2. Konji su porodica sisara iz reda kopitara, u
kojoj se nalazi samo jedan savremen rod,
Equus. U ovu porodicu pripadaju životinje,
koje se obično nazivaju konjima, magarcima
i zebrama. Razgraničenje pojedinih vrsta je
još i danas sporno. Domaći konj i domaći
magarac, domesticirani oblici divljih konja
odnosno afričkih divljih magaraca, i danas
imaju važnu ulogu kao jahaće i tegleće
životinje i rasprostranjeni su celim svetom.
3. Konji su uopšteno krupne životinje sa relativno
velikom glavom i dugim ekstremitetima. Veličina i
težina variraju; dužina od glave do repa je između
200 i 300 cm, rep je od 30 do 60 cm, a visina u
ramenima im je od 100 do 160 cm. Krzno im je
gusto i najčešće kratko, a većina vrsta imaju na
vratu, temenu i repu duže ili čak duge dlake. Boja
krzna većine vrsta sa gornje strane je siva ili
smeđa, a sa donje belkasto-siva. Konj može
posebno micati ušima kako bi prikupio zvukove, a
položaj ušiju jasno ukazuje na njegovo
raspoloženje. Uši okrenute napred znači da ga
nešto zanima; jedno uho napred, drugo nazad
znači da konj nije siguran, uši unazad pokazuju
agresivnost i strah.
4. Glava konja je snažna, upadljivo izdužena a
najveći deo je gornja vilica. I međučeljusna kost je
izdužena. Nosna kost je duga i uska, a očne
duplje su smeštene daleko nazad i nalazi se iza
zuba. Čeljusni zglob je smešten visoko, a donja
čeljust je isto povećana. Oči su smeštene bočno
na glavi, a uške su im duge i vrlo pokretljive. Konji
imaju u svakoj polovini čeljusti tri sekutića,
oblikovanih kao dleto. Očnjak po pravilu imaju
samo mužjaci, ženke ga uopšte nemaju, ili je vrlo
mali. Iza njih imaju prazninu, koja se naziva
dijastema. U svakoj polovini čeljusti konji imaju
najčešće tri prekutnjaka (četvrti je retko prisutan,
a kad postoji, uvek je prvi) i tri kutnjaka.
Prekutnjaci i kutnjaci su vrlo slično građeni i
idealno su prilagođeni tvrdoj hrani.
5. Kao kod svih neparnoprstaša, fermentacija
hrane kod konja odvija se tek u crevima, što
znači da se i najveći deo probave odvija u
crevima. Želudac im je, za razliku od
preživača, uvek jednostavno građen sa samo
jednom komorom. Fermentacija se odvija u
vrlo velikom slepom crevu (zapremina slepog
creva može biti do 90 litara) i do 4 metra
dugom pravom debelom crevu. Ukupno,
probavni sistem konja može biti dug do 26
metara.
6. Divlji oblici danas još živućih vrsta porodice konja
žive u istočnim i južnim delovima Afrike i u
centralnoj Aziji. Tokom zadnjih vekova područja
nastanjena konjima bitno su se smanjila. U severnoj
Africi i zapadnoj Aziji istrebljeni su u razdoblju
antike. Do 20. veka održala se u Iraku i Iranu jedna
populacija azijskog polumagarca. U istočnoj Evropi,
zadnji divlji konji, tarpani, izumrli su u 19. veku. Kao
suprostnost tome, čovek je domaće konje i domaće
magarce proširio celim svetom, a u nekim zemljama
danas u prirodi žive potomci populacije obe vrste,
odbegli i podivljali. Veliki broj podivljalih konja i
magaraca žive danas u Australiji, ali ih se naći i u
SAD-u i drugim zemljama. Konji daju prednost
otvorenim prostorima kao što su stepe i savane, ali i
u suvom okolišu polupustinja i pustinja. Jedino je
evropski tarpan bio pretežno stanovnik šuma.
7. Iako se konji mogu sresti kako pasu i po
danu, to su ipak životinje aktivne pretežno u
sumrak i noću. Iako se neke životinje
okupljaju u grupe, kod ovih životinja nema
trajnih veza među odraslima. Kod nekih vrsta,
(kao, npr. pševalskijev konj, brdske i stepske
zebre) mužjaci bdiju nad krdom koje predvodi
ženka. U tom slučaju može doći do okupljanja
većih krda sa utvrđenom hijerarhijom.
Sporazumevaju se sa drugim jedinkama
gestama, načinom kako drže uši, čeljust i rep,
ali i glasom.
8. Konji su pravi biljojedi, i jedu pre svega
travu, a ponekad, u različitoj količini lišće i
druge delove bilja. Većina vrsta pije svaki
dan, iako mogu izdržati bez vode i duže
vreme.
9. Konji imaju čitav niz prirodnih neprijatelja, što
su pre svega zveri kao što su hijene, vukovi,
divlji psi i velike mačke. Kao većina kopitara, i
konji imaju vrlo izražen nagon za begom. Telo
konja građeno je za brzo i ustrajno trčanje, pa
oni uvek pokušavaju, ako je to ikako moguće,
pobeći. Ipak, doteranu u ćošak, konji mogu
svojim kopitima i ugrizom napadačima naneti
ozbiljne i bolne povrede.
10. Skotnost kod konja traje između 330 i 410
dana. Na svet dolazi u pravilu samo jedno
mladunče. Ono je relativno teško (dosiže
između 9 i 13% težine majke) i vrlo razvijeno,
tako da već koji sat nakon dolaska na svet
može slediti majku. Nakon 0,5 i 1,5 godina
mladunče prestaje sisati. Polna zrelost
nastupa u dobi od tri do šest godina, pri čemu
se mužjaci, zbog socijalne strukture, mogu
razmnožavati u kasnijoj dobi od ženki. U
prirodi je najduži životni vek konja oko 40
godina, dok domaći konji mogu doživeti skoro
50 godina.
11. U ljudskoj istoriji su domaći konji i domaći magarci
imali važnu ulogu kao jahaće, tegleće i radne
životinje. Tačno vreme domesticiranja obe vrste nije
više moguće utvrditi. Čovek ih je raširio po celom
svetu. Motorizacija poljoprivrede kao i širenje
automobilskog saobraćaja su snažno potisnuli
korištenje konja i magaraca, i danas se u
industrijalizovanim zemljama koriste još samo u
sportu i kao hobi. U manje razvijenim područjima,
konji i magarci se još uvek intenzivno koriste. Još
jedno područje njihovog korištenja je i izvor mesa za
ljudsku prehranu. Koristi se i mleko kobila i magarica,
a i njihova koža se koristi. Ipak, za razliku od drugih
domaćih životinja, njihovo korištenje u ove svrhe je
drugorazrednog značenja.
12. Različite vrste unutar porodice konja mogu se
ukrštati, mada su dobijeni potomci obično
sterilni. Ukrštanjem se može dobiti: mula,
potomak mužjaka magarca i ženke konja.
Mule su najčešći hibridni tip i poznate su po
svojoj izdržljivosti. mazga, potomak ženke
magarca i mužjaka konja. Mazge su manje od
mula i nisu toliko jake. Takođe se magarci i
konji mogu ukrštati sa zebrama.
