχικά διαταραγμένο εσωτερικό του κόσμο
συνόδευαν και οι άγριες αλλά συνάμα και απάνθρωπες
πράξεις. Αυτές ήταν κυρίως οι εν ψυχρώ δολοφονίες.
Σκότωνε κάποιον επειδή φορούσε μακρύ παλτό ή είχε
άγριο βλέμμα κατά την γνώμη του, ή όποιον ακόμα
θεωρούσε ότι τεμπέλιαζε ή όποιον τολμούσε να
σηκώσει το βλέμμα του ή ακόμα και όποιον τυχαίνει να
δει να σκοντάφτει στο δρόμο. Μέσα από τα παραπάνω
η ταινία προσπαθεί να προβάλλει τα αντιρατσιστικά
μηνύματα.
28. Ακόμα μια ρατσιστική σκηνή είναι η στιγμή που οι
γερμανοί εισβάλλουν στις κατοικίες των εβραίων και
τους αναγκάζουν με τα όπλα να εγκαταλείψουν τις
περιουσίες τους. Αρκετοί κατάφεραν να πάρουν πολλά
πολύτιμα προσωπικά αντικείμενα πάνω στην βιασύνη
τους. Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι εν τέλη όλα τα
πράγματά τους θα κατέληγαν στα χέρια των γερμανών.
Αυτό μας δείχνει την έλλειψη σεβασμού και την
αδιαφορία που είχαν προς τους εβραίους.
30. 12 χρόνια σκλάβος
Η ταινία με τίτλο 12 χρόνια σκλάβος είναι
αμερικανική/βρετανική ιστορική, δραματική ταινία παραγωγής 2013. Τη
σκηνοθεσία ανέλαβε ο Στιβ ΜακΚουίν και το σενάριο έγραψε ο Τζον
Ρίντλεϊ. Η ταινία αποτελεί μια μυθιστορηματική προσαρμογή της
αυτοβιογραφίας Twelve Years a Slave του Σόλομον Νόρθαπ, ενός
ελεύθερου μαύρου άνδρα που απήχθη στη Γουάσινγκτον το 1841 και
πουλήθηκε στη σκλαβιά. Εργάστηκε σε φυτείες στη Λουιζιάνα για 12
χρόνια πριν την απελευθέρωσή του.Την πρώτη επιστημονική έκδοση των
απομνημονευμάτων του Νόρθαπ επιμελήθηκαν οι Σου Ίκιν και Τζόσεφ
Λόγκσντον το 1968, οι οποίοι προσεχτικά εντόπισαν και επικύρωσαν τη
μαρτυρία του Νόρθαπ, βρίσκοντάς την εξαιρετικά ακριβή.
31. Πλοκή
Το 1841, ο Σόλομον Νόρθαπ είναι ένας ελεύθερος μαύρος άνδρας που ζει
μαζί με τη σύζυγό του και τα παιδιά τους στη Σαρατόγκα της Νέας
Υόρκης, όπου εργάζεται ως βιολιστής. Όταν θα εμφανιστεί μια
προσοδοφόρα ευκαιρία για περιοδεία από δύο άνδρες που γνώρισε σε
μια συναυλία, ο Νόρθαπ μετά από μια νύχτα εξόδου με τους δύο αυτούς
άνδρες, ξυπνά από ένα φάρμακο που προκαλεί λήθαργο και βρίσκει τον
εαυτό του αλυσοδεμένο στο πάτωμα σε μια φυτεία βαμβακιού στον
αμερικανικό Νότο. Εκεί θα τον αγοράσει ένας ιδιοκτήτης σκλάβος, ο
Γουίλιαμ Φορντ, ο οποίος θα τον πουλήσει σε μια άλλη φυτεία που τη
διοικεί ο σκληρός οδηγός σκλάβων Έντγουιν Επς. Ο Νόρθαπ θα περάσει
12 χρόνια ως σκλάβος πριν την απελευθέρωσή του.
