2. Brad kijkt zenuwachtig opzij. Beth zit naast hem. Hij heeft haar een lift gegeven naar school, en daar is hij op zich niet zo zenuwachtig over. Vooral niet als hij eraan denkt dat de school nu voor het eerst zal zien dat ze een stel zijn. En gezien hij bij lange niet zo populair is als Beth, kan hij daarin nu al minstens vijftig verschillende mogelijkheden zien- die misgaan, stuk voor stuk.

3. Beth glimlacht en knikt hem bemoedigend toe voor ze zelf uitstapt. ‘Kom op Brad, diep in en uit ademen, je kunt dit,’ mompelt Brad. Hij ademt een paar ik haastig in en uit, merkt dat hij daar alleen maar opgefokt van word, knijpt zijn ogen dicht en stapt dan uit. Als hij nog geen gemompel hoort, maakt hij voorzichtig zijn ogen open. Beth kijkt hem grijnzend aan. Ze beginnen te lopen.

4. Ongemakkelijk steekt Brad zijn handen in zijn zakken. Ze lopen een eindje over het plein tot het om ze heen steeds drukker word. Beth kijkt verwachtingsvol naar hem opzij. Als Brad naar zijn schoenen blijft staren, pakt Beth zijn arm en slaat ze hem om haar heen. Ze lacht. ‘Rustig maar, het komt wel goed.’ Brad glimlacht ongemakkelijk. “Ja,” denkt hij, “voor haar waarschijnlijk wel, als iemand het niet met ons eens is, zullen ze mijpakken.” Maar hij zegt het niet.

5. Naarmate ze verder op het plein komen, klinkt er wel een zacht geroezemoes om ze heen. Brad voelt prikkende blikken en wijzende vingers in zijn rug, en weet zeker dat ze hier verkeerd aan doen. Hij kijkt snel opzij naar Beth, de nog steeds vrolijk glimlacht. Samantha en Matthewkomen de hoek omlopen. “Zie je wel,” denkt Brad paniekerig, “Daar komen ze al.”

6. ‘Beth!’ roept Matthewuit –verassend vrolijk, vind Brad, maar het kan een techniek zijn-. Hij kijkt opzij en knikt ongemakkelijk. ‘Brad.’ Brad knikt stilletjes terug. Samantha blijft ook stil, knijpt haar ogen samen en kijkt naar Brad alsof ze zich heel wanhopig afvraagt wanneer het afval word buiten gezet. ‘Sam,’ waarschuwt Beth dreigend. ‘Ja sorry hoor, maar… Brad, serieus? Je kunt iedereen krijgen, en je bent met Brad?’ Brad word vuurrood. Dit is precies waar hij bang voor was.

7. Matthewfronst zijn wenkbrauwen. ‘Sociaal Sam, heel sociaal, hij staat er gewoon bij.’ Samantha bloost, maar kijkt nog steeds boos naar Brad. ‘Ja, en al stond hij er niet bij, dan roddelden we nog niet over hem, want Brad is toevallig een geweldige jongen,’ snauwt Beth. Opstandig slaat Samantha haar armen over elkaar. ‘Nou, ik snap het nog steeds niet. Ik had iemand anders gekozen,’ mompelt ze. ‘Ja, maar gelukkig is dit mijn leven, en heb jij daar niets over te zeggen,’ roept Beth terug.

8. Brad krimpt ineen. ‘Beth, maak geen ruzie om mij, dat ben ik niet waard, je bent al zo lang vriendinnen met Samantha.’ ‘Ha! Zie je, hij is zelfs zo’n watje dat hij het niet eens voor zichzelf opneemt!’ schreeuwt Samantha. Beth komt heel dichtbij Samantha staan. ‘Hou op,’ sist ze. Ongemakkelijk staat Brad op de achtergrond naar ze te kijken. Hij wil niet dat ze ruzie om hem maken, en zeker niet waar hij bijstaat. ‘Brad, ga maar vast verder,’ mompelt Beth. Hij wil protesteren, maar als hij haar dreigende blik ziet, loopt hij vooruit.

9. Matthewzet zijn handen in zijn zij. ‘Beth, wat is hier gaande?’ ‘Dat is toch duidelijk, ze is voor een sukkel gevallen,’ moppert Samantha. ‘Dan ken ik Beth beter dan jij,’ snauwt Matthewhaar toe. Samantha krimpt een beetje ineen. ‘Kijk,’ mompelt Beth. ‘Ik moet wel. Ik moet een date hebben voor de prom, anders is het zinloos om te gaan, en zal ik zeker niet gekozen worden. Mijn moeder zou woedend zijn.’ Samantha’s gezicht klaart op, maar Matthewheeft zijn wenkbrauwen nog steeds gefronst.

10. ‘Je weet dat dat hartstikke gemeen is, Beth?’ Beth bloost. ‘Wat moet ik dan?’ ‘Och, ik weet niet, misschien de traditie verbreken, of nee, dan zou je niemand pijn doen en zou je zelf pech hebben en dat kunnen we natuurlijk niet hebben,’ mompelt Matthewsarcastisch. Ongemakkelijk wrijft Beth over haar arm. ‘Nou, het is mijn beslissing, maar Sam, hij is echt een goede jongen, doe niet zo.’ Matthewknikt goedkeurend. ‘Dat is al een begin.’

11. Beth glimlacht. ‘Ik ga weer terug.’ ‘Denk na over wat ik gezegd heb, Beth.’ Beth knikt. ‘Dat zal ik doen.’ Of dat nu vrijwillig was of niet, dacht ze zo. Ze rent een stukje verder, waar Brad op haar staat te wachten. ‘Heb je het opgelost.’ Beth haalt haar schouders op. ‘Ze moet niet zo over je praten.’ ‘Ze heeft anders wel gelijk,’ mompelt Brad. Beth slaat haar armen om zijn nek. ‘Brad, wil je niet zo denken, ik meen wat ik net zei, je bent echt een goede jongen.’

12. Brad bloost. ‘Maar-’ Beth schud haar hoofd. ‘Niets maar, ik kan het het beste weten toch? Iedereens mening over zichzelf is iets kritischer dan hoe een ander het ziet. Zo vind ik bijvoorbeeld dat ik best nog een paar pondjes af kan vallen, klein ben en niet echt… aardig vind.’ ‘En vind ik dat je prachtig slank bent, lengte niets uitmaakt, en je hartstikke lief bent.’ Ze glimlachen.

13. ‘En jij dan?’ vraagt Beth nieuwsgierig. Brad kleurt nog dieper rood. ‘Dat is hartstikke persoonlijk.’ ‘Dus? Ik wil je graag beter kennen, en bovendien heb ik het net ook gezegd.’ ‘Goed dan. Ik vind dat ik verlegen, slungelig, slordig, onhandig ben, en dat ik jou absoluut niet waard ben. Ik snap überhaupt al niet dat je iets met mij te wilt hebben, want dat wilde je eerder nooit.’

14. Beth glimlacht. ‘Weetje, eigenlijk, ik ook niet.’ Brad krimpt ineen. ‘Is dat iets goeds?’ ‘Nee, maar dat maakt me niet uit.’ Brad grinnikt. ‘Aha, dat klinkt… logisch.’ ‘Beth-logica, dat is altijd nog iets anders dan logisch, Braddieboy.’ Ze lachen. En op dat moment, maakt het geen van beiden even niets uit wat de rest van de mensen op het plein denkt.