2. Edwin Langeveld komt na een lange dag werken weer thuis. Hij
opent de deur van het kleine appartement, waar hij pas is
ingetrokken.
3. Zijn kersverse vrouw Anne zit op de bank. ‘Hoe was je dag?’ vraagt
ze met een bevende stem. Edwin kijkt haar aan, en ziet dat er tranen
over haar wangen rollen. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Edwin
bezorgd. Anne speelt zenuwachtig met haar vingers.
4. ‘Ed, ik moet je iets vertellen.’ begint ze voorzichtig. Edwin krijgt een
angstig voorgevoel in zijn maag. Hij gaat naast Anne zitten, en slaat
een arm om haar heen. ‘Je kunt me alles vertellen.’ fluistert hij.
5. ‘Ik ben zwanger.’ Het komt er uit voordat ze er erg in heeft. Edwin
schrikt. Het duurt even tot het tot hem doordringt. Hoe kon dit
gebeuren? Ze zijn nog zo jong… ‘Weet je… weet je het zeker?’ zegt hij
uiteindelijk. Anne knikt. Ze begint te schokken.
6. ‘En dat is nog niet alles.’ zegt ze voorzichtig. Anne zucht eens diep. ‘Ik
had dit je al veel eerder moeten vertellen…’
‘Weet je het al lang dan?’ vraagt Edwin geschrokken.
Anne knikt.
7. ‘Ik dacht dat je…’ stottert ze. ‘Ik weet hoe graag je carrière wil gaan
maken, en een kindje past daar niet bij.’
Edwin denkt na, ergens weet hij dat Anne gelijk heeft, maar diep in
zijn hart is hij heel nieuwsgierig naar hun kleine baby’tje, en kan hij
niet wachten tot het zover is.
8. ‘Ik durfde het je niet te vertellen. Ik was bang dat ik ons huwelijk op
het spel zou zetten. Ik had een afspraak gemaakt in het
ziekenhuis, om te kijken of ik het nog kon laten weghalen…’
9. Anne staat op en loopt naar het raam. ‘De dokter wilde eerst een echo
maken, om te kijken hoe oud het baby’tje was. Toen dat gebeurt
was, vroeg ik of een abortus nog mogelijk was, en toen…’ Anne barst
in tranen uit.
10. ‘Je hebt het niet laten weghalen toch?’ vraagt Edwin voorzichtig.
Anne stopt met huilen, en kijkt strak voor zich uit. ‘Nee, het is te
gevaarlijk. Ik zou de operatie niet overleven, omdat…’ Ze slikt even.
‘Het is een vierling.’
11. Edwin staat op en gaat achter haar staan. ‘Het spijt me zo, Edwin.’
huilt Anne zachtjes. ‘Laat me alsjeblieft niet in de steek.’
‘Natuurlijk laat ik je niet in de steek! Ik laat je nooit in de steek!’ Hij
geeft haar een kusje in haar nek.
12. ‘Ben je niet boos op me?’ vraagt Anne verbaasd.
‘Natuurlijk ben ik niet boos! Hoe kan ik nou boos op jou zijn? Ik ben
hier ook verantwoordelijk voor hoor.’
Anne haalt opgelucht adem. ‘Ik ben zo blij dat je zo reageert.’ zegt ze.
13. ‘Maar Edwin…’ Ze veegt een haar uit haar gezicht. ‘Een vierling, dat
kunnen wij toch niet aan?! Hoe moet dit nou? We zijn nog zo jong.
En daarbij, we kunnen toch niet in dit appartementje vier kleine
kinderen gaan opvoeden? En we hebben ook niet genoeg geld voor
iets anders. We zijn hopeloos…’
14. Edwin draait Anne naar zich toe. ‘Natuurlijk zijn we niet hopeloos.
We moeten hier gewoon even goed over na denken. Maar eerst
moeten we dit allemaal even laten bezinken. We gaan er een nachtje
over slapen, oké?’
15. Anne knikt. Edwin begraaft zich in haar haren, om haar een dikke
knuffel te geven. ‘Wat ruikt je haar lekker.’ fluistert hij in haar oor.
En daarna geeft hij haar een kus.
16. Even later liggen ze op bed. ‘Ik was zo bang dat je bij me weg zou
gaan, als ik het je zou vertellen. ’ zegt Anne.
