1.
เมื่อได้ฝึกอบรม มีองค์พระพุทโธอยู่ในจิตใจแล้ว สมควรแล้ว
ก็จะรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้ เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็นที่ว่ารู้ รู้เรื่องอะไร? ก็รู้เท่าทันกิเลส
คนมีปัญญา ต้องรู้อย่างนี้นะอย่าไปรู้เรื่องอื่นๆ ยิ่งไปกว่ารู้เท่าทันกิเลส !

2.
ร่างกายนี้ คือ ศูนย์รวมแห่งความทุกข์
ถ้าไม่มีความพอใจในร่างกาย...จิตใจ ไม่ยึดติด
จะรู้สึกได้ถึงความเป็ นอิสระที่แท้จริง

3.
อยากไปพระนิพพาน ก็ต้องไม่ติดอะไรทั้งนั้น ดี-เลว,ติดกลิ่น, ติดสี,ติดรส,
ติดสถานที่, ติดร่างกายของครูบาอาจารย์ซึ่งไม่เที่ยงทั้งสิ้น
อะไรที่เข้ามากระทบทางทวารทั้ง ๖ หรืออายตนะ ๖ ต้องวางให้ได้
รู้อารมณ์ตามจริตที่เกิดให้ได้ ศึกษากรรมฐานแก้ให้ดีๆ ต้องคล่องจริงๆ
จึงจะชนะอารมณ์ตามจริตได้

4.
คำว่ำ พุทโธ นี้ ผีเกรงกลัวที่สุด
เพรำะอำนุภำพของ พุทโธ และจิตที่เป็นสมำธิ
พวกภูตผีต่ำงๆ จึงไม่อำจทำอันตรำยใดๆ แก่เรำได้
และเมื่อเรำแผ่เมตตำให้ พวกนั้นก็น้อมรับในส่วนบุญ
กลำยเป็นมิตรไปกับเรำเสียอีก
ถ้ำหำกท่ำนผู้ใดกลัวผีก็ขอให้ภำวนำ พุทโธ พุทโธ
จนจิตเป็นสมำธิ ควำมกลัวจักหำยไปเอง

5.
สัตว์เดรัจฉำน “มันดีกว่ำคน”
ตรงที่มันไม่มีมำยำ ไม่หลอกลวงใคร
มีครูอำจำรย์ก็คือคน เป็นสัตว์ที่น่ำรักน่ำสงสำร
คนเรำซิโง่ เป็น“พุทธะ”ได้ แต่หลอกลวงตนเองว่ำเป็นไปไม่ได้
ร่ำงกำยก็มีให้พิจำรณำว่ำเป็นของเน่ำ เป็นของเหม็น
แต่เรำพิจำรณำว่ำเป็นของหอมน่ำรัก
“โง่ไหมคนเรำ”

6.
ธรรมะคือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ ้ำ
พวกเรำมองข ้ำมไปเสียหมด อยู่ที่ตัวของเรำนี้เอง มิใช่อื่น
พุทธะคือผู้รู้ก็ตัวของเรำนี้เอง มิใช่ใครอื่น
เช่นเดียวกันกับไข่ ไข่อยู่ข ้ำงในของเปลือกไข่
ทำให ้เปลือกไข่แตก เรำก็ได ้ไข่
พิจำรณำร่ำงกำยของเรำให ้แตก
แล ้วเรำก็จะได ้ธรรมะ

7.
นกยูงทองบินไปได้ ก็อาศัยขนปีก ขนหาง
ถ้านกยูงขาดขนปีกขนหาง บินไม่ได้
ใจบ่มีพุทโธ จะไปสวรรค์ ก็บ่ได้ ใจบ่มีธัมโม ไห้หาสวรรค์ ก็บ่ได้
ใจบ่มีสังโฆ ไปบ่ได้ ทั้งนั้น

8.
เราก็มาหัดเป็ นพระกัน
พ่อออก (อุบาสก)ก็เป็ นพระ แม่ออก(อุบาสิกา) ก็มีใจเป็ นพระ
บ่ต้องโกนหัวบวชก็เป็ นพระได้ เป็ นพระอยู่ที่ใจ จิตใจมันเป็ นพระ
สร้างให้อุดมสมบูรณ์ ให้มันเกิดให้มันมีขึ้น
นั่นแหละหลักพุทธศาสนา มันเป็ นอย่างนั้น...

9.
หากปล่อยวางเสียได้ จิตใจย่อมจะผ่องใส