یکی از تعاملات که انسان با محیط خود دارد، ایجاد حس تعلق خاطر و پیدایش خاطره است. روند توسعه شهری منجر به ایزوله و پراکنده شدن فضاهای سبز شهری که بستر برای ظهور این تعاملات از دیر باز بوده است. محلات امروزی کانون های زیستی گذشته در پیرامون شهر هستند که ضمن تأکید بر روابط اجتماعی تجربه همزیستی انسان با طبیعت را به صورت زمین های کشاورزی، باغات در اطراف هسته مرکزی شهرها را داشته اند. انسانها ناگزیر از یادآوری فرآیند های تعاملی خود با طبیعت و سایر همنوعان در جریان زندگی می باشند چنانچه حس مکان برخاسته از مولفه های مکانی است که به جهت ویژگی های ارزشی محیط همواره یادآور خاطره و تاکید بر رابطه مانوسی انسان با آن محیط می باشد. باغ- پارک های تهران یکی از کانونی محلی اجتماعی بوده است، که متأسفانه در روند پرشتاب توسعه شهر تهران دستخوش تعارض و دوری جستن از ساختار اولیه خود گردید. در این تحقیق با بررسی متغیرهای شاخص باغ- پارک شهری به بررسی نقش تأثیرگذاری آنها بر محیط، انسان و بستر طبیعی پرداخته که طی فرآیند تغییر، ساختار و عملکردی منظر باغ- پارک را از نشانه های حس مکان تهی نموده است. لذا با بازیابی این شاخص ها در دوره های زمانی می توان در جهت بازطراحی و ساماندهی شاخص های ارزشی موجود در منظر باغ- پارک قیطریه اقدام و موجب خلق دوباره حس مکان و خاطره جمعی گردید.