‘Ik zal nooit bij je weggaan, Anne. Er is niets wat ons huwelijk kan
verpesten, en weet je waarom niet?’
17. ‘Omdat ik van je hou. Ik zal altijd van je houden, wat er ook gebeurt.’
Er verschijnt een klein lachje op Anne haar gezicht.
‘Zie ik daar nou een glimlach?’ roept Edwin ondeugend.
18. Anne gaat rechtop zitten, en streelt Edwin door zijn haren. ‘Ons leven
zal compleet veranderen…’ zegt ze.
Dat beseft Edwin zich maar al te goed. Edwin heeft altijd gezegd dat
hij eerst carrière wilde maken, en dat pas kinderen wilde
krijgen, maar gek genoeg is hij nu helemaal niet teleurgesteld…
19. Integendeel, hij is eigenlijk heel erg blij met de komst van de vierling.
‘We zijn nu een beetje geschrokken, maar we moeten niet vergeten
dat een kindje krijgen het mooiste is wat er bestaat.’ zegt hij tegen
Anne.
20. ‘We moeten eigenlijk heel gelukkig zijn, dat wij meteen vier kindjes
krijgen.’
Anne glimlacht, dit had ze nooit van haar man verwacht. Een
overweldigend gevoel van geluk overspoelt haar.
‘Ik hou van je Edwin.’
‘Ik hou ook van jou, Anne.’
21. Ze kussen elkaar, en niet veel later verdwijnen ze onder de
dekens, om hun huwelijksnacht van laatst, nog eens dunnetjes over
te doen.
22. Enkele
maanden
later…
‘Weet je zeker dat je het volhoudt vandaag?’ vraagt Edwin bezorgd
aan zijn hoogzwangere vrouw. ‘Je hebt het heel erg zwaar, en ik wil
niet dat er iets met je gebeurt.’
23. ‘Ed, ik red het echt wel. En anders zeg ik het, oké? En daarbij, ik ben
pas achtentwintig weken zwanger, er kan echt niets gebeuren.’
Edwin gaat akkoord. ‘Als je wilt uitrusten zeg je het maar.’
24. ‘Kijk eens wie we daar hebben!’ roept een bekende stem. Anne en
Edwin kijken op. Het zijn Luuk en Jenny met hun dochtertje Myrthe.
Ze zitten op een terasje in het centrum.
25. Anne en Edwin leerden hun kennen op de middelbare school, daarna
zijn ze samen gaan studeren. Luuk en Jenny droomden altijd al van
een groot gezin, dus het verbaasde Anne en Edwin dan ook helemaal
niets dat ze al zo vroeg een kindje hadden gekregen.
26. Myrthe is pas twee jaar geworden, en Jenny is opnieuw zwanger
geraakt. ‘Kijk mama, daar zijn Anne en Eddin!’ roept het meisje
vrolijk. Jenny moet lachen. ‘Hij heet Edwin lieverd.’
27. Jenny zet Myrthe op de tafel, en staat op om Anne te begroeten. ‘Hoe
gaat het met je dikke buik?’ vraagt Anne lachend.
‘Met mijn buik gaat het prima, maar die van jou is nog veel dikker.’
28. ‘Jeetje, An. Zo dik was ik niet eens aan het einde van mijn
zwangerschap van Myrthe.’
Anne moet lachen. ‘Dit zijn er ook gelijk vier hè?’
‘Dat is waar!’
29. Edwin en Luuk geven elkaar een grondige knuffel.
‘Godallemachtig, wat is Anne dik zeg.’ roept Luuk verbaasd.
‘Ja, niet te geloven toch! En ze is pas achtentwintig weken zwanger!’
30. Edwin en Anne besluiten om even te blijven.
‘Hoe is het met de verbouwing van het nieuwe huis?’ vraagt Luuk
nieuwsgierig.
Anne zucht. ‘We krijgen de vergunningen maar niet rond. Het is zo’n
gedoe hè. En we moeten wel opschieten, het duurt niet heel lang
meer voordat ik ga bevallen.’
31. ‘Maar zijn de kamers wel af?’