32. Παραγωγή
Το πρότζεκτ βρισκόταν στο στάδιο της ανάπτυξης πολύ καιρό πριν
ανακοινωθεί επίσημα τον Αύγουστο του 2011 με τον Στιβ ΜακΚουίν να
αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και τον Τσιούετελ Έτζιοφορ να υποδύεται
τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον Οκτώβριο του 2011, ο Μάικλ
Φασμπέντερ ο οποίος πρωταγωνίστησε στις προηγούμενες ταινίες του
ΜακΚουίν Hunger(2008) και Shame (2011), συμφώνησε να συμμετάσχει
στο πρότζεκτ. Στις αρχές του 2012 ολοκληρώθηκε η επιλογή των
ηθοποιών και προς το τέλος του Ιουνίου ξεκίνησαν τα γυρίσματα. Τα
γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα και
διήρκησαν επτά εβδομάδες. Ολοκληρώθηκαν στις 13 Αυγούστου 2012
33. Κριτική
. Θυμίζει εποχές που έχουμε αφήσει πίσω και
προειδοποιεί γι’ αυτές που πλησιάζουν. Είναι το βασικό
υλικό για ένα συνταγογραφημένο όσο και στερεό
θέαμα, το οποίο εξυπηρετεί ιδέες και κουβαλά
μηνύματα, γεμίζει τα ταμεία και μαζεύει διακρίσεις.
34. Αντιρατσιστικά μηνύματα
Αρχικά βλέπουμε πως η ηρωίδα της ταινίας με το όνομα
Πάτσι, δέχεται έντονη επίθεση από τον αφέντη της Έντγουιν
με μαστίγιο επειδή ήθελε να πλυθεί. Αυτό μας δείχνει πως οι
γυναίκες εκείνης της εποχής δέχονταν συχνά τέτοιου είδους
επιθέσεις και δεν είχαν ίσα δικαιώματα με τους άντρες.
Στην συνέχεια βλέπουμε την γυναίκα του Έντγουιν, την
Μαίρη να πετάει ένα βαρύ αντικείμενο στη Πάτσι επειδή
ήταν αργή στο χορό, την ζήλευε γιατί τραβούσε την προσοχή
του άντρα της και ένιωθε πως ήταν ανώτερή της.
35. Στη σκηνή που ο Νόρθαπ αποβιβάζεται από το πλοίο
μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους βλέπουμε πόσο
άσχημα και απάνθρωπα τους συμπεριφέρονται λόγω
του χρώματός τους. Τους συμπεριφέρονται σαν ένα
κομμάτι κρέας χτυπώντας με την παλάμη του χεριού
τους σε διάφορα σημεία του σώματός τους με σκοπό να
δουν αν η υγεία τους είναι καλή και αν είναι ικανοί να
δουλέψουν.
36. Ο Νόρθαπ είχε σκοπό να γράψει και να στείλει ένα
γράμμα στην οικογένειά του προκειμένου να στείλουν
βοήθεια. Όμως αυτό δεν ήταν επιτρεπτό για έναν μαύρο
εκείνη την εποχή με αποτέλεσμα να τον ξεγελάσει ένας
πανούργος λευκός με σκοπό να του αποσπάσει το
μοναδικό χρηματικό ποσό που του είχε απομείνει. Αυτό
μας δείχνει πως οι μαύροι δεν είχαν δικαιώματα στη
γραφή , στην ανάγνωση και στη μόρφωση γενικότερα.
37. Μια ακόμη έντονη σκηνή είναι η στιγμή που μια κ0πέλα
πουλιέται ως σκλάβα και αναγκάζεται να αποχωριστεί
τα παιδιά της καθώς της τα αρπάζουν. Το ένα από τα
δύο της παιδιά που ήταν αγόρι πουλήθηκε σε έναν
διεστραμμένο που είχε σκοπό να το παρενοχλήσει
σεξουαλικά ενώ το άλλο χάθηκε μαζί με τους
ανθρώπους που το κλέψανε.
Μετά από αυτό το γεγονός η μητέρα είχε συνεχή
ξεσπάσματα κάτι που η «η κυρία του σπιτιού» δεν
ανεχόταν και έτσι την έδιωξε.
38. Τέλος άλλη μια συγκλονιστική σκηνή είναι όταν ο
πρωταγωνιστής της ταινίας, Έντγουιν , βιάζει την Πάτσι
χωρίς την θέλησή της. Η κοπέλα ανύμπορη έκλαιγε
αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αντισταθεί καθώς
γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες που θα έφερνε αυτό.
