ตอน เหลี่ยมลูกพี่
- 1. Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
1
ตอน เหลี่ยมลูกพี่
ที่เหมืองแร ไมมีพระเอก ไมมีผูราย ทุกคนมีคาเทากัน เปนคนที่มดวงชะตาแบบเดียวกันจึงไดมา
ี
รวมกันอยูในบริเวณอันจํากัด มันอยูกนแองภูเขาเหมือนตกตะกอนชีวิตคลั่กกันอยู พบหนากันจําเจ
เหมือนสองกระจกดูหนาตัวเอง เสือผาเครื่องแตงตัวไมมีความหมายอะไร เพราะตางก็ซื้อเสื้อโหล
้
จากรานเดียวกัน ตําแหนงงานอาจจะมีความหมายอยูบางก็แตในเวลางาน เลิกงานแลวเรากินเหลา
ขวดเดียวกัน และจากแกวเดียวกัน เรามองลึกลงไปในหนังกําพรา ลึกลงไปจนทะลุจิตใจ มองจน
เห็นวาเขาเหลานัน คือสวนประกอบของกันและกัน และเปนสวนหนึงของชีวิตเรา
้ ่
ถาไมมีเจาของรานกาแฟเราก็ตอง ตั้งรานกาแฟขึ้นมา ถานายฝรั่งไมลฃงจากบังกาโลมาทํางาน
เราก็ทํากันไปเอง ถาไมมีเสมียนจายเงินเดือน ขาพเจาก็อาจทําหนาที่แทน และถาไมมีขาพเจาคนอื่น
- 2. Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
2
เขาก็ทําแทนได อยาวาแตคนตอคนซึ่งทํางานทดแทนกันไดเลย แมแตแรดีบุกที่เราขุดกันอยูทุกวัน
นั้น ครั้งหนึ่งเราขุดแรไมไดเลยเปนแรมเดือน แตเหมืองของเราก็หาลมไม เพราะเราไปเฟนขี้แรที่
เราทิ้งกองพะเนินหลังโกดังเอากลับมารอนใหมอยางละเอียดละออ ก็ไดดนื้อแรจากความสุรุยสุราย
ครั้งกอนมาอีกเปนจํานวนไมนอยเลย
เราอยูดวยกันเหมือนครอบครัว ยิ่งกวาจะรูสึกวามาทํางาน มีความผูกพันกันอยูอยางญาติ มี
ความเปนญาติอยูในคําเรียก อาย มีความรักใครกันอยูในการหยอกลออยางเจ็บตัว มีความหวังดีตอ
กันอยูในเรี่ยวแรงที่ชวยกันยกของหนักคนละมุม มีความเปนกันเองและเปดเผยเมื่อแกผาอาบน้ําใน
ลําธารกันทั้งกลุม สิ่งเหลานี้เปนความทรงจําอันมีคาของขาพเจา ความกันดารของทองที่ และสังคม
อันถึงแดนของชีวิตในครั้งนัน นอนกนอยางทรงสิทธิในหัวใจยิ่งกวาความจําเรื่องอื่นๆ ในชีวิตของ
้
ขาพเจา
คนหนึ่งที่อยูในความทรงจําและบัญชีฮโรของขาพเจาไดแกพี่จอนหัวหนาเรือขุด แกเปน
ี
ลูกครึ่งอายุไลเรี่ยกับนายฝรั่งผูจดการ งานคลอง พูดคลอง ไดทั้งไทย จีน มลายู และอังกฤษ ทาทาง
ั
ทวงทีนักเลงเต็มตัว แกเปนตัวอยางอันคมคายสําหรับชาวเหมือง บานแกมีตูเย็นเดินเครื่องดวย
น้ํามันกาดอันเปนเครื่องประดับตําแหนง ตอนเย็นเลิกงานเหนื่อยๆ ดวยกัน แกดึงขาพเจาแวะบาน
แกแลวเอาน้ําแข็งใสขนเผื่อไวกนหลังกินขาวดวย ถาเราทํางานดวยกันในผลัดดึกบนเรือขุด เมื่อ
ั ิ
ตองขึ้นจากเรือไปชวยกันยกสายสมอเปลี่ยนหลุม ทามกลางความหนาวและน้ําคางตกหนัก แกเอา