Anne schudt haar hoofd. ‘De keuken is net geplaatst, en de
badkamer is bijna af. Maar de aanbouw voor de kinderkamers
verloopt niet zo soepel. We lopen weken achter op schema.’
32. ‘Luuk, jij hebt toch connecties bij het gemeentehuis? Kun jij dat niet
even regelen? Dat die vergunningen rond zijn?’
‘Ik zal vanavond direct even bellen, om te kijken wat ik voor jullie
kan doen.’
33. Anne’s gezicht klaart op. ‘Dat zou fantastisch zijn! Als we die kamers
kunnen afmaken, dan voel ik me al een stuk minder ongerust.’
34. ‘Al die stress is ook helemaal niet goed voor de baby.’ zegt Luuk wijs.
‘Baby’s!’ corrigeert Edwin hem. Iedereen moet lachen.
‘Ik kan niet wachten tot ik die vier kindjes van jullie kan
bewonderen!’ roept Jenny.
35. ‘Wij zijn anders ook heel erg benieuwd naar het broertje of zusje van
Myrthe.’ zegt Edwin, en hij kijkt Myrthe aan.
Het meisje begint meteen te glunderen. ‘Ik word een grote zus!’ zegt
ze trots.
36. Er wordt nog een tijdje gezellig gekletst, maar het begint al laat te
worden. ‘Zeg Anne, zullen wij nog maar even langs de supermarkt
gaan? Daarvoor zijn we hier tenslotte gekomen.’
37. Anne stemt daarmee in. Ze staan allemaal op om afscheid van elkaar
te nemen. ‘Hou je taai hè!’ zegt Jenny tegen Anne.
‘Dank je wel! En jij moet ook voorzichtig doen hoor!’
38. Iedereen neemt afscheid van elkaar, en daarna gaan Anne en Edwin
richting de supermarkt om wat boodschappen te halen. Het is nog
steeds prachtig weer, zoals een zomerse dag hoort te zijn.
39. De tijd vliegt als je het naar je zin hebt, het is dan ook al tegen zessen
als ze bij de supermarkt aankomen. ‘Wat moesten we nou ook alweer
halen?’ vraagt Anne.
40. ‘Gewoon de dagelijkse dingen.’ zegt Edwin. Ze lopen naar binnen.
‘Zullen we ook alvast een pak luiers kopen?’ vraagt Anne, die Edwin
op de aanbieding van de luiers wijst.
Edwin knikt. ‘Goed plan.’
41. ‘Nog even wat lekkere dingen voor in de diepvries.’ lacht Edwin.
‘Dan moet je ook even die lekkere waterijsjes pakken. Weet je welke
ik bedoel? Die waar ik zo gek op ben!’
42. Dan voelt Anne opeens steken in haar onderbuik. Ze grijpt zich vast
aan de ijskast. ‘Gaat het wel Anne?’ vraagt Edwin bezorgd. Anne
krimpt ineen van de pijn. ‘Ja het gaat wel.’ zegt ze uiteindelijk.
43. Eerst een kort rondje door de supermarkt, en daarna is het tijd om af
te rekenen. ‘Zevenendertig euro alstublieft.’ zegt het meisje achter de
kassa.
Anne zucht, het geld vliegt er doorheen de laatste tijd. En sinds ze
gestopt is met werken, komt er alleen maar minder binnen.
44. Opnieuw krijgt Anne pijn in haar onderbuik. ‘Lieverd, wat is er aan
de hand?’
‘Ik weet het niet.’ fluistert Anne. ‘Het doet zo’n pijn!’
‘We gaan naar huis.’ beslist Edwin.
45. ‘Ik wil eerst nog even naar de wc, als dat mag.’
‘Natuurlijk mag dat!’
Anne gaat het damestoilet in, en Edwin blijft bezorgd achter.
46. Anne stapt het wc-hokje in. Dit heeft ze nog nooit eerder gevoeld.
Natuurlijk voelt ze wel eens trapjes in haar buik, maar dit is anders…
Zouden het de weeën zijn waar de dokter het over had? Maar dat kan
toch niet, ze is pas achtentwintig weken zwanger!
47. Dan gilt ze het uit van de pijn. Edwin, die buiten op haar stond te
wachten, twijfelt geen moment en rent het damestoilet binnen.
