7. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα
και στο Άγιο Όρος.
Σπούδασε μουσική και συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης στη Θεσσαλονίκη, καθώς
και συντήρηση ξύλου και γυαλιού και διακοσμητική ζωγραφική στη Βαρκελώνη.
Επίσης, παρακολούθησε κύκλους μαθημάτων Ιστορίας Τέχνης και Φιλοσοφίας της Αισθη-
τικής σε πτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσα-
λονίκης.
Ως συνθέτης, έχει συμμετάσχει σε τρεις Biennale Νέων Καλλιτεχνών στην Ευρώπη (Θεσ-
σαλονίκη, Τορίνο, Βαλένθια), καθώς και σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ασχολήθηκε
κυρίως με τη σύνθεση μουσικής για το θέατρο.
Το 1994 ίδρυσε το Project 111 και την γκαλερί «111» στη Θεσ/νίκη, διοργανώνοντας
μια σειρά εκθέσεων, σεμιναρίων και εκδηλώσεων ως το 1997.
Το 1998 παρουσίασε για πρώτη φορά δική του εικαστική δουλειά στην 1η
Πανελλήνια Έκ-
θεση Αντικειμένων από Καλλιτέχνες, στο ΜΥΛΟ Θεσ/νίκης, ενώ από το 1999 συμμετέχει
σε όλες τις εκθέσεις CHEAP ART στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Το 2001 ξεκίνησε η συνεργασία του με την γκαλερί «ART FORUM - Tsatsis Projects” στη
Θεσ/νίκη και στη Μύκονο. Επίσης, από το 2002 συνεργάζεται με την Γκαλερί «3» στην
Αθήνα και την γκαλερί «Artscape» στη Μύκονο.
Ατομικές εκθέσεις :
«Γκαλερί 3», Αθήνα, Απρίλιος 2004,
«Αίθουσα Τέχνης Ναυπλίου», Οκτώβριος 2004,
«Tsatsis Projects» (πρώην «Artforum»), Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2005.
Τέλος, συμμετείχε στην ART ATHINA ’05, με την γκαλερί «3».
Τον Ιούλιο του 2005, έργα του επιλέχθηκαν για την εικονογράφηση του αφιερώματος
στην ιδιωτικότητα, του φιλοσοφικού περιοδικού «Cogito».
...βιογραφικό
8. He was born in Thessaloniki, Greece, in 1971. He lives and works in Thessaloniki,
Athens and Mount Athos.
He studied music and restoration of art and antiquities in Thessaloniki, as well as
wood and glass restoration and decorative painting in Barcelona, Spain.
He also attended series of classes on Art History and Philosophy of Aesthetics, at
the Aristotle University of Thessaloniki.
As a composer, he has participated in three Biennales of Young Artists in Europe
(Thessaloniki, Turin, Valencia), as well as in several festivals in Greece. He has
mainly composed music for the theatre.
In 1994, he founded “Project 111” and the “111” Gallery, organizing a series of ex-
hibitions, seminars and other events until 1997.
In 1998, he presented his first art work at the 1st
Greek Exhibition of Objects by
Artists in “MYLOS”, Thessaloniki.
Since 1999, he has participated in all CHEAP ART exhibitions, both in Athens and in
Thessaloniki.
In 2001, he started his collaboration with “ART FORUM” Gallery (Tsatsis Projects)
in Thessaloniki and Mykonos. Since 2002, he has also been collaborating with Gal-
lery “3” in Athens, and “Artscape” Gallery in Mykonos.
In 2002, he started his collaboration with Gallery “3” in Athens, where he held his
first personal exhibition in April 2004.
Solo exhibitions:
Gallery “3”, Athens, April 2004,
“Nafplion Art Gallery”, Nafplion, Peloponese, October 2004,
“Tsatsis Projects” (ex “Artforum” Gallery), Thessaloniki, Feb-March 2005.
He also participated in ART ATHINA 2005, with Gallery “3”.
In July 2005, his work was selected to illustrate the main article on privacy, in
the philosophical magazine “Cogito”.
...biography
14. Αν, για τη ζωγραφική, σε μια χάρτινη «κενή» επιφάνεια προκαθορίζουμε τις ενέργειές
μας με βάση τις δύο διαστάσεις της, όταν δουλεύουμε αναδιπλώνοντας την ίδια χάρτινη
επιφάνεια, εισβάλλοντας λίγο ως πολύ στο χώρο, το τελικό αποτέλεσμα παραπέμπει πάλι
στις διαστάσεις της αρχικής επιφάνειας.
