Este poema descreve a solidão e tristeza de deixar a terra natal. Em três frases, o poema fala sobre uma pessoa que deixa para trás a casa, amigos e paisagem que ama para ir para um mundo desconhecido. Expressa saudades da terra, das árvores e fontes onde cresceu. Termina dizendo adeus à terra e à amada, possivelmente para sempre.
1. Rosalía de Castro. Cantares Gallegos
V.
Corre ó vento, ó rio pasa,
Corren nubes, nubes corren
Camiño da miña casa.
Miña casa, meu abrigo,
Vanse todos, eu me quedo,
Sin compaña, nin amigo.
Eu me quedo contemprando
As laradas d' ás casiñas
Por quen vivo suspirando.
Deixo á veiga pó lo mar,
Deixo, en fin, canto ben quero...
¡Que pudera non deixar!...
Adios rios, adios fontes,
Adios regatos pequenos, ........................
Adios vista dos meus ollos
Non sei cando nos veremos. Mais son prob' e mal pecado,
A miña terra n' é miña,
Miña terra, miña terra, Qu' hastra lle dán de prestado
Terra donde m' eu criey, A veira por que camiña
Ortiña que quero tanto, O que naceu desdichado.
Figueiriñas que prantey.
Téñovos pois que deixar,
Prados, rios, arboredas, Hortiña que tanto amei,
Pinares que move ó vento, Fogueiriña dó meu lár,
Paxariños piadores, Arboriños que prantei,
Casiña dó meu contento. Fontiña do cabañar.
Muhiño d' os castañares, Adios, adios que me vou,
Noites craras de luar, Herbiñas do camposanto,
Campaniñas trimbadoras Donde meu pay s' enterrou,
Dá igrexiña dó lugar. Herbiñas que biquey tanto,
Terriña que vos criou.
Amoriñas d' ás silveiras
Qu' eu lle dab' ó meu amor, Adios tamén, queridiña...
Camiñiños antr' ó millo, Adios por sempre quizais!...
Adios para sempr' adios! Dígoch' este adios chorando
Desd' á veiriña do mar.
Adios groria! adios contento! Non m' olvides, queridiña,
Deixo á casa onde nacin, Si morro de soidás...
Deixo á aldea que conoço, Tantas legoas mar adentro...
Por un mundo que non vin! ¡Miña casiña! meu lar!
Deixo amigos por estraños,
2. Celso Emilio Ferreiro. Longa noite de pedra
No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.
Carlos Drummond de Andrade
O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.