48. Met een verkrampt en bleek gezicht komt Anne uit het hokje. Edwin
neemt haar in zijn armen. ‘Het gaat echt niet goed met je hè?’
Anne begint te huilen. ‘Ik heb zoveel pijn. Ik denk dat…’ stottert ze.
49. ‘Ik denk dat de bevalling gaat beginnen.’
Edwin wordt helemaal nerveus. De bevalling gaat beginnen! Wat
moet hij nu in godsnaam doen?!
50. Samen lopen ze naar buiten. Anne leunt tegen een bak met groentes
aan, terwijl Edwin een ambulance belt.
‘Hallo? Mijn vrouw gaat bevallen! Kunt u ons zo snel mogelijk
ophalen?’ Anne hoort de paniek in zijn stem.
51. Terwijl Edwin het gesprek afrond, probeert ze rustig in-, en dan weer
uit te ademen. ‘Niet in paniek raken Anne’ zegt ze tegen zichzelf. ‘De
ambulance komt zo, en dan brengt hij ons direct naar het
ziekenhuis.’
52. Edwin komt naast haar staan. ‘Ze komen eraan lieverd, gaat het weer
een beetje?’
Anne schudt haar hoofd.
‘Het komt goed, dat beloof ik je. Ik ben bij je.’
53. Gelukkig wel, denkt Anne. Wat zou er gebeurt zijn als ze alleen was
thuisgebleven? Wat had ze dan gedaan?
54. Ze horen de sirenes van de ambulance al in de verte. Zodra hij
arriveert stappen ze in. Met loeiende sirenes rijden ze naar het
ziekenhuis…
55. Enkele
uren
later..
Het is al zeker midden in de nacht als Edwin in een gang in het
ziekenhuis zit te wachten. Het zou een zware bevalling worden, en hij
mocht er niet bij zijn.
56. Aan de geboorte van een meerling hangen veel risico’s, voor zowel de
moeder, als voor de kleintjes zelf. Het maakt Edwin bloednerveus.
57. Er was geen enkele arts die hem iets kon vertellen over de toestand
van Anne. Het moet niet lang meer duren, of hij heeft geen nagels
meer over.
58. De lift komt omhoog. Gespannen kijkt Edwin naar de deur. Zodra hij
ziet dat het een arts is, springt hij van zijn stoel.
‘U moet me op de hoogte brengen! Hoe gaat het met mijn vrouw?’
59. ‘Het spijt me, ik moet dringend naar een bevalling toe. Ik kan u even
niet te woord staan.’
‘Dat is de bevalling van mijn vrouw! U moet me iets
vertellen, alstublieft! Hoe gaat het met haar?!’
60. ‘Ik ben net gearriveerd, ik kan je nog niets vertellen. Het spijt me.’
‘Dit is toch te gek voor woorden! Ik mag toch zeker wel weten hoe
mijn vrouw het maakt?!’ valt Edwin uit. Hij voelt zijn bloed koken.
61. ‘Zoals ik net ook al zei, ben ik nog niet op de hoogte. Als ik meer
informatie heb, zorg ik dat iemand u te woord staat. Als u mij er dan
nu door wilt laten.’ De arts duwt Edwin opzij en loopt hem voorbij.
Edwin weet dat hij zich nu moet beheersen. Uitvallen tegen de dokter
die zijn vrouw nu moet gaan helpen, heeft absoluut geen zin.
62. Hij gaat weer op zijn stoel zitten en kijkt toe hoe de arts de kamer in
loopt, waar zijn vrouw een paar uur geleden naar binnen ging. Het
liefst zou hij erachter aan gaan, maar daarmee zou hij het zijn vrouw
alleen maar moeilijker maken.
63. De hele bevalling laat hem maar niet los. Het is halverwege de
nacht, en Edwin zijn oogleden worden zwaar. Hij heeft de hele avond
nog niets gegeten, hij krijgt geen hap door zijn keel.
64. Er lopen al een hele tijd geen artsen meer in en uit. Zou dat een
goed, of een slecht teken zijn? Misschien is er aan de andere kant van
de kamer ook wel een deur, waar ze langs kunnen, bedenkt hij zich.