39. Συμπεράσματα
Συμπερασματικά η ταινία μιλάει για την εκμετάλλευση
των μαύρων ανθρώπων σε παλαιότερες εποχές. Οι
συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ χειρότερες από αυτές
των λευκών. Η πλειοψηφία των λευκών πίστευε ότι οι
μαύροι δεν έπρεπε να έχουν δικαιώματα και συχνά
λόγω αυτού τους χρησιμοποιούσαν ως δούλους . Κατά
την άποψη εκείνης της εποχής οι μαύροι θεωρούνταν
μια κατώτερη φυλή που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται
αναλόγως.
41. Ποιος δεν έχει δει μια από τις
παρακάτω ταινίες: Top Gun,
Black Hawk Down, Perl
Harbor, Wind Talkers, We
were Soldiers. Είναι μόνο
μερικές από τις πολλές
εντυπωσιακές αμερικανικές
πολεμικές ταινίες, που
«έσπασαν» ταμεία. Και όμως.
Καμία από αυτές δεν θα είχε
γυριστεί, αν προηγουμένως δεν
είχε δώσει την έγκρισή του το
αμερικανικό Πεντάγωνο.
42. Αεροπλανοφόρα, μαχητικά
αεροσκάφη, άρματα μάχης,
οχήματα μεταφοράς
προσωπικού, ελικόπτερα,
στρατιώτες, όπλα, στολές, είναι
όλα αληθινά, μάχιμα και κυρίως
παρέχονται δωρεάν στα γνωστά
κινηματογραφικά στούντιο. Με
ένα αντάλλαγμα όμως. Να
εμφανιστεί στις
κινηματογραφικές αίθουσες
μόνο η καλή και νικηφόρα
πλευρά των αμερικανικών
ενόπλων δυνάμεων.
43. Παράπλευρες απώλειες, ντροπιαστικές ήττες και
εγκλήματα πολέμου, σε καμία περίπτωση δεν
γίνονται αποδεκτά και φυσικά δεν προβάλλονται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το φιάσκο των
Αμερικανών στο Μογκαντίσου της Σομαλίας το
1993, όπου ο «Γολιάθ έχασε από τον Δαυίδ». Η
σκηνή με το αεροπλάνο που καταρρίφθηκε, είναι
διαφορετική απ’ ότι πραγματικά συνέβη, ενώ
απεκρύβησαν σημαντικές λεπτομέρειες για τη
δράση στρατιωτών και μονάδων.
44. Με τις υποχρεωτικές αλλαγές,
μάλιστα, συμφώνησε και ο
σεναριογράφος και συγγραφέας
του βιβλίου,Mark Bowden . Ήδη
από το 1942, το αμερικανικό
Πεντάγωνο, για να ενισχύσει το
πατριωτικό αίσθημα των
Αμερικανών πολιτών, «άνοιξε»
ειδικό γραφείο στο Λος
Άντζελες, όπου θα γυρίζονταν
ταινίες με προπαγανδιστικό
περιεχόμενο.
45. Την τελική έγκριση για τη συμμετοχή του
στρατού, δίνει το Τμήμα Άμυνας του Στέιτ
Ντιπάρντμεντ. Όταν δοθεί, τότε το
κινηματογραφικό στούντιο υπογράφει ένα
αυστηρό συμβόλαιο με τις Ένοπλες Δυνάμεις, με
όρους όμως που ευνοούν μόνο τον δεύτερο
συμβαλλόμενο. Φυσικά, η εταιρεία γλιτώνει
μυθικά ποσά, που θα δαπανούσε για να βρει
τανκς, αεροπλάνα και άλλα όπλα υψηλής
τεχνολογίας.