Το έργο κουβαλάει, πάνω στις ακμές και τις πτυχώσεις του, έναν κώδικα επικοινωνίας
με τον χώρο που το περιβάλλει και με τον θεατή, σαν ένα δίχτυ από αόρατα νήματα-συ-
ντεταγμένες. Έναν κώδικα που το κλειδί του μοιάζει να κρατάει η αρχική κενή επιφά-
νεια από την οποία προήλθε το έργο.
Θα έλεγε κανείς ότι το μάτι αποκρυπτογραφεί το μέτρο και αναλύει τις σχέσεις του
έργου ανατρέχοντας και οδηγώντας τον θεατή, όχι πλέον στην ιδέα και την αρχική
πρόθεση του καλλιτέχνη ή στον χώρο που περιβάλλει το έργο, αλλά στην ίδια την κενή
επιφάνεια, που ορίζεται από τις διαστάσεις του χαρτιού από το οποίο ξεκίνησε. Ένα
κομμάτι κενού, που όμως ορίζεται πάντα από δύο μόνο διαστάσεις.
Έτσι, το έργο φορτίζεται με το κενό από το οποίο ξεκίνησε. Ένα κομμάτι κενού που το
έργο κουβαλάει πάντα μαζί του σαν άγκυρα, και το οποίο καλείται να σηκώσει και να
μεταφέρει ο θεατής.
While, in painting, we define our actions on a “blank” paper surface based on its
two dimensions, when we work by folding the same paper surface, thus invading the
space more or less, the end result refers back to the dimensions of the initial
surface.
The piece of work carries, on its edges and folds, a code of communication with
the surrounding space and the viewer, as if there was a net of invisible thread-
coordinates; a code, which the initial empty surface, that gave birth to the piece,
seems to hold the key to.
One could say that the eye decrypts the measure and analyses the relationships
in the piece of work by referring to and guiding the viewer, not just the to the
artist’s idea and initial intention or to the space surrounding the piece, but to
the very same blank surface defined by the dimensions of the initial piece of paper;
a piece of void which, however, is always defined by only two dimensions.
Thus, the piece of work is charged with the void which it came from; a piece of
emptiness always attached to the work like an anchor, which the viewers are invited
to lift and carry along with them.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22. Πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα την ταύτιση του Άρτου με το σώμα.
Αργότερα, κατά την πεντάμηνη παραμονή μου στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου το 2003, έφτιαξα
μια σειρά ανθρώπινα μέλη από ψωμί, καθώς και «πορτραίτα-προτομές Αγίων», που τα
άφηνα κατόπιν να μουχλιάζουν μέσα σε πλαστικές σακούλες.
Τα χρώματα της μούχλας, και ένα λεπτό πέπλο που δημιουργόταν πάνω τους και καταλάμβανε
όλο το χώρο της σακούλας, έδιναν μια μυσταγωγική διάσταση σ’ αυτό το παιχνίδι του
χρόνου με τη φθορά, της ζωντανής μούχλας και της μορφής σε αποσύνθεση.
Το αποτέλεσμα σόκαρε τους θεατές του, και αποφάσισα να καταστρέψω ό,τι είχα
κάνει.
Βρήκα όμως τον τρόπο να σταματάω τη μούχλα.
I always found very interesting the identification of Bread with the body.
Later, in 2003, during my five-month stay in the Holy Monastery of Vatopedion on
Mount Athos, I made a series of human members out of bread, as well as “portraits-
busts of Saints”, which I then left in plastic bags to mildew.
The colours of the mould and the thin veil that was created over them and occupied
the whole space in the bags, brought a mystical dimension to that interplay between
time and decay, between live mould and the disintegrating form.
The result shocked its viewers, and I decided to destroy what I had made.
But I found the way to stop the mildewing.
50. «Ξεκινώντας με αφορμή τον κενό-λευκό δισδιάστατο χώρο ενός χαρτιού, γοητεύομαι από
τη δυνατότητα που μου παρουσιάζεται, με μια ελάχιστη κίνηση όπως ένα βίαιο τσαλάκω-
μα ή μια αναδίπλωση, να παραγάγω έναν τρισδιάστατο χώρο-τοπίο. Διατηρώντας τη μνήμη
του ακέραιη, αναφορά στο «Όλον» στο «Έν».