65. Dan komt er eindelijk iemand naar buiten. Hoopvol kijkt hij naar de
arts die voor hem staat. De man weet zich geen houding te geven, en
voelt zich duidelijk een beetje ongemakkelijk.
66. Edwin staat op.
‘Jij bent Edwin Langeveld?’
Edwin knikt, hij weet niets uit te brengen.
67. De arts begint rustig te praten. ‘Ik ben Erik Nijhuis, ik heb je vrouw
geholpen bij de bevalling.’
Edwin knikt. Zover was hij zelf ook wel.
‘Is het goed met haar?’ vraagt hij vol spanning.
68. De dokter schraapt zijn keel. ‘Met uw vrouw gaat het naar
omstandigheden prima, ze zal heel erg zwak zijn. U moet begrijpen
dat het een zware bevalling was.’
Edwin knikt, natuurlijk begrijpt hij dat. Hij kan een kleine glimlach
op zijn gezicht niet onderdrukken. Hij is blij dat Anne het goed
maakt.
69. ‘Zoals u zelf ook wel weet neem ik aan, is de vierling veel te vroeg
geboren. Dat is normaal bij een meerling, maar er hangen risico’s
aanvast.’
Edwin voelt de spanning oplopen. Mag hij zich vader noemen van
vier gezonde kindjes?
70. ‘Alle vier kindjes zijn levend op de wereld gebracht. Op dit moment
worden ze helemaal onderzocht of ze al sterk genoeg zijn. ’
‘Kunnen we ze zien?’ vraagt Edwin nieuwsgierig.
71. De arts schudt droevig zijn hoofd. ‘U zult nog even geduld moeten
hebben. Dat ze levend uit de buik zijn gekomen, wil niet zeggen dat
ze ook blijven leven. Ze zijn pas achtentwintig weken, het is een
risico. En het zal niet de eerste keer zijn dat…’ Even is de arts stil.
‘Nou ja, u begrijpt me wel.’
72. Edwin is bang. Hij voelt een ontzettende knoop in zijn maag.
‘Als u wilt kunt u naar uw vrouw. U moet niet schrikken, ze kan er
slecht uitzien.’
Edwin zijn gezicht klaart een klein beetje op. Hij wil naar Anne, hij
wil haar zien.
73. ‘Komt u maar met mij mee.’ De dokter leidt Edwin naar binnen.
Op het bed ligt Anne, zijn vrouw waarvan hij zoveel houdt. Ze is
helemaal uitgeput en ziet lijkbleek. Er verschijnt een lachje op haar
gezicht als ze ziet dat Edwin binnenkomt.
74. ‘Anne, neem wel je rust.’ zegt de dokter streng.
Anne knikt.
‘Dan zal ik jullie nu even alleen laten. Als er wat is, kun je me altijd
oproepen.’
75. ‘Daar ben je, eindelijk…’ fluistert Anne zacht als de dokter de kamer uit is.
Edwin gaat op de stoel naast het bed zitten. Hij kan zich eindelijk weer
een beetje ontspannen. ‘Ik was er de hele tijd lieverd, maar ik mocht niet
naar binnen.’
76. Anne knikt. ‘Hoe gaat het met de kindjes?’
Edwin kijkt bedroefd. ‘Dat weet ik nog niet. Op dit moment leven ze
nog. Maar er kan nog van alles gebeuren, dus worden ze onderzocht.
We kunnen ze nog niet zien.’
77. ‘Maar wat ik me afvraag…’ begint hij. ‘Hoe gaat het met jou?’
Anne haalt een diepe zucht. ‘Ik ben uitgeput.’
‘Het moet een loodzware bevalling zijn geweest. Misschien is het
beter als je even probeert te slapen. Ik blijf bij je, oké?’
78. Anne knikt. ‘Misschien heb je gelijk.’
Edwin helpt haar onder de dekens. Hij zoent haar op haar voorhoofd.
‘Probeer maar lekker te slapen.’
79. Het duurt slechts een paar minuten voordat Anne inslaap valt. Edwin
kijkt een beetje ongerust toe. Het komt toch wel goed met haar? Het
stelt hem gerust, dat de artsen haar goed in de gaten houden.