หมวกของแกครอบหัวใหขาพเจาโดยไมทนปฏิเสธ ทั้งๆที่ตวแกเองนั้นหัวลานและไมยอมถอด
ั
หมวกงายๆ
พี่จอนไมคอยถูกเสนกับนายฝรั่งผูจดการ แตแกชอบนองชายนายฝรั่ง ซึ่งเปนนายชางใหญผู
ั
เปนนายโดยตรงของแก อยูมาเมื่อนองชายนายฝรั่งลาออกไปเพราะสัญญาครบเทอมและไปไดงาน
อื่นดีกวาทีนี่ จึงมีฝรั่งคนใหมมาแทน เจาหนุมคนนี้เปนทหารผานศึก ในชีวตไมเคยเห็นเรือขุดแร
่ ิ
แตจําเปนตองจางไวเพราะเขาวากันวาทุกเหมืองจะตองมีฝรั่งอยางนอยสองคนจึงจะครบองค
ไมเชนนั้นบริษัทอินชัวรันทมาตรฐานจะไมรับประกันให พี่จอนแกหงุดหงิดเขาทุกวันมือชั้นแกจะ
เปนลูกนองของคนที่แกสอนงานไดอยางร แกคิดจะลาออกอยูทาเดียว
คนอยางพี่จอนผานงานมาแลวไมรกี่เหมือง ฝไมลายมือรูกันทั่ว พอดีบริษัทเปดใหมแหง
ู
หนึ่งมาใหเงินเดือนสองเทาที่แกไดอยู แกจึงไดชองไป เรื่องเงินเดือนไมใชสาเหตุ หากเปนเพียง
ขออางเพื่อไมใหเสียมารยาทในการที่แกจะออก
- 3. Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
3
วันสุดทาย ที่พี่จอนทํางานบนเรือขุด พวกเราทุกคนมีความรูสึกแสนอาลัย เมื่อเลิกงาน
เจาฝรั่งคนที่เปนนายชางแตในนามโดดแผลวขึนรถขับกลับบังกาโล พวกเราออยอิ่งลงเรือสําปนมา
้
ขึ้นบก เงียบกริบ เดินตามกันเปนหาง ไมหยอกลอเลนคนองกันอยางเคย พี่จอนเดินนําหนางุดๆ พี่
กองชางฟตกับพี่เหวงเคียงคูเดินคลอไปเหมือนทหารเอกใหเกียรติแมทัพ ขาพเจาเดินเยื้องหลังมา
เล็กนอย ตอจากขาพเจาพวกเราทั้งชุดเดินคลายๆวาจะไปรบปนกับความรูสึกวาไปงานศพ
มาถึงโรงเหลา พี่จอนเงียบงัน จนพีกองตองออกปากสั่งเหลามาเลี้ยงกันคลายๆ จะเปน
่
การเลี้ยงสง พี่จอนนั่งลงกอน เราทุกคนไมมีใครกลาไปนั่งดวยแมแตพกองซึ่งเอาเหลาขวดหนึ่งกับ
ี่
แกวใบหนึ่งไปวางไวให แลวก็ถอยออกมายืนรีๆรอๆ
ชะรอยพี่จอนคงจะรูสึกในความเงียบเชียบของตัวเอง แกจึงพูดขึ้นกอนวา
“เฮย กินเหลาซีวะ ไมใชกจะไปตายนี่หวา”
ู
คํานี้ยิ่งทําใหเราสะทอนใจยิ่งขึ้น
ทันใดนั้น รถสองแถวคันหนึ่งแลนมาจอดทีหนาโรงเหลา มีคนโดยสารคนเดียว เขา
่
ควักเงินใหคนขับแลวหิวกระเปาใบใหญลงจากรถเดินเขามา สวนรถนั้นก็ตีวงกลับลําแลนกลับไป
้
เขาเปนชายกลางคนาทางแข็งแรง แตงตัวเขาทาวาเปนคนทํางานจัด หนาตา
เครงเครียดไมกลัวใคร เขาวางกระเปาลงแถวนั้น ถอดหมวกสักกะหลาดออกมองหาที่นั่ง และมีโตะ
พี่จอนนั่นเองที่ยังวางนานั่ง
“เชิญเถอะ” จอนเรียกไวลายเจาของถิ่น
“นี่เขาเขตเหมืองแลวใชไหม ?” ชายคนนันทาย้
“ใช” พี่จอนตอบและถามเสร็จในตัว “มาแตไหน”
“ระนอง”
“ไกลครับ มาหาใคร”
เขานั่งรวมโตะกับพี่จอน แลวตอบวา