46. Σε όλες τις πολεμικές ταινίες, τα γυρίσματα
παρακολουθούν αξιωματικοί του στρατού, των
πεζοναυτών, ή του ναυτικού, οι οποίοι επιβλέπουν
και δίνουν συμβουλές στους ηθοποιούς σε τεχνικά
θέματα, όπως για το πως κρατιέται ένα όπλο, ή
πως αντιδρά ένας Αμερικανός στρατιώτης στο
πεδίο της μάχης. Πολλές φορές μάλιστα, άνδρες
των Ενόπλων Δυνάμεων αναλαμβάνουν να κάνουν
τις επικίνδυνες σκηνές των πρωταγωνιστών, ή
«κόλπα» με τον στρατιωτικό εξοπλισμό (stand), οι
οποίες όμως χρεώνονται (π.χ. σκηνή με
αερομαχία).
47. We were soldiers
Μια χαρακτηριστική ταινία, που έχει ρατσιστικά
στοιχεία, η οποία ονομάζεται ‘’We Were
Soldiers’’(Ήμασταν στρατιώτες). Μια ταινία που
περιγράφει τη σκληράδα του πολέμου, μεταξύ
Αμερικής και Βιετνάμ. Η Αμερική μας έχει συνηθίσει να
είναι η μεγάλη δύναμη. Έτσι λοιπόν και σε αυτή τη
ταινία,βλέπουμε από την αρχή η Αμερική να δείχνει την
δύναμη της απέναντι στο Βιετνάμ αλλά και σε εμάς.
48. Η προπαγάνδα του πενταγώνου
Η ταινία βέβαια περιέχει πολλά ρατσιστικά στοιχεία.
Όπως προείπαμε η Αμερική μας δείχνει πόσο δυνατή
είναι, μας παρουσιάζει τον στρατό της σαν να είναι ο
καλύτερος, που βέβαια δεν αξιοποιήθηκε με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την άλλη το Βιετνάμ
διέθετε και αυτό μεγάλο στρατό αλλά και πολύ καλή
στρατηγική. Ήξεραν πώς να χειριστούν την κατάσταση.
Μας δείχνει την ασέβεια αλλά και την εξουσία που
ασκούν οι υψηλόβαθμοι στρατηγοί απέναντι στους
στρατιώτες. Επίσης και πόσο βάναυσα σκοτώνουν τους
αντιπάλους.
49. Η ταινία στην ουσία συνωμοτεί με το πεντάγωνο,
έτσι ώστε να έχουν την άδεια για τα γυρίσματα
αλλά και τον εξοπλισμό, όπως τανκς, αεροπλάνα
και όπλα. Φυσικά αν δεν είχαν την άδεια η ταινία
δεν θα είχε καμία σχέση με τον τρόπο που
γυρίστηκε και παρουσιάστηκε στο κοινό. Διότι το
πεντάγωνο σε ότι έχει να κάνει με στρατιωτικές
ταινίες απαιτεί και το κατάλληλο σενάριο, το
οποίο μας δείχνει την καλή πλευρά των
Αμερικανών.
50. Ο «πρωτοπόρος» σκηνοθέτης που αποθέωσε την
Κου Κλουξ Κλαν με την ταινία: «Η γέννηση ενός
Έθνους». Ο Ν. Γκρίφιθ, που έβαψε λευκούς
ηθοποιούς με μαύρη μπογιά για να μη «μολύνει»
τη ταινία με νέγρους. Ήταν μια βουβή ταινία με
τρομερά ρατσιστικά σκηνικά τα οποία. Με αυτόν
τον παρουσιαστικό τρόπο της ταινίας, για την
εποχή της ήταν από τις πιο
ρατσιστικές και με χυδαίο περιεχόμενο. Για
παράδειγμα, μια σκηνή όπου δείχνει τη λευκή
φυλή να ξυλοκοπεί τους νέγρους και ταυτόχρονα
υποτιθέμενα κακούς.
51. Κου Κλουξ Κλαν
Η Κου Κλουξ Κλαν χωρίζεται σε τρεις ιδρυτικές
ημερομηνίες. Η πρώτη Κου Κλουξ Κλαν ιδρύθηκε, το
1865-1871, η δεύτερη το 1915–1944 και η τρίτη το 1946
και υπάρχει μέχρι σήμερα. Ο κύριως ιδρυτής της
πρώτης ΚΚΚ ήταν ο Φρανκ Μακ Κορντ, της δεύτερης ο
Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμσον και τελευταίος ο Σέρμαν
Μίλλερ.