80. De
volgende
morgen…
De rest van de nacht brengt Edwin door op de bank die in de kamer
stond. Als hij wakker wordt, is het al licht buiten. Hij heeft hooguit
drie uurtjes geslapen de afgelopen nacht…
81. Hij kijkt met een glimlach toe, hoe Anne nog ligt te slapen. Die laat ik
nog lekker even liggen, denkt hij bij zichzelf.
82. Hij voelt zijn maag knorren, en besluit dat het tijd is om weer eens
wat te gaan eten. Hij gaat naar het kleine eetcafé in het
ziekenhuis, en haalt een zak koekjes uit de automaat.
83. Dit zal niet de laatste slapeloze nacht zijn voorlopig, denkt hij. Zou
hij wel klaar zijn voor het vaderschap? Hij geeft meteen al het slechte
voorbeeld door een zak koekjes als ontbijt te nemen.
84. En daarbij komt ook nog eens, dat zijn tafelmanieren niet echt netjes
zijn. Eigenlijk voelt hij zich zelf soms nog een kind. Hij zucht. Zo
denken alle vaders waarschijnlijk in het begin, zegt hij tegen zichzelf.
85. Als hij terug de kamer in komt, zit Anne in de rolstoel. Het verbaasd
hem dat ze al wakker is, ze leek net zo diep te slapen.
‘Goedemorgen lieverd.’ zegt Anne vrolijk. Ze ziet er al een stuk beter
uit als gister.
86. ‘We moeten je iets vertellen…’ Er klinkt een beetje angst in haar
stem, en dat werkt Edwin op zijn zenuwen.
‘Alle kindjes leven nog. Alleen met één van hen gaat het niet zo goed.
Eén van de twee jongetjes ligt op dit moment in de couveuse.’
87. Wanneer Anne dat zegt, beseft hij zich opeens dat hij nog geen
seconde heeft nagedacht over het geslacht van de baby’tjes. Als er
twee jongetjes zijn, moeten er ook twee meisjes zijn. Wat
geweldig, denkt hij bij zichzelf.
88. ‘Maar wees maar niet bang.’ begint de dokter. ‘Dat is heel normaal bij
baby’s die te vroeg geboren zijn. De arts op die afdeling zal jullie wat
meer over de situatie vertellen. Het lijkt me een goed idee als jullie
haar even gaan opzoeken.’
89. Anne glimlacht. ‘Dan kunnen we ze zien Edwin. Ik ben heel
benieuwd hoe ze eruit zien.’
Edwin glimlacht. Hij is zo trots op zijn vrouw, dat ze zomaar even
vier kinderen op de wereld heeft gezet. En hij is ontzettend blij dat ze
zo snel opknapt.
90. ‘Ben je niet benieuwd op wie ze lijken?’ babbelt Anne enthousiast als
ze in de lift staan. ‘Het is toch geweldig, dat er twee meisjes en twee
jongetjes zijn geboren.’
Edwin luistert niet, hij is helemaal in zijn eigen gedachten
verzonken, en Anne lijkt dat niet echt door te hebben.
91. Als ze uit de lift komen komt er gelijk een vrouw naar buiten.
‘Hallo, ik ben Tineke Elschot. Jullie zijn de ouders van de vierling
toch?’ Edwin en Anne knikken allebei.
‘Het geluk straalt van jullie gezichten af.’
92. ‘Eén van de vierling ligt nu in de couveuse. Dat is voor kindjes die te
vroeg geboren zijn heel normaal. In de couveuse kan het baby’tje nog
groeien en aansterken. Jullie kunnen over een paar minuutjes naar
hem toe.’
93. Tineke neemt hun mee naar een glazen raam. ‘En hier liggen de
andere drie kindjes. De baby in het midden, is het jongetje.’ Anne en
Edwin krijgen een grote lach op hun gezicht bij het zien van hun
kindjes.
‘Als jullie een momentje hebben, kunnen jullie zo naar binnen.’ Na
die woorden, stapt Tineke in de kamer.
94. ‘Kijk dan toch…’ fluister Anne zacht. ‘Kijk eens hoe lief!’ Ze pakt
Edwin zijn hand beet, en knijpt er voorzichtig in. ‘Ik had nooit
gedacht dat ik zo gelukkig zou worden van deze vierling.’
95. ‘We worden geweldige ouders.’ zegt Edwin vastbesloten. Een poosje
staren ze naar de drie wondertjes die aan de andere kant van het glas
liggen.