“นายฝรั่งที่นโทรเลขเรียกตัวฉันมาทําการ นายเรือขุดที่น”
ี่ ี่
พวกเราคอยๆถอยรนไปนั่งเบียดกันอยูอีกโตะหนึ่ง
“กินเหลาเถอะ” พี่จอนชวนผูมาใหมพลางรินเหลาลงในแกวใบเดียวบนโตะนั้น
เลื่อนไปให ชายผูนั้นมองตาพี่จอนหนอยหนึ่งแลวถามวา
“คนละครึ่ง หรือคนละเที่ยว”
“คนละเที่ยว” พี่จอนพูดอยางมีนัย “เที่ยวนี้นายอู แตฉนไป”
ั
เขาขมวดคิ้วสงสัย
พี่จอนจึงอธิบายวา “ฉันทําการนายเรือขุดทีนี่แตฉันออกวนนนี้ นายมาแทนฉัน ฉัน
่
ชื่อจอน”
- 4. Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
4
“เคยไดยน ฉันชื่อเลิศ ทําไมนายจอนจะไปเสียละ”
ิ
“คนอยางฉัน ไปไหนก็ไปได”
“เราคนเหมืองก็เปนพันนันแหละ”
้
“แลวคืนนี้จะนอนไหน” พี่จอนถามดวยใจอารี
“หารูไม แลวแตนายฝรั่ง”
“นอนเรือนฉันเถอะ คืนนีฉันไมนอนแลว”
้
“ทําไม”
“ฉันหมดการที่ไหน ฉันก็ไมนอนทีนั่น” ่
“สวนฉัน ถายังไมไดทําการ ฉันก็ยังไมยอมนอนเรือนใคร”
ถึงตอนนี้พี่จอนชักไหวตัว แกเลยยึดเหลาแกวนั้นไว พลางคํารามวา
“งั้นก็อยาแดกเลย เหลา-เหลิ้ว”
แลวแกก็สาดเหลาออกไปนอกรานกระเด็นเปนฝอย ชายผูมาใหมลุกขึนยืนพูดวา
้
“ยังไมทันตอยกันเลย ใหน้ําเสียแลว”
พี่จอนถลันลุกขึ้น คนมาใหมถอยหลังไปตั้งหลักกาวหนึ่ง ตาตอตาจองกันอยางเฉียบขาด
พวกเรานั่งตะลึง รอดูคนรุนใหญเขาฉะกัน เงียบกริบ แตทาไมมันไปดังโครมครามอยูในหัวใจก็ไม
ํ
รู ใครคนหนึ่งทําแกวเหลาลมดังแกก จึงถูกรุมดาดวยสายตาจนมันกมหนาไมกระดิกตัวอีกเลย
ฝานคนมาใหม คอยๆ ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม แลวหัวเราะเบาๆ “ฉันพูดเลนๆ” เขาพูดกลัวเสียง
้
หัวเราะ “ขออภัยเถอะ นี่เรือนผูจัดการไปทางไหนละ”
เจาของโรงเหลา ซึ่งยืนอยูกนรานรีบเบียดคนออกมมาหิ้วกระเปาใหเขาแลววา
“มาซี ฉันจะพาไป”
เมื่อเขาไปแลว พีจอนจึงนั่งลงรินเหลา พี่กองสมุนเอกเรเขามา แลวชวนวา
่
“ถีบมันเสียเถอะ”
“ทําไม?”
“มันพูดเยย”
“ก็กูรวนมันกอนนี่หวา กูแกลงลองดูวามันจะมาคุมพวกเอ็งอยูไหม”
“แลวพี่จอนวาคุมอยูไหมละ”
“ก็เมื่อกี้มีหมาสักตัวกลาลุกขึ้นไหมละ”
“ปะโธ ไมบอกอยางงั้นนี” พี่กองฉุนเฉียว “ไอฉันก็นึกวา พี่จอนอยากแสดงใหเปนที่ระลึกใหสม
่
ตําแหนง”
“นี่ก็แปลวาพวกเอ็งยอมรับตําแหนงของมันแลววาเทากู”
- 5. Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
5
พี่จอนกินเหลาอีกแกวหนึ่งแลวลุกขึ้นจะออกจากรานไป แกพูดคําสุดทายทีขาพเจายัง
่
จําไดจนเดี๋ยวนีวา
้
“ เวลากูแปลกหนาไปที่ไหน กูก็ทําอยางมันเหมือนกัน “
คัดลอกโดย SG’14/ 9979