1.
Ήηαλ κηα θνξά έλαο μπινθόπνο πνπ πήγε λα δνπιέςεη ζ’ έλα μπινπξγείν. Ο
κηζζόο ήηαλ θαιόο θαη νη ζπλζήθεο δνπιεηάο αθόκα θαιύηεξεο. Έηζη, ν
μπινθόπνο απνθάζηζε λα δώζεη ηνλ θαιύηεξν εαπηό ηνπ.
Τελ πξώηε κέξα πήγε ζηνλ εξγνδεγό θαη απηόο ηνπ έδσζε έλα ηζεθνύξη θαη
ηνπ έδεημε κηα πεξηνρή ζην δάζνο.
Ο μπινθόπνο, ελζνπζηαζκέλνο, έθπγε γηα λα θόςεη δέληξα.
Σε κία κόλν κέξα έθνςε δεθανρηώ δέληξα.
“Τα ζπγραξεηήξηά κνπ” ηνπ είπε ν εξγνδεγόο. “Σπλέρηζε έηζη.”
Ελζαξξπκέλνο από ηα ιόγηα ηνπ εξγνδεγνύ, ν μπινθόπνο απνθάζηζε λα
βειηησζεί ηελ επόκελε κέξα. Έηζη, ην βξάδπ εθείλν πιάγηαζε λσξίο.
Τν επόκελν πξσί ζεθώζεθε πξώηνο απ’ όινπο θαη πήγε ζην δάζνο.
Παξόιε ηελ πξνζπάζεηα ηνπ δελ θαηάθεξε λα θόςεη πάλσ από δεθαπέληε
δέληξα.
«Μάιινλ είκαη θνπξαζκέλνο» ζθέθηεθε. Καη απνθάζηζε λα πέζεη γηα ύπλν κε
ηε δύζε ηνπ ήιηνπ.
Τν μεκέξσκα ζεθώζεθε απνθαζηζκέλνο λα θόςεη πεξηζζόηεξα από δέθα
νρηώ δέληξα. Ωζηόζν, εθείλε ηε κέξα δελ έθηαζε νύηε ηα κηζά.
Τελ επόκελε κέξα έθνςε εθηά, ύζηεξα πέληε θαη ηελ ηειεπηαία κέξα πάζρηδε
όιν ην απόγεπκα λα θόςεη ην δεύηεξν δέληξν.
Αλεζπρνύζε ηη ζα πεη ν εξγνδεγόο θαη πήγε λα ηνπ εμεγήζεη ηη ζπλέβαηλε. Τνπ
νξθίζηεθε όηη είρε δώζεη όιεο ηηο δπλάκεηο ηνπ κέρξη εμάληιεζεο.
Ο εξγνδεγόο ηνλ ξώηεζε:
«Πόηε αθόληζεο ην ηζεθνύξη ζνπ γηα ηειεπηαία θνξά;»
«Να ην αθνλίζσ; Δελ πξόιαβα λα ην αθνλίζσ θαζόινπ.
Ήκνπλ πνιύ απαζρνιεκέλνο πξνζπαζώληαο λα θόςσ δέληξα.»
(“Να Σου Πω Μια Ιστορία, Χόρχε Μπουκάι”)