96. Niet veel later wenkt Tineke hun naar binnen. ‘Dit meisje is de
jongste van de vierling, die kwam als laatste uit jouw buik.’
Anne en Edwin kijken vol liefde naar het kleine meisje.
97. Tineke tilt het kindje uit haar bedje, en legt haar bij Anne op schoot.
Edwin knielt naast de rolstoel neer. ‘Hallo lieverdje.’ zegt hij met een
schattig stemmetje. Anne moet erom lachen.
98. Ze kijken elkaar aan. ‘Dan is dit Tessa toch?’ zegt Edwin. Anne knikt
goedkeurend. ‘Ja, dit is Tessa.’
99. Terwijl Edwin en Anne genieten van het kleine meisje op Anne haar
schoot, haalt Tineke het andere kindje uit bed.
‘Deze jongen hier, kwam als tweede op de wereld.’ vertelt ze.
100. Edwin staat op, en neemt de baby in zijn handen. ‘Hij is het tweede
jongetje?’ vraagt Edwin aan Tineke, terwijl hij het kindje in zijn
armen bewondert. Tineke knikt.
101. Edwin gaat opnieuw door zijn hurken, om de jongen aan Anne te
laten zien.
‘Hallo kleine Stijn.’ zegt Anne vrolijk. Edwin lacht. Anne heeft
gelijk, ze hadden afgesproken dat het tweede jongetje Stijn zou heten.
102. Als laatst haalt Tineke het andere meisje uit haar bedje. Met de baby
op de arm komt ze naar hen toegelopen. ‘En welke naam krijgt dit
meisje?’ vraagt ze nieuwsgierig.
‘Dat is Edmee.’ zegt Anne.
103. ‘Tessa, Stijn en Edmee.’ herhaalt Tineke. ‘Hele mooie namen. Ik ben
benieuwd welke naam jullie voor het andere jongetje in gedachten
hebben.’
Anne moet lachen. ‘Hij krijgt de naam Lars.’ vertelt ze.
104. Als Tessa, Stijn en Edmee weer in hun bedjes liggen, gaan ze naar de
kamer waar Lars in de couveuse ligt. ‘Jullie hoeven niet bang te zijn
hoor, het gaat heel erg goed met hem. Ik denk dat hij er heel snel uit
mag.’
105. ‘Hallo Lars, kijk eens wie hier zijn. Dit zijn papa en mama.’ Tineke
steekt haar handen door de gaten, en controleert of alles goed met
hem gaat. ‘Jullie mogen hem ook wel even aanraken hoor.’ zegt ze als
alles in orde is.
106. Voorzichtig steekt Edwin zijn hand door één van de gaten, en aait
Lars over zijn hoofd. ‘Hallo klein ventje.’
Anne glimlacht. Lars is inderdaad nog heel erg klein, kleiner dan de
andere drie. Maar er was misschien wel niet genoeg ruimte in haar
dikke buik. Ze moet lachen om haar eigen theorie.
107. ‘Ik ben zo blij dat ze allemaal gezond zijn.’ zegt Anne tegen Edwin.
‘Het had heel anders kunnen lopen. Het komt niet vaak voor dat een
vierling het overleefd. Meestal overlijden ze allemaal, of één van hen.’
merkt Tineke op.
108. Anne kan het niet laten om haar handen ook even door de gaten te
steken. Voorzichtig staat ze op uit haar rolstoel. Eventjes voelt ze zich
duizelig worden, maar daarna gaat het prima. Ze raakt het warme
lichaampje van het baby’tje aan, en voelt het geluk door haar lichaam
stromen.
109. ‘Dat is een tijd geleden dat ik jullie gezien heb! Hopelijk hebben jullie
een beetje genoten van de eerste update. Vanaf hier kan de uitdaging
echt beginnen!’
110. ‘Het is zeker niet makkelijk om een vierling op te voeden. Als je
benieuwd bent hoe dit het jonge stel af gaat, moet je volgende keer
ook zeker gaan lezen!’
111. ‘Het kan even duren voordat de volgende update online komt, want
Claudia besteed niet al haar vrije tijd aan de Sims. Ik hoop tot de
volgende keer!’
