2. Ποίημα
Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
α στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
3. Λορέντζος Μαβίλης (1860-1912)
Ο ποιητής καταγόταν από την Κέρκυρα και είχε
σπουδάσει φιλοσοφία στη Γερμανία. Έγινε γνωστός
για τα 50 σονέτα του που γράφτηκαν κατά τα έτη
1895-1900, ένα από τα οποία ήταν και η Λήθη.
Ο Κ. Παλαμάς τον επαίνεσε για την δημιουργία των
σονέτων του, λέγοντας πως αυτός και ο Ρήγας «κα-
ταλαμβάνουν τις δύο κορυφές της πατριδολατρικής
ποίησης». Η αγάπη του για την πατρίδα επαληθεύ-
εται και από τη δράση του.
Πέθανε ηρωικά το 1912 (μάχη Δρίσκου), όταν πήρε
εθελοντικά μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους.
4. Επτανησιακή σχολή
Το έργο του Μαβίλη, όπως και το ποίημα Λήθη,
εντάσσεται στην Επτανησιακή σχολή (19ος αιώνας).
Καθώς τα Επτάνησα ήταν για πολλά χρόνια κάτω
από ενετική κυριαρχία, ήρθαν σε επαφή με τον
δυτικό πολιτισμό ο οποίος τους επηρέασε λογο-
τεχνικά, μουσικά και ζωγραφικά.
Ο Μαβίλης είναι ένας από τους τελευταίους
εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής, με ιδιαίτε-
ρη ευαισθησία στο θέμα δημοτικής γλώσσας.
5. Σονέτο
Αποτελείται από 14 στίχους, οργανωμένους σε τέσσερις
στροφές: δύο τετράστιχες και δύο τρίστιχες.
Το σονέτο έχει περίπλοκες ομοιοκαταληξίες, παραδείγματος
χάρη: στη «Λήθη» οι 2 πρώτες στροφές έχουν σταυρωτή
ομοιοκαταληξία, ενώ οι 2 τελευταίες στροφές σχηματίζουν
πλεκτή και ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.
Το μέτρο του σονέτου είναι κατά κανόνα ο ιαμβικός
ενδεκασύλλαβος στίχος.
Το μήνυμα του σονέτου αναδεικνύεται συνήθως στην
τελευταία στροφή.
6. Στάση Ζωής
Για τον συνηθισμένο θνητό:
Θάνατος δυστύχημα εξαιτίας της απώλειας της
ζωής και των αγαθών της.
Για τον ποιητή:
Νεκροί καλότυχοι, γιατί μπορούν να ξεχνούν τις
πίκρες, τα βάσανα και τις δυστυχίες της ζωής στη
γη.
Ζωντανοί κακότυχοι, διότι πονάνε για τα χαμένα
τους πρόσωπα, κάτι το οποίο ο ποιητής το θεωρεί
ανώφελο.
7. Η στάση ζωής του ποιητή είναι λογική. Δηλαδή, όσοι πεθαίνουν
ηρεμούν από τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις που είχαν όταν
ζούσαν, ενώ οι ζωντανοί σπαταλούν την ζωή τους κλαίγοντας
αυτούς που έχουν χαθεί.
Η επιλογή του ποιητή δεν ταυτίζεται με αυτή των ηρώων του,
γιατί παρόλο που αυτός θεωρεί ανώφελο το πένθος των νεκρών,
αφού δεν μπορούμε να τους φέρουμε πίσω, εκείνοι συνεχίζουν
να πονάνε για αυτούς που έχασαν.
Ο ποιητής μας το δείχνει αυτό μέσα από το ποίημα λέγοντας:
1. μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι
2. Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
3. Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν.
8. Σύγκριση
Συγκρίνοντας τα δύο ποιήματα (Λήθη του Λ.
Μαβίλη & Πόλις του Κ.Π. Καβάφη) καταλαβαί-
νουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις οι ζωντανοί
δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα προβλήματά
τους, όσο και να προσπαθούν. Επίσης, τα
συναισθήματα (μελαγχολία, απελπισία κλπ.) που
έχουν οι άνθρωποι, όταν χάνουν τους συγγενείς/
φίλους τους, συμπίπτουν με αυτά που νιώθει
κάποιος που δεν μπορεί να ξεφύγει από το
παρελθόν του.
9. Προσωπική άποψη
Προσωπικά, θα ακολουθούσαμε μία διαφορετική
στάση ζωής. Συγκεκριμένα δεν θεωρούμε τους
νεκρούς καλότυχους, διότι κάποιοι από αυτούς
χάνουν τη ζωή που είχαν μπροστά τους χωρίς να
έχουν χαρεί τα αγαθά που προσφέρει. Τέλος, οι
ζωντανοί θα ξεχάσουν μετά από ένα χρονικό
διάστημα τον χαμό των αγαπημένων τους και θα
συνεχίσουν τη ζωή τους.