Γοητεύομαι επίσης αφάνταστα από την «άχρονη» λευκότητα του χαρτιού, όπως και από
τη φαινομενική του ευθραυστότητα (παρά το γεγονός ότι το χαρτί είναι, υπό ευνοϊκές
συνθήκες, από τα πιο ανθεκτικά υλικά στο χρόνο).
Στη σειρά των έργων σε λευκό χαρτί, τελικά, με λίγες χαράξεις και μια αναδίπλωση,
παράγονται χώροι, οι οποίοι στο υποσυνείδητο του θεατή διατηρούν τη μνήμη της αρ-
χικής λευκής δισδιάστατης επιφάνειάς του.
Το έργο μου, αν και τρισδιάστατο, το χειρίζομαι μάλλον ως ζωγραφική, πετυχαίνοντας
με αυτό τον τρόπο να ορίζω τεράστιους χώρους ακόμα και μέσα από μικρής φόρμας έργα,
συνήθως επιτοίχια.
Μέσα σ’ αυτούς τους χώρους οραματίζομαι ιστορίες ανθρώπων και ζώων, νιώθω σαν πα-
ρατηρητής μιας αινιγματικής ιστορίας, που διαδραματίζεται μπροστά μου δημιουργώ-
ντας ένα παιχνίδι μεταξύ των μορφών, του χρόνου, και του λευκού-προσωρινού τοπίου.
Μορφών που μοιάζουν να έρχονται μέσα από τα ασαφή και εύθραυστα όρια ενός φύλλου
χαρτιού, για να χαθούν τελικά μετά από λίγο ξανά εκεί που ξεκίνησαν. Στη φαντασία,
στο πουθενά.»
“Having the blank, white, two-dimensional space of a sheet of paper as a point of
departure, I am enchanted by the possibility I am given to produce a three-dimen-
sional space/landscape through a minimum movement, such as a violent crumple or a
folding; while preserving the memory of the original sheet intact, as a reference
to the “Whole” to “One”.
I am also immensely charmed by the timeless whiteness of paper, as well as by its
seeming fragility (despite the fact that, under favorable conditions, paper is a
material most durable in time).
Eventually, in the white paper series, a few cuts and some folding produce spaces,
which retain the memory of the initial white two-dimensional surface in the view-
er’s subconscious.
Although my work is three-dimensional, I rather treat it as painting, thus achiev-
ing to define huge spaces even in small-format works. In these spaces, I visualize
stories of humans and animals. I feel like the observer of an enigmatic story which
is unfolding before me, creating a relationship between the figures, the white tem-
porary landscape, and time; figures that seem to be coming from the undefined and
fragile limits of a paper sheet, only to be lost again back where they came from:
into the imagination, into nowhere.”
89. Όταν, σε χώρο που μου παραχωρήθηκε για να εργαστώ, ανακάλυψα ότι ένας μεγάλος αριθ-
μός πουλιών είχε εγκλωβιστεί ανάμεσα σε μια σειρά παραθύρων και έναν τοίχο που
έχτισαν πίσω της, σοκαρίστηκα.
Έσωσα τα τελευταία και, αφού έλαβα τα μέτρα μου για να μην επαναληφθεί, προσπάθησα
και μάζεψα τα παγιδευμένα πουλιά. Τα περισσότερα ήταν σε πλήρη αποσύνθεση. Συγκέ-
ντρωσα απομεινάρια από 180 πουλιά και αποφάσισα ότι κάτι έπρεπε να κάνω.
Θα τα έκανα να πετάξουν!
When, in a space I was given to work in, I discovered a large number of birds trapped
between a row of windows and a wall built behind it, I was shocked.
I saved the last few and, having taken measures as to prevent anything like it in
the future, I tried to collect the trapped birds. Most of them were in a state of
total decomposition. I collected the remains of around 180 birds, and decided I had
to do something about this.
I would make them fly!
99. Το Έργο Τέχνης (μπορεί να) εκπέμπει ενέργεια
χωρίς να μεταβάλλεται.
Μια ανεκμετάλλευτη δηλαδή
ακόμα πηγή αστείρευτης ενέργειας.
The Work of Art (may) radiate energy
without changing in itself.
That is a, still unexploited,
inexhaustible